จอมแพทย์นิรนาม ภาค2(ตอน10 ดินกับสตรี)
โอ้ย....กอ กอ เอาออกก่อน ...ซี๊ด กอ..กอ มุกเจ็บ โอ้ย... บ่อเมี้ยหยุดการลุกลานเพียงแค่นี้ทั้งที่เข้าไปได้แค่ปลาย
หัวแท่งหยกเท่านั้น เล็บของนางจิกไปที่หลังของบ่อเมี้ยจนเลือดซึม บ่อเมี้ยจึงเปลี่ยนมาอมและเลียไปที่ยอดพธู
อันอวบอิ่มทั้งดูดทั้งเลีย จนนางแหงนอกเงยหน้าร้อง ซี๊ด บ่อเมี้ยจึงขยับบั้นเอวอีกครั้ง นางก็ผวากอดบ่อเมี้ยจน
เผลอ ร้อย อ้าย ซี๊ด กอ กอ เอาออกก่อน บ่อเมี้ยจึงถอนออกมา จนเกือบสุดนางถอนหายใจแต่แอ่นสะโพกตาม
"ไม่เป็นไรนะคนเก่ง อดทนนิดนะ" บ่อเมี้ยกระซิบอยู่ข้างหูพร้อมเลียไปแถวข้างหูนั้นจนนางเผลอเสียวกาย
สะโพกบ่อเมี้ยก็อัดใส่เข้าไปเต็มแรง "โอ้ย....กอ กอ... " นางเจ็บเหมือนมีอารัยฉีกอยู่ข้างในมันคับแน่นไปหมด
แต่ก็เสียววาบเข้าไปถึงทรวงนางกอดหลังบ่อเมี้ยแนบแน่นน้ำตาไหลพรากปากร้องอ้า..... ตอนนี้บ่อเมี้ยคาแท่งหยก
ไว้อย่างแล้วบ่อเมี้ยก็จูบไปที่ปากนางลิ้นตวัดไปที่ลิ้นนางอย่างช้ำชองความรู้สึกของแท่งหยกนั้นมันเป็นความรู้สึก
ที่คับแน่นถูกบีบรัดตอดเป็นระยะ และดูดอย่างรุนแรงถ้าบ่อเมี้ยไม่สามารถควบคุมลมปราณได้แล้วน้ำแห่งชีวิตคง
ไหลหลั่งทันทีที่เข้าในคูหาสวรรค์แห่งนี้ "ค่อยยังชั่วยังคนดี" บ่อเมี้ยถามนาง นางได้แต่กัดฟันร้องอือ บ่อเมี้ยจึง
ค่อยๆสาวๆแท่งหยกอย่างช้าๆ ทุกครั้งที่บ่อเมี้ยถอนแท่งหยกนางจะเผลอแอ่นก้นตามและกอดบ่อเมี้ยแนบแน่น
เมื่อแท่งหยกแทงลงมา "อ้า...ซี๊ด ..กอ กอ ซี๊ด อูย ...อ้า"มันทั้งเสียวทั้งแสบเป็นความรู้สึกที่มุกหงส์ไม่เคยได้รับใน
ชีวิต ตอนนี้บ่อเมี้ยจากที่สาวแท่งหยกอย่างช้าๆเริ่มเริ่งจังหวะเร็วขึ้นและแรง จนเสียงดัง พับ..พับ..พับ.. นอกจาก
เสียงไฟป่าที่ดังอยู่ข้างรอบกายแล้วยังมีเสียงเจาะแจะๆๆเป็นจังหวะจะโคลน นางเองก็รับการกระแทกกระทั้น ปาก
ร้องครางแข่งกับเสียงเหล่านั้นด้วยเสียงอันดังอย่างสิ้นอาย
อ้า ....ซี๊ด...อูย....อ้า...อาห์...ดั่งเป็นเสียงที่มนตร์เสน่ห์ยิ่งทำให้บ่อเมี้ยรัญจวนใจกับเร่งจังหวะสาวแท่งหยกอย่างไม่
หยุดยั้งสุดท้ายเกินที่ใครจะควบคุมมุกหงส์ มีความรู้สึกเสียวถึงขึดสุดจนต้อง อ้าห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ห์ ไปทั่วพนา
บ่อเมี้ยเองก็เร่งเพื่อที่จะได้ไปพร้อมกัน "อา ม่วยๆ รอ กอ กอ ดะ ด้วย อาห์" "ฟุบ" บ่อเมี้ยกอดรัดมุกหงส์แนบ
แน่นน้ำแห่งชีวิตพุ่งเข้าไปสู่เป้าหมายในรังดอกไม้ จนบ่อเมี้ยร้อง อาห์ แล้วฟุบตัวหอบหายใจบนหน้าอกอันอวบ
อิ่มของนาง บ่อเมี้ยเงยหน้ามองนางที่ตอนนี้ผมสยายหน้าแดงเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ นางก็มองที่บ่อเมี้ยชายคนรัก
ที่พึ่งพรากพรมจรรย์นางเห็นชายคนรักจ้องมองนาง หลังจากผ่านมรสุมสตินางกลับเข้าที่ตอนนี้นางทั้งอายทั้งเจ็บ
นางรู้ว่ายังไงตัวนางก็ต้องเป็นของเขาแต่นางไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นเวลานี้ทั้งที่อยู่ในช่วงอันตรายแต่ก็ยังมาทำอุก
อาจกับนางอย่างไม่อายฟ้าอายดินนางอยากจะต่อว่าซะหน่อยที่ทำกับนางแบบนี้แต่เมื่อนางจะขยับปากเหมือน
บ่อเมี้ยจะรู้เพียงแค่ยิ้มให้นางก็ไม่สามารถพูดอารัยต่อไปได้แล้ว(ตาบ้านี่) แต่ก่อนที่มุกหงส์จะพูดอารัยอีก สิ่งที่อยู่
ในกายนางมันมีความรู้สึกว่าแข็งตัวอีกนางได้แต่ตาโตร้อง อา แต่นางยังไม่ทันได้ทำอารัยบ่อเมี้ยก็สะบัดฝ่ามือไป
ที่กองเนินดินที่อยู่รอบๆ "ตูม" กองดินทั้งมวลล้วนพุ่งเข้าบ่อเมี้ยและนาง นางได้แต่เบิงตาร้องกรี๊ด ดังลั่น แต่
ก่อนที่นางจะรู้ตัวบ่อเมี้ยก็มาจูบนางอีกครั้ง (เอาเถิดเราตายพร้อมกับเขานั้นว่าคู่ควร )นางได้แต่หลับตารับการจูบ
จากชายคนรักพร้อมกองดินทั้งมวลกลบฝังนางกับบ่อเมี้ยเอาไว้..........................
"..........หมายเลย 19 กับ หมายเลข 24 ลองไปดูใต้ชะง่อนหุบผาว่ามีที่ซ่อนหรือไม่......"
หมายเลย 19,หมายเลข 24 : ขอรับท่านรอง
ที่ใต้ชะง่อนหุปผาซึ่งเป็นที่ซ่อนตัวของสองสาวพลอย และ ไพลิน และเป็นที่นัดหมายกับชายคนรัก ว่าเป็นจุดนัด
พบ ทั้งพลอย และ ไพลิน ต่างได้ยิน คำสนทนาของพวกมันทั้งหยาบช้าและลามก ยิ่งถ้าขืนตกอยู่ในมือมันมีชีวิตสู้
ตายไม่ได้ พลอยได้แต่กอดไพลินตัวสั่นงันงกหันหน้าซุกไพลินไม่รู้จะทำประการใด ในขณะที่ไพลินเองก็กอด
พลอยแนบแน่นแต่ตาเบิ่งกว้างเหมือนรอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้นอย่างนิ่งเงียบเสียงกุกกัก เสียงดินก้อนเล็กที่ไหลลง
หน้าผาเหมือนเป็นสัญญาณว่ามีผู้บุกรุกพยายามที่จะเข้ามาที่พวกหล่อนซ่อนตัวไว้ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา พลอยเอง
ยิ่งตัวสั่นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวผิดกับพี่สาวไพลินที่ดูสงบเหมือนจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น พลอยคิดว่าถ้าในอดีต
บิดายอมให้พวกนางฝึกยุทธคงไม่ถูกใครรังแกแบบนี้ บ่อเมี้ย บ่อเมี้ย กอ กอ เมื่อไหร่จะมาเสียทีมาช่วยพลอยด้วย
นางได้แต่คาดหวังที่ทุกครั้งเมื่อเกิดเหตุจะมีชายหนุ่มคนรักจะมาช่วยนางไว้เสมอแล้วครั้งนี้ละ.... ไพลินกลับกอด
น้องสาวที่เกิดต่างกันไม่ถึงชั่วรัดนิ้วด้วยความคิดที่ต่างกันออกไปนางรอคอยด้วยความสงบทุกครั้งเมื่ออยุ่กับมุก
หงส์นางก็มักให้มุกหงส์ตัดสินใจเมื่ออยุ่กับกอกอ นางก็ให้กอกอตัดสินใจในชีวิตนางแต่เมื่อนางมาอยุ่กับพลอย
น้องสาวถึงเวลาที่นางต้องตัดสินใจที่จะปกป้องตัวเองและน้องสาวบ้างแล้วละ...............
"หาให้ทั่ว อย่าให้รอดสายตาซักธุลีเดียว"
"ขอรับท่านหัวหน้า"
หลังจากไฟสงบชายกลางคนสวมชุดแพรได้สั่งให้องค์รักษ์ทอง องค์รักษ์เงิน รวมทั้งสาวชุดดำปิดหน้าต่างค้นหา
ร่องรอยที่ไม่ว่าเป็นต้องพบร่างหรือตายต้องพบศพ โดยการวางกำลังทุกจุดที่สามารถจะเล็ดลอดพร้อมทั้งเตียม
อาวุธหน้าไม้ ต่างๆอย่างแข็งขันธ์ต่อมีปีกเหมือนนกบินขึ้นฟ้าก็อย่าคิดว่าจะรอดพ้น เป็นที่แน่ชัดจากสายรายงาน
ไม่มีบุคคลใดออกจากภูเขาเส้นทางที่ออกถูกปิด ชายชุดแพรคลุมหน้ามั่นใจได้อย่างเต็มที่ว่าสองหนุ่มสาวต้องอยู่
ในหุบเขานี้แน่เพียงแต่อยู่ที่ไหนเท่านั้นจะเป็นหรือตายก็ช่างมันเหอะเพียงแต่เอกสารที่อยู่ในมือของ ญ คนนั้นต้อง
ได้มาเพื่อทำลายด้วยตัวเอง แต่กำลังพลเกือบ สองสามร้อยนายกับไม่มีใครเห็นแม้แต่ปลายเล็บ นี่มันเป็นไปได้
ยังไงกัน
องค์รักษ์ทอง : เรียนท่านหัวหน้าในรัศมี 300 ลี้ไม่พบสิ่งใด
องค์รักษ์เงิน : เรียนท่านหัวหน้าทุกทางออกก้ไม่พบใครออกไป
สตรีคลุมหน้า : ............................
"น่าคลั่งใจตายจริงๆ น่าคลั่งใจตาย พวกเจ้าเลี้ยงเสียข้าวสุก คนเป็นกองร้อยกับปล่อยให้พวกมันหลบหนีไปได้
แล้วเราจะรายงานท่านเจ้ายังไง บัดซบจริงๆ"
องค์รักษ์เงิน : เรียนท่านหัวหน้าพวกมันอาจกลัวความร้อนจนหนีตกเขาไปแล้วก็ได้
"หุบปาก" "เจ้าบอกเราเองไม่ใช่หรอว่าทุกทางออกไม่มีมนุษย์ตนใดหนีออกไปได้ แล้วมันจะออกไปทางไหน
อย่าอวดฉลาดในสิ่งที่เจ้าไม่รู้ พวกเจ้าเฝ้าที่นี่ไว้ 3 วันห้ามพักตรวจดูว่ามีถ้ำหรือขอนไม้หาให้ละเอียด ที่เหลือ
กลับ" ชายเสื้อแพรคลุมหน้าเดินหันหลังกลับโดยมีสตรีคลุมหน้าเดินตามไปติดๆ แวบนึงของชายเสื้อแพรคลุม
หน้าคิดถึงชายหนุ่มรูปร่างงามสง่าที่มากับมุกหงส์ "น่าสนใจจริงๆ น่าสนใจจริงๆ" เสียงไม่ทันหายร่างของ
ชายเสื้อแพรคลุมหน้าและสตรีคลุมหน้าผู้ติดตามก็หายแวบไปจากพื้นที่ทันที.................................................