ก็เรื่องครอบครัวผมละ ไม่นานพ่อกับแม่จะแยกทางกันละ มันรู้สึกยังไงคงจะพอๆคิดกันออก ทเลาะกัน เรื่องไม่เป็นเหตุผล สงสารแม่ พ่อเอาความคิดของตัวเองเป็นพระราชา แม่ก็พูดแบบกึ่งตะโกน เวลาที่คุยกัน วันก่อนผมอดไม่ได้จริงๆ เลยบอก "ถ้ามันจะเป็นแบบนี้ก็แยกๆกันอยู่เถอะ อยู่ด้วยกันก็ทำให้คน
รอบข้างเสียความรู้สึก" แล้วผมก็ไปเรื่อยๆไม่ไปเรียนไม่กลับบ้าน เป็นเด็กบ้านแตก แบบกินเหล้าเมาตลอด บ่นๆอยาก
จะหายๆไปจากโลกนี้ เจ็บเสียความรู้สึกมากมาย ไม่อยากรู้สึกอะไร ยิ่งกว่าแฟนทิ้งอีก แล้วบังเอิญไปได้ยินเพลงหนึ่ง มีใจความว่า
อยากให้อ่านนกันทุกคนน่ะครับ
หากขาคู่นี้ยังคงเป็นอิสระแล้วละก็
จะขอเดินออกไปจากห้องนี้
หากแขนคู่นี้ยังคงเป็นอิสระแล้วละก็ จะขอสัมผัสใครสักคน
หากพระผู้เป็นเจ้ามีจริง เหตุใดกัน เส้นด้ายที่เกี่ยวยึดชีวิตฉัน
ถึงได้เปราะบางเช่นนี้[backcolor=#ff0000] ช่างทรมาร ทรมารเหลือเกิน แต่ว่ายังอยากมีชีวิตอยู่ [/backcolor]แม้ว่าจะนอนหลับไม่สนิทก็ตาม
....หลังจากที่ฟังอ่านทบทวน ก็ดีขึ้นมากเลย ลองคิดกว้างๆคนที่แย่กว่าเรามีเยอะ ครอบครัวไม่มี พิการ ขาดโอกาส แต่ผมก็ยังไม่กลับบ้านอยู่ดี ....