อ้างจาก: dick1050 เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 11:30:00 ก่อนเที่ยงว้าว ฝนทิพย์/เรนนี่ สาว 2 บุคลิก เนื้อเรื่องน่าติดตาม นานๆเจอแนวนี้ทีนึงครับ ขอคุณที่นำมาแบ่งปันความสุขครับเหมือนจะลงไม่ครบตอนแรกครับ เพิ่มต่อให้แล้วครับ
อ้างจาก: Kurokiba เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 03:52:07 หลังเที่ยงนึกว่าจบตอนที่ 1 เชยจังเลย ขอบคุณมากครับที่นำมาลงต่ออ้างจาก: dick1050 เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 11:30:00 ก่อนเที่ยงว้าว ฝนทิพย์/เรนนี่ สาว 2 บุคลิก เนื้อเรื่องน่าติดตาม นานๆเจอแนวนี้ทีนึงครับ ขอคุณที่นำมาแบ่งปันความสุขครับเหมือนจะลงไม่ครบตอนแรกครับ เพิ่มต่อให้แล้วครับ
อ้างจาก: dick1050 เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 06:01:15 หลังเที่ยงตอนที่พูดถึง ฝนทิพย์ ขณะทำงานอยู่ที่ Office "ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้เสื้อติดกระดุมแน่นถึงคอ กำลังซ่อน 'บราลูกไม้สีแดงเข้ม' ที่ไม่มีใครเคยเห็นยกเว้นตอนกลางคืน" แต่พอถึงห้องพัก "เธอถอดเสื้อเชิ้ต กระโปรง 'ยกทรงคอตตอนสีขาว' และกางเกงในผ้าซีด ๆ ทิ้งลงตะกร้าในห้องน้ำ ; ลืมรึเปล่าครับน่าจะลืมครับ ขอบคุณครับ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยครับ
อ้างจาก: Kurokiba เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 10:10:28 ก่อนเที่ยงนิยายเรื่องนี้ หัดเขียนแนวนี้เป็นเรื่องแรก หลังจากที่อ่านมาหลายเรื่อง จากทุกท่าน
อาจจะลงช้าบ้างต้องขออภัย ไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ
_______________________________________________________________________________________________________________
ตอนที่ 1: "เช้าคือฝนทิพย์ ค่ำคือเรนนี่"
เสียงเครื่องพิมพ์กระดาษดัง แกร่กๆ อยู่มุมห้อง เอกสารกองพะเนินถูกจัดวางเรียงรายเต็มโต๊ะ ฝนทิพย์นั่งหลังตรง สวมเสื้อเชิ้ตสีครีมเรียบกริบ กระโปรงทรงดินสอบานยาวคลุมเข่า ผมดำถูกรวบเป็นหางม้าตึงเป๊ะ ใบหน้าจืดซีดไร้เครื่องสำอาง มีเพียงแว่นสายตาเลนส์หนาเตอะกรอบดำเท่านั้นที่แต่งแต้มความโดดเด่นให้กับเธอ
เธอไม่เคยพูดเสียงดังเกินระดับที่เรียกว่าระเบียบ เธอไม่เคยใส่กระโปรงที่สูงกว่าหัวเข่า และไม่เคยตอบโต้อย่างเด็ดขาดใครในที่ทำงาน แม้แต่ตอนที่พีท—เพื่อนร่วมงานโต๊ะข้าง ๆ —เอื้อมมือมาหยิบแฟ้มจากกองของเธอโดยไม่ขออนุญาต ฝนก็ทำได้เพียงยิ้มบาง ๆ อย่างสุภาพและตอบแผ่วเบา
"แฟ้มนั้นยังไม่ได้จัดเรียงค่ะ..."
แต่เขาไม่ได้ฟังด้วยซ้ำ ดึงออกไปเฉย ๆ แล้วหัวเราะ "โทษทีนะ นึกว่าเสร็จแล้ว" แล้วหันไปคุยเล่นกับสาวอีกโต๊ะที่แต่งหน้าจัด กะโปรงสั้นพริ้ว เห็นต้นขาขาววับ ๆ แวม ๆ ทุกครั้งที่เธอไขว่ห้าง
ฝนก้มหน้าต่อ ทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น งานที่เธอรับผิดชอบคือจัดการเอกสาร สรุปรายงาน จองห้องประชุม เตรียมเอกสารให้หัวหน้าฝ่าย ซึ่งแน่นอนว่าเธอทำได้ดีเสมอ...แต่ไม่เคยมีใครเอ่ยชมเสียงดัง ทุกคำชื่นชมถูกเก็บไว้ในอีเมลสั้น ๆ แบบทางการ ที่ไม่มีแม้แต่คำว่า "ขอบคุณครับ" จากปากหัวหน้า
แสงจากหน้าต่างห้องออฟฟิศกระทบแว่นจนแวววาว ฝนกระพริบตาถี่ๆ เพื่อคลายเมื่อย เธอหันไปมองพีทอีกครั้ง เขากำลังเล่นโทรศัพท์มือถือ ขำอยู่กับภาพอะไรบางอย่าง บางครั้งเขาเหลือบมาทางเธอ แล้วก็หันกลับไปเหมือนไม่เคยเห็น
ไม่มีใครรู้ว่าข้างในเธอคิดอะไร ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้เสื้อติดกระดุมแน่นถึงคอ กำลังซ่อนบราลูกไม้สีแดงเข้มที่ไม่มีใครเคยเห็น ยกเว้นตอนกลางคืน
บ่ายสามโมง ฝนเดินไปห้องน้ำหญิงที่อยู่ปลายทางเดิน หน้าเธอเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่เมื่อประตูปิดลง เธอหันเข้าหากระจก ค่อย ๆ ถอดแว่นออก หยิบลิปกลอสเล่มเล็กจากกระเป๋าเสื้อด้านใน แต้มสีลงบนริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
ริมฝีปากบางของฝนกลายเป็นสีชมพูระเรื่อเย้ายวน เธอเม้มปากเบา ๆ มองภาพตัวเองในกระจก แล้วแสยะยิ้มบาง
"อีกไม่กี่ชั่วโมง..." เธอกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง "...เธอจะจำฉันไม่ได้แน่ พีท"
เมื่อเธอกลับมาที่โต๊ะ ทุกอย่างดูเหมือนเดิมอีกครั้ง แว่นกลับเข้าที่ ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง แต่ภายในหัวกลับหมุนวนนับถอยหลังสู่ค่ำคืน
17:58 น.
เสียงแจ้งเตือนเล็ก ๆ ดังขึ้นในหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ
"Night Mode Activated."
มันคือข้อความจากปฏิทินส่วนตัวที่เธอตั้งไว้ทุกเย็นวันศุกร์ เป็นการเตือนเงียบ ๆ ว่าฝนกำลังจะตาย และเรนนี่กำลังจะเกิด
ฝนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ค่อย ๆ เก็บของใส่กระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ เดินผ่านเพื่อนร่วมงานโดยไม่แม้แต่ใครสังเกตว่าเธอหายไป ราวกับเป็นเพียงเงาในโลกออฟฟิศ
ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นใคร ไม่มีใครรู้ว่าในอีกหนึ่งชั่วโมง ร่างบางจืดชืดคนนั้นจะสลัดเครื่องแบบแล้วกลายเป็นนักล่าที่ร้อนแรงเกินห้ามใจ
ไม่มีใครรู้ว่า ฝนทิพย์...จะกลายเป็น "เรนนี่" ในคืนนี้
และเหยื่อรายแรก...กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะข้างๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอีกไม่กี่ชั่วโมง เขาจะต้องร้องชื่อเธอจนเสียงแตก ขณะถูกเธอดูดกลืนทั้งร่างกายและสติไปทั้งคืน...
ค่ำคืนย่างเข้าสู่ช่วงหกโมงเย็น ไฟตามทางเดินหอพักสว่างแผ่ว ฝนทิพย์เปิดประตูห้องเช่าชั้นห้าแบบไม่มีลิฟต์เข้ามาเงียบ ๆ สะบัดรองเท้าคัตชูออกตรงหน้าประตู แล้วปิดประตูด้วยส้นเท้า
ห้องของเธอสะอาดเรียบง่าย มีเตียงเดี่ยว โต๊ะกระจกบานใหญ่ และราวแขวนเสื้อผ้าเรียงอยู่ชิดผนัง แต่เมื่อประตูปิดลง โลกแห่งความจืดชืดก็ถูกทิ้งไว้ข้างนอก
เธอถอดเสื้อเชิ้ต กระโปรง บราลูกไม้สีแดงเข้ม และกางเกงในผ้าซีด ๆ ทิ้งลงตะกร้าในห้องน้ำ พลางเดินเปลือยกายตรงไปยังกระจก บิดขี้เกียจเล็กน้อย จนหน้าอกกลมแน่นขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ
เนินอกขาวเนียน ปลายยอดชูชันจากความเย็นของแอร์ รอยแดงบางจากการเสียดสีของบราที่เธอใส่ทั้งวันยังเห็นได้ลาง ๆ เธอค่อย ๆ ยื่นมือไปเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะเครื่องแป้ง—นั่นคือคลังลับของ "เรนนี่"
ลิ้นชักเต็มไปด้วยเครื่องสำอางระดับมืออาชีพ: รองพื้นเนื้อแมตต์เฉดเข้มกว่าผิวจริงเล็กน้อยสำหรับความเปรี้ยวคม, คอนทัวร์เน้นกราม, ไฮไลท์ระยิบระยับราวเพชรเกล็ดหิมะ, มาสคาราแบบหนาเฉพาะกิจ, และลิปสติกสีแดงเลือดสดที่ดูดสายตาราวกับมันจะกัดคุณได้หากมองนานเกินไป
เธอแต่งหน้าอย่างชำนาญ ราวกับซ้อมมานับพันครั้ง จากสาวออฟฟิศซื่อ ๆ ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นหญิงสาวที่ดวงตาคมวับเหมือนมีเปลวเพลิงสุมอยู่ข้างใน
ผมถูกรวบออกจากหางม้า ปล่อยยาวคลื่นเบา เธอใช้นิ้วม้วนขลิบผมเล็กน้อยให้ดูยุ่งพอประมาณ เสมือนว่าเธอเพิ่งหลุดออกจากเตียงใครสักคนเมื่อชั่วโมงก่อน และพร้อมจะขึ้นเตียงใหม่อีกครั้ง
ร่างเปลือยเปล่าค่อย ๆ ถูกแต่งแต้มด้วยชุดชั้นในลูกไม้สีดำ—แบบไร้โครงบางเบา แต่แน่นกระชับ แนบแน่นกับอก เผยหัวนมชูชันราง ๆ ผ่านผ้าลูกไม้ที่โปร่งจนแทบมองทะลุ แล้วตามด้วยถุงน่องตาข่ายสีดำที่เธอสวมอย่างระมัดระวังทีละข้าง นิ้วเรียวยกขึ้นรูดขอบถุงน่องเหนือเข่าให้แน่นแนบเนื้อ แล้วรัดด้วยสายรัดขาแวววาวที่ทำให้ต้นขาของเธอดูเป็นของต้องห้าม
เธอเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดเดรสกำมะหยี่สีเลือดหมูที่แขวนรอไว้ คืนนี้เธอไม่ใส่กางเกงในซ้ำอีก มันเกะกะกับสิ่งที่เธอจะทำ เดรสสั้นแนบลำตัวรัดรูปจนเห็นส่วนเว้าโค้งสะโพกอัดแน่น เนินอกพุ่งขึ้นด้วยบราแบบผลักทรง ร่องอกลึกจนอันตราย
เธอเสยผมอีกครั้ง ก่อนสวมต่างหูเงินยาวปลายแหลมที่แกว่งระยับยามขยับ แล้วฉีดน้ำหอมลงบนซอกคอ หลังใบหู และระหว่างอก—กลิ่นวานิลลาเบสควันบาง ๆ ที่หลอกล่อเยี่ยงยาพิษในจอกทอง
สุดท้ายคือรองเท้าส้นสูงสีดำมันเงา คู่ที่เธอไม่เคยใส่มาทำงาน มันเป็นรองเท้าคู่ที่พาเธอเข้าไปในโลกของเนื้อหนัง ความเร่าร้อน และเสียงครางที่ดังก้องในห้องปิดสนิท
ฝนทิพย์ในกระจกไม่มีอยู่อีกแล้ว
ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือ "เรนนี่"—นักล่าในเดรสกำมะหยี่ ผู้ไม่มีใครจำได้ว่าเธอเป็นใคร ไม่มีใครถามชื่อจริง ไม่มีใครสนว่าตอนกลางวันเธอพิมพ์เอกสารหรือถ่ายเอกสารให้ใคร
พวกเขารู้แค่ว่า ถ้าเธอเดินเข้าคลับในคืนนี้...ใครบางคนจะไม่ได้กลับบ้านคนเดียว และจะไม่ได้หลับทั้งคืน
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอปจองรถ
"ไป: Inferna Club (สุขุมวิท 22)"
ยิ้มจาง ๆ ที่แต้มริมฝีปากของเธอไม่ใช่รอยยิ้มของคนดี แต่มันคือรอยยิ้มของนักล่าเหยื่อที่กำลังออกล่าอย่างหิวโหย
ถนนสุขุมวิทยามค่ำคืนยังคงมีชีวิต รถราบางคันแล่นฉิวผ่าน แสงไฟหน้ารถสะท้อนพื้นถนนเปียกฝนเป็นริ้วสีเหลืองส้ม ยามที่เธอก้าวลงจากรถ Grab หน้าคลับ "Inferna" ประตูสีดำเงาก็เปิดรออยู่แล้ว เสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์กระหน่ำออกมาทันทีที่เธอก้าวข้ามธรณี เสียงเบสทุบอกจนจังหวะหัวใจแทบไม่ต่างจากจังหวะของลำโพง
ผู้คนแน่นคลับ ชุดรัดรูป สีฉูดฉาด เครื่องดื่มหลากสีล้อกับไฟฟลอร์แดนซ์ แสงนีออนสีม่วงตัดกับแสงไฟหมุนวนจับแสงเข้าที่ผิวเธอ—ผิวของเรนนี่ในเดรสกำมะหยี่ที่แนบสนิทไปทุกสัดส่วน
ดวงตาหลายคู่หันมามองเธอ ทว่าเธอกลับไม่สนใจใครนอกจากคนเดียวที่เธอเล็งไว้แล้ว
พีทนั่งอยู่มุมบาร์ในเสื้อยืดรัดกล้ามสีดำ เป้ากางเกงตึงรัดจากการนั่งแหกขาเล็กน้อย เขาดูผ่อนคลาย พูดคุยกับเพื่อนชายอีกคนที่ถือเบียร์ในมือ สายตาพีทมองคนรอบข้างด้วยความเอือม—เขาเบื่อทุกอย่าง แต่เขายังไม่เห็นเธอ
ยัง...
เรนนี่เดินตรงเข้าไปโดยไม่มีลังเล กลิ่นวานิลลาหอมเย้ายวนของเธอลอยนำหน้า เธอยืนพิงบาร์ข้างเขาไม่เกินคืบ เสี้ยววินาทีนั้นที่พีทหันมามอง เขาหยุดนิ่งทันที
เธอหันหน้าช้า ๆ ยิ้มบาง ส่งสายตาแทนคำถาม
"คุณ...เคยมาที่นี่บ่อยไหมคะ?"
เขากะพริบตา นิ่งงันไปอึดใจ แล้วหัวเราะในลำคอ "ไม่นึกว่าจะมีนางฟ้าอยู่ตรงนี้...ชื่ออะไรครับ?"
"เรนนี่ค่ะ" เธอตอบพร้อมยื่นมือไปจับมือเขา เนื้อมือเธอนุ่มเย็นจากแอร์ พีทจับกลับแน่นเหมือนกลัวหลุด
"พีทครับ" เขายิ้ม
"เต้นกันไหม?" เธอกระซิบใกล้หู กลิ่นน้ำหอมซึมเข้าช่องจมูกเขาจนแทบมึน
พีทไม่ตอบ เขาพยักหน้าแล้วลุกตามเธอไปบนฟลอร์อย่างว่าง่าย ร่างทั้งสองแนบกันทันที ฝีเท้าของเรนนี่มีจังหวะเย้ายวน ก้นกลมแน่นบดเข้าหาช่วงล่างของเขาทุกครั้งที่เธอส่ายเอว เธอหันหลังแนบตัวกับเขา มือพีทวางบนสะโพกเธอโดยอัตโนมัติ ลมหายใจร้อนซ่านรดต้นคอขาว
"เต้นเก่งเหมือนรู้จังหวะในตัวฉัน..." เขากระซิบ
เธอยิ้มไม่หันกลับ "เพราะคืนนี้ฉันจะเป็นจังหวะของคุณ"
ไม่ต้องมีคำถามต่อ พีทจับมือเธอแน่น แล้วลากเธอผ่านผู้คนไปยังโซนห้องน้ำหลังคลับ
ประตูห้องน้ำถูกปิดดัง ปัง! เสียงเพลงข้างนอกเบาลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ
"หันหลังสิ..." เสียงพีทกร้าวขณะเขาผลักเรนนี่เบา ๆ ให้แนบเข้ากับกำแพงกระเบื้อง
เธอทำตามโดยไม่อิดออด มือยันผนัง หน้าเธอหันข้างให้กระจกบานเล็ก มองภาพตัวเอง—แก้มแดงน้อย ๆ ดวงตาวาว ความเร่าร้อนสะท้อนกลับมา
พีทใช้สองมือไล้จากสะโพกขึ้นจนถึงช่วงบ่าพร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำ "แม่ง...ใครจะคิดว่าใต้เดรสนี้มีอะไรซ่อนอยู่"
เขาเอื้อมมือไปไล่สายเดรสที่ไหล่ซ้ายลงช้า ๆ จนไหล่เธอเปลือยเปล่า แล้วใช้มืออีกข้างสอดเข้าไปด้านใน งัดบราออกจากอกนิ่ม ลูกไม้เลื่อนขึ้น เผยยอดอกสีชมพูเข้มชูชันทันทีที่สัมผัสอากาศเย็น
"ซี๊ดดด...แม่ง...หัวนมเล็กชิบหาย..." เขาก้มลงไซร้ที่ซอกคอ เลียลากจากใต้คางลงมายังเนินอก ปากดูดเม้มยอดอกซ้ายอย่างแรง "จ๊วบบบ...อื้มมม...เรนนี่...อาาา..."
เรนนี่กัดฟัน แอ่นอกสู้ลิ้น "อ๊าาา...พีท...ดูดแรงกว่านี้...อย่าหยุดนะ"
มือเขาอีกข้างสอดใต้กระโปรง ถกเดรสขึ้นเหนือสะโพกจนเห็นก้นกลมกลึงเปลือยเปล่า ไม่มีสิ่งกั้นกางกั้นระหว่างนิ้วเขากับเนินเนื้อ
"ไม่ได้ใส่กางเกงในเหรอ..." เขาพึมพำ ก่อนใช้สองนิ้วแหวกกลีบอ่อนที่เปียกจนเยิ้ม "แม่ง...ชุ่มฉ่ำ...ของแท้แน่เลย..."
นิ้วกลางเขาสอดเข้าช้า ๆ "สวบ..." จมลึกเข้าไปทีเดียวจนเธอสะดุ้ง มือเธอขยุ้มกำแพง เสียงครางเล็ดจากลำคอ
"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาา...ซี๊ดดดดดด...พีท...อื้มมมมม...อย่าเพิ่ง...เร็ววว...แรงงง...อื้อออว์..."
เขาเร่งนิ้ว สอดส่ายในโพรงนุ่มที่บีบรัดแทบจะกลืนกิน นิ้วอีกข้างเขาใช้นิ้วโป้งนวดแตดกลมเร็ว ๆ
เรนนี่หน้าเบี้ยว ร่างสั่น น้ำหล่อลื่นไหลเปียกนิ้วและต้นขา
"เสร็จยัง?" พีทถามเสียงพร่า
"อีกนิด...อีกนิดเดียว...พีท...อ๊าาาาาาห์!!"
เธอกรีดร้องเบา ๆ ร่างกระตุก ขาสั่น ขณะปล่อยน้ำรักออกมาจนมือเขาเปียกชุ่ม
พีทถอนมือออก มองนิ้วตัวเองเปียกเงาแล้วยิ้ม "ให้ฉันล้างให้ไหม?"
เรนนี่หันกลับมา คุกเข่าลงโดยไม่พูดอะไร สายตามองเขาเหมือนนักล่าที่พร้อมจะกัดกลับ
มือเธอรูดซิปดึงแท่งร้อนของเขาออกมา มันชูชัน ใหญ่ หนา ปลายแดงฉ่ำจากอารมณ์ล้น
เธอแลบลิ้นเลียรอบหัวอย่างช้า ๆ "เลียเหมือนของหวานเลย..."
แล้วอ้าปากครอบลงช้า ๆ "งั่มมม...ง่ำ...อื๊ออว์...จ๊วบบบ..."
เสียงดูดรุนแรง ปั่กๆๆ จากปากเธอที่รูดเข้าออกกับแท่งเนื้อ เขากำผมเธอแน่น ร่างเกร็ง
"เรนนี่...โอยยย...อ้ากกกก...เสียวฉิบหาย...ปากเธอแม่ง...อื้อหือออ..."
เธอก้มลึกเรื่อย ๆ จนปลายควยเขาชนคอหอย "อ๊ากกกกก!!!" เขาเกร็ง ตัวสั่น ฉีดน้ำรักเข้าเต็มลำคอเธอจนเธอสำลักเล็กน้อย แต่ยังกลืนหมด
เรนนี่เลียปลายอีกครั้ง "อร่อยดีนะ" เธอยิ้ม
เธอลุกขึ้น ดึงเดรสลงให้เรียบร้อย รวบผมเข้าหลังหู
"เรายังไม่จบแค่นี้ใช่ไหม?" พีทถามหอบหายใจ
เธอยิ้มมุมปาก "เปิดห้องสิ...แล้วจะรู้ว่าแค่ในห้องน้ำ...มันแค่ของวอร์มอัพ"
อ้างจาก: Kurokiba เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 10:10:28 ก่อนเที่ยงนิยายเรื่องนี้ หัดเขียนแนวนี้เป็นเรื่องแรก หลังจากที่อ่านมาหลายเรื่อง จากทุกท่าน
อาจจะลงช้าบ้างต้องขออภัย ไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ
_______________________________________________________________________________________________________________
ตอนที่ 1: "เช้าคือฝนทิพย์ ค่ำคือเรนนี่"
เสียงเครื่องพิมพ์กระดาษดัง แกร่กๆ อยู่มุมห้อง เอกสารกองพะเนินถูกจัดวางเรียงรายเต็มโต๊ะ ฝนทิพย์นั่งหลังตรง สวมเสื้อเชิ้ตสีครีมเรียบกริบ กระโปรงทรงดินสอบานยาวคลุมเข่า ผมดำถูกรวบเป็นหางม้าตึงเป๊ะ ใบหน้าจืดซีดไร้เครื่องสำอาง มีเพียงแว่นสายตาเลนส์หนาเตอะกรอบดำเท่านั้นที่แต่งแต้มความโดดเด่นให้กับเธอ
เธอไม่เคยพูดเสียงดังเกินระดับที่เรียกว่าระเบียบ เธอไม่เคยใส่กระโปรงที่สูงกว่าหัวเข่า และไม่เคยตอบโต้อย่างเด็ดขาดใครในที่ทำงาน แม้แต่ตอนที่พีท—เพื่อนร่วมงานโต๊ะข้าง ๆ —เอื้อมมือมาหยิบแฟ้มจากกองของเธอโดยไม่ขออนุญาต ฝนก็ทำได้เพียงยิ้มบาง ๆ อย่างสุภาพและตอบแผ่วเบา
"แฟ้มนั้นยังไม่ได้จัดเรียงค่ะ..."
แต่เขาไม่ได้ฟังด้วยซ้ำ ดึงออกไปเฉย ๆ แล้วหัวเราะ "โทษทีนะ นึกว่าเสร็จแล้ว" แล้วหันไปคุยเล่นกับสาวอีกโต๊ะที่แต่งหน้าจัด กะโปรงสั้นพริ้ว เห็นต้นขาขาววับ ๆ แวม ๆ ทุกครั้งที่เธอไขว่ห้าง
ฝนก้มหน้าต่อ ทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น งานที่เธอรับผิดชอบคือจัดการเอกสาร สรุปรายงาน จองห้องประชุม เตรียมเอกสารให้หัวหน้าฝ่าย ซึ่งแน่นอนว่าเธอทำได้ดีเสมอ...แต่ไม่เคยมีใครเอ่ยชมเสียงดัง ทุกคำชื่นชมถูกเก็บไว้ในอีเมลสั้น ๆ แบบทางการ ที่ไม่มีแม้แต่คำว่า "ขอบคุณครับ" จากปากหัวหน้า
แสงจากหน้าต่างห้องออฟฟิศกระทบแว่นจนแวววาว ฝนกระพริบตาถี่ๆ เพื่อคลายเมื่อย เธอหันไปมองพีทอีกครั้ง เขากำลังเล่นโทรศัพท์มือถือ ขำอยู่กับภาพอะไรบางอย่าง บางครั้งเขาเหลือบมาทางเธอ แล้วก็หันกลับไปเหมือนไม่เคยเห็น
ไม่มีใครรู้ว่าข้างในเธอคิดอะไร ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้เสื้อติดกระดุมแน่นถึงคอ กำลังซ่อนบราลูกไม้สีแดงเข้มที่ไม่มีใครเคยเห็น ยกเว้นตอนกลางคืน
บ่ายสามโมง ฝนเดินไปห้องน้ำหญิงที่อยู่ปลายทางเดิน หน้าเธอเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่เมื่อประตูปิดลง เธอหันเข้าหากระจก ค่อย ๆ ถอดแว่นออก หยิบลิปกลอสเล่มเล็กจากกระเป๋าเสื้อด้านใน แต้มสีลงบนริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
ริมฝีปากบางของฝนกลายเป็นสีชมพูระเรื่อเย้ายวน เธอเม้มปากเบา ๆ มองภาพตัวเองในกระจก แล้วแสยะยิ้มบาง
"อีกไม่กี่ชั่วโมง..." เธอกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง "...เธอจะจำฉันไม่ได้แน่ พีท"
เมื่อเธอกลับมาที่โต๊ะ ทุกอย่างดูเหมือนเดิมอีกครั้ง แว่นกลับเข้าที่ ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง แต่ภายในหัวกลับหมุนวนนับถอยหลังสู่ค่ำคืน
17:58 น.
เสียงแจ้งเตือนเล็ก ๆ ดังขึ้นในหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ
"Night Mode Activated."
มันคือข้อความจากปฏิทินส่วนตัวที่เธอตั้งไว้ทุกเย็นวันศุกร์ เป็นการเตือนเงียบ ๆ ว่าฝนกำลังจะตาย และเรนนี่กำลังจะเกิด
ฝนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ค่อย ๆ เก็บของใส่กระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ เดินผ่านเพื่อนร่วมงานโดยไม่แม้แต่ใครสังเกตว่าเธอหายไป ราวกับเป็นเพียงเงาในโลกออฟฟิศ
ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นใคร ไม่มีใครรู้ว่าในอีกหนึ่งชั่วโมง ร่างบางจืดชืดคนนั้นจะสลัดเครื่องแบบแล้วกลายเป็นนักล่าที่ร้อนแรงเกินห้ามใจ
ไม่มีใครรู้ว่า ฝนทิพย์...จะกลายเป็น "เรนนี่" ในคืนนี้
และเหยื่อรายแรก...กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะข้างๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอีกไม่กี่ชั่วโมง เขาจะต้องร้องชื่อเธอจนเสียงแตก ขณะถูกเธอดูดกลืนทั้งร่างกายและสติไปทั้งคืน...
ค่ำคืนย่างเข้าสู่ช่วงหกโมงเย็น ไฟตามทางเดินหอพักสว่างแผ่ว ฝนทิพย์เปิดประตูห้องเช่าชั้นห้าแบบไม่มีลิฟต์เข้ามาเงียบ ๆ สะบัดรองเท้าคัตชูออกตรงหน้าประตู แล้วปิดประตูด้วยส้นเท้า
ห้องของเธอสะอาดเรียบง่าย มีเตียงเดี่ยว โต๊ะกระจกบานใหญ่ และราวแขวนเสื้อผ้าเรียงอยู่ชิดผนัง แต่เมื่อประตูปิดลง โลกแห่งความจืดชืดก็ถูกทิ้งไว้ข้างนอก
เธอถอดเสื้อเชิ้ต กระโปรง บราลูกไม้สีแดงเข้ม และกางเกงในผ้าซีด ๆ ทิ้งลงตะกร้าในห้องน้ำ พลางเดินเปลือยกายตรงไปยังกระจก บิดขี้เกียจเล็กน้อย จนหน้าอกกลมแน่นขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ
เนินอกขาวเนียน ปลายยอดชูชันจากความเย็นของแอร์ รอยแดงบางจากการเสียดสีของบราที่เธอใส่ทั้งวันยังเห็นได้ลาง ๆ เธอค่อย ๆ ยื่นมือไปเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะเครื่องแป้ง—นั่นคือคลังลับของ "เรนนี่"
ลิ้นชักเต็มไปด้วยเครื่องสำอางระดับมืออาชีพ: รองพื้นเนื้อแมตต์เฉดเข้มกว่าผิวจริงเล็กน้อยสำหรับความเปรี้ยวคม, คอนทัวร์เน้นกราม, ไฮไลท์ระยิบระยับราวเพชรเกล็ดหิมะ, มาสคาราแบบหนาเฉพาะกิจ, และลิปสติกสีแดงเลือดสดที่ดูดสายตาราวกับมันจะกัดคุณได้หากมองนานเกินไป
เธอแต่งหน้าอย่างชำนาญ ราวกับซ้อมมานับพันครั้ง จากสาวออฟฟิศซื่อ ๆ ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นหญิงสาวที่ดวงตาคมวับเหมือนมีเปลวเพลิงสุมอยู่ข้างใน
ผมถูกรวบออกจากหางม้า ปล่อยยาวคลื่นเบา เธอใช้นิ้วม้วนขลิบผมเล็กน้อยให้ดูยุ่งพอประมาณ เสมือนว่าเธอเพิ่งหลุดออกจากเตียงใครสักคนเมื่อชั่วโมงก่อน และพร้อมจะขึ้นเตียงใหม่อีกครั้ง
ร่างเปลือยเปล่าค่อย ๆ ถูกแต่งแต้มด้วยชุดชั้นในลูกไม้สีดำ—แบบไร้โครงบางเบา แต่แน่นกระชับ แนบแน่นกับอก เผยหัวนมชูชันราง ๆ ผ่านผ้าลูกไม้ที่โปร่งจนแทบมองทะลุ แล้วตามด้วยถุงน่องตาข่ายสีดำที่เธอสวมอย่างระมัดระวังทีละข้าง นิ้วเรียวยกขึ้นรูดขอบถุงน่องเหนือเข่าให้แน่นแนบเนื้อ แล้วรัดด้วยสายรัดขาแวววาวที่ทำให้ต้นขาของเธอดูเป็นของต้องห้าม
เธอเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดเดรสกำมะหยี่สีเลือดหมูที่แขวนรอไว้ คืนนี้เธอไม่ใส่กางเกงในซ้ำอีก มันเกะกะกับสิ่งที่เธอจะทำ เดรสสั้นแนบลำตัวรัดรูปจนเห็นส่วนเว้าโค้งสะโพกอัดแน่น เนินอกพุ่งขึ้นด้วยบราแบบผลักทรง ร่องอกลึกจนอันตราย
เธอเสยผมอีกครั้ง ก่อนสวมต่างหูเงินยาวปลายแหลมที่แกว่งระยับยามขยับ แล้วฉีดน้ำหอมลงบนซอกคอ หลังใบหู และระหว่างอก—กลิ่นวานิลลาเบสควันบาง ๆ ที่หลอกล่อเยี่ยงยาพิษในจอกทอง
สุดท้ายคือรองเท้าส้นสูงสีดำมันเงา คู่ที่เธอไม่เคยใส่มาทำงาน มันเป็นรองเท้าคู่ที่พาเธอเข้าไปในโลกของเนื้อหนัง ความเร่าร้อน และเสียงครางที่ดังก้องในห้องปิดสนิท
ฝนทิพย์ในกระจกไม่มีอยู่อีกแล้ว
ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือ "เรนนี่"—นักล่าในเดรสกำมะหยี่ ผู้ไม่มีใครจำได้ว่าเธอเป็นใคร ไม่มีใครถามชื่อจริง ไม่มีใครสนว่าตอนกลางวันเธอพิมพ์เอกสารหรือถ่ายเอกสารให้ใคร
พวกเขารู้แค่ว่า ถ้าเธอเดินเข้าคลับในคืนนี้...ใครบางคนจะไม่ได้กลับบ้านคนเดียว และจะไม่ได้หลับทั้งคืน
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอปจองรถ
"ไป: Inferna Club (สุขุมวิท 22)"
ยิ้มจาง ๆ ที่แต้มริมฝีปากของเธอไม่ใช่รอยยิ้มของคนดี แต่มันคือรอยยิ้มของนักล่าเหยื่อที่กำลังออกล่าอย่างหิวโหย
ถนนสุขุมวิทยามค่ำคืนยังคงมีชีวิต รถราบางคันแล่นฉิวผ่าน แสงไฟหน้ารถสะท้อนพื้นถนนเปียกฝนเป็นริ้วสีเหลืองส้ม ยามที่เธอก้าวลงจากรถ Grab หน้าคลับ "Inferna" ประตูสีดำเงาก็เปิดรออยู่แล้ว เสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์กระหน่ำออกมาทันทีที่เธอก้าวข้ามธรณี เสียงเบสทุบอกจนจังหวะหัวใจแทบไม่ต่างจากจังหวะของลำโพง
ผู้คนแน่นคลับ ชุดรัดรูป สีฉูดฉาด เครื่องดื่มหลากสีล้อกับไฟฟลอร์แดนซ์ แสงนีออนสีม่วงตัดกับแสงไฟหมุนวนจับแสงเข้าที่ผิวเธอ—ผิวของเรนนี่ในเดรสกำมะหยี่ที่แนบสนิทไปทุกสัดส่วน
ดวงตาหลายคู่หันมามองเธอ ทว่าเธอกลับไม่สนใจใครนอกจากคนเดียวที่เธอเล็งไว้แล้ว
พีทนั่งอยู่มุมบาร์ในเสื้อยืดรัดกล้ามสีดำ เป้ากางเกงตึงรัดจากการนั่งแหกขาเล็กน้อย เขาดูผ่อนคลาย พูดคุยกับเพื่อนชายอีกคนที่ถือเบียร์ในมือ สายตาพีทมองคนรอบข้างด้วยความเอือม—เขาเบื่อทุกอย่าง แต่เขายังไม่เห็นเธอ
ยัง...
เรนนี่เดินตรงเข้าไปโดยไม่มีลังเล กลิ่นวานิลลาหอมเย้ายวนของเธอลอยนำหน้า เธอยืนพิงบาร์ข้างเขาไม่เกินคืบ เสี้ยววินาทีนั้นที่พีทหันมามอง เขาหยุดนิ่งทันที
เธอหันหน้าช้า ๆ ยิ้มบาง ส่งสายตาแทนคำถาม
"คุณ...เคยมาที่นี่บ่อยไหมคะ?"
เขากะพริบตา นิ่งงันไปอึดใจ แล้วหัวเราะในลำคอ "ไม่นึกว่าจะมีนางฟ้าอยู่ตรงนี้...ชื่ออะไรครับ?"
"เรนนี่ค่ะ" เธอตอบพร้อมยื่นมือไปจับมือเขา เนื้อมือเธอนุ่มเย็นจากแอร์ พีทจับกลับแน่นเหมือนกลัวหลุด
"พีทครับ" เขายิ้ม
"เต้นกันไหม?" เธอกระซิบใกล้หู กลิ่นน้ำหอมซึมเข้าช่องจมูกเขาจนแทบมึน
พีทไม่ตอบ เขาพยักหน้าแล้วลุกตามเธอไปบนฟลอร์อย่างว่าง่าย ร่างทั้งสองแนบกันทันที ฝีเท้าของเรนนี่มีจังหวะเย้ายวน ก้นกลมแน่นบดเข้าหาช่วงล่างของเขาทุกครั้งที่เธอส่ายเอว เธอหันหลังแนบตัวกับเขา มือพีทวางบนสะโพกเธอโดยอัตโนมัติ ลมหายใจร้อนซ่านรดต้นคอขาว
"เต้นเก่งเหมือนรู้จังหวะในตัวฉัน..." เขากระซิบ
เธอยิ้มไม่หันกลับ "เพราะคืนนี้ฉันจะเป็นจังหวะของคุณ"
ไม่ต้องมีคำถามต่อ พีทจับมือเธอแน่น แล้วลากเธอผ่านผู้คนไปยังโซนห้องน้ำหลังคลับ
ประตูห้องน้ำถูกปิดดัง ปัง! เสียงเพลงข้างนอกเบาลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ
"หันหลังสิ..." เสียงพีทกร้าวขณะเขาผลักเรนนี่เบา ๆ ให้แนบเข้ากับกำแพงกระเบื้อง
เธอทำตามโดยไม่อิดออด มือยันผนัง หน้าเธอหันข้างให้กระจกบานเล็ก มองภาพตัวเอง—แก้มแดงน้อย ๆ ดวงตาวาว ความเร่าร้อนสะท้อนกลับมา
พีทใช้สองมือไล้จากสะโพกขึ้นจนถึงช่วงบ่าพร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำ "แม่ง...ใครจะคิดว่าใต้เดรสนี้มีอะไรซ่อนอยู่"
เขาเอื้อมมือไปไล่สายเดรสที่ไหล่ซ้ายลงช้า ๆ จนไหล่เธอเปลือยเปล่า แล้วใช้มืออีกข้างสอดเข้าไปด้านใน งัดบราออกจากอกนิ่ม ลูกไม้เลื่อนขึ้น เผยยอดอกสีชมพูเข้มชูชันทันทีที่สัมผัสอากาศเย็น
"ซี๊ดดด...แม่ง...หัวนมเล็กชิบหาย..." เขาก้มลงไซร้ที่ซอกคอ เลียลากจากใต้คางลงมายังเนินอก ปากดูดเม้มยอดอกซ้ายอย่างแรง "จ๊วบบบ...อื้มมม...เรนนี่...อาาา..."
เรนนี่กัดฟัน แอ่นอกสู้ลิ้น "อ๊าาา...พีท...ดูดแรงกว่านี้...อย่าหยุดนะ"
มือเขาอีกข้างสอดใต้กระโปรง ถกเดรสขึ้นเหนือสะโพกจนเห็นก้นกลมกลึงเปลือยเปล่า ไม่มีสิ่งกั้นกางกั้นระหว่างนิ้วเขากับเนินเนื้อ
"ไม่ได้ใส่กางเกงในเหรอ..." เขาพึมพำ ก่อนใช้สองนิ้วแหวกกลีบอ่อนที่เปียกจนเยิ้ม "แม่ง...ชุ่มฉ่ำ...ของแท้แน่เลย..."
นิ้วกลางเขาสอดเข้าช้า ๆ "สวบ..." จมลึกเข้าไปทีเดียวจนเธอสะดุ้ง มือเธอขยุ้มกำแพง เสียงครางเล็ดจากลำคอ
"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาา...ซี๊ดดดดดด...พีท...อื้มมมมม...อย่าเพิ่ง...เร็ววว...แรงงง...อื้อออว์..."
เขาเร่งนิ้ว สอดส่ายในโพรงนุ่มที่บีบรัดแทบจะกลืนกิน นิ้วอีกข้างเขาใช้นิ้วโป้งนวดแตดกลมเร็ว ๆ
เรนนี่หน้าเบี้ยว ร่างสั่น น้ำหล่อลื่นไหลเปียกนิ้วและต้นขา
"เสร็จยัง?" พีทถามเสียงพร่า
"อีกนิด...อีกนิดเดียว...พีท...อ๊าาาาาาห์!!"
เธอกรีดร้องเบา ๆ ร่างกระตุก ขาสั่น ขณะปล่อยน้ำรักออกมาจนมือเขาเปียกชุ่ม
พีทถอนมือออก มองนิ้วตัวเองเปียกเงาแล้วยิ้ม "ให้ฉันล้างให้ไหม?"
เรนนี่หันกลับมา คุกเข่าลงโดยไม่พูดอะไร สายตามองเขาเหมือนนักล่าที่พร้อมจะกัดกลับ
มือเธอรูดซิปดึงแท่งร้อนของเขาออกมา มันชูชัน ใหญ่ หนา ปลายแดงฉ่ำจากอารมณ์ล้น
เธอแลบลิ้นเลียรอบหัวอย่างช้า ๆ "เลียเหมือนของหวานเลย..."
แล้วอ้าปากครอบลงช้า ๆ "งั่มมม...ง่ำ...อื๊ออว์...จ๊วบบบ..."
เสียงดูดรุนแรง ปั่กๆๆ จากปากเธอที่รูดเข้าออกกับแท่งเนื้อ เขากำผมเธอแน่น ร่างเกร็ง
"เรนนี่...โอยยย...อ้ากกกก...เสียวฉิบหาย...ปากเธอแม่ง...อื้อหือออ..."
เธอก้มลึกเรื่อย ๆ จนปลายควยเขาชนคอหอย "อ๊ากกกกก!!!" เขาเกร็ง ตัวสั่น ฉีดน้ำรักเข้าเต็มลำคอเธอจนเธอสำลักเล็กน้อย แต่ยังกลืนหมด
เรนนี่เลียปลายอีกครั้ง "อร่อยดีนะ" เธอยิ้ม
เธอลุกขึ้น ดึงเดรสลงให้เรียบร้อย รวบผมเข้าหลังหู
"เรายังไม่จบแค่นี้ใช่ไหม?" พีทถามหอบหายใจ
เธอยิ้มมุมปาก "เปิดห้องสิ...แล้วจะรู้ว่าแค่ในห้องน้ำ...มันแค่ของวอร์มอัพ"
อ้างจาก: Kurokiba เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 10:10:28 ก่อนเที่ยงนิยายเรื่องนี้ หัดเขียนแนวนี้เป็นเรื่องแรก หลังจากที่อ่านมาหลายเรื่อง จากทุกท่าน
อาจจะลงช้าบ้างต้องขออภัย ไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ
_______________________________________________________________________________________________________________
ตอนที่ 1: "เช้าคือฝนทิพย์ ค่ำคือเรนนี่"
เสียงเครื่องพิมพ์กระดาษดัง แกร่กๆ อยู่มุมห้อง เอกสารกองพะเนินถูกจัดวางเรียงรายเต็มโต๊ะ ฝนทิพย์นั่งหลังตรง สวมเสื้อเชิ้ตสีครีมเรียบกริบ กระโปรงทรงดินสอบานยาวคลุมเข่า ผมดำถูกรวบเป็นหางม้าตึงเป๊ะ ใบหน้าจืดซีดไร้เครื่องสำอาง มีเพียงแว่นสายตาเลนส์หนาเตอะกรอบดำเท่านั้นที่แต่งแต้มความโดดเด่นให้กับเธอ
เธอไม่เคยพูดเสียงดังเกินระดับที่เรียกว่าระเบียบ เธอไม่เคยใส่กระโปรงที่สูงกว่าหัวเข่า และไม่เคยตอบโต้อย่างเด็ดขาดใครในที่ทำงาน แม้แต่ตอนที่พีท—เพื่อนร่วมงานโต๊ะข้าง ๆ —เอื้อมมือมาหยิบแฟ้มจากกองของเธอโดยไม่ขออนุญาต ฝนก็ทำได้เพียงยิ้มบาง ๆ อย่างสุภาพและตอบแผ่วเบา
"แฟ้มนั้นยังไม่ได้จัดเรียงค่ะ..."
แต่เขาไม่ได้ฟังด้วยซ้ำ ดึงออกไปเฉย ๆ แล้วหัวเราะ "โทษทีนะ นึกว่าเสร็จแล้ว" แล้วหันไปคุยเล่นกับสาวอีกโต๊ะที่แต่งหน้าจัด กะโปรงสั้นพริ้ว เห็นต้นขาขาววับ ๆ แวม ๆ ทุกครั้งที่เธอไขว่ห้าง
ฝนก้มหน้าต่อ ทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น งานที่เธอรับผิดชอบคือจัดการเอกสาร สรุปรายงาน จองห้องประชุม เตรียมเอกสารให้หัวหน้าฝ่าย ซึ่งแน่นอนว่าเธอทำได้ดีเสมอ...แต่ไม่เคยมีใครเอ่ยชมเสียงดัง ทุกคำชื่นชมถูกเก็บไว้ในอีเมลสั้น ๆ แบบทางการ ที่ไม่มีแม้แต่คำว่า "ขอบคุณครับ" จากปากหัวหน้า
แสงจากหน้าต่างห้องออฟฟิศกระทบแว่นจนแวววาว ฝนกระพริบตาถี่ๆ เพื่อคลายเมื่อย เธอหันไปมองพีทอีกครั้ง เขากำลังเล่นโทรศัพท์มือถือ ขำอยู่กับภาพอะไรบางอย่าง บางครั้งเขาเหลือบมาทางเธอ แล้วก็หันกลับไปเหมือนไม่เคยเห็น
ไม่มีใครรู้ว่าข้างในเธอคิดอะไร ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้เสื้อติดกระดุมแน่นถึงคอ กำลังซ่อนบราลูกไม้สีแดงเข้มที่ไม่มีใครเคยเห็น ยกเว้นตอนกลางคืน
บ่ายสามโมง ฝนเดินไปห้องน้ำหญิงที่อยู่ปลายทางเดิน หน้าเธอเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่เมื่อประตูปิดลง เธอหันเข้าหากระจก ค่อย ๆ ถอดแว่นออก หยิบลิปกลอสเล่มเล็กจากกระเป๋าเสื้อด้านใน แต้มสีลงบนริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
ริมฝีปากบางของฝนกลายเป็นสีชมพูระเรื่อเย้ายวน เธอเม้มปากเบา ๆ มองภาพตัวเองในกระจก แล้วแสยะยิ้มบาง
"อีกไม่กี่ชั่วโมง..." เธอกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง "...เธอจะจำฉันไม่ได้แน่ พีท"
เมื่อเธอกลับมาที่โต๊ะ ทุกอย่างดูเหมือนเดิมอีกครั้ง แว่นกลับเข้าที่ ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง แต่ภายในหัวกลับหมุนวนนับถอยหลังสู่ค่ำคืน
17:58 น.
เสียงแจ้งเตือนเล็ก ๆ ดังขึ้นในหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ
"Night Mode Activated."
มันคือข้อความจากปฏิทินส่วนตัวที่เธอตั้งไว้ทุกเย็นวันศุกร์ เป็นการเตือนเงียบ ๆ ว่าฝนกำลังจะตาย และเรนนี่กำลังจะเกิด
ฝนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ค่อย ๆ เก็บของใส่กระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ เดินผ่านเพื่อนร่วมงานโดยไม่แม้แต่ใครสังเกตว่าเธอหายไป ราวกับเป็นเพียงเงาในโลกออฟฟิศ
ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นใคร ไม่มีใครรู้ว่าในอีกหนึ่งชั่วโมง ร่างบางจืดชืดคนนั้นจะสลัดเครื่องแบบแล้วกลายเป็นนักล่าที่ร้อนแรงเกินห้ามใจ
ไม่มีใครรู้ว่า ฝนทิพย์...จะกลายเป็น "เรนนี่" ในคืนนี้
และเหยื่อรายแรก...กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะข้างๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอีกไม่กี่ชั่วโมง เขาจะต้องร้องชื่อเธอจนเสียงแตก ขณะถูกเธอดูดกลืนทั้งร่างกายและสติไปทั้งคืน...
ค่ำคืนย่างเข้าสู่ช่วงหกโมงเย็น ไฟตามทางเดินหอพักสว่างแผ่ว ฝนทิพย์เปิดประตูห้องเช่าชั้นห้าแบบไม่มีลิฟต์เข้ามาเงียบ ๆ สะบัดรองเท้าคัตชูออกตรงหน้าประตู แล้วปิดประตูด้วยส้นเท้า
ห้องของเธอสะอาดเรียบง่าย มีเตียงเดี่ยว โต๊ะกระจกบานใหญ่ และราวแขวนเสื้อผ้าเรียงอยู่ชิดผนัง แต่เมื่อประตูปิดลง โลกแห่งความจืดชืดก็ถูกทิ้งไว้ข้างนอก
เธอถอดเสื้อเชิ้ต กระโปรง บราลูกไม้สีแดงเข้ม และกางเกงในผ้าซีด ๆ ทิ้งลงตะกร้าในห้องน้ำ พลางเดินเปลือยกายตรงไปยังกระจก บิดขี้เกียจเล็กน้อย จนหน้าอกกลมแน่นขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ
เนินอกขาวเนียน ปลายยอดชูชันจากความเย็นของแอร์ รอยแดงบางจากการเสียดสีของบราที่เธอใส่ทั้งวันยังเห็นได้ลาง ๆ เธอค่อย ๆ ยื่นมือไปเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะเครื่องแป้ง—นั่นคือคลังลับของ "เรนนี่"
ลิ้นชักเต็มไปด้วยเครื่องสำอางระดับมืออาชีพ: รองพื้นเนื้อแมตต์เฉดเข้มกว่าผิวจริงเล็กน้อยสำหรับความเปรี้ยวคม, คอนทัวร์เน้นกราม, ไฮไลท์ระยิบระยับราวเพชรเกล็ดหิมะ, มาสคาราแบบหนาเฉพาะกิจ, และลิปสติกสีแดงเลือดสดที่ดูดสายตาราวกับมันจะกัดคุณได้หากมองนานเกินไป
เธอแต่งหน้าอย่างชำนาญ ราวกับซ้อมมานับพันครั้ง จากสาวออฟฟิศซื่อ ๆ ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นหญิงสาวที่ดวงตาคมวับเหมือนมีเปลวเพลิงสุมอยู่ข้างใน
ผมถูกรวบออกจากหางม้า ปล่อยยาวคลื่นเบา เธอใช้นิ้วม้วนขลิบผมเล็กน้อยให้ดูยุ่งพอประมาณ เสมือนว่าเธอเพิ่งหลุดออกจากเตียงใครสักคนเมื่อชั่วโมงก่อน และพร้อมจะขึ้นเตียงใหม่อีกครั้ง
ร่างเปลือยเปล่าค่อย ๆ ถูกแต่งแต้มด้วยชุดชั้นในลูกไม้สีดำ—แบบไร้โครงบางเบา แต่แน่นกระชับ แนบแน่นกับอก เผยหัวนมชูชันราง ๆ ผ่านผ้าลูกไม้ที่โปร่งจนแทบมองทะลุ แล้วตามด้วยถุงน่องตาข่ายสีดำที่เธอสวมอย่างระมัดระวังทีละข้าง นิ้วเรียวยกขึ้นรูดขอบถุงน่องเหนือเข่าให้แน่นแนบเนื้อ แล้วรัดด้วยสายรัดขาแวววาวที่ทำให้ต้นขาของเธอดูเป็นของต้องห้าม
เธอเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดเดรสกำมะหยี่สีเลือดหมูที่แขวนรอไว้ คืนนี้เธอไม่ใส่กางเกงในซ้ำอีก มันเกะกะกับสิ่งที่เธอจะทำ เดรสสั้นแนบลำตัวรัดรูปจนเห็นส่วนเว้าโค้งสะโพกอัดแน่น เนินอกพุ่งขึ้นด้วยบราแบบผลักทรง ร่องอกลึกจนอันตราย
เธอเสยผมอีกครั้ง ก่อนสวมต่างหูเงินยาวปลายแหลมที่แกว่งระยับยามขยับ แล้วฉีดน้ำหอมลงบนซอกคอ หลังใบหู และระหว่างอก—กลิ่นวานิลลาเบสควันบาง ๆ ที่หลอกล่อเยี่ยงยาพิษในจอกทอง
สุดท้ายคือรองเท้าส้นสูงสีดำมันเงา คู่ที่เธอไม่เคยใส่มาทำงาน มันเป็นรองเท้าคู่ที่พาเธอเข้าไปในโลกของเนื้อหนัง ความเร่าร้อน และเสียงครางที่ดังก้องในห้องปิดสนิท
ฝนทิพย์ในกระจกไม่มีอยู่อีกแล้ว
ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือ "เรนนี่"—นักล่าในเดรสกำมะหยี่ ผู้ไม่มีใครจำได้ว่าเธอเป็นใคร ไม่มีใครถามชื่อจริง ไม่มีใครสนว่าตอนกลางวันเธอพิมพ์เอกสารหรือถ่ายเอกสารให้ใคร
พวกเขารู้แค่ว่า ถ้าเธอเดินเข้าคลับในคืนนี้...ใครบางคนจะไม่ได้กลับบ้านคนเดียว และจะไม่ได้หลับทั้งคืน
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอปจองรถ
"ไป: Inferna Club (สุขุมวิท 22)"
ยิ้มจาง ๆ ที่แต้มริมฝีปากของเธอไม่ใช่รอยยิ้มของคนดี แต่มันคือรอยยิ้มของนักล่าเหยื่อที่กำลังออกล่าอย่างหิวโหย
ถนนสุขุมวิทยามค่ำคืนยังคงมีชีวิต รถราบางคันแล่นฉิวผ่าน แสงไฟหน้ารถสะท้อนพื้นถนนเปียกฝนเป็นริ้วสีเหลืองส้ม ยามที่เธอก้าวลงจากรถ Grab หน้าคลับ "Inferna" ประตูสีดำเงาก็เปิดรออยู่แล้ว เสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์กระหน่ำออกมาทันทีที่เธอก้าวข้ามธรณี เสียงเบสทุบอกจนจังหวะหัวใจแทบไม่ต่างจากจังหวะของลำโพง
ผู้คนแน่นคลับ ชุดรัดรูป สีฉูดฉาด เครื่องดื่มหลากสีล้อกับไฟฟลอร์แดนซ์ แสงนีออนสีม่วงตัดกับแสงไฟหมุนวนจับแสงเข้าที่ผิวเธอ—ผิวของเรนนี่ในเดรสกำมะหยี่ที่แนบสนิทไปทุกสัดส่วน
ดวงตาหลายคู่หันมามองเธอ ทว่าเธอกลับไม่สนใจใครนอกจากคนเดียวที่เธอเล็งไว้แล้ว
พีทนั่งอยู่มุมบาร์ในเสื้อยืดรัดกล้ามสีดำ เป้ากางเกงตึงรัดจากการนั่งแหกขาเล็กน้อย เขาดูผ่อนคลาย พูดคุยกับเพื่อนชายอีกคนที่ถือเบียร์ในมือ สายตาพีทมองคนรอบข้างด้วยความเอือม—เขาเบื่อทุกอย่าง แต่เขายังไม่เห็นเธอ
ยัง...
เรนนี่เดินตรงเข้าไปโดยไม่มีลังเล กลิ่นวานิลลาหอมเย้ายวนของเธอลอยนำหน้า เธอยืนพิงบาร์ข้างเขาไม่เกินคืบ เสี้ยววินาทีนั้นที่พีทหันมามอง เขาหยุดนิ่งทันที
เธอหันหน้าช้า ๆ ยิ้มบาง ส่งสายตาแทนคำถาม
"คุณ...เคยมาที่นี่บ่อยไหมคะ?"
เขากะพริบตา นิ่งงันไปอึดใจ แล้วหัวเราะในลำคอ "ไม่นึกว่าจะมีนางฟ้าอยู่ตรงนี้...ชื่ออะไรครับ?"
"เรนนี่ค่ะ" เธอตอบพร้อมยื่นมือไปจับมือเขา เนื้อมือเธอนุ่มเย็นจากแอร์ พีทจับกลับแน่นเหมือนกลัวหลุด
"พีทครับ" เขายิ้ม
"เต้นกันไหม?" เธอกระซิบใกล้หู กลิ่นน้ำหอมซึมเข้าช่องจมูกเขาจนแทบมึน
พีทไม่ตอบ เขาพยักหน้าแล้วลุกตามเธอไปบนฟลอร์อย่างว่าง่าย ร่างทั้งสองแนบกันทันที ฝีเท้าของเรนนี่มีจังหวะเย้ายวน ก้นกลมแน่นบดเข้าหาช่วงล่างของเขาทุกครั้งที่เธอส่ายเอว เธอหันหลังแนบตัวกับเขา มือพีทวางบนสะโพกเธอโดยอัตโนมัติ ลมหายใจร้อนซ่านรดต้นคอขาว
"เต้นเก่งเหมือนรู้จังหวะในตัวฉัน..." เขากระซิบ
เธอยิ้มไม่หันกลับ "เพราะคืนนี้ฉันจะเป็นจังหวะของคุณ"
ไม่ต้องมีคำถามต่อ พีทจับมือเธอแน่น แล้วลากเธอผ่านผู้คนไปยังโซนห้องน้ำหลังคลับ
ประตูห้องน้ำถูกปิดดัง ปัง! เสียงเพลงข้างนอกเบาลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ
"หันหลังสิ..." เสียงพีทกร้าวขณะเขาผลักเรนนี่เบา ๆ ให้แนบเข้ากับกำแพงกระเบื้อง
เธอทำตามโดยไม่อิดออด มือยันผนัง หน้าเธอหันข้างให้กระจกบานเล็ก มองภาพตัวเอง—แก้มแดงน้อย ๆ ดวงตาวาว ความเร่าร้อนสะท้อนกลับมา
พีทใช้สองมือไล้จากสะโพกขึ้นจนถึงช่วงบ่าพร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำ "แม่ง...ใครจะคิดว่าใต้เดรสนี้มีอะไรซ่อนอยู่"
เขาเอื้อมมือไปไล่สายเดรสที่ไหล่ซ้ายลงช้า ๆ จนไหล่เธอเปลือยเปล่า แล้วใช้มืออีกข้างสอดเข้าไปด้านใน งัดบราออกจากอกนิ่ม ลูกไม้เลื่อนขึ้น เผยยอดอกสีชมพูเข้มชูชันทันทีที่สัมผัสอากาศเย็น
"ซี๊ดดด...แม่ง...หัวนมเล็กชิบหาย..." เขาก้มลงไซร้ที่ซอกคอ เลียลากจากใต้คางลงมายังเนินอก ปากดูดเม้มยอดอกซ้ายอย่างแรง "จ๊วบบบ...อื้มมม...เรนนี่...อาาา..."
เรนนี่กัดฟัน แอ่นอกสู้ลิ้น "อ๊าาา...พีท...ดูดแรงกว่านี้...อย่าหยุดนะ"
มือเขาอีกข้างสอดใต้กระโปรง ถกเดรสขึ้นเหนือสะโพกจนเห็นก้นกลมกลึงเปลือยเปล่า ไม่มีสิ่งกั้นกางกั้นระหว่างนิ้วเขากับเนินเนื้อ
"ไม่ได้ใส่กางเกงในเหรอ..." เขาพึมพำ ก่อนใช้สองนิ้วแหวกกลีบอ่อนที่เปียกจนเยิ้ม "แม่ง...ชุ่มฉ่ำ...ของแท้แน่เลย..."
นิ้วกลางเขาสอดเข้าช้า ๆ "สวบ..." จมลึกเข้าไปทีเดียวจนเธอสะดุ้ง มือเธอขยุ้มกำแพง เสียงครางเล็ดจากลำคอ
"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาา...ซี๊ดดดดดด...พีท...อื้มมมมม...อย่าเพิ่ง...เร็ววว...แรงงง...อื้อออว์..."
เขาเร่งนิ้ว สอดส่ายในโพรงนุ่มที่บีบรัดแทบจะกลืนกิน นิ้วอีกข้างเขาใช้นิ้วโป้งนวดแตดกลมเร็ว ๆ
เรนนี่หน้าเบี้ยว ร่างสั่น น้ำหล่อลื่นไหลเปียกนิ้วและต้นขา
"เสร็จยัง?" พีทถามเสียงพร่า
"อีกนิด...อีกนิดเดียว...พีท...อ๊าาาาาาห์!!"
เธอกรีดร้องเบา ๆ ร่างกระตุก ขาสั่น ขณะปล่อยน้ำรักออกมาจนมือเขาเปียกชุ่ม
พีทถอนมือออก มองนิ้วตัวเองเปียกเงาแล้วยิ้ม "ให้ฉันล้างให้ไหม?"
เรนนี่หันกลับมา คุกเข่าลงโดยไม่พูดอะไร สายตามองเขาเหมือนนักล่าที่พร้อมจะกัดกลับ
มือเธอรูดซิปดึงแท่งร้อนของเขาออกมา มันชูชัน ใหญ่ หนา ปลายแดงฉ่ำจากอารมณ์ล้น
เธอแลบลิ้นเลียรอบหัวอย่างช้า ๆ "เลียเหมือนของหวานเลย..."
แล้วอ้าปากครอบลงช้า ๆ "งั่มมม...ง่ำ...อื๊ออว์...จ๊วบบบ..."
เสียงดูดรุนแรง ปั่กๆๆ จากปากเธอที่รูดเข้าออกกับแท่งเนื้อ เขากำผมเธอแน่น ร่างเกร็ง
"เรนนี่...โอยยย...อ้ากกกก...เสียวฉิบหาย...ปากเธอแม่ง...อื้อหือออ..."
เธอก้มลึกเรื่อย ๆ จนปลายควยเขาชนคอหอย "อ๊ากกกกก!!!" เขาเกร็ง ตัวสั่น ฉีดน้ำรักเข้าเต็มลำคอเธอจนเธอสำลักเล็กน้อย แต่ยังกลืนหมด
เรนนี่เลียปลายอีกครั้ง "อร่อยดีนะ" เธอยิ้ม
เธอลุกขึ้น ดึงเดรสลงให้เรียบร้อย รวบผมเข้าหลังหู
"เรายังไม่จบแค่นี้ใช่ไหม?" พีทถามหอบหายใจ
เธอยิ้มมุมปาก "เปิดห้องสิ...แล้วจะรู้ว่าแค่ในห้องน้ำ...มันแค่ของวอร์มอัพ"
อ้างจาก: Kurokiba เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 03:52:07 หลังเที่ยงอ้างจาก: dick1050 เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 11:30:00 ก่อนเที่ยงว้าว ฝนทิพย์/เรนนี่ สาว 2 บุคลิก เนื้อเรื่องน่าติดตาม นานๆเจอแนวนี้ทีนึงครับ ขอคุณที่นำมาแบ่งปันความสุขครับเหมือนจะลงไม่ครบตอนแรกครับ เพิ่มต่อให้แล้วครับ