หลง #13
daona Posted: Jan 26 2006, 11:21 PM
หลง #13
ธวัชชัยขับตรงไปสักครู่ก็เลี้ยวเข้าถนนลูกรัง เขาตีวงโค้งไปตามเส้นทางสายเก่าที่ไม่มีใครนิยมใช้ รถวิ่งขโยกขเยกเข้าไปตามทางขรุขระ ปริษาเริ่มเหลียวมองสองข้างทางอย่างตื่นๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ พอรถวิ่งไปสักระยะก็ได้ยินเสียงน้ำตกดังแว่วมา ธวัชชัยจอดรถที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วหันมายิ้มให้หญิงสาว
"ถึงแล้วครับ คุณน้าได้ยินเสียงน้ำตกมั้ย"
ปริษาพยักหน้า มองออกไปทางนอกหน้าต่างรถ เห็นดอกไม้หลากสีชูช่อไสว ขึ้นเกลื่อนกลาดอย่างงดงามน่าดู รอบๆตัวมีแต่ความเงียบสงบ นอกจากเสียงน้ำตกกับเสียงนกร้องแล้วก็เกือบจะไม่ได้ยินเสียงอื่นใดเลย
ธวัชชัยเปิดประตูรถ เขาเดินไปเปิดกระโปรงด้านหลัง ดึงเสื่อฝืนใหญ่ออกมา ปริษามองดูเขาด้วยสายตาเฉยเมย วินาทีนั้นเธอคิดว่าน่าจะคุยกับเขาที่โรงแรมมากกว่า แต่ก็อีกนั่นแหละถ้าอยู่โรงแรมเธอก็คงไม่มีโอกาสคุยกับเขาตามลำพัง
"อ้าว ลงมาซิครับคุณน้า เดินไปดูน้ำตกกันทางโน้น"
ปริษาอึกอักอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อนึกว่าไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้ว รีบๆคุยให้จบก็จะได้ชวนเขากลับ ดังนั้นหญิงสาวจึงเปิดประตูรถแล้วก้าวออกไป
"เดี๋ยวเราไปนั่งตรงชะง่อนผาโน่นดีกว่าครับ มองเห็นน้ำตกถนัดดี"
"แต่น้าว่า เราคุยกันตรงนี้ก็ได้นะคะ จะได้รีบกลับกัน เดี๋ยวหนูอ้อจะคอยนาน"
ชายหนุ่มทำหน้าพิกล
"อ้าว ทำไมล่ะครับ เราอุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว ไม่ไปดูน้ำตกก็น่าเสียดาย"
ปริษาหลบตาเขา
"น้าปวดหัวพอดีเลยค่ะ เมื่อกี้นี้เอง"
แววตาของธวัชชัยวาวโรจน์ ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากันแน่น
"เถอะครับ ไปนั่งคุยบนนั้นดีกว่า บางทีละอองเย็นๆจากน้ำตกจะช่วยให้คุณน้าดีขึ้นบ้าง ถ้าไงเดี๋ยวค่อยกลับ เดินตามผมมาทางนี้เถอะ"
โดยไม่ฟังเสียงปริษา เขาปีนขึ้นไปก่อนด้วยท่าทางคล่องแคล่ว เดินตามทางเล็กๆผ่านกอหญ้าที่รกทึบ พอพ้นแนวหญ้า คนทั้งสองก็ขึ้นมาบนลานหินที่ร่มรื่น มองลงไปเห็นน้ำตกทอดตัวขาวโพลนเป็นสายลงจากหน้าผา
ธวัชชัยปูเสื่อแล้วเชื้อเชิญปริษานั่ง คนทั้งสองจับจ้องดูสายน้ำที่พรั่งพรูหลั่งไหลกระทบแก่งหินข้างล่างโดยไม่พูดไม่จากันเลย
"เอ..ทำไมน้ำตกนี้ไม่มีคนเลยล่ะคะอาจารย์"
ธวัชชัยชี้ไปข้างล่าง
"ถ้าคุณน้าอยากดูคนต้องเดินไปชะโงกดูตรงนั้นครับ ส่วนมากเขาเล่นน้ำตกชั้นล่างกัน ที่นี่มันเกือบจะชั้นสูงสุดแล้ว ไม่ค่อยมีใครขึ้นมากันหรอกเพราะทางไม่ดี"
ปริษามองหน้าเขา
"ทำไมอาจารย์พาน้ามาที่นี่ล่ะคะ" ปริษามองหน้าเขาด้วยความกังวล
"ก็คุณน้าอยากจะคุยเงียบๆไม่ใช่หรือ ผมว่าเราอยู่กันตามลำพังอย่างนี้เข้าทีกว่าไปรวมอยู่กับคนข้างล่างเป็นไหนๆ...จริงมั้ย"
ปริษาหน้าพยักหน้า
"ค่ะ..อาจารย์...เอ้อ...คือเรื่องที่น้าอยากจะถามก็คือ...อืมมม...น้าจะถามยังไงดี..."
ปริษาเอ่ยตะกุกตะกัก อยากจะถามตรงๆก็เกรงว่าจะเสียมารยาท
ชายหนุ่มเห็นทีท่ากระดากกระเดื่องของเธอจึงพูดขึ้นแทน
"คุณน้าคงอยากถามว่า ทำไมผมจึงสนิทสนมกับน้องหวานกับน้องอ้อพร้อมกัน..พูดง่ายๆก็คือคุณน้าคงนึกระแวงว่าผมจะจีบลูกสาวคุณน้าพร้อมกันทั้งสองคนใช่มั้ยครับ"
ปริษาตกใจคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆ ธวัชชัยเห็นเธอนิ่งไม่ปฎิเสธ ชายหนุ่มก็หัวเราะเบาๆแล้วอธิบายต่อ
"จริงๆแล้ว ผมรู้จักกับน้องหวานก่อนน่ะครับคุณน้า น้องหวานเป็นเพื่อนกับน้องสาวผม ผมรู้จักตั้งแต่สมัยที่เธอเป็นนักเรียน เพราะมาที่บ้านผมบ่อยๆ "
"แล้วอาจารย์คิดยังไงกับหนูหวานล่ะคะ" ปริษาถามตรงๆ เริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาของเขาที่มักชำเลืองมองช่วงขาของเธอบ่อยๆ
"น้องหวานเป็นเด็กน่ารัก เรียบร้อย ดูซื่อๆ ผมมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้เธอ"
"แล้วอาจารย์รักเธอหรือเปล่า"
ธวัชชัยส่ายหน้า
"ผม...ผมบอกไม่ถูกครับคุณน้า"
ปริษาไม่พอใจกับคำตอบของเขา ถามต่อ
"แล้วหนูอ้อล่ะ" น้ำเสียงนั้นเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว มองหน้าเขาด้วยแววตาคาดคั้น
"คุณอ้อทั้งสวย ทั้งเก่ง ผู้ชายคนไหนได้เธอมาเป็นภรรยาก็โชคดี"
"เอ๊ะ อาจารย์พูดยังไงกันนี่... น้าฟังแล้วไม่เข้าใจ ตกลง อาจารย์ชอบคนไหนกันแน่ หรือจะหลอกจีบลูกสาวน้าเล่นๆ"
ธวัชชัยถอนหายใจ
"ก่อนหน้านี้ ผมก็คิดวนไปวนมาอยู่หลายครั้ง แต่ผมตัดสินใจไม่ได้ซักที ทั้งสองคนมีดีกันไปคนละอย่าง และผมก็ไม่อยากให้คนใดคนหนึ่งต้องเสียใจ ...แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจได้แล้ว"
"ยังไง" ปริษาถาม รู้สึกเดือดกับคำตอบของเขา
ธวัชชัยมองใบหน้าสวยหวานของปริษา พูดเสียงนุ่มนวล
"คุณน้าครับ ผมดูยังไง คุณน้าก็ไม่ได้แก่พอที่จะเป็นน้าผมได้เลย ผมว่าคุณน้าคงจะมีวัยไล่เลี่ยกับผมเสียมากกว่า ขอผมเรียกคุณน้าว่าพี่ได้มั้ยครับ พี่ปา..."
ปริษาหน้าเสีย นึกเจ็บใจตัวเองที่ไว้ใจเขา สีหน้าเธอไม่สู้ดีนัก หญิงสาวรู้แล้วว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นคนกะล่อนหาความจริงใจไม่ได้ เธอตัดสินใจที่จะให้ลูกสาวทั้งสองคนเลิกคบกับเขา ถึงจะต้องบังคับกันก็ต้องทำ
"ไม่ดีมั้งคะอาจารย์ เรียกน้าอย่างเดิมดีกว่า เอาละ...น้าว่าเรากลับกันได้แล้ว"
ธวัชชัยตาเป็นประกาย เขาขยับกายใกล้เธอเข้ามา
"เดี๋ยวซิครับพี่ปา จะรีบกลับทำไม พี่ปายังไม่ได้ฟังคำตอบจากผมเลย"
ปริษาขยับตัวจะผละออกมา แต่นาทีนั้นเองมือแข็งแรงของธวัชชัยก็คว้ามือเธอไว้แน่น เขาขยับกายเข้ามาจนชิด มืออีกข้างเอื้อมมาโน้มไหล่หญิงสาวรั้งเข้าไปหา
ปริษาตกใจร้องโวยวายลั่น
"บ้าจริง...ปล่อยน้านะ อาจารย์"
ธวัชชัยหัวเราะในลำคอ อาจารย์หนุ่มรั้งร่างเธอเข้ามาอีก
"พี่ปา ผมตัดสินใจแล้วครับ คนที่ผมต้องการจริงๆก็คือพี่นั่นเอง ผมรักพี่จริงๆนะครับ พี่ปา"
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ อาจารย์... บอกให้ปล่อย...คุณนี่หยาบคายแท้ๆ"
ธวัชชัยไขว่คว้าเธอเป็นพัลวัน
"แบบนี้เขาไม่เรียกว่าหยาบคายหรอกครับพี่ปา เขาเรียกว่ารักต่างหาก พี่ปา...ผมรักพี่...ได้ยินไหม?.... ผมรักพี่"
"รักบ้าบออะไรกัน...ปล่อยมือชั้นเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นชั้นจะร้องให้ลั่นเชียว" หญิงสาวขู่
อาจารย์หนุ่มยังพยายามรั้งร่างของเธอเข้าไปอีกทั้งๆที่ปริษากำลังดิ้นรนอย่างสุดฤทธิ์
"เสียเวลาเปล่าๆครับพี่ปา พี่ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยิน น้ำตกนั่นมันดังอย่างกับอะไรดี... น่าตามใจผมหน่อยเถอะครับ อย่าดิ้นเลย จะเหน็ดเหนื่อยไปเสียเปล่าๆ"
"บ้า..คุณมันบ้า โธ่ ชั้นไม่คิดเลยว่าคุณจะชั่วชาติไร้ศีลธรรมถึงขนาดนี้ เป็นถึงอาจารย์" หญิงสาวตะโกนด่า น้ำตาร่วงรินลงมาตามพวงแก้ม
ธวัชชัยห้วเราะกระหึ่มในลำคอ เขาไขว่คว้าปริษาอย่างเมามัน มือขวาตะโบมทรวงอก แต่ปริษาเบี่ยงหลบ มือของเขาจึงดึงชายเสื้อของเธอกระชากออกเต็มแรง
คว้ากกกกก
เสียงเสื้อขาดดังลั่น ปริษาอุทานอย่างตกใจ บราที่รัดเต้าทรวงขนาดใหญ่ของเธอปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน ธวัชชัยผวาเข้าไปหา ตาเป็นประกายวาววาม
"พี่ปา โอ้โฮ ใหญ่อย่างที่คิดไว้เลย พี่สวยน่ากินเหลือเกิน"
หน้าของเขายื่นเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารดที่แก้มของหญิงสาว ปริษาบิดกายสุดแรง ฉับพลันมือข้างซ้ายที่เป็นอิสระของเธอก็ฟาดลงไปเต็มเหนี่ยว
เพี๊ยะ!!!
แก้มของอาจารย์หนุ่มเป็นรอยแดงปื้นใหญ่ขึ้นมาในทันที
"พี่ปา...นี่พี่ตบผมรึนี่ พี่กล้าตบนายธวัชชัย" เขาคำรามออกมา
หญิงสาวไม่ตอบ พยายามดิ้นจะให้หลุดจากมือ แต่ทันทีนั้นเองธวัชชัยก็แสดงวิญญาณของความเป็นสัตว์ป่าออกมา เขากดร่างเธอนอนราบลงบนพื้นหญ้า ปริษาร้องด้วยคามเจ็บปวด ร่างกายท่อนล่างของเธอถูกเขาคร่อมกดทับไว้ อาจารย์หนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม
"เมื่อพี่ไม่ต้องการที่จะพูดจากันดีๆก็ไม่เป็นไร คนสวย ผมจะเป็นผัวพี่แบบโจรก็ได้ ฮะ ฮะ จะดิ้นไปทำไมครับ เดี๋ยวเจอฤทธิ์เดชน้องชายหัวโตของผมเข้าเดี๋ยวก็ร้องครางไม่หยุด 555555"
ปริษาดิ้นสุดชีวิต แต่ยิ่งดิ้นเธอก็ยิ่งเจ็บมือขวาของเขาที่เอื้อมมาที่ไหล่ของเธอ บราเซียร์ถูกกระชากจนตะขอขาดติดมือเขาออกมา ปทุมถันอันยองใยที่อัดแน่นอยู่ในที่ปกปิด ทะลักหลุดออกมาเด่นชัดกระจ่างตา ปริษาหลับตาตัวสั่นเทิ้มด้วยความขยะแขยง เธอรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ปริษาร้องให้คนช่วย แต่เสียงของเธอดูจะเลือนหายไปกับเสียงน้ำตกที่ดังกึกก้องปัมนาทอยู่ใกล้ๆ เธอรู้สึกว่าลมหายใจอันหื่นกระหายของธวัชชัยกำลังก้มต่ำลงมาทุกที