Chat แต่งล้วนๆ อีกแล้ว
40 ตอน
วันละตอนนะครับ
ผมจะลงทุกตอน ใน Hongsamut นะครับ
https://www.hongsamut.com/user/view?id=144234
บทที่ 15: สาวนักวิ่งในสวนสาธารณะ
หมอกบางปกคลุมทั่วสวนสาธารณะในยามรุ่งอรุณ กลิ่นหญ้าเปียกโชยมาปะทะปลายจมูก แสงแดดแรกของวันยังไม่สามารถแทรกผ่านม่านหมอกหนาได้เต็มที่ เสียงนกกระจิบบินวนอยู่เหนือกิ่งไม้ที่สั่นไหวเบา ๆ จากลมเช้า กลางภาพเหล่านี้ หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังยืดตัวอยู่ที่ม้านั่งไม้ข้างลานวิ่ง
ลี—หญิงสาวในชุดออกกำลังกายรัดรูปสีดำแซมเทา เสื้อกีฬาแขนสั้นแนบเนื้อจนเห็นโค้งเว้าเต้านมกระชับ กระโปรงกางเกงสั้นรัดแนบต้นขาเรียวยาว—กล้ามเนื้อทุกมัดของเธอเปล่งประกายด้วยเหงื่อจาง ๆ จากการวอร์มร่างกาย เส้นผมยาวสีดำผูกเป็นหางม้าสูง กระดกขึ้นลงตามจังหวะการยืดแขนขา ใบหน้าเฉียบคมสวยสไตล์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แววตาตั้งใจ ไร้การระแวดระวัง
เธอไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังนั้น มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่จากเงาไม้—กาย—ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปดปีผู้มีแหวนล่องหนสวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้าย เขายืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่มีแม้เสียงฝีเท้า ทุกย่างก้าวคือความเงียบสงัด ดวงตาเขาจับจ้องรูปร่างของลีด้วยแรงปรารถนาเร้นลึกที่ก่อตัวมาตั้งแต่แรกพบ
เขาไม่รอช้า มือเปลือยเอื้อมไปแตะที่ต้นขาเนียนแน่นของเธอ ปลายนิ้วลากช้า ๆ ผ่านผิวเรียบจนรู้สึกได้ถึงแรงสั่นเบา ๆ จากกล้ามเนื้อที่ตอบสนอง
"อะ...!" ลีสะดุ้งสุดตัว ดวงตาเบิกกว้าง รีบหันซ้ายขวา แต่ไม่พบใคร—ความเงียบรอบตัวเหมือนล้อเล่นกับเธอ หัวใจเธอเต้นถี่ ผิวกายเริ่มมีเหงื่อเย็นชื้นซึมซาบมากกว่าก่อน
เธอพยายามตั้งสติ สูดลมหายใจเข้าออกแรง ๆ แต่นิรันดร์นั้นมือของกายยังไม่หยุด เคลื่อนไต่สูงขึ้นมาช้า ๆ ผ่านสะโพกที่แน่นตึงจากการออกกำลังกายทุกวัน สัมผัสนั้นทั้งเย็นและร้อนในเวลาเดียวกัน ราวกับกระแสไฟฟ้าช็อตผ่านผิวไปทั่วร่าง
อย่าง... ความปรารถนาลึก ๆ ที่ถูกจุดขึ้นอย่างไม่อาจย้อนคืน
และกาย? เขายืนอยู่ข้างเธอ มองดูร่างที่เปียกชุ่มและยอมจำนนโดยสิ้นเชิง
กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นหญ้าเปียกยังอ้อยอิ่งในอากาศ ลมหายใจของลีแผ่วหวิว เสียงหอบหนักแน่นยังไม่คลายจากอาการสั่นไหวของจุดสุดยอดเมื่อครู่ ขาเรียวสั่นระริก มือเกาะขอบม้านั่งแน่นจนข้อขาว ดวงตายังพร่ามัวแต่ภายในนั้นไม่มีความต่อต้านหลงเหลือ—มีแต่ความสงสัยใคร่รู้ ความตื่นเต้นที่ถูกสัมผัสโดยสิ่งที่มองไม่เห็น... และลึกลงไปกว่านั้น—ความคาดหวัง
กายยืนอยู่ด้านหลัง มองร่างที่ยอมศิโรราบตรงหน้า แหวนล่องหนยังอยู่บนนิ้ว เขาขยับเข้าไปประชิดจนหัวเข่าแทบจะแนบต้นขาเธอ มือทั้งสองแตะที่สะโพกแน่นกลมของลีแล้วออกแรงกดเบา ๆ ก้มตัวลงกระซิบข้างหูเธอช้า ๆ
"อย่าขยับ... แค่โก้งโค้งแบบนั้น..."
ลีสะดุ้ง แต่ร่างกายของเธอกลับตอบสนองเร็วกว่าสมอง เธอค่อย ๆ โน้มตัวลง พิงข้อศอกกับพนักพิงม้านั่ง ขาแยกออกเล็กน้อยตามแรงดึงของมือที่มองไม่เห็น กางเกงรัดรูปเลิกขึ้นเผยให้เห็นแก้มก้นขาวเนียนที่กำลังสั่นระริก
"ฮื๊อออ... นี่มัน..." เสียงเธอสั่น แต่ไม่มีถ้อยคำปฏิเสธแม้แต่นิดเดียว
เขายังคงคาอยู่ในเธอ เนื้อยังเสียบแน่นอยู่ไม่ยอมถอดออก
ลมหายใจสองสายประสานกันในเช้าหมอกนั้น และแม้ไม่มีใครมองเห็น แต่ใต้เงาไม้ ใครบางคนเพิ่งตกเป็นเหยื่อของแหวนต้องห้าม... อย่างหมดใจ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
แค่แตะก็กระตุก ช่างมีพลังน่ากลัวจริงๆ คนสวมจะถูกดูดกลืนวิญญาณมั้ย