Wayfarer Guardian เพื่อนนักเดินทาง
Chapter 11: ทางเลือกที่น่าสนใจ
By DRACULolitA"เฮ้อ! เจ้านี่ไม่ไหวเลย โตป่านนี้แล้วยังฉี่รดที่นอนอยู่อีก"
"เอาน่าที่รัก...นางคงจะรู้สึกแปลกที่ แถมบรรยากาศก็ไม่เหมือนอยู่บ้าน แค่นี้นางก็น่าจะเข้าใจแล้ว อย่าต่อว่านางอีกเลย"แม่ของเด็กสาวบ่นอุบ โดยมีพ่อของพวกนางคอยเกลี่ยกล่อมให้ใจเย็นลง ข้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับวีรกรรมของนาง ในขณะที่สองพี่น้องยืนจ๋อยด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน
"ท่านพี่...ยัยโดโรเธียร์ปีนี้ก็ 9 ขวบแล้วนะคะ นางน่าจะโตพอจะรู้เรื่องได้แล้วนี่นา"(https://attachments.xonly8.com/images/173b1c9495b14c8c98b5c0bd2108720e52cf517c.jpg)
โดโรเธียร์ยืนก้มหน้ารับความผิดที่เกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่นางไม่ได้ทำ ในขณะที่โดโรธีพี่สาวนางก็รู้สึกอายที่ต้องให้น้องสาวมารับผิดแทน เพราะความผิดครั้งนี้มันน่าอายเกินกว่าที่เด็กสาวจะทนรับไหว
"ท่านแม่คะ...ยัยโดโรเธียร์ก็สำนึกผิดแล้ว ท่านแม่อย่าโกรธเลยนะ เดี๋ยวข้าเอาที่นอนไปซักให้เอง"โดโรธีช่วยแก้ต่างให้น้องสาว ซึ่งอันที่จริงก็คือแก้ต่างให้ตนเอง ก่อนจะรีบหยิบที่นอนที่นางทำเปียกยกไปซัก ข้าได้แต่มองนางเดินลับตาไป รู้สึกสงสารนางบ้างเหมือนกัน แต่ให้ทำอย่างไรได้ล่ะ ก็ในตอนนั้นหีของนางเอาแต่ตอดควยข้าถี่ยิบเลย มันสุดที่ข้าจะยั้งใจได้จริง ๆ แต่สิ่งที่ข้าไม่เข้าใจเลยก็คือ หลังจากนั้น ทำไมโดโรเธียร์ถึงได้ยอมรับผิดแทนพี่สาวของนางด้วย ในเมื่อมันใช่เรื่องของนางแท้ ๆ
พ่อของสองสาวขอตัวไปที่ร้านค้าเพื่อติดต่อขอพักเพิ่มอีกหนึ่งคืน หลังจากที่รู้ว่าต้องซักที่นอนทำให้กำหนดการเดินทางล่าช้าลงไปอีก สำหรับข้าแล้วถือเป็นเรื่องดี เพราะข้าจะได้มีโอกาสอยู่กับครอบครัวนี้ได้นานขึ้นอีกหน่อย ฝ่ายโดโรเธียร์ก็เดินเล่นอยู่รอบ ๆ เต้นท์ ดูนางมีความสุขแปลก ๆ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งโดนแม่ของนางดุมาหมาด ๆ ช้าใช้เวลาช่วงที่แม่ของเด็กสาวกำลังเตรียมข้าวเช้า หันไปถามเจ้าตัวเล็ก ว่าไปทำอะไรกับพี่สาวของนางมากันแน่
"อ๋อ...ข้าแค่...ใช้เวทย์มนตร์ที่ท่านสอน ดึงเอาพลังเวทย์ของท่านมาร์คัสที่ไหลออกมาจากพี่สาวข้ามากินเท่านั้น ข้าไม่ได้ดึงออกมาจากหีท่านพี่นะ มันไหลออกมาเอง"ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่นางทำที่ข้าเองก็เพิ่งรู้จริง ๆ แต่นี่มันผิดจากที่ข้าสงสัยไปเล็กน้อย ข้าจึงเปลี่ยนมาถามใหม่ว่าทำไมนางถึงยอมรับผิดแทนพี่สาว
"อ๋อ...ก็...ท่านพี่บอกว่า ไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่รู้ แล้วก็มาขอข้า ว่าให้ข้าแกล้งทำเป็นคนฉี่เองได้ไหม"นางเล่าให้ข้าฟังด้วยน้ำเสียงแจ่มใสมีชีวิตชีวาตามแบบฉบับของนาง
"ที่แรกข้าไม่ยอมหรอก เรื่องอะไรจะต้องยอมรับความผิดที่ข้าไม่ได้ทำด้วยล่ะ"
"แล้วยังไงต่อ"
"ท่านพี่เสนอว่าจะทำดีต่อข้า จะไม่ต่อว่าข้า มันก็ดีหรอกนะ...แต่ข้าชินแล้ว ข้าอยากได้อย่างอื่นมากกว่า"
"แล้วเจ้าอยากได้อะไรกันแน่"โดโรเธียร์มองหน้าข้าด้วยรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของนาง ก่อนจะเฉลยความต้องการของนางให้ข้าฟัง
"ท่านพี่ต้องยอมแบ่งพลังเวทย์ของท่านให้ข้ากินบ้าง ถ้ามันยังเหลือและท่านพี่ไม่อยากได้"ข้อเสนอฟังดูไม่เลวทีเดียวเมื่อแลกกับความลับที่นางฉี่รดที่นอน แต่ถ้าขอแบบนั้น ดูท่าจะมีฉากพี่น้องแย่งกันดูดควยข้าอีกแน่ ๆ อา...แค่คิดก็สนุกแล้ว
"แล้วก็...ต้องยอมให้ข้าดูท่านมาร์คัสถ่ายพลังเวทย์ให้ท่านพี่ด้วย ห้ามไล่ข้าอีก"ไม่น่าเชื่อว่าโดโรเธียร์จะมีความอยากรู้อยากเห็นขนาดนี้เชียว แน่นอนว่าข้าสนับสนุนความคิดเห็นนี้เต็มที่ เด็กน้อยกำลังอยู่ในวัยช่างจดช่างจำ จะไปห้ามความอยากรู้อยากเห็นของนางไปทำไมกัน
"แล้วก็อีกอย่าง..."ยังมีข้อตกลงอื่นที่นางกำลังจะเอ่ยออกมาอีก แต่ในตอนนั้นแม่ของนางก็เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
"โดโรเธียร์ มาช่วยแม่หน่อยเร็ว"เด็กน้อยขอตัวไปช่วยแม่ของนาง นางเดินไปกระโดดไป ราวกับมีเรื่องที่น่าดีใจยิ่งกว่าสองเรื่องที่นางเล่ามา ทิ้งให้ข้ามัวคิดสงสัยว่านางไปตกลงอะไรไว้อีกกันแน่ เล่นตั้งข้อเสนอจนอีกฝ่ายขาดทุนยับเช่นนี้ ข้าคิดว่าเด็กน้อยไม่น่าจะเหมาะเป็นนักเวทย์แล้วล่ะ เป็นแม่ค้า ไม่ก็นักเจรจา น่าจะเหมาะสมกว่า
ในเมื่อยังค้างคาใจอยู่เช่นนี้ ดังนั้นข้าจึงแอบปลีกตัวไปหาโดโรธีที่กำลังซักผ้าปูที่นอนอยู่ที่บ่อน้ำ เพื่อจะได้คลายข้อสงสัยนั้นให้หายคาใจเสียที
ที่บ่อน้ำ เนื่องจากเป็นเวลาเช้าที่ทุกคนตื่นกันหมดแล้ว นักผจญภัยหลายคนก็มาใช้บ่อน้ำเช่นกัน บรรยากาศที่มีคนผ่านไปผ่านมา ไม่ค่อยเหมาะกับการถามเรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่ แต่เมื่อมาถึงแล้ว ข้าจึงทำทีเข้าไปช่วยนางซักผ้า เพื่อหาจังหวะดี ๆ ถามนางให้รู้เรื่อง
(https://attachments.xonly8.com/images/bbb75173ac78b83d755be33f04bbd447e8b5323a.jpg)
"อ๊ะ! ท่านมาร์คัส"บรรยากาศดูแปลก ๆ เด็กสาวเปลี่ยนสีหน้าเขินอายที่เคยทำเป็นปกติ กลายเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวด ดูเหมือนกำลังงอนข้า มองมาจากยอดเขายังรู้เลย
"เป็นอะไรไป เจ้าโกรธข้าหรือ"
"ก็ท่าน!...ก็ท่าน...แกล้งข้านี่นา"นางระเบิดอารมณ์ใส่ข้าเสียงดัง เอามือตีน้ำในกะลามังจนมันแตกกระซ่านเซ็น จนมานึกได้ทีหลังว่าคนรอบข้างหันมามอง นางถึงได้ลดเสียงลง จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาซักผ้าต่อ นางขยี้ผ้าราวกับเห็นมันเป็นใบหน้าข้าหรืออย่างไรไม่ทราบ
"ข้าขอโทษจริง ๆ ก็ข้าอดใจไม่ไหวนี่นา...เจ้าช่างน่ารักจนข้ายั้งใจไม่ได้จริง ๆ"
"พะ...พูดอะไรน่ะท่าน...ดะ...ดะ...เดี๋ยวใครเข้ามาได้ยิน..."น้ำเสียงนางกลับมาเป็นปกติเวลาคุยกับข้าแล้ว ก็นางน่ารักขนาดนี้ ไม่ให้แกล้งอย่างไรไหวเล่า
"พูดความจริงไง เจ้าน่ะ...เวลาร้องครางเรียกชื่อข้า มันน่ารักมากเลยนะ ข้าอดไม่ได้หรอกที่จะเย็ดเจ้า ตอบแทนความน่ารักของเจ้า"ข้าหยอดคำหวานใส่นางจนใบหน้าของโดโรธีกลับมาแดงซ่านอีกครั้ง
"มะ...ไม่จริงหรอก...ข้าไม่เชื่อท่านหรอก ท่านแค่...แค่..."ข้ารอคำพูดที่ตะกุกตะกักของนางไม่ไหว มองไปรอบข้างจังหวะกำลังเหมาะ ข้ารีบยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนางแบบไม่ให้ใครได้เห็น
"อุ๊ย! ท่านมาร์คัส..."เด็กสาวตกใจรีบหันมองไปรอบข้างใหญ่ เมื่อรู้ว่าไม่มีใครเห็นแล้ว นางถึงได้ใช้มือที่ยังเปียกชุ่มทุบอกข้าแก้เขิน
"เจ้าทำอะไรน่ะ...เสื้อข้าเปียกหมดแล้ว"
"ดีเลย...เปียกซะได้ก็ดี ชอบแกล้งข้าดีนัก"นางเอามือจุ่มน้ำในกะลามังทำท่าจะทุบข้าระบายอารมณ์อีกที แต่ข้าคว้ามือของนางไว้ได้ทัน ข้าเอามือของนางมาวางที่อกข้า โดยไม่กลัวว่ามันจะทำให้เสื้อข้าเปียกยิ่งขึ้น
"ท่านมาร์คัส...ปล่อยมือข้านะ"
"ไม่ปล่อย จนกว่าเจ้าจะหายโกรธข้า"
"ปล่อยสิ...เดี๋ยวคนอื่นก็มองมาหรอก"
"เจ้ายังไม่หายโกรธข้าเลย"
"ข้าไม่ได้โกรธท่าสักหน่อย ปล่อยข้าเถอะ"ข้ารอจนกว่านางจะสบตาข้า แววตาที่นางส่งมาดูอ่อนโยนและไว้ใจในตัวข้ายิ่งนัก มือที่พยายามจะดึงไปจากข้าบัดนี้สงบลง และวางทาบกับอกข้าอย่างอ่อนโยน เพียงเท่านี้ก็เป็นคำตอบที่ข้าพอใจแล้ว ข้าปล่อยมือให้นางกลับไปซักผ้าต่อ รู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทำให้นางหงุดหงิด ข้าเสนอตัวช่วยนางซักผ้าด้วยอีกแรง แม้มันจะดูเกะกะมากกว่าซักคนเดียว แต่นางก็ยอมให้ข้าช่วยซัก ข้ารอดูท่าทีของนางจนแน่ใจแล้วว่านางอารมณ์ดีขึ้น จึงค่อยเอ่ยถามในเรื่องที่สงสัย
"เจ้าไปสัญญาอะไรไว้กับโดโรเธียร์รึ ทำไมเช้านี้ดูนางร่าเริงผิดปกติ"
"ปะ...เปล่านะท่านมาร์คัส ไม่มีอะไรซักหน่อย"
"ถ้าไม่มีแล้วทำไมนางถึงยอมรับผิดแทนเจ้า...เอ่อ...ข้าหมายถึง ยอมรับว่าฉี่รดที่นอนแทนเจ้าน่ะ"
"ท่านไม่ต้องรู้หรอก มันไม่ใช่เรื่องของท่านนี่นา"ดูเหมือนผ้าที่ซักจะเสร็จพอดี นางทำท่าจะลุกหนีข้า ข้าจึงยืนขวางทางของนางไว้ โดโรธีนิ่งเงียบไป ดูเหมือนข้าจะพูดกดดันนางมากไปหน่อย
"มา...ข้าช่วยถือ"
"ไม่ต้อง...อ๊ะ!"ข้าไม่จำเป็นต้องรอให้นางตอบรับ รีบคว้ากาละมังที่นางถืออยู่เดินนำเด็กสาวกลับไปยังเต้นท์ของนาง ระหว่างทางข้าไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติมอีก ถึงแม้จะรู้สึกอยากรู้มาก ๆ ก็ตามที หากข้าจี้ถามในตอนนี้อาจทำให้นางไม่พอใจขึ้นมาอีกก็เป็นได้
เนื่องจากข้าไม่จำเป็นต้องใช้รถม้าแล้ว ข้าจึงใช้หลังคารถม้าเป็นที่ตากผ้าปูที่นอน ข้าจัดการทุกอย่างเองทั้งหมด เผื่อว่าเด็กสาวจะอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง หลังจากตากผ้าเสร็จ พ่อของเด็กสาวก็กลับมาพอดี
"เรียบร้อยแล้ว ตกลงเย็นนี้เราจะพักกันที่นี่อีกหนึ่งคืนค่อยเดินทางกลับนะ"
"เย้!"เสียงร้องดีใจของโดโรเธียร์ดังขึ้นเป็นคนแรก ข้าเองก็ดีใจที่เห็นนางมีความสุขเช่นนี้ แต่กลับกันเมื่อข้ามองปฏิกิริยาของโดโรธี ดูนางไม่ค่อยดีใจกับข่าวนี้สักเท่าไหร่ สีหน้าท่าทางของโดโรธีทำเอาข้ารู้สึกผิดเลย ที่ทำรุนแรงกับนางมากไปเมื่อคืนนี้ หลังจากนี้ข้าคงต้องระวังให้มากขึ้นแล้ว
"อาหารเช้าเสร็จแล้ว มากินให้เสร็จเถอะ มีอีกหลายอย่างต้องทำนะ"แม่ของเด็กสาวร้องเรียก พวกเราจึงนั่งลงทานมื้อเช้าร่วมกันด้วยบรรยากาศที่เป็นกันเอง ไก่ป่าย่างรสชาติดีชวนให้ข้ากินอย่างเพลิดเพลิน รู้ตัวอีกทีก็หมดจานแล้ว
(https://attachments.xonly8.com/images/2d9827d1a9a3fbafabdd2ec2dcd778706f8431d4.jpg)
"สงสัยก่อนจะออกเดินทาง ข้าคงต้องไปล่าไก่ป่ามาเพิ่มอีกสักหน่อย ดูท่าทางท่านมาร์คัสจะชอบนะ"
"ข้าก็เคยกินไก่ป่ามาแล้วหลายครั้ง แต่ฝีมือการปรุงของภรรยาท่านช่างเป็นเลิศนัก ท่านนี่โชคดีจริง ๆ ที่มีภรรยาที่ทำอาหารเก่งเช่นนี้"
"แหม...ท่านมาร์คัสนี่ล่ะก็ ข้าว่าท่านเองก็คงจะหาภรรยาที่ทำอาหารเก่ง ๆ แบบข้าได้ไม่ยากหรอก"เราสามคนคุยกันตามประสาผู้ใหญ่ ข้าแอบหันไปมองโดโรธีเป็นระยะ ๆ แต่นางก็ไม่ยอมสบตาข้าเลยสักครั้ง บรรยากาศแบบนี้มันชวนให้อึดอัดยังไงก็ไม่รู้
"ถ้าเช่นนั้น ข้าขอตัวไปล่าสัตว์สักหน่อย ข้าจะรีบกลับมาก่อนมื้อเที่ยงนะ"พ่อของเด็กสาวหลังจากทานอาหารเสร็จก็พร้อมที่จะล่าต่อแล้ว เราตกลงที่จะออกเดินทางหลังเที่ยงแทน เพราะช่วงเวลานั้นจะเหมาะแก่การไปชมทุ่งเรดวัลเวตมากกว่า และนั่นจึงทำให้เราต้องค้างที่นี่อีกหนึ่งคืน ก่อนจะเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น
"งั้นเดี๋ยวข้าพาโดโรเธียร์ไปอาบน้ำดีกว่า เมื่อคืนฉี่รดที่นอนด้วยคงจะเหนียวตัวแย่แล้ว"
"อ๊ะ! ท่านแม่ เดี๋ยวข้าอาบให้น้องเอง ท่านจะได้ไม่ต้องเหนื่อย"แม่ของเด็กสาวยังคงเข้าใจว่าเป็นโดโรเธียร์ที่ฉี่รดที่นอน โดโรธีคงกลัวความจะแตกเลยอาสาอาบน้ำน้องสาวแทนแม่ของนาง อันที่จริงคนที่ควรอาบน้ำก็คือโดโรธีนั่นแหละ ข้าได้แต่มองสองสาวพี่น้องเดินตรงไปยังบ่อน้ำ จะตามไปดูแลพวกนางก็ใช่ที่ ในตอนนี้จึงเหลือเพียงข้ากับแม่ของพวกนางกันแค่สองคน
"เอ่อ...ท่านมาร์คัส ข้ามีเรื่องจะปรึกษาหน่อยได้หรือไม่"ทันทีที่ลูกสาวลับสายตาไป แม่ของพวกนางก็หันมาถามข้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนข้าอดหวั่นใจไม่ได้ว่าเป็นเรื่องอะไรกันแน่
"ตั้งแต่ยัยโดโรเธียร์เห็นข้ากับสามี...เอ่อ...มีอะไรกัน เมื่อวานนี้น่ะ นางเอาแต่รบเร้าข้า จะดูข้าใช้เวทย์มนตร์ให้ได้เลย"เจ้าตัวเล็กทำเรื่องอีกแล้วสินะ ข้าได้แต่รับฟังแม่ของนางระบาย ราวกับเป็นครูที่ปรึกษาให้กับนาง
"ท่านช่วยสอนเวทย์มนตร์ให้ข้าสักอย่างได้ไหม ขอแบบง่าย ๆ ก็พอ ยัยโดโรเธียร์จะได้เลิกสงสัยเสียที"แทนที่นางจะหาทางบอกความจริงให้ลูกสาวคนเล็กเข้าใจ นางกลับเลือกตามน้ำไปกับคำโกหกของข้าสุดทาง ข้าชื่นชอบกับความพยายามของนางจริง ๆ
"ได้สิ...ข้ายินดีช่วยอยู่แล้ว ท่านเป็นนักธนูที่เก่งกาจ ข้ามีเวทย์มนตร์ที่เหมาะกับตัวท่านเป็นที่สุด รบกวนท่านไปนำคันธนูกับลูกศรมาร่วมฝึกด้วยได้หรือไม่"แม่ของสองสาวมีสีหน้ายินดีรีบไปหยิบอาวุธคู่ใจของนางมาราวกับกลัวว่าข้าจะเปลี่ยนใจ ข้าขอยืมธนูของนางยิงให้ดูเป็นตัวอย่าง ถึงแม้ข้าจะเคยใช้ธนูมาบ้าง แต่ต้องยอมรับเลยว่าคันธนูของนางอันนี้ทั้งใหญ่ทั้งหนัก การจะคุ้นชินกับอาวุธชิ้นนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย
"นี่เป็นการยิงธนูตามปกติ"ข้าเริ่มด้วยการยิงธนูแบบปกติ เล็งไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างเต้นท์ ลูกศรปักลงไม่กลางลำต้นซะทีเดียวแต่ก็ไม่เสียหน้าแม่ของเด็ก ๆ มากนัก นี่แหละนะ ข้าถึงเลือกเป็นนักดาบมากกว่านักธนู
"ส่วนนี่...เป็นการยิงเสริมพลังเวทย์"ข้าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ขณะที่ง้างศรเตรียมยิงก็ถ่ายพลังเวทย์ลงไปในลูกศรด้วย ข้าเล็งไปที่ต้นไม้ต้นเดิม ตั้งใจให้โดนกลางลำต้นให้ได้มากที่สุด แต่ผลก็คือยังเบี้ยวอยู่ดี ลูกศรที่สองนี้พุ่งทะลุลำต้นไปปักเข้ากับต้นไม้อีกต้นหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าพลังในการยิงนั้นรุนแรงกว่าเดิม
"เป็นไงบ้าง แบบนี้พอจะไหวหรือไม่"ข้าหันไปถามแม่ของเด็กสาวก็เห็นสีหน้าที่แสดงอาการตกตะลึงของนาง ดวงตาเป็นประกายไม่ต่างจากลูกสาวทั้งสองของนางตอนที่ข้าฝึกพลังเวทย์ให้ใหม่ ๆ เลย แม่กับลูกสาวถอดแบบมาได้เป๊ะมาก ๆ
"ได้...ได้...ได้...เอาแบบนี้แหละ ท่านมาร์คัส รีบสอนข้าที"เห็นท่าทีสนใจเรียนเวทย์เช่นนี้ทำให้ข้านึกถึงลูกสาวทั้งสองของนาง พวกนางมีความกระตือรือล้นที่จะเรียนรู้ไม่ต่างกันเลย
"ก่อนอื่น...มาฝึกรับรู้พลังเวทย์กันก่อน"ข้าเริ่มสอนพื้นฐานการคุมพลังเวทย์ให้กับนาง เช่นเดียวกับที่สอนลูก ๆ ของนาง เริ่มจากถ่ายพลังเวทย์ของข้าผ่านมือข้าหนึ่งไปยังอีกข้าง ให้นางได้ทำความเข้าใจกับการไหลของพลังเวทย์ จากนั้นลองให้นางรวบรวมพลังเวทย์ในกายของนางเองออกมาบ้าง นางพยายามได้ดีในระดับหนึ่ง แต่พลังเวทย์ที่รีดเร้นขึ้นมาได้ มีจำนวนไม่มากเท่าไหร่เมื่อเปรียบเทียบกับลูก ๆ ของนาง
"อา...ท่านมาร์คัส ข้ารู้สึกแล้ว พลังเวทย์ในกายข้า อา...พลังเวทย์มันเป็นแบบนี้นี่เอง"ข้าให้เวลาแม่ของสองสาวในการทำความคุ้นเคยกับพลังเวทย์ของนาง โดยการปล่อยให้นางเคลื่อนพลังเวทย์ไปยังส่วนต่าง ๆ ของร่างกายตามใจชอบ ต่างจากที่ข้าสอนลูกสาวทั้งสองของนางแบบถึงเนื้อถึงตัว ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะเหตุผลหลายประการ
(https://attachments.xonly8.com/images/854068b039e60147b72b02ac69981de1e55b1034.jpg)
"เอาล่ะ...ขั้นตอนต่อไป เราจะถ่ายพลังเวทย์ลงไปที่ลูกศรของท่าน พยายามทำสมาธิ คิดว่าลูกศรเองก็เป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของท่าน จากนั้นก็ถ่ายพลังเวทย์ลงไปในนั้น ข้าแนะนำว่าให้เริ่มจากปริมาณน้อย ๆ ก่อน"แม้จะเป็นการยิงธนูที่นางทำเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่เมื่อต้องตั้งสมาธิกับการถ่ายพลังเวทย์ลงไปในลูกศรด้วย ก็ทำให้หญิงสาวนักธนูมือสั่นได้เหมือนกัน ข้าช่วยจับมือนางเอาไว้ให้มั่น ให้นางเพ่งสมาธิไปกับลูกศรเท่านั้น และถ้านางพร้อมแล้วก็ยิงได้เลย
...ฉึก...ลูกศรของนางพุ่งปักกลางลำต้นและจมลึกลงไปพอสมควร แม้จะไม่ทะลุลำต้นออกไป แต่ก็รุนแรงกว่าการยิงแบบปกติอย่างแน่นอน
"โห...แรงขึ้นจริง ๆ ด้วย ท่านมาร์คัส...วิเศษไปเลย"
"ความแรงของมันขึ้นอยู่กับพลังเวทย์ที่เจ้าถ่ายลงไปในลูกศร ยิ่งถ่ายพลังเวทย์เยอะ พลังก็ยิ่งรุนแรง"
"อา...ถ่ายพลังเวทย์ แบบตรงตามความหมายจริง ๆ เลยสินะ ท่านมาร์คัส"เราสองคนหัวเราะร่วนกับคำนี้ เพราะมันมีทั้งความหมายที่แท้จริง กับความหมายที่มีแต่คนที่รู้เท่านั้นจึงจะเข้าใจ
"ท่านแม่...ข้าอาบน้ำเสร็จแล้ว"สองเด็กสาวอาบน้ำเสร็จและกลับมาพอดี โดโรเธียร์ดูท่าทางร่าเริงเหมือนปกติ ส่วนโดโรธีดูไม่ค่อยสดใสเอาเสียเลย ดูเหมือนคนที่อาบน้ำจะมีเพียงน้องสาวเท่านั้น
"ท่านแม่ทำอะไรอยู่ ซ้อมยิงธนูเหรอ"โดโรเธียร์ช่างสังเกต เห็นแม่ของนางจับธนูทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ออกไปล่าสัตว์ร่วมกับพ่อของนาง จึงเอ่ยถามตามนิสัยของนาง แม่ของเด็กน้อยชี้นิ้วไปยังต้นไม้ที่นางเพิ่งยิงลูกศรไป มันมีทั้งลูกที่ปักตื้น ๆ ของข้า อันที่ปักเข้าไปลึกจนเกือบทะลุของนาง และรูโหว่ที่เกิดจากลูกที่ถ่ายพลังเวทย์ของข้า
"โห...ท่านเป็นคนยิงเองเหรอ ท่านแม่เก่งจังเลย"
"นี่ไง...พลังเวทย์ของแม่ ที่เจ้าอยากเห็นนักหนาน่ะ"ข้าตามน้ำยอมให้แม่ของนางเหมารวมผลงานทั้งหมดเป็นของนางเอง เพราะมันน่าจะเป็นประโยชน์กว่า ในการสร้างความน่าเชื่อถือให้กับลูกสาวของนาง
ดูเหมือนนางจะติดใจอยากที่จะแสดงความสามารถให้ลูกสาวเห็นกับตา แม่ของเด็กสาวทำท่าง้างธนูเตรียมจะยิงอีกครั้ง ข้าสัมผัสได้เลยว่าในคราวนี้นางตั้งใจอัดพลังเวทย์เต็มที่
...ฉึก...หญิงสาวแม้ไม่มีพลังเวทย์มากมายนัก แต่เซ็นส์ในการใช้ธนูของนางเสริมให้พลังทำลายของมันสูงมากกว่าปกติ ลูกศรของนางคราวนี้พุ่งทะลุกลางลำต้น ออกไปปักบนก้อนหินที่อยู่หลังต้นไม้นั้นจนเป็นรอยร้าวลึก
"ว้าว! ท่านแม่เก่งที่สุดเลย..."โดโรเธียร์ปรบมือเป็นกำลังใจให้แม่ของนาง แถมยังชื่นชมอย่างออกหน้าออกตา ในขณะที่โดโรธีก็มีอาการอึ้งพอสมควรที่เห็นแม่ของนางใช้พลังเวทย์ได้เหมือนกัน
"ท่านมาร์คัสสอนแม่ข้าเหรอ"โดโรธีแอบหันมาถามข้า ในจังหวะที่โดโรเธียร์กับแม่ของนางเดินไปดูเป้าที่นางยิงใกล้ ๆ
"ก็นะ...นางบอกว่าน้องสาวเจ้าเอาแต่ตื้อจะให้นางโชว์เวทย์มนตร์ซะให้ได้ เลยมาขอให้ข้าสอนน่ะ"
"ก็เพราะท่านไปโกหกน้องสาวข้าก่อน เรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้น่ะ"
"อ่อ...นี่โกรธข้าเรื่องนี้เองสินะ"
"ไม่ได้โกรธ..."โกรธชัด ๆ พอนางพูดจบก็ทำหน้างอหันหลังหนีข้าเลย ก็อยากจะง้ออยู่หรอกนะ แต่ติดที่ว่าข้ายังไม่เข้าใจนี่สิ ว่าทำไมนางถึงได้โกรธเรื่องนี้
"ข้าพยายามจะบอกนางว่าท่านโกหก แต่นางกลับเลือกเชื่อท่านมากกว่าเชื่อข้า"
"งอนน้องสาวแต่เลือกมาลงที่ข้าสินะ"
"ท่านมาร์คัส นี่ข้าจริงจังนะ ถ้านางเข้าใจผิดแบบนี้ไปจนโตท่านจะรับผิดชอบยังไงล่ะ"ข้าเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของนางแล้ว ในมุมมองของนางการปกป้องดูแลน้องสาวก็ถือเป็นหน้าที่อย่างหนึ่งสินะ จะว่าไปถึงจะมีเรื่องทะเลาะกันบ่อย ๆ แต่นางก็รักน้องสาวคนนี้มากทีเดียว เห็นทีข้าคงต้องทำอะไรสักอย่างให้นางสบายใจขึ้นแล้วล่ะ
"ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล ก่อนที่พวกเจ้าจะกลับ ข้าจะหาวิธีบอกน้องสาวเจ้าให้เข้าใจเอง"
"ท่านพูดจริงเหรอ..."
"จริงทุกคำ เหมือนกับที่ข้าบอกว่าเจ้าน่ารักที่สุดนั่นแหละ"โดโรธีกลับมาเป็นเด็กสาวขี้อายของข้าตามเดิมแล้ว นางพยายามกลั้นยิ้มสุดกำลังเมื่อโดนข้าชมเช่นนั้นนางก็รีบเบือนหน้าหนี ข้าคว้าแขนนางให้หันกลับมา นางก็ก้มหน้าไม่ยอมสบตาข้าอีก
"น่ารักอะไรกันล่ะ ท่านก็แค่แกล้งชมข้า"
จังหวะนั้นสองแม่ลูกก็กลับมา ข้าเลยไม่ทันได้แก้ต่างเรื่องที่นางคิดว่าข้าแกล้งชม
"ท่านมาร์คัส ข้ารู้สึกหน้ามืดแปลก ๆ""อาจเป็นเพราะท่านฝืนใช้พลังเวทย์มากเกินไป นั่งพักสักหน่อยอาการก็จะดีขึ้น แต่ถ้าได้นอนพักก็จะยิ่งฟื้นตัวเร็วขึ้น"ข้าแนะนำอย่างผู้เชี่ยวชาญ
"อา...ถ้าเช่นนั้น ข้าขอไปพักผ่อนสักหน่อย ขอฝากท่านช่วยดูแลลูก ๆ ของข้าหน่อยได้หรือไม่"ข้าตอบตกลงแบบแทบไม่ต้องคิด นั่งมองผู้เป็นแม่เดินโซซัดโซเซขึ้นรถม้าข้าไป ข้ารู้สึกแปลก ๆ เหมือนลืมอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นก็ยังนึกไม่ออก
"ท่านมาร์คัส...ท่านเองก็สอนเวทย์มนตร์ให้โดโรเธียร์ด้วยใช่ไหม"เมื่อแม่ของนางลับตาไปแล้ว โดโรธีก็เปิดประเด็นใหม่ทันที น้ำเสียงนางดุไม่ต่างจากตอนที่ข้าแกล้งทำนางฉี่รดที่นอนเลย ข้าไม่รู้จะตอบยังไงดี จึงหันไปทางเจ้าตัวน้อยที่ก็ตกใจไม่แพ้ข้า
"อ๊ะ! คือ...ข้าลืมตัวไปหน่อย เมื่อกี้ข้าอาบน้ำ เห็นน้ำในถังมันอุ่นดี ก็เลยเผลอ...ปั้น...เล่น"โดโรเธียร์สารภาพหมดเปลือกจนข้าได้แต่กลุ้มใจว่านางจะเก็บความลับระหว่างเราได้จริง ๆ สักกี่ข้อกันแน่
"ไม่ต้องไปโทษน้องข้าหรอก ท่านต้องรับผิดชอบเดี๋ยวนี้เลย ทำตามที่สัญญากับข้านะ เข้าใจไหม"โดโรธีทำเสียงแข็งกร้าวราวกับไปกินรังแตนที่ไหนมา นางทิ้งน้องสาวให้อยู่กับข้าตามลำพัง ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำบ้าง ข้ามองหน้าโดโรเธียร์อย่างงุนงง กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
"ท่านมาร์คัส...ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ท่านอย่าโกรธข้าเลยนะ"เด็กน้อยเอ่ยขอโทษข้าด้วยความสำนึกผิดจริง ๆ อา...ข้าก็อยากจะทำโทษนางสักหน่อยหรอกนะ แต่ทางโดโรธีที่แอบหหนีไปอาบน้ำคนเดียวเนี่ย อดเป็นห่วงไม่ได้เลยจริง ๆ
"อา...อา...ฮือ..."ในขณะที่ข้ากำลังลังเลใจกับสองทางเลือกนั้น อยู่ ๆ แม่ของเด็กสาวก็ร้องครางออกมาจากในรถม้า ทำให้ข้าระลึกได้แล้วว่าข้าลืมอะไรไป ใช่แล้ว..ข้าลืมเก็บหญ้าแห่งคู่รัก มันยังคงอยู่ใต้กองฟางในรถม้า ซึ่งตอนนี้แม่ของพวกนางกำลังนอนอยู่ เสียงร้องครวญครางเช่นนั้น ท่าทางนางคงกำลังต่อสู้กับอารมณ์ใคร่อย่างสุดกำลัง
โดโรเธียร์ยืนอยู่ข้างกายข้า รอจะให้ข้าทำโทษนางให้สาสม...
โดโรธีที่แอบหนีไปอาบน้ำคนเดียว จะอาบสะอาดได้ยังไงถ้าไม่มีข้าคอยช่วย...
แม่ของเด็กสาวที่ป่านนี้สามีของนางยังไม่กลับ จะผ่านพ้นความใคร่ที่ก่อตัวขึ้นตามลำพังได้อย่างไร
สามทางเลือกที่ผุดขึ้นมาในเวลาเดียวกัน กับเวลาที่จำกัดคงจะเหมาทั้งหมดไม่ได้ การจะต้องเลือกทางใดทางหนึ่งซึ่งดีทั้งสามทาง ทำให้ข้าตัดสินใจได้ยากยิ่งนัก
ว่าแต่...พวกท่านคิดว่า ข้าควรเลือกทางไหนดี?
(https://attachments.xonly8.com/images/e8d6eb3b5ef11a5bb8564d58bc778302c6fe4630.jpg)
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ให้น้องไปเฝ้าพี่สาวอาบน้ำแล้วเราก็รีบไปช่วยท่านแม่ของนางที้งสองก่อนเลยเร็วรีบๆ ::Fighto:: ::Fighto::
น่าจะทำโพลไว้บนหัวข้อด้วยนะครับ เผื่อไว้ ผมเลือกคนแม่ครับ ดูจากภาพก็ไม่แก่นะ
อันไหนใกล้มือก็คว้าไว้ก่อนแล้วกัน แล้วค่อยดูว่าจะต่อได้ไหม สุดท้ายก็ได้ครบอยู่ดีแหละ
เป็นข้า ข้าจะเลือกคนแม่เพราะอยากลองของผู้ใหญ่ เปลี่ยนรสชาติดูบ้าง ของลูกสองคนยังมีเวลาอีกยาวนาน อิอิ