เปลวไฟในสวน...สายลมร้อนระอุพัดผ่านสวนหลังบ้านของนัท แสงแดดยามบ่ายจัดจ้าสาดส่องลงมากระทบกับดอกไม้หลากสีที่กำลังเบ่งบานอย่างเย้ายวน นัทเดินนำพี่เมย์ไปตามทางเดินเล็กๆ ที่คดเคี้ยวไปรอบๆ บริเวณบ้าน พี่เมย์กวาดสายตาชมความสวยงามของสวนอย่างตื่นตาตื่นใจ แววตาของเธอฉายแววบางอย่างที่เกินกว่าความชื่นชมปกติ
"บ้านนัทร่มรื่นจนน่าหลงใหลเลยนะ" พี่เมย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานปนกระซิบ "พี่ๆ ของนัทก็ดูน่ารักกันทุกคน แถมยังเล่นกับน้องตลอดเวลาด้วย เก่งจังเลยนะนัท"
นัทยิ้มรับเล็กน้อยด้วยความภูมิใจ สายตาของเขาจ้องมองพี่เมย์อย่างพิจารณา รับรู้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมาจากตัวเธอ
พี่เมย์ถอนหายใจแผ่วเบา "พี่ล่ะช่วงนี้หาเวลาส่วนตัวยากมากเลย ไม่มีจังหวะได้อยู่คนเดียวเงียบๆ เลย" คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวและโหยหาบางอย่าง
ขณะที่เดินคุยกันไปเรื่อยๆ พี่เมย์ก็สังเกตเห็นรายละเอียดต่างๆ รอบตัวบ้านของนัท เธอลูบไล้กลีบดอกไม้เบาๆ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มยั่วยวนให้นัท เธอชมว่าบ้านของนัทสวยมาก มีต้นไม้เยอะแยะไปหมด บรรยากาศก็ดีจนน่าหลงใหล
"นัทชอบลงมาช่วยดูแลสวนเหรอ?" พี่เมย์ถามด้วยน้ำเสียงกระตุ้นอารมณ์
นัทพยักหน้า "ครับ เวลาว่างๆ ผมจะลงมาช่วยคุณป้าดูแลสวน ส่วนใหญ่ก็เป็นฝีมือผมเองแหละ" เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ สายตาของเขากวาดมองเรือนร่างของพี่เมย์อย่างไม่อาจซ่อนเร้นความต้องการ
พี่เมย์มองนัทด้วยแววตาที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกมา
"นัท... จริงๆ แล้วพี่มีความรู้สึกดีๆ ให้กับนัทมากเลยนะ" คำสารภาพนั้นราวกับกระแสไฟฟ้าที่วิ่งเข้าสู่ใจของนัท
นัทชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่คาดคิดว่าพี่เมย์จะพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะเงียบสงบลงอย่างกะทันหัน มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่ดังขึ้น
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนเผชิญหน้ากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย พี่เมย์ก็เหลือบไปเห็นห้องเก็บของเก่าๆ หลังบ้าน มันดูทรุดโทรมและถูกทิ้งร้าง แต่กลับดึงดูดความสนใจของเธออย่างประหลาด ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังรอคอยอยู่ภายในนั้น
"นั่นห้องอะไรเหรอ นัท?" พี่เมย์ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความตื่นเต้น
นัทหันไปมองตามสายตาของพี่เมย์ "อ๋อ... นั่นห้องเก็บของเก่าครับ ไม่ได้เปิดมานานแล้ว"
"พี่ขอเข้าไปดูข้างในหน่อยได้ไหม?" พี่เมย์เอ่ยขอด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกินกว่าปกติ ดวงตาของเธอเป็นประกายระยับ
นัทลังเลไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบตกลงในที่สุด เขาเดินนำพี่เมย์ไปยังห้องเก็บของ แล้วเปิดประตูออก ภายในห้องมืดสลัวและมีฝุ่นหนาเตอะ กลิ่นอับชื้นและกลิ่นไม้เก่าๆ ทั้งคู่ก้าวเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง สายตาของพี่เมย์กวาดไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยข้าวของเก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้
"มีอะไรน่าสนใจบ้างไหมเนี่ย?" พี่เมย์พึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
ความร้อนเร่าในที่ลับตา
"พี่ว่าห้องนี้มันมีอะไรมากกว่าที่เห็นนะ" พี่เมย์พึมพำขณะที่เดินไปหยุดอยู่ตรงมุมห้อง.
พี่เมย์หันมายิ้มให้เขาอย่างเย้ายวน ตาของนัทจับจ้องที่เรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงของพี่เมย์
"นัท..."นัทยังไม่ทันได้ตอบอะไร พี่เมย์ก็เดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว แล้วโผเข้ากอดเขาแน่น. ร่างกายที่แนบชิดกันทำให้นัทสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุจากตัวเธอ
"พี่คิดถึงนัทมากเลยนะ" เธอกระซิบข้างหูเขา เสียงสั่นเครือ ราวกับจะละลายเข้าไปในตัวนัท
นัทตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของพี่เมย์ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ มันไม่ใช่แค่ความร้อนจากร่างกาย แต่เป็นความร้อนจากแรงปรารถนาที่ไม่อาจควบคุม
พี่เมย์กอดนัทแน่นขึ้น ราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ในใจ นัทรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอที่รดต้นคอ และกลิ่นหอมเย้ายวนที่ทำให้เขารู้สึกสับสนและปรารถนาในเวลาเดียวกัน
บรรยากาศในห้องเก็บของอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งความสงสัย ความตื่นเต้น และความปรารถนาที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง...
....นัทนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งกับคำพูดและอ้อมกอดของพี่เมย์ หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกมาจากอก ความรู้สึกสับสนและตื่นเต้นปะปนกันไปหมดจนแทบแยกไม่ออก พี่เมย์จ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างเชิญชวน ราวกับต้องการให้เขาเข้าไปสัมผัส
โดยไม่ทันตั้งตัว พี่เมย์ก็โน้มตัวลงมาจูบนัทอย่างเร่าร้อน สัมผัสของเธอหนักแน่นและดูดดื่ม จูบนั้นเต็มไปด้วยความหิวโหยและความปรารถนาที่อัดอั้น นัทรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในวังวนแห่งความเร่าร้อน เขาตอบรับจูบนั้นอย่างไม่ลังเล มือของเขาเลื่อนขึ้นไปโอบรอบเอวของพี่เมย์ ดึงเธอเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลของร่างกายเธอที่แนบชิดกับเขา
จูบนั้นยาวนานและเร่าร้อน ทั้งคู่ผลัดกันมอบและรับความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ นัทรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เหลือเพียงเขาและพี่เมย์ที่กำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันในห้วงแห่งความปรารถนา
ในที่สุด พี่เมย์ก็ผละริมฝีปากออกเล็กน้อย หอบหายใจถี่รัว เธอจ้องมองนัทด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความต้องการที่ยังไม่ได้รับการตอบสนอง
"นัท... เราทำกันที่นี่ได้ไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ไม่อาจปกปิด
นัทมองไปรอบๆ ห้องเก็บของเก่าๆ แสงสลัวที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างบานไม้ที่ผุพัง ทำให้บรรยากาศดูคลุมเครือและลึกลับยิ่งขึ้น กลิ่นอับชื้นและกลิ่นไม้เก่าๆ ผสมกับกลิ่นกายของพี่เมย์ยิ่งทำให้เขารู้สึกมัวเมา เขาคิดอย่างรวดเร็ว ที่นี่ลับตาคนที่สุดแล้ว ไม่มีใครมาแถวหลังบ้านในเวลานี้แน่นอน
"ในนี้น่าจะลับตาคนที่สุดแล้วครับพี่เมย์" นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย "น่าจะไม่มีใครมาด้านหลังบ้านในเวลานี้อย่างแน่นอน"
คำตอบของนัทราวกับเป็นการอนุญาตและเชื้อเพลิงที่เติมเต็มเปลวไฟแห่งความปรารถนา พี่เมย์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แววตาของเธอเป็นประกาย เธอกระชับอ้อมกอดของนัทแน่นขึ้น ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างช้าๆ นิ้วเรียวของเธอสัมผัสผิวเนื้อของนัท สร้างความรู้สึกซ่านเสียวไปทั่วร่าง
บรรยากาศในห้องเก็บของอบอวลไปด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจห้าม
ทั้งนัทและพี่เมย์ต่างรู้ดีว่าพวกเขากำลังก้าวข้ามเส้นแบ่งบางๆอีกครั้งเพื่อไปสู่ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและอันตราย แต่ในเวลานี้ พวกเขาไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เปลวไฟแห่งความเร่าร้อนได้โหมกระหน่ำจนมอดไหม้ทุกสิ่ง...พี่เมย์กระชับอ้อมกอดนัทแน่นขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา แววตาของเธอฉายประกายแห่งความกระหายที่พลุ่งพล่าน นัทเองก็ถูกตรึงด้วยดวงตาคู่นั้น ไม่อาจละสายตาได้
พี่เมย์ค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบไล้แก้มของนัทเบาๆ นิ้วเรียวของเธอไล้ไปตามโครงหน้าคมสันของเขาอย่างอ่อนโยน สร้างความรู้สึกซ่านเสียวไปทั่วร่าง จากนั้นก็เลื่อนลงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของนัท แตะเบาๆ ราวกับจะเชิญชวนให้ลิ้มรส
ในใจของกิ๊ก ภาพของนัทและพี่เมย์ที่กำลังพัวพันกันยังคงฉายชัด ทว่าแทนที่จะเป็นภาพที่สร้างความเจ็บปวด
มันกลับเป็นภาพที่กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ความปรารถนา ความอยากรู้ และความท้าทาย... "นัทยังมีผู้หญิงอีกคน" ประโยคนี้ไม่ได้ทำให้เธอเสียใจ แต่กลับทำให้กิ๊กยิ้มมุมปากเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและแผนการบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในส่วนลึกของจิตใจ
หลังจากที่พี่กิ๊กกลับไปแล้ว ทุกๆ คน ทั้งม่อนและพี่เมย์ก็กลับตามไปด้วย บรรยากาศที่เคยสดใสจากการเล่นบอร์ดเกมเริ่มเจือจางลง เหลือทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ไม่มีใครเอ่ยถึง ส่วนมายด์ก็กลับห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้นัทอยู่กับความคิดที่ตีวนอยู่ในหัว
ในค่ำคืนนี้ หลังจากที่ความมืดสนิทปกคลุมบ้านเรือน นัทได้ย่องไปดูห้องของพี่มายด์อย่างเงียบเชียบ เขาก้มลงแนบหูฟังเสียงหายใจที่สม่ำเสมอ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าพี่มายด์ได้พักผ่อนนอนหลับไปแล้วจริงๆ ความเงียบที่ตอบกลับมายืนยันว่าทุกคนหลับหมดแล้ว นัทจึงค่อยๆ ย่องไปห้องของป้านวลอย่างเงียบเชียบ ราวกับเป็นเงาในความมืด การกระทำนี้สะท้อนถึงความเคยชินและความกล้าที่จะเข้าไปในห้องของป้านวลอย่างเป็นธรรมชาติ
นัทเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ป้านวลนอนตะแคงอยู่บนเตียง หันหลังให้ประตู ดูเหมือนจะยังไม่หลับสนิท นัทก้าวเข้าไปในห้องสองสามก้าว ความมืดทำให้เขารู้สึกปลอดภัยที่จะเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกไปตรงๆ "คืนนี้ผมขอนอนด้วยนะ" เขาพูดเสียงเบา แต่ชัดเจนพอให้ได้ยิน ป้านวลที่ยังไม่ได้หลับพลิกตัวกลับมา ร่างกายของเธอขยับเบาๆ หน้าของเธอยังคงดูอ่อนเพลีย แต่แววตาที่มองมาที่นัทเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
"เข้ามาสิ" เธอเอ่ยชวนนัทให้เข้ามานอนข้างๆ ป้านวล บนพื้นที่ว่าง ข้างกายของเธอ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
::Sweat::
บทที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=297598.0)
บทที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=297599.0)
บทที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=297601.0)
บทที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=297628.0)
บทที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=297631.0)
บทที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=297641.0)
บทที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=297659.0)
บทที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=297660.0)
บทที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=297663.0)
บทที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=297665.0)
บทที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=297677.0)
บทที่ 12 (https://xonly8.com/index.php?topic=297702.0)
บทที่ 13 (https://xonly8.com/index.php?topic=297704.0)
บทที่ 14 (https://xonly8.com/index.php?topic=297714.0)
บทที่ 15 (https://xonly8.com/index.php?topic=297717.0)
บทที่ 16 (https://xonly8.com/index.php?topic=297724.0)
บทที่ 17 (https://xonly8.com/index.php?topic=297730.0)
บทที่ 18 (https://xonly8.com/index.php?topic=297733.0)
บทที่ 19 (https://xonly8.com/index.php?topic=297753.0)
บทที่ 20 (https://xonly8.com/index.php?topic=297760.0)
บทที่ 21 (https://xonly8.com/index.php?topic=297768.0)
บทที่ 22 (https://xonly8.com/index.php?topic=297780.0)
บทที่ 23 (https://xonly8.com/index.php?topic=297794.0)
บทที่ 24 (https://xonly8.com/index.php?topic=297795.0)
บทที่ 25 (https://xonly8.com/index.php?topic=297800.0)
บทที่ 26 (https://xonly8.com/index.php?topic=297802.0)
บทที่ 27 (https://xonly8.com/index.php?topic=297844.0)
บทที่ 28 (https://xonly8.com/index.php?topic=297858.0)
บทที่ 29 (https://xonly8.com/index.php?topic=297877.0)
บทที่ 30 (https://xonly8.com/index.php?topic=297901.0)
บทที่ 31 (https://xonly8.com/index.php?topic=297991.0)
บทที่ 32 (https://xonly8.com/index.php?topic=298015.0)
บทที่ 33 (https://xonly8.com/index.php?topic=298018.0)
บทที่ 34 (https://xonly8.com/index.php?topic=298026.0)
บทที่ 35 (https://xonly8.com/index.php?topic=298037.0)
บทที่ 36 (https://xonly8.com/index.php?topic=298049.0)
บทที่ 37 (https://xonly8.com/index.php?topic=298058.0)
บทที่ 38 (https://xonly8.com/index.php?topic=298138.0)
บทที่ 39 (https://xonly8.com/index.php?topic=298149.0)
บทที่ 40 (https://xonly8.com/index.php?topic=298151.0)
บทที่ 41 (https://xonly8.com/index.php?topic=298171.0)
บทที่ 42 (https://xonly8.com/index.php?topic=298184.0)
บทที่ 43 (https://xonly8.com/index.php?topic=298320.0)
บทที่ 44 (https://xonly8.com/index.php?topic=298336.0)
บทที่ 45 (https://xonly8.com/index.php?topic=298339.0)
บทที่ 46 (https://xonly8.com/index.php?topic=298351.0)
บทที่ 47 (https://xonly8.com/index.php?topic=298362.0)
บทที่ 48 (https://xonly8.com/index.php?topic=298364.0)
บทที่ 49 (https://xonly8.com/index.php?topic=298376.0)
บทที่ 50 (https://xonly8.com/index.php?topic=298474.0)
พี่เมย์ทนไม่ไหวถึงกับต้องเปิดงานก่อนเลยนะ
จะเลือกใครกันมีหลายคนชอบนัด
จัดคิวไม่ถูกแล้ว
เนื้อหอมจัดๆ แบ่งคิวกันยังไงละนี่ ::Thinking::
นัทแรงเหลือเฟือ
ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
::Confident::
นัทหรรมหอม
คิวนัดวุ่นมากเลย
จบพี่เมย์คืนนี้มีป้านวลอีก
ต่อด้วยเมย์
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 11:47:00 หลังเที่ยงเปลวไฟในสวน
...สายลมร้อนระอุพัดผ่านสวนหลังบ้านของนัท แสงแดดยามบ่ายจัดจ้าสาดส่องลงมากระทบกับดอกไม้หลากสีที่กำลังเบ่งบานอย่างเย้ายวน นัทเดินนำพี่เมย์ไปตามทางเดินเล็กๆ ที่คดเคี้ยวไปรอบๆ บริเวณบ้าน พี่เมย์กวาดสายตาชมความสวยงามของสวนอย่างตื่นตาตื่นใจ แววตาของเธอฉายแววบางอย่างที่เกินกว่าความชื่นชมปกติ
"บ้านนัทร่มรื่นจนน่าหลงใหลเลยนะ" พี่เมย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานปนกระซิบ "พี่ๆ ของนัทก็ดูน่ารักกันทุกคน แถมยังเล่นกับน้องตลอดเวลาด้วย เก่งจังเลยนะนัท"
นัทยิ้มรับเล็กน้อยด้วยความภูมิใจ สายตาของเขาจ้องมองพี่เมย์อย่างพิจารณา รับรู้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมาจากตัวเธอ
พี่เมย์ถอนหายใจแผ่วเบา "พี่ล่ะช่วงนี้หาเวลาส่วนตัวยากมากเลย ไม่มีจังหวะได้อยู่คนเดียวเงียบๆ เลย" คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวและโหยหาบางอย่าง
ขณะที่เดินคุยกันไปเรื่อยๆ พี่เมย์ก็สังเกตเห็นรายละเอียดต่างๆ รอบตัวบ้านของนัท เธอลูบไล้กลีบดอกไม้เบาๆ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มยั่วยวนให้นัท เธอชมว่าบ้านของนัทสวยมาก มีต้นไม้เยอะแยะไปหมด บรรยากาศก็ดีจนน่าหลงใหล
"นัทชอบลงมาช่วยดูแลสวนเหรอ?" พี่เมย์ถามด้วยน้ำเสียงกระตุ้นอารมณ์
นัทพยักหน้า "ครับ เวลาว่างๆ ผมจะลงมาช่วยคุณป้าดูแลสวน ส่วนใหญ่ก็เป็นฝีมือผมเองแหละ" เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ สายตาของเขากวาดมองเรือนร่างของพี่เมย์อย่างไม่อาจซ่อนเร้นความต้องการ
พี่เมย์มองนัทด้วยแววตาที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกมา
"นัท... จริงๆ แล้วพี่มีความรู้สึกดีๆ ให้กับนัทมากเลยนะ" คำสารภาพนั้นราวกับกระแสไฟฟ้าที่วิ่งเข้าสู่ใจของนัท
นัทชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่คาดคิดว่าพี่เมย์จะพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะเงียบสงบลงอย่างกะทันหัน มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่ดังขึ้น
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนเผชิญหน้ากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย พี่เมย์ก็เหลือบไปเห็นห้องเก็บของเก่าๆ หลังบ้าน มันดูทรุดโทรมและถูกทิ้งร้าง แต่กลับดึงดูดความสนใจของเธออย่างประหลาด ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังรอคอยอยู่ภายในนั้น
"นั่นห้องอะไรเหรอ นัท?" พี่เมย์ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความตื่นเต้น
นัทหันไปมองตามสายตาของพี่เมย์ "อ๋อ... นั่นห้องเก็บของเก่าครับ ไม่ได้เปิดมานานแล้ว"
"พี่ขอเข้าไปดูข้างในหน่อยได้ไหม?" พี่เมย์เอ่ยขอด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกินกว่าปกติ ดวงตาของเธอเป็นประกายระยับ
นัทลังเลไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบตกลงในที่สุด เขาเดินนำพี่เมย์ไปยังห้องเก็บของ แล้วเปิดประตูออก ภายในห้องมืดสลัวและมีฝุ่นหนาเตอะ กลิ่นอับชื้นและกลิ่นไม้เก่าๆ ทั้งคู่ก้าวเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง สายตาของพี่เมย์กวาดไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยข้าวของเก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้
"มีอะไรน่าสนใจบ้างไหมเนี่ย?" พี่เมย์พึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
ความร้อนเร่าในที่ลับตา
"พี่ว่าห้องนี้มันมีอะไรมากกว่าที่เห็นนะ" พี่เมย์พึมพำขณะที่เดินไปหยุดอยู่ตรงมุมห้อง.
พี่เมย์หันมายิ้มให้เขาอย่างเย้ายวน ตาของนัทจับจ้องที่เรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงของพี่เมย์
"นัท..."
นัทยังไม่ทันได้ตอบอะไร พี่เมย์ก็เดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว แล้วโผเข้ากอดเขาแน่น. ร่างกายที่แนบชิดกันทำให้นัทสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุจากตัวเธอ
"พี่คิดถึงนัทมากเลยนะ" เธอกระซิบข้างหูเขา เสียงสั่นเครือ ราวกับจะละลายเข้าไปในตัวนัท
นัทตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของพี่เมย์ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ มันไม่ใช่แค่ความร้อนจากร่างกาย แต่เป็นความร้อนจากแรงปรารถนาที่ไม่อาจควบคุม
พี่เมย์กอดนัทแน่นขึ้น ราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ในใจ นัทรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอที่รดต้นคอ และกลิ่นหอมเย้ายวนที่ทำให้เขารู้สึกสับสนและปรารถนาในเวลาเดียวกัน
บรรยากาศในห้องเก็บของอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งความสงสัย ความตื่นเต้น และความปรารถนาที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง...
....นัทนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งกับคำพูดและอ้อมกอดของพี่เมย์ หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกมาจากอก ความรู้สึกสับสนและตื่นเต้นปะปนกันไปหมดจนแทบแยกไม่ออก พี่เมย์จ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างเชิญชวน ราวกับต้องการให้เขาเข้าไปสัมผัส
โดยไม่ทันตั้งตัว พี่เมย์ก็โน้มตัวลงมาจูบนัทอย่างเร่าร้อน สัมผัสของเธอหนักแน่นและดูดดื่ม จูบนั้นเต็มไปด้วยความหิวโหยและความปรารถนาที่อัดอั้น นัทรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในวังวนแห่งความเร่าร้อน เขาตอบรับจูบนั้นอย่างไม่ลังเล มือของเขาเลื่อนขึ้นไปโอบรอบเอวของพี่เมย์ ดึงเธอเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลของร่างกายเธอที่แนบชิดกับเขา
จูบนั้นยาวนานและเร่าร้อน ทั้งคู่ผลัดกันมอบและรับความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ นัทรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เหลือเพียงเขาและพี่เมย์ที่กำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันในห้วงแห่งความปรารถนา
ในที่สุด พี่เมย์ก็ผละริมฝีปากออกเล็กน้อย หอบหายใจถี่รัว เธอจ้องมองนัทด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความต้องการที่ยังไม่ได้รับการตอบสนอง
"นัท... เราทำกันที่นี่ได้ไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ไม่อาจปกปิด
นัทมองไปรอบๆ ห้องเก็บของเก่าๆ แสงสลัวที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างบานไม้ที่ผุพัง ทำให้บรรยากาศดูคลุมเครือและลึกลับยิ่งขึ้น กลิ่นอับชื้นและกลิ่นไม้เก่าๆ ผสมกับกลิ่นกายของพี่เมย์ยิ่งทำให้เขารู้สึกมัวเมา เขาคิดอย่างรวดเร็ว ที่นี่ลับตาคนที่สุดแล้ว ไม่มีใครมาแถวหลังบ้านในเวลานี้แน่นอน
"ในนี้น่าจะลับตาคนที่สุดแล้วครับพี่เมย์" นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย "น่าจะไม่มีใครมาด้านหลังบ้านในเวลานี้อย่างแน่นอน"
คำตอบของนัทราวกับเป็นการอนุญาตและเชื้อเพลิงที่เติมเต็มเปลวไฟแห่งความปรารถนา พี่เมย์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แววตาของเธอเป็นประกาย เธอกระชับอ้อมกอดของนัทแน่นขึ้น ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างช้าๆ นิ้วเรียวของเธอสัมผัสผิวเนื้อของนัท สร้างความรู้สึกซ่านเสียวไปทั่วร่าง
บรรยากาศในห้องเก็บของอบอวลไปด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจห้าม
ทั้งนัทและพี่เมย์ต่างรู้ดีว่าพวกเขากำลังก้าวข้ามเส้นแบ่งบางๆอีกครั้งเพื่อไปสู่ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและอันตราย แต่ในเวลานี้ พวกเขาไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เปลวไฟแห่งความเร่าร้อนได้โหมกระหน่ำจนมอดไหม้ทุกสิ่ง...พี่เมย์กระชับอ้อมกอดนัทแน่นขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา แววตาของเธอฉายประกายแห่งความกระหายที่พลุ่งพล่าน นัทเองก็ถูกตรึงด้วยดวงตาคู่นั้น ไม่อาจละสายตาได้
พี่เมย์ค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบไล้แก้มของนัทเบาๆ นิ้วเรียวของเธอไล้ไปตามโครงหน้าคมสันของเขาอย่างอ่อนโยน สร้างความรู้สึกซ่านเสียวไปทั่วร่าง จากนั้นก็เลื่อนลงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของนัท แตะเบาๆ ราวกับจะเชิญชวนให้ลิ้มรส
ในใจของกิ๊ก ภาพของนัทและพี่เมย์ที่กำลังพัวพันกันยังคงฉายชัด ทว่าแทนที่จะเป็นภาพที่สร้างความเจ็บปวด มันกลับเป็นภาพที่กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ความปรารถนา ความอยากรู้ และความท้าทาย... "นัทยังมีผู้หญิงอีกคน" ประโยคนี้ไม่ได้ทำให้เธอเสียใจ แต่กลับทำให้กิ๊กยิ้มมุมปากเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและแผนการบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในส่วนลึกของจิตใจ
หลังจากที่พี่กิ๊กกลับไปแล้ว ทุกๆ คน ทั้งม่อนและพี่เมย์ก็กลับตามไปด้วย บรรยากาศที่เคยสดใสจากการเล่นบอร์ดเกมเริ่มเจือจางลง เหลือทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ไม่มีใครเอ่ยถึง ส่วนมายด์ก็กลับห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้นัทอยู่กับความคิดที่ตีวนอยู่ในหัว
ในค่ำคืนนี้ หลังจากที่ความมืดสนิทปกคลุมบ้านเรือน นัทได้ย่องไปดูห้องของพี่มายด์อย่างเงียบเชียบ เขาก้มลงแนบหูฟังเสียงหายใจที่สม่ำเสมอ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าพี่มายด์ได้พักผ่อนนอนหลับไปแล้วจริงๆ ความเงียบที่ตอบกลับมายืนยันว่าทุกคนหลับหมดแล้ว นัทจึงค่อยๆ ย่องไปห้องของป้านวลอย่างเงียบเชียบ ราวกับเป็นเงาในความมืด การกระทำนี้สะท้อนถึงความเคยชินและความกล้าที่จะเข้าไปในห้องของป้านวลอย่างเป็นธรรมชาติ
นัทเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ป้านวลนอนตะแคงอยู่บนเตียง หันหลังให้ประตู ดูเหมือนจะยังไม่หลับสนิท นัทก้าวเข้าไปในห้องสองสามก้าว ความมืดทำให้เขารู้สึกปลอดภัยที่จะเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกไปตรงๆ "คืนนี้ผมขอนอนด้วยนะ" เขาพูดเสียงเบา แต่ชัดเจนพอให้ได้ยิน ป้านวลที่ยังไม่ได้หลับพลิกตัวกลับมา ร่างกายของเธอขยับเบาๆ หน้าของเธอยังคงดูอ่อนเพลีย แต่แววตาที่มองมาที่นัทเต็มไปด้วยความอ่อนโยน "เข้ามาสิ" เธอเอ่ยชวนนัทให้เข้ามานอนข้างๆ ป้านวล บนพื้นที่ว่าง ข้างกายของเธอ
::YehYeh::
นัทนี่เหมือนเครื่องจักรเลย ทำงานไม่หยุด
จะมีแรงให้ครบทุกคนไหมนัท
เก็บหมดทั้งบ้าน
นัทเจอพี่เมย์เปิดงานแล้วคืนนี้จะมีพลังไปเติมเต็มให้ป้านวลหรือเปล่า
มาตามนัด
สักวันเมย์ไปโดนเอาในห้องที่สบายๆแล้วเมย์จะยิ่งหลงนัท
ตอกหนักๆ
นัทกลับไปกินป้านวลอีกแล้ว ::DookDig::
ป้าตัดหน้าซะแล้ว
Good story
นัทจะจัดเวลายังไง
โดนจับได้เสียแล้วนัท
แรงดีไม่มีตก
::Yes!:: ชอบ
จัดคิวไม่ถูกแล้ว
ขอบคุณมากครับ
เหงาใจต้องมีคนอยู่คุยนะ
เดี๋ยวเป็นโรคซึมเศร้า
::Confident:: super
เหมือนนัทจะติดใจป้านวลเป็นพิเศษ
น่าติดตาม
นัทเก็บเกลี้ยงเลย
ป้านวล จะมาเห็นลูกสาวโดนเย มั๊ยน้อ
ถ้าเห็นจะทำใจยังไง
พี่เมย์ตอนนี้ที่ไหนก็เอาได้
นึกว่าจะ outdoor ซะอีก
บางครั้งเหตุการณ์ ก็พาไป
::Hunger::
สาวๆ ของนัทเริ่มเปิดตัวไม่ลับแล้วว..ซ้ำยังกระตุ้นอารมณ์เร่าร้อนเพิ่มไปอีก ซี้ดด..
::Thankyou::
กี่คนแล้วเนี่ย
ยังไม่ครบอาทิตย์ เอาให้ครบนะ
Thx
👍
อ้าาาา ป้านวลของผม
พี่เมย์กับป้านวลอีก
นัทคิวทองจริงๆ
นัท ปั้นหรรรมตาก
::Falling::
นัทหลานป้า สุขทุกตอน
ระวังไฟราคะจะไหม้สวนเอา นะนัท
::Confident::
ป้านวลนอนให้ท่าอยู่
ป้าโดนเย อีกแล้ว
จะได้เห็นป้าร่วมกับสาวๆมั๊ยนะ
นัทใช้พลังเปลืองมาก ทั้งกลางวันกลางคืน ระวังแบตหมดนะ
ปิดจ๊อบ
หลายคนก็เยอะอย่างนี้แหละ
ชอบเวลานัทอยู่กับป้านวล
พี่เมย์ ติดใจต้องมาซ้ำ บ่อยๆ
นัทเริ่มสับรางแทบไม่ถูกแล้วเมื่อมีสาวๆหลายคน
มีเยอะมากจะจัดลำดับยังไง
ต่อคับ
มีหลายคนเกิ้นนัท
เนื้อหอมแบบนี้ มาทีเดียวกันเลยดีไหม ไม่ต้องแย่งกัน
นัทเลือกได้
พี่เมย์ไม่ไหวแล้ว
ความลับเปิดเผยอีกแล้ว ::Sweat::
กลางวันคนนึง กลางคืนก็ย่องไปหาอีกคนนึง..เฉียบ ::HeyHey:: ::HeyHey::
หนุ่มเนื้อหอม จัดคิวให้ดีนะครับ
ขอบคุณที่กลับมาให้ความบันเทิง
เข้ามาเลย ป้ารออยู่นานแล้ว
สุดท้ายจะเพิ่มอีกกี่คน
นัทได้ครูดีคือป้านวล และมีพี่มายด์พี่กิ๊กกับพี่เมย์เป็นคู่ซ้อม และยังมีรินลดาอีก
น่าอิจฉาจริงๆ
แผนการบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในส่วนลึกของจิตใจ...แผนนี้ดีหรือร้าย..รออ่านครับ
เก็บแรงให้ป้านวลด้วย
หรรมทองคำ
จัดคิวให้ดีนะนัท
ไม่ชวนก็เข้าอยู่แล้ว
ฝีมือเริ่มเข้าขั้นแล้วมีคู่ซ้อมผลัดเปลี่ยนกัน
::YehYeh::
คราวนี้นายนัทจะพาพี่เมย์ไปไหน แล้วพี่มายด์กับพี่กิ๊กจะทำอย่างไรดีหรือจัดประชุมร่วมสามคนเลย 555555
::Glad:: ::Glad:: ::Glad::
นัทเนื้อหอมต้องจัดแบ่งคิวกันแล้ว
นัทจากที่ไม่เป็นงานตอนนี้มีแต่คนติดใจ
นัทไม่ต้องได้พักเลยนะ
สุดยอดเลย ครับ
ไม่ต้องเลือกเหมาหมดไปเลย
ชอบ
ชอบ
สุดยอดเลยนัท
ถึงรอบป้สแล้ว
::Shy:: มาต่อเร็วๆๆ ต่อๆๆๆ
Goooood
กิ๊กรู้ความลับความสัมพันธ์ของนัทกับพี่เมย์ละ
สำคัญที่ป้านวลอะดิ อย่าให้ใครรู้เชียว
บ้านแตกแน่ ขอบคุณครับ
นัท จอมพลัง ::DookDig::
นัทเหนื่อยทุกวัน
ชอบ
ไหวมั้ยน้องนัท ต้องมีตัวช่วยแล้วละมั้ง
นอนกับป้านี่แหละ สุขที่สุด
ดีมากขอบคุณครับ
พลังเหลือล้น
กิ็กกับเมย์คู้ต่อไป
กลิ่นหอมเย้ายวน
::NoNo::
จัดไม่พักจรืงๆ
thank you
R
ห้องเก็บของนี่แหละ สุดๆ
Outdoor ในห้องเก็บของเลยรึพ่อหนุ่ม ::Beggar::
เมื่อไหร่ม่อนจะได้กับเค้าบ้าง
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 29, 2025, 11:47:00 หลังเที่ยงเปลวไฟในสวน
...สายลมร้อนระอุพัดผ่านสวนหลังบ้านของนัท แสงแดดยามบ่ายจัดจ้าสาดส่องลงมากระทบกับดอกไม้หลากสีที่กำลังเบ่งบานอย่างเย้ายวน นัทเดินนำพี่เมย์ไปตามทางเดินเล็กๆ ที่คดเคี้ยวไปรอบๆ บริเวณบ้าน พี่เมย์กวาดสายตาชมความสวยงามของสวนอย่างตื่นตาตื่นใจ แววตาของเธอฉายแววบางอย่างที่เกินกว่าความชื่นชมปกติ
"บ้านนัทร่มรื่นจนน่าหลงใหลเลยนะ" พี่เมย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานปนกระซิบ "พี่ๆ ของนัทก็ดูน่ารักกันทุกคน แถมยังเล่นกับน้องตลอดเวลาด้วย เก่งจังเลยนะนัท"
นัทยิ้มรับเล็กน้อยด้วยความภูมิใจ สายตาของเขาจ้องมองพี่เมย์อย่างพิจารณา รับรู้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมาจากตัวเธอ
พี่เมย์ถอนหายใจแผ่วเบา "พี่ล่ะช่วงนี้หาเวลาส่วนตัวยากมากเลย ไม่มีจังหวะได้อยู่คนเดียวเงียบๆ เลย" คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวและโหยหาบางอย่าง
ขณะที่เดินคุยกันไปเรื่อยๆ พี่เมย์ก็สังเกตเห็นรายละเอียดต่างๆ รอบตัวบ้านของนัท เธอลูบไล้กลีบดอกไม้เบาๆ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มยั่วยวนให้นัท เธอชมว่าบ้านของนัทสวยมาก มีต้นไม้เยอะแยะไปหมด บรรยากาศก็ดีจนน่าหลงใหล
"นัทชอบลงมาช่วยดูแลสวนเหรอ?" พี่เมย์ถามด้วยน้ำเสียงกระตุ้นอารมณ์
นัทพยักหน้า "ครับ เวลาว่างๆ ผมจะลงมาช่วยคุณป้าดูแลสวน ส่วนใหญ่ก็เป็นฝีมือผมเองแหละ" เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ สายตาของเขากวาดมองเรือนร่างของพี่เมย์อย่างไม่อาจซ่อนเร้นความต้องการ
พี่เมย์มองนัทด้วยแววตาที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกมา
"นัท... จริงๆ แล้วพี่มีความรู้สึกดีๆ ให้กับนัทมากเลยนะ" คำสารภาพนั้นราวกับกระแสไฟฟ้าที่วิ่งเข้าสู่ใจของนัท
นัทชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่คาดคิดว่าพี่เมย์จะพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะเงียบสงบลงอย่างกะทันหัน มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่ดังขึ้น
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนเผชิญหน้ากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย พี่เมย์ก็เหลือบไปเห็นห้องเก็บของเก่าๆ หลังบ้าน มันดูทรุดโทรมและถูกทิ้งร้าง แต่กลับดึงดูดความสนใจของเธออย่างประหลาด ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังรอคอยอยู่ภายในนั้น
"นั่นห้องอะไรเหรอ นัท?" พี่เมย์ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความตื่นเต้น
นัทหันไปมองตามสายตาของพี่เมย์ "อ๋อ... นั่นห้องเก็บของเก่าครับ ไม่ได้เปิดมานานแล้ว"
"พี่ขอเข้าไปดูข้างในหน่อยได้ไหม?" พี่เมย์เอ่ยขอด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกินกว่าปกติ ดวงตาของเธอเป็นประกายระยับ
นัทลังเลไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบตกลงในที่สุด เขาเดินนำพี่เมย์ไปยังห้องเก็บของ แล้วเปิดประตูออก ภายในห้องมืดสลัวและมีฝุ่นหนาเตอะ กลิ่นอับชื้นและกลิ่นไม้เก่าๆ ทั้งคู่ก้าวเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง สายตาของพี่เมย์กวาดไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยข้าวของเก่าๆ ที่ถูกทิ้งไว้
"มีอะไรน่าสนใจบ้างไหมเนี่ย?" พี่เมย์พึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
ความร้อนเร่าในที่ลับตา
"พี่ว่าห้องนี้มันมีอะไรมากกว่าที่เห็นนะ" พี่เมย์พึมพำขณะที่เดินไปหยุดอยู่ตรงมุมห้อง.
พี่เมย์หันมายิ้มให้เขาอย่างเย้ายวน ตาของนัทจับจ้องที่เรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงของพี่เมย์
"นัท..."
นัทยังไม่ทันได้ตอบอะไร พี่เมย์ก็เดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว แล้วโผเข้ากอดเขาแน่น. ร่างกายที่แนบชิดกันทำให้นัทสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุจากตัวเธอ
"พี่คิดถึงนัทมากเลยนะ" เธอกระซิบข้างหูเขา เสียงสั่นเครือ ราวกับจะละลายเข้าไปในตัวนัท
นัทตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของพี่เมย์ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ มันไม่ใช่แค่ความร้อนจากร่างกาย แต่เป็นความร้อนจากแรงปรารถนาที่ไม่อาจควบคุม
พี่เมย์กอดนัทแน่นขึ้น ราวกับต้องการถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ในใจ นัทรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอที่รดต้นคอ และกลิ่นหอมเย้ายวนที่ทำให้เขารู้สึกสับสนและปรารถนาในเวลาเดียวกัน
บรรยากาศในห้องเก็บของอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งความสงสัย ความตื่นเต้น และความปรารถนาที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง...
....นัทนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งกับคำพูดและอ้อมกอดของพี่เมย์ หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำราวกับจะทะลุออกมาจากอก ความรู้สึกสับสนและตื่นเต้นปะปนกันไปหมดจนแทบแยกไม่ออก พี่เมย์จ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างเชิญชวน ราวกับต้องการให้เขาเข้าไปสัมผัส
โดยไม่ทันตั้งตัว พี่เมย์ก็โน้มตัวลงมาจูบนัทอย่างเร่าร้อน สัมผัสของเธอหนักแน่นและดูดดื่ม จูบนั้นเต็มไปด้วยความหิวโหยและความปรารถนาที่อัดอั้น นัทรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในวังวนแห่งความเร่าร้อน เขาตอบรับจูบนั้นอย่างไม่ลังเล มือของเขาเลื่อนขึ้นไปโอบรอบเอวของพี่เมย์ ดึงเธอเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลของร่างกายเธอที่แนบชิดกับเขา
จูบนั้นยาวนานและเร่าร้อน ทั้งคู่ผลัดกันมอบและรับความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ นัทรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เหลือเพียงเขาและพี่เมย์ที่กำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันในห้วงแห่งความปรารถนา
ในที่สุด พี่เมย์ก็ผละริมฝีปากออกเล็กน้อย หอบหายใจถี่รัว เธอจ้องมองนัทด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความต้องการที่ยังไม่ได้รับการตอบสนอง
"นัท... เราทำกันที่นี่ได้ไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ไม่อาจปกปิด
นัทมองไปรอบๆ ห้องเก็บของเก่าๆ แสงสลัวที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างบานไม้ที่ผุพัง ทำให้บรรยากาศดูคลุมเครือและลึกลับยิ่งขึ้น กลิ่นอับชื้นและกลิ่นไม้เก่าๆ ผสมกับกลิ่นกายของพี่เมย์ยิ่งทำให้เขารู้สึกมัวเมา เขาคิดอย่างรวดเร็ว ที่นี่ลับตาคนที่สุดแล้ว ไม่มีใครมาแถวหลังบ้านในเวลานี้แน่นอน
"ในนี้น่าจะลับตาคนที่สุดแล้วครับพี่เมย์" นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย "น่าจะไม่มีใครมาด้านหลังบ้านในเวลานี้อย่างแน่นอน"
คำตอบของนัทราวกับเป็นการอนุญาตและเชื้อเพลิงที่เติมเต็มเปลวไฟแห่งความปรารถนา พี่เมย์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แววตาของเธอเป็นประกาย เธอกระชับอ้อมกอดของนัทแน่นขึ้น ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างช้าๆ นิ้วเรียวของเธอสัมผัสผิวเนื้อของนัท สร้างความรู้สึกซ่านเสียวไปทั่วร่าง
บรรยากาศในห้องเก็บของอบอวลไปด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจห้าม
ทั้งนัทและพี่เมย์ต่างรู้ดีว่าพวกเขากำลังก้าวข้ามเส้นแบ่งบางๆอีกครั้งเพื่อไปสู่ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและอันตราย แต่ในเวลานี้ พวกเขาไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เปลวไฟแห่งความเร่าร้อนได้โหมกระหน่ำจนมอดไหม้ทุกสิ่ง...พี่เมย์กระชับอ้อมกอดนัทแน่นขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา แววตาของเธอฉายประกายแห่งความกระหายที่พลุ่งพล่าน นัทเองก็ถูกตรึงด้วยดวงตาคู่นั้น ไม่อาจละสายตาได้
พี่เมย์ค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบไล้แก้มของนัทเบาๆ นิ้วเรียวของเธอไล้ไปตามโครงหน้าคมสันของเขาอย่างอ่อนโยน สร้างความรู้สึกซ่านเสียวไปทั่วร่าง จากนั้นก็เลื่อนลงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของนัท แตะเบาๆ ราวกับจะเชิญชวนให้ลิ้มรส
ในใจของกิ๊ก ภาพของนัทและพี่เมย์ที่กำลังพัวพันกันยังคงฉายชัด ทว่าแทนที่จะเป็นภาพที่สร้างความเจ็บปวด มันกลับเป็นภาพที่กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ความปรารถนา ความอยากรู้ และความท้าทาย... "นัทยังมีผู้หญิงอีกคน" ประโยคนี้ไม่ได้ทำให้เธอเสียใจ แต่กลับทำให้กิ๊กยิ้มมุมปากเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและแผนการบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในส่วนลึกของจิตใจ
หลังจากที่พี่กิ๊กกลับไปแล้ว ทุกๆ คน ทั้งม่อนและพี่เมย์ก็กลับตามไปด้วย บรรยากาศที่เคยสดใสจากการเล่นบอร์ดเกมเริ่มเจือจางลง เหลือทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ไม่มีใครเอ่ยถึง ส่วนมายด์ก็กลับห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้นัทอยู่กับความคิดที่ตีวนอยู่ในหัว
ในค่ำคืนนี้ หลังจากที่ความมืดสนิทปกคลุมบ้านเรือน นัทได้ย่องไปดูห้องของพี่มายด์อย่างเงียบเชียบ เขาก้มลงแนบหูฟังเสียงหายใจที่สม่ำเสมอ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าพี่มายด์ได้พักผ่อนนอนหลับไปแล้วจริงๆ ความเงียบที่ตอบกลับมายืนยันว่าทุกคนหลับหมดแล้ว นัทจึงค่อยๆ ย่องไปห้องของป้านวลอย่างเงียบเชียบ ราวกับเป็นเงาในความมืด การกระทำนี้สะท้อนถึงความเคยชินและความกล้าที่จะเข้าไปในห้องของป้านวลอย่างเป็นธรรมชาติ
นัทเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ป้านวลนอนตะแคงอยู่บนเตียง หันหลังให้ประตู ดูเหมือนจะยังไม่หลับสนิท นัทก้าวเข้าไปในห้องสองสามก้าว ความมืดทำให้เขารู้สึกปลอดภัยที่จะเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกไปตรงๆ "คืนนี้ผมขอนอนด้วยนะ" เขาพูดเสียงเบา แต่ชัดเจนพอให้ได้ยิน ป้านวลที่ยังไม่ได้หลับพลิกตัวกลับมา ร่างกายของเธอขยับเบาๆ หน้าของเธอยังคงดูอ่อนเพลีย แต่แววตาที่มองมาที่นัทเต็มไปด้วยความอ่อนโยน "เข้ามาสิ" เธอเอ่ยชวนนัทให้เข้ามานอนข้างๆ ป้านวล บนพื้นที่ว่าง ข้างกายของเธอ
อายุนัทยังน้อย ยังรองรับงานหนักได้อีก