เดินทางมาถึงตอนที่ 4 แล้ว
ตอนนี้จะไม่ค่อยมีอะไรครับ พักยกกันนิดนึงก่อนจะเข้าส่วนเนื่อเรื่องของทริปสัมมนา
ตอนที่ 5 จะถูกแบ่งออกเป็น 2 Part นะครับ
หวังว่าทุกท่านจะชอบและติดตามต่อไปนะครับ ::Thankyou:: ::Thankyou:: ::Thankyou::
**************************************************************************************************************
ตอนที่ 4: "ราวกับได้เจอพี่น้องที่พลัดพลาก"
เช้าวันศุกร์ อากาศร้อนอบอ้าวจากแดดเดือนเมษาครอบคลุมทั้งกรุงเทพฯ แต่ในออฟฟิศกลับคึกคักเกินปกติไม่เหมือนทุกวัน...ไม่ใช่เพราะใครลา ไม่ใช่เพราะระบบล่ม—แต่เพราะข่าวดีที่ทุกคนเฝ้ารอทั้งปีเพิ่งถูกประกาศในการประชุมช่วงเช้า
"สัมมนาต่างจังหวัด ประจำปีนี้...เราจะไปกระบี่ 5 วัน 4 คืน!"
เสียงเฮดังลั่นห้องประชุม สายตาหลายคู่สบกันยิ้มๆ บางคนจับมือกันดีใจ บางคนถึงขั้นส่งเสียงปรบมือ คนที่มานั่งง่วงๆ ตอนเช้า ตื่นขึ้นทันทีราวกับกาแฟสาดใส่หน้า
แม้จะประกาศว่าเป็นการไปสัมมนาเรื่อง "การพัฒนาประสิทธิภาพในทีมเวิร์ก" แต่ทุกคนรู้กันดีว่ามันเป็นเพียงข้ออ้างทางราชการ ข้อเท็จจริงคือ มันคือ "ทริปทิ้งตัวประจำปี"
นั่งเครื่องบินวันอาทิตย์เช้า กลับวันพฤหัสบดีตอนค่ำ—สัมมนาจริงไม่เกินสองวัน ที่เหลือคือการปล่อยไหล
โต๊ะนู้นกำลังหัวเราะเสียงดัง คุยกันถึงชุดว่ายน้ำ โต๊ะนั้นกำลังชี้หน้าเพื่อนชายแล้วหัวเราะคิกคักอย่างมีนัย "มึง...ถ้าเมาคืนนั้นอย่ามาแย่งห้องกูนะ กูจองไว้นานละ..."
เพื่อนร่วมงานหญิงบางคนกำลังช็อปปิ้งออนไลน์ตรงหน้า ฝ่ายหนึ่งเลื่อนดูชุดบิกินี่สีขาว ลูกไม้โปร่งที่แทบจะซ่อนอะไรไว้ไม่ไหว อีกคนกำลังเทียบราคา "ชุดคัฟเวอร์ซีทรูผ่าข้าง...อันนี้แหละ ทะเลต้องยอม"
ชายหนุ่มในแผนกไม่แพ้กัน บางคนพูดติดตลกแต่แววตาจริงจัง "ขอห้องติดสระนะเว้ย...ตอนกลางคืนจะลงไปว่ายน้ำ...แบบไม่มีชุด" / "ถ้าโชคดี ได้ฝรั่งสาวนักดำน้ำสักคนก็พอแล้ว..."
ฝน...นั่งนิ่งอยู่ที่มุมเดิม
ดูเหมือนเธอไม่ได้สนใจบทสนทนาเท่าไรนัก มือยังวางอยู่บนแป้นพิมพ์ แต่นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นหนา กลับจับจ้องพวกเขาทุกคน...แต่ละคน แต่ละใบหน้า เสียงหัวเราะที่เริ่มเบลอไปกลายเป็นเสียงอื่นในหัวเธอ
"กระบี่สินะ..." เธอคิดในใจ ยกกาแฟขึ้นจิบ ปลายลิ้นแตะรสขมก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มลับที่มุมปาก
"ทะเล...คลื่น...แสงแดด...และเหยื่อใหม่ๆ"
มีใครสักคนในแผนกที่เธอหมายตาไว้ ห
ไม่มีปัญหาเลย...
แค่รอให้ถึงวันสัมมนาเถอะ พวกเขาก็จะเป็นแค่แมลงเม่าร่อนเข้ากองไฟ—กองไฟที่ชื่อว่า "เรนนี่"
ระหว่างการพูดคุยในห้อง ฝนได้ยินเสียงพีทจากอีกโต๊ะหัวเราะเสียงดัง
"มึง...ไปกระบี่ครั้งนี้ ขอแค่ได้ลงน้ำกับใครสักคนก็พอละ ขอแบบนมแน่นๆ หน่อยนะเว้ย"
ฝนแอบปรายตามองเขาผ่านกรอบแว่น พีทไม่รู้ตัวเลย...ว่าเขาเคยได้เธอไปแล้ว
คืนนี้...เรนนี่จะกลับมาเก็บชื่อใหม่ๆ
เพราะการไปต่างจังหวัด คือของขวัญจากฟ้า ไม่มีใครคุม ไม่มีหัวหน้าตรวจ ไม่มีคนจำภาพได้ ไม่มีใครรู้ว่า "ฝน" ในเวลากลางวัน ก็คือ "เรนนี่" ในเวลากลางคืน
แสงไฟที่พักริมทะเล...ผ้าขนหนูในห้องอาบน้ำ...เตียงคิงไซส์กับหมอนนุ่มที่พร้อมจะรองรับแรงกระแทก
มีคนพร้อมจะโดนเธอขยี้อยู่กี่คนในทริปนี้?
ฝนจิบกาแฟอีกคำ เงียบ เรียบ แต่ภายใน...ร้อนแรงเหมือนไฟใต้ทรายร้อน
เช้ามืดวันอาทิตย์ แสงอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า ลานจอดรถของสนามบินดอนเมืองยังคงเย็นจากอากาศยามรุ่งสาง แต่ความตื่นเต้นของกลุ่มพนักงานจากแผนกของฝนทิพย์กลับทำให้อุณหภูมิโดยรวมสูงขึ้นอย่างประหลาด
คนแล้วคนเล่าทยอยเดินเข้าสู่อาคารผู้โดยสารภายในประเทศ ใบหน้าตื่นตัว หัวเราะกันสนุกสนาน มือหิ้วกระเป๋าลาก บ้างสะพายเป้ บางคนก็ถือกาแฟร้อนพร้อมโพสต์รูปเช็คอินลงโซเชียลแบบไม่ให้ตกกระแส
ฝนมาถึงเงียบๆ พร้อมกระเป๋าเดินทางล้อลากสีดำหนึ่งใบ ความเรียบร้อยของเธอดูขัดตากับคนรอบข้าง เสื้อเชิ้ตแขนยาวติดกระดุมถึงคอ กางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาด กับแว่นกรอบดำที่ยังไม่ลืมใส่แม้แต่ในวันหยุด
แต่เพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนแต่งตัวราวกับจะไปทะเลโดยตรง—เสื้อกล้ามรัดรูป กางเกงขาสั้นพับชายจนเห็นร่องขา บางคนสายเดี่ยวลูกไม้สีชมพูวับๆ แวมๆ ทะลุเสื้อในลูกไม้ดำ ขาอ่อนขาวจั๊วะถูกโชว์เต็มตา หนุ่มๆ บางคนมองแล้วกลืนน้ำลาย
พวกผู้ชายเองก็ไม่ต่างกัน บางคนใส่กางเกงขาสั้นหลวมๆ เสื้อยืดตัวเดียว บางคนเสื้อกล้ามโชว์ไหล่ หน้าตาสดใสแต่ในแววตานั้นไม่อาจปิดบังแผนการของคืนแรกได้เลย
เสียงแว่วๆ ที่ฝนได้ยินผ่านความวุ่นวายนั้น ไม่ใช่แค่บทสนทนาธรรมดา:
"คืนนี้มึงจองห้องไหนไว้ ถ้าได้ห้องติดสาวๆ มึงระวังเสียงหน่อยก็พอ"
"น้องอินท์นะมึง...เมื่อคืนกูเห็นส่อง IG ชุดว่ายน้ำโคตรแซ่บ"
"ทะเลที่กระบี่อาจจะเค็ม แต่คืนนี้น้องต้องหวานแน่ๆ"
ฝนยืนเฉย...แต่ในใจเธอกำลังวิเคราะห์ คำนวณ วางตำแหน่งเป้าหมาย
แล้วกลุ่มที่ดึงความสนใจของเธออย่างไม่ต้องพยายามเลย คือกลุ่มนักศึกษาฝึกงานสี่คนที่ยืนรวมกันใกล้ประตูเข้า
ชายสอง หญิงสอง ใบหน้าทุกคนยังเยาว์ ความตื่นเต้นชัดเจนในท่าทาง
คนแรก—บอย หนุ่มผิวเข้มล่ำเล็กน้อย ดวงตาซื่อแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ กับแฟนสาวชื่อ จูน ผิวขาวผมหยักศกหน้าตาน่ารัก สวมเสื้อกล้ามคอวีรัดรูปจนเห็นขอบยกทรงลูกไม้
อีกคู่คือ คิง สูง ขาว ท่าทางสุขุมแต่แฝงความมั่นใจ เป็นแฟนของ แนน—หญิงสาวผิวเนียนไร้ที่ติ ดวงตาคมโต หน้าอกใหญ่เกินวัย ใส่เสื้อสายเดี่ยวสีน้ำเงินกางเกงยีนส์รัดขา ใต้ผ้านั้นไม่มีชั้นในแน่นอน—ฝนรู้ทันทีจากวิธีที่เนินอกเคลื่อนไหวทุกจังหวะก้าว
"น้องคิง ดูดีจังเลยว่ะแก ถ้าชั้นมีแฟนแบบนี้สักคน ชั้นยอมให้ทุกคืนเลย" เสียงคนหนึ่งในกลุ่มหญิงสาวดังขึ้น
"น้องคิง กับน้องแนน คู่นี้หมั้นกันแล้วจ้า" เสียงอีกคนในกลุ่มหญิงสาวดังขึ้น
"ใช่ๆ เห็นว่าเรียนจบปีนี้ก็จะแต่งเลยล่ะ" อีกคนเสริม
ฝนยิ้มนิดๆ ไม่พูดอะไร แว่นตาเธอบังสายตาที่วาวขึ้นแวบหนึ่ง
"ความรักใสๆ หรือเปล่า? เดี๋ยวรู้..."
เมื่อถึงเวลาเรียกเข้าเกต ทั้งกลุ่มก็เดินเรียงกันเข้าไป ฝนเดินตามกลุ่มช้าๆ มองจากด้านหลัง
เธอสังเกตเห็นว่า แม้จะเป็นคู่รัก แต่บอยก็แอบชำเลืองมองตูดเพื่อนร่วมงานสาวรุ่นพี่ที่เดินอยู่ข้างหน้าอยู่เป็นระยะ ส่วนคิง แม้จะมีแนนคล้องแขน แต่สายตากลับสอดส่องวูบวาบไปทั่วสนามบิน
ความซื่อสัตย์มันเปราะบางในทริปทะเล...โดยเฉพาะเมื่อมีแอลกอฮอล์กับชุดว่ายน้ำเข้ามาเกี่ยว
และใครจะรู้ ว่า "ฝนทิพย์" ที่ยืนเรียบร้อยในแถวคนสุดท้าย จะเตรียมอะไรไว้ในกระเป๋าเดินบ้าง
เรนนี่...กำลังรอเวลาปรากฏตัว
คืนนี้ยังไกล...แต่ไฟมันลุกตั้งแต่บนเครื่องบินแล้ว
หลังจากเครื่องบินแตะรันเวย์สนามบินกระบี่ในช่วงสาย และรถตู้ของรีสอร์ทมารับพนักงานทั้งหมดเข้าสู่ที่พักริมชายหาดแห่งหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่หลังแนวต้นสนกับหน้าผาหินปูนสีขาว ก็มาถึงช่วงที่ทุกคนรอคอย: "เลือกห้องและรูมเมท"
ล็อบบี้ตกแต่งด้วยไม้ไผ่และผ้าฝ้ายสีครีมส่งกลิ่นน้ำมันหอมระเหยลอยคลุ้ง พนักงานรีสอร์ทยื่นแผ่นลงทะเบียนให้แต่ละคนเขียนชื่อใครจะพักกับใคร หากไม่ต้องการแชร์ห้อง ต้องจ่ายส่วนต่างเอง ฝ่าย HR ย้ำกฎซ้ำๆ แต่เสียงตื่นเต้นของพนักงานเริ่มคละเคล้าอยู่ทุกมุม
"มึงมึงๆ ขอห้องติดสระนะ กูจะใส่กางเกงในลงน้ำดูว่ามีคนกล้ามองมั้ย"
"คืนนี้อย่ามาเคาะห้องกูนะเว้ย ถ้าไม่ได้ยินเสียงตอบรับแปลว่ากำลังยุ่ง"
"ไอ้บอยแม่งเดินตามจูนไปทุกที่เลย ไอ้หื่น!"
ในท่ามกลางความวุ่นวาย ฝนเดินเงียบๆ มาถึงหน้าเคาน์เตอร์กับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ จดชื่อของเธอลงในช่องว่างโดยไม่รีรออะไร ไม่ได้จองนอนคนเดียวเพราะไม่คิดว่าความลับจะถูกเปิดที่นี่ และเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ก็จับคู่เธอกับพนักงานรุ่นพี่อีกคน—พี่แอน
พี่แอนเป็นสาวแว่นอายุราวสามสิบต้นๆ ใบหน้าซีดขาว เสียงพูดเบา น้ำเสียงนุ่มตลอดเวลา ใครเห็นก็คิดว่าเธอคงเป็นแม่พระประจำแผนก ไม่มีอะไรนอกจาก Excel กับงานเอกสาร
ฝนพยักหน้าเบาๆ ให้พี่แอน ทั้งสองเดินลากกระเป๋าตรงไปยังห้องพักหมายเลข 306 บนชั้นสามของวิลล่าที่แยกออกจากตัวล็อบบี้
เมื่อเปิดประตูเข้าไป—ห้องตกแต่งสไตล์ทรอปิคอลแบบเรียบหรู เตียงคู่สองฝั่ง แอร์เย็นฉ่ำ กลิ่นลินินหอมสะอาดลอยมากับลมทะเลผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่
ต่างคนต่างแยกไปที่ฝั่งของตัวเองเพื่อเก็บสัมภาระ ฝนเปิดกระเป๋าอย่างใจเย็น หยิบผ้าเช็ดตัวออกมา แขวนไว้ แล้วปลดซิปด้านล่าง...สิ่งที่โผล่ออกมานอกจากชุดทำงานที่ดูเรียบร้อยก็ ชุดเดรสที่ดูคือถุงผ้าเล็กๆ ชั้นในลายลูกไม้ข้างในเต็มไปด้วยชั้นในลูกไม้หลากสี บิกินี่ผูกคอ ชุดซีทรูสีดำ ถุงน่องรัดต้นขา และขวดเจลหล่อลื่น
ขณะเดียวกัน พี่แอนที่ฝั่งตรงข้ามกำลังรูดซิปกระเป๋าของตัวเองเช่นกัน—ก่อนที่เธอจะหยิบชุดซีทรูสีเงินวาว รองเท้าส้นสูงหัวแหลม และถุงถุงยางอนามัย 3 กล่องขึ้นมาเตรียมไว้ในลิ้นชักหัวเตียง
ฝนเงยหน้าขึ้นมองพี่แอนทันที
พี่แอนชะงัก มือยังถือชุดในอากาศ ก่อนจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ "ฮะๆๆ...ตายจริง...ไม่นึกเลยว่าเธอ..."
"พี่ก็เหมือนกัน..." ฝนพูดเบาๆ แต่แววตาเริ่มมีแววขบขันเหมือนพบเพื่อนร่วมสงคราม
พี่แอนนั่งลงบนเตียง หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า "ฝน เธอก็เก็บกดเหมือนพี่ใช่มั้ย ที่กลางวันเป็นอีกคน แล้วกลางคืนต้องปล่อยทุกอย่าง..."
ฝนพยักหน้าช้า ๆ เสียงเบาเหมือนฝนตกในป่าชื้น "ใช่...กลางวันฉันเป็นเงา...แต่กลางคืน หนูจะกลายเป็นอีกคน แล้วกลืนพวกเขาซะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าหนูจะเป็นทุกวันนะคะ"
พี่แอนยิ้มมุมปาก กอดอกแล้วเอนหลังพิงหัวเตียง "พี่ก็เหมือนกัน ดี...พี่ชอบเธอเข้าแล้วสิ เราคล้ายกันกว่าที่คิด"
จากนั้นบทสนทนาที่ไม่น่าจะเกิดก็เริ่มไหลลื่นอย่างเป็นธรรมชาติ พี่แอนเปิดเผยว่า...จริงๆ แล้วเธอมีอีกตัวตน—อีกชื่อที่แอบใช้ในโลกกลางคืน
"เอมี่"
ชื่อที่ไม่มีใครในออฟฟิศรู้ และมันคือชื่อที่แทรกซึมผ่านเตียงนับสิบในตลอดเกือบ 10 ปีที่เธอทำงานที่นี่
พี่แอนเล่าอย่างไม่อ้อมค้อมว่าเธอ "จัดการ" พนักงานในแผนกไปแล้วมากกว่า 10 คน บางคนตอนนี้แต่งงานไปแล้ว บางคนย้ายที่ทำงานไปแล้ว บางคนยังอยู่และต้องเจอหน้าเธอทุกวันโดยไม่มีใครรู้ว่าครั้งหนึ่งพวกเขาเคยถูกเอมี่ลากขึ้นเตียงมาแล้ว
ฝนนั่งนิ่งฟัง แววตาเต็มไปด้วยความทึ่ง ความสนุก และความตื่นเต้น...เธอไม่คิดว่าภายใต้ใบหน้าแม่พระ พี่แอนจะเป็นนักล่าอย่างเธอ
และสิ่งที่ทำให้ทั้งสองสบตากันพร้อมรอยยิ้มแทบพร้อมกัน...
"เธอเคยจัดการ...คุณอัครพลไหม?" พี่แอนถามพลางจิบโค้กที่เพิ่งเปิด
ฝนยิ้ม...ก่อนจะตอบเบาๆ
"ค่ะ หนูขย่มจนร้องไม่เป็นภาษามาแล้ว..."
พี่แอนตาโต ก่อนจะหัวเราะลั่น "โอ้ยยยยย นังฝนเอ๊ย! แล้วเขาจำไม่ได้เลยเหรอ!?"
"ไม่มีทาง เขาไม่รู้หรอกว่าเรนนี่กับฝนคือคนเดียวกัน"
พี่แอนชูนิ้วโป้ง "เอาไว้คืนนี้พี่จะเล่าเรื่องพี่ให้ฟังบ้างว่าคนไหนบ้างที่พี่ทำให้เสร็จแล้วเสร็จอีกจนร้องขอชีวิต"
ทั้งคู่หัวเราะกลมกลืน สนทนากันด้วยภาษาลับของหญิงสาวที่รู้จักแรงปรารถนาและรู้วิธีใช้มันให้เป็นอาวุธ
ราวกับได้เจอพี่น้องที่หล่นหายจากโลกใต้เงาเดียวกัน
แสงแดดกระบี่ร้อนแรงแต่ไม่แผดเผา ลมทะเลหอบกลิ่นเกลือมาปะทะผิวอย่างสม่ำเสมอ เสียงคลื่นสลับเสียงนกร้องเป็นจังหวะสงบ ขณะชายหาดหน้ารีสอร์ททอดตัวยาวรับร่างพนักงานบริษัทที่เพิ่งหลุดจากพันธะหน้าจอและงานเอกสารมาหลายเดือน
วันนี้คือวันอิสระวันแรก ไม่มีสัมมนา ไม่มีตารางกิจกรรม ไม่มีเจ้านาย ไม่มีเป้าหมาย ทุกคนกระจายตัวกันไปตามอัธยาศัย
เสียงหัวเราะดังจากสระว่ายน้ำกลางรีสอร์ท บ้างเล่นบานาน่าโบ๊ต บ้างจองทริปดำน้ำ บ้างนั่งดื่มค็อกเทลใต้ร่มไม้พร้อมชุดว่ายน้ำสีสด
แต่มีสองร่างที่ดูโดดเด่นเพราะ.... ความธรรมดาเกินไป
ฝน กับพี่แอน
ทั้งสองเดินเรียงกันลงมาจากห้องพัก ริมไหล่คล้องผ้าเช็ดตัว ใส่ชุดว่ายน้ำวันพีซเรียบๆ สีกรมกับขาว ผูกผ้าคลุมสะโพกบางๆ แว่นกันแดดทรงกลม รองเท้ารัดส้นธรรมดา ไม่มีความหวือหวา ไม่มีลูกไม้ ไม่มีสายเดี่ยว ไม่มีคัตเอาท์โชว์ร่องอก
ใครมองก็ต้องคิดว่า—"ก็แม่บ้านดีๆ นี่เอง"
ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก แค่เดินมาปูผ้าเช็ดตัวบนเตียงชายหาดหน้าห้องพักริมทะเล จากนั้นก็นั่งเอนตัวลง ปล่อยให้แดดอุ่นไล้ผิวอย่างไม่หวาดกลัว
พี่แอนเปิดนิยายอีโรติกเล่มเก่า ฝนใส่หูฟังเปิดเพลง Lo-fi ราวกับวันหยุดนี้เกิดมาเพื่อการพักผ่อนจริงๆ
แต่เบื้องหลังร่มเงานั้น—สายตาของทั้งคู่ยังคอยมอง สำรวจ สังเกต
พนักงานชายบางคนที่ถอดเสื้อโชว์กล้ามเกร็งตอนโยนวอลเล่ย์บอล
พนักงานหญิงบางคนที่ขยับชุดว่ายน้ำให้หลุดไหลเผยร่องอกมากขึ้น
กลุ่มนักศึกษาฝึกงานที่ยืนคุยกันข้างเตียงผ้าใบ เสียงหัวเราะดังไปถึงฝั่ง
ฝนกับแอน ไม่ออกล่าในวันนี้...แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเงี่ยนไม่ได้
พวกเธอแค่รอ...และวางหมาก
จนกระทั่งเย็นย่ำ แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้า เคลื่อนเวลาเข้าสู่มื้ออาหารค่ำของวันแรก
ร้านอาหารริมทะเลถูกตกแต่งด้วยไฟสายสีเหลือง เสียงเพลงอะคูสติกสดจากนักร้องพื้นเมืองลอยแผ่วพร้อมกลิ่นของปลาย่างและซีฟู้ดที่ร้อนฉ่า
ทุกคนทยอยมารวมตัว
ฝนกับแอนมาถึงพร้อมกันในชุดกระโปรงแมกซี่เรียบๆ ไม่มีผ่าขา ไม่มีเปิดไหล่ แค่ใส่ลิปมันเงาๆ กลบความเซ็กซี่ไว้อย่างมิดชิด
แต่พวกเธอรู้ดีว่า ทุกคำพูด ทุกสายตา ทุกเสียงหัวเราะบนโต๊ะอาหารคืนนี้ จะถูกนำไปใช้เป็นข้อมูลสำหรับเกมล่าคืนถัดไป
หลังอาหาร ทุกคนแยกย้าย บางคนยังนั่งจิบไวน์ต่อ บางคนกลับห้อง ฝนกับพี่แอนกลับไปห้อง 306 เช่นเดิม
บรรยากาศภายในห้องพักหมายเลข 306 ยามค่ำเงียบสนิท มีเพียงเสียงแอร์ที่เป่าลมเย็นเบาๆ และเสียงของผู้หญิงสองคนที่กำลังนั่งไขว้ขาอยู่บนเตียงคนละฝั่ง สนทนากันด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เร่าร้อนเกินกว่าบรรยากาศภายนอกจะคาดเดาได้
พี่แอนนั่งหลังพิงหัวเตียง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสะท้อนแสงสีส้มอ่อนจากโคมไฟหัวเตียง ฝนทิพย์นั่งตรงข้าม แกะมัดผมออกอย่างช้าๆ แสดงให้เห็นว่าการสนทนาเริ่มเข้าไปสู่ใจกลางของบางสิ่งที่ "พวกเธอ" เท่านั้นเข้าใจ
"นี่ฝน ที่เธอเล่าว่าจัดการคุณอัครพล...เริ่มจากสวน?"
"ใช่ค่ะ ตอนสามทุ่ม ฉันแกล้งล้ม...แล้วก็ลากเขาไปที่มุมสวนที่มีต้นไม้แน่นๆ"
ฝนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่แน่นเต็มความทรงจำของรสสัมผัส
"เขา...แรงจัดเลยค่ะ เหมือนเสือที่หิวโหย ฉันปล่อยให้เขารุกตอนแรก แต่หลังจากแตกครั้งแรกในสวน ฉันก็แค่ยั่วเขาเบาๆ เขาก็พาฉันไปที่เพนท์เฮาส์ของเขาเองเลยค่ะ แล้วที่นั่น...ฉันควบคุมทุกอย่างไว้หมด เขาไม่มีทางจำได้หรอก ว่าฝนกับเรนนี่คือคนเดียวกัน"
ฝนยิ้มบาง ดวงตาวาววับอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
"อัครพลที่คนอื่นคิดว่าเคร่งขรึม เยือกเย็น จริงจัง...เขาครางเหมือนหมาที่ถูกขยี้ในอ่างจากุชชี่ของตัวเองเลยค่ะพี่"
"แล้วเขาแตกกี่น้ำ?" แอนถามเรียบ ๆ ราวกับถามว่าชาในแก้วหมดรึยัง
"หกค่ะ"
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังจากพี่แอน พร้อมการยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ก่อนเธอวางแก้วลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างใจเย็น
"...ตอนพี่จัดการเขาน่ะ มันตอนปีที่สองที่พี่เพิ่งย้ายมา"
เธอหยิบหมอนมากอดไว้ในอก ก่อนเล่าอย่างคนที่ย้อนกลับไปในความทรงจำซุกซ่อน
"มันคือทริปสัมมนาที่ระยอง ตอนนั้นเขายังไม่ใช่หัวหน้าฝ่าย เป็นหัวหน้าโปรเจกต์ใหม่ๆ ทำตัวเหมือนนักบุญ ไม่เคยชายตาให้ผู้หญิงคนไหนนานเกิน 3 วินาที"
"แต่พี่เห็นทะลุเลยว่าเขาอดกลั้นอยู่"
"คืนที่สอง...พี่แต่งชุดนอนคลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตผู้ชายแอบยืมจากซักรีดของโรงแรม แล้วแค่เดินไปเคาะห้องเขาตอนดึก พอเขาเปิดประตู พี่ไม่พูดอะไรเลย...เดินเข้าไปเอง"
ฝนฟังนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเพลิดเพลิน
"เขาตกใจนะตอนแรก แต่พอพี่กดเขาลงกับเตียง ดูดลิ้นจนเขาหายใจไม่ทัน...เขาก็ยอมทุกอย่าง"
พี่แอนยิ้มมุมปาก
"พี่จับเขามัดด้วยผ้าขนหนูนะตอนนั้น...ปิดตาด้วย ผูกข้อมือไว้กับหัวเตียง แล้วก็ขึ้นคร่อมเขาช้าๆ...แทงเข้าออกจากบนร่างเขาเหมือนพี่เป็นคนเดียวที่ควบคุมเกม"
ฝนหายใจเบาๆ รู้สึกเสียววูบกับคำเล่าที่ทั้งละเมียดและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน
"แตกในไปสองรอบแรก เขาก็ยังพอไหว แต่พอรอบที่สามพี่ดูดให้แล้วไม่หยุด—เขาสั่นจนร้องขอ พี่ต้องแกล้งปลอบก่อนจะขย่มให้แตกอีกทีนึง"
"เขาร้องไห้เบาๆ เลยนะฝน...เหมือนจะหมดแรง...พูดว่า 'พอแล้ว...ได้โปรด...'" พี่แอนหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงราบแต่แฝงด้วยชัยชนะ
"แล้วพอพี่เดินออกจากห้อง เขาก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใคร..."
"เขาจำไม่ได้จริงๆ เหรอคะ?" ฝนถามเสียงต่ำ
"ไม่เลย พอเช้าก็ทำหน้านิ่งเหมือนเคย ไม่ทัก ไม่สบตา พี่ก็เดินผ่านเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราอยู่กันคนละโลกทั้งที่ยืนห่างกันไม่ถึงสามเมตร"
ฝนหัวเราะในลำคอ
"ฉันคิดว่าฉันเด็ดสุดแล้วนะ เจอพี่นี่...ฉันอยากดูเลยค่ะว่า ถ้าคืนหนึ่งจับเขามาแล้วเราสองคนผลัดกันรุกเขา...เขาจะทนได้กี่น้ำ"
พี่แอนยิ้มกว้าง ดวงตาแวววับ
"คืนนี้เรายังไม่ต้องล่า...แต่พรุ่งนี้...พี่ว่าคิงกับบอยสองหนุ่มฝึกงานนั่นน่าสนใจไม่น้อย"
ฝนลูบต้นขาตัวเองเบาๆ พลางตอบเรียบๆ
"ถ้าเราจับแยกคนละคนคืนนี้ แล้วคืนถัดไปมัดทั้งสองพร้อมกัน แล้วผลัดกันขึ้นขย่ม...คิดว่าสองคนนั้นจะรอดไหม?"
พี่แอนหัวเราะอย่างพอใจแล้วเอื้อมไปเปิดไฟหัวเตียง
"ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน คืนนี้...ฝันดีนะเรนนี่"
ฝนยิ้ม
"ฝันดีค่ะ...เอมี่"
อั๊ยย่ะ 2 สาวนักล่าบังเอิญมาพบกันเหมือนชะตากำหนด ทริปนี้คงได้สนุกสมใจสองสาว สะสมแต้มได้อีกหลายคน // ชื่อตอนนี้เหมาะสมมาก พี่น้องที่พลัดพรากจากกัน มาเจอกันแบบนี้ ต้องมีอะไรสนุกๆแน่นอน
พี่แอนยิ้มรับน้ำเหรอ
รอเหยื่อใหม่ๆ
::WowWow:: ::WowWow::
เจอคู่หูแล้วไง
ใครบอกว่า "นักล่า" จะมีได้แค่คนเดียว
แม่เสือสองตัวก็อยู่ถ้ำเดียวกันได้
::Punch::
ถ้าเมาคืนนั้นอย่ามาแย่ง
สองสาวนักล่ามารวมกันทะเลกระบี่ได้ระเบิดแน่
ฝน ดุดัีนขึ้นเรื่อยๆ ครับ
::Me?::
งานนี้สนุกแน่นอน