เสน่หาที่หลบซ่อนเช้าวันใหม่มาถึงหลังค่ำคืนแห่งการดูดาวบนยอดเขา นัทและรินดากลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนล้า แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของรินดา ร่างกายของเธอหนักอึ้งไปด้วยความเหนื่อยล้า ภาพดาวนับล้านที่ส่องประกายบนท้องฟ้ายังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับนัทบนนั้นก็ชัดเจนไม่แพ้กัน รินดาทิ้งตัวลงบนเตียง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ และผล็อยหลับไปในที่สุด
เช่นเดียวกับรินดา นัทเองก็รู้สึกอ่อนเพลียอย่างมาก เขากลับมาถึงห้องของตัวเอง และทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนที่ผ่านมาถาโถมเข้ามาในความคิดของเขา ทั้งความสวยงามของดวงดาว และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับรินดา นัทหลับตาลง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าพัดพาเขาเข้าสู่ห้วงนิทรา
เวลาผ่านไปจนถึงเย็น แสงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ป้านวลเดินขึ้นบันไดมาด้วยน้ำเสียงสดใส
"ทุกคนจ๊ะ! ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว มากินกันเร็ว"
เสียงของป้านวลดังขึ้น ทำให้ทั้งนัทและรินดารู้สึกตัว พวกเขาปัดความเหนื่อยล้าออกจากร่างกาย และเดินลงไปยังโต๊ะอาหาร
เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร พ่อของรินดาก็เอ่ยถามด้วยความสนใจ
"เมื่อคืนไปดูดาวกันเป็นยังไงบ้าง? เห็นอะไรสวยๆ บ้างไหม?"
นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความเหนื่อยล้าเจือปน
"ก็ดีครับคุณลุง... แต่เหนื่อยมากเลย พวกเราขนของไปเยอะมาก"
มายด์เสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"ใช่ค่ะพ่อ ขนอุปกรณ์ไปตั้งเยอะแยะ จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงล่ะคะ"
รินดานั่งฟังบทสนทนาเงียบๆ ในใจของเธอมีความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน ทั้งความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนบนภูเขา ความเขินอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และความสับสนเกี่ยวกับอนาคต เมื่อพ่อหันมาถามเธอ รินดาจึงตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เมื่อคืนฝนตกหนักมากค่ะบนนั้น แต่โชคดีที่นัทเอาผ้าเต็นท์ไปด้วย แล้วก็... นัทเขาจัดเตรียมของไปดีมากเลยค่ะ"
พูดจบ รินดาก็หน้าแดงเล็กน้อย และก้มหน้าลง เธอรู้สึกเขินอายที่จะพูดถึงรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขา
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน นัทกลับมาที่ห้องของตัวเอง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเห็นข้อความที่พี่เมย์ส่งมา จึงตอบกลับไป
"สวัสดีครับพี่เมย์ วันก่อนผมแวะไปหาพี่ที่บ้าน แต่ไม่เจอ พี่ไม่อยู่เหรอครับ? เมื่อคืนผมไปดูดาวบนเขามา สวยมากเลยครับพี่ เห็นดาวหางกับดาวตกด้วย เสียดายที่โทรศัพท์ผมแบตหมด เลยไม่ได้โทรหาพี่เลย"
ในขณะที่นัทกำลังพิมพ์ข้อความอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้นัทประหลาดใจ รินดายืนอยู่หน้าห้องของเขา
"มีอะไรเหรอริน?" นัทถามด้วยความสงสัย
รินดาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นัท... เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นบนภูเขา... ฉันอยากจะบอกว่ามันเป็นแค่กรณีพิเศษนะ"
นัทมองหน้ารินดาด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้
"หลังจากนี้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว" รินดาย้ำชัด
นัทพยักหน้าช้าๆ แม้ในใจจะรู้สึกสับสนก็ตาม
"สิ่งที่เกิดขึ้นบนนั้น... นัทต้องลืมมันไปให้หมด" รินดากล่าวต่อ "อย่าพยายามมาสนิทสนมกับฉันอีก หลังจากนี้เราก็ทำตัวเหมือนเดิม ต่างคนต่างอยู่ ไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก"
พูดจบรินดาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องของนัทไป ทิ้งให้นัทยืนงงอยู่คนเดียว ในหัวของเขามีแต่คำถามมากมาย ทำไมรินดาถึงพูดแบบนั้น? เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของพวกเขา? และอนาคตของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป?...
เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของนัท ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการไปดูดาวเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ความสดใสของวันใหม่ก็ชวนให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา นัทลุกจากเตียง อาบน้ำแต่งตัว และเตรียมตัวสำหรับวันใหม่
วันนี้เป็นวันที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้เพื่อไปเที่ยวและทานอาหารกลางวันด้วยกัน นัทรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ใช้เวลากับพี่เมย์หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนภูเขา และดีใจที่จะได้เจอม่อน เพื่อนสนิทของเขา
เมื่อถึงเวลานัดหมาย นัทก็เดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้ เมื่อไปถึงร้านไก่ทอดชื่อดังในห้าง นัทก็เห็นพี่เมย์และม่อนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีครับพี่เมย์ สวัสดีครับม่อน" นัททักทายด้วยรอยยิ้ม
"สวัสดีจ้านัท" พี่เมย์ทักทายกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
"สวัสดี...นัท" ม่อนทักทายตามพี่สาว
ทั้งสามคนสั่งอาหารและเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นัทเล่าถึงประสบการณ์การไปดูดาวบนภูเขาให้พี่เมย์และม่อนฟัง เล่าถึงความสวยงามของดวงดาว ดาวหาง และดาวตกที่เขาได้เห็น ในขณะที่นัทเล่าเรื่องอย่างออกรสชาติ พี่เมย์ก็นั่งมองใบหน้าของนัทด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับด้วยความสนใจ
ในขณะเดียวกัน พี่กิ๊กซึ่งมาเที่ยวห้างกับเพื่อน ก็บังเอิญเห็นนัทนั่งทานอาหารอยู่กับกลุ่มของเค้า กิ๊กมองไปที่เพื่อนสาวของนัท พี่กิ๊กก็อดไม่ได้ที่จะคิดในใจว่า "แหม่... มีสาวใหม่ด้วยเหรอเนี่ย" แต่พี่กิ๊กก็ไม่ได้เข้าไปทักทาย เพียงแค่สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็เดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้าต่อ ก่อนที่นัทจะขอตัวกลับบ้านในตอนดึก เมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนในบ้านก็เข้านอนกันหมดแล้ว นัทเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง
ในระหว่างที่เดินผ่านหน้าห้องของป้านวล นัทก็ได้ยินเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากในห้อง มันเป็นเสียงครางเบาๆ ที่คุ้นเคย ทำให้หัวใจของนัทเต้นแรงขึ้นมาทันที ราวกับมีกลองชุดมาตีรัวอยู่ในอก
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นัทค่อยๆ เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู แล้วลองหมุนดู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค นัทค่อยๆ แง้มประตูออกช้าๆ และมองเข้าไปในห้อง
แสงไฟสลัวๆ ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้นัทเห็นภาพลางๆ ที่ชวนให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นไปอีก ลุงไก่กำลังมีความสัมพันธ์ทางกายกับป้านวล นัทยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความสับสนแม้ว่านัทจะมีประสบการณ์มาแล้วแต่ว่ามันให้ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนอง
นัทยืนมองจนกระทั่งลุงไก่ทำธุระเสร็จแล้วล้มตัวลงนอน โดยไม่สนใจป้านวลเลยแม้แต่น้อย ส่วนป้านวลก็รีบหยิบกระดาษทิชชู่บนหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาด และสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ในขณะนั้นเอง ป้านวลก็เหลือบไปเห็นนัทที่ยืนอยู่ที่ประตู
ป้านวลรีบส่ายหน้า และส่งภาษามือให้นัทออกจากห้องไปและปิดประตู แต่ดูเหมือนว่านัทจะไม่เข้าใจ ป้านวลหันกลับไปมองสามีของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเริ่มมีเสียงกรนเบาๆ ป้านวลสกิดสามี แต่เหมือนว่าจะไม่รู้สึกตัว ป้านวลจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง และเดินตรงมาหานัทที่หน้าประตู
ป้านวลก้าวออกมาจากห้องนอนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา ทั้งความอับอาย ความกังวล และความสับสน เธอไม่คาดคิดว่านัทจะมาเห็นเหตุการณ์นั้น และตอนนี้เขาก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
นัทยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องของป้านวล ดวงตาของเขาไม่ได้มีความตกตะลึงหรือสับสนในทีแรก หากแต่เป็นความรู้สึกที่ปั่นป่วนและยากจะอธิบาย ภาพที่เห็นเมื่อครู่ยังคงติดตาเขาไม่จางหาย ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนองก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"นัท..." ป้านวลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ป้าขอร้อง... ลืมสิ่งที่ลูกเห็นไปเถอะนะ"
นัทไม่ได้ตอบในทันที เขาก้าวเข้าไปใกล้ป้านวลอีกก้าวหนึ่ง สายตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่ทั้งสับสนและปรารถนา
"ป้าครับ... ผม..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะคว้าตัวป้านวลเข้าไปกอดอย่างแรง แต่ป้านวลรีบถอยห่างออกมาด้วยความตกใจ
"นัท! ไม่ได้นะ! ไม่ใช่ตรงนี้!"ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและห้ามปรามอย่างจริงจัง
นัทรู้สึกสับสนและขัดใจเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงปฏิเสธเขาในทันที
"ทำไมล่ะครับป้า? เมื่อกี้ป้ายัง... "
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้
"เงียบก่อน! ใครมาได้ยินเข้า มันจะไม่ดี!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเด็ดขาด
นัทเงียบไป แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่านและเต็มไปด้วยคำถาม
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพูดคุยถึงเรื่องนี้ได้
"นัท... เราไปคุยกันข้างล่างได้ไหม?"ป้านวลเสนอด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์ ทั้งสองคนเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างของบ้านอย่างเงียบๆ และตรงไปยังมุมมืดที่ลับตาคน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
เมื่อมาถึงมุมนั้น ป้านวลก็หันมาเผชิญหน้ากับนัทอย่างจริงจัง เขาก้าวเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง
"ป้าครับ... ผม..."นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะจูบป้านวลอย่างเร่าร้อน แต่ป้านวลเบี่ยงหน้าหลบอย่างรวดเร็ว
"นัท! ไม่ได้นะ! ป้าบอกว่าไม่ได้ไง!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและเด็ดขาดมากขึ้น
นัทรู้สึกหงุดหงิดและไม่เข้าใจอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงแสดงออกว่ามีความรู้สึกดีๆ ให้เขา แต่กลับปฏิเสธที่จะมีอะไรกัน
"ทำไมล่ะครับป้า? ป้าก็เห็นว่าผม..."
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้อีกครั้ง
"นัท! ฟังป้านะ! ป้ารู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาและสถานที่ที่เหมาะสม"
ป้านวลพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น
นัทเงียบไปอีกครั้ง แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความปรารถนาที่พลุ่งพล่านและความสับสน
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนัทได้อีกต่อไป
"นัท... ป้า... ป้าก็มีความรู้สึกดีๆ ให้กับลูกนะ"ป้านวลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและแผ่วเบา เผยให้เห็นความรู้สึกที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ
นัทเงยหน้าขึ้นมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความดีใจ และความปรารถนาที่พลุ่งพล่านยิ่งขึ้น
"ป้า..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ ป้านวลก็ก้าวเข้ามาใกล้เขา และวางมือลงบนใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา
"แต่นัทต้องเข้าใจนะ ว่าเราไม่สามารถ... เราไม่สามารถมีอะไรกันได้ที่นี่" เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
บทที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=297598.0)
บทที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=297599.0)
บทที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=297601.0)
บทที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=297628.0)
บทที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=297631.0)
บทที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=297641.0)
บทที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=297659.0)
บทที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=297660.0)
บทที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=297663.0)
บทที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=297665.0)
บทที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=297677.0)
บทที่ 12 (https://xonly8.com/index.php?topic=297702.0)
บทที่ 13 (https://xonly8.com/index.php?topic=297704.0)
บทที่ 14 (https://xonly8.com/index.php?topic=297714.0)
บทที่ 15 (https://xonly8.com/index.php?topic=297717.0)
บทที่ 16 (https://xonly8.com/index.php?topic=297724.0)
บทที่ 17 (https://xonly8.com/index.php?topic=297730.0)
บทที่ 18 (https://xonly8.com/index.php?topic=297733.0)
บทที่ 19 (https://xonly8.com/index.php?topic=297753.0)
บทที่ 20 (https://xonly8.com/index.php?topic=297760.0)
บทที่ 21 (https://xonly8.com/index.php?topic=297768.0)
บทที่ 22 (https://xonly8.com/index.php?topic=297780.0)
บทที่ 23 (https://xonly8.com/index.php?topic=297794.0)
บทที่ 24 (https://xonly8.com/index.php?topic=297795.0)
บทที่ 25 (https://xonly8.com/index.php?topic=297800.0)
บทที่ 26 (https://xonly8.com/index.php?topic=297802.0)
บทที่ 27 (https://xonly8.com/index.php?topic=297844.0)
บทที่ 28 (https://xonly8.com/index.php?topic=297858.0)
บทที่ 29 (https://xonly8.com/index.php?topic=297877.0)
บทที่ 30 (https://xonly8.com/index.php?topic=297901.0)
บทที่ 31 (https://xonly8.com/index.php?topic=297991.0)
บทที่ 32 (https://xonly8.com/index.php?topic=298015.0)
บทที่ 33 (https://xonly8.com/index.php?topic=298018.0)
บทที่ 34 (https://xonly8.com/index.php?topic=298026.0)
บทที่ 35 (https://xonly8.com/index.php?topic=298037.0)
บทที่ 36 (https://xonly8.com/index.php?topic=298049.0)
บทที่ 37 (https://xonly8.com/index.php?topic=298058.0)
บทที่ 38 (https://xonly8.com/index.php?topic=298138.0)
บทที่ 39 (https://xonly8.com/index.php?topic=298149.0)
บทที่ 40 (https://xonly8.com/index.php?topic=298151.0)
บทที่ 41 (https://xonly8.com/index.php?topic=298171.0)
บทที่ 42 (https://xonly8.com/index.php?topic=298184.0)
ขอบคุณมากครับติดตามตลอด ::Shy::
Thx
อดใจไว้บ้างก็ดีนะนัท
ป้า
T
ความเครียด ความสับสน เริ่มก่อตัว
::Orz:: ขอร้องละป้าขอสักทีเถอะไม่ไหวแล้ว ::Beggar::
ป้ายวลจะทำยังไงต่อไป
นัทก็ดื้ออยู่นะ
ขอบคุณมากครับติดตามตลอด
เหนื่อยใจแทนล่ะ ::HeyHey::
จะทำยังไงดี
อยากให้พ่อไก่ ร่วมวงสวิงกี้ง
อหมือนจะอดใจไม่ได้
อดใจไม่ไหวเลย
ป้านวลจะทำยังไงดี
ป้าลำบากละคราวนี้
ลุงอยู่บ้านนัทจะมาเอาป้าไม่ได้นะ
นัทเริ่มเอาแต่ใจแล้ว
น่าจะจบมัธยมแล้ว
ชอบ
ป้ามีคู่ซ ้อมแล้ว
ไปห้องนี่น่ะป้า
จะเป็นอย่างไรต่อดี
::Hunger::
มีอะไรที่ทำไม่ได้ สถานที่ไม่เป็นปัญหาหรอก ครูใหญ่ 555
นัทต้องรู้นะว่าที่เราทำนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่ดี..
ไม่ใช่ว่าไม่ให้ทำ แต่ต้องอดใจไว้ทำในเวลาและสถานที่ที่เหมาะสมนะ ซู้ดด..
ห้องนัทเป็นศูนย์รวมสักวันคงได้สวิงกันที่ห้องนี้แหละ
พระเอกจะรุ่งหรือร่วง
หมดบ้านแล้วนะนัท
เห็นแล้วอยากด้วยหรือนัท
::Ahoo:: super
ด้วยความที่นัทยังเด็กเมื่อเห็นป้านวลเย็ดกับผ้วก็เกิดอาการทั้งเงี่ยนทั้งหวงแต่ป้านวลซึ่งเป็นผู้ใหญ่ผ่านโลกมามากย่อมยับยั้งชั่งใจได้ว่าในสถานที่นี้เวลานี้ไม่สมควรแต่ถ้าเป็นเวลาและสถานที่เหมาะสมป้านวลก็ยอมแน่ๆ
นัทต้องเข้าใจ แถมยังเข้าอย่างอื่นด้วย
จะลุยอย่างเดียวเลย
ตอนนี้รอมาหลายวันเลยครับ ขอบคุณครับที่ผลิตผลงานมาให้ติดตามครับ
::Confident::
เหนื่อยเพราะขนของ...หรือเปล่า
มันต้องมีช่วงเวลาของมันนะนัท
กลับบ้านจะต่อคิวกันยังไง
จะซ้ำรอยลุงเลยไง้ ::KO:: ไอ้หลานชาย
อารมณ์คงหน่วงๆพิกล
ชอบ
ป้าต้องปรามๆบ้างให้เลือกจังหวะบ้างไม่งั้นความลับแตกแน่
บางทีอาจจะเป็นแบบ วิ้งๆๆๆ
นัท อย่าดื้อลูก ป้าเค้าไม่พร้อม
ป้ายาวไปๆ
ปัญหากำลังจะเข้านัท
หวานปานน้ำผึ้งกับรินดา จะมีอะไรตามมาอีกบ้างน้อ
นัทมันเป็นกระทิงหนุ่มจะขวิดอยู่เรื่อย.
::Confident::
เวลาที่นายนัทเงี่ยนขึ้นมานี่ จะเอาอย่างเดียว ดื้อไม่ฟังอะไรเลย แบบเด็กเอาแต่ใจตัวเอง
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 20, 2025, 12:36:41 ก่อนเที่ยงเสน่หาที่หลบซ่อน
เช้าวันใหม่มาถึงหลังค่ำคืนแห่งการดูดาวบนยอดเขา นัทและรินดากลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนล้า แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของรินดา ร่างกายของเธอหนักอึ้งไปด้วยความเหนื่อยล้า ภาพดาวนับล้านที่ส่องประกายบนท้องฟ้ายังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับนัทบนนั้นก็ชัดเจนไม่แพ้กัน รินดาทิ้งตัวลงบนเตียง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ และผล็อยหลับไปในที่สุด
เช่นเดียวกับรินดา นัทเองก็รู้สึกอ่อนเพลียอย่างมาก เขากลับมาถึงห้องของตัวเอง และทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนที่ผ่านมาถาโถมเข้ามาในความคิดของเขา ทั้งความสวยงามของดวงดาว และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับรินดา นัทหลับตาลง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าพัดพาเขาเข้าสู่ห้วงนิทรา
เวลาผ่านไปจนถึงเย็น แสงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ป้านวลเดินขึ้นบันไดมาด้วยน้ำเสียงสดใส
"ทุกคนจ๊ะ! ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว มากินกันเร็ว"
เสียงของป้านวลดังขึ้น ทำให้ทั้งนัทและรินดารู้สึกตัว พวกเขาปัดความเหนื่อยล้าออกจากร่างกาย และเดินลงไปยังโต๊ะอาหาร
เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร พ่อของรินดาก็เอ่ยถามด้วยความสนใจ
"เมื่อคืนไปดูดาวกันเป็นยังไงบ้าง? เห็นอะไรสวยๆ บ้างไหม?"
นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความเหนื่อยล้าเจือปน
"ก็ดีครับคุณลุง... แต่เหนื่อยมากเลย พวกเราขนของไปเยอะมาก"
มายด์เสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"ใช่ค่ะพ่อ ขนอุปกรณ์ไปตั้งเยอะแยะ จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงล่ะคะ"
รินดานั่งฟังบทสนทนาเงียบๆ ในใจของเธอมีความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน ทั้งความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนบนภูเขา ความเขินอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และความสับสนเกี่ยวกับอนาคต เมื่อพ่อหันมาถามเธอ รินดาจึงตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เมื่อคืนฝนตกหนักมากค่ะบนนั้น แต่โชคดีที่นัทเอาผ้าเต็นท์ไปด้วย แล้วก็... นัทเขาจัดเตรียมของไปดีมากเลยค่ะ"
พูดจบ รินดาก็หน้าแดงเล็กน้อย และก้มหน้าลง เธอรู้สึกเขินอายที่จะพูดถึงรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขา
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน นัทกลับมาที่ห้องของตัวเอง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเห็นข้อความที่พี่เมย์ส่งมา จึงตอบกลับไป
"สวัสดีครับพี่เมย์ วันก่อนผมแวะไปหาพี่ที่บ้าน แต่ไม่เจอ พี่ไม่อยู่เหรอครับ? เมื่อคืนผมไปดูดาวบนเขามา สวยมากเลยครับพี่ เห็นดาวหางกับดาวตกด้วย เสียดายที่โทรศัพท์ผมแบตหมด เลยไม่ได้โทรหาพี่เลย"
ในขณะที่นัทกำลังพิมพ์ข้อความอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้นัทประหลาดใจ รินดายืนอยู่หน้าห้องของเขา
"มีอะไรเหรอริน?" นัทถามด้วยความสงสัย
รินดาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นัท... เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นบนภูเขา... ฉันอยากจะบอกว่ามันเป็นแค่กรณีพิเศษนะ"
นัทมองหน้ารินดาด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้
"หลังจากนี้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว" รินดาย้ำชัด
นัทพยักหน้าช้าๆ แม้ในใจจะรู้สึกสับสนก็ตาม
"สิ่งที่เกิดขึ้นบนนั้น... นัทต้องลืมมันไปให้หมด" รินดากล่าวต่อ "อย่าพยายามมาสนิทสนมกับฉันอีก หลังจากนี้เราก็ทำตัวเหมือนเดิม ต่างคนต่างอยู่ ไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก"
พูดจบรินดาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องของนัทไป ทิ้งให้นัทยืนงงอยู่คนเดียว ในหัวของเขามีแต่คำถามมากมาย ทำไมรินดาถึงพูดแบบนั้น? เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของพวกเขา? และอนาคตของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป?...
เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของนัท ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการไปดูดาวเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ความสดใสของวันใหม่ก็ชวนให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา นัทลุกจากเตียง อาบน้ำแต่งตัว และเตรียมตัวสำหรับวันใหม่
วันนี้เป็นวันที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้เพื่อไปเที่ยวและทานอาหารกลางวันด้วยกัน นัทรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ใช้เวลากับพี่เมย์หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนภูเขา และดีใจที่จะได้เจอม่อน เพื่อนสนิทของเขา
เมื่อถึงเวลานัดหมาย นัทก็เดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้ เมื่อไปถึงร้านไก่ทอดชื่อดังในห้าง นัทก็เห็นพี่เมย์และม่อนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีครับพี่เมย์ สวัสดีครับม่อน" นัททักทายด้วยรอยยิ้ม
"สวัสดีจ้านัท" พี่เมย์ทักทายกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
"สวัสดี...นัท" ม่อนทักทายตามพี่สาว
ทั้งสามคนสั่งอาหารและเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นัทเล่าถึงประสบการณ์การไปดูดาวบนภูเขาให้พี่เมย์และม่อนฟัง เล่าถึงความสวยงามของดวงดาว ดาวหาง และดาวตกที่เขาได้เห็น ในขณะที่นัทเล่าเรื่องอย่างออกรสชาติ พี่เมย์ก็นั่งมองใบหน้าของนัทด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับด้วยความสนใจ
ในขณะเดียวกัน พี่กิ๊กซึ่งมาเที่ยวห้างกับเพื่อน ก็บังเอิญเห็นนัทนั่งทานอาหารอยู่กับกลุ่มของเค้า กิ๊กมองไปที่เพื่อนสาวของนัท พี่กิ๊กก็อดไม่ได้ที่จะคิดในใจว่า "แหม่... มีสาวใหม่ด้วยเหรอเนี่ย" แต่พี่กิ๊กก็ไม่ได้เข้าไปทักทาย เพียงแค่สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็เดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้าต่อ ก่อนที่นัทจะขอตัวกลับบ้านในตอนดึก เมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนในบ้านก็เข้านอนกันหมดแล้ว นัทเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง
ในระหว่างที่เดินผ่านหน้าห้องของป้านวล นัทก็ได้ยินเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากในห้อง มันเป็นเสียงครางเบาๆ ที่คุ้นเคย ทำให้หัวใจของนัทเต้นแรงขึ้นมาทันที ราวกับมีกลองชุดมาตีรัวอยู่ในอก
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นัทค่อยๆ เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู แล้วลองหมุนดู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค นัทค่อยๆ แง้มประตูออกช้าๆ และมองเข้าไปในห้อง
แสงไฟสลัวๆ ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้นัทเห็นภาพลางๆ ที่ชวนให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นไปอีก ลุงไก่กำลังมีความสัมพันธ์ทางกายกับป้านวล นัทยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความสับสนแม้ว่านัทจะมีประสบการณ์มาแล้วแต่ว่ามันให้ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนอง
นัทยืนมองจนกระทั่งลุงไก่ทำธุระเสร็จแล้วล้มตัวลงนอน โดยไม่สนใจป้านวลเลยแม้แต่น้อย ส่วนป้านวลก็รีบหยิบกระดาษทิชชู่บนหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาด และสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ในขณะนั้นเอง ป้านวลก็เหลือบไปเห็นนัทที่ยืนอยู่ที่ประตู
ป้านวลรีบส่ายหน้า และส่งภาษามือให้นัทออกจากห้องไปและปิดประตู แต่ดูเหมือนว่านัทจะไม่เข้าใจ ป้านวลหันกลับไปมองสามีของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเริ่มมีเสียงกรนเบาๆ ป้านวลสกิดสามี แต่เหมือนว่าจะไม่รู้สึกตัว ป้านวลจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง และเดินตรงมาหานัทที่หน้าประตู
ป้านวลก้าวออกมาจากห้องนอนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา ทั้งความอับอาย ความกังวล และความสับสน เธอไม่คาดคิดว่านัทจะมาเห็นเหตุการณ์นั้น และตอนนี้เขาก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
นัทยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องของป้านวล ดวงตาของเขาไม่ได้มีความตกตะลึงหรือสับสนในทีแรก หากแต่เป็นความรู้สึกที่ปั่นป่วนและยากจะอธิบาย ภาพที่เห็นเมื่อครู่ยังคงติดตาเขาไม่จางหาย ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนองก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"นัท..." ป้านวลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ป้าขอร้อง... ลืมสิ่งที่ลูกเห็นไปเถอะนะ"
นัทไม่ได้ตอบในทันที เขาก้าวเข้าไปใกล้ป้านวลอีกก้าวหนึ่ง สายตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่ทั้งสับสนและปรารถนา
"ป้าครับ... ผม..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะคว้าตัวป้านวลเข้าไปกอดอย่างแรง แต่ป้านวลรีบถอยห่างออกมาด้วยความตกใจ
"นัท! ไม่ได้นะ! ไม่ใช่ตรงนี้!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและห้ามปรามอย่างจริงจัง
นัทรู้สึกสับสนและขัดใจเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงปฏิเสธเขาในทันที
"ทำไมล่ะครับป้า? เมื่อกี้ป้ายัง... "
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้
"เงียบก่อน! ใครมาได้ยินเข้า มันจะไม่ดี!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเด็ดขาด
นัทเงียบไป แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่านและเต็มไปด้วยคำถาม
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพูดคุยถึงเรื่องนี้ได้
"นัท... เราไปคุยกันข้างล่างได้ไหม?"
ป้านวลเสนอด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์ ทั้งสองคนเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างของบ้านอย่างเงียบๆ และตรงไปยังมุมมืดที่ลับตาคน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
เมื่อมาถึงมุมนั้น ป้านวลก็หันมาเผชิญหน้ากับนัทอย่างจริงจัง เขาก้าวเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง
"ป้าครับ... ผม..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะจูบป้านวลอย่างเร่าร้อน แต่ป้านวลเบี่ยงหน้าหลบอย่างรวดเร็ว
"นัท! ไม่ได้นะ! ป้าบอกว่าไม่ได้ไง!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและเด็ดขาดมากขึ้น
นัทรู้สึกหงุดหงิดและไม่เข้าใจอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงแสดงออกว่ามีความรู้สึกดีๆ ให้เขา แต่กลับปฏิเสธที่จะมีอะไรกัน
"ทำไมล่ะครับป้า? ป้าก็เห็นว่าผม..."
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้อีกครั้ง
"นัท! ฟังป้านะ! ป้ารู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาและสถานที่ที่เหมาะสม"
ป้านวลพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น
นัทเงียบไปอีกครั้ง แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความปรารถนาที่พลุ่งพล่านและความสับสน
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนัทได้อีกต่อไป
"นัท... ป้า... ป้าก็มีความรู้สึกดีๆ ให้กับลูกนะ"
ป้านวลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและแผ่วเบา เผยให้เห็นความรู้สึกที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ
นัทเงยหน้าขึ้นมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความดีใจ และความปรารถนาที่พลุ่งพล่านยิ่งขึ้น
"ป้า..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ ป้านวลก็ก้าวเข้ามาใกล้เขา และวางมือลงบนใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา
"แต่นัทต้องเข้าใจนะ ว่าเราไม่สามารถ... เราไม่สามารถมีอะไรกันได้ที่นี่"
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 20, 2025, 12:36:41 ก่อนเที่ยงเสน่หาที่หลบซ่อน
เช้าวันใหม่มาถึงหลังค่ำคืนแห่งการดูดาวบนยอดเขา นัทและรินดากลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนล้า แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของรินดา ร่างกายของเธอหนักอึ้งไปด้วยความเหนื่อยล้า ภาพดาวนับล้านที่ส่องประกายบนท้องฟ้ายังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับนัทบนนั้นก็ชัดเจนไม่แพ้กัน รินดาทิ้งตัวลงบนเตียง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ และผล็อยหลับไปในที่สุด
เช่นเดียวกับรินดา นัทเองก็รู้สึกอ่อนเพลียอย่างมาก เขากลับมาถึงห้องของตัวเอง และทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนที่ผ่านมาถาโถมเข้ามาในความคิดของเขา ทั้งความสวยงามของดวงดาว และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับรินดา นัทหลับตาลง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าพัดพาเขาเข้าสู่ห้วงนิทรา
เวลาผ่านไปจนถึงเย็น แสงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ป้านวลเดินขึ้นบันไดมาด้วยน้ำเสียงสดใส
"ทุกคนจ๊ะ! ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว มากินกันเร็ว"
เสียงของป้านวลดังขึ้น ทำให้ทั้งนัทและรินดารู้สึกตัว พวกเขาปัดความเหนื่อยล้าออกจากร่างกาย และเดินลงไปยังโต๊ะอาหาร
เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร พ่อของรินดาก็เอ่ยถามด้วยความสนใจ
"เมื่อคืนไปดูดาวกันเป็นยังไงบ้าง? เห็นอะไรสวยๆ บ้างไหม?"
นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความเหนื่อยล้าเจือปน
"ก็ดีครับคุณลุง... แต่เหนื่อยมากเลย พวกเราขนของไปเยอะมาก"
มายด์เสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"ใช่ค่ะพ่อ ขนอุปกรณ์ไปตั้งเยอะแยะ จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงล่ะคะ"
รินดานั่งฟังบทสนทนาเงียบๆ ในใจของเธอมีความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน ทั้งความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนบนภูเขา ความเขินอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และความสับสนเกี่ยวกับอนาคต เมื่อพ่อหันมาถามเธอ รินดาจึงตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เมื่อคืนฝนตกหนักมากค่ะบนนั้น แต่โชคดีที่นัทเอาผ้าเต็นท์ไปด้วย แล้วก็... นัทเขาจัดเตรียมของไปดีมากเลยค่ะ"
พูดจบ รินดาก็หน้าแดงเล็กน้อย และก้มหน้าลง เธอรู้สึกเขินอายที่จะพูดถึงรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขา
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน นัทกลับมาที่ห้องของตัวเอง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเห็นข้อความที่พี่เมย์ส่งมา จึงตอบกลับไป
"สวัสดีครับพี่เมย์ วันก่อนผมแวะไปหาพี่ที่บ้าน แต่ไม่เจอ พี่ไม่อยู่เหรอครับ? เมื่อคืนผมไปดูดาวบนเขามา สวยมากเลยครับพี่ เห็นดาวหางกับดาวตกด้วย เสียดายที่โทรศัพท์ผมแบตหมด เลยไม่ได้โทรหาพี่เลย"
ในขณะที่นัทกำลังพิมพ์ข้อความอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้นัทประหลาดใจ รินดายืนอยู่หน้าห้องของเขา
"มีอะไรเหรอริน?" นัทถามด้วยความสงสัย
รินดาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นัท... เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นบนภูเขา... ฉันอยากจะบอกว่ามันเป็นแค่กรณีพิเศษนะ"
นัทมองหน้ารินดาด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้
"หลังจากนี้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว" รินดาย้ำชัด
นัทพยักหน้าช้าๆ แม้ในใจจะรู้สึกสับสนก็ตาม
"สิ่งที่เกิดขึ้นบนนั้น... นัทต้องลืมมันไปให้หมด" รินดากล่าวต่อ "อย่าพยายามมาสนิทสนมกับฉันอีก หลังจากนี้เราก็ทำตัวเหมือนเดิม ต่างคนต่างอยู่ ไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก"
พูดจบรินดาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องของนัทไป ทิ้งให้นัทยืนงงอยู่คนเดียว ในหัวของเขามีแต่คำถามมากมาย ทำไมรินดาถึงพูดแบบนั้น? เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของพวกเขา? และอนาคตของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป?...
เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของนัท ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการไปดูดาวเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ความสดใสของวันใหม่ก็ชวนให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา นัทลุกจากเตียง อาบน้ำแต่งตัว และเตรียมตัวสำหรับวันใหม่
วันนี้เป็นวันที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้เพื่อไปเที่ยวและทานอาหารกลางวันด้วยกัน นัทรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ใช้เวลากับพี่เมย์หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนภูเขา และดีใจที่จะได้เจอม่อน เพื่อนสนิทของเขา
เมื่อถึงเวลานัดหมาย นัทก็เดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้ เมื่อไปถึงร้านไก่ทอดชื่อดังในห้าง นัทก็เห็นพี่เมย์และม่อนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีครับพี่เมย์ สวัสดีครับม่อน" นัททักทายด้วยรอยยิ้ม
"สวัสดีจ้านัท" พี่เมย์ทักทายกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
"สวัสดี...นัท" ม่อนทักทายตามพี่สาว
ทั้งสามคนสั่งอาหารและเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นัทเล่าถึงประสบการณ์การไปดูดาวบนภูเขาให้พี่เมย์และม่อนฟัง เล่าถึงความสวยงามของดวงดาว ดาวหาง และดาวตกที่เขาได้เห็น ในขณะที่นัทเล่าเรื่องอย่างออกรสชาติ พี่เมย์ก็นั่งมองใบหน้าของนัทด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับด้วยความสนใจ
ในขณะเดียวกัน พี่กิ๊กซึ่งมาเที่ยวห้างกับเพื่อน ก็บังเอิญเห็นนัทนั่งทานอาหารอยู่กับกลุ่มของเค้า กิ๊กมองไปที่เพื่อนสาวของนัท พี่กิ๊กก็อดไม่ได้ที่จะคิดในใจว่า "แหม่... มีสาวใหม่ด้วยเหรอเนี่ย" แต่พี่กิ๊กก็ไม่ได้เข้าไปทักทาย เพียงแค่สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็เดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้าต่อ ก่อนที่นัทจะขอตัวกลับบ้านในตอนดึก เมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนในบ้านก็เข้านอนกันหมดแล้ว นัทเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง
ในระหว่างที่เดินผ่านหน้าห้องของป้านวล นัทก็ได้ยินเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากในห้อง มันเป็นเสียงครางเบาๆ ที่คุ้นเคย ทำให้หัวใจของนัทเต้นแรงขึ้นมาทันที ราวกับมีกลองชุดมาตีรัวอยู่ในอก
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นัทค่อยๆ เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู แล้วลองหมุนดู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค นัทค่อยๆ แง้มประตูออกช้าๆ และมองเข้าไปในห้อง
แสงไฟสลัวๆ ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้นัทเห็นภาพลางๆ ที่ชวนให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นไปอีก ลุงไก่กำลังมีความสัมพันธ์ทางกายกับป้านวล นัทยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความสับสนแม้ว่านัทจะมีประสบการณ์มาแล้วแต่ว่ามันให้ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนอง
นัทยืนมองจนกระทั่งลุงไก่ทำธุระเสร็จแล้วล้มตัวลงนอน โดยไม่สนใจป้านวลเลยแม้แต่น้อย ส่วนป้านวลก็รีบหยิบกระดาษทิชชู่บนหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาด และสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ในขณะนั้นเอง ป้านวลก็เหลือบไปเห็นนัทที่ยืนอยู่ที่ประตู
ป้านวลรีบส่ายหน้า และส่งภาษามือให้นัทออกจากห้องไปและปิดประตู แต่ดูเหมือนว่านัทจะไม่เข้าใจ ป้านวลหันกลับไปมองสามีของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเริ่มมีเสียงกรนเบาๆ ป้านวลสกิดสามี แต่เหมือนว่าจะไม่รู้สึกตัว ป้านวลจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง และเดินตรงมาหานัทที่หน้าประตู
ป้านวลก้าวออกมาจากห้องนอนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา ทั้งความอับอาย ความกังวล และความสับสน เธอไม่คาดคิดว่านัทจะมาเห็นเหตุการณ์นั้น และตอนนี้เขาก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
นัทยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องของป้านวล ดวงตาของเขาไม่ได้มีความตกตะลึงหรือสับสนในทีแรก หากแต่เป็นความรู้สึกที่ปั่นป่วนและยากจะอธิบาย ภาพที่เห็นเมื่อครู่ยังคงติดตาเขาไม่จางหาย ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนองก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"นัท..." ป้านวลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ป้าขอร้อง... ลืมสิ่งที่ลูกเห็นไปเถอะนะ"
นัทไม่ได้ตอบในทันที เขาก้าวเข้าไปใกล้ป้านวลอีกก้าวหนึ่ง สายตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่ทั้งสับสนและปรารถนา
"ป้าครับ... ผม..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะคว้าตัวป้านวลเข้าไปกอดอย่างแรง แต่ป้านวลรีบถอยห่างออกมาด้วยความตกใจ
"นัท! ไม่ได้นะ! ไม่ใช่ตรงนี้!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและห้ามปรามอย่างจริงจัง
นัทรู้สึกสับสนและขัดใจเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงปฏิเสธเขาในทันที
"ทำไมล่ะครับป้า? เมื่อกี้ป้ายัง... "
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้
"เงียบก่อน! ใครมาได้ยินเข้า มันจะไม่ดี!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเด็ดขาด
นัทเงียบไป แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่านและเต็มไปด้วยคำถาม
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพูดคุยถึงเรื่องนี้ได้
"นัท... เราไปคุยกันข้างล่างได้ไหม?"
ป้านวลเสนอด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์ ทั้งสองคนเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างของบ้านอย่างเงียบๆ และตรงไปยังมุมมืดที่ลับตาคน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
เมื่อมาถึงมุมนั้น ป้านวลก็หันมาเผชิญหน้ากับนัทอย่างจริงจัง เขาก้าวเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง
"ป้าครับ... ผม..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะจูบป้านวลอย่างเร่าร้อน แต่ป้านวลเบี่ยงหน้าหลบอย่างรวดเร็ว
"นัท! ไม่ได้นะ! ป้าบอกว่าไม่ได้ไง!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและเด็ดขาดมากขึ้น
นัทรู้สึกหงุดหงิดและไม่เข้าใจอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงแสดงออกว่ามีความรู้สึกดีๆ ให้เขา แต่กลับปฏิเสธที่จะมีอะไรกัน
"ทำไมล่ะครับป้า? ป้าก็เห็นว่าผม..."
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้อีกครั้ง
"นัท! ฟังป้านะ! ป้ารู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาและสถานที่ที่เหมาะสม"
ป้านวลพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น
นัทเงียบไปอีกครั้ง แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความปรารถนาที่พลุ่งพล่านและความสับสน
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนัทได้อีกต่อไป
"นัท... ป้า... ป้าก็มีความรู้สึกดีๆ ให้กับลูกนะ"
ป้านวลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและแผ่วเบา เผยให้เห็นความรู้สึกที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ
นัทเงยหน้าขึ้นมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความดีใจ และความปรารถนาที่พลุ่งพล่านยิ่งขึ้น
"ป้า..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ ป้านวลก็ก้าวเข้ามาใกล้เขา และวางมือลงบนใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา
"แต่นัทต้องเข้าใจนะ ว่าเราไม่สามารถ... เราไม่สามารถมีอะไรกันได้ที่นี่"
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 20, 2025, 12:36:41 ก่อนเที่ยงเสน่หาที่หลบซ่อน
เช้าวันใหม่มาถึงหลังค่ำคืนแห่งการดูดาวบนยอดเขา นัทและรินดากลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนล้า แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของรินดา ร่างกายของเธอหนักอึ้งไปด้วยความเหนื่อยล้า ภาพดาวนับล้านที่ส่องประกายบนท้องฟ้ายังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับนัทบนนั้นก็ชัดเจนไม่แพ้กัน รินดาทิ้งตัวลงบนเตียง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ และผล็อยหลับไปในที่สุด
เช่นเดียวกับรินดา นัทเองก็รู้สึกอ่อนเพลียอย่างมาก เขากลับมาถึงห้องของตัวเอง และทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนที่ผ่านมาถาโถมเข้ามาในความคิดของเขา ทั้งความสวยงามของดวงดาว และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับรินดา นัทหลับตาลง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าพัดพาเขาเข้าสู่ห้วงนิทรา
เวลาผ่านไปจนถึงเย็น แสงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ป้านวลเดินขึ้นบันไดมาด้วยน้ำเสียงสดใส
"ทุกคนจ๊ะ! ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว มากินกันเร็ว"
เสียงของป้านวลดังขึ้น ทำให้ทั้งนัทและรินดารู้สึกตัว พวกเขาปัดความเหนื่อยล้าออกจากร่างกาย และเดินลงไปยังโต๊ะอาหาร
เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร พ่อของรินดาก็เอ่ยถามด้วยความสนใจ
"เมื่อคืนไปดูดาวกันเป็นยังไงบ้าง? เห็นอะไรสวยๆ บ้างไหม?"
นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความเหนื่อยล้าเจือปน
"ก็ดีครับคุณลุง... แต่เหนื่อยมากเลย พวกเราขนของไปเยอะมาก"
มายด์เสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"ใช่ค่ะพ่อ ขนอุปกรณ์ไปตั้งเยอะแยะ จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงล่ะคะ"
รินดานั่งฟังบทสนทนาเงียบๆ ในใจของเธอมีความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน ทั้งความทรงจำเกี่ยวกับค่ำคืนบนภูเขา ความเขินอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และความสับสนเกี่ยวกับอนาคต เมื่อพ่อหันมาถามเธอ รินดาจึงตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เมื่อคืนฝนตกหนักมากค่ะบนนั้น แต่โชคดีที่นัทเอาผ้าเต็นท์ไปด้วย แล้วก็... นัทเขาจัดเตรียมของไปดีมากเลยค่ะ"
พูดจบ รินดาก็หน้าแดงเล็กน้อย และก้มหน้าลง เธอรู้สึกเขินอายที่จะพูดถึงรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขา
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน นัทกลับมาที่ห้องของตัวเอง และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเห็นข้อความที่พี่เมย์ส่งมา จึงตอบกลับไป
"สวัสดีครับพี่เมย์ วันก่อนผมแวะไปหาพี่ที่บ้าน แต่ไม่เจอ พี่ไม่อยู่เหรอครับ? เมื่อคืนผมไปดูดาวบนเขามา สวยมากเลยครับพี่ เห็นดาวหางกับดาวตกด้วย เสียดายที่โทรศัพท์ผมแบตหมด เลยไม่ได้โทรหาพี่เลย"
ในขณะที่นัทกำลังพิมพ์ข้อความอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น นัทขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้นัทประหลาดใจ รินดายืนอยู่หน้าห้องของเขา
"มีอะไรเหรอริน?" นัทถามด้วยความสงสัย
รินดาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นัท... เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นบนภูเขา... ฉันอยากจะบอกว่ามันเป็นแค่กรณีพิเศษนะ"
นัทมองหน้ารินดาด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้
"หลังจากนี้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว" รินดาย้ำชัด
นัทพยักหน้าช้าๆ แม้ในใจจะรู้สึกสับสนก็ตาม
"สิ่งที่เกิดขึ้นบนนั้น... นัทต้องลืมมันไปให้หมด" รินดากล่าวต่อ "อย่าพยายามมาสนิทสนมกับฉันอีก หลังจากนี้เราก็ทำตัวเหมือนเดิม ต่างคนต่างอยู่ ไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก"
พูดจบรินดาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องของนัทไป ทิ้งให้นัทยืนงงอยู่คนเดียว ในหัวของเขามีแต่คำถามมากมาย ทำไมรินดาถึงพูดแบบนั้น? เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของพวกเขา? และอนาคตของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป?...
เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของนัท ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการไปดูดาวเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ความสดใสของวันใหม่ก็ชวนให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา นัทลุกจากเตียง อาบน้ำแต่งตัว และเตรียมตัวสำหรับวันใหม่
วันนี้เป็นวันที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้เพื่อไปเที่ยวและทานอาหารกลางวันด้วยกัน นัทรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ใช้เวลากับพี่เมย์หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนภูเขา และดีใจที่จะได้เจอม่อน เพื่อนสนิทของเขา
เมื่อถึงเวลานัดหมาย นัทก็เดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาได้นัดกับพี่เมย์และม่อนไว้ เมื่อไปถึงร้านไก่ทอดชื่อดังในห้าง นัทก็เห็นพี่เมย์และม่อนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีครับพี่เมย์ สวัสดีครับม่อน" นัททักทายด้วยรอยยิ้ม
"สวัสดีจ้านัท" พี่เมย์ทักทายกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
"สวัสดี...นัท" ม่อนทักทายตามพี่สาว
ทั้งสามคนสั่งอาหารและเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นัทเล่าถึงประสบการณ์การไปดูดาวบนภูเขาให้พี่เมย์และม่อนฟัง เล่าถึงความสวยงามของดวงดาว ดาวหาง และดาวตกที่เขาได้เห็น ในขณะที่นัทเล่าเรื่องอย่างออกรสชาติ พี่เมย์ก็นั่งมองใบหน้าของนัทด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับด้วยความสนใจ
ในขณะเดียวกัน พี่กิ๊กซึ่งมาเที่ยวห้างกับเพื่อน ก็บังเอิญเห็นนัทนั่งทานอาหารอยู่กับกลุ่มของเค้า กิ๊กมองไปที่เพื่อนสาวของนัท พี่กิ๊กก็อดไม่ได้ที่จะคิดในใจว่า "แหม่... มีสาวใหม่ด้วยเหรอเนี่ย" แต่พี่กิ๊กก็ไม่ได้เข้าไปทักทาย เพียงแค่สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็เดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้าต่อ ก่อนที่นัทจะขอตัวกลับบ้านในตอนดึก เมื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนในบ้านก็เข้านอนกันหมดแล้ว นัทเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง
ในระหว่างที่เดินผ่านหน้าห้องของป้านวล นัทก็ได้ยินเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากในห้อง มันเป็นเสียงครางเบาๆ ที่คุ้นเคย ทำให้หัวใจของนัทเต้นแรงขึ้นมาทันที ราวกับมีกลองชุดมาตีรัวอยู่ในอก
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นัทค่อยๆ เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู แล้วลองหมุนดู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อค นัทค่อยๆ แง้มประตูออกช้าๆ และมองเข้าไปในห้อง
แสงไฟสลัวๆ ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้นัทเห็นภาพลางๆ ที่ชวนให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นไปอีก ลุงไก่กำลังมีความสัมพันธ์ทางกายกับป้านวล นัทยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความสับสนแม้ว่านัทจะมีประสบการณ์มาแล้วแต่ว่ามันให้ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนอง
นัทยืนมองจนกระทั่งลุงไก่ทำธุระเสร็จแล้วล้มตัวลงนอน โดยไม่สนใจป้านวลเลยแม้แต่น้อย ส่วนป้านวลก็รีบหยิบกระดาษทิชชู่บนหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาด และสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ในขณะนั้นเอง ป้านวลก็เหลือบไปเห็นนัทที่ยืนอยู่ที่ประตู
ป้านวลรีบส่ายหน้า และส่งภาษามือให้นัทออกจากห้องไปและปิดประตู แต่ดูเหมือนว่านัทจะไม่เข้าใจ ป้านวลหันกลับไปมองสามีของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเริ่มมีเสียงกรนเบาๆ ป้านวลสกิดสามี แต่เหมือนว่าจะไม่รู้สึกตัว ป้านวลจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง และเดินตรงมาหานัทที่หน้าประตู
ป้านวลก้าวออกมาจากห้องนอนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา ทั้งความอับอาย ความกังวล และความสับสน เธอไม่คาดคิดว่านัทจะมาเห็นเหตุการณ์นั้น และตอนนี้เขาก็อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
นัทยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องของป้านวล ดวงตาของเขาไม่ได้มีความตกตะลึงหรือสับสนในทีแรก หากแต่เป็นความรู้สึกที่ปั่นป่วนและยากจะอธิบาย ภาพที่เห็นเมื่อครู่ยังคงติดตาเขาไม่จางหาย ความรู้สึกบางอย่างที่กระตุ้นให้ร่างกายของเขาตอบสนองก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"นัท..." ป้านวลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ป้าขอร้อง... ลืมสิ่งที่ลูกเห็นไปเถอะนะ"
นัทไม่ได้ตอบในทันที เขาก้าวเข้าไปใกล้ป้านวลอีกก้าวหนึ่ง สายตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่ทั้งสับสนและปรารถนา
"ป้าครับ... ผม..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะคว้าตัวป้านวลเข้าไปกอดอย่างแรง แต่ป้านวลรีบถอยห่างออกมาด้วยความตกใจ
"นัท! ไม่ได้นะ! ไม่ใช่ตรงนี้!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและห้ามปรามอย่างจริงจัง
นัทรู้สึกสับสนและขัดใจเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงปฏิเสธเขาในทันที
"ทำไมล่ะครับป้า? เมื่อกี้ป้ายัง... "
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้
"เงียบก่อน! ใครมาได้ยินเข้า มันจะไม่ดี!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเด็ดขาด
นัทเงียบไป แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่านและเต็มไปด้วยคำถาม
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพูดคุยถึงเรื่องนี้ได้
"นัท... เราไปคุยกันข้างล่างได้ไหม?"
ป้านวลเสนอด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์ ทั้งสองคนเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างของบ้านอย่างเงียบๆ และตรงไปยังมุมมืดที่ลับตาคน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
เมื่อมาถึงมุมนั้น ป้านวลก็หันมาเผชิญหน้ากับนัทอย่างจริงจัง เขาก้าวเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง
"ป้าครับ... ผม..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พยายามที่จะจูบป้านวลอย่างเร่าร้อน แต่ป้านวลเบี่ยงหน้าหลบอย่างรวดเร็ว
"นัท! ไม่ได้นะ! ป้าบอกว่าไม่ได้ไง!"
ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและเด็ดขาดมากขึ้น
นัทรู้สึกหงุดหงิดและไม่เข้าใจอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมป้านวลถึงแสดงออกว่ามีความรู้สึกดีๆ ให้เขา แต่กลับปฏิเสธที่จะมีอะไรกัน
"ทำไมล่ะครับป้า? ป้าก็เห็นว่าผม..."
ป้านวลรีบเอามือปิดปากของนัทไว้อีกครั้ง
"นัท! ฟังป้านะ! ป้ารู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาและสถานที่ที่เหมาะสม"
ป้านวลพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น
นัทเงียบไปอีกครั้ง แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองป้านวลด้วยความปรารถนาที่พลุ่งพล่านและความสับสน
ป้านวลถอนหายใจหนักหน่วง เธอรู้ว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนัทได้อีกต่อไป
"นัท... ป้า... ป้าก็มีความรู้สึกดีๆ ให้กับลูกนะ"
ป้านวลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและแผ่วเบา เผยให้เห็นความรู้สึกที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ
นัทเงยหน้าขึ้นมองป้านวลด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความดีใจ และความปรารถนาที่พลุ่งพล่านยิ่งขึ้น
"ป้า..."
นัทยังไม่ทันได้พูดจบ ป้านวลก็ก้าวเข้ามาใกล้เขา และวางมือลงบนใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา
"แต่นัทต้องเข้าใจนะ ว่าเราไม่สามารถ... เราไม่สามารถมีอะไรกันได้ที่นี่"
::YehYeh::
ขอบคุณครับ
คุป้าเจอลูอ้อนเข้าไปจะไหวเหรอ
ถ้าจะกินป้านานๆ ต้องรู้จุดชั่งใจว่า เวลาไหน สถานที่ไหนควรไม่ควรนะนัท มันไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ของชายหญิง แต่ มันมีคำว่า ป้าหลาย ครอบครัว มาขึดกำกับไว้ด้วย
👍
สนุกมาก
ชอบบทกับป้ามาก Milf
::Sobad:: GOOD
ป้าจ๋า
ใจนึงก็อยาก ใจนึงก็รู้ผิดชอบชั่วดี ::Dozy::
อ้างจาก: 1819 เมื่อ พฤษภาคม 20, 2025, 05:48:22 หลังเที่ยงถ้าจะกินป้านานๆ ต้องรู้จุดชั่งใจว่า เวลาไหน สถานที่ไหนควรไม่ควรนะนัท มันไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ของชายหญิง แต่ มันมีคำว่า ป้าหลาย ครอบครัว มาขึดกำกับไว้ด้วย
ขอบคุณครับ ผมจะแอบกินป้านวลเหมือนเดิมครับ
องี่ยนก็เงี่ยน กลัวก็กลัว
ลงเอยที่น้ำแตก
นัทต้องรู้จักอดทนนะครับ
ไม่กลัวอะไรเลยเหรอ ถูกจับได้อาจจะถึงตายเลยนะ
ลุงไก่ มีโชว์เก๋าด้วยน่าจะสนุก ::Cheeky::
ป้าโดนอีกแล้ว
ป้านวลต้องช่วยนัทปลดปล่อยสักที
::YehYeh::
นัทจะเอาอย่างเดียว
👍
ความลับจะแตกไหม
fff
สติหมดแล้ว
นัทจะหาหนทางอย่างไรต่อไป
อดใจไว้บ้าง
นัทเริ่มเอาแต่ใจละ
นัทมันก็ดื้อนะ ป้าแกออกปากชัดเจนแล้วนะ ก็หยุดก่อน
ขอฉากแบบเอวีสาวใหญ่มันส์ๆ สักตอนยาวครับ
::Glad::
ป่ะ ห้องนอนผมครับเมียใหญ่
นัทถ้าทางจะเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งไม่สามารถรับรู้ว่าสิ่งไหนควรหรือไม่ควรรู้อย่างเดียวว่าจะเอาต้องเอา
นัทแม่มขี้เงี่ยนจริงๆ
ที่นี่ไม่ได้นะแต่ได้ทุกที่
อารมณ์มาแล้ว
::Elder::
::Sweat:: ป้ากลัวหลาน หึง จะอดเย็ดเอา
ป้าทำให้หลานผิดหวังแล้ว
สาวสาวในบ้านนายนัทกวาดเรียบแล้ว คราวนี้สาวคนไหนจะเป็นคนต่อไปนะ
ป้านวลยังเขินๆ
เรื่องชักจะยุ่งแล้ว
สุดยอดเลยป้านวล
กลับมาทบทวนกับป้านวลนี่แหละ ถูกต้องที่สุด
::Sweat:: ::Sweat::
นัทไม่ยอม
ตื่นเต้นเลย
::Thankyou::
นัทหักห้ามใจไม่เป็น
นัทจะจัดเต็มป้าตลอด
แอบเอาก็ได้
อดใจไว้หน่อยนะนัทเอ้ย
::Pull::
อยากจะเย็ดป้าสักที
::DookDig::
ป้าต้องเรียกว่า "ผัว"
นัทมันช่างไม่รู้เรื่องเลย
นัทหยุดไม่อยู่
นัทกะจะเล่นป้าทุกที่โดยไม่สนใจสถานการณ์เลยเหรอ ::HeyHey:: ::HeyHey::
ป้าติดใจ
แล้วที่ไหนดี
จะได้มั้ยนัท
ความลับยังจะเป็นความลับอยู่มั้ย
ชอบคุณป้าที่สุดแล้ว
จัดนวลคะ
ชอบคับ
ป้านวลจะขัดขืนเจ้านัทได้รึ
ใจแตกกระเจิงไปหมดแล้วมัง 5555
ได้แหละ
นัทช่างไม่รู้จักเวลาบ้างเลย
ป้าเพิ่งเสร็จกับลุง
ขอบคุณมากครับ
น้องนัทเหนื่อยมั้ย หลายคนต้องการ
ป้านวลจะทำยังไงต่อไป
::Horror::
นัทงอแงเก่งจริงๆ
ป้านวลเสร็จแน่
สำนึกดีชั่วกับตัณหาความอยากกำลังตีกันทำให้ป้าสับสน นัทช่วยป้าตัดสินใจหน่อย
ปล่อยไปตามอารมณ์เลยจบ
จะมีสวิงหรือป่าว
เริ่มสับสนมากขึ้น แต่ความต้องการก็ยังมีอยู่นะ
จะทำให้จะอดใจไหวไหม ป้า
เห็นหน้าก้อจะใส่อย่างเดียวเลย
ความเครียด ความสับสน เริ่มก่อตัว
ป้าใจอ่อน
ชอบ
::Glad:: ::Glad:: ::Glad::
เมื่อไหร่จะมีแบบ รุมบ้าง
ตอไปคงแอบไปหาทุกคืน
ที่นี่ไม่ได้ ก็ต้องไปที่อื่น
ลุ้นกับป้านวล
นัทเหมือนไม่รู้เรื่อง sex ไม่ใช้มั้งเหมือนมันเก่งตั้งแต่แรก
เฉียบ!!! ตามต่อครับ เนื้อเรื่องอ่านแล้วทำให้คิดตาม ::WooWoo::
เสน่หา
Like
ตื่นเต้น จะมาพร้อมความเสียว
นัทฟาดเรียบ
แบ่งปันความสุข
thank you
อดใจไม่ไหว
::DookDig::
::Angry:: xr
นัทหึงลุงริป่าว
ติดใจเด็กซะแล้ว