ถึงผู้อ่านทุกท่าน
นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน
::Thankyou::
=================================================
โรงเรียนเงียบลงในวันก่อนหน้า เหลือเพียงเสียงขยับโต๊ะ เก้าอี้ และเสียงหัวเราะแว่ว ๆ จากเด็กนักเรียนที่เดินขวักไขว่ขนของ ติดป้าย เขียนชื่อบอร์ดตามห้องต่าง ๆ ความคึกคักก่อนวันงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ไม่ใช่เรื่องแปลก — แต่ปีนี้ดูจะคึกกว่าทุกปีที่เคยมีมา
ห้องเรียนหลายห้องถูกเปลี่ยนสภาพเป็นฐานนิทรรศการ บางห้องจำลองห้องทดลอง บางห้องมีสื่ออินเตอร์แอคทีฟที่นักเรียนตั้งใจจัดแสดงด้วยมือของพวกเขาเอง หัวข้อแต่ละกลุ่มหลากหลาย ตั้งแต่เรื่องใกล้ตัวอย่าง "พลังงานจากของเหลือใช้" ไปจนถึง "จักรวาลและอนาคตของมนุษย์" ครูแต่ละกลุ่มสาระรับผิดชอบไปตามฐานของตัวเอง ขณะที่เด็กนักเรียนแบ่งทีมอย่างเป็นระบบ ฝ่ายกิจกรรม ฝ่ายจัดแสดง ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ทุกอย่างค่อย ๆ ลงตัวทีละนิดด้วยความเหน็ดเหนื่อยแต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ
แพรในฐานะหัวหน้าห้องและประธานนักเรียน ม.5 มีบทบาทไม่น้อย เธอประสานงานกับครูรัฐอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเรื่องการวางบอร์ด การจัดคิวแสดง หรือการติดต่อกลุ่มอื่นให้มาทดลองข้ามห้องบ้าง ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความเรียบร้อยและเป็นระบบมากกว่าที่ใครหลายคนคาดไว้ แม้จะมีติดขัดเล็กน้อยตามประสาเด็กนักเรียน แต่แพรและกลุ่มของเธอก็จัดการได้ดี
รัฐมองทุกอย่างด้วยสายตาที่นิ่งสงบ บางครั้งเขาก็ลงมือช่วยเลื่อนโต๊ะ บางครั้งก็แค่เดินดูและพูดคำชมอย่างพอดี ๆ เพื่อไม่ให้รู้สึกเหมือนครูกำลังควบคุม ทุกการเคลื่อนไหวของเขานิ่งพอจะมองไม่ออกว่าเขาคิดอะไร — แต่เขาจำรายละเอียดได้หมด ไม่ว่าจะกลุ่มไหนทำอะไร ห้องไหนมีปัญหาเล็กน้อยใด ๆ เขาไม่เคยแสดงออก แต่เก็บไว้ในใจอย่างเงียบงัน
แล้ววันสำคัญก็มาถึง
เสียงเคาะไม้เรียกนักเรียนเข้าแถวในตอนเช้าไม่เหมือนทุกวัน เด็กนักเรียนแต่งชุดกิจกรรม บ้างก็ใส่เสื้อทีมของห้องตัวเอง บ้างสวมเสื้อยืดที่สั่งพิมพ์พิเศษสำหรับงานครั้งนี้ สีสันตัดกันระหว่างอาคารเรียนกับสนามหน้าเสาธง เสียงประกาศจากเครื่องเสียงเก่าดังขึ้นลั่นอาคาร
"ขอต้อนรับเข้าสู่วันแรกของกิจกรรมสัปดาห์วิทยาศาสตร์..."
เสียงของรองผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการดังก้อง พ่วงด้วยคำพูดปลุกใจและคำเชิญชวนให้เข้าร่วมฐานต่าง ๆ ที่เตรียมไว้ ทุกกลุ่มยืนแยกกันเป็นหมวด ๆ ราวกับกองกำลังที่พร้อมเคลื่อนพล เด็กบางคนยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ บางคนยังนั่งจับเข่าด้วยความตื่นเต้นแบบกลบไม่มิด
ครูหลายคนกระจายกำลังกันไปตามอาคาร บางคนอยู่เป็นกรรมการ บางคนดูแลเด็ก บางคนแค่ยืนอยู่เฉย ๆ อย่างที่เคยเป็น
และในมุมหนึ่งของสนาม รัฐยืนอยู่ตรงนั้น มองเด็ก ๆ ที่ขยับตัวไปตามจุดที่กำหนดไว้ แสงแดดไม่แรงนักในเช้านั้น ลมพัดผ่านเบา ๆ
อาคารเรียนชั้นล่างฝั่งวิทยาศาสตร์คึกคักกว่าปกติ บูธทั้งสี่ของห้อง 5/1 ถูกตั้งเรียงต่อกันริมระเบียง ด้านหน้าติดป้ายหัวข้อสีสดสะดุดตา — "พลังงานสะอาด", "ของเสียสู่ประโยชน์", "ระบบนิเวศในมือเรา", และ "ปฏิกิริยาเคมีในชีวิตประจำวัน" แผ่นโฟมบอร์ดถูกตัดวางอย่างตั้งใจ วัสดุที่นักเรียนพยายามสร้างสรรค์ขึ้นเองบ้าง ประกอบจากของที่โรงเรียนจัดหาให้บ้าง ยืนต้อนรับอยู่ด้านหน้าอย่างขยันขันแข็ง
แพรอยู่ที่บูธกลาง จัดเรียงอุปกรณ์ด้วยท่าทีคล่องแคล่ว สวมเสื้อยืดประจำกลุ่มทับกางเกงยีนส์เรียบ ๆ ผมถูกรวบมัดไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความตั้งใจและจดจ่อ
รัฐยืนพิงเสาอยู่ใกล้ ๆ ไม่ห่างนัก มือถือแฟ้มเอกสารรายชื่อกลุ่มอยู่ในมือ ขณะสังเกตบูธแต่ละฝั่ง เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาเคลื่อนไปมาระหว่างอุปกรณ์ทดลองที่นักเรียนกำลังจัดอย่างใจจดใจจ่อ
แพรเหลือบมาเห็นก็ยิ้มบาง ๆ แล้วขยับเข้ามาใกล้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอก
"ครูรัฐยืนเหมือนบอดี้การ์ดเลยค่ะ เดี๋ยวเด็กห้องอื่นกลัวหมด"
รัฐยิ้มบาง ไม่เถียง ไม่ปฏิเสธ
"ถ้าหมายถึงบอดี้การ์ดของห้องนี้...ก็ใช่ครับ"
แพรหัวเราะเบา ๆ ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มไว้ชั่วครู่ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขา
"นี่ค่ะ ตารางสาธิต เดี๋ยวพอถึงสิบโมงจะเริ่มสาธิตบูธพลังงานสะอาดก่อน หนูลองเขียนไว้คร่าว ๆ เผื่อครูช่วยดูให้ทีว่าขาดอะไรไหม"
รัฐรับกระดาษมาไล่สายตาดูอย่างเงียบ ๆ ใช้นิ้วชี้ลากช้า ๆ ไปตามหัวข้อ
"เขียนละเอียดดีครับ...จัดลำดับเวลาได้โอเค"
"กลัวมันจะชนกับบูธห้องข้าง ๆ น่ะค่ะ ถ้ามีเด็กเยอะ แล้วเสียงสาธิตเรากลบเค้าไม่หมด..."
"แพรคิดรอบด้านดีนะ" เขาเอ่ยชมอย่างไม่เร่งรีบ "ไม่เสียแรงที่เป็นหัวหน้าห้องเลย"
"ขอบคุณค่ะ แต่จริง ๆ ก็เพราะมีครูรัฐคอยอยู่ด้วย หนูเลยรู้สึกไม่กังวล"
คำพูดนั้นไม่มากไป ไม่เกินเลย แต่ในแววตาและน้ำเสียง มีอะไรบางอย่างที่เกินจากความเป็นครูกับนักเรียนอยู่เล็กน้อย
รัฐเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะพับกระดาษเก็บใส่แฟ้มด้วยท่าทีเรียบ ๆ แล้วพูดขึ้น
"วันนี้ห้ามลืมกินข้าวนะครับ เดี๋ยวมัวแต่เดินงานจะปวดหัวเอา"
"แหม...ครูนี่ ทำตัวเหมือนแม่เลยนะคะ"
"แม่ที่อายุยังน้อย?" เขาย้อนเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มมุมปาก
แพรกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เบี่ยงหน้าไปทางอื่นนิดหนึ่งเพื่อซ่อนรอยเขิน
แม้บรรยากาศรอบตัวจะเต็มไปด้วยความวุ่นวายของงานวันวิทยาศาสตร์ แต่สำหรับตรงนั้น—มุมเล็ก ๆ ระหว่างเสาอาคารกับบูธนิทรรศการของห้อง 5/1 กลับเหมือนถูกแยกออกจากความพลุกพล่านทั้งปวง มีเพียงบทสนทนาเล็ก ๆ ที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยน้ำหนักที่มากขึ้นทุกทีที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
แพรยืนกอดแฟ้มแน่นขึ้นเล็กน้อย พลางหันไปมองบูธทั้งสี่ที่อยู่ไม่ไกล สีหน้าของเธอมีแววมั่นใจมากกว่าทุกวัน ดวงตาไล่ไปตามแต่ละจุดที่เธอและเพื่อนร่วมชั้นช่วยกันจัดอย่างพิถีพิถันมากว่าสัปดาห์
"หนูหมายมั่นปั้นมือไว้เลยค่ะ ว่าปีนี้ห้องเราจะได้รางวัลแน่ ๆ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเปี่ยมพลัง แต่ยังมีประกายคาดหวังที่ซ่อนไว้ในหางเสียง
รัฐเหลือบตามองเธอ ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
"ถ้าได้รางวัลจริง ๆ ครูจะเลี้ยงทั้งห้องเลยครับ เลือกเมนูได้ตามใจ"
แพรหันมามองทันที รอยยิ้มของเธอขยายกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น แต่ยังไม่วายเอียงคอเล็กน้อย ทำเสียงอ้อนอย่างมีชั้นเชิง
"แล้ว...หนูจะได้อะไรพิเศษมั้ยคะ?"
คำถามนั้นไม่ได้ดังนัก แต่ก็ชัดเจนพอให้เขาได้ยินเต็มสองหู สีหน้าของเธอไม่แสดงความล้อเล่นเท่าไรนัก มีบางอย่างในดวงตาที่จริงใจอย่างซื่อตรง ราวกับคำถามนั้นไม่ใช่แค่หยอก
รัฐนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มมุมปาก ดวงตาเหลือบมองบรรยากาศรอบตัวเพื่อเช็กความแน่ใจว่าคนอื่นไม่ได้อยู่ใกล้เกินไป ก่อนจะโน้มตัวเข้าเล็กน้อย พูดเสียงเบากว่าปกติ
"มีแน่นอนครับ...แต่เป็นความลับของเราสองคนพอ เดี๋ยวเด็กคนอื่นรู้แล้วจะอิจฉา"
คำพูดของเขาไม่หวือหวา ไม่หวานจัด แต่จังหวะการเว้นวรรค และแววตาที่สบตากับเธอชั่วครู่ บอกชัดเจนว่าไม่ใช่คำล้อเล่นธรรมดา ๆ
แพรนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะหลบตา ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเหมือนพยายามกลั้นรอยยิ้มที่กำลังจะหลุด เธอพยักหน้าช้า ๆ มือที่กอดแฟ้มอยู่กระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เธอไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปในทันที แต่แววตานั้น...เต็มไปด้วยไฟของคนที่มีเหตุผลมากพอแล้วที่จะพยายามให้สุดฝีมือ ไม่ใช่แค่เพื่อรางวัลของห้อง แต่เพื่อคำสัญญาเล็ก ๆ ที่มีแค่เธอกับเขาเท่านั้นที่รู้
เสียงจากลำโพงกลางสนามประกาศเรียกรองผู้อำนวยการฝ่ายกิจกรรมให้ไปที่เต็นท์ต้อนรับแขกด่วน ทำให้ฝูงนักเรียนบางกลุ่มแตกตัวออกจากแถว แพรหันไปตามเสียงโดยอัตโนมัติ ก่อนจะหันกลับมาหาครูรัฐอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าเขาจะเดินจากไปในจังหวะที่เธอเผลอ
"ครูจะอยู่ตรงนี้ใช่ไหมคะ?"
เขาพยักหน้าเบา ๆ พลางยิ้ม "ใช่ครับ ครูไม่ไปไหน"
คำตอบนั้นไม่ใช่คำสัญญาใหญ่โต แต่ก็เพียงพอจะทำให้เธอสูดลมหายใจลึก แล้วหันกลับไปที่บูธอย่างมั่นใจ แพรเดินกลับไปช่วยเพื่อนเรียงอุปกรณ์โดยไม่ปริปากพูดถึงบทสนทนาเมื่อครู่แม้แต่นิดเดียว แต่ท่าทีของเธอกลับต่างไปเล็กน้อย รอยยิ้มที่แต้มอยู่ตรงมุมปากไม่ใช่รอยยิ้มแบบเด็กนักเรียนที่เตรียมงานแสดงอีกต่อไป...มันคือรอยยิ้มของคนที่รู้สึกว่าเธอกำลังถือบางอย่างอยู่ในมือ และไม่ต้องแบ่งให้ใคร
ไม่นานนัก พลอยก็เดินเข้ามาคนเดียว ช้า ๆ อย่างไม่แน่ใจนัก มือข้างหนึ่งถือขวดน้ำ อีกข้างจับสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น เธอสวมเสื้อยืดสีขาวที่มีสกรีนเป็นธีมของห้องเธอและกระโปรงนักเรียนธรรมดา ผมมัดรวบไว้เรียบง่ายอย่างคนไม่คิดจะโดดเด่น แต่แววตาที่กวาดมองหาคนบางคนกลับชัดเจนอย่างไม่ต้องเดา
เมื่อเจอเขายืนอยู่ตรงมุมเสาตึกวิทยาศาสตร์ เธอชะลอฝีเท้าเล็กน้อย เหมือนกำลังประเมินว่าจะเข้าไปหาในจังหวะไหนโดยไม่เป็นจุดสนใจเกินไป
"ครูรัฐ..."
เสียงเธอเบากว่าปกติเล็กน้อย แต่พอให้เขาหันมาทันที รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าชายหนุ่มเพียงแวบเดียวก่อนจะกลายเป็นสีหน้าเรียบนิ่งอีกครั้ง
"พลอย"
เธอพยักหน้าน้อย ๆ ขณะเดินเข้ามาใกล้ ดวงตากวาดมองรอบงานพลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เห็นบูธห้อง 5 เลยแวะมาดูค่ะ เด็ก ม.ปลายคนอื่นก็เดินกันเต็มไปหมด"
เขาพยักหน้าเบา ๆ รับคำอธิบายที่ไม่จำเป็นต้องชัดเจนไปกว่านั้น งานสัปดาห์วิทยาศาสตร์เปิดพื้นที่ทั้งโรงเรียนให้เด็กแต่ละระดับชั้นได้ผลัดเปลี่ยนกันมาเดินชมกิจกรรม ไม่มีคาบเรียนจริงจังในวันนี้ ทำให้แม้แต่คนที่ไม่มีหน้าที่ในบูธใดก็สามารถเดินเล่นระหว่างตึกได้อย่างอิสระ และในสายตาเขา...เธอไม่ได้มาโดยบังเอิญเลยสักนิด
"ครูดูยุ่งดีนะคะ" เธอพูดต่อเบา ๆ พร้อมมองตารางกิจกรรมในแฟ้มที่เขาถืออยู่
"ก็พอมีบ้างครับ วันนี้ดูแลพวก 5/1 เป็นหลัก แต่ก็เดินวนดูฐานอื่นด้วย" เขาตอบเสียงนิ่ง "แล้วพลอยล่ะ เดินดูคนเดียว?"
"ค่ะ เพื่อนในห้องยังอยู่ที่บูธกิจกรรมหลังตึกใหญ่ เดี๋ยวค่อยเดินไปหาทีหลัง" เธอพูดเรียบ ๆ แต่ท่าทีของเธอกลับนิ่งเกินไปเล็กน้อย เหมือนคนที่อยากมาดู "ตรงนี้" มากกว่าบูธอื่นใดทั้งหมด
เขาไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมในทันที สายตาเขามองเธออย่างนิ่งพอให้เธอรู้ว่าเขาจำได้ดี...ทุกอย่าง
พลอยก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "เมื่อวันก่อน...ขอบคุณนะคะ"
คำพูดสั้น ๆ ที่ไม่ระบุถึงเหตุการณ์ไหน แต่ทั้งสองคนรู้ดีว่าหมายถึงอะไร
"ครูเองก็ต้องขอบคุณพลอยเหมือนกันครับ"
เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะหันไปมองบูธนิทรรศการใกล้ ๆ
"แพรดูเก่งดีนะคะ จัดอะไรแบบนี้ได้ด้วย"
"ก็เก่งจริง ๆ ครับ ตั้งใจมากด้วย" เขาตอบเรียบ ๆ แต่รู้ดีว่าคำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบตรง ๆ
"คงดี...ถ้ามีคนแบบนั้นอยู่ข้างครู"
เธอพูดเบามาก แต่เสียงนั้นลอยเข้าหูเขาชัดเจน รัฐนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้เธอเพียงนิด
"พลอยรู้ไหมครับว่า...ครูไม่ได้มองใครในแบบเดียวกับที่มองพลอยเลย"
เธอหลุบตาลง ไม่ตอบ แต่ฝ่ามือข้างที่ถือสายกระเป๋ากระชับแน่นขึ้นเล็กน้อย
เขาไม่พูดอะไรต่อ ท่าทีของเขาไม่เปลี่ยน แต่สายตากลับอ่อนลงกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น
"ไปเดินดูบูธกันไหมครับ"
พลอยพยักหน้าเล็กน้อย เดินเคียงข้างเขาไปเงียบ ๆ โดยไม่มีคำพูดใดเพิ่ม ระยะห่างระหว่างร่างกายไม่ได้มากพอจะเรียกว่าไกล แต่ก็ไม่ชิดจนผิดสังเกต
บูธของห้อง 5/1 คึกคักขึ้นเรื่อย ๆ เด็กนักเรียนทยอยเข้ามาแวะชม สอบถาม และถ่ายรูปกับฐานต่าง ๆ
แพรหันกลับมาเมื่อเห็นครูรัฐเดินมาอีกครั้ง แต่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่เดินข้างเขามาด้วย
พลอยส่งยิ้มบาง ๆ ให้เธอ มุมปากยกขึ้นอย่างสุภาพแต่ไม่ได้เต็มไปด้วยความเป็นมิตร—เป็นรอยยิ้มที่ใช้บ่อยเวลาทำงานร่วมกับใครที่ "รู้ดีว่าไม่ได้อยู่ฝั่งเดียวกันจริง ๆ" แพรยิ้มตอบกลับทันทีอย่างไม่ลังเล มุมปากยกขึ้นพอเหมาะพอดีอย่างคนมีมารยาท แต่แววตานั้นกลับนิ่งเกินไปเล็กน้อย
แม้จะไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาในจังหวะนั้น แต่ทั้งสองรู้ดี ว่าการปรากฏตัวในที่เดียวกันแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และไม่ใช่เรื่องที่ฝ่ายใดจะปล่อยผ่านอย่างไม่รู้สึกอะไร
พวกเธอไม่ใช่คนแปลกหน้า ไม่ใช่ศัตรูที่เปิดเผย และไม่ใช่เพื่อนสนิทที่รู้ใจกัน แพรและพลอยต่างเป็นคณะกรรมการนักเรียนของโรงเรียนนี้มานานพอจะรู้ "ระดับ" กันและกัน เธอสองคนต่างอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของสายชั้น หัวหน้า ม.5 กับประธาน ม.6 ต่างก็เป็นภาพลักษณ์ที่ใคร ๆ ยกย่อง และต่างก็รู้...ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่ง่ายจะมองข้าม
"สวัสดีค่ะพี่พลอย" แพรพูดขึ้นก่อน น้ำเสียงสุภาพแต่มั่นคง
"สวัสดีจ้ะแพร" พลอยตอบกลับ รอยยิ้มที่มากกว่าปากนิดเดียวยังอยู่บนใบหน้า "งานจัดได้ดีเลยนะคะ เดินผ่านตั้งหลายบูธ ยังไม่เจอห้องไหนดูมีระบบเท่านี้เลย"
"ขอบคุณค่ะ พี่ลองเดินดูให้ทั่วก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวจะเริ่มรอบสาธิตเร็ว ๆ นี้"
เสียงที่พูดคล่องแคล่วและท่าทีเป็นมิตรนั้นไร้ที่ติ แต่หางเสียงมีแรงสั่นบางอย่างที่ทั้งคู่จับได้ ไม่ว่าจะเป็นเจตนาเปรียบเปรย หรือแววตาที่คอยชั่งน้ำหนักความสนิทสนมของครูรัฐที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเธออย่างเงียบ ๆ มันทำให้บรรยากาศตรงนั้นตึงขึ้นนิดเดียว—ไม่มากพอจะสะกิดคนอื่น แต่ชัดเจนพอสำหรับทั้งสองคน
"ครูรัฐคงเหนื่อยหน่อยนะคะ วันนี้ทั้งวันเลย" พลอยหันไปพูดกับเขา สายตาไม่ได้มองแพรแล้ว แต่ประโยคกลับแผ่วลงในจังหวะที่ใครบางคนต้องฟังอยู่
"ไม่เท่าไหร่ครับ เด็ก ๆ เขาทำกันเองเยอะ ครูแค่ดูภาพรวม" รัฐตอบเรียบ ๆ สีหน้าไม่เปลี่ยนไปจากเดิม แต่น้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้ห่างเหินกับพลอยเหมือนที่ควรจะเป็น
แพรมองพวกเขาสองคนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น "ถ้างั้นเดี๋ยวแพรขอตัวไปดูบูธฝั่งโน้นแป๊บนึงนะคะครู เดี๋ยวจะเริ่มรอบบ่ายแล้ว เดี๋ยวหนูจัดคิวต่อให้เอง"
รัฐพยักหน้า "ครับ เดี๋ยวครูตามไป"
แพรพยักหน้าอีกครั้ง หันกลับอย่างสงบ เส้นผมยาวถูกรวบตึงสะบัดเบา ๆ ตามจังหวะฝีเท้าที่ไม่เร่งไม่ช้า แต่มั่นคง เธอเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา ขณะที่พลอยยังยืนอยู่ข้างรัฐ มองตามหลังรุ่นน้องของเธอไปครู่หนึ่ง
"เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาเลยนะคะ" เธอเอ่ยขึ้นช้า ๆ
"ใช่ครับ" รัฐตอบเบา ๆ ก่อนจะเว้นวรรค "แต่พลอยก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน"
คำตอบนั้นไม่ใช่การชม ไม่ใช่การเปรียบเทียบตรง ๆ แต่เพียงพอจะดึงให้เธอยิ้มขึ้นมานิดหนึ่ง—ยิ้มแบบที่ไม่ได้พอใจทั้งหมด แต่ก็เหมือนได้ยินในสิ่งที่อยากได้ยินอยู่ลึก ๆ
เธอหันไปมองบูธอีกครั้ง ผู้คนยังเดินผ่านไปมาอย่างต่อเนื่อง เด็กนักเรียนจากหลายห้องส่งเสียงหัวเราะ พูดคุยกันในเสียงจอแจปกติของงานกิจกรรมที่กำลังดำเนินไป
แต่ตรงมุมนั้น มุมที่ครูรัฐยืนอยู่ข้างพลอย เงียบและแน่นอย่างบอกไม่ถูก
ระหว่างคำทักทายธรรมดา ระหว่างสายตาที่พาดผ่าน และระหว่างรอยยิ้มที่ไม่มีใครหัวเราะด้วย—บางอย่างได้เริ่มขึ้นแล้ว
บางอย่างที่เธอทั้งคู่รู้ว่า จะไม่จบลงง่าย ๆ
เพราะครูรัฐ...คือสนามที่พวกเธอทั้งสอง "เลือกจะเล่น"
และต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
ขณะที่พลอยยังยืนมองตามแพรที่เดินหายเข้าไปในแนวบูธถัดไป รัฐกลับไม่ได้มองตามเธอทั้งสองคน เขามองตรงไปข้างหน้า สายตาดูเหมือนไม่จดจ่อกับสิ่งใดโดยเฉพาะ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความคิดที่ซ้อนกันหลายชั้น
จะดีแค่ไหน...ถ้าสองคนนี้อยู่ข้างเดียวกัน
ไม่ใช่ในฐานะนักเรียนร่วมงาน ไม่ใช่ในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะกรรมการนักเรียน แต่ในฐานะ "ผู้ช่วย" ที่แท้จริง คนที่มองเห็น เข้าถึง และยินยอมให้เขาเป็นผู้นำในแบบที่เขาต้องการ
แพรมีความสามารถ ชัดเจน มีวินัย เข้าใจระบบ และพร้อมจะขยับตามแผนหากรู้ทิศทางที่ควรไป เธอเป็นเหมือนกลไกหลักของการขับเคลื่อนแบบตรงเป๊ะ ไม่เสียเวลา ไม่กระพริบตา
พลอยกลับต่างออกไป เธอมีจังหวะของตัวเอง มีความละเอียดอ่อนในแบบที่ดึงดูดได้โดยไม่ต้องตั้งใจ มีความลังเลอยู่ในดวงตาแต่พร้อมจะทิ้งมันเมื่อรู้สึกว่ามีใครสักคนยื่นมือให้เธอพึ่งพิง
คนหนึ่งคือพลังผลักดันที่แม่นยำ อีกคนคือแรงดึงดูดที่คาดเดาไม่ได้ และถ้าทั้งสองกลายเป็นแรงร่วมมากกว่าจะหักล้างกัน...
"คิดอะไรอยู่เหรอคะ?"
เสียงของพลอยดังขึ้นเบา ๆ ข้างตัว รัฐหลุดจากความคิดชั่วครู่ หันมามองเธอและยิ้มบาง ๆ
"คิดว่าปีนี้งานน่าจะสำเร็จกว่าทุกปีที่ผ่านมา"
"เพราะห้อง 1 ใช่ไหมคะ หรือเพราะแพร?"
เขาสบตาเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างเรียบเฉย "เพราะทุกอย่างมันเริ่มลงตัวดีครับ"
คำตอบนั้นทำให้พลอยเงียบไปชั่วครู่ เธอไม่ได้ถามต่อ แต่รอยยิ้มที่เคยแน่นอยู่ที่มุมปากค่อย ๆ จางลงเล็กน้อย เธอหลุบตาลงเหมือนกำลังหาที่ยืนของตัวเองในคำตอบนั้น
รัฐไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เขายืนอยู่ข้างเธออย่างเงียบ ๆ สายตายังทอดไปยังบูธกิจกรรม และในหัวของเขา...ภาพของสองหญิงสาว—แพรและพลอย—กำลังขยับเคียงกันไปข้างหน้าในจังหวะเดียวกันอย่างสมบูรณ์แบบ ยังคงหมุนวนอยู่ไม่หยุด
เพราะถ้าวันหนึ่งเขาทำให้สองคนนี้หันหน้าไปในทิศทางเดียวกันได้จริง ๆ
...เขาก็อาจไม่ต้องเลือก
เขาแค่ต้องวางหมากให้ดีพอ
==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========
เรื่องนี้มีให้ลุ้นตลอด
::Glad::
ครูรัฐถ้าจะควบสองสาวเก่งต้องวางหมากดีๆ
เฝ้ารอบทรักต่อไปอยู่นะครับครู