ANOTHER SPIRITS (3) "จงมุ่งไปข้างหน้าด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น!!"
2 Jun 2007
เรื่องราวสนุกๆของ 2 สาวในช่วงปิดเทอม
............................................
21 ตุลาคม 2548
...ความสงบสุขของสถานที่และผู้คนจะจบลงเสมอเมื่อสาวน้อยคนนี้ปรากฏตัว...
"ตายแล้ว!!...ปากคอทำไมเป็นแบบนั้นล่ะลูก?"
"เพราะแม่นั่นแหละ!"
"อ้าว!!...แม่ไปเกี่ยวอะไรด้วยจ๊ะ?"
"หนีออกนอกบ้านไปก่อเรื่องก่อราวแล้วกลับมาพูดจากับพ่อแม่แบบนี้...มันใช้ได้ที่ไหนกันน่ะ?...เรานี่ทำกิริยาไม่น่ารักเลย"
"เพราะป้อด้วย!...เงียบน๊ะ...ค๊ะ!!"
"?"
"ลูกฝนกำลังอารมณ์ไม่ดีเราก็อย่าซักไซ้แกมากเลยนะคะ"
"คุณก็ชอบพูดให้ท้ายลูกอย่างนี้ทุกที...แหม---...นี่เจ้าพันธ์มันคงจะดีใจตายถ้าอนาคตว่าที่..."
"ป้อพูดอะไร?...ถ้าจะเป็นเรื่องนั้น...ฝันซะเถอะค่ะ!!...หนูเกลียดไอ้บ้าเมฆ...เกลียดจนไม่อยากเห็นหน้าแม้สักวินาทีเดียว...เกลียดๆๆๆ...ไม่งั้นก็เอามีดมาเชือดคอหนูเลย!!!"
"คร้าบ---...รับทราบแล้วคร้าบคุณหนูฝน...อ่ะ!!...แคทช่วยทำแผลให้น้องที"
"..................................................."
"..................................................."
"จ๊าก!!!"
"...อยู่เฉยๆ"
"โอ้ย!!!"
"...................................................."
"พี่ช่วยเบามือหน่อยซี่--"
"อย่า...แหกปาก!!!"
"อือ--...มันแสบจริงๆน๊ะ!!"
"พี่ก็เป็นคนเจ็บ...หัวไหล่ยังไม่หายดีแต่ต้องมาคอยพยาบาลใส่ยาให้เด็กนิสัยเกเรชอบก่อเรื่องทะเลาะวิวาท...ปิดเทอมนี้ออกไปหาเรื่องคนอื่นกี่ครั้งแล้ว!!"
"หึ!!...ใครว่าฝนหาเรื่องก่อนคะ?...วันนี้ออกไปเที่ยวมีผู้หญิงปากปลาร้ามันแอบนินทา...หนูทนไม่ไหวเลยเข้าตบสั่งสอน...อีนั่นมันเจ็บใจโทรตามพวกมาแต่กลับถูกหนูตบอ่วมอรทัยไปตามๆกัน"
"..................................................."
"เผอิญมีสายตรวจผ่านมาวงเลยแตก...ฝนก็เผ่นกลับมานี่แหละจึงยังไม่ค่อยรู้สึกสะใจนัก...ฮี่!!"
"..................................................."
...วงศ์ศักดิ์ฟังหยาดฝนสาธยายการก่อเรื่องเกะกะระรานคนอื่นแล้วหัวเราะขบขันเหมือนเป็นเรื่องสนุกสนานก็ให้รู้สึกอิดหนาระอาใจกับความเกเรของธิดาคนเล็กส่วนอรนิภายิ้มเจื่อนๆเพราะรู้สึกชินชาซะแล้ว...
"คุณคะ...ลูกฝนไม่ได้เป็นฝ่ายหาเรื่องก่อนแน่นอน...โดนนินทาก่อนยังไงก็ต้องโกรธค่ะ"
"อย่างกับคุณตอนรุ่นๆไม่มีผิด...ผมคิดคนเดียวมาตั้งนานล่ะว่าจะต้องส่งไปดัดนิสัยที่บ้านคุณพ่อกับคุณแม่...ให้พวกท่านช่วยอบรมกิริยามารยาทหลานสาวสุดแสบนี่ซะใหม่...พอดีวันก่อนโทรคุยกับท่านๆบอกให้รีบพาไปได้เลย"
"กลัวแต่จะกลับเข้าข้างกันน่ะสิคะ...คุณพ่อยิ่งชอบคนต่อยตีเก่งๆอยู่...ฝนก็เป็นหลานสาวสุดรักสุดตามใจซะด้วย...อยากจะได้อยากจะเอาอะไรขอแค่อ้อนประจบเป็นใจอ่อนประเคนให้ทุกอย่างแถมเผลอๆคุณกับฉันนั่นแหละจะเป็นฝ่ายถูกอบรมซะเอง"
"เฮ้อ--...ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไง...ขอสารภาพเลยว่าผมเอาลูกคนนี้ไม่อยู่แล้ว!!"
...นายตำรวจผู้ได้รับฉายา "จอมโหด" จากบรรดาลูกน้องเนื่องจากการทำงานอันรวดเร็วเฉียบขาดเป็นที่ยำเกรงต่อทุกคน...กล้าคิดกล้าตัดสินใจและไม่เคยเกรงกลัวต่ออิทธิพลมืด...ทว่า!!...พออยู่กับภรรยาและลูกๆสุดเฮี้ยวกลับไม่รู้จะหาวิธีที่ได้ผลเพื่อจัดการดัดนิสัยโดยเฉพาะบุตรสาวคนเล็กที่เป็นคนไม่เคยยอมใครง่ายๆแม้แต่กับพ่อแม่หรือพี่สาว...
...
รุ่งขึ้น
"พี่คะพี่ขา---...ไปทุ่งเกวียนกันเถอะ"
"...ซื้ออะไรล่ะ?"
"ของกิน..."
"ก็ของกินน่ะมันอะไร?"
"หลายอย่าง...แม่บอกว่าจะซื้อเยอะมากๆ"
"...จะอยู่เฝ้าบ้าน"
"เหวยๆๆ...ออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาข้างนอกซะบ้างจิ...ตั้งแต่วันนั้นพี่ก็ไม่ยอมออกไปไหนสักก้าวเลยนะคะ"
"....................................................."
"ตัดสินใจได้แล้วก็ไปจ้ะ"
"นี่!!"
...
"แม่จะซื้อของฝากให้คุณตาคุณยาย"
"โอ้!!!...พวกเราจะไปเที่ยวบ้านตากะยายหรือเนี่ยจ๊ะ?"
"อืม--...ฝนกับแคทจะไปไงล่ะ...พ่อกับแม่ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว"
"เห?"
"............................................."
"หมายความว่าให้หนูกับพี่ไปกัน 2 คนเท่านั้นเหรอแม่?"
"ใช่จ้ะ...แม่กับพ่อมีงานยุ่งไปไม่ได้...จะเดินทางวันจันทร์หน้าเตรียมตัวกันไว้นะจ๊ะ"
"ดีๆๆ...คิดถึงตากะยายอยู่แล้วล่ะค่ะ...อิๆๆ...เนอะ!...อ้าว!!...ไปไหนแล้วล่ะ?...พี่!!"
"ช่างพี่เขาเถอะ...คงจะเดินเล่นแถวๆนี้แหละ...ฝนไปช่วยแม่เลือกซื้อของหน่อย"
"อาการน่าเป็นห่วง...ตั้งแต่เช้ามาดูใจลอยยังไงไม่รู้อ่ะแม่"
"..............................................."
"หนูแคทเอาแอปเปิ้ลมั้ย?...เพิ่งมาลงใหม่ๆจ้ะ"
"..............................................."
"น่านะ...สำหรับหนูแคทป้าจะให้อีกลูกใหญ่ๆเพิ่มเป็นพิเศษเลย"
...เมื่อสุรีย์พรรณพยักหน้าแม่ค้าก็รีบหยิบแอปเปิ้ลใส่ถุงและรับเงิน...ทว่าต่อจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน (อีกแล้ว) ...
(ปุ...ปุ...กร้วม!!!)
"ว้าย!!...ตาเถร--"
"................................................."
"อ๊ะ!!...นั่นพี่ทำไรน่ะ?...ของซื้อของขาย...อูยป้าจ๋า--...ฝนขอโทษแทนพี่แคทด้วย"
"ไม่...ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ...ว่าแต่วันนี้หนูแคทเป็นอะไรไปเหรอ?"
"อ้อ!!...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...แหะๆๆ...พี่มานี่!!...เร็ว---"
"................................................."
...หยาดฝนรีบจูงมือพาพี่สาวไปให้พ้นจากสายตานับสิบๆคู่ของพ่อค้าแม่ค้าและคนที่มาจับจ่ายซื้อของ...ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าสุรีย์พรรณจะทำแบบนี้คือเธอหยิบผลแอปเปิ้ลออกมาโยนเล่นด้วยอาการเหม่อลอย 2 – 3 ครั้งๆแต่จู่ๆหญิงสาวก็เกร็งมือบีบแอปเปิ้ลฟูจิเละไม่มีชิ้นดี...
"เอาของกินมาทำแบบนี้ได้ไงกัน?...เรี่ยวแรงเกินมนุษย์มนาจริงๆนะแม่---...แอปเปิ้ลเนื้อแน่นๆยังบีบแตกคามือหน้าตาเฉยเลย"
".................................................."
"ฟังอยู่หรือเปล่าคะพี่!!...เสียไปฟรีๆลูกหนึ่งเลยเห็นมั้ย?...เอามาให้น้องกินยังจะดีซะกว่า"
(คร๊อบๆๆ)
"ไหล่ขวาพี่...ไม่มีเลือดออก...สินะ?"
"...อั้ม!!...อืม--...ไม่...มี...ไม่มีพี่...เอ้อ!!...ปากแผลมันอาจจะเปิดได้นะคะ...หมอสั่งไว้นี่นาว่าอย่าออกแรงมาก"
"แต่ไม่มีอะไรผิดปกติ...ก็แสดงว่าใกล้หายแล้ว..."
"ถึงปากแผลไม่เปิดและไม่มีเลือดไหลแต่พี่ห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ...เสียดายแอปเปิ้ลกรอบๆอร่อยๆ"
".................................................."
"ยังคิดถึงเรื่องเมื่อวันก่อนสิเนี่ย?...ไม่สมกับเป็นพี่เลยน๊า---"
"...พ่อแม่ของคุณสันต์จะเอาของมาขายที่นี่...อยากจะเจอพวกเขาพี่จึงตามมา"
"อ๋อ--...อุ๊ย!!...แม่เรียกแน่ะ"
"ฝนไปช่วยแม่ก่อน...เดี๋ยวพี่ตามไป"
"...ก็ได้ค่ะ"
(พูดเหมือนคนจิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอย...เข้มแข็งไว้พี่...สัญญากับพี่สันต์แล้วนี่นา)
"สวัสดีคุณลุงคุณป้าค่ะ"
"อ้าว!!...หนูแคท...เออ--...ขอบใจหนูมากนะ...ทีแรกลุงก็นึกสงสัยว่าใครกันที่เอาดอกไม้ไปวางที่เจดีย์เก็บกระดูก...หึๆๆ...แต่ป้าเขานึกได้ว่าช่วงนี้ทุกปีหนูแคทจะต้องมาไหว้สันต์"
"ค่ะ..."
"เป็นอะไรไป?...ดูไม่ร่าเริงเอาเลย...นี่หนูคงจะยังคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องนั้นอยู่ใช่มั้ย?"
"คุณป้า..."
"ผ่านไป 5 ปีแล้วยังไม่เลิกโทษตัวเองอีกหรือจ๊ะ?...บอกหลายครั้งแล้ว...หนูแคทไม่ใช่คนที่ทำให้สันต์ต้องตาย...ไม่ต้องคิดมาก"
"วันนั้นถ้าหนูออกปากขอคุณสันต์...เขาก็จะไม่ต้องไปและไม่..."
"มันเป็นหน้าที่ของเขา...สันต์จะต้องไปปฎิบัติงานตามที่ได้รับมอบหมายและเพื่อความสงบสุขของประชาชน...ไม่ใช่ความผิดของหนูเลยแม้แต่น้อย"
"แต่..."
"เป็นเพราะมีหนอนบ่อนไส้ต่างหาก...ฝ่ายนั้นมันเลยไหวตัวทันรู้ความเคลื่อนไหวของเจ้าหน้าที่"
"ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมานานแท้ๆยังกล้าทำกันได้...ป้าไม่เคยนึกจริงๆ...จนบัดนี้ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ"
"นั่นแหละค่ะที่น่ากลัว...ความไว้เนื้อเชื่อใจที่มากเกินไป...แม้แต่หนูก็คาดไม่ถึงหลงคิดว่าเป็นคนดี"
...คู่สามีภรรยาจับมือหญิงสาวและปลอบว่า...
"สบายใจเถอะหนู...ลุงกับป้าไม่เคยมีความคิดว่าหนูแคทเป็นต้นเหตุเลยสักนิด...ตรงกันข้ามกลับดีใจมากซะอีกที่หนูแคทมีใจให้ลูกชายพวกเราอย่างจริงใจและไม่ถือเนื้อถือตัวที่จะนอบน้อมกับคนจนๆอย่างเรา"
"......................................................"
"ก่อนสันต์จะเสียชีวิตก็บอกหนูไว้ไม่ใช่รึว่าอย่าเสียใจและอย่าโทษตัวเอง...จงก้าวไปข้างหน้า...ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเพื่อตอบแทนกับความเสียสละของเขา...รู้มั้ย?"
"...ค่ะ"
"มองหาความรักครั้งใหม่เถอะนะจ๊ะ...หนูแคทยังสาวยังสวย...ไม่ควรเลยที่จะมาจมปลักกับความทุกข์...มันมีแต่จะพาให้จิตใจเศร้าหมอง...ถ้าวิญญาณของสันต์รับรู้ก็คงไม่สบายใจที่แคทเอาแต่ซึมเศร้าไม่มีความเบิกบานใจอย่างนี้"
"แคทไม่มีความรักกับใครเลยค่ะ...คุณสันต์เป็นความรักครั้งแรกและครั้งเดียว...หนูไม่อาจมองชายใดอีก...ตลอดเวลา 5 ปีนี้ไม่มีใครสักคนเดียวที่จะดีไปกว่าคุณสันต์"
"........................................................"
... 2 ลุงป้านิ่งเงียบด้วยความซาบซึ้ง...ในใจพวกเขาต่างนึกชื่นชมหัวใจที่มั่นคงของสาวน้อยวัย 22 ผู้ที่เกือบจะเป็น "ว่าที่ลูกสะใภ้" นามว่า "สุรีย์พรรณ เทวะกรนันท์" ...เสียดาย...เสียดายเหลือเกินที่บุตรชายไม่มีโอกาสได้แต่งงานใช้ชีวิตกับสตรีที่เพียบพร้อมนางนี้...
"พี่แคท!!...กลับกันได้แล้ว...คุณลุงคุณป้าหวัดดีจ้ะ"
"...แคทขอตัวก่อนนะคะ"
"จ้ะ!!...จำคำของลุงไว้...อย่ามัวจมปลักอยู่กับความทุกข์...จงมุ่งไปข้างหน้าด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น!!"
"ค่ะ!!"
"......................................................."
"โฮ่--...พี่จะทำได้รื้อ?"
"อะไร?"
"ที่ลุงกะป้าสอน..."
"ขนาดพวกท่านยังทำใจกับการสูญเสียบุคคลที่ตนรักที่สุดในชีวิตและกลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง...แล้วทำไมพี่จะทำอย่างพวกท่านไม่ได้?...ต่อไปนี้พี่จะขจัดความอ่อนแอและอ่อนหัดไปให้หมดสิ้นพร้อมลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง"
"ว้าวๆๆ...ต้องอย่างนี้สิคะ!!...พี่แคทที่ฝนให้ความเคารพและยึดถือเป็นแบบอย่างจะต้องเป็นอย่างนี้"
"......................................................"
"...รักใหม่ล่ะ?"
"...เรื่องไร้สาระพรรค์นั้น...พี่ไม่สนใจหรอกเพราะหลังจากคืนฝนตกคืนนั้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วตัวพี่ก็ได้พบกับความจริงหลายๆอย่างจนเห็นความรักเป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่ายมาก"
"เอ๋?"
"และพี่ไม่เห็นผู้ชายคนไหนเลยสักคนที่จะดีได้ถึงครึ่งของคุณสันต์... 5 ปีนี้ไม่มีสักคน..."
"เพราะถ้าผู้ชายจะเข้ามาจีบพี่ก็ตะเพิดกระเจิงหมด...ขนาดคว้าดาบไล่ฟันพี่ท่านยังเคยเล้ย!!...คึๆๆ"
"แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่หมดสิ้น...ผู้ชายพวกนั้นมันเข้ามาป้อยอคำหวานคำปลอบใจก็เพื่อหวังจะลิ้มลองเพียงร่างกายของพี่เท่านั้น...อีกอย่าง...พี่มีพ่อแม่และน้องให้ต้องดูแล...ในหัวใจจึงไม่มีที่ว่างหลงเหลือให้ใครอีกต่อไป...ความรักชายหญิงของพี่มันได้จบสิ้นลงเมื่อ 5 ปีก่อนแล้ว"
"แน่หรือคะ?"
"พูดแบบนี้หมายความว่าฝนไม่เชื่อ?"
"ไม่ใช่น้องไม่เชื่อแต่ในเมื่ออีกไม่กี่วันข้างหน้าพี่จะได้เจอเขา...บุคคลผู้นั้นอาจจะทำให้พี่แคทเปลี่ยนความคิด"
"................................................."
"คงจะไม่เถียงนะคะว่าเขาน่ะทั้งหล่อทั้งเท่สุดๆ...ฝีมือการต่อสู้รึก็ทัดเทียมกับพี่...นิสัยก็ดีมากๆ...ฝนขอยอมรับเขาอย่างเต็มใจ...พี่ก็ด้วยใช่มั้ยล่ะ?"
"อืม--...ถูกต้อง...นอกจากคุณสันต์แล้วเขาก็เป็นอีกคนที่พี่ยอมรับ...เมื่อตอนต้นปีที่บ้านคุณตาเขายังบอกชอบพี่ด้วยนะ"
"โห---...แล้วปิดเงียบไม่ยอมเล่า...นั่นแน่ะ!!...เริ่มจะสนขึ้นมาแล้วซี่---"
"ไม่เป็นอย่างนั้น!!...บอกแล้วไงว่าพี่รู้สึกชินชาและเบื่อหน่ายกับความรักเหลือเกิน"
"...ถ้าพี่แคทไม่สนงั้นหนูขอเองนะเออ--...เขาอายุเท่าพี่และมีความเป็นผู้ใหญ่...หนูชอบเขาไม่ใช่น้อยเลยนา---"
".................................................."
...