ตอนที่ 4 เสร็จใส่นักศึกษาสาว NC
รินได้แต่เบือนหน้าหนีพร้อมดวงตาที่หลับปี๋ ท่อนลำสีดำคล้ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนมันเหมือนกับภาพติดตา เธอพยายามจะสลัดภาพนั้นออกจากหัวไปให้ได้
แต่ระหว่างทำแบบนั้น สิ่งที่คาดฝันก็เกิดขึ้น
"อูย...แม่หนูลองจับมันดูสิ ของลุงมันแข็งแค่ไหน"
เขาดึงมือของริน เลือนมันลงไปจับของลับจองตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอไม่ทันได้เตรียมใจกับมัน สัมผัสแรกทำเอารินตัวสั่นขนลุกซู่ทันที
มือนุ่มนวลคว้ากับลำท่อนเอ็นแข็งจนเต็มมือ รับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อน ความหนืดเหนียวจะเหงื่อของชายที่โชกอยู่ด้านหลัง รู้สึกความไม่สะอาดแทรกซึมเข้ามาในซอกนิ้วได้อย่างชัดเจน
"ไม่...ปล่อยนะ..."
รินพยายามขัดขืนด้วยแรงที่มีน้อยนิด แต่มือของเธอยิ่งถูกกำแน่นเข้ากับดุ้นเต็มๆ เขายิ่งกำมือเธอแน่น บังคับให้รินขยับมือขึ้นลง ขูดหนังหุ้นลงไปสุดโคน ชักขึ้นลงสลับกันไปมา
"อูย...มือหนูมันโคตรนุ่ม....ทำเอาลุงเสียวสุดๆ เลย"
เขาเร่งจังหวะขยับมือของรินชักขึ้นลงรัวเร็ว ลมหายใจหอบหื่นยังคงรดต้นคอเธออยู่ มืออีกข้างก็โอบร่างเธอไปด้วยหน้า จับหน้าอกคู่ใหญ่บีบนวดมันจนสนุกมือ
บีบจนพอใจเขาก็หัวเราะพลางยิ้มออกมา ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือลงมายังเบื้องล่าง สัมผัสเข้ากับต้นขาขาวเนียนก่อนเลื่อนมันขึ้นมายังขอบกระโปรงทรงเอตัวสั้น
"อื้อออ...."
มันทำรินยกมือขึ้นปิดปากร้องด้วยความวาบหวิว ขณะที่มือเขาคืบคลานเข้าไปภายใต้กระโปรง มุ่งตรงไปยังเนินสามเหลี่ยม ล้วงลึกไปยังร่องสวาทที่ปิดแน่นไปด้วยแพนตี้ตัวเล็ก
"ลุงของเช็ดของหน่อยนะ ของหนูมันจะยังสดดีไหม ฮิ ฮิ"
เขากรีดนิ้วมือลากผ่านกลีบร่อง รูดไล้นิ้วหยาบๆ ผ่านกลีบที่โหนกนูนรัดแน่นด้วยผ้าตัวบาง ลากผ่านอย่างลื่นไหลชวนวูบวาบทำรินกระตุกสั่นเบาๆ
รินหายใจรุนแรงขึ้นทุกระหว่าง ใบหน้าแรงร้อนไปด้วยอารมณ์ที่สั่นไหว เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันรู้สึกแปลกจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
"ว้าว ของหนูมันเปียกดีจัง ร่องของสาวนักศึกษามันดีจริงๆ ลุงอยากจะลองสักครั้งเลย ซี๊ดดดด!...ชักให้ลุงแรงๆ เลย ลุงไม่ไหวแล้ว"
เขาเร่งจังหวะจับมือของรินให้ชักดุ้นรัวเร็วขึ้นไปอีก รูดไร้ลำท่อนขึ้นลงจนสุดลำ ความร้อนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเขา ลมหายใจหอบแรงพร้อมกับเหงื่อที่แตกพลั่ก ชโลมไปทั่วแผ่นหลังของริน
เขาดันตัวเข้ามาแนบชิดอย่างเร็วไว ขณะที่ผู้คนก็ยังเบียดเสียดกันในรถไฟฟ้า
"อ้าาาา!...ลุงมันไหวแล้ว มือของหนูมันเสียว อ้าาาา!...เสียวจนลุงจะแตกแล้ว ขอแตกใส่ก้นหนูเลยแล้วกัน"
เขาเร่งจังหวะเขี่ยนิ้วใส่ร่องสวาทของรินอย่างระรัว พร้อมกับกอดตัวเธอเข้ามาแนบชิด มือพลางกระหน่ำชักดุ้นอย่างรุนแรง พร้อมปลดปล่อยอารมณ์ที่กำลังปะทุออกมา
"พรวด!...พรวด!..."
น้ำกามร้อนแตกทะลวงผ่านซอกนิ้วของริน มันพุ่งกระจายราดลงบนก้นกลมๆ ชโลมเลอะไปทั่วกระโปรงทรงเอของรินจนหมด
"...."
รินมองดูน้ำกามพวกนั้นด้วยใบหน้าที่ขยะแขยง ยกมือขึ้นมาก็เห็นซอกนิ้วเต็มไปด้วยน้ำเหนียวขาวขุ่นพวกนั้น เธออยากจะสลับมันออกเต็มทน
"อ๊ะ!...."
แต่ก่อนเธอจะได้ทำอะไร รถไฟฟ้าก็หยุดลง มันหยุดอย่างแรงจนคนข้างในเอนโซเซแทบล้ม ผู้คนเบียดเสียดกันชุลมุนไปมา พอประตูเปิดออกผู้คนก็หลั่งไหลกันออกไป
จนกระทั่งข้างในเริ่มว่าง รินก็ไม่เห็นชายคนนั้นอีกแล้ว ปล่อยทิ้งไว้เพียงคาบน้ำกามที่คิดอยู่ที่ก้นและซอกนิ้วของเธอ
*
*
*
รินกลับมาบ้านด้วยใบหน้าที่ห่อเหี่ยว เธอเดินห่อเหี่ยวอย่างอ่อนแรงเปิดประตูบ้านเข้ามา นิ้วมือข้างหนึ่งยังคงติดกลิ่นคาวของน้ำกามชายคนนั้น แม้จะล้างมันออกเท่าไหร่รินยังคงรู้สึกถึงกลิ่นของมันได้
แม้แต่คราบขาวที่กระโปรง มันซึมลึกลงไปจนเธอไม่คิดจะซักมันอีกแล้ว ถึงแม้จะอยากประหยัดเงินแต่ก็คงต้องซื้อตัวใหม่เพียงเท่านั้น
แต่ขณะเดินเข้าไป รินก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง เธอเห็นพี่วินกับนิน พี่ชายและน้องชายของเธออยู่ในห้องนั่งเล่น
"พี่ว่าไงนะ!? แน่จริงพูดอีกสิ!!"
เสียงของนินดูก้าวร้าว เขายืนกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง สายตาโกรธเกรี้ยวมองไปยังพี่วินนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ
พี่วินดูไม่ได้สนใจกับท่าทีของนินแม้แต่น้อย เขายกแขนขึ้นพาดบนโซฟา พลางกดนิ้วเล่นโทรศัพท์ไป มันเป็นท่าทีปกติ ที่เขามักยั่วประสาทของนิน
ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นมา
"กูก็บอกให้มึงเลิกหวังเข้ามหาลัยได้แล้ว นิน ไปสอบที่ไหนก็ไม่ผ่าน เปลืองเงินพ่อมึงรู้ตัวบ้างไหม?!"
เขาพูดนั้นทำนินกัดฟันกรอดเข้าไปอีก มือเขากำแน่นไปชั่วขณะก่อนที่ค่อยๆ คายออก
"เปลืองเงินเหรอ? เรื่องพี่ควรบอกตัวเองมากกว่าไหม? เรียนมาจนถึงปี5 พี่รอจบพร้อมรุ่นน้องเหรอ?"
ดวงตาของพี่วินสั่นไหว ปากกัดฟันแน่นพร้อมกับลุกพุ่งพรวดขึ้นมา จับที่คอเสื้อของนินยกขึ้น ท่าทีก้าวร้าวเต็มไปด้วยความโกรธ ทำเอารินกลัวว่าทั้งสองคนจะชกกัน
"ไอ้นิน! มึงเงียบปากไปเลย"
"ทำไม!? ผมไปจี้ใจดำพี่เหรอ? เอาเลยดิ"
ทั้งสองคนถลึงตาใส่กันอย่างกับคู่แค้น แม้นินจะเตี้ยกว่าเหมือนกับเด็ก แต่ดวงตาก็ไม่บ่ายเบี่ยงลุกขึ้นสู้กับพี่ชาย ก่อนเขาจะปัดมือพี่วินออกไป
"อย่ามาพูดหมาๆ กับผมอีก ผมจะเข้าเรียนให้ได้ เพื่อแม่..."
พูดจบเขาก็เดินกลับห้องไป ปล่อยให้พี่วินยืนนิ่งกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ นินมักจะโดนพี่วินพูดแซะถากถางอยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่สมัยก่อนพวกเขามักชอบเล่นเกมด้วยกันบ่อยๆ อย่างสนิทสนม
แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขารุนแรงจนเกือบจะชกต่อยกัน
"พี่วิน...เดี๋ยวรินจะทำกับข้าว__"
"ชิ! หมดอาหารแดกละ!"
ยังไม่ทันพูดจบพี่วินก็สะบัดหน้าหนี เดินกลับห้องตัวเองไป ปล่อยทิ้งให้รินเคว้งอยู่แบบนั้น ความรู้สึกขุ่นมัวมันเต็มอัดแน่นไปในอากาศ
"เฮ้อ...."
รินถอนหายใจออกมาด้วยความห่อเหี่ยว ความเหนื่อยล้ามาทั้งวันมันยิ่งทับถมฝังลึกในจิตใจรินเข้าไปอีก
น่าสงสารหนูริน เป็นเสมือนที่รองรับอารมณ์ ความไม่พอใจของพ่อกับพี่
สวาทในบ้านนี่อาจจะแย่กว่าลุงบนรถไฟฟ้าอีกนะครับ
รินรองรับอารมณ์ทุกคน