เรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ Gemini แต่ง มี 17 ตอน
ผมลงวันละ 4 ตอน ถ้าไม่ลืมนะครับ
ตอนสั่ง ไปสั่งมันแต่งชื่อคนที่มีตัวตนจริง แก้ชื่อวุ่นวายโคตร อาจมีหลุด
บทที่ 5: เงาที่ตามหลอนในความฝัน
ค่ำคืนนั้น ลูน่ากลับมาถึงคฤหาสน์วรลักษณ์ในสภาพที่อิดโรยทั้งร่างกายและจิตใจ อาทรส่งเธอลงที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโมเต็ลไม่เคยมีอยู่จริง ลูน่าก้าวเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าและสับสน เธอขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัว จัดการชำระร่างกายที่ยังคงรู้สึกแสบๆ ตึงๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มที่เธอคุ้นเคย
ร่างกายเหนื่อยล้าถึงขีดสุด แต่สมองของเธอกลับไม่ยอมหยุดพัก ภาพเหตุการณ์ในโมเต็ลฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ทั้งความเจ็บปวด ความอับอาย ความเสียวซ่านที่รุนแรง และคำพูดที่เต็มไปด้วยอำนาจของอาทร ทุกอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนยากจะข่มตาให้หลับลง
กว่าจะหลับได้ก็เป็นเวลาดึกสงัด และเมื่อลูน่าเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอก็ได้พบกับ 'ความฝัน' ที่เคยตามหลอกหลอนเธอมาตลอด... แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
ในความฝันนั้น ลูน่าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นตา แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเตียงของเธอเอง ร่างกายเปลือยเปล่า รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ ของสายหนังที่พันรัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ตรึงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ทำให้ไม่สามารถขยับแขนได้เลย
เธอพยายามดิ้นรน สะบัดข้อมือ แต่สายหนังก็ยิ่งบาดลึกเข้ากับผิวเนื้อ ความรู้สึกไร้หนทางต่อต้านทำให้ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจ
แล้วเงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมา ลูน่ารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่เหนือร่างกาย เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัว ไม่ชัดเจน เธอเห็นเพียงโครงร่างของชายร่างใหญ่คนหนึ่ง... ซึ่งเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นอาทร
อาทรในความฝันดูน่ากลัวกว่าในความเป็นจริงหลายเท่า ดวงตาของเขาเรืองรองอยู่ในความมืด ปราศจากความเมตตาใดๆ
"ดิ้นทำไมครับคุณหนู" เสียงของอาทรดังขึ้นในความฝัน น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา "บอกแล้วไง... ต้องเชื่อฟัง"
ลูน่ารู้สึกถึงสัมผัสของมือหยาบกร้านที่ลากไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างไม่รีบร้อน สัมผัสนั้นรุนแรงกว่าในความเป็นจริง แต่กลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย... คุ้นเคยจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้
แล้วจู่ๆ ลูน่าก็รู้สึกได้ถึงเงาอีกเงาหนึ่งที่ปรากฏขึ้นข้างๆ อาทร ร่างนั้นสูงใหญ่พอๆ กัน เคลื่อนเข้ามาใกล้เตียงอย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกถึงการมีอยู่ของบุคคลที่สามทำให้ลูน่าตกใจจนตัวเกร็ง
ใครกัน? เงาที่สองนั้นคือใคร?
ในความฝันที่ล้ำเส้นนี้ ลูน่าได้สัมผัสกับด้านที่มืดมนกว่าของความปรารถนา และความรู้สึกของการถูกครอบครองอย่างสมบูรณ์ ซึ่งจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกนานแสนนาน... ไม่ใช่แค่ในยามหลับ แต่จะเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตจริงของเธอด้วย
แสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนอันหรูหราของลูน่า เธอพลิกตัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักที่สุดในชีวิต แต่สิ่งที่รุนแรงกว่าความเหนื่อยล้าทางกาย คือความคุกรุ่นที่กำลังเผาไหม้อยู่ภายใน
ความฝันอันเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทั้งภาพของอาทรและเงาที่สอง ความรู้สึกถูกพันธนาการ และการถูก 'ตรวจ' อย่างล้ำเส้นเกินกว่าที่เคยสัมผัสมา ทำให้ร่างกายของเธอตื่นตัวและต้องการการปลดปล่อยอย่างรุนแรง
ลูน่านอนหายใจหอบอยู่บนเตียง ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ได้รับจากน้ำหวานประหลาดยังคงไม่จางหายไปไหน และตอนนี้มันยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกด้วยความทรงจำจากความฝัน เธอพยายามห้ามตัวเอง บอกตัวเองว่าเมื่อคืนคือความผิดพลาด มันเป็นสิ่งที่น่าอายและไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ร่างกายไม่รับฟัง เหตุการณ์เมื่อคืนและความฝันอันล้ำเส้นนั้นได้เปิดประตูบานใหม่ในจิตใจของเธอ ความอยากรู้อยากเห็นที่เคยมีบัดนี้เปลี่ยนเป็นความต้องการที่ยากจะควบคุมได้ และคนที่สามารถเติมเต็มความต้องการนั้นได้... ก็คืออาทร
ลูน่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า จัดการกับตัวเองพอเป็นพิธี แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ราวกับโจรยามค่ำคืน ทั้งๆ ที่เป็นเวลาสายแล้ว เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง เลี่ยงที่จะพบเจอใครในบ้าน หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและความตื่นเต้น
เธอเดินตรงไปยังเรือนคนงานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ บริเวณนี้มักจะเงียบสงบในยามสาย อาทรกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนม้านั่งไม้หน้าห้องพักของเขาในชุดเสื้อยืดและกางเกงสามส่วน มองดูสวนที่อาเดชกำลังดูแลอยู่ไม่ไกลนัก
อาทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาเห็นลูน่าเดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเล ดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้าแต่กลับเต็มไปด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้เขารู้ทันทีว่าเธอมาหาด้วยเรื่องอะไร
รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มของความพึงพอใจในผลลัพธ์
ลูน่าเดินเข้าไปหาอาทรด้วยความอับอาย เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้ามองพื้น
"มาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู" อาทรถามเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหมาย
ลูน่าอึกอัก ไม่กล้าพูดตรงๆ
"คือ... ลูน่า... รู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ" เธอเลือกใช้ข้ออ้างที่ฟังดูดีที่สุด
"ไม่สบายตรงไหนครับ" อาทรถามกลับ ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
ลูน่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและความต้องการที่ต้องเก็บซ่อนไว้ "คือ... มัน... มันรู้สึก... ร้อนๆ... ข้างในค่ะ... เหมือน... เหมือนเมื่อคืน..."
อาทรเข้าใจในทันที อาการที่เธอพูดถึงคือผลข้างเคียงของยาและแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าเมื่อคืน
"บทเรียนสำหรับวันนี้จบลงแล้วครับคุณหนู" อาทรพูดเสียงเรียบ ราวกับเพิ่งให้บทเรียนในห้องเรียนตามปกติ "กลับไปที่ห้องของคุณหนูได้แล้ว"
คำพูดนั้นเหมือนสายน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ลูน่า เธอห่อเหี่ยวลงในทันที ร่างกายที่ร้อนรุ่มและต้องการการปลดปล่อยกลับต้องค้างคาอยู่อย่างนั้น
ลูน่าลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักของอาทรไปอย่างเงียบๆ
เธอเดินกลับมายังคฤหาสน์ด้วยร่างกายที่อ่อนล้ากว่าเดิม แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งอับอาย รู้สึกผิด โกรธตัวเอง และ... ความต้องการที่ยังคุกรุ่นอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น ความรู้สึกแปลกๆ ในช่องท้องจากการกลืน 'น้ำ' ของอาทรเข้าไปก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการบางอย่างที่มองไม่เห็นไว้อย่างสมบูรณ์... การฝึกฝนของเธอได้ก้าวไปสู่ขั้นใหม่แล้ว และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ลูน่าต้องการมันอีกนะ อาทร..ได้โปรด..
ติดใจแน่เลยสาวน้อย
เหมือนโดนสะกดจิตจะโดนรุมตอนไหนเนี่ย
ลูน่าต้องการอรก อาทรก็ไม่ให้
ควบคุมแบบเบ็ดเสร็จขนาดนี้ลูน่าคงยากหลุดพ้น
ลูน่ามีอารมณ์
ลูน่าเริ่มติดใจแล้ว ::Grimace::
อยากรู้ กับ อยากเรียนรู้เพิ่ม มันใกล้กันมากเลยนะ
เสพติดซะแล้ว
อาทร ยังไม่ให้
เบ่นตัวอีก
อ้างจาก: sai223344 เมื่อ พฤษภาคม 15, 2025, 10:05:13 หลังเที่ยงเรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ Gemini แต่ง มี 17 ตอน
ผมลงวันละ 4 ตอน ถ้าไม่ลืมนะครับ
ตอนสั่ง ไปสั่งมันแต่งชื่อคนที่มีตัวตนจริง แก้ชื่อวุ่นวายโคตร อาจมีหลุด
บทที่ 5: เงาที่ตามหลอนในความฝัน
ค่ำคืนนั้น ลูน่ากลับมาถึงคฤหาสน์วรลักษณ์ในสภาพที่อิดโรยทั้งร่างกายและจิตใจ อาทรส่งเธอลงที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโมเต็ลไม่เคยมีอยู่จริง ลูน่าก้าวเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าและสับสน เธอขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัว จัดการชำระร่างกายที่ยังคงรู้สึกแสบๆ ตึงๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มที่เธอคุ้นเคย
ร่างกายเหนื่อยล้าถึงขีดสุด แต่สมองของเธอกลับไม่ยอมหยุดพัก ภาพเหตุการณ์ในโมเต็ลฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ทั้งความเจ็บปวด ความอับอาย ความเสียวซ่านที่รุนแรง และคำพูดที่เต็มไปด้วยอำนาจของอาทร ทุกอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนยากจะข่มตาให้หลับลง
กว่าจะหลับได้ก็เป็นเวลาดึกสงัด และเมื่อลูน่าเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอก็ได้พบกับ 'ความฝัน' ที่เคยตามหลอกหลอนเธอมาตลอด... แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
ในความฝันนั้น ลูน่าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นตา แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเตียงของเธอเอง ร่างกายเปลือยเปล่า รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ ของสายหนังที่พันรัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ตรึงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ทำให้ไม่สามารถขยับแขนได้เลย
เธอพยายามดิ้นรน สะบัดข้อมือ แต่สายหนังก็ยิ่งบาดลึกเข้ากับผิวเนื้อ ความรู้สึกไร้หนทางต่อต้านทำให้ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจ
แล้วเงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมา ลูน่ารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่เหนือร่างกาย เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัว ไม่ชัดเจน เธอเห็นเพียงโครงร่างของชายร่างใหญ่คนหนึ่ง... ซึ่งเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นอาทร
อาทรในความฝันดูน่ากลัวกว่าในความเป็นจริงหลายเท่า ดวงตาของเขาเรืองรองอยู่ในความมืด ปราศจากความเมตตาใดๆ
"ดิ้นทำไมครับคุณหนู" เสียงของอาทรดังขึ้นในความฝัน น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา "บอกแล้วไง... ต้องเชื่อฟัง"
ลูน่ารู้สึกถึงสัมผัสของมือหยาบกร้านที่ลากไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างไม่รีบร้อน สัมผัสนั้นรุนแรงกว่าในความเป็นจริง แต่กลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย... คุ้นเคยจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้
แล้วจู่ๆ ลูน่าก็รู้สึกได้ถึงเงาอีกเงาหนึ่งที่ปรากฏขึ้นข้างๆ อาทร ร่างนั้นสูงใหญ่พอๆ กัน เคลื่อนเข้ามาใกล้เตียงอย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกถึงการมีอยู่ของบุคคลที่สามทำให้ลูน่าตกใจจนตัวเกร็ง
ใครกัน? เงาที่สองนั้นคือใคร?
ในความฝันที่ล้ำเส้นนี้ ลูน่าได้สัมผัสกับด้านที่มืดมนกว่าของความปรารถนา และความรู้สึกของการถูกครอบครองอย่างสมบูรณ์ ซึ่งจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกนานแสนนาน... ไม่ใช่แค่ในยามหลับ แต่จะเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตจริงของเธอด้วย
แสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนอันหรูหราของลูน่า เธอพลิกตัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักที่สุดในชีวิต แต่สิ่งที่รุนแรงกว่าความเหนื่อยล้าทางกาย คือความคุกรุ่นที่กำลังเผาไหม้อยู่ภายใน
ความฝันอันเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทั้งภาพของอาทรและเงาที่สอง ความรู้สึกถูกพันธนาการ และการถูก 'ตรวจ' อย่างล้ำเส้นเกินกว่าที่เคยสัมผัสมา ทำให้ร่างกายของเธอตื่นตัวและต้องการการปลดปล่อยอย่างรุนแรง
ลูน่านอนหายใจหอบอยู่บนเตียง ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ได้รับจากน้ำหวานประหลาดยังคงไม่จางหายไปไหน และตอนนี้มันยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกด้วยความทรงจำจากความฝัน เธอพยายามห้ามตัวเอง บอกตัวเองว่าเมื่อคืนคือความผิดพลาด มันเป็นสิ่งที่น่าอายและไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ร่างกายไม่รับฟัง เหตุการณ์เมื่อคืนและความฝันอันล้ำเส้นนั้นได้เปิดประตูบานใหม่ในจิตใจของเธอ ความอยากรู้อยากเห็นที่เคยมีบัดนี้เปลี่ยนเป็นความต้องการที่ยากจะควบคุมได้ และคนที่สามารถเติมเต็มความต้องการนั้นได้... ก็คืออาทร
ลูน่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า จัดการกับตัวเองพอเป็นพิธี แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ราวกับโจรยามค่ำคืน ทั้งๆ ที่เป็นเวลาสายแล้ว เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง เลี่ยงที่จะพบเจอใครในบ้าน หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและความตื่นเต้น
เธอเดินตรงไปยังเรือนคนงานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ บริเวณนี้มักจะเงียบสงบในยามสาย อาทรกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนม้านั่งไม้หน้าห้องพักของเขาในชุดเสื้อยืดและกางเกงสามส่วน มองดูสวนที่อาเดชกำลังดูแลอยู่ไม่ไกลนัก
อาทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาเห็นลูน่าเดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเล ดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้าแต่กลับเต็มไปด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้เขารู้ทันทีว่าเธอมาหาด้วยเรื่องอะไร
รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มของความพึงพอใจในผลลัพธ์
ลูน่าเดินเข้าไปหาอาทรด้วยความอับอาย เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้ามองพื้น
"มาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู" อาทรถามเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหมาย
ลูน่าอึกอัก ไม่กล้าพูดตรงๆ
"คือ... ลูน่า... รู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ" เธอเลือกใช้ข้ออ้างที่ฟังดูดีที่สุด
"ไม่สบายตรงไหนครับ" อาทรถามกลับ ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
ลูน่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและความต้องการที่ต้องเก็บซ่อนไว้ "คือ... มัน... มันรู้สึก... ร้อนๆ... ข้างในค่ะ... เหมือน... เหมือนเมื่อคืน..."
อาทรเข้าใจในทันที อาการที่เธอพูดถึงคือผลข้างเคียงของยาและแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าเมื่อคืน
"บทเรียนสำหรับวันนี้จบลงแล้วครับคุณหนู" อาทรพูดเสียงเรียบ ราวกับเพิ่งให้บทเรียนในห้องเรียนตามปกติ "กลับไปที่ห้องของคุณหนูได้แล้ว"
คำพูดนั้นเหมือนสายน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ลูน่า เธอห่อเหี่ยวลงในทันที ร่างกายที่ร้อนรุ่มและต้องการการปลดปล่อยกลับต้องค้างคาอยู่อย่างนั้น
ลูน่าลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักของอาทรไปอย่างเงียบๆ
เธอเดินกลับมายังคฤหาสน์ด้วยร่างกายที่อ่อนล้ากว่าเดิม แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งอับอาย รู้สึกผิด โกรธตัวเอง และ... ความต้องการที่ยังคุกรุ่นอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น ความรู้สึกแปลกๆ ในช่องท้องจากการกลืน 'น้ำ' ของอาทรเข้าไปก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการบางอย่างที่มองไม่เห็นไว้อย่างสมบูรณ์... การฝึกฝนของเธอได้ก้าวไปสู่ขั้นใหม่แล้ว และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
คุณหนูเริ่มติดใจ
::Ahoo::
ความรู้สึกอยาก...
ลูน่าได้กินน้ำอาทรด้วย
คุนหนูติดใจ
ลูน่า อนไหวอารมละ
คุณหนูเริ่มเปลี่ยนแปลงละ
ตามต่อ
::Hunger::
โดยยาล่ะตามมาบ้านเลย
จะสอนบทเรียนใหม่ให้อีก
ช่วยลูน่าด้วย
วันนี้ได้บทเรียนอะไรนะ
อาทรเหนือชั้นมาก
ช่างมี ระเบียบวินัยจริงๆ อาทร
ความอยากมันไม่หายไปง่ายๆหรอก
ต่อๆ
ต้องมีอีก
ติดใจแน่เลยสาวน้อย
::DookDig::
::JubuJubu::
คุณหนูเรียนรู้เร็ว อยากจะเรียนรู้บทเรียนใหม่ไว ๆ แล้ว
รอบนี้ได้กลืนน้ำทิพย์ของอาทรแล้วเหรอครับ
ยาก ::Thankyou::
ต้องยอมแล้วลูน่า
ลูน่าชอบ
อ่านต่อครับ
โดนสองรู
ลูน่า อยากรู้ทั้งระบบ ทำไมต้องรอด้วย
สาวน้อย เธอต้องโดนอะไรอีกมากเลยนะ ฝึกไว้
ชอบ
ชอบคุณครับ
อาการค้างต้องซ้ำ
ว้าวคุณหนู
ลูน่าติดใจ ::Horror::
น้องลูน่าเข้าสู่วงกามเรียบร้อย
::Hunger::
ติดใจแล้ว
ลูน่าติดใจค่ะ
ต่อๆๆครับชอบ
::Shy::
รอบสองจะเป็นใครกัน
เด็กน้อยติดเซ็กส์
ลูน่าจะให้ใครช่วยระบาย
บทเรียนพึ่งเริ่มต้นเท่านัน
เดี๋ยวอาจัดให้ต่อ
ติดใจแน่
::Sweat:: ต้องการอรก ::DookDig::
อ้างจาก: sai223344 เมื่อ พฤษภาคม 15, 2025, 10:05:13 หลังเที่ยงเรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ Gemini แต่ง มี 17 ตอน
ผมลงวันละ 4 ตอน ถ้าไม่ลืมนะครับ
ตอนสั่ง ไปสั่งมันแต่งชื่อคนที่มีตัวตนจริง แก้ชื่อวุ่นวายโคตร อาจมีหลุด
บทที่ 5: เงาที่ตามหลอนในความฝัน
ค่ำคืนนั้น ลูน่ากลับมาถึงคฤหาสน์วรลักษณ์ในสภาพที่อิดโรยทั้งร่างกายและจิตใจ อาทรส่งเธอลงที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโมเต็ลไม่เคยมีอยู่จริง ลูน่าก้าวเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าและสับสน เธอขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัว จัดการชำระร่างกายที่ยังคงรู้สึกแสบๆ ตึงๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มที่เธอคุ้นเคย
ร่างกายเหนื่อยล้าถึงขีดสุด แต่สมองของเธอกลับไม่ยอมหยุดพัก ภาพเหตุการณ์ในโมเต็ลฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ทั้งความเจ็บปวด ความอับอาย ความเสียวซ่านที่รุนแรง และคำพูดที่เต็มไปด้วยอำนาจของอาทร ทุกอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนยากจะข่มตาให้หลับลง
กว่าจะหลับได้ก็เป็นเวลาดึกสงัด และเมื่อลูน่าเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอก็ได้พบกับ 'ความฝัน' ที่เคยตามหลอกหลอนเธอมาตลอด... แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
ในความฝันนั้น ลูน่าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นตา แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเตียงของเธอเอง ร่างกายเปลือยเปล่า รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ ของสายหนังที่พันรัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ตรึงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ทำให้ไม่สามารถขยับแขนได้เลย
เธอพยายามดิ้นรน สะบัดข้อมือ แต่สายหนังก็ยิ่งบาดลึกเข้ากับผิวเนื้อ ความรู้สึกไร้หนทางต่อต้านทำให้ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจ
แล้วเงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมา ลูน่ารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่เหนือร่างกาย เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัว ไม่ชัดเจน เธอเห็นเพียงโครงร่างของชายร่างใหญ่คนหนึ่ง... ซึ่งเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นอาทร
อาทรในความฝันดูน่ากลัวกว่าในความเป็นจริงหลายเท่า ดวงตาของเขาเรืองรองอยู่ในความมืด ปราศจากความเมตตาใดๆ
"ดิ้นทำไมครับคุณหนู" เสียงของอาทรดังขึ้นในความฝัน น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา "บอกแล้วไง... ต้องเชื่อฟัง"
ลูน่ารู้สึกถึงสัมผัสของมือหยาบกร้านที่ลากไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างไม่รีบร้อน สัมผัสนั้นรุนแรงกว่าในความเป็นจริง แต่กลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย... คุ้นเคยจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้
แล้วจู่ๆ ลูน่าก็รู้สึกได้ถึงเงาอีกเงาหนึ่งที่ปรากฏขึ้นข้างๆ อาทร ร่างนั้นสูงใหญ่พอๆ กัน เคลื่อนเข้ามาใกล้เตียงอย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกถึงการมีอยู่ของบุคคลที่สามทำให้ลูน่าตกใจจนตัวเกร็ง
ใครกัน? เงาที่สองนั้นคือใคร?
ในความฝันที่ล้ำเส้นนี้ ลูน่าได้สัมผัสกับด้านที่มืดมนกว่าของความปรารถนา และความรู้สึกของการถูกครอบครองอย่างสมบูรณ์ ซึ่งจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกนานแสนนาน... ไม่ใช่แค่ในยามหลับ แต่จะเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตจริงของเธอด้วย
แสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนอันหรูหราของลูน่า เธอพลิกตัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักที่สุดในชีวิต แต่สิ่งที่รุนแรงกว่าความเหนื่อยล้าทางกาย คือความคุกรุ่นที่กำลังเผาไหม้อยู่ภายใน
ความฝันอันเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทั้งภาพของอาทรและเงาที่สอง ความรู้สึกถูกพันธนาการ และการถูก 'ตรวจ' อย่างล้ำเส้นเกินกว่าที่เคยสัมผัสมา ทำให้ร่างกายของเธอตื่นตัวและต้องการการปลดปล่อยอย่างรุนแรง
ลูน่านอนหายใจหอบอยู่บนเตียง ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ได้รับจากน้ำหวานประหลาดยังคงไม่จางหายไปไหน และตอนนี้มันยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกด้วยความทรงจำจากความฝัน เธอพยายามห้ามตัวเอง บอกตัวเองว่าเมื่อคืนคือความผิดพลาด มันเป็นสิ่งที่น่าอายและไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ร่างกายไม่รับฟัง เหตุการณ์เมื่อคืนและความฝันอันล้ำเส้นนั้นได้เปิดประตูบานใหม่ในจิตใจของเธอ ความอยากรู้อยากเห็นที่เคยมีบัดนี้เปลี่ยนเป็นความต้องการที่ยากจะควบคุมได้ และคนที่สามารถเติมเต็มความต้องการนั้นได้... ก็คืออาทร
ลูน่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า จัดการกับตัวเองพอเป็นพิธี แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ราวกับโจรยามค่ำคืน ทั้งๆ ที่เป็นเวลาสายแล้ว เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง เลี่ยงที่จะพบเจอใครในบ้าน หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและความตื่นเต้น
เธอเดินตรงไปยังเรือนคนงานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ บริเวณนี้มักจะเงียบสงบในยามสาย อาทรกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนม้านั่งไม้หน้าห้องพักของเขาในชุดเสื้อยืดและกางเกงสามส่วน มองดูสวนที่อาเดชกำลังดูแลอยู่ไม่ไกลนัก
อาทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาเห็นลูน่าเดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเล ดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้าแต่กลับเต็มไปด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้เขารู้ทันทีว่าเธอมาหาด้วยเรื่องอะไร
รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มของความพึงพอใจในผลลัพธ์
ลูน่าเดินเข้าไปหาอาทรด้วยความอับอาย เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้ามองพื้น
"มาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู" อาทรถามเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหมาย
ลูน่าอึกอัก ไม่กล้าพูดตรงๆ
"คือ... ลูน่า... รู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ" เธอเลือกใช้ข้ออ้างที่ฟังดูดีที่สุด
"ไม่สบายตรงไหนครับ" อาทรถามกลับ ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
ลูน่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและความต้องการที่ต้องเก็บซ่อนไว้ "คือ... มัน... มันรู้สึก... ร้อนๆ... ข้างในค่ะ... เหมือน... เหมือนเมื่อคืน..."
อาทรเข้าใจในทันที อาการที่เธอพูดถึงคือผลข้างเคียงของยาและแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าเมื่อคืน
"บทเรียนสำหรับวันนี้จบลงแล้วครับคุณหนู" อาทรพูดเสียงเรียบ ราวกับเพิ่งให้บทเรียนในห้องเรียนตามปกติ "กลับไปที่ห้องของคุณหนูได้แล้ว"
คำพูดนั้นเหมือนสายน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ลูน่า เธอห่อเหี่ยวลงในทันที ร่างกายที่ร้อนรุ่มและต้องการการปลดปล่อยกลับต้องค้างคาอยู่อย่างนั้น
ลูน่าลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักของอาทรไปอย่างเงียบๆ
เธอเดินกลับมายังคฤหาสน์ด้วยร่างกายที่อ่อนล้ากว่าเดิม แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งอับอาย รู้สึกผิด โกรธตัวเอง และ... ความต้องการที่ยังคุกรุ่นอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น ความรู้สึกแปลกๆ ในช่องท้องจากการกลืน 'น้ำ' ของอาทรเข้าไปก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการบางอย่างที่มองไม่เห็นไว้อย่างสมบูรณ์... การฝึกฝนของเธอได้ก้าวไปสู่ขั้นใหม่แล้ว และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
::YarKK:: เข้าทางอาทร ขอจบ
ลูน่าเจอของเขมรแล้ว
มันมีแผนการ ::Orz:: ::Orz:: ::Orz:: ::Orz::
ขอบคุณที่แบ่งปันความเสียวครับ
แตกคาปากอย่างชอบ
อยากได้ ต้องขออาทรตรงๆ
คุณหนูติดใจอาทรเเล้ว
รอ รอ รอ ::Angry:: ::Angry:: ::Angry::
::Thankyou::
เจ้านายคนที่สอง มีเกริ่นถึงแล้วสิ
เมื่อมีครั้งแรกแล้วคุณหนูต้องมีครั้งต่อไป
ติดใจแล้วสินะคุณหนู
อีกนิดคงใจแตกยาว
สระกดจิตแล้ว
::Grimace::
เรื่องในฝันจะเป็นจริงในอีกไม่นาน
ลูน่าต้องการอีกแล้วไปไม่รอดแล้วลูน่า
บทเรียนใหม่มาแบ้ว
รสรักครั้งแรก
สายจิตวิทยาของแท้เลย ใจเย็นมากอาทร
ติดใจซะแล้ว
สงสารลูน่า
คุณหนูลูน่าเรียนรู้ได้เร็วจริงๆ
กินแล้วติดใจก็อยากจะกินอีก
ติดใจแล้วสาวน้อย
โดนรุมก็ดีนะครับ
จะโดนคนสวนอีกคนก็เพราะค้างนี่แหละ
อ้างจาก: sai223344 เมื่อ พฤษภาคม 15, 2025, 10:05:13 หลังเที่ยงเรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ Gemini แต่ง มี 17 ตอน
ผมลงวันละ 4 ตอน ถ้าไม่ลืมนะครับ
ตอนสั่ง ไปสั่งมันแต่งชื่อคนที่มีตัวตนจริง แก้ชื่อวุ่นวายโคตร อาจมีหลุด
บทที่ 5: เงาที่ตามหลอนในความฝัน
ค่ำคืนนั้น ลูน่ากลับมาถึงคฤหาสน์วรลักษณ์ในสภาพที่อิดโรยทั้งร่างกายและจิตใจ อาทรส่งเธอลงที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโมเต็ลไม่เคยมีอยู่จริง ลูน่าก้าวเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าและสับสน เธอขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัว จัดการชำระร่างกายที่ยังคงรู้สึกแสบๆ ตึงๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มที่เธอคุ้นเคย
ร่างกายเหนื่อยล้าถึงขีดสุด แต่สมองของเธอกลับไม่ยอมหยุดพัก ภาพเหตุการณ์ในโมเต็ลฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ทั้งความเจ็บปวด ความอับอาย ความเสียวซ่านที่รุนแรง และคำพูดที่เต็มไปด้วยอำนาจของอาทร ทุกอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนยากจะข่มตาให้หลับลง
กว่าจะหลับได้ก็เป็นเวลาดึกสงัด และเมื่อลูน่าเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอก็ได้พบกับ 'ความฝัน' ที่เคยตามหลอกหลอนเธอมาตลอด... แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
ในความฝันนั้น ลูน่าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นตา แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเตียงของเธอเอง ร่างกายเปลือยเปล่า รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ ของสายหนังที่พันรัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ตรึงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ทำให้ไม่สามารถขยับแขนได้เลย
เธอพยายามดิ้นรน สะบัดข้อมือ แต่สายหนังก็ยิ่งบาดลึกเข้ากับผิวเนื้อ ความรู้สึกไร้หนทางต่อต้านทำให้ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจ
แล้วเงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมา ลูน่ารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่เหนือร่างกาย เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัว ไม่ชัดเจน เธอเห็นเพียงโครงร่างของชายร่างใหญ่คนหนึ่ง... ซึ่งเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นอาทร
อาทรในความฝันดูน่ากลัวกว่าในความเป็นจริงหลายเท่า ดวงตาของเขาเรืองรองอยู่ในความมืด ปราศจากความเมตตาใดๆ
"ดิ้นทำไมครับคุณหนู" เสียงของอาทรดังขึ้นในความฝัน น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา "บอกแล้วไง... ต้องเชื่อฟัง"
ลูน่ารู้สึกถึงสัมผัสของมือหยาบกร้านที่ลากไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างไม่รีบร้อน สัมผัสนั้นรุนแรงกว่าในความเป็นจริง แต่กลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย... คุ้นเคยจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้
แล้วจู่ๆ ลูน่าก็รู้สึกได้ถึงเงาอีกเงาหนึ่งที่ปรากฏขึ้นข้างๆ อาทร ร่างนั้นสูงใหญ่พอๆ กัน เคลื่อนเข้ามาใกล้เตียงอย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกถึงการมีอยู่ของบุคคลที่สามทำให้ลูน่าตกใจจนตัวเกร็ง
ใครกัน? เงาที่สองนั้นคือใคร?
ในความฝันที่ล้ำเส้นนี้ ลูน่าได้สัมผัสกับด้านที่มืดมนกว่าของความปรารถนา และความรู้สึกของการถูกครอบครองอย่างสมบูรณ์ ซึ่งจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกนานแสนนาน... ไม่ใช่แค่ในยามหลับ แต่จะเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตจริงของเธอด้วย
แสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนอันหรูหราของลูน่า เธอพลิกตัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักที่สุดในชีวิต แต่สิ่งที่รุนแรงกว่าความเหนื่อยล้าทางกาย คือความคุกรุ่นที่กำลังเผาไหม้อยู่ภายใน
ความฝันอันเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทั้งภาพของอาทรและเงาที่สอง ความรู้สึกถูกพันธนาการ และการถูก 'ตรวจ' อย่างล้ำเส้นเกินกว่าที่เคยสัมผัสมา ทำให้ร่างกายของเธอตื่นตัวและต้องการการปลดปล่อยอย่างรุนแรง
ลูน่านอนหายใจหอบอยู่บนเตียง ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ได้รับจากน้ำหวานประหลาดยังคงไม่จางหายไปไหน และตอนนี้มันยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกด้วยความทรงจำจากความฝัน เธอพยายามห้ามตัวเอง บอกตัวเองว่าเมื่อคืนคือความผิดพลาด มันเป็นสิ่งที่น่าอายและไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ร่างกายไม่รับฟัง เหตุการณ์เมื่อคืนและความฝันอันล้ำเส้นนั้นได้เปิดประตูบานใหม่ในจิตใจของเธอ ความอยากรู้อยากเห็นที่เคยมีบัดนี้เปลี่ยนเป็นความต้องการที่ยากจะควบคุมได้ และคนที่สามารถเติมเต็มความต้องการนั้นได้... ก็คืออาทร
ลูน่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า จัดการกับตัวเองพอเป็นพิธี แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ราวกับโจรยามค่ำคืน ทั้งๆ ที่เป็นเวลาสายแล้ว เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง เลี่ยงที่จะพบเจอใครในบ้าน หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและความตื่นเต้น
เธอเดินตรงไปยังเรือนคนงานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ บริเวณนี้มักจะเงียบสงบในยามสาย อาทรกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนม้านั่งไม้หน้าห้องพักของเขาในชุดเสื้อยืดและกางเกงสามส่วน มองดูสวนที่อาเดชกำลังดูแลอยู่ไม่ไกลนัก
อาทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาเห็นลูน่าเดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเล ดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้าแต่กลับเต็มไปด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้เขารู้ทันทีว่าเธอมาหาด้วยเรื่องอะไร
รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มของความพึงพอใจในผลลัพธ์
ลูน่าเดินเข้าไปหาอาทรด้วยความอับอาย เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้ามองพื้น
"มาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู" อาทรถามเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหมาย
ลูน่าอึกอัก ไม่กล้าพูดตรงๆ
"คือ... ลูน่า... รู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ" เธอเลือกใช้ข้ออ้างที่ฟังดูดีที่สุด
"ไม่สบายตรงไหนครับ" อาทรถามกลับ ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
ลูน่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและความต้องการที่ต้องเก็บซ่อนไว้ "คือ... มัน... มันรู้สึก... ร้อนๆ... ข้างในค่ะ... เหมือน... เหมือนเมื่อคืน..."
อาทรเข้าใจในทันที อาการที่เธอพูดถึงคือผลข้างเคียงของยาและแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าเมื่อคืน
"บทเรียนสำหรับวันนี้จบลงแล้วครับคุณหนู" อาทรพูดเสียงเรียบ ราวกับเพิ่งให้บทเรียนในห้องเรียนตามปกติ "กลับไปที่ห้องของคุณหนูได้แล้ว"
คำพูดนั้นเหมือนสายน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ลูน่า เธอห่อเหี่ยวลงในทันที ร่างกายที่ร้อนรุ่มและต้องการการปลดปล่อยกลับต้องค้างคาอยู่อย่างนั้น
ลูน่าลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักของอาทรไปอย่างเงียบๆ
เธอเดินกลับมายังคฤหาสน์ด้วยร่างกายที่อ่อนล้ากว่าเดิม แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งอับอาย รู้สึกผิด โกรธตัวเอง และ... ความต้องการที่ยังคุกรุ่นอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น ความรู้สึกแปลกๆ ในช่องท้องจากการกลืน 'น้ำ' ของอาทรเข้าไปก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการบางอย่างที่มองไม่เห็นไว้อย่างสมบูรณ์... การฝึกฝนของเธอได้ก้าวไปสู่ขั้นใหม่แล้ว และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
ล้ำลึก
ควบคุมแบบนี้ยาวๆ
แบบนี้ลูน่าน่าจะติดใจเป็นทาสอาทรตลอดไป
ร่างกายที่อ่อนล้า
ขอบคุณครับ
::Elder:: ::Crying::
ติดใจคนขับรถ
::Horror:: มันทรมานน่าดูนะ สาวน้อย
ต่อรอบ2
::DookDig::
ติดใจซะแ้ว
อ้าวตุณหนูไฟติดแล้วไง
ต้องหาที่ปลดผล่อย
มันฝันหรือจริง
::Glad::
ลูน่าต้องการปลดปล่อย
ลูน่าเริ่มชอบการเป็นทาสแล้วเหรอ
มาแล้วๆ มามา
บนเรียนของลูน่ายังไม่จบแค่นี้แน่ๆ
มานี่สิ จัดการให้
ชอบแนวนี้มากๆเลยครับ Thank you ::Sweat::
::Bloody::
::Confident::
::Ahoo::
เริ่มติดใจ
อ้างจาก: sai223344 เมื่อ พฤษภาคม 15, 2025, 10:05:13 หลังเที่ยงเรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ Gemini แต่ง มี 17 ตอน
ผมลงวันละ 4 ตอน ถ้าไม่ลืมนะครับ
ตอนสั่ง ไปสั่งมันแต่งชื่อคนที่มีตัวตนจริง แก้ชื่อวุ่นวายโคตร อาจมีหลุด
บทที่ 5: เงาที่ตามหลอนในความฝัน
ค่ำคืนนั้น ลูน่ากลับมาถึงคฤหาสน์วรลักษณ์ในสภาพที่อิดโรยทั้งร่างกายและจิตใจ อาทรส่งเธอลงที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโมเต็ลไม่เคยมีอยู่จริง ลูน่าก้าวเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าและสับสน เธอขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัว จัดการชำระร่างกายที่ยังคงรู้สึกแสบๆ ตึงๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มที่เธอคุ้นเคย
ร่างกายเหนื่อยล้าถึงขีดสุด แต่สมองของเธอกลับไม่ยอมหยุดพัก ภาพเหตุการณ์ในโมเต็ลฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ทั้งความเจ็บปวด ความอับอาย ความเสียวซ่านที่รุนแรง และคำพูดที่เต็มไปด้วยอำนาจของอาทร ทุกอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนยากจะข่มตาให้หลับลง
กว่าจะหลับได้ก็เป็นเวลาดึกสงัด และเมื่อลูน่าเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอก็ได้พบกับ 'ความฝัน' ที่เคยตามหลอกหลอนเธอมาตลอด... แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
ในความฝันนั้น ลูน่าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นตา แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเตียงของเธอเอง ร่างกายเปลือยเปล่า รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ ของสายหนังที่พันรัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ตรึงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ทำให้ไม่สามารถขยับแขนได้เลย
เธอพยายามดิ้นรน สะบัดข้อมือ แต่สายหนังก็ยิ่งบาดลึกเข้ากับผิวเนื้อ ความรู้สึกไร้หนทางต่อต้านทำให้ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจ
แล้วเงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมา ลูน่ารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่เหนือร่างกาย เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัว ไม่ชัดเจน เธอเห็นเพียงโครงร่างของชายร่างใหญ่คนหนึ่ง... ซึ่งเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นอาทร
อาทรในความฝันดูน่ากลัวกว่าในความเป็นจริงหลายเท่า ดวงตาของเขาเรืองรองอยู่ในความมืด ปราศจากความเมตตาใดๆ
"ดิ้นทำไมครับคุณหนู" เสียงของอาทรดังขึ้นในความฝัน น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา "บอกแล้วไง... ต้องเชื่อฟัง"
ลูน่ารู้สึกถึงสัมผัสของมือหยาบกร้านที่ลากไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างไม่รีบร้อน สัมผัสนั้นรุนแรงกว่าในความเป็นจริง แต่กลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย... คุ้นเคยจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้
แล้วจู่ๆ ลูน่าก็รู้สึกได้ถึงเงาอีกเงาหนึ่งที่ปรากฏขึ้นข้างๆ อาทร ร่างนั้นสูงใหญ่พอๆ กัน เคลื่อนเข้ามาใกล้เตียงอย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกถึงการมีอยู่ของบุคคลที่สามทำให้ลูน่าตกใจจนตัวเกร็ง
ใครกัน? เงาที่สองนั้นคือใคร?
ในความฝันที่ล้ำเส้นนี้ ลูน่าได้สัมผัสกับด้านที่มืดมนกว่าของความปรารถนา และความรู้สึกของการถูกครอบครองอย่างสมบูรณ์ ซึ่งจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกนานแสนนาน... ไม่ใช่แค่ในยามหลับ แต่จะเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตจริงของเธอด้วย
แสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนอันหรูหราของลูน่า เธอพลิกตัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักที่สุดในชีวิต แต่สิ่งที่รุนแรงกว่าความเหนื่อยล้าทางกาย คือความคุกรุ่นที่กำลังเผาไหม้อยู่ภายใน
ความฝันอันเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทั้งภาพของอาทรและเงาที่สอง ความรู้สึกถูกพันธนาการ และการถูก 'ตรวจ' อย่างล้ำเส้นเกินกว่าที่เคยสัมผัสมา ทำให้ร่างกายของเธอตื่นตัวและต้องการการปลดปล่อยอย่างรุนแรง
ลูน่านอนหายใจหอบอยู่บนเตียง ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ได้รับจากน้ำหวานประหลาดยังคงไม่จางหายไปไหน และตอนนี้มันยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกด้วยความทรงจำจากความฝัน เธอพยายามห้ามตัวเอง บอกตัวเองว่าเมื่อคืนคือความผิดพลาด มันเป็นสิ่งที่น่าอายและไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ร่างกายไม่รับฟัง เหตุการณ์เมื่อคืนและความฝันอันล้ำเส้นนั้นได้เปิดประตูบานใหม่ในจิตใจของเธอ ความอยากรู้อยากเห็นที่เคยมีบัดนี้เปลี่ยนเป็นความต้องการที่ยากจะควบคุมได้ และคนที่สามารถเติมเต็มความต้องการนั้นได้... ก็คืออาทร
ลูน่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า จัดการกับตัวเองพอเป็นพิธี แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ราวกับโจรยามค่ำคืน ทั้งๆ ที่เป็นเวลาสายแล้ว เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง เลี่ยงที่จะพบเจอใครในบ้าน หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและความตื่นเต้น
เธอเดินตรงไปยังเรือนคนงานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ บริเวณนี้มักจะเงียบสงบในยามสาย อาทรกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนม้านั่งไม้หน้าห้องพักของเขาในชุดเสื้อยืดและกางเกงสามส่วน มองดูสวนที่อาเดชกำลังดูแลอยู่ไม่ไกลนัก
อาทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาเห็นลูน่าเดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเล ดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้าแต่กลับเต็มไปด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้เขารู้ทันทีว่าเธอมาหาด้วยเรื่องอะไร
รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มของความพึงพอใจในผลลัพธ์
ลูน่าเดินเข้าไปหาอาทรด้วยความอับอาย เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้ามองพื้น
"มาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู" อาทรถามเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหมาย
ลูน่าอึกอัก ไม่กล้าพูดตรงๆ
"คือ... ลูน่า... รู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ" เธอเลือกใช้ข้ออ้างที่ฟังดูดีที่สุด
"ไม่สบายตรงไหนครับ" อาทรถามกลับ ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
ลูน่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและความต้องการที่ต้องเก็บซ่อนไว้ "คือ... มัน... มันรู้สึก... ร้อนๆ... ข้างในค่ะ... เหมือน... เหมือนเมื่อคืน..."
อาทรเข้าใจในทันที อาการที่เธอพูดถึงคือผลข้างเคียงของยาและแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าเมื่อคืน
"บทเรียนสำหรับวันนี้จบลงแล้วครับคุณหนู" อาทรพูดเสียงเรียบ ราวกับเพิ่งให้บทเรียนในห้องเรียนตามปกติ "กลับไปที่ห้องของคุณหนูได้แล้ว"
คำพูดนั้นเหมือนสายน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ลูน่า เธอห่อเหี่ยวลงในทันที ร่างกายที่ร้อนรุ่มและต้องการการปลดปล่อยกลับต้องค้างคาอยู่อย่างนั้น
ลูน่าลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักของอาทรไปอย่างเงียบๆ
เธอเดินกลับมายังคฤหาสน์ด้วยร่างกายที่อ่อนล้ากว่าเดิม แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งอับอาย รู้สึกผิด โกรธตัวเอง และ... ความต้องการที่ยังคุกรุ่นอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น ความรู้สึกแปลกๆ ในช่องท้องจากการกลืน 'น้ำ' ของอาทรเข้าไปก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการบางอย่างที่มองไม่เห็นไว้อย่างสมบูรณ์... การฝึกฝนของเธอได้ก้าวไปสู่ขั้นใหม่แล้ว และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
::Dozy::
::DookDig::
รอบนี้มาหาถึงที่เลย ::Shy::
ความคุกรุ่น
::Punch::
::WooWoo::
อ้างจาก: sai223344 เมื่อ พฤษภาคม 15, 2025, 10:05:13 หลังเที่ยงเรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ Gemini แต่ง มี 17 ตอน
ผมลงวันละ 4 ตอน ถ้าไม่ลืมนะครับ
ตอนสั่ง ไปสั่งมันแต่งชื่อคนที่มีตัวตนจริง แก้ชื่อวุ่นวายโคตร อาจมีหลุด
บทที่ 5: เงาที่ตามหลอนในความฝัน
ค่ำคืนนั้น ลูน่ากลับมาถึงคฤหาสน์วรลักษณ์ในสภาพที่อิดโรยทั้งร่างกายและจิตใจ อาทรส่งเธอลงที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโมเต็ลไม่เคยมีอยู่จริง ลูน่าก้าวเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าและสับสน เธอขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัว จัดการชำระร่างกายที่ยังคงรู้สึกแสบๆ ตึงๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอันอ่อนนุ่มที่เธอคุ้นเคย
ร่างกายเหนื่อยล้าถึงขีดสุด แต่สมองของเธอกลับไม่ยอมหยุดพัก ภาพเหตุการณ์ในโมเต็ลฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ทั้งความเจ็บปวด ความอับอาย ความเสียวซ่านที่รุนแรง และคำพูดที่เต็มไปด้วยอำนาจของอาทร ทุกอย่างวนเวียนอยู่ในหัวจนยากจะข่มตาให้หลับลง
กว่าจะหลับได้ก็เป็นเวลาดึกสงัด และเมื่อลูน่าเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอก็ได้พบกับ 'ความฝัน' ที่เคยตามหลอกหลอนเธอมาตลอด... แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป
ในความฝันนั้น ลูน่าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นตา แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเตียงของเธอเอง ร่างกายเปลือยเปล่า รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ ของสายหนังที่พันรัดข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ตรึงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ทำให้ไม่สามารถขยับแขนได้เลย
เธอพยายามดิ้นรน สะบัดข้อมือ แต่สายหนังก็ยิ่งบาดลึกเข้ากับผิวเนื้อ ความรู้สึกไร้หนทางต่อต้านทำให้ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจ
แล้วเงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมา ลูน่ารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่เหนือร่างกาย เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง แต่ภาพตรงหน้ากลับพร่ามัว ไม่ชัดเจน เธอเห็นเพียงโครงร่างของชายร่างใหญ่คนหนึ่ง... ซึ่งเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นอาทร
อาทรในความฝันดูน่ากลัวกว่าในความเป็นจริงหลายเท่า ดวงตาของเขาเรืองรองอยู่ในความมืด ปราศจากความเมตตาใดๆ
"ดิ้นทำไมครับคุณหนู" เสียงของอาทรดังขึ้นในความฝัน น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชา "บอกแล้วไง... ต้องเชื่อฟัง"
ลูน่ารู้สึกถึงสัมผัสของมือหยาบกร้านที่ลากไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างไม่รีบร้อน สัมผัสนั้นรุนแรงกว่าในความเป็นจริง แต่กลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย... คุ้นเคยจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้
แล้วจู่ๆ ลูน่าก็รู้สึกได้ถึงเงาอีกเงาหนึ่งที่ปรากฏขึ้นข้างๆ อาทร ร่างนั้นสูงใหญ่พอๆ กัน เคลื่อนเข้ามาใกล้เตียงอย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกถึงการมีอยู่ของบุคคลที่สามทำให้ลูน่าตกใจจนตัวเกร็ง
ใครกัน? เงาที่สองนั้นคือใคร?
ในความฝันที่ล้ำเส้นนี้ ลูน่าได้สัมผัสกับด้านที่มืดมนกว่าของความปรารถนา และความรู้สึกของการถูกครอบครองอย่างสมบูรณ์ ซึ่งจะตามหลอกหลอนเธอไปอีกนานแสนนาน... ไม่ใช่แค่ในยามหลับ แต่จะเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตจริงของเธอด้วย
แสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนอันหรูหราของลูน่า เธอพลิกตัวอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักที่สุดในชีวิต แต่สิ่งที่รุนแรงกว่าความเหนื่อยล้าทางกาย คือความคุกรุ่นที่กำลังเผาไหม้อยู่ภายใน
ความฝันอันเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทั้งภาพของอาทรและเงาที่สอง ความรู้สึกถูกพันธนาการ และการถูก 'ตรวจ' อย่างล้ำเส้นเกินกว่าที่เคยสัมผัสมา ทำให้ร่างกายของเธอตื่นตัวและต้องการการปลดปล่อยอย่างรุนแรง
ลูน่านอนหายใจหอบอยู่บนเตียง ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ได้รับจากน้ำหวานประหลาดยังคงไม่จางหายไปไหน และตอนนี้มันยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีกด้วยความทรงจำจากความฝัน เธอพยายามห้ามตัวเอง บอกตัวเองว่าเมื่อคืนคือความผิดพลาด มันเป็นสิ่งที่น่าอายและไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ร่างกายไม่รับฟัง เหตุการณ์เมื่อคืนและความฝันอันล้ำเส้นนั้นได้เปิดประตูบานใหม่ในจิตใจของเธอ ความอยากรู้อยากเห็นที่เคยมีบัดนี้เปลี่ยนเป็นความต้องการที่ยากจะควบคุมได้ และคนที่สามารถเติมเต็มความต้องการนั้นได้... ก็คืออาทร
ลูน่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า จัดการกับตัวเองพอเป็นพิธี แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ราวกับโจรยามค่ำคืน ทั้งๆ ที่เป็นเวลาสายแล้ว เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง เลี่ยงที่จะพบเจอใครในบ้าน หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและความตื่นเต้น
เธอเดินตรงไปยังเรือนคนงานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ บริเวณนี้มักจะเงียบสงบในยามสาย อาทรกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่บนม้านั่งไม้หน้าห้องพักของเขาในชุดเสื้อยืดและกางเกงสามส่วน มองดูสวนที่อาเดชกำลังดูแลอยู่ไม่ไกลนัก
อาทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาเห็นลูน่าเดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเล ดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้าแต่กลับเต็มไปด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้เขารู้ทันทีว่าเธอมาหาด้วยเรื่องอะไร
รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มของความพึงพอใจในผลลัพธ์
ลูน่าเดินเข้าไปหาอาทรด้วยความอับอาย เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้ามองพื้น
"มาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู" อาทรถามเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหมาย
ลูน่าอึกอัก ไม่กล้าพูดตรงๆ
"คือ... ลูน่า... รู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ" เธอเลือกใช้ข้ออ้างที่ฟังดูดีที่สุด
"ไม่สบายตรงไหนครับ" อาทรถามกลับ ใบหน้ายังคงเรียบเฉย
ลูน่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและความต้องการที่ต้องเก็บซ่อนไว้ "คือ... มัน... มันรู้สึก... ร้อนๆ... ข้างในค่ะ... เหมือน... เหมือนเมื่อคืน..."
อาทรเข้าใจในทันที อาการที่เธอพูดถึงคือผลข้างเคียงของยาและแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าเมื่อคืน
"บทเรียนสำหรับวันนี้จบลงแล้วครับคุณหนู" อาทรพูดเสียงเรียบ ราวกับเพิ่งให้บทเรียนในห้องเรียนตามปกติ "กลับไปที่ห้องของคุณหนูได้แล้ว"
คำพูดนั้นเหมือนสายน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ลูน่า เธอห่อเหี่ยวลงในทันที ร่างกายที่ร้อนรุ่มและต้องการการปลดปล่อยกลับต้องค้างคาอยู่อย่างนั้น
ลูน่าลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักของอาทรไปอย่างเงียบๆ
เธอเดินกลับมายังคฤหาสน์ด้วยร่างกายที่อ่อนล้ากว่าเดิม แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งอับอาย รู้สึกผิด โกรธตัวเอง และ... ความต้องการที่ยังคุกรุ่นอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น ความรู้สึกแปลกๆ ในช่องท้องจากการกลืน 'น้ำ' ของอาทรเข้าไปก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการบางอย่างที่มองไม่เห็นไว้อย่างสมบูรณ์... การฝึกฝนของเธอได้ก้าวไปสู่ขั้นใหม่แล้ว และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
, ::Thankyou::
หิวอีกแล้วสิ ติดใจแน่
โรงเรียนเลิกแล้ว แต่จะมีเรียนพิเศษอีกหรือปล่าวกับครูเดช
ติดใจซะแล้ว
เด็กฝึก
K
::Beggar::
ขอบคุณที่ลงให้อ่านครับ
ติดใจซะแล้ว
ติดใจแล้ว
ลูน่า ใจจะขาดแล้ว
อาหารรรรรเหลว
ใครกันนะ ที่เป็นเงาที่สอง ที่มาตรวจคุณหนู
การฝึกฝนที่ดี ต้องอดทน
::Glad::
::Thankyou:: เดี๋ยวนี้ AI กลายเป็นสายหื่นแล้ว
::Beggar::
มันฝังลึกแล้วส
ติดแน่นเลย ลิน่า
::Glad::