คลื่นใต้น้ำ....ร่างของรินดากลับมายังห้องนอนของเธอด้วยหัวใจที่เต้นระรัวและร่างกายที่ร้อนรุ่มจากเปลวไฟแห่งความอิจฉาที่ลุกโชนอยู่ในอก ภาพของนัท มายด์ และกิ๊กที่กำลังดื่มด่ำกับบทรักอันเร่าร้อนยังคงติดตา ไม่ยอมเลือนหายไปจากห้วงความคิด เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง ปล่อยให้ความรู้สึกหลากหลายเข้าถาโถม
ในตอนแรก รินดารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรง เธอเป็นพี่สาวคนโต เป็นคนที่มีเหตุผลเสมอมา แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้ทุกอย่างที่เธอเคยเชื่อมั่นสั่นคลอนไปหมด เธออิจฉามายด์ที่ได้รับสัมผัสจากนัทอย่างเต็มที่ อิจฉากิ๊กที่กล้าแสดงออกถึงความต้องการของตัวเองอย่างไม่ปิดบัง และอิจฉาที่ทั้งสองคนดูมีความสุขกับการแบ่งปันความลับและประสบการณ์ร่วมกัน
แต่ท่ามกลางความรู้สึกเหล่านั้น ความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้าจากการเฝ้ามองก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ และทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กลีบเนื้อของเธอเองก็ยังคงเต้นระริกและชุ่มฉ่ำอย่างต่อเนื่อง เสียงครางและแรงกระแทกจากห้องข้างๆ ยังคงดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ราวกับบทเพลงเชิญชวนให้เธอเข้าร่วม
รินดาพยายามจะปฏิเสธความรู้สึกนี้ เธอควรจะรู้สึกรังเกียจ เธอควรจะโกรธ แต่ทำไม... ทำไมร่างกายของเธอถึงตอบสนองแบบนี้? ทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นแรงด้วยความคาดหวัง? เธอเม้มปากแน่น พลางยกมือขึ้นกุมหน้าอกที่กำลังเต้นระรัว ความร้อนรุ่มภายในไม่ได้มาจากไข้หวัด แต่เป็นไฟราคะที่กำลังคุกรุ่นอยู่ในกายของเธอเองเธอหลับตาลง พยายามขับไล่ภาพเหล่านั้นออกไป แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ ภาพของนัทที่โหมกระหน่ำอยู่บนร่างของมายด์ และกิ๊กที่ดูดดึงปานนมของพี่สาวก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในความคิด
รินดาเริ่มนึกย้อนไปถึงความสัมพันธ์ของเธอกับนัทที่ผ่านมา... สัมผัสที่เขาเคยมีให้เธอ... คำพูดที่เขาเคยกระซิบ... ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อพวกเขาได้ใกล้ชิดกัน...ในความมืดมิดของห้องนอน
รินดาค่อยๆ ยื่นมือที่สั่นเทาออกไปสัมผัสกับร่างกายของตัวเอง ปลายนิ้วของเธอไล้ไปตามผิวเนื้อที่กำลังร้อนผ่าว เธอเริ่มลูบไล้ไปตามต้นขา เคลื่อนขึ้นไปที่กลีบเนื้อที่บวมเป่งและชุ่มฉ่ำ ความรู้สึกเสียวซ่านที่แล่นปราดไปทั่วร่าง ทำให้เธอสะท้านเฮือก เธอครางออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว
"อื้อ... นัท..." เธอพึมพำชื่อเขาซ้ำๆ ราวกับจะเชื้อเชิญให้เขามาร่วมแบ่งปันความสุขสมนี้กับเธอ
รินดาพลิกตัวนอนหงาย เธอปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายอย่างเชื่องช้า ดวงตาจับจ้องไปยังเพดานห้อง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่เคยมีเริ่มเลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาอันรุนแรงที่ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป แต่ในห้วงเวลานี้...
ความต้องการในกายมันรุนแรงเกินกว่าจะต้านทานไหว....
เธอเริ่มขยับสะโพกเบาๆ ราวกับจะเลียนแบบท่าทางที่มายด์เคยทำกับนัท ความคิดที่ว่าเธอเองก็อยากถูกเติมเต็มเช่นนั้นแล่นเข้ามาในหัวอย่างแรง รินดาสูดหายใจเข้าลึกๆ ความร้อนรุ่มภายในกายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอเปิดรับความรู้สึกนั้นอย่างเต็มที่ ยอมจำนนต่อแรงปรารถนาที่ถาโถมเข้าใส่
เธอต้องการรู้ว่าความสุขสมที่นัทมอบให้มายด์และกิ๊กนั้นมันรุนแรงและเร่าร้อนเพียงใด และเธอเองก็ต้องการสัมผัสความรู้สึกนั้นด้วยตัวเธอเอง...เช้าวันต่อมา... บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบงันที่แปลกประหลาด มันไม่ใช่ความเงียบที่สงบ แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความอึดอัดและความลับที่มองไม่เห็น รินดานั่งอยู่ตรงข้ามกับนัท ดวงตาของเธอพยายามสอดส่องไปทั่วโต๊ะ สังเกตปฏิกิริยาของทุกคน มายด์และกิ๊กนั่งอยู่ข้างๆ กัน พวกเธอพูดคุยกันเล็กน้อยด้วยท่าทีปกติ ราวกับค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ลุงไก่และป้านวลนั่งหัวโต๊ะและท้ายโต๊ะอย่างเคย พวกเขายังคงพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วๆ ไปในแต่ละวันอย่างร่าเริง แต่สำหรับรินดาแล้ว ทุกคำพูดและทุกรอยยิ้มของพวกเขามันช่างดูจอมปลอมและน่าอึดอัดเหลือเกิน"เช้านี้อากาศดีจังเลยนะ" ป้านวลเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่ "เมื่อวานช่วงบ่าย... มีคนมาหาถึงบ้านด้วย"
รินดาเงยหน้าขึ้นมองนัททันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น เธอจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนบ่าย นั่นคือช่วงเวลาที่เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าตกใจที่สุดในชีวิต
ป้านวลพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
"ภรรยาคุณศักดิ์ แล้วก็ลูกสาวเขาน้องสายป่านด้วย"รินดาเม้มปากแน่น เธอรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นระรัวในอกด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด จากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนมาเป็นเรื่องที่คุณสายฝนและลูกสาวของเธอจะมาทานข้าวเย็นด้วย
รินดายังคงเก็บสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้ แต่ในใจของเธอตอนนี้กำลังตีกันยุ่งไปหมด เธอพยายามสังเกตนัทกับกิ๊กและมายด์ตลอดเวลา แต่พวกเขากลับทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่การเหลือบมองกันอย่างผิดสังเกต หรือการพูดคุยกันด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติเหมือนที่เคยเป็นมา
ยิ่งเห็นภาพตรงหน้าเท่าไหร่ รินดาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นตัวประหลาดเพียงคนเดียวที่รู้ความลับอันดำมืดนี้ เธอต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่กล้า เพราะไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไร และไม่แน่ใจว่าถ้าเธอพูดออกไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น
หลังจากทานอาหารเช้าที่แสนยาวนานจบลง มายด์ก็เอ่ยปากขึ้น "กิ๊กจะกลับเลยไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง" กิ๊กพยักหน้าอย่างว่าง่าย "ได้เลย"
รินดาเองก็รีบหาข้ออ้างที่จะปลีกตัวออกมาจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ "หนูจะออกไปเที่ยวร้านหนังสือค่ะ"
ลุงไก่เองก็ลุกขึ้นยืน "ดีๆ ระวังตัวด้วยนะ แล้วเจอกันตอนเย็น" ก่อนที่เขาจะเดินออกไปทำงาน
นัทเองก็เช่นกัน
"ผมก็ขอไปหาเพื่อนสักแปป..นะครับป้า"
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง เหลือเพียงป้านวลที่นั่งอยู่เพียงลำพัง
หลังจากแยกย้ายกับทุกคนบนโต๊ะอาหาร นัทก็ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกมาจากบ้าน โดยบอกกับป้านวลว่าจะไปหาเพื่อน แต่ปลายทางของเขากลับเป็นบ้านของม่อน เพื่อนสนิทที่สนิทกันมากจนเขาเข้าออกบ้านหลังนี้ได้แทบจะเหมือนบ้านของตัวเอง
...ขณะที่กำลังจะเดินขึ้นไปที่ห้องของม่อนชั้นสอง เสียงน้ำไหลจากห้องน้ำที่อยู่ชั้นบนก็ดังแว่วมาเข้าหู นัทชะงักฝีเท้าทันที
เขานึกขึ้นได้ว่าม่อนบอกเขาว่าวันนี้จะไม่อยู่บ้าน แต่ดูเหมือนจะมีใครบางคนอยู่ในห้องน้ำที่ชั้นสอง ความสงสัยบวกกับความอยากรู้อยากเห็นทำให้นัทค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบเชียบ ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวังราวกับนักล่าผู้เงียบงันที่กำลังย่องเข้าหาเหยื่อ เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง เขาก็เดินตรงไปที่หน้าห้องน้ำอย่างแผ่วเบา ประตูห้องน้ำที่ปิดไม่สนิทเหลือช่องว่างเพียงเล็กน้อย ทำให้เขามองเห็นบางส่วนของคนที่อยู่ด้านในได้
...
ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของนัททำให้ลมหายใจของเขาสะดุดไปชั่วขณะ! นั่นคือแม่แหม่ม แม่ของม่อนนั่นเอง! เธออยู่ในสภาพเปลือยกายกำลังอาบน้ำอยู่ ร่างกายของเธอสะท้อนกับแสงไฟที่ส่องสว่างในห้องน้ำ
ผิวขาวผ่องราวกับน้ำนมที่ถูกเจียระไนอย่างพิถีพิถัน เรือนร่างของเธอที่ดูอวบอิ่มสมส่วนกว่าที่เขาเคยเห็นในตอนที่เธอแต่งตัวมิดชิด ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองนัทใช้สายตาสำรวจทุกสัดส่วนของเธออย่างไม่วางตา
ดวงตาของเขาไล่ไปตั้งแต่แผ่นหลังที่เนียนเรียบลงมาจนถึงสะโพกที่ผายกว้างได้รูป น้ำที่ไหลรินลงมาจากฝักบัวอาบน้ำ ทำให้ผิวของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับเพชรในความมืด หน้าอกคู่สวยที่อวบอิ่มและกระเพื่อมเล็กน้อยตามจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ มันดูเต่งตึงและมีน้ำมีนวลเกินกว่าผู้หญิงในวัยเดียวกัน หน้าท้องที่แบนราบแต่มีส่วนโค้งเว้าอย่างมีเสน่ห์ สะโพกที่ผายกว้างได้รูป และเรียวขาที่ยาวและมีน้ำมีนวลชวนมอง... ทุกส่วนของเธอช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกินในสายตาของเขา
เมื่อสายตาของเขาเลื่อนต่ำลงไปอีก ก็ต้องหยุดชะงักที่บริเวณหว่างขาของเธอ นัทเห็น ไรขนสีดำเข้มที่ขึ้นดกดำอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับป่าทึบที่เชื้อเชิญให้เข้าไปสำรวจ ภาพของไรขนที่ตัดกับผิวขาวผ่องของแม่แหม่มทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง มันดูเป็นธรรมชาติและเซ็กซี่อย่างที่สุดในสายตาของเขานัทนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่กิ๊กและพี่มายด์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มันเป็นความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนและบ้าคลั่ง แต่สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้ามันแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง นี่ไม่ใช่ความเร่าร้อนแบบวัยรุ่น แต่เป็นความปรารถนาที่ลุ่มลึกและเย้ายวนจากผู้หญิงที่โตเต็มวัย ผู้หญิงที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชน และดูเหมือนจะพร้อมมอบบทเรียนใหม่ๆ ให้เขาได้อย่างเหนือชั้นกว่าที่เขาเคยเจอ นัทอยากได้บทเรียนใหม่ๆ เพิ่มจากคนมีประสบการณ์ 
แม่แหม่มหลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาของเขา เธอใช้มือข้างหนึ่งจัดผ้าเช็ดตัวที่พันรอบกายให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่านัทยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ขยับไปไหน และลำเอ็นของเขาก็ยังคงผงาดอยู่เหมือนเดิม
"แม่ว่า...นัทกลับบ้านไปก่อนเถอะนะลูก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย "ม่อนคงยังไม่กลับมาหรอก"
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
::Sweat::
บทที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=297598.0)
บทที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=297599.0)
บทที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=297601.0)
บทที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=297628.0)
บทที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=297631.0)
บทที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=297641.0)
บทที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=297659.0)
บทที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=297660.0)
บทที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=297663.0)
บทที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=297665.0)
บทที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=297677.0)
บทที่ 12 (https://xonly8.com/index.php?topic=297702.0)
บทที่ 13 (https://xonly8.com/index.php?topic=297704.0)
บทที่ 14 (https://xonly8.com/index.php?topic=297714.0)
บทที่ 15 (https://xonly8.com/index.php?topic=297717.0)
บทที่ 16 (https://xonly8.com/index.php?topic=297724.0)
บทที่ 17 (https://xonly8.com/index.php?topic=297730.0)
บทที่ 18 (https://xonly8.com/index.php?topic=297733.0)
บทที่ 19 (https://xonly8.com/index.php?topic=297753.0)
บทที่ 20 (https://xonly8.com/index.php?topic=297760.0)
บทที่ 21 (https://xonly8.com/index.php?topic=297768.0)
บทที่ 22 (https://xonly8.com/index.php?topic=297780.0)
บทที่ 23 (https://xonly8.com/index.php?topic=297794.0)
บทที่ 24 (https://xonly8.com/index.php?topic=297795.0)
บทที่ 25 (https://xonly8.com/index.php?topic=297800.0)
บทที่ 26 (https://xonly8.com/index.php?topic=297802.0)
บทที่ 27 (https://xonly8.com/index.php?topic=297844.0)
บทที่ 28 (https://xonly8.com/index.php?topic=297858.0)
บทที่ 29 (https://xonly8.com/index.php?topic=297877.0)
บทที่ 30 (https://xonly8.com/index.php?topic=297901.0)
บทที่ 31 (https://xonly8.com/index.php?topic=297991.0)
บทที่ 32 (https://xonly8.com/index.php?topic=298015.0)
บทที่ 33 (https://xonly8.com/index.php?topic=298018.0)
บทที่ 34 (https://xonly8.com/index.php?topic=298026.0)
บทที่ 35 (https://xonly8.com/index.php?topic=298037.0)
บทที่ 36 (https://xonly8.com/index.php?topic=298049.0)
บทที่ 37 (https://xonly8.com/index.php?topic=298058.0)
บทที่ 38 (https://xonly8.com/index.php?topic=298138.0)
บทที่ 39 (https://xonly8.com/index.php?topic=298149.0)
บทที่ 40 (https://xonly8.com/index.php?topic=298151.0)
บทที่ 41 (https://xonly8.com/index.php?topic=298171.0)
บทที่ 42 (https://xonly8.com/index.php?topic=298184.0)
บทที่ 43 (https://xonly8.com/index.php?topic=298320.0)
บทที่ 44 (https://xonly8.com/index.php?topic=298336.0)
บทที่ 45 (https://xonly8.com/index.php?topic=298339.0)
บทที่ 46 (https://xonly8.com/index.php?topic=298351.0)
บทที่ 47 (https://xonly8.com/index.php?topic=298362.0)
บทที่ 48 (https://xonly8.com/index.php?topic=298364.0)
บทที่ 49 (https://xonly8.com/index.php?topic=298376.0)
บทที่ 50 (https://xonly8.com/index.php?topic=298474.0)
บทที่ 51 (https://xonly8.com/index.php?topic=298816.0)
บทที่ 52 (https://xonly8.com/index.php?topic=298818.0)
บทที่ 53 (https://xonly8.com/index.php?topic=298843.0)
บทที่ 54 (https://xonly8.com/index.php?topic=298917.0)
บทที่ 55 (https://xonly8.com/index.php?topic=298925.0)
บทที่ 56 (https://xonly8.com/index.php?topic=298968.0)
บทที่ 57 (https://xonly8.com/index.php?topic=299035.0)
บทที่ 58 (https://xonly8.com/index.php?topic=299082.0)
บทที่ 59 (https://xonly8.com/index.php?topic=299192.0)
บทที่ 60 (https://xonly8.com/index.php?topic=299258.0)
บทที่ 61 (https://xonly8.com/index.php?topic=299263.0)
บทที่ 62 (https://xonly8.com/index.php?topic=299320.0)
บทที่ 63 (https://xonly8.com/index.php?topic=299324.0)
บทที่ 64 (https://xonly8.com/index.php?topic=299627.0)
บทที่ 65 (https://xonly8.com/index.php?topic=299629.0)
บทที่ 66 (https://xonly8.com/index.php?topic=299652.0)
บทที่ 67 (https://xonly8.com/index.php?topic=299688.0)
บทที่ 68 (https://xonly8.com/index.php?topic=299689.0)
บทที่ 69 (https://xonly8.com/index.php?topic=299712.0)
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ มิถุนายน 26, 2025, 07:41:25 หลังเที่ยงคลื่นใต้น้ำ
....ร่างของรินดากลับมายังห้องนอนของเธอด้วยหัวใจที่เต้นระรัวและร่างกายที่ร้อนรุ่มจากเปลวไฟแห่งความอิจฉาที่ลุกโชนอยู่ในอก ภาพของนัท มายด์ และกิ๊กที่กำลังดื่มด่ำกับบทรักอันเร่าร้อนยังคงติดตา ไม่ยอมเลือนหายไปจากห้วงความคิด เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง ปล่อยให้ความรู้สึกหลากหลายเข้าถาโถม
ในตอนแรก รินดารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรง เธอเป็นพี่สาวคนโต เป็นคนที่มีเหตุผลเสมอมา แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้ทุกอย่างที่เธอเคยเชื่อมั่นสั่นคลอนไปหมด เธออิจฉามายด์ที่ได้รับสัมผัสจากนัทอย่างเต็มที่ อิจฉากิ๊กที่กล้าแสดงออกถึงความต้องการของตัวเองอย่างไม่ปิดบัง และอิจฉาที่ทั้งสองคนดูมีความสุขกับการแบ่งปันความลับและประสบการณ์ร่วมกัน
แต่ท่ามกลางความรู้สึกเหล่านั้น ความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้าจากการเฝ้ามองก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ และทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กลีบเนื้อของเธอเองก็ยังคงเต้นระริกและชุ่มฉ่ำอย่างต่อเนื่อง เสียงครางและแรงกระแทกจากห้องข้างๆ ยังคงดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ราวกับบทเพลงเชิญชวนให้เธอเข้าร่วม
รินดาพยายามจะปฏิเสธความรู้สึกนี้ เธอควรจะรู้สึกรังเกียจ เธอควรจะโกรธ แต่ทำไม... ทำไมร่างกายของเธอถึงตอบสนองแบบนี้? ทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นแรงด้วยความคาดหวัง? เธอเม้มปากแน่น พลางยกมือขึ้นกุมหน้าอกที่กำลังเต้นระรัว ความร้อนรุ่มภายในไม่ได้มาจากไข้หวัด แต่เป็นไฟราคะที่กำลังคุกรุ่นอยู่ในกายของเธอเอง
เธอหลับตาลง พยายามขับไล่ภาพเหล่านั้นออกไป แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ ภาพของนัทที่โหมกระหน่ำอยู่บนร่างของมายด์ และกิ๊กที่ดูดดึงปานนมของพี่สาวก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในความคิด รินดาเริ่มนึกย้อนไปถึงความสัมพันธ์ของเธอกับนัทที่ผ่านมา... สัมผัสที่เขาเคยมีให้เธอ... คำพูดที่เขาเคยกระซิบ... ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อพวกเขาได้ใกล้ชิดกัน
...ในความมืดมิดของห้องนอน รินดาค่อยๆ ยื่นมือที่สั่นเทาออกไปสัมผัสกับร่างกายของตัวเอง ปลายนิ้วของเธอไล้ไปตามผิวเนื้อที่กำลังร้อนผ่าว เธอเริ่มลูบไล้ไปตามต้นขา เคลื่อนขึ้นไปที่กลีบเนื้อที่บวมเป่งและชุ่มฉ่ำ ความรู้สึกเสียวซ่านที่แล่นปราดไปทั่วร่าง ทำให้เธอสะท้านเฮือก เธอครางออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว
"อื้อ... นัท..." เธอพึมพำชื่อเขาซ้ำๆ ราวกับจะเชื้อเชิญให้เขามาร่วมแบ่งปันความสุขสมนี้กับเธอ
รินดาพลิกตัวนอนหงาย เธอปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายอย่างเชื่องช้า ดวงตาจับจ้องไปยังเพดานห้อง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่เคยมีเริ่มเลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาอันรุนแรงที่ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป แต่ในห้วงเวลานี้... ความต้องการในกายมันรุนแรงเกินกว่าจะต้านทานไหว
....เธอเริ่มขยับสะโพกเบาๆ ราวกับจะเลียนแบบท่าทางที่มายด์เคยทำกับนัท ความคิดที่ว่าเธอเองก็อยากถูกเติมเต็มเช่นนั้นแล่นเข้ามาในหัวอย่างแรง รินดาสูดหายใจเข้าลึกๆ ความร้อนรุ่มภายในกายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอเปิดรับความรู้สึกนั้นอย่างเต็มที่ ยอมจำนนต่อแรงปรารถนาที่ถาโถมเข้าใส่ เธอต้องการรู้ว่าความสุขสมที่นัทมอบให้มายด์และกิ๊กนั้นมันรุนแรงและเร่าร้อนเพียงใด และเธอเองก็ต้องการสัมผัสความรู้สึกนั้นด้วยตัวเธอเอง
...เช้าวันต่อมา... บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบงันที่แปลกประหลาด มันไม่ใช่ความเงียบที่สงบ แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความอึดอัดและความลับที่มองไม่เห็น รินดานั่งอยู่ตรงข้ามกับนัท ดวงตาของเธอพยายามสอดส่องไปทั่วโต๊ะ สังเกตปฏิกิริยาของทุกคน มายด์และกิ๊กนั่งอยู่ข้างๆ กัน พวกเธอพูดคุยกันเล็กน้อยด้วยท่าทีปกติ ราวกับค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ลุงไก่และป้านวลนั่งหัวโต๊ะและท้ายโต๊ะอย่างเคย พวกเขายังคงพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วๆ ไปในแต่ละวันอย่างร่าเริง แต่สำหรับรินดาแล้ว ทุกคำพูดและทุกรอยยิ้มของพวกเขามันช่างดูจอมปลอมและน่าอึดอัดเหลือเกิน
"เช้านี้อากาศดีจังเลยนะ" ป้านวลเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่ "เมื่อวานช่วงบ่าย... มีคนมาหาถึงบ้านด้วย"
รินดาเงยหน้าขึ้นมองนัททันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น เธอจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนบ่าย นั่นคือช่วงเวลาที่เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าตกใจที่สุดในชีวิต
ป้านวลพูดต่อด้วยรอยยิ้ม "ภรรยาคุณศักดิ์ แล้วก็ลูกสาวเขาน้องสายป่านด้วย"
รินดาเม้มปากแน่น เธอรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นระรัวในอกด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด จากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนมาเป็นเรื่องที่คุณสายฝนและลูกสาวของเธอจะมาทานข้าวเย็นด้วย
รินดายังคงเก็บสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้ แต่ในใจของเธอตอนนี้กำลังตีกันยุ่งไปหมด เธอพยายามสังเกตนัทกับกิ๊กและมายด์ตลอดเวลา แต่พวกเขากลับทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่การเหลือบมองกันอย่างผิดสังเกต หรือการพูดคุยกันด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติเหมือนที่เคยเป็นมา
ยิ่งเห็นภาพตรงหน้าเท่าไหร่ รินดาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นตัวประหลาดเพียงคนเดียวที่รู้ความลับอันดำมืดนี้ เธอต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่กล้า เพราะไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไร และไม่แน่ใจว่าถ้าเธอพูดออกไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น
หลังจากทานอาหารเช้าที่แสนยาวนานจบลง มายด์ก็เอ่ยปากขึ้น "กิ๊กจะกลับเลยไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง" กิ๊กพยักหน้าอย่างว่าง่าย "ได้เลย"
รินดาเองก็รีบหาข้ออ้างที่จะปลีกตัวออกมาจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ "หนูจะออกไปเที่ยวร้านหนังสือค่ะ"
ลุงไก่เองก็ลุกขึ้นยืน "ดีๆ ระวังตัวด้วยนะ แล้วเจอกันตอนเย็น" ก่อนที่เขาจะเดินออกไปทำงาน
นัทเองก็เช่นกัน "ผมก็ขอไปหาเพื่อนสักแปป..นะครับป้า"
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง เหลือเพียงป้านวลที่นั่งอยู่เพียงลำพัง
หลังจากแยกย้ายกับทุกคนบนโต๊ะอาหาร นัทก็ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกมาจากบ้าน โดยบอกกับป้านวลว่าจะไปหาเพื่อน แต่ปลายทางของเขากลับเป็นบ้านของม่อน เพื่อนสนิทที่สนิทกันมากจนเขาเข้าออกบ้านหลังนี้ได้แทบจะเหมือนบ้านของตัวเอง
...ขณะที่กำลังจะเดินขึ้นไปที่ห้องของม่อนชั้นสอง เสียงน้ำไหลจากห้องน้ำที่อยู่ชั้นบนก็ดังแว่วมาเข้าหู นัทชะงักฝีเท้าทันที เขานึกขึ้นได้ว่าม่อนบอกเขาว่าวันนี้จะไม่อยู่บ้าน แต่ดูเหมือนจะมีใครบางคนอยู่ในห้องน้ำที่ชั้นสอง ความสงสัยบวกกับความอยากรู้อยากเห็นทำให้นัทค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบเชียบ ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวังราวกับนักล่าผู้เงียบงันที่กำลังย่องเข้าหาเหยื่อ เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง เขาก็เดินตรงไปที่หน้าห้องน้ำอย่างแผ่วเบา ประตูห้องน้ำที่ปิดไม่สนิทเหลือช่องว่างเพียงเล็กน้อย ทำให้เขามองเห็นบางส่วนของคนที่อยู่ด้านในได้
...ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของนัททำให้ลมหายใจของเขาสะดุดไปชั่วขณะ! นั่นคือแม่แหม่ม แม่ของม่อนนั่นเอง! เธออยู่ในสภาพเปลือยกายกำลังอาบน้ำอยู่ ร่างกายของเธอสะท้อนกับแสงไฟที่ส่องสว่างในห้องน้ำ ผิวขาวผ่องราวกับน้ำนมที่ถูกเจียระไนอย่างพิถีพิถัน เรือนร่างของเธอที่ดูอวบอิ่มสมส่วนกว่าที่เขาเคยเห็นในตอนที่เธอแต่งตัวมิดชิด ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง
นัทใช้สายตาสำรวจทุกสัดส่วนของเธออย่างไม่วางตา ดวงตาของเขาไล่ไปตั้งแต่แผ่นหลังที่เนียนเรียบลงมาจนถึงสะโพกที่ผายกว้างได้รูป น้ำที่ไหลรินลงมาจากฝักบัวอาบน้ำ ทำให้ผิวของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับเพชรในความมืด หน้าอกคู่สวยที่อวบอิ่มและกระเพื่อมเล็กน้อยตามจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ มันดูเต่งตึงและมีน้ำมีนวลเกินกว่าผู้หญิงในวัยเดียวกัน หน้าท้องที่แบนราบแต่มีส่วนโค้งเว้าอย่างมีเสน่ห์ สะโพกที่ผายกว้างได้รูป และเรียวขาที่ยาวและมีน้ำมีนวลชวนมอง... ทุกส่วนของเธอช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกินในสายตาของเขา
เมื่อสายตาของเขาเลื่อนต่ำลงไปอีก ก็ต้องหยุดชะงักที่บริเวณหว่างขาของเธอ นัทเห็น ไรขนสีดำเข้มที่ขึ้นดกดำอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับป่าทึบที่เชื้อเชิญให้เข้าไปสำรวจ
ภาพของไรขนที่ตัดกับผิวขาวผ่องของแม่แหม่มทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง มันดูเป็นธรรมชาติและเซ็กซี่อย่างที่สุดในสายตาของเขา
นัทนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่กิ๊กและพี่มายด์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มันเป็นความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนและบ้าคลั่ง แต่สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้ามันแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง นี่ไม่ใช่ความเร่าร้อนแบบวัยรุ่น แต่เป็นความปรารถนาที่ลุ่มลึกและเย้ายวนจากผู้หญิงที่โตเต็มวัย
ผู้หญิงที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชน และดูเหมือนจะพร้อมมอบบทเรียนใหม่ๆ ให้เขาได้อย่างเหนือชั้นกว่าที่เขาเคยเจอ นัทอยากได้บทเรียนใหม่ๆ เพิ่มจากคนมีประสบการณ์
แม่แหม่มหลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาของเขา เธอใช้มือข้างหนึ่งจัดผ้าเช็ดตัวที่พันรอบกายให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่านัทยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ขยับไปไหน และลำเอ็นของเขาก็ยังคงผงาดอยู่เหมือนเดิม
"แม่ว่า...นัทกลับบ้านไปก่อนเถอะนะลูก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย "ม่อนคงยังไม่กลับมาหรอก"
::HeyHey::
ป้านวลรอเวลานี้ที่ทุกคนออกไปข้างนอก
ฟันแม่เพื่อนอีกคนแล้ว
นายนัท แม่เพื่อนม่อนและพี่เมย์ นายก็จะไม่ละเว้นเชียวรึ
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ มิถุนายน 26, 2025, 07:41:25 หลังเที่ยงคลื่นใต้น้ำ
....ร่างของรินดากลับมายังห้องนอนของเธอด้วยหัวใจที่เต้นระรัวและร่างกายที่ร้อนรุ่มจากเปลวไฟแห่งความอิจฉาที่ลุกโชนอยู่ในอก ภาพของนัท มายด์ และกิ๊กที่กำลังดื่มด่ำกับบทรักอันเร่าร้อนยังคงติดตา ไม่ยอมเลือนหายไปจากห้วงความคิด เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง ปล่อยให้ความรู้สึกหลากหลายเข้าถาโถม
ในตอนแรก รินดารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรง เธอเป็นพี่สาวคนโต เป็นคนที่มีเหตุผลเสมอมา แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้ทุกอย่างที่เธอเคยเชื่อมั่นสั่นคลอนไปหมด เธออิจฉามายด์ที่ได้รับสัมผัสจากนัทอย่างเต็มที่ อิจฉากิ๊กที่กล้าแสดงออกถึงความต้องการของตัวเองอย่างไม่ปิดบัง และอิจฉาที่ทั้งสองคนดูมีความสุขกับการแบ่งปันความลับและประสบการณ์ร่วมกัน
แต่ท่ามกลางความรู้สึกเหล่านั้น ความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้าจากการเฝ้ามองก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ และทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กลีบเนื้อของเธอเองก็ยังคงเต้นระริกและชุ่มฉ่ำอย่างต่อเนื่อง เสียงครางและแรงกระแทกจากห้องข้างๆ ยังคงดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ราวกับบทเพลงเชิญชวนให้เธอเข้าร่วม
รินดาพยายามจะปฏิเสธความรู้สึกนี้ เธอควรจะรู้สึกรังเกียจ เธอควรจะโกรธ แต่ทำไม... ทำไมร่างกายของเธอถึงตอบสนองแบบนี้? ทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นแรงด้วยความคาดหวัง? เธอเม้มปากแน่น พลางยกมือขึ้นกุมหน้าอกที่กำลังเต้นระรัว ความร้อนรุ่มภายในไม่ได้มาจากไข้หวัด แต่เป็นไฟราคะที่กำลังคุกรุ่นอยู่ในกายของเธอเอง
เธอหลับตาลง พยายามขับไล่ภาพเหล่านั้นออกไป แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ ภาพของนัทที่โหมกระหน่ำอยู่บนร่างของมายด์ และกิ๊กที่ดูดดึงปานนมของพี่สาวก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในความคิด รินดาเริ่มนึกย้อนไปถึงความสัมพันธ์ของเธอกับนัทที่ผ่านมา... สัมผัสที่เขาเคยมีให้เธอ... คำพูดที่เขาเคยกระซิบ... ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อพวกเขาได้ใกล้ชิดกัน
...ในความมืดมิดของห้องนอน รินดาค่อยๆ ยื่นมือที่สั่นเทาออกไปสัมผัสกับร่างกายของตัวเอง ปลายนิ้วของเธอไล้ไปตามผิวเนื้อที่กำลังร้อนผ่าว เธอเริ่มลูบไล้ไปตามต้นขา เคลื่อนขึ้นไปที่กลีบเนื้อที่บวมเป่งและชุ่มฉ่ำ ความรู้สึกเสียวซ่านที่แล่นปราดไปทั่วร่าง ทำให้เธอสะท้านเฮือก เธอครางออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว
"อื้อ... นัท..." เธอพึมพำชื่อเขาซ้ำๆ ราวกับจะเชื้อเชิญให้เขามาร่วมแบ่งปันความสุขสมนี้กับเธอ
รินดาพลิกตัวนอนหงาย เธอปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายอย่างเชื่องช้า ดวงตาจับจ้องไปยังเพดานห้อง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่เคยมีเริ่มเลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาอันรุนแรงที่ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป แต่ในห้วงเวลานี้... ความต้องการในกายมันรุนแรงเกินกว่าจะต้านทานไหว
....เธอเริ่มขยับสะโพกเบาๆ ราวกับจะเลียนแบบท่าทางที่มายด์เคยทำกับนัท ความคิดที่ว่าเธอเองก็อยากถูกเติมเต็มเช่นนั้นแล่นเข้ามาในหัวอย่างแรง รินดาสูดหายใจเข้าลึกๆ ความร้อนรุ่มภายในกายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอเปิดรับความรู้สึกนั้นอย่างเต็มที่ ยอมจำนนต่อแรงปรารถนาที่ถาโถมเข้าใส่ เธอต้องการรู้ว่าความสุขสมที่นัทมอบให้มายด์และกิ๊กนั้นมันรุนแรงและเร่าร้อนเพียงใด และเธอเองก็ต้องการสัมผัสความรู้สึกนั้นด้วยตัวเธอเอง
...เช้าวันต่อมา... บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบงันที่แปลกประหลาด มันไม่ใช่ความเงียบที่สงบ แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความอึดอัดและความลับที่มองไม่เห็น รินดานั่งอยู่ตรงข้ามกับนัท ดวงตาของเธอพยายามสอดส่องไปทั่วโต๊ะ สังเกตปฏิกิริยาของทุกคน มายด์และกิ๊กนั่งอยู่ข้างๆ กัน พวกเธอพูดคุยกันเล็กน้อยด้วยท่าทีปกติ ราวกับค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ลุงไก่และป้านวลนั่งหัวโต๊ะและท้ายโต๊ะอย่างเคย พวกเขายังคงพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วๆ ไปในแต่ละวันอย่างร่าเริง แต่สำหรับรินดาแล้ว ทุกคำพูดและทุกรอยยิ้มของพวกเขามันช่างดูจอมปลอมและน่าอึดอัดเหลือเกิน
"เช้านี้อากาศดีจังเลยนะ" ป้านวลเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่ "เมื่อวานช่วงบ่าย... มีคนมาหาถึงบ้านด้วย"
รินดาเงยหน้าขึ้นมองนัททันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น เธอจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนบ่าย นั่นคือช่วงเวลาที่เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าตกใจที่สุดในชีวิต
ป้านวลพูดต่อด้วยรอยยิ้ม "ภรรยาคุณศักดิ์ แล้วก็ลูกสาวเขาน้องสายป่านด้วย"
รินดาเม้มปากแน่น เธอรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นระรัวในอกด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด จากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนมาเป็นเรื่องที่คุณสายฝนและลูกสาวของเธอจะมาทานข้าวเย็นด้วย
รินดายังคงเก็บสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้ แต่ในใจของเธอตอนนี้กำลังตีกันยุ่งไปหมด เธอพยายามสังเกตนัทกับกิ๊กและมายด์ตลอดเวลา แต่พวกเขากลับทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่การเหลือบมองกันอย่างผิดสังเกต หรือการพูดคุยกันด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติเหมือนที่เคยเป็นมา
ยิ่งเห็นภาพตรงหน้าเท่าไหร่ รินดาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นตัวประหลาดเพียงคนเดียวที่รู้ความลับอันดำมืดนี้ เธอต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่กล้า เพราะไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไร และไม่แน่ใจว่าถ้าเธอพูดออกไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น
หลังจากทานอาหารเช้าที่แสนยาวนานจบลง มายด์ก็เอ่ยปากขึ้น "กิ๊กจะกลับเลยไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง" กิ๊กพยักหน้าอย่างว่าง่าย "ได้เลย"
รินดาเองก็รีบหาข้ออ้างที่จะปลีกตัวออกมาจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ "หนูจะออกไปเที่ยวร้านหนังสือค่ะ"
ลุงไก่เองก็ลุกขึ้นยืน "ดีๆ ระวังตัวด้วยนะ แล้วเจอกันตอนเย็น" ก่อนที่เขาจะเดินออกไปทำงาน
นัทเองก็เช่นกัน "ผมก็ขอไปหาเพื่อนสักแปป..นะครับป้า"
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง เหลือเพียงป้านวลที่นั่งอยู่เพียงลำพัง
หลังจากแยกย้ายกับทุกคนบนโต๊ะอาหาร นัทก็ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกมาจากบ้าน โดยบอกกับป้านวลว่าจะไปหาเพื่อน แต่ปลายทางของเขากลับเป็นบ้านของม่อน เพื่อนสนิทที่สนิทกันมากจนเขาเข้าออกบ้านหลังนี้ได้แทบจะเหมือนบ้านของตัวเอง
...ขณะที่กำลังจะเดินขึ้นไปที่ห้องของม่อนชั้นสอง เสียงน้ำไหลจากห้องน้ำที่อยู่ชั้นบนก็ดังแว่วมาเข้าหู นัทชะงักฝีเท้าทันที เขานึกขึ้นได้ว่าม่อนบอกเขาว่าวันนี้จะไม่อยู่บ้าน แต่ดูเหมือนจะมีใครบางคนอยู่ในห้องน้ำที่ชั้นสอง ความสงสัยบวกกับความอยากรู้อยากเห็นทำให้นัทค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบเชียบ ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวังราวกับนักล่าผู้เงียบงันที่กำลังย่องเข้าหาเหยื่อ เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง เขาก็เดินตรงไปที่หน้าห้องน้ำอย่างแผ่วเบา ประตูห้องน้ำที่ปิดไม่สนิทเหลือช่องว่างเพียงเล็กน้อย ทำให้เขามองเห็นบางส่วนของคนที่อยู่ด้านในได้
...ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของนัททำให้ลมหายใจของเขาสะดุดไปชั่วขณะ! นั่นคือแม่แหม่ม แม่ของม่อนนั่นเอง! เธออยู่ในสภาพเปลือยกายกำลังอาบน้ำอยู่ ร่างกายของเธอสะท้อนกับแสงไฟที่ส่องสว่างในห้องน้ำ ผิวขาวผ่องราวกับน้ำนมที่ถูกเจียระไนอย่างพิถีพิถัน เรือนร่างของเธอที่ดูอวบอิ่มสมส่วนกว่าที่เขาเคยเห็นในตอนที่เธอแต่งตัวมิดชิด ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง
นัทใช้สายตาสำรวจทุกสัดส่วนของเธออย่างไม่วางตา ดวงตาของเขาไล่ไปตั้งแต่แผ่นหลังที่เนียนเรียบลงมาจนถึงสะโพกที่ผายกว้างได้รูป น้ำที่ไหลรินลงมาจากฝักบัวอาบน้ำ ทำให้ผิวของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับเพชรในความมืด หน้าอกคู่สวยที่อวบอิ่มและกระเพื่อมเล็กน้อยตามจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ มันดูเต่งตึงและมีน้ำมีนวลเกินกว่าผู้หญิงในวัยเดียวกัน หน้าท้องที่แบนราบแต่มีส่วนโค้งเว้าอย่างมีเสน่ห์ สะโพกที่ผายกว้างได้รูป และเรียวขาที่ยาวและมีน้ำมีนวลชวนมอง... ทุกส่วนของเธอช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกินในสายตาของเขา
เมื่อสายตาของเขาเลื่อนต่ำลงไปอีก ก็ต้องหยุดชะงักที่บริเวณหว่างขาของเธอ นัทเห็น ไรขนสีดำเข้มที่ขึ้นดกดำอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับป่าทึบที่เชื้อเชิญให้เข้าไปสำรวจ
ภาพของไรขนที่ตัดกับผิวขาวผ่องของแม่แหม่มทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง มันดูเป็นธรรมชาติและเซ็กซี่อย่างที่สุดในสายตาของเขา
นัทนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่กิ๊กและพี่มายด์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มันเป็นความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนและบ้าคลั่ง แต่สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้ามันแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง นี่ไม่ใช่ความเร่าร้อนแบบวัยรุ่น แต่เป็นความปรารถนาที่ลุ่มลึกและเย้ายวนจากผู้หญิงที่โตเต็มวัย
ผู้หญิงที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชน และดูเหมือนจะพร้อมมอบบทเรียนใหม่ๆ ให้เขาได้อย่างเหนือชั้นกว่าที่เขาเคยเจอ นัทอยากได้บทเรียนใหม่ๆ เพิ่มจากคนมีประสบการณ์
แม่แหม่มหลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาของเขา เธอใช้มือข้างหนึ่งจัดผ้าเช็ดตัวที่พันรอบกายให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่านัทยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ขยับไปไหน และลำเอ็นของเขาก็ยังคงผงาดอยู่เหมือนเดิม
"แม่ว่า...นัทกลับบ้านไปก่อนเถอะนะลูก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย "ม่อนคงยังไม่กลับมาหรอก"
ดีมากครับ
::Thankyou:: จัดแม่เพื่อนสักที
แอบมาอ่าน
นัทตั้งใจจะเย็ดแม่แหม่มอีกคนแล้วแน่ๆแต่ระหว่างรินดาเข้าร่วมเย็ดกับมายด์กับได้เย็ดแม่แหม่มอันไหนจะสำเร็จก่อนอยากรู้จัง
เล่นรุ่นใหญ่เข้าอีกคนแล้วนะ
สงสารลิน
แม่เพื่อนจะเสร็จนัทอีกคนหรือป่าว
รินน่าเห็นใจจัง ถ้ารู้หมด รินจะทำยังไง
::Confident::
น่าสงสารรินดา
กลัวอดใจไม่ไหวล่ะสิ
::Ahoo::
แม่แหม่มจะรอดมั๊ย
นัทเริ่มเปิดฉากแล้ว
จะล่อแม่เพื่อนซะละ 555
Good
จัดแม่เพื่อนขยี้กาม
นัทจะจัดแม่เพื่อนเลยไหม
อะไรจะเกิดก็ต้องให้เกิด ยิ้มเข้าไว้
นัทกับแนวรุ่นใหญ่ดีเลย
รินดา ถ้าต่อต้านไม่ได้ก็จงเข้าร่วมซะ
ข้ามรุ่นละ
เอาไปทั่วนะนัท
::Bloody::
จะมีวันพักบ้างมั้ย ::Bloody::
จัดแม่ซักดอก
แม่เพื่อนก็เหมือนเมียเรานัทน่าจะคิดแบบนี้
เล่นแม่เพื่อนสะแล้วนัท
::Falling:: แม่แหม่มช่วยสอนหน่อยนะครับจะได้ทำถูกต้ ::Angry::
ถ้ารู้ความจริง ก็รวมที่เดียวกินสุกี้เลย
เอาแล้วจะเล่นรุ่นใหญ่แล้ว
แม่ม่อนโดนนัทรึยัง
คลื่นใต้น้ำจากความอิจฉาและหึงหวงย่อมน้ากลัวกว่าที่คิด ::HeyHey:: ::HeyHey::
นัทจะได้กับแหม่มมั้ย
T
ฟันแม่เพื่อนอีกคนแล้ว
::Horror::
นัทจะกินเรียบทั้งหมดเลยเหรอ ::DookDig::
นัทจะเหมาหมดเลยเหรอ ::DookDig::
นัทสนใจในทุกคน
แม่เพื่อนเลยเหรอ
จัดได้คงมันน่าดู
ทาสหญิงคนใหม่ของนัทมาอีกแล้ว
แม่เพื่อนนะจ๊ะ เอาไงละ
แม่แหม่มโดนอีกคนแล้ว
รายต่อไปคงเป็นแม่ของเพื่อน
รินดาคงสับสนในตัวเอง แต่นัทนี้สิ
ชักจะเริ่มผจญภัยในโลกกว้าง อิอิอิ
ขอบคุณครับ
จะจัดแม่เพื่อนอิกแล้ว
ถึงคิวแม่แหม่มจะมีความสุขมากบ้างแล้ว
ต้องลองแม่เพื่อนซะแล้ว
แม่เพื่อนก็จะไม่เว้นเลยเหรอ! ถ้าอารมณ์เข้ากันก็มันส์สินะ..
นัทจะจัดแม่เพื่อนอีกราย ::KO::
Thankyou ::Thankyou::
นัดเป็นพระยาเทครัวแล้ว
รอคอยอยู่ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวของแม่แหม่ม
จ้องแม่เพื่อนแล้ว
รอบนี้รุ่นใหญ่ด้วย
อย่าให้เสียชื่อนะ
::DookDig:: d
ขอบ
แม่แหม่มเสร็จนัทจนได้
รินลดาเจอสภาพไฟสุมทรวงแต่แม่แหม่มเจอกับคลื่นใต้น้ำ
จะเล่นแม่เพื่อนซะล่ะมั้ง ::Beggar::
Well
น่าจะได้บทเรียนใหม่นะ
จะชกข้ามรุ่นอีกแล้ว
ครูคนใหม่
เอาแล้วจะกินแม่เพื่อนละ
คงได้จัดแม่แหม่ม แม่เพือนแน่ต่อไป
ejaculation
เล่นรุ่นแม่อีกแล้ว
น้ำเชืัอผลิดไม่ทันแล้ว
แม่เพื่อนจะรอดมั้ยเนี่ย
บทเรียนบทใหม่
โดนแน่เลย
แม่เพื่อนก็มา ไม่สนแล้วววววว
::Confident::
อ่าในที่สุด
::Glad::
เอาแล้วนัท รุ่นป้า(แม่เพื่อน)มันเย้ายวน
รุ่นนี้ดี ประสบการณ์สูง ::Beggar::
::YehYeh::
นัทอยากให้แม่เพื่อนสอนบทเรียนเสียวอีกคน
::YehYeh::
โอกาสมาหละ
::Thankyou::
ไม่รอดแน่
แม่เพื่อนก็เอา
แม่เพื่อนนะ
แม่เพื่อนนะนั่น
::Thinking::
นัทสวมบทเป็นพระยาเทครัว
ชอบ
::Hunger:: นัทมีนเหมาหมด อิจฉา นัท
เข้าได้เข้าเข็มละแม่ม่อน
คราวนี้แม่ของเพื่อนม่อน
::Thankyou::