เสียงม้าล่อแลกลองศึกดังสนั่นหวั่นไหวนัก ดังจนกลบเสียงร้องแตกตื่นแลเสียงลูกเด็กเล็กแดงร้องไห้กระจองอแงในเมืองเสียสิ้น
อ้วนล่ำ เจ้าเมืองปุคไฮยืนอยู่บนเชิงเทิน ทอดสายตามองไปยังค่ายที่ตั้งอยู่รายล้อมเมือง
น้อยนัก น้อยนัก จำนวนคนอย่างมากก็ไม่เกินห้าร้อย น้อยเพียงหนึ่งในสิบของกำลังทหารที่รักษาเมืองเท่านั้น
แต่มันก็รู้ดีว่า ในห้าร้อยนั้น มีมากนักที่เป็นชาวยุทธเยี่ยมฝีมืออย่างที่คนธรรมดาสุดจะเทียบได้ อ้วนล่ำอ่านรายงานจากทหารหลายกองที่พยายามสกัดคนของสมาคมหวังมาแล้ว แม้นนี่จะเป็นครั้งแรกที่พวกมันฮึกเหิมถึงขนาดบุกโจมตีเมืองใหญ่เช่นนี้ แต่ท่านเจ้าเมืองก็อดคิดไม่ได้ว่าทหารห้าพันคนในเมืองจะมีผลเพียงใบไม้ห้าพันใบในพายุสลาตันเพียงเท่านั้น
สตรีชุดชมพูเดินขึ้นมาบนเชิงเทินแล้วหยุดยืนเคียงข้างท่านเจ้าเมือง สายตาจับจ้องค่ายพักของสมาคมหวังด้วยความชิงชัง ท่านเจ้าเมืองอดชื่นชมความหาญกล้าที่ปรากฏบนใบน้าดื้อรั้นของนางไม่ได้
"แม่นางไช่" อ้วนล่ำว่า "คนของสำนักคุ้มภัยชิงไห่แลพรรคป่าวงกตมีเท่าไหร่ฤา"
"เหลือเพียงห้าสิบ" นางพูดเศร้า ๆ "ล้มตายกันมากนักวันที่ชิงไห่ล่ม แลข้าส่งเป็นม้าเร็วไปขอความช่วยเหลืออีกยี่สิบคน เหนือบ้าง ใต้บ้าง บ้างก็ตะวันตก"
"ปกติยุทธจักรมิข้องเกี่ยวอาณาจักร" อ้วนล่ำถอนหายใจ "ทหารข้าไม่เคยต้องประมือกับชาวยุทธ ท่านแลสำนักของท่านพอมีคำแนะนำใดหรือไม่"
"หากข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร ตัวข้าเองคงไม่ต้องระเหเร่ร่อนมาเช่นนี้ดอก" นางหัวเราะอย่างขมขื่น "แต่เมืองถูกปิดล้อมแล้ว คงไปไหนอีกไม่ได้ วันนี้หากไม่ชนะข้าจักขอตายอยู่ ณ ปุคไฮนี่แล"
"แล้ว...คนของท่าน........."
"เป็นจอมยุทธฝีมือแกร่งกล้า" นางว่า "ทว่าเทียบกับคนของสมาคมหวัง ล้วนแล้วแต่เสมือนเด็กอมมือ"
ฉับพลันนางก็เหลือบไปเห็นขอทานหกเจ็ดคน ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ใกล้ประตูเมืองราวกับจะมองหาทางหลบหนี
"อั๊กกกกกกกกกกกกกก" ฝ่ามือของไช่อี้เหนียงกระแทกไปที่คอของขอทานเฒ่า
"เจ้าเป็นใคร มาทำร้ายข้าทำไม" ขอทานเฒ่าร้อง
"ข้าไช่อี้เหนียง ประมุขพรรคป่าวงกตแลจ้าวสำนักคุ้มภัยชิงไห่" นางว่า "ตัวท่านคงเป็นคนของพรรคกระยาจก"
"แม่นางตาแหลมคมนัก แต่เหตุใดจึงต้องมาทำร้ายข้าเล่า"
"ประการแรก ข้าอยากทราบนัก ไยพวกเจ้าจึงพยายามหลบหนีออกนอกเมือง"
"เจ้าไม่เห็นหรือ คนของสมาคมหวังมาถึงเมืองแล้ว ขืนอยู่ก็ตายนะสิ" ขอทานเฒ่าร้อง "ข้ายังมิหายเจ็บกล่องดวงใจที่ถูกไอ้หนุ่มนั่นขยี้เลย....ยังต้องเดินทางไกลอีก ข้าช่างน่าสงสารนัก"
"ประการที่สอง" นางว่า "พรรคกระยาจกขายข้อมูลให้ใครก็ตามที่มีจ่าย ฉะนั้น จงบอกข้าเถิด สมาคมหวังแข็งแกร่งเพียงใด แลพวกมันทุ่มกำลังแค่ไหนกับการบุกปุคไฮครั้งนี้"
ขอทานเฒ่าแค่นเสียงหัวเราะ "ข้ามิอาจพกเงินทองมากมายออกจากเมืองได้ ฉะนั้น เจ้าคงไม่มีสิ่งใดที่ข้าต้องการ ณ เวลานี้ดอก"
"ข้ารู้วิชาทลายกล่องดวงใจมังกรนะ" นางโกหกด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม ท่าเดินของมันและคำบ่นเมื่อครู่ทำให้นางพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับขอทานเฒ่ามาก่อน
ขอทานเฒ่าหน้าถอดสี "แม่นางโปรดเมตตา....ข้ายอมบอกทุกอย่างที่ข้ารู้แล้ว"
"รีบพูด"
"สมาคมหวัง มีสมาชิกจริง ๆ เพียงสองร้อยเศษ แต่สองร้อยนี้แต่ละคนล้วนมีฝีมือเทียบเคียงได้กับยอดจอมยุทธฝีมือกระเดื่องเดช แม้แต่ข้าเองก็หารู้ไม่ว่าเหตุใดพวกมันจึงฝีมือดีขนาดนั้น ที่เหลือนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นข้าทาสบริวาร ทหารหลวงแปรพักตร์ แลผู้ที่ยอมรับใช้มันด้วยความหวาดกลัว จำนวนคนพวกนี้ รวม ๆ กันแล้วมีราวห้าพันเศษ"
"แล้ว...ที่ปิดล้อมเมืองในวันนี้เล่า"
"รองจากหวังฟันเจ้าคือยอดฝีมือสี่คน ม้าฬ่อ อาวไม่เลี้ยง เยลีหูและเยถีหู" ขอทานเฒ่าว่า "วันนี้ อาวไม่เลี้ยงเป็นผู้นำทัพ ไพร่พลห้าร้อยเศษ เป็นผู้มีวรยุทธราวห้าสิบ หากสังหารอาวไม่เลี้ยงได้ พวกมันย่อมแตกตื่นถอยหนี แม่นาง..โปรดปล่อยข้าไปเถิดดดดดดดด"
ไช่อี้เหนียงปล่อยมือจากคอของขอทานเฒ่า มันคุกเข้าลงซมซาน "ขอบคุณแม่นางนัก....ข้าแลศิษย์จะออกจากเมืองแล้ว แต่ก่อนไปข้าขอบอกไว้หน่อยเถิด เมื่อเช้าศิษย์ของข้าคนหนึ่งไปนั่งขอทานในค่ายของพวกมันมา ได้ยินว่า พวกมันมีแผนบุกยามฟ้ารุ่งพรุ่งนี้ที่ฝั่งประตูทิศใต้ แม่นางเตรียมตัวให้ดีเถิด"
ฟ้ารุ่ง วันถัดมา
ทันทีที่ฟ้าสว่าง คนของสมาคมหวังก็วิ่งกรูกันเข้าหากำแพงเมืองทิศใต้ดั่งเช่นที่ขอทานเฒ่าว่า
ทว่าทหารรักษาเมืองเตรียมการไว้พร้อมแล้ว ลูกเกาทัณฑ์ยิงออกไปดังห่าฝน
"ยิง ยิง ยิง!!!" เจ้าเมืองอ้วนล่ำร้อง "ยิงเข้าไป อย่าปล่อยพวกมันเข้าประชิดเมืองได้!!!"
คนของสมาคมหวังคนแล้วคนเล่าล้มลง เหล่าทหารระดมยิงเกาทัณฑ์ออกไปอีกหลายระลอก ไม่ช้าศพก็กลาดเกลื่อนเต็มหน้ากำแพงเมือง เหล่าทหารต่างโห่ร้องยินดี สมาคมหวังที่น่ากลัวประดุจภูตผีเห็นทีต้องสิ้นชื่อเสียในวันนี้
"ยิง!!!!!"
ร่างสูงผอมแหวกเหล่าบริวารออกมาอยู่ในแถวหน้า ในมือถือทวนยาวใหญ่ มันหมุนควงทวนปัดป้องลูกเกาทัณฑ์หมดสิ้น
"นั่นอาวไม่เลี้ยง!!!" ไช่เสี่ยวจิน น้องชายไช่อี้เหนียงร้อง "ระดมยิงเข้าไป หากฆ่ามันได้ พวกเราจะชนะแน่"
ทว่าอาวไม่เลี้ยงกลับลุยคืบหน้ามาอย่างต่อเนื่อง ทวนยาวปัดป้องไม่เพียงแต่ตนเองแต่ยังป้องกันให้ลูกน้องรอบกาย ไม่ว่าเหล่าทหารจะระดมยิงไปเท่าไหร่ก็ไม่เกิดผล
"ยิงมัน! ยิงมัน!!" อ้วนล่ำร้อง "อย่าปล่อยมันเข้ามาถึงประตูเมืองได้!!"
อาวไม่เลี้ยงกระโจนทีเดียวก็ขึ้นถึงยอดกำแพง เหล่าทหารร้องด้วยความแตกตื่น ก่อนที่ทวนยาวของมันจะปาดร่างทหารนับสิบขาดเป็นสองท่อนในกระบวนท่าเดียว
"ร้ายนักนะ พวกเจ้า!!!" มันร้อง มือหนึ่งคว้าร่างอ้วนล่ำหนีบไว้ใต้รักแร้ อีกมือควงทวนปาดป่าย ทุกครั้งที่ฟาดลงต้องมีทหารหัวขาดแขนขาดขาขาด ไม่ช้าบนกำแพงก็กลาดเกลื่อนด้วยชิ้นส่วนอวัยวะมนุษย์ ฝ่ายอ้วนล่ำทนกลิ่นรักแร้ไม่ไหวก็ถึงแก่ความตาย
"ใจเสาะนัก" อาวไม่เลี้ยงร้อง และปล่อยร่างของอ้วนล่ำจากใต้รักแร้ "ข้านึกว่าจะจับเจ้าเมืองมาเรียกค่าไถ่เสียหน่อย"
ทหารนายหนึ่งถือหอกวิ่งเงื้อง่าเข้ามา อาวไม่เลี้ยงกระทืบเท้าทีหนึ่ง กำแพงก็พลันพังถล่ม ทหารนายนั้นร่วงหล่นลงถูกซากกำแพงพังทับตายคาที่
เหล่าสมุนสมาคมหวังเห็นกำแพงพังทลายลงก็ได้ใจ แห่กรูกันเข้าไปตรงที่กำแพงถล่ม
ตอนแรกพวกทหารรีบรุดกันเข้ามาตั้งกำแพงโล่หอกป้องกันแน่นหนายิ่งนัก แต่พวกสมุนสองสามคนที่มีวรยุทธก็โถมเข้าใส่แนวป้องกัน หอกทวนโบกสะบัดราวใบหญ้าในสายลมเมื่อร่างในชุดเกราะร่วงล้มลงแถวแล้วแถวเล่า
"ท่านพี่ พวกเราต้านไม่อยู่แน่" ไช่เสี่ยวจินร้องบอกไช่อี้เหนียง
ในกลุ่มทหารนั้นมีคนของสำนักคุ้มภัยชิงไห่อยู่จำนวนหนึ่ง แต่แม้ทุกคนจะสู้จนสุดความสามารถ แต่ก็ทำได้เพียงชะลอการสังหารหมู่ลงเท่านั้น นางเห็นคนของสำนักคุ้มภัยสี่คนช่วยกันแทงจนจอมยุทธสมาคมหวังคนหนึ่งล้มลงไปได้ แต่คนของสมาคมหวังคนที่สองก็ทะยานเข้ามา ฟาดดาบจนทั้งสี่ล้มลงเสียชีวิต
ไช่อี้เหนียงหันไปมองอีกด้านของเมือง เมื่อคนของสมาคมหวังมารวมตัวกันที่ด้านนี้หมด ประตูเมืองอีกด้านก็ปลอดภัย ใช้อพยพผู้คนได้ ท่านเจ้าเมืองส่งทหารหนึ่งพันไปพาผู้คนหลบหนีทันทีที่พวกสมาคมหวังเริ่มเคลื่อนไหว แต่เห็นได้ชัดว่ายังมีคนจำนวนมากออกันแน่นอยู่ที่ประตูเมือง
อาวไม่เลี้ยงสังหารทหารบนเชิงเทินเสียสิ้นแล้ว ก่อนจะหันมาหาอี้เหนียงและเสี่ยวจิน คนของสำนักรีบแห่มาห้อมล้อมอารักขา
ที่ด้านล่าง แนวปราการของทหารรักษาเมืองพังพินาศย่อยยับ เหล่าจอมยุทธสมาคมหวังบุกไปทางใดเหล่าทหารก็ล้มตายระเนระนาด คนที่เหลือบัดนี้ก็ต่างกระเสือกกระสนหนีเอาตัวรอด มีน้อยนักที่ยังจับอาวุธเข้าต่อสู้
พลั่กกกกกก
ในกระบวนท่าเดียว คนของสำนักคุ้มภัยชิงไห่และพรรคป่าวงกตก็กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง บ้างถึงกับกระเด็นตกลงจากเชิงเทิน อาวไม่เลี้ยงพุ่งตรงเข้ามาหาไช่อี้เหนียง ทวนยาวเงื้อง่า นางฮึดสู้ด้วยแรงมานะ ตบเอาทวนยาวผิดเป้าไปได้ ทว่ามันยกเท้าขึ้นถีบจนนางลอยหวือไปกระแทกผนังหอคอย
"รู้ไหม...ข้าชอบข่มขืนจอมยุทธสตรีนัก" อาวไม่เลี้ยงร้อง พลางก็เลียน้ำลายที่ไหลอยู่รอบปาก
"เจ้ามันชั่วช้านัก" ไช่อี้เหนียงร้อง มือกำหมัดแน่นทว่าร่างกายปวดร้าวเกินจะทนลุกขึ้นไหว
ชวิ้งงงงงง
น้ำแข็งคมกริบพวยพุ่งลงมาจากฟ้าดั่งสายฝนแห่งหอก สมาชิกสมาคมหวังร่วมร้อยฟุบลงไปกับพื้น ทั่วร่างถูกน้ำแข็งทิ่มแทงทะลุ
อาวไม่เลี้ยงควงทวนเข้าประจันหน้ากับผู้มาใหม่
ดรุณีแน่งน้อยงดงามนัก ร่างสูงสง่า ทว่าเรือนผมเป็นสีขาวหมดหัว ดวงตาส่องประกายวาบวับเป็นสีฟ้าดุจน้ำแข็ง ในมือนางถือหอกยาวทำมาจากน้ำแข็งทั้งด้าม แลเสื้อผ้านางก็คล้ายเป็นแผ่นน้ำแข็งกอปรขึ้นเป็นอาภรณ์ชิ้นเดียว
"จิวไต้ก๋งแห่งวังน้ำแข็งรึ!?!" อาวไม่เลี้ยงร้อง "มิใช่สิ จิวไต้ก๋งต้องอายุมากกว่านี้มากนัก เจ้าเป็นใครกัน"
"ข้า จงไฉ่ ธิดาจิวไต้ก๋ง" นางว่า
บุรุษหนึ่งใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินขึ้นยืนข้างจงไฉ่ หัวใจไช่อี้เหนียงลิงโลดนักเมื่อได้เห็นมัน แม้ร่างนางยังคงเจ็บช้ำแสนสาหัส
(https://attachments.xonly8.com/images/2b4b9b1ccc867ee2035d1baa0764909940e083e1.jpg)
"อ้ายหวังอี้!!!!" อาวไม่เลี้ยงร้อง "วันนี้เจ้าอย่าอยู่เลย!!!!!"
อาวไม่เลี้ยงพุ่งเข้าหาจงไฉ่และหวังปี้ ทวนยาวโบกสะบัด สกัดกั้นทั้งหอกน้ำแข็งและกระบี่
"ท่านพี่ เป็นอย่างไรบ้าง" ไช่เสี่ยวจินร้องและวิ่งมาดูอาการไช่อี้เหนียง
"พี่ไม่เป็นไรดอก" ไช่อี้เหนียงว่า แต่แค่พูดเพียงเท่านี้นางยังปวดร้าวไปทั้งกาย
แต่ถึงเจ็บปวดเพียงใด สายตานางก็ยังจับจ้องที่สามี
ไม่ได้พบกันนานเหลือเกิน ฝีมือท่านล้ำหน้าไปอีกหลายขั้นนัก
สายตานางทอประกายด้วยความชื่นชมเมื่อเห็นวรยุทธ์ของสามี
ทว่าอาวไม่เลี้ยงก็หาใช่โจรถ่อยสามัญธรรมดาไม่ มันผู้เดียวรับมือทั้งจงไฉ่และหวังปี้ได้ถึงหกสิบกระบวนท่า ทวนยาวรวดเร็วว่องไวเพียงสายฟ้าแล่บ ทั้งหอกน้ำแข็งและกระบี่ไม่อาจเฉียดเข้าใกล้กายเนื้อของมันได้เลย
"หือ....." มันก้มลงมองที่เท้าตนเอง แล้วจึงพบว่าน้ำแข็งเกาะที่ขาทั้งสองข้างจนไม่อาจขยับได้ "ตั้งแต่เมื่อใดกัน"
หวังปี้ทะยานเข้าหาอาวไม่เลี้ยง กระบี่ตั้งตรงหมายมั่นจะเสียบแทง ณ จุดที่ศตรูมิอาจปัดป้องได้
ทว่าความโกรธกลับมอบพลังเฮือกสุดท้ายให้อาวไม่เลี้ยง มันขว้างทวนใส่จงไฉ่ก่อนจะกระชากจนน้ำแข็งที่พื้นแตกกระจายและหันไปคว้ากระบี่ของหวังปี้แลบีบจนกระบี่หักคามือ
"ข้าน่าจะฆ่าเจ้าเสียพร้อมกับพ่อเจ้า" มันคำราม หยดเลือดแดงไหลตามมือที่หักกระบี่แต่อีกมือคว้าจับคอหวังปี้แน่น
หอกน้ำแข็งแทงเข้าใส่หน้าอาวไม่เลี้ยงด้วยประสงค์ช่วยเหลือหวังปี้ อาวไม่เลี้ยงว่องไวยกร่างหวังปี้ขึ้นเป็นโล่มนุษย์ จงไฉ่เบี่ยงหอกออกแทบไม่ทัน อาวไม่เลี้ยงจึงได้โอกาสคว้าหอกน้ำแข็งนั้นไว้แลใช้เท้าเตะจนหักสะบั้น
ฉึก!!!!
"อ๊าาาา"
มันหยิบคว้าหอกด้านที่หักลงแต่ยังคมกริบ อาวไม่เลี้ยงแทงสุดแรงเข้าไปที่ท้องน้อยของจงไฉ่ ด้ามหอกกระแทกทะลุผ่านอาภรณ์น้ำแข็ง เสียบลึกเข้าไปในร่างของนาง
จงไฉ่ยืนแข็งทื่ออยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหงายหลังล้มลง ดวงตาเบิกโพลง
"ทายาทวังน้ำแข็ง กระจอกนัก" อาวไม่เลี้ยงถ่มน้ำลายรดร่างนาง "ข้าจักข่มขืนเจ้าให้ยับเลย"
หวังปี้เข้าขวางระหว่างนางกับมัน
อาวไม่เลี้ยงหัวเราะ
"หวังอี้เอ๋ย เจ้ายังไม่เรียนรู้อีกหรือ เจ้าไม่มีวันต่อกรกับสมาคมหวังได้หรอก" มันซัดฝ่ามือใส่หวังปี้ที่ปัดป้องเป็นพัลวัน
"อั่กกกกก"
ฝ่ามือตะปบเต้าถูกร่างอาวไม่เลี้ยงสองครั้งทว่ามันหาสนใจไม่ หมัดแข็งแกร่งเพียงเหล็กกล้าซัดสวนมาจนหวังปี้ปลิวถลา กระอักเลือด
"ท่านพี่หวังปี้" ไช่อี้เหนียงร้อง นางพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น ทว่าร่างกายก็เจ็บปวดนัก
อาวไม่เลี้ยงกวาดตามองระหว่างหวังปี้ ไช่อี้เหนียงที่พยายามคลานเข้ามาและจงไฉ่ที่นอนหายใจรวยริน แต่ดวงตาสีน้ำแข็งยังคงมองหวังปี้ด้วยความห่วงใย
"ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ไยคนอย่างเจ้าจึงมีสตรีรักใคร่ได้มากมายนัก" มันถาม "ข้าข่มขืนสตรีมานับร้อยแล้ว ยังไม่มีคนใดรักข้าเลย"
"ก็เจ้ามัน...." หวังปี้กัดฟันลุกขึ้นมา แม้จะเลือดท่วมปาก
"เพราะฉะนั้น เจ้าจึงต้องตาย!!! ตาย!!!!!! เพื่อที่สตรีจะได้มารักข้าบ้าง!!!!" อาวไม่เลี้ยงถลาเข้ามา หมัดเงื้อง่าทอประกายด้วยพลังยุทธมหาศาล หวังปี้กัดฟันยกมือขึ้นรับแม้จะรู้สึกว่าไม่เหลือพลังใดในร่างกายแล้วก็ตาม
เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
จะรอดกันมั้ยเนี่ย? นี่แค่ลูกน้องยังน่วมเจอลูกพี่จะสู้ยังไงไหว ::Horror::
เรื่องนี้ผมเชื่อว่าคนติดตามน่าจะเย่อะอยู่น่ะครับ เพียงแต่ท่านซ่อนเนื้อเรื่องน้อยไปหน่อยมั้งครับ..
ดุเดือดมาก แต่กำลังของคนมีขีดจำกัด รอว่ามีปาฏิหาริย์อะไรบ้าง ::Fighto::
พระเอกไม่เจอปาฎิหารย์แบบได้ฝึกคัมภีร์ยอดยุทธสะบั้นมังกร สลายไข่มุก บ้างหรือ
จนถึงขณะนี้ หวังปี้ยังสู้แค่อ้าวไม่เลี้ยงไม่ได้เลย แล้วเมื่อไหร่จะมีฝีมือสูงกว่านี้อีกนะ