สวัสดี ครับ จำกันได้รึปล่าว? ไม่ได้เจอกันซะนานนะครับ ผมก็นานๆจะได้เข้ามาดูบอร์ดเราซักทีนึง รู้สึกคิดถึงงานเขียนของรุ่นพี่หลายๆท่านมาก บางท่านก็ห่างหายกันไป บางท่านก็ยังอยู่ ตอนนี้ผมจะขึ้นปี2แล้วครับ ตั้งแต่ผมเขียนเรื่องในบอร์ดนี้ครั้งแรกจนถึงตอนนี้ก็...2-3ปีแล้วมั้งครับ นานเอาการอยู่ ช่วงนี้ปิดเทอมยาว3เดือน ก็เลยนึกถึงเรื่องเก่าๆที่ผมทำตอนอยู่มอปลาย นั่นก็คือ...บอร์ดเรานั่นเอง ก่อนอื่นผมก็ต้องขอโทษทุกท่านที่ผมเขียนเรื่องรักไม่มีขีดจำกัดไม่จบ คือตอนนั้นผมมันยุ่งมากๆเลยครับ ทั้งย้ายบ้าน ทั้งไปเรียนไกลบ้าน สารพัดเลยครับ ก็ต้องขอโทษจริงๆ แต่ปิดเทอมคราวนี้มีเวลาเหลือเฟือเลยครับ เอาเป็นว่าผมจะทยอยเขียนเรื่องออกมาเรื่อยๆแล้วกัน ใจเย็นๆนะครับ สำหรับเรื่องนี้...ก็อ่านแก้เครียดแล้วกันครับ ผมไม่เน้นเนื้อหาอะไรมากมาย อ่านเอาสนุกนะครับ ^^ เรื่องนี้มันค่อนข้างจะเล่ายากพอสมควร เอาเป็นว่าผมเล่าตั้งแต่เด็กเลยแล้วกัน ชีวิตผมมันโดนคำว่า โชคชะตา เล่นตลกตั้งแต่เด็กๆเลยละครับ Lay's ตอนที่ 1 เด็กหลงทาง..... ผมชื่อเรย์ครับ ผมมีครอบครัวที่อบอุ่น(ประชด) แม่ผมตายตั้งแต่ผมไม่กี่ขวบ ส่วนพ่อก็...ตายไปแล้วมั้ง? ไม่รู้สิครับ พ่อทิ้งผมกับแม่ไปตั้งแต่ผมแบเบาะ เอาเป็นว่าผมกำพร้า ขาดพ่อแม่ ไม่มีญาติ ผมต้องกลายเป็นเด็กเร่ร่อน ไปเข้าแก๊งขอทานตามถนน ใช้ชีวิตให้อยู่รอดไปวันๆ ตอนนั้นผมอายุเท่าไหร่น้า? 6ขวบมั้งครับ ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเรื่องตัวเลขอ่ะนะ แต่คงประมาณนั้นแหละ เรากลับเข้าเรื่องของเราดีกว่าครับ ผมใช้ชีวิตอย่างเด็กเร่ร้อนอยู่นานเลยทีเดียว จนกระทั่งวันนึง วันที่ผมได้พบกับเด็กสาวน่ารักซึ่งเธอได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอด กาล..... วันนั้นเป็นวันที่อากาศสดใสครับ ท้องฟ้าสีครามสะอาดตา ผมจำได้ผมกำลังนั่งอยู่ข้างถนน ขายพวงมาลัย แล้วผมก็สังเกตุเห็นเด็กสาวตัวเด็กคนนึงที่ริมฟุตบาตอีกฝั่งนึง เธอใส้เสื้อผ้าดูดีทีเดียว แต่สภาพมันน่ะสิ มอมแมมเลอะเทอะไม่ต่างอะไรกับเสื้อผ้าขอทานอย่างผมเลย ท่าทางเธอดูหวาดกลัวเหมือนกับหลงทาง ผมเห็นกลุ่มเด็กเจ้าถิ่นหลายคนกำลังรุมรังแกเธออยู่ตามประสาเด็กเร่ร่อน กลุ่มเด็กชายหัวเราะอย่างชอบใจ แต่เด็กสาวคนนั้นน่ะสิ เธอหน้าถอดสี แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่น้ำตาที่กำลังคลอเบ้า คุณรู้มั๊ย? ในตอนนั้นน่ะในหัวสมองผมคิดอยู่ 2อย่าง หนึ่งคือ ยืมดูเด็กคนนั้นโดนรังแกเฉยๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม หรือ 2 ทำตัวเป็นพระเอก เข้าไปช่วยเธอซะ เดาสิว่าผมเลือกทางไหน? ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงโง่มากๆถ้ากล้าเสี่ยงกับการโดนกระทืบเข้าไปช่วยเธอ แต่ว่า....ผมกลับวิ่งเข้าไปช่วยเธอซะงั้นน่ะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร? ผมวิ่งเข้าไปฉุดมือเด็กสาววิ่งหนีออกจากกลุ่มนั้นให้เร็วทีสุด โดยที่พวกมันก็ไล่ตามผมกับเด็กหญิงคนนี้ ผมพาเธอหนีจนกระทั่งคิดว่าพ้นแล้วจึงหลุดพัก "แฮ่ก...เธอ...แฮ่ก..เธอมาจากไหน?...แล้วบ้านอยู่ไหน?" ผมถามขณะหอบแดก "เราหลงทาง...พ่อไม่รักเราแล้ว เราก็เลยหนีออกจากบ้าน" เด็กสาวพูดน้ำเสียงสั่นเครือ "หรอ...แล้วเธอชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่? " ผมถาม "เราชื่อฝ้าย 5ขวบแล้ว" ฝ้ายตอบ "หรอ เราชื่อเรย์ 6ขวบ เรียกเราว่าพี่ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเธอ "งั้นพี่เรย์ก็เรียกฝ้ายว่าน้องแล้วกัน โอโคนะ" เด็กสาวที่ชื่อฝ้ายพูดด้วยรอยยิ้มซุกซน "ได้ แต่ก่อนอื่นต้องหาทางกลับบ้านให้เธอก่อน" ผมตอบพร้อมกับมองซ้ายมองขวากลัวว่าไอ้พวกนั้นมันจะยังตามมาอีก "ยังเรียกเธออีก เรียกฝ้ายสิ" เด็กสาวค้อนเล็กๆใส่ผม "แล้วฝ้ายจำทางกลับบ้านได้รึปล่าว หรือมีอะไรที่ติดตัวมาบ้าง" ผมถาม "ไม่รู้สิ ฝ้ายจำทาเงกลับไม่ได้ แต่มีของพวกนี้ติดตัวมาน่ะ" ฝ้ายพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋าหยิบของสองสามอย่างออกมา "อะไรบ้างเนี่ย?...นาฬิกาคิตตี้....เงิน แล้วก็....บัตร.....บัตรอะไรเนี่ย?...." ผมถามอย่างสงสัย "อ่อ...บัตรเช่าหนังน่ะ..." "บัตรเช่าหนังหรอ?.....ได้การล่ะ!!!!" ผมพูดพร้อมกับฉีกยิ้มดีใจ "ดีใจอะไรน่ะ?" เด็กสามเอ่ยถาม "ก็บัตรนี่มันงมีเบอร์โทรศัพย์อยู่น่ะสิ...น่าจะต้องเป็นเบอร์พ่อแม่เธอแน่ๆ" "แล้ว...เราจะทำยังไงล่ะ?" เธอถาม ผมมองซ้ายมองขวา พยายามหาตู้โทรศัพย์ที่อยู่ใกล้ๆ แล้วก็เจอตู้โทรศัพย์ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ50เมตรได้มั้ง "นั่นไง ไปที่ตู้โทรศัพย์แล้วกดตามเบอร์โทรในบัตรนี่" ผมพูดจบก็จูงมือเด็กหญิงวัยใสข้ามฝั่งไปที่ตู้โทรศัพย์ "ฝ้ายโทรตามเบอร์ที่อยู่ในบัตรนี่นะ น่าจะเป็นเบอร์พ่อแม่ฝ้าย" ผมบอกฝ้ายขณะยืนอยุ่หน้าตู้โทรศัพ ใจนึงก็กลัวว่าไอ้พวกเจ้าถิ่นมันจะตามมาถูก ใจนึงก็กลัวว่าถ้าผมช่วยเธอเรียบร้อยแล้ว ผมจะไปอยู่ที่ไหน เพราะถ้ากลับไปที่เดิมล่ะก็....ศพคงไม่สวยเท่าไหร่ แต่ช่างเหอะ ช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด "คงจะเป็นเบอร์ของคุณพ่อ ไม่ใช่เบอร์ของคุณแม่หรอกพี่เรย์" น้องฝ้ายตอบขณะกดเบอร์โทร "ทำไมล่ะ? " ผมถาม "ก็คุณแม่ของฝ้ายอยู่บนสวรรค์แล้วไงค้ะ" เด็กสาวตอบอย่างไร้เดียงสา คุณแม่ของเธอก็จากไปเหมือนแม่ของผมหรอเนี่ย? "ฮัลโล....คุณพ่อหรอค้ะ...คุณพ่อจริงๆด้วย!!!!...." น้องฝ้ายพูดด้วยความดีใจ "คือหนูปลอดภัยค่ะ..หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ที่ไหน?" เด็กสาวตอบ ผมสังเกตุเห็นป้ายจราจรแล้วก็เห็นร้านฝั่งตรงข้าม "เราอยู่ตรงหัวมุมถนนสายที่4 ตรงข้ามเป็นร้านกาแฟร์กับร้านหนังสือ" ผมตะโกนใส่โทรศัพ "ค่ะคุณพ่อ....หนูจะรอที่นี่นะค้ะ...." พูดจบเธอก็วางสายไป "ว่ายังไงบ้าง?" ผมถาม "คุณพ่อบอกให้รออยู่ที่นี่อย่าไปไหน คุณพ่อกำลังจะมารับ" น้องฝ้ายตอบสีหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุข "ดีใจแล้วล่ะสิจะได้กลับบ้าน?..ดีจังนะ" ผมพูดกับเธอพร้อมกับซุดตัวนั่งลงกับพื้น "ดียังไงหรอ? แล้วพี่เรย์ทำไมไม่กลับบ้าน?" น้องสาวตัวเล็กถามผม "ก็ดีที่ฝ้ายมีบ้านให้กลับไง แต่พี่น่ะไม่มีบ้านหรอก" "ทำไมล่ะ? งั้นพี่เรย์มาอยู่กับฝ้ายนะ บ้านฝ้ายหลังใหญ่จะตาย คุณพ่อต้องชอบพี่เรย์แน่ๆเลย" เด็กสาวช่างไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกเหลือเกิน แต่เธอก็เป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีตามนิสัยของเธอครับ "ฝ้าย...ทีหลังอย่าหนีออกจากบ้านเลยนะ มีคนเยอะแยะที่อยากมีบ้านแต่ก็ไม่มี สัญญากับพี่นะ" ผมพูดพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้น "สัญญาก็ได้ค้ะ ฝ้ายสัญญาว่าจะไม่หนีออกจากบ้านอีกแล้ว" เด็กสาวรับคำพร้อมกับเกี่ยวก้อยสัญญา ท่าทางเธอดูน่ารักแบบซุกซนจิงๆ "พี่เรย์น่ารักที่สุดเลย ถ้าโตขึ้นนะ ฝ้ายจะแต่งงานกับพี่เรย์จริงๆด้วย" เด็กสาวแสนซุกซนพูดอย่างไร้เดียงสา เธอไม่ประสีประสากับสิ่งที่เธอพูดออกมาหรอกครับ เธอยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่าการแต่งงานมันต้องขึ้นอยู่กับหลายๆอย่าง แต่เธอก็ดูน่ารักดีครับ "ยัยบ๋อง....หาทางกลับบ้านให้ได้ก่อนเถอะ" ผมพูดพร้อมกับขยี้หัวเธอเบาๆ ผมกับฝ้ายคุยเล่นกันจนไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนเข้ามาด้าน หน้า "อยู่นี่เอง!!!....เห้ยพวกเราจัดการ!! จับไอ้เด็กผู้หญิงนั่นมา!!!" ผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าไอ้พวกเด็กเจ้าถิ่นยืนอยู่ตรงหน้าผมกับฝ้าย ไอ้คนเป็นลูกพี่อายุน่าจะซักสิบกว่าขวบสั่งให้พวกลิ้วล้อจับน้องฝ้าย "ห้ามแตะต้องน้องฝ้ายนะ!!!!!" ผมพูดพร้อมกับยืนกางแขนบังน้องสาวตัวเล็กที่อยู่ด้านหลัง นี่ผมทำอะไรวะเนี่ย? ผมคิดว่าตัวเองเป็นซูปเปอร์แมนรึไง? "หน่อย.!!....อยากเป็นฮีโร่หรอมึง?...กระทืบแม่งก่อนเลย!!" สิ้นเสียงหัวหน้า ผมรู้สึกถึงเด็กรุ่นเดียวกับผม4-5คนกรูเข้ามาผลักผมล้มลงและร่วมกันสหบาทา แจกรอยตีนให้ผมจนนับไม่ทัน ผมโดนรุมยำจนเละ ลูกพี่มันขึ้นคร่อมบนตัวผมแล้วก็ชกหน้าผมไปไม่รู้ที่หมัด ตาผมเริ่มผล่ามัว ผมรู้สึกชาที่ใบหน้า ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่ผมเห็นเลือดสีแดงสดไหลลงมาบดบังดวงตาผม แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยซักนิด ผมรู้สึก....ชาไปทั้งตัวแล้ว "พี่เรย์....อย่าทำพี่เรย์นะ!!" น้องฝ้ายรีบวิ่งเข้ามาผลักไอ้พวกเด็กที่กำลังรุมยำผม แต่เธอก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้ถูกผลักจนล้มลง เธอได้แต่มองดูพี่ชายของเธอโดนทำร้ายโดยช่วยอะไรไม่ได้ น้ำตาของเธอเริ่มไหลพราก คุณเชื่อมั๊ย? ในตอนนั้นน่ะ ผมคิดว่าผมจะตายรึปล่าวเนี่ย? มันรู้สึกว่าสมองของผมมันเบลอไปเลย ผมรู้สึกราวกับล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ หูของผมได้ยินเสียงแว่วๆ ผมเห็นภาพเลือนลาง ผมเห็นรถสีดำหลายคันมาจอดอยู่ริมถนนพร้อมกับเห็นผู้ชายใส่สูทสีดำหลายคนลงมา จากรถ "คุณพ่อ!!....คุณพ่อช่วยพี่เรย์ด้วย!!" เด็กสาวตะโกนสุดเสียงเรียกชายผู้เป็นบิดา "กิต..ไปช่วยไอ้หนูนั่นซิ" เสียงชายหนุ่มที่น้องฝ้ายเรียกว่าคุณพ่อสั่งการ กลุ่มเด็กที่กำลังรุมยำผมอย่างเมามันพอมันเห็นผู้ใหญ่มาไล่ มันก็รีบวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทางกันเลยครับ ทิ้งไว้ก็แต่ผมซึ่งนอนแผ่หราอยู่พื้นพร้อมทั้งบาดแผลอาบเลือดเต็มตัว "เป็นยังไงบ้างลูกพ่อ!!! ฝ้ายไม่เป็นอะไรนะลูก?" คุณพ่อยังหนุ่มรีบเข้าไปโอบกอดลูกสาวด้วยความรักของผู้ให้กำเนิด "คุณพ่อช่วยพี่เรย์ด้วยนะค้ะ...พี่เรย์เป็นคนดี" เด็กสาวพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลรินเต็มสองแก้มขาวๆ "เจ้านายครับ ไอ้หนูนี่ท่าทางเจ็บหนักนะครับ เอายังไงดีครับ" ชายที่ชื่อกิตพูด "...." ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ เขาเข้าไปหาร่างของผู้ปกป้องลูกสาวสุดที่รักของเขาและค่อยๆอุ้มร่างของเด็ก หนุ่มคนนั้นขึ้น เขาไม่มีท่าทางรังเกียจคราบเลือดหรือความสกปรกของเด็กหนุ่มไร้หัวนอนปลาย เท้าเลยซักนิด "เร็วเข้า...รีบพาเค้าไปโรงพยาบาลก่อน!!" คุณพ่อยังหนุ่มพูดพร้อมกับอุ้มผมเข้าไปในรถ ผมสติเลือนลางเต็มที ผมรู้สึกเหมือนตกจากที่สูง มันทั้งปวดทั้งเจ็บไปทั่วทั้งตัว ความชามันเริ่มจางหายไป กลับกลายเป็นความเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน ผมเห็นแสงริบหรี่ลงเรื่อยๆ ม่านตาของผมเริ่มหนักขึ้น มันค่อยๆปิดลงช้าๆ จนกระทั่ง...แสงสุดท้ายหายไป ......................................................... "คุณหมอค๊ะ!!...พี่เรย์เป็นยังไงบ้าง?" น้องฝ้ายถามอย่างร้อนรน "เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?" คุณพ่อถามซ้ำ "เอ่อ...เด็กมีอาการช้ำในมากนะครับ มีแผลแตกบริเวณคิ้วและใบหน้ามีอาการช้ำแต่ก็ไม่เป็นอันตรายครับ คนไข้คงต้องนอนพักซักระยะหนึ่งรอให้บาดแผลหายดีถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้ ครับ" คุณหมออธิบาย "พี่เรย์ปลอดภัยแล้วใช่มั๊ยค้ะพ่อ...พี่เรย์ปลอดภัยแล้ว" เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าพี่ชายคนของเธอปลอดภัย "ว่าแต่ว่า...เด็กคนนี้ไปทำอะไรมาครับเนี่ย? ถึงได้โดนทำร้ายขนาดนี้?" คุณหมอถาม "พี่เรย์ปกป้องหนูค๊ะ!!!" เด็กสาวตอบหนักแน่น "หรอครับ...งั้นเด็กคนนี้คงเป็นคนดีมากสินะ..หมอขอตัวก่อนนะครับ" คุณหมอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ........................................................ "น้องฝ้าย...กลับบ้านกับพ่อก่อนเถอะลูก...ไว้พ่อจะพามาเยี่ยมพี่เค้าอีกนะ" คุณพ่อหนุ่มพูดกับลูกสาว "ไม่ค่ะ!!...หนูจะอยู่กับพี่เรย์!!!" เด็กสาวตอบอย่างหนักแน่น "ไม่เอาน่าลูก...กลับบ้านกันเถอะนะ" "หนุไม่กลับ....หนูจะอยู่กับพี่เรย์" น้องฝ้ายยืนยันเสียงแข็ง "พ่อบอกให้กลับบ้าน!!!...." คุณพ่อหนุ่มเริ่มขึ้นเสียง "ถ้าพ่อไม่ให้หนูอยู่....หนูจะหนีออกจากบ้านจริงด้วย!!" ลูกสาวขมวดคิ้วฆ้อนคุณพ่อวงใหญ่ "อ่ะๆ...ถ้าน้องฝ้ายจะอยู่ก็อยู่ งั้นพ่อกลับก่อนนะ" คุณพ่อตอบ "ค่ะ...หนูรักพ่อค่ะ" เด็กสาวเอ่ยลาผู้เป็นพ่อ "ให้คนอยู่ดูแลน้องฝ้าย2คน พรุ้งนี้ค่อยมารับน้องฝ้ายกลับ" คุณพ่อวัยหนุ่มพูดกับลูกน้องข้างกายก่อนจะเดินออกจากห้องไป "พี่เรย์..." น้องฝ้ายเรียกชื่อผม เธอนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้จับมือผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ......................................................... แดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างกระทบม่านตาของผม ผมรู้สึกร้อนวาบในดวงตา แสงสว่างจ้าทำให้ผมต้องค่อยๆลืมตาขึ้น ผมรู้สึกแสบตาจนต้องยกมือขึ้นมาบัง แต่ผมยกมือขึ้นได้เพียงข้างเดียว ผมรู้สึกเหมือนมืออีกข้างของผมถูกยึดไว้อยู่กับที่ขยับไม่ได้เลย ผมก้มลงดูมือข้างนั้นแล้วผมก็เห็นสาวน้อยคนนั้นกำลังนอนฟุบหลับอยู่ที่ข้าง เตียงผม เธอจับมือผมแน่นไม่ยอมปล่อยแม้กระทั่งตอนหลับ ตอนนั้นถึงผมจะลืมตาตื่น แต่สติผมยังคงเลือนลางอยู่ สมองของผมมันเหมือนกับกำลังประมวลผลเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิด ขึ้นอยู่ ผมค่อยแกะมือเธอออกอย่างเบามือที่สุด แต่ก็ไม่วายทำให้เธอรู้สึกตัวตืน น้องฝ้ายค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาคู่งามแวววาวมองมาทางผม "พี่เรย์ตื่นแล้ว...พี่เรย์ตื่นแล้ว" น้องฝ้ายยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นผมรู้สึกตัว ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน ผมไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่...สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ก็คือ...รอยยิ้มของเธอ มันทำให้อมรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขจิงๆ หลังจากนั้น คุณพ่อของน้องฝ้ายก็มาครับ น้องฝ้ายเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณพ่อของเธอฟังหมดแล้วระหว่างที่ผมสลบอยู่ "พี่เรย์ นี่คุณพ่อของฝ้ายเองค้ะ" น้องฝ้ายจูงมือคุณพ่อมาที่ข้างเตียงผม "สวัสดีครับ" ผมพยายามรวบรวมเสียงพูด "ไม่เป็นไร เธอนอนพักเถอะ" คุณพ่อวัยหนุ่มพูดด้วยท่าทางใจดีและเป็นมิตร "คุณพ่อค้ะ แล้วที่คุยกับหนูไว้ล่ะ...อย่าผิดคำพูดน้าาา..." น้องฝ้ายพูดพร้อมกับเขย่าแขนคุณพ่อ "อ่ะจ้ะ...พ่อรู้แล้ว แต่เด๋วขอพ่อคุยกะพี่เรย์ของหนูหน่อยนะจ๊ะ น้องฝ้ายไปนั่งดูทีวีก่อนนะ" คุณพ่อก้มลงไปพูดกับลูกสาวสุดที่รัก "ชื่อเรย์หรอเรา?...พ่อแม่ล่ะ?..." คุณพ่อหนุ่มถามพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผม "ครับ....แม่ผมเสียแล้ว ส่วนพ่อก็....ไม่รู้อยู่ไหน?" ผมตอบเสียงแผ่วเบา "เรย์...น้าขอบใจกับสิ่งที่เรย์ทำมากนะ ขอบใจที่ช่วยปกป้องลูกสาวของน้า" ชายหนุ่มพูดอย่างใจดี "ผมก็แค่...อยากช่วยให้น้องฝ้ายได้กลับบ้าน เพราะผมน่ะ...เข้าใจดีว่าคนที่ไม่มีบ้านให้กลับน่ะรู้สึกยังไง?" ผมตอบ ผมคิดว่าคำตอบผมคงสะเทือนใจคุณน้าอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว "เรย์....น้าเชื่อว่าเรย์เป็นเด็กดี ถึงแม้ว่าน้าจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย แต่รู้เพียงแค่ลูกสาวน้าเชื่อใจเธอ รู้เพียงแค่ลูกสาวน้ารักเธอ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว" ชายหนุ่มร่างสูงพูดกับผมด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเอ็นดูและสงสาร เขาลุกขึ้นเดินไปหาน้องฝ้ายที่กำลังชะเง้อคอรอดูอยู่ห่างๆ "ว่าไงค๊ะคุณพ่อ?" น้องฝ้ายถามสีหน้าดูลุ้นระทึก "...." คุณพ่อไม่ตอบอะไร เขายิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ลูกสาว "เย้!!...คุณพ่อใจดีที่สุดเลย.!!" น้องฝ้ายเขย่งท้าวหอมแก้มคุณพ่อก่อนจะวิ่งมาหาผม "พี่เรย์...ต่อไปนี้พี่จะมีบ้านแล้วนะ ต่อไปนี้ที่จะมีคุณพ่อจะมีน้องสาวจริงๆด้วย" น้องฝ้ายพูด "หืม?....ทำไมล่ะ?" ผมถาม "ก็คุณพ่อรับพี่เรย์เป็นลูกแล้วไงค๊ะ...ต่อไปหนูก็จะเป้นน้องสาวของพี่เรย์ บ้านเราก็จะเป็นบ้านของพี่เรย์ด้วย" น้องฝ้ายพูดเสียงใสใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "บ...บ้านหรอ?...พี่จะมีบ้านหรอ?....จริงหรอครับคุณน้า?" ผมหันไปถามคุณพ่อวัยหนุ่ม "ยังจะเรียกน้าอีกหรอ? ต่อไปเรียกพ่อนะ..จำเอาไว้" ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนโยน ใบหน้ายิ้มแย้ม "....." ผมไม่ได้ตอบอะไร นอกจากน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างไม่รู้ตัว วันนี้ผมจะมีที่ที่เรียกว่าบ้านแล้ว ผมจะมีครอบครัวแล้ว ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้...มันช่าง...มันความสุขจริงๆนะ ก็นี่แหละครับ เรื่องตอนเด็กของผม เรื่องทั้งหมดมันเริ่มที่ตรงนั้นแหละ เด็กสาวน่ารักที่ชื่อฝ้าย เธอได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาลเลยล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ คราวนี้จะเป็นเรื่องในปัจจุบันของผมนะครับ โปรดติดตามตอนต่อไป ขอบคุณครับ Copy Lay's ตอนที่ 2 ปัจจุบัน....บทประพันธ์ X-SOZE[/b]
|