ผมได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งครับผมไปชอบเทอตอนแรกเทอไม่ชอบผมครับแล้วผมก็กลับบ้านกับเทอทุกวัน1ปีเทอเริ่มมีใจให้ผมบ้างครับ(รักแท้ไม่อยู่ที่ระยะเวลา)ผมขอเทอเป้นแฟนเทอก้อรับผมผมโทรไปหาเทอทุกคืนเทอก้อคุยกับผมถึงเช้าพอผมบอกวางนะนอนนะเทอบอกไม่เอา(ประมานว่าอยากคุยกับตลอดเวลาน้พครับ)แทบทุกคืนเราคบกันได้3เดือนพอผมโทรไปหาบอกไม่ยุ่งเด่วค่อยโทรมาหาใหม่นะ พอผมโทรไปอีกรอบเทอปิดเครื่องคืนนั้นผมเสียใจมาก พอเช้าวันต่อมาผมถามปิดทำไมเทอบอกขอโทดนะ ผมต้องให้อภัยอยู่แล้วเพราะผมรักเทอมาก มันเปนยังงี้อยู่2-3ครั้งผมแปลกใจเลยสะกรอยตามไปบ้านเทอ(ไม่ได้โรคจิตนะ[s:228] )
ผมเห็นเทอเดินกับผู้ชายคนอื่นแล้วจูบกันด้วยครับแล้วคนคนนั้นเป็นเพื่อนซี้ผม ใจผมแทบแตกสลายอะครับเหมือนชีวิตจะแตก ผมได้แต่นั่งร้องไห้ในบ้าน
เพื่อนคนนั้นมันก็มาหาผมแล้วบอก อยู่ทำไมแต่ในบ้านไปสนุกกันดีกว่า ผมก็ถามมัน นี่ถามอย่างสิ เมื่อ 2 วันที่แล้วเดินกับใครอะผู้หญิงอะแฟนหรอ??
มันบอกเพื่อนกันผมบอกเพื่อนกันมึงจูบเพื่อนแล้วหรอไอ้สัสมันก็รู้นะครับว่าเป็นแฟนผม ผมก็หยิบไม้เบสบอลอะครับฟาดหน้ามันมันดิ้นตรงพิ้น [s:271]
แล้วผมก็นั่งร้องไห้ได้แต่พูดว่าทำไมถึงทำอย่างนี้ไหนเราเคยสันยาว่าจะัรักกันตลอดไป ไม่มีความลับต่อกัน จะอยู่ด้วยกันจนแต่งงาน จบแค่นี้ละกัน
(พิมไปทั้งน้ำตา)
ปล.ใครเห็นว่าไม่ชอบก็บอกนะครับที่ผมทำไปความคิดผมมันไม่โหดร้ายเลยถ้าเทียบกับคนคนนี้ที่ผมรักมาก
ปล.1คนที่โดนเพื่อนสนิทแย่งแฟนจะรู้นะครับว่ามันเจ็บขนาดไหน
ปล.2ใครเห้นว่าผมโหดเกินไปบอกได้นะจะได้ไปนะโทดมัน