" ตัวละคร สถานที่ องค์กร และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องเป็นเรื่อง สมมุติและแต่งขึ้น ผู้อ่านควรใช้วิจารญาณในการเสพ"
EP.7 : ความลับในใจ
หลังจากเหตุการณ์ที่คอนโดนั้นผ่านไป หลังจากที่ทุกอย่างระหว่างมนและเอก กลับมาพูดคุยกันแบบเดิมราวกับเหตุการณ์ที่คอนโดนั้นไม่เคยเกิดขึ้น มน ที่เลือกจะไม่เอาเรื่องนั้นมาใส่ใจพยายามคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นกันไป ส่วน
เอก ที่ตอนนี้กลับกล้าเปิดเผยความรู้สึกของเขามากยิ่งขึ้นหลังจากเหตุการณ์ที่คอนโดผ่านมาในตอนนี้ เอก ที่มีการพิมพ์ส่งข้อความทางไลน์ไปหามน เรื่อยๆ แทนการส่งข้อความแบบสมัยก่อนที่เป็นเรื่องงานหรือการคุยเล่นเท่านั้น มาเป็นข้อความราวกับหนุ่มจีบสาว
"ผมชอบพี่จริงๆ นะ" เอก ที่พิมพ์ข้อความมา
"อีกแระ อะไรของเธอเนี่ย หาาาา" มน ที่มักจะชอบแกล้งพิมพ์ตอบเหมือนเธอไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกลับมาสวมบทหญิงสาวที่ไม่รู้อะไรเลยด้วยเธอไม่อยากให้มิตรภาพดีๆ ของเธอกับรุ่นน้องที่ถึงกับได้เคยช่วยชีวิตเธอนั้นเสียไป
"พี่ไม่คิดชอบผมบ้างเหรอออออ" เอก พิมพ์ข้อความมาอีกครั้ง
"ม่ายอ่ะ ไม่มีทาง 555" มน พิมพ์ส่งกลับมาพร้อมหัวเราะร่า
"ใจร้ายยยย" เอก พิมพ์ออดอ้อนกลับมา
"ใจร้ายเฉพาะกับเด็กดื้อย่ะ" มน พิมพ์ตอบกลับมาพร้อมสติกเกอร์ตัวการ์ตูนแลบลิ้นใส่
"แต่ผมคิดถึงพี่จริงๆน้าาา" เอก ยังคงพิมพ์มาต่อเนื่อง
"ให้พี่บอกแฟนพี่ให้ไหม ว่าเอกคิดถึง เนี่ยแฟนพี่นอนอยู่ข้างๆเนี่ยๆ555 " มน พิมพ์แหย่กลับไปดื้อๆ
"แรงอ่ะ ใจร้ายยยย" เอก พิมพ์ ออดอ้อนกลับไม่หยุด
"เพ้อเจ้อแล้ว ไปนอนไป" มน พิมพ์ตัดบทดื้อๆ
"นอนก็ได้ จะได้ฝันถึงพี่ไวๆ" เอก พิมพ์หยอดเข้าไปอีก
"ฝันร้ายอ่ะดิแบบนั้น 555" มน พิมพ์ตอบทันควัน
"ฝันดีตะหาก แล้วอีกคนเค้าจะฝันถึงผมบ้างมั้ยน้ออออ" เอก พิมพ์ตอบ
"ฝัน..ฝันไปก่อน 55555" มน พิมพ์กลับไป
มน ที่คงแอบ รู้สึกเหงาๆ เคว้งๆ อยู่บ้างโดยเฉพาะยิ่งเรื่องบนเตียงของเธอกับเติม นั้นก็ดูจะห่างเหินกันไปนานแล้วด้วย มันคงไม่แปลกอะไรที่สาวใหญ่แบบเธอจะเกิดเผลอใจอีกครั้งหลังเกิดเรื่องราวกับป๊อด ผ่านมาจนกลับมาใช้เวลาเล่นนอกลู่นอกทางบริหารเสน่ห์กับรุ่นน้องอยู่แบบนี้
.
.
.
แต่เมื่อเข้าสู่ในสังคมภายนอก มน ก็กลับมาวางตัวใส่เอก ราวกับไม่มีอะไรดูราวเป็นเพียงรุ่นพี่รุ่นน้องและเพื่อนร่วมงานกันเหมือนที่ผ่านๆมา ซึ่งเอก ก็เข้าใจดี เอก จึงใช้การส่งข้อความทางไลน์เท่านั้นที่จะใช้แสดงความรู้สึกของเขาที่มีต่อมน ออกไป
.
.
.
เช้าวันศุกร์
มน ที่ออกจากห้องน้ำมาแต่งตัวเพื่อออกไปทำงานอยู่นั้น
"เติม วันนี้ มน กลับดึกนะ ไม่ต้องรอ ตอนเลิกงานมีงานเลี้ยงที่บริษัท"
มน เอ่ยขณะเธอกำลังสวมชุดชั้นลายลูกไม้สีดำอยู่
"ดึก เลยเหรอ" เติม เอ่ยถาม
"ใช่มั้ง มีอะไรหรือเปล่า"
มน เอ่ยขณะเธอกำลังเอาชุดเดรสสายเดี่ยวมาสวมจนเสร็จ
"เติม เสื้อสูทเบลเซอร์สีน้ำตาลของมนอยู่ไหนอ่ะจะมาใส่ทับเดรสหน่อย"
มนเอ่ยถาม เมื่อเธอหาเสื้อสูทของเธอในตุ้เสื้อผ้าของเธอไม่เจอ
"โน่นไงแขวนอยู่นั่น ร้านเอามาส่งเมื่อวานเติม เลยยังไม่ได้เอาไปเก็บให้" เติม เอ่ยบอก
"โอเค เรียบร้อย มน ไปทำงานก่อนนะ" มน เอ่ย
"อืม" เติม เอ่ย
"มาจุ้บทีก่อน " มน เอ่ยอีกครั้ง
"อืม" เติม เอ่ยพร้อมกับหันแก้มให้ภรรยา
.
.
.
ภายในห้องฟิตเนสของบริษัท ที่นำมาจัดงานเลี้ยงในตอนหลังเลิกงาน
"ผมขอให้ทุกคนสนุกกับปาร์ตี้ฉลองความสําเร็จ ของพวกเราในคืนนี้กันอย่างเต็มที่นะครับ"
พี่ประเสริฐ หัวหน้าแผนก HR แถมด้วยประธานชมรมฟิตเนสของบริษัทเอ่ย
บอกพนักงานที่เป็นสมาชิกชมรมฟิตเนสของบริษัทที่กําลังปาร์ตี้กินดื่มอย่างสนุกสนาน เพื่อปลดปล่อยความเหนื่อยล้า จากการทํางานอย่างหนักตลอดทั้งเดือน
"หมดแก้วค่ะพี่เอก" หญิง เอ่ย
มน ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก็เชียร์อัพให้เขาดื่มหมดแก้วเช่นเดียวกัน ทุกคนในงานปาร์ตี้ต่างยกแก้วในมือกระดกพรวดหมดในครั้งเดียวรวมทั้งมน หญิง แอนและเอก ด้วย
"คุณมน ขี้โกงอ่ะครับ ทําไมกินโค้กล่ะ" พี่ประเสริฐ หัวหน้าแผนก HR เอ่ยทัก
"วันนี้มน ขับรถมา อืมดื่มไม่ได้ค่ะ" มน เอ่ย
จนเวลาผ่านล่วงเลยไปจนเกือบสี่ทุ่ม พนักงานในบริษัทปาร์ตี้ที่กันอย่างเต็มที่ บ้างคนเมาฟุบหลับที่
แอน ที่แอบมาสะกิดบอกมน ตั้งแต่ช่วงสองทุ่มกว่าแล้วจะขอกลับก่อน เช่นเดียวกับหญิง ก็เช่นกันโดยทั้งสองต่างเรียกรถแท๊กซี่มารับนั่งกลับไปพร้อมกันจนตอนนี้เลยเหลือเพียงคนที่มน สนิทๆอยู่ก็คือเอก
ที่ตอนนี้เขาที่นั่งหลับตาเอนหลังพิงผนังห้องอยู่ มน เดินตรงไปหาเอก พร้อมกับเอ่ยขึ้น
"เอก ไหวมั้ยเนี่ยเรา" มน เรียกเอก เบา ๆ
"หวะ ไหว ครับ พี่" เอก ตอบกลับมา
"พี่ว่าเอก กลับเถอะ พี่ก็จะกลับแล้ว" มน เอ่ยบอกเอก เบา ๆ
"กลับเลยก็ได้ครับ พี่จะได้ไปพักผ่อนด้วย" เอก เอ่ย
"จะขับรถไหวไหมเนี่ยตาเอก" มนเอ่ย
"หวายยยยยยยย" ครับพี่
"เห้อ งั้นพี่ขับรถไปส่งเอกดีกว่า แบบนี้" มน เอ่ย
.
.
ที่คอนโดหรูริมถนนสาทร ที่เอก ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะปล่อยเช่าได้ทำให้เขาถึงยังคงอาศัยอยู่เหมือนเดิมอยู่
"เอก ถึงแล้ว" มน เอื้อมมือเขย่าที่ไหล่เอกเบา ๆ ให้เขาที่นั่งหลับอยู่ในรถได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
"ถึงแล้วเหรอ" เอก เอ่ยในขณะที่ยังมีอาการมึนเมาและสติสัมปะชัญญะ
ดูจะไม่ครบเท่าไร กล่าวออกมาพร้อมเอื้อมมือไปเปิดประตูรถออก ก่อนจะก้าวลงจากรถออกไปแต่ด้วยความมีนเมาทำให้เขายกขาก้าวไม่พ้นขอบรถยนต์จนพลาดจนสะดุดเข้าจนเกือบหน้าคะมำ
มน ที่เห็นพลางลุกออกจากรถจากฝั่งคนขับเดินอ้อมไปหา เอก อีกฝั่งก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ท่าจะไม่ไหวนะเนี่ยตาเอก เดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่งแล้วกัน"
.
.
.
.
"ตึ้ดๆๆ"
เสียงโทรศัพท์มือถือของมน ดังขึ้นจน มน ก็สลัดความคิดในหัวออก พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก็เห็นว่าเป็นสายของสามีของเธอ
"ฮัลโหล ว่าไงเติม มน กำลังกลับ" มน เอ่ยขึ้น
"อ้อ ขับรถดีๆ นะ" ปลายสายเอ่ยแล้วพูดต่อ
"อ่อ มน ถึงบ้านแล้วก็หยิบของพัสดุที่พี่บุญ เค้าส่งมาให้เติมด้วยนะกล่องมันใหญ่" เติม พูดต่อ
"เอ่อ ได้ๆ"
มน เอ่ยรับด้วยรู้ดีกว่าสภาพร่างกายของสามีที่เป็นอยู่นั้นทำให้เขาไม่สามารถยกของใหญ่และหนักด้วยสองมือได้
"เติม อย่าเพิ่งนอนนะรอมน ด้วย ใกล้ถึงบ้านแล้วล่ะ" มน เอ่ยต่อ
"อืม" เติม เอ่ยรับปาก
"งั้นแค่นี้แล้วกัน" เติม เอ่ยต่อ
"อืม" มน เอ่ยจบเธอก็วางสายไป
.
.
.
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
รสสวาทที่ห่างหายย่อมทำให้เธอใจกระสันถึงมันเสมอ กิเลสตัณหาอุปาทานความทะเยอทะยานอย่างในความใคร่ย่อมเป็นเช่นนี้แหละ
โดนเอกไปแล้วแน่ๆ มนเอ๊ย คร่าวนี้จะตัดใจเลิกได้เหมือนชู้คนเก่าหรือเปล่า เล่นทำงานที่เดี่ยวกีนคุยกันทุกวัน ใช้เวลามากกว่าผัวในแต่ละวันอีก เมื่อไหร่ จะมียาดีให้เติมกลับมาปกติบ้างนะ จากเสือเป็นแมว.สงสาร เติม และเข้าใจมนเลยว่าของขาดมันทรมาน พอมีใครมาเติมย่อมติดใจ เอกนี่ คือเติมในช่วงรุ่นๆเลย