ในโลกนี้มีอะไรเป็นไทยแท้ ของไทยแน่นั้นหรือคือภาษา
ซึ่งผลิดอกออกผลแต่ต้นมา รวมเรียกว่า"วรรณคดีไทย"
บทประพันธ์ มล.ปื่นมาลากุล
(https://upic.me/i/oo/9mvhb.jpg)
ทั้งคู่ต่างนอนสลบไสลไปนานเท่าไรไม่รู้เป็นนางสุวรรณมาลีที่ฟิ้นตื่นขึ้นมาก่อนพบตัวเองนอนที่ชายหาดแห่งหนึ่ง นึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจำได้ว่าตัวเองพลัดตกลงน้ำไป ขณะกำลังจะจมน้ำขาดใจตาย เป็นสินสมุทรที่จับตนแบกใส่บ่าพาขึ้นน้ำทะเลรอดตายมาได้ รู้สึกตัวอีกทีก็พบตัวเองกำลังเกาะหลังสินสมุทรที่พาตนว่ายน้ำอยู่กลางทะเลผ่านไปวันแล้ววันเล่า ตัวเองได้แต่เกาะหลังสินสมุทรแน่น
มาบัดนี้คงเป็นสินสมุทรที่พาว่ายน้ำข้ามทะเลถึงเกาะนี้เป็นแน่
พอปะติดปะต่อจำเรื่องราวได้ จึงมองค้นหาสินสมุทรที่ปรากฎนอนอยู่บนพื้นทรายใกล้ๆตัวเธอนี้เอง
ด้วยความดีใจจึงเข้าไปปลุกสินสมุทร
"สินสมุทรลูกรักตื่นเถอะลูก"
แต่ปรากฎว่าสินสมุทรนอนแน่นิ่งปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น
นางสุวรรณมาลีถึงกับใจหาย น้ำตาพาลไหลออกมาด้วยใจไม่ดีคิดว่าสินสมุทรอาจตายแล้ว คิดเสียใจว่าเพราะสินสมุทรได้ช่วยเหลือจนสุดขีวิตจนตัวตายไปหรือไร
นางสุวรรณมาลีเป็นคนที่มีน่ำใจกตัญญูอยากตอบแทนสินสมุทรเป็นการชดเชยบ้าง ไม่น่ามาด่วนจากไปเสียก่อน
นางสุวรรณมาลีจึงนั่งคุกเข่าพนมมือตั้งจิตอธิษฐานต่อเทพยดาฟ้าดินสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวง
ขอโปรดจงดลบันดาลให้สินสมุทรรอดตายทีเถอะแล้วตนจะยอมทำอะไรทุกอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนให้กับสินสมุทร แม้ต้องสละชีวิตเพื่อให้สินสมุทรได้รอดตายในครั้งนี้ก็ตาม
พอจบคำอธิษฐานเหมือนมีเทพมาดลใจว่าให้นางลองผายปอดสินสมุทรดูสิ
พอคิดได้ นางสุวรรณมาลีไม่รอช้าจับสินสมุทรนอนหงายเอามือกดหน้าท้องเพื่อไล่อากาศตามที่รู้มา
แต่สินสมุทรยังนิ่งเฉย
อา หรือต้องใช้วิธีเป่าปาก(เม้าท์ทูเม้าท์)
เมื่อคิดได้นางจึงเอามือดันคางสินสมุทรให้ปากเผยอ้าปากสำรวจดูภายในไม่มีสิ่งใดที่ค้างในปากสินสมุทรที่มาขัดขวางการหายใจ จึงเอามือปิดจมูกสินสมุทรพร้อมกับก้มลงเอาปากลงไปประกบปากสินสมุทรเพื่อทำการส่งลมหายใจให้ จะเป็นเพราะคำอธิษฐานนางสัมฤทธิ์ผลหรือไร
ปรากฎสินสมุทรกลับเอามือขึ้นมาโอบศรีษะนางสุวรรณมาลีไว้แน่น กลับเป็นผู้เอาปากของตนดูดปากอันหอมหวานของนางสุวรรณมาลีซึ่งกำลังตกติ่นตลึงปากอ้าตาค้าง ทำให้ลิ้นของสินสมุทรกลับนางเข้ามาโลมเลียตวัดพัวพันกับลิ้นของนาง มิหนำซ้ำยังดูดเอาลิ้นและน้ำลายของนางเข้าปากไปกลืนกิน
ก่อนคลายจูบปากดูดลิ้นได้ยินเสียงดัง "จ๊วบ"
พลันสินสมุทรก็ลืมตาขึ้นมามองเห็นหน้าจ้องนางสุวรรณมาลีที่อยู่ตรงหน้า "แม่ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
"สินสมุทร เจ้าตื่นแล้วเหรอ"
"เมื่อสักครู่ข้าฝันว่าแม่เอาขนมอะไรให้ลูกกินไม่รู้ มันช่างอ่อนนุ่มหอมหวาน ข้ายังรู้สึกถึงรสชาดความหวานอร่อยลิ้นอยู่ไม่หายเลย"
นางสุวรรณมาลีได้ฟังต้องหน้าแดงร้อนผ่าว เพราะเมื่อสักครู่สินสมุทรได้จูบปากกับนางแถมยังเอาลิ้นเข้ามาเลียลิ้นนางอีกต่างหาก
จึงแก้เขินกล่าวไปว่า
"ทีแรกแม่คิดว่าเจ้าเป็นอะไรไป เจ้าฟื้นมาแม่ดีใจยิ่ง เจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
สินสมุทรขยับตัวลุกขึ้นขยับตัว
"ไม่เลยข้ารู้สึกกระปี๋กระเป๋าแข็งแรงดี เหมือนได้กินอาหารทิพย์เข้าไปสักครู่ทำให้มีพลัง"
สินสมุทรยังไม่ยอมหยุดพูดในสิ่งที่ผ่านมาสักครู่ จึงทำให้นางสุวรรณมาลีเขินอายยิ่งนัก
สินสมุทรพูดพร้อมมองไปที่นางสุวรรณมาลี ที่ตอนนี้เสื้อผ้าที่สวมโดนน้ำเปียกจนแนบเนื้อเห็นทรวดทรงองค์เอวอย่างชัดเจน แก่นกายสินสมุทรค่อยขยับตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว จนสินสมุทรต้องเอามือกดเอาไว้ไม่ให้นางสุวรรณมาลีเห็น
ส่วนนางเห็นสินสมุทรจ้องเอาๆจนรู้สึกผิดสังเกตุค่อยพบตัวเองกำลังคล้ายอวดโฉมให้สินสมุทรดูแม้ไม่เปลือยก็เหมือนเปลือย ต่างคนต่างเขินไม่รู้ตัวจนต้องพูดแก้เก้อ
"ตอนนี้เรามาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าเจ้าแข็งแรงพอเราลองเดินสำรวจดูหน่อยเป็นไงว่ามีใครอยู่ที่เกาะนี้หรือไม่"
สินสมุทรเห็นดีด้วยจึงลุกขึ้นหันหลังเดินนำหน้านางสุวรรณมาลี กลัวว่านางจะพบเห็นอะไร
แต่ไม่วายพ้นสายตานางสุวรรณมาลีไปได้เช่นกัน
"สินสมุทรเดินนำหน้าดีแล้วเรากำลังโป๊อยู่ไว้เสื้อผ้าแห้งก็คงดีขึ้น แต่เอะเหมือนมีอะไรในร่มผ้าของสินสมุทรมันยื่นออกมา คงไม่ใช่มั่ง สินสมุทรพึ่งเก้าขวบเองคงไม่ได้คิดอะไร เมื่อสักครู่คงเป็นสินสมุทรฝันไปตามที่บอกจริงๆ"
นางสุวรรณมาลีคิดคำนึงยกมือแตะที่ริมฝีปากปากอย่างไม่รู้ตัว ยังรู้สึกถึงรสจูบของสินสมุทรยังค้างคา
เช่นเดียวกับสินสมุทรที่คำนึงเช่นกัน
"ไฉนของเรามันโด่ขึ้นมาได้ เพียงแค่เห็นเรือนกายที่เด่นชัดของแม่เช่นนั้น เมื่อสักครู่แม่เอาอะไรให้เรากินจริงๆหรือเปล่า ยังรู้สึกอร่อยหวานมันส์ในปากอยู่เลย อยากกินอีกครั้ง"
ต่างคนต่างคิดคนละด้าน เลยทำให้การเดินสำรวจเกาะเต็มไปด้วยความเงียบ
เกาะที่สินสมุทรกับสุวรรณมาลีมาติดเป็นเกาะใหญ่มากใช้เวลาเดินเนิ่นนาน แต่กลับไร้ผู้คนอยู่อาศัย
แต่ช่างโชคดีที่ทั้งคู่เดินมาเจอบ่อน้ำจืดขนาดใหญ่ แถมมีต้นมะพร้าวและผลไม้อยู่มากมาย ในบทประพันธ์ว่าเป็นเทพยดานึกสงสารทั้งคู่เลยบันดาลให้มีผลไม้เกิดขึ้น
ทั้งคู่จึงช่วยกันเก็บผลไม้และน้ำจืดมารับประทานด้วยความหิวโหย
และชักชวนกันมานั่งริมหาดอีกด้าน ขณะนี้เสื้อผ้าทั้งคู่ต่างแห้งดีแล้วจึงไม่มีอะไรให้เห็นเหมือนสักครู่ ต่างเหนื่อยอ่อน จึงมาพักตรงโขดหินโดยสินสมุทรนอนหนุนตักนาง สินสมุทรรู้สึกมีความสุขที่อยู่ด้วยกัน
แม้ไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อไร เนื่องจากวันนั้นต่างคนต่างเหนื่อยจึงต่างนอนหลับไปโดนไม่มีเหตุการณ์ใด
ผ่านไป 2- 3 วัน ยังดูเหมือนไร้วี่แววจะมีเรือใดผ่านมา สำหรับสินสมุทรอาศัยอยู่บนเกาะมาแต่กำเนิดจึงไม่รู้สึกแปลกอะไร ก็เหมือนบ้านที่ตนอยู่ แต่นางสุวรรณมาลีเป็นราชธิดาอยู่แต่ในวังมีแต่ผู้คนทำอะไรให้ การที่ต้องมานอนกลางดินกินกลางทรายเช่นนี้จึงเป็นเรื่องลำบาก
สินสมุทรจึงคิดทำที่พักในเป็นกิจลักษณะจะได้ไม่ต้องมานอนลำบากเช่นนี้ สินสมุทรนึกสงสารนางสุวรรณมาลีที่ต้องมาตกระกำลำบาก จึงเป็นฝ่ายช่วยหาปลาและผลไม่มากินกัน นางสุวรรณมาลีอดคิดในใจไม่ได้หากนางมาติดเกาะเพียงลำพังมีหวังนางคงอดตายไปแล้วก็ได้ด้วยตัวเองทำอะไรไม่เป็น แต่สินสมุทรกลับตอบว่าตนเองมีความสุขจังเพียงแค่ได้อยู่กับแม่เช่นนี้ก็มีความสุขแล้วเรื่องหาอาหารและอื่นๆไม่ได้มีความยากลำบากสำหรับตนเลย
วันนี้ระหว่างนางนั่งอยู่ในร่มเงาไม้มองเห็นสินสมุทร ใช้กำลังดึงหักโค่นล้มไม้ขนาดย้อมลงด้วยมือเปล่าอย่างง่ายดายและยังสามารถใช้มือฉีกต้นไม้ออกเป็นสองซึก เพื่อทำการสร้างเพิกพักตามแบบที่เคย้ห็นผู้คนสร้างที่พักของตนในเกาะแก้วพิสดาร ที่มีคนเรือแตกมาอาศัยอยู่จำนวนมากหลายชาติภาษา ด้วยสินสมุทรเป็นเด็กฉลาดจดจำ นอกจากนี้สินสมุทรยังสามารถพูดได้หลายภาษาตามผู้คนบนเกาะ รวมถึงที่สินสมุทรเข้าใจภาษาแขกก็เพราะรู้มาจากคนบนเกาะแก้วพิสดารนี้เอง
นางสุวรรณมาลีเฝ้ามองสินสมุทรทำงานด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากการมองเห็นสินสมุทรเป็นเด็กน้อยที่น่าเอ็นดูกลับเป็นความรู้สึกที่ประทับใจและชื่นชมในตัวสินสมุทร
นางสุวรรณมาลีอดคำนึงถึงขึ้นมาไม่ได้ว่า
สินสมุทรนี้เก่งเกินเด็กทั่วไป มีน้ำใจกล้าหาญเด็ดเดี่ยว หากโตขึ้นคงเป็นคู่ครองที่ดีเป็นแน่ นึกเปรียบเทียบสินสมุทรกับพระอภัยมณีไม่ได้ ว่าตัวเองเป็นสาวสพรั่งมีความสวยงามถึงวัยที่จะค้องมีคู่ครองมาเจอคนหล่อพูดจาอ่อนหวานเช่นพระอภัยมณีเพียงไม่กี่วัน ก็ไปหลงชมชอบเพราะความหล่อเสียแล้วยังไม่ได้ประจีกษ์ถึงน้ำใจข้างในด้วยซ้ำ ส่วนสินสมุทรเสียอีกที่แสดงออกถึงความรักที่มีต่อเราอย่างแท้จริงยอมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายให้ได้รอดชีวิตถึงสองครา ออกหน้าปกป้องเราตลอดมาหากแม้โตสักหน่อยเราคงต้องเลือกสินสมุทรเป็นคู่ชีวิตเป็นแน่แท้ เอ..แต่สินสมุทรเป็นเด็กที่มิรู้ความแน่หรือ แล้วหากว่าต่อไปเราอาจต้องอยู่ในเกาะนี้ตามลำพังด้วยกันตลอดไปละ
เรากลับสินสมุทรอาจต้องลงเอยกันเช่นไร ที่สินสมุทรมาชอบเราอาจเป็นเพราะสินสมุทรยังไม่เคยพบเห็นสาวใด หากแม้ภายหน้าเกิดออกจากเกาะแล้วสินสมุทรไปพบคนใหม่ที่อายุใกล้กันกว่าก็อาจหมดรักเราได้เช่นกันด้วยเราแก่กว่ากระมั่ง
"บ้าจริงทำไมเราคิดกับสินสมุทรไปไกลอย่างนี้ได้นะ"
ย้อนถึงเมื่อวันก่อนนางตื่นขึ้นมากลางดึก สินสมุทรนอนละเมอร้องหา แม่ ตนจึงสดุ้งตื่นเดินเข้ามาดูใกล้ขณะจะทักเรียกขึ้นมาปลอบขวัญด้วยคิดว่าสินสมุทรอาจฝันร้ายหรือไร ก็เห็นสินสมุทรเอามือล้วงขยุกขยักไปในกางเกงของตนเองและทำท่าเอามือสาวมันขึ้นๆลงๆ พลางเรียก
"แม่สวยยื่ง สินสมุทรมีความสุขเหลือเกิน อูยส? แม่จ๋า โอ๊ย สินสมุทร ซี้ดส์ อูย์แม่จ๋า ไม่ไหวแล้ว..."
นางสุวรรณมาลีได้ฟังถึงผงะคอแห้ง กลืนน้ำลายฝืดคอ รีบหันกายกลับไปนอนให้ห่างไกลสินสมุทรหน่อยหนึ่ง ใจเต้นระส่ำ
อาการสินสมุทรเรียกละเมอถึงตนแบบนี้ไยมิใช่อาการชายหนุ่มที่มีต่อคนรักหรอกรึ วันก่อนที่สินสมุทรจูบเรามันก็ดูดดื่ม ยิ่งกว่าตอนที่พระอภัยมณีจูบเพราะตอนนั้นเราขัดขืนพระอภัยจึงจูบได้ไม่ถนัดแต่สินสมุทรจูบเข้าเต็มปากแบบนั้น
นางสุวรรณมาลีคิดแล้วเกิดอารมณ์กำหนัดขึ้นมาเผลอเอามือไปลูบหีตัวเองเข้า
"ไม่น่าจะใช่ สินสมุทรยังเด็ก.."
นางคิดวนอยู่ในหัวไม่จบสิ้นเผลอตัวนอนตกเบ็ดเล่นจนน้ำแตกไปเช่นกัน
มองดูสินสมุทรที่คงชักว่าวช่วยตัวเองจนเสร็จแล้ว จึงนอนกรนหหลับสบายไปแล้วเช่นกัน
"แม่ข้าทำเสร็จแล้ว เก่งไหมละ"
สินสมุทรวิ่งเข้ามาหาพร้อมกอดเอาหน้าซุกที่ตักหน้า ก่อนลุกขึ้นมาเอียงแก้มให้นาง
"เก่งมากจ๊ะ มากินน้ำก่อนเถอะ
สินสมุทรรับน้ำไปดิ่มแล้วแล้วยังยื่นหน้าเข้ามาเอียงแก้มให้นางรอให้นางสุวรรณมาลีจูบหอมแก้มตนเช่นเคย แต่รอแล้วนางสุวรรณมาลีนิ่งเฉยด้วยนางมาคำนึงถึงเรื่องคืนก่อนตอนเห็นสินสมุทรช่วยตัวเอง
ฝ่ายสินสมุทรเห็นนางสุวรรณมาลีมัวชักช้าอะไร จึงเป็นฝ่ายชิงลงมือจูบไปที่แก้มใสขาวปลั่งของนางเอง นางสุวรรณมาลีต้องสดุ้งรู้สึกตกใจกลิ่นแก้มนางหอมละมุนแม้ว่าไม่ได้ตกแต่งเครื่องประทินโฉมใด แต่ใบหน้าสดก็ดูสวยสคราญชวนหลงใหลยิ่งนัก
"อุ้ย..สินสมุทร"
นางสุวรรณมาลีเผลอร้องออกมา วันนี้สินสมุทรกลับเกิดคึกคนองได้ใจยิ่งมาได้กลิ่นแก้มนางเช่นนี้ สินสมุทรยิ่งกำเริบใจ หันไปจูบแก้มนางอีกครา
"อุ้ย..อะไรกันสินสมุทร อย่า..หยุดนะ "
นางสุวรรณมาลึร้องห้ามเสียงหลงจะยกมือขัดขวางก็กลัวเป็นการเสียกริยา และอาจทำให้สินสมุทรน้อยใจ เลยได้แต่พลิกหน้าหลบไปมาสินสมุทรเลยระดมจูบเดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาไม่หยุด ด้วยเจตนาหยอกล้อในทีแรกกลายเป็นกำเริบใจไปทุกที นางสุวรรณมาลีก็รู้สึกการจูบแก้มหนนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา กลับรู้สึกเสียวซ่านใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนตอนที่อยู่กับพระอภัยมณีในเรือตอนนั้น แต่อาจจะมากกว่าเพราะไม่เพียงแก้มรวมถึงซอกคอที่สินสมุทรมาซุกไซ้ให้เสียวซ่าน
แต่แล้วนางก็ต้องสดุ้งตกใจ ยกมือห้ามร้องบอก
"สินสมุทร หยุดก่อนเถอะ มีคนเดินมาทางนี้"
ขณะนั้นเองกลับมีเรือโจราสลัดหัวหน้าชื่อสุหรั่งเป็นชาวอังกฤษฝรั่งเศสไม่แน่ชัด รูปร่างสูงตามลักษณะของคนเชื้อชาติฝรั่ง มีสมุนถึง 500 คน แล่นเรือมาเกาะแห่งนี้เพื่อเอาน้ำจืดบรรทุกขึ้นเรือไป โจรสุหรั่งทำการปล้นฆ่าชิงทรัพย์เรือโจรมาหลายราย รวมทั้งฉุดคร่าหญิงสาวมาระบายความใคร่หลายคน เบื่อแล้วก็แบ่งปันไปให้ลูกน้อง
โจรสุหรั่งพาลูกน้องมาเอาน้ำจืดบนเกาะแห่งนี้ มองขึ้นไปบนเชิงผาเห็นหญิงสาวหน้าสะสวย ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ขาวผ่องพรรณน่ารักน่าล่อยิ่งนัก
ก็เกิดกำเริบจิตหงุดเงี้ยวขึ้นมาทันที แต่กลับเขม่นว่ามีผู้ชายที่มาซุกไซ้กอมแก้มนางนั้นเป็นใครใครด้วยระยะไกลเห็นไม่ชัดเจน จึงสั่งลูกน้องลงไปสืบดูว่าทั้งคู่มายังไงยังมีใครอื่นที่มาด้วยหรือไม่มากน้อยเพียงใด
ลูกน้องโจรสลัดมาสืบได้ความว่าทั้งคู่ถูกยักษ์ผัเสื้อสมุทรทำเรือแตก จึงหนีมาติดที่เกาะแห่งนี้ นางสุวรรณมาลีเป็นถึงราชธิดาแต่เป็นหม้ายมีลูกติดมาคนหนึ่ง
"แจ๋วมาก งานนี้ข้าจะได้ทั้งเมียทั้งสมบัติ หากข้าได้เป็นลูกเขยเจ้าเมือง
ขาวสวยๆ อย่างนี้ต้องจับเย็ดให้จั่งหมั่บ ทั้งวันทั้งคืน"
โจรสุหรั่งหัวเราะอย่างชอบใจ
โจรสุหรั่งแสดงบทบาทของผู้ที่ใจดีมีคุณธรรมยินดีช่วยเหลือพานางไปส่งยังบ้านเมืองโดยไม่ประสงค์สิ่งใด ด้วยเกาะนี้เป็นเกาะร้างไม่ค่อยมีใครแล่นเรือผ่านมา ยิ่งได้ยินว่ามีผีเสื้อสมุทรอยู่แถวนี้ยิ่งไม่มีใครมาเลย
นางสุวรรณมาลีฟังแล้วมีเหตุผล จึงตกลงกับสินสมุทรว่าจะโดยสารเรือไปด้วย ส่วนสินสมุทรใจแม้อยากอนู่กับนางสุวรรณมาลีตามลำพังแต่ก็จำต้องทำตามที่นางต้องการ สินสมุทรเกิดรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล ด้วยเผอิญหันไปเห็นรอยยิ้มอันหื่นกระหายของหัวหน้าโจรสลัด และลูกน้องที่กำลังทำท่าอ้าปากเอามือลูบปาก ขณะที่กำลังก้าวขึ้นเรือ จึงพยายามอยู่ใกล้ชิดนางสุวรรณมาลีอยู่ไม่ห่าง
นางสุวรรณมาลีกับสินสมุทรเดินขึ้นเรือโจรสลัดไปแล้ว
แถมเป็นเรือสลัดฝรั่งที่กำลังหื่นกระหายเสียด้วย มีแผนจะเคลมสวาทนางสุวรรณมาลี หากโดนไปนางสุวรรณมาลีตายแน่ โจรมีตั้ง 500 ตน นางสุวรรณมาลีโดนคนละทีมีหวังบานหุบไม่ลง ไม่อยากนึกถึง
สินสมุทรจะช่วยได้ไหม คราวนี้
โปรดติอตามตอนหน้าเถอะ
โจร 500 มีที่มาจากเรื่องนี้หรือเปล่า?...สุวรรณมาลีจะรอดจากของใหญ่ได้มั้ย?...
โจรแค่ 50 ว่าแย่แล้ว นี่เจอตั้ง 500 แน่ะ ........ยังกะ Tokyo Hot รหัส 1 - 100 เลยนะนั่น ::Hunger::
อยากรู้จังว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ........เธอจะรอดจากน้ำมือโจรได้หรือเปล่า
แล้วเอ็งจะรู้เลย หนุ่ม(น้อย)ลูกครึ่งยักษ์ไม่ธรรมดาหรอก แต่สรุปจะเรียกแม่หรือเรียกเมียก็ต้องรอดู
::HoHo:: อะฮ้า นี่เองที่มาของคำว่าโจรห้าร้อย อิอิ สนุกมากครับนึกว่าจะเสร็จสินสมุทรกลางเกาะไปแล้ว ::Foo:: ก็ยังมีมารสุหรั่งและลูกน้องห้าร้อยตัวมาขัดอารมณ์ผู้อ่านอีกรอบ ::Crying:: ยกนิ้วให้ท่าน cobra จริงๆครับเรื่องชั้นเชิงผูกเรื่องให้ผู้อ่านคอยลุ้นตามตลอด 555+ ::Fighto:: เป็นกำลังใจให้ท่านสร้างสรรค์ผลงานตลอดไปครับ ^_^ ::Reader::
นึกว่าจะง่าย ๆ กลับซับซ้อนมีโจรมาตามราวีอีก อืมจะใช้โจรหรือโดนโจรกำราบละนี่ ขอบคุณมากครับ
ปูเสื่อรอเลยตั้งแต่เรื่องขุนช้าง-ขุนแผนก็มาเรื่องนี้ที่เป็นเรื่องในวรรณคดีเรื่องที่ 2ที่อ่านเจอ ขอบคุณครับ ::Horror:: ::Horror:: ::Horror::