🧡 XONLY 🧡

          แวะทักทายกันก่อนนะครับ
     และแล้วก็เค้นออกมาจนได้สำหรับตอนนี้ ถถถถถถ ไม่น่าเรื่องเยอะเอาชีวิครันทดเลยกู เป็นเรื่องแนวบู๊ก็ดีอยู่แล้ว ช่วงนี่แฟนขาบู๊สนั่นคงเบื่อ (ที่จริงน่าจะเบื่อหลายคนเลยละ) ยอมรับเลยครับว่าไม่ถนัดเรื่องแนวๆดราม่าหึงหวงตีกันแย่งหม้อ อะไรเถือกนี้จริงๆ แต่ก็อยากให้เรื่องมีมีหลายรส คนเราจะรักกันชอบกันมันต้องมีเรี่องราวครับผมคิดแบบนี้

เรื่องก็ไม่ไปไหนซักที 5555+ ข้ามไปอีกไม่กี่ตอนพ่อดนัยของเราจะได้กลับมาไล่ยิงกันแล้วครับ จากนั้นก็จะช่วงชีวิตรันทดของทุกๆคนในหน่วย มาดูว่าจะเจองานช้างขนาดไหนและอีโง่ดนัยจะไปได้กับสาวสวยอย่างไร (ส่วนอีกคู่มันแค่รอจังหวะครับ) ไหวว่าลงตอนนี้คงจะได้กำลังใจตอบแทนกลับมาบ้างนะครับ อีแบบขอบคุณครับ 3 คำแบบนี้มันอ่านแล้วแบบไม่สื้อถึงห่าเหวอะไรเลย สนุกมั้ยเบื่อมั้ยติชมได้นะครับ
ไม่กัดฉีดยาแล้ว ถึงกัดก็ไม่เจ็บ เพราะผมตัวเล็กน่ารักครับ ถถถถถถถ  ::JubuJubu::

และยังไงก็ขอบคุณๆทุกท่านที่สนับสนุนนะครับ
ขอให้สนุกนะครับ Enjoy  ::Falling::
ไม่มีรูปครับขี้เกียจลง  ::DayDream::

•====================================•

ตอนที่ 18 ความรู้สึก

เช้าวันต่อมา ดนัยเดินง่วงสะลึมสะลือออกจากจากคอกม้า เขาขยี้ตาแรงๆด้วยความง่วงซึม
นับเป็นคืนที่ไม่สดใสนักสำหรับเขา  ก็เล่นคิดมากนอนไม่หลับกระสับกระส่ายจนเกือบเช้า พิษรักแรงหึงมันช่างรบกวนสมาธิ ตอนนี้อะไรๆก็ผิดหูผิดตาไปหมด

พอไม่เจอเขาก็โหยหา พอเจอหน้าก็อยากครอบครอง และพอเธอมีคนจองแล้วเขาก็ดันร้อนรนทนไม่ได้
ความรักสำหรับเขามันคือความวอดวายที่เขาชอบวิ่งเข้าไปหาเสมอๆ ไม่ว่าจะผ่านมากี่คนกี่ครั้งกี่ปี ไม่ว่าจะทำตัวแบบไหน สุดท้ายเขาก็โดนไอ้ความรักมันเล่นงานมาโดยตลอด
แต่กามเทพช่างไม่เมตตาพ่อร้อยตำรวจตรีปลอมตัวมาเลยแม้เพียงนิดเดียว  พ่อหนุ่มชาวไร่ (ตัวปลอม) ต้องมาเจอภาพบาดตาแต่เช้าเลยสำหรับวันนี้

(https://www1.wi.to/2017/12/28/bacb92e17f8424957eea996b30a40b3f.jpg)

มาวิน: "พี่มายด์ครับดอกไม้สวยๆสำหรับคนสวยๆครับ"
อุสาห์ย่องมาแอบส่องตอนเช้าๆก็ยังไม่วายเจอซีนทำร้ายจิตใจอีก
ไหม: "ไม่รับละแก? มาถึงขนาดนี้แล้วรับเหอะอย่าเล่นตัวมากเลย แกไม่รับชั้นเอานะแกกินเด็กเขาว่าอมตะ"
หลังคะยั้นคะยออีกนิดหน่อยเธอยอมรับช่อดอกไม้เล็กๆนั้นไปจนได้ นั้นยิ่งตอกแผลดนัยไปอีก เรียกได้ว่าชีช้ำกระหลาปลี แต่ก็นั้นแหละเขาก็ได้แต่กลืนก้อนความรู้สึกที่จุกคอลงไปอย่างไม่มีทางเลือก

นั้นแหละสาเหตุของอาการหงุดหงิดของดนัย ไม่ใช่แค่นี้ตลอดการทำงานทั้งวันในวันนี้มาวินก็ตามมาดูแลเอาใจมายด์ตลอดวัน
ที่สำคัญคือเธอก็ชอบใจในการกระทำของมาวินอย่างน้อยที่สุดเขาก็เห็นแบบนั้น
ความหัวร้อนของดนัยเลยอัพเกรดตัวเองไปอีกระดับจนแทบไม่เป็นอันทำการทำงาน เป็นวันที่เขาจะทำจะหยิบอะไรก็พลาดก็ผิดไปเสียทั้งหมด อย่าว่าแต่เธอเลยเพื่อนสาวร่วมคณะของมายด์ก็ยังชื่มชมชื่นชอบหนุ่มตี๋คนนี้อย่างออกนอกหน้า บางคนนี้ถึงกับแอบอ่อยมาวินเลยด้วยซ้ำ

แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะพุ่งเป้าไปที่เธอคนเดียวอย่างเห็นได้ชัด แต่ขนาดตัวมายด์เองยังไม่ว่าอะไรคนงานวงนอกแบบดนัยก็ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ยิ่งดนัยเองเป็นคนที่ชิงทิ้งเธอไปแบบนั้นเขาเองยิ่งไม่มีสิทธ์จะพูดอะไรได้อีก
ซึ่งเหตุการณ์ก็ซ้ำแล้วซ้ำเล่าวนให้เขาช้ำใจทุกวี่ทุกวัน แต่ดนัยก็ยังทำงานในไร่ไปตามปกติแม้ทุกคืนเขาจะหลับไม่เต็มตาเลยก็ตาม
แม้ตำรวจหนุ่มจะพยายามพร่ำบอกตัวเองทุกคืนว่าให้ทำใจ แต่เหมือนดังยาพิษที่รุนแรงราดใส่บาดแผล พิษร้ายนั้นซึมซาบลงในทุกอูณของจิตใจเขา ยากที่เขาจะจัดการมันลงได้ง่ายๆ

พิษรักกัดกร่อนร่างกายและจิตใจเขาไปเรื่อยๆสวนทางกับคณะนักศึกษาที่นับวันจะยิ่งคุ้นเคยและสนุกกับงานที่นี่มากขึ้นๆ ซึ่งวันไหนอากาศดีๆพวกนักศึกษาก็จะล้อมวงก่อไฟร้องเพลง พูดคุยกันใต้ฟ้าที่พราวไปดวงดาวสวยงามและบางวันก็มีคนงานมาร่วมวงซึ่งบางวันก็จะมีเหล้า เบียร์มากินให้วงสนทนานั้นไหลลื่นขึ้นคามประสาคนงานซึ่งแน่นอนว่า นักศึกษาหลายราบก็ไม่พลาดที่จะร่วมวงชนขวดชนแก้วด้วย

แน่นอนว่าเหล่าคนงานทั้งหลายก็เป็นเจ้าถิ่นที่แสนดี ทุกหัวค่ำพวกเขาจะมาเตรียมไม้เตรียมฟืนก่อไฟไว้รออยู่แล้ว
ซึ่งปกติดนัยจะไม่ไปแถวนั้นทั้งๆที่เขาแสนจะโปรดปรานบรรยากาศ เพราะอะไรเหรอ
เพราะชายหญิงคู่หนึ่งที่มักชอบมานั่งคุยกันอย่างสนิทสนม คู่ที่ดูเหมาะสมกันราวกับถูกเสกสรรมาเพื่อกันและกัน ส่วนดนัยเองพยายามหลีกเลี่ยงหลบหน้ามายด์ตลอด แต่ดูเหมือนยังไงๆเขาก็ไม่เคยหลบภาพบาดใจนั่นพ้นเลย
โดยเฉพาะวันนี้

"ดนัยโว๊ย ว่างอยู่ใช่มั้ยไปช่วยหอบฟืนหน่อย ไอ้กริชมันปวดขี้กะทันหันมึงไปช่วยกูก่อน ช่วยกูหน่อยดิ"
คนงานร่างสัดทัดเดินมาจับแขนดนัยเป็นเชิงข้อร้อง ดรัยเองที่วันนี้เป็นเวรเฝ้าคอกม้าก็กำลังจะปฎิเสธไปแต่เมื่อมันยังเซ้าซี๊ให้เขาช่วยเขาเองก็เห็นแก่น้ำใจมัน เขาเองก็ติดหนี้น้ำใจมันไว้ไม่น้อยเลยจำต้องหอบไม้กองใหญ่เดินตามมันไป

แม้จะเดาว่าเขาจะต้องเจอมายด์...

นางในฝันของตนที่กำลังนั่งดูมาวินร้องเพลงเคล้าเสียงกีต้าร์ด้วยสายตาที่วิบวับ สายตาที่อ่อนหวานที่เขาเคยได้รับมาก่อน แม้จะเป็นเวลาสั้นๆก็ตาม แต่เขาเลือกทิ้งมันออกมาเอง แม้จะทำเพื่อเธอก็เถอะ เขารีบวางไม้หอบโตลงและบ่ายหน้าหลีกออกมาแต่เหมือนโชคไม่เข้าข้างดนัยเลย

"พี่ดาาาานายยยย"
เสียงอ้อแอ้ของไหมสาวหน้าจิ๋มลิ้มช่างพูด ผู้มีทรวดทรงน่าจับไปจิ้มจึ้กๆ ที่กำลังเมาอ้อแอ้มารั้งแขนเขาลากเข้าไปกลางวงพร้อมกับตะโกนบอกเพื่อนชายหญิงที่นั่งดื่มกินกันรอบกองไฟอยู่
ไหม: "ทุกโคนนนน วันนี๊ พี่ดนัยย สุดหล้อมานั่งกับพวกเราด้วยน้าาาาาา ตบมือเด๊รอไรวะ"

เสียงตบมือและเสียงเฮฮ่าดังขึ้น แต่ดนัยก็ดึงแขนออกจากตัวนุ่มๆของไหมอย่างสุภาพ
ดนัย: "วันนี้พี่เฝ้าม้าครับ พี่แค่มาช่วยไอ้ปอมันขนไม้เฉยๆ นี่ก็จะไปแล้วครับ น้องเชิญสนุกค่อเลยครับ"
แต่เหยื่อมาอยู่ตรงหน้าแล้วมาวินเองก็ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ

มาวิน: "พี่ดนัย ดื่มกันซักหน่อยเถอะครับ เอาขวดนี่ไปเลยก็ได้ผมไม่ค่อยกิน เมาแล้วจะร้องเพลงจีบสาวไม่ได้"
เขายื่นขวดเบียร์ที่เหลือเกินครึ่งมาให้พร้อมกับคนอื่นที่โห่เชียร์เป่าปากแซวมายด์กับมาวินจนเธอหน้าแดงปริ๊ดดด
แรกๆเขาก็จะปฎิเสธไปแต่ทว่าเสียงหวานของมายด์ก็ชิงพูดแขวะตนก่อน

มายด์: "วิน อย่าไปรบกวนพี่เขาสิคะ พี่ดนัยเขาทำแต่งานไม่กินหรอกค่ะ ไปได้เลยคะฝันดีนะค่ะ"
น้ำเสียงสายตาเธอมันจงใจแดกดันเขาชัดๆไล่เขาไปจะได้ไม่เกะกะละสิ! แต่ที่เขาไม่ชอบที่สุดคือสายตาดูถูกจากมาวิน มันมองเขาอย่างเยาะเย้ยราวกับมันเป็นคนคุมเกมแต่เพียงเดียว รู้ตัวอีกทีเขาก็กำลังเปิดเบียร์ขวดที่สองอยู่ อยากให้ไปงั้นไม่ไปละ จะนั่งดูให้คาตากันไปเลย เขาจะนั่งประชดชีวิตให้มันเห็นชัดๆไปเลย

ยิ่งนั่งเขาก็ยิ่งได้ยินเสียงร้องเฮดังขึ้นพร้อมเสียงตบมือ เพราะไอ้แว่นนี่ก็ขยันหยอดราวกับมันมีอาชีพหาหอยหลอดที่ต้องค่อยหยอดปูนขาว มันขยันหยอดคำหวานใส่มายด์จนดนัยนั่งอยู่ยังแทบอ้วก มาวินมาหันไปยิ้มให้ทุกคนรอบกองไฟ โดยเฉพาะมายด์สายตานี้หวานจนมดทั้งไร่แทบเป็นเบาหวานตายคารัง ก่อนไอ้เด็กแว่นนรกจะหันมามองเขาเบาๆอย่างมีผู้ที่ได้ชัยเพราะมายด์ดูชอบและสนุกที่ได้นั่งคุยกับมันมากเหลือเกิน
"นี่กูมาทำไรตรงนี้วะเนี่ย" ดนัยพึมพำขึ้นเบาๆหลังจากเริ่มรู้สึกตัวว่าไม่ควรมาอยู่นี่เลยเขาก็ขยับตัวจะหนีออกไปจากกองไฟ
ขืนอยู่ต่อได้ฆ่าคนฝังดินแน่ ขนาดซ้อมอลูมิเนียมบางๆในมือยังเบี้ยวคามือไปแล้วเมื่อเขารู้สึกตัว
ขืนอยู่ต่อเขาคงก็ฝังอำพรางศพคนแถวนี้แน่ๆ เขาต้องออกไปจากที่ตรงนี้แล้ว เขามีภารกิจมีหน้าที่ มีงานที่ได้รับมอบหมายมา เขาจะเผยพิรุจอะไรให้ดูโดดเด่นไม่ได้ แค่นี้เขายังกลายเป็นคนสนิทของลุงเจ้าของไร่ไปแล้วด้วยซ้ำ

แต่ดูสภาพการณ์จะไม่เปิดช่อง เมื่อไอ้ปอตัวดีดันปวดท้องและฝากมันดูแลเรื่องดูแลกองไฟไว้แถมนักศึกษาอีกหลายๆคนก็มาชวนคุยกับเค้าแถมเป็นน้องผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ ที่ชวนเขาคุยไม่หยุดจริงๆคือน้องไหมที่มายึดแขนเกาะแข้งเกาะขา นี่ถ้าไม่ได้อยู่ในงานแฝงตัวนี้เขาก็หิ้วไปกินแล้ว คนดีก็เงี่ยนเป็นนะครับ คิดดูหน้าอกก็ไม่ใช่น้อยๆบดอัดแขนถูไปถูมาอยู่ใด ยิ่งเมาเละแทะแบบนี้ แต่ก็นั้นแหละเขาทำไม่ได้หรอก

ยิ่งนั่งนานยิ่งมีภาพบาดตาตำใจอยู่เต็มจอ ป่านไปมานานขวดที่ 6 7 8ก็ค่อยไหลลงท้องไปเรื่อยๆ ฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มแสดงออกมาทีละนิดๆ แถมยิ่งสวีทเขาก็ยิ่งกระดกหนักขึ้นๆ  และนั้นก็สมใจเด็กแว่นที่เป็นคนวางแผน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าดนัยหึงมายด์จนแทบจะหักคอตนอยู่แล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามายด์ก็ทำไปเพราะประชดดนัยเหมือนกัน ยิ่งดนัยดื่มมากเท่าไหร่โอกาสจัดการไอ้ลูกจ้างกำละลอก็ยิ่งง่ายขึ้น

แต่ที่เขาดันเผลอใจให้เหยื่อล่อคนนี้ซะเองแล้ว คนแบบมาวินไม่เคยรู้อยากคบใครแบบนี้มาก่อน อาจเพราะเขาเป็นคนฉลาดเวลาจะคบใครก็อ่านออกหมดว่าคบเพราะหวังทรัพย์สิน บ้างก็เพราะหน้าตา บ้างก็อยากเอาชนะ ไม่มีใครที่ฉลาดและคู่ควรพอเลย จนมาเจอมายด์สาวรุ่นพี่คนนี้ตอบทุกโจทย์ที่เขาอยากจะให้มีในคู่ชีวิต จากแค่เอาเธอมาเพื่อจับผิดดนัยตอนนี้กลายเป็นเขาเริ่มจะถลำลงไปลึกแทน

แต่ทว่าเขารู้จักดนัยน้อยไป
ฝ่ายนั้นเองก็เริ่มคุยกันงุ้งงิๆกับไหมแล้ว คงด้วยอยากประชดคืนและเบียร์อีกหลายขวดทำให้ไอ้หนุ่มชาวไร่ที่แสนเก็บตัวเริ่มออกลายให้เห็นกันบ้าง จากที่เด่นเป็นสง่าอยู่ลำพังดนัยก็เริ่มกลบรัศมีความหล่อของมาวินด้วยความเป็นกันเองตลกและคุยสนุกของตัวดนัย
มายด์เองก็เริ่มออกอาการมองดนัยที่มีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังตาเขียวปั้ด

ส่วนทางฝั่งดนัยก็มองสบตากลับมาและยักคิ้วคืนให้เธอชัดๆ แบบจะประกาศว่าเขาเองก็หาใหม่ได้แบบหล่อนเหมือนกัน หลังจากทั้งคู่แข่งกันประชดประชันกันจนต่างฝ่ายต่างหัวร้อนจนได้ระดับ ไอ้แว่นเจ้าแผนการก็เริ่มขั้นตอนต่อไปของมันทันที
หลังจากร้องเพลงจีบมายด์จบไปอีกหลายเพลง เขาก็เดินมาคุกเข่าตรงหน้าเธอ
มาวิน: "ผมชอบพี่จริงๆนะ รับผมไว้ในใจได้รึเปล่าครับ"
มาวินรีบเอามือเธอมาจับทั้งสองมือและส่งสายตาอ้อนวอนเธอ มายด์ยังสับสันมึนงงอยู่ เธอตั้งตัวไม่ทันกับไอ้การรุกแบบสายฟ้าฟาดแบบนี้ เธออ่ำอึ้งไม่รู้จะออกจากสถานการณ์นี้ยังไง เพราะตอนนี้คนอื่นที่อยู่แถวนั้นก็เริ่มตะโกนเชียร์เธอดังขึ้นเรื่อยๆ 
มาวิน: "โธ่พี่รังเกียจผมเหรอ งั้นผมขอโทษ"
มายด์: "ไม่ใช่แบบนั้นแค่เราพึ่งรู้จักกันเอง"
มาวิน: "ก็ถึงมาลองคบมาศึกษากันไงครับ"

พอมาวินดูหน้าเธอก็ทราบว่าเขาต้องการแผนร้ายอีกนิด เขาต้องการแรงผลักเบาๆอีกนิด
มาวิน: "พี่ดนัยช่วยผมหน่อยสิ"

ดนัยมองมายด์และเลื่อนสายตาไปที่มือที่เกาะกุมกันอยู่ เธอไม่พยายามดึงออกซักนิด แถมคิดดูดีๆ ทั่งคู่ก็เข้ากันและเหมาะกันดี เธอคงมีความสุขมากกว่าคบกับเค้า ไม่สิเธอกับเค้ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เขาต้องมอบสิ่งที่ดีให้เธอ เขาต้องเลิกรั้งเธอและให้เธอไปเจอคนดีๆได้แล้ว เขาไม่อยากให้เธอต้องมีปัญหานี่คงเป็นทางที่ดีสุดระหว่างเขาทั้งคู่

แม้คอจะแห้งผาก ปากจะหนักแค่ไหนก็เขาก็กลั้นใจเอ่ยออกไปจนได้
ดนัย: "ก็ลองดูเถอะครับ ผมว่านายน้อยน่าจะดูแลคุณได้ดี กว่า.....คนก่อนๆ อีกอย่างทั้งคู่ก็เหมาะสมกัน...ดี"
แม้จะฝืนใจแค่ไหน แม้จะอยากเปลี่ยนใจแค่ไหนแต่เขาก็พูดออกไปแล้ว
มายด์เองก็มองหน้าดนัยอย่างอึ้งๆ นี่ดนัยกำลังเอาเธอให้คนอื่น นี่เขาไม่แคร์ใจเธอบ้าง ไม่ถามเธอบ้างเหรอว่าอยากได้คนดีคนรวยมั้ย แต่ในเมื่อเขาอยากให้เธอไปนักเธอก็จัดให้

มายด์โน้มตัวลงไปหอมแก้มมาวินแทนคำตอบและถอยออกมาบอกกับมาวินว่า
มายด์: "อย่าทำให้ผิดหวัง! แบบคนที่แล้วนะคะ"

มันเป็นช่วงเวลาที่อาการแขนขาอย่างอ่อนแรงไปหมด ท้องไส้ปั้นป่วนป่วนใจโหวงๆ เหมือนกำลังจุก ไร้กำลังไร้ความคิดใดๆ กลับมาสู่เขาอีกครั้ง ความคิดเดียวในตอนนี้คือเขาอยากให้ควักมีดที่ซ่อนรองเท้ามาตัดลิ้นตัวเองและยัดลงคอตัวเองและปาดคอหอยตายไปเลย นี่เขาทำอะไรลงไปเนี่ย ทำไมเขาต้องพูดออกไปแบบนั้น นี่สรุปเขาควรทำอย่างไรต่อ

หลังจากทั้งคู่ผละออกจากกัน มายด์ก็หันมามองไอ้คนงานวูบหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนีไป
ดนัย: "นายน้อยครับ ดึกแล้วไปนอนเถอะครับ แต่รบกวนฝากคุณไหมกลับไปพร้อมกันด้วยเลย ผมจะจัดการแถวนี้เองครับ"
พูดจบเขาก็เดินหายไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งคู่รักคู่ใหม่ไว้ด้านหลัง

------------------------------------------------------


"อืออออ ชั้นยังม่ายยยมาวววว แหวะ"
เพื่อนสาวตัวดีของเธอทำท่ามันจะอ้วกบนเตียงตัวเอง แต่โชคดีที่สุดท้ายเธอก็จัดการลากสังขารไหมขึ้นไปนอนได้อย่างเรียบร้อย
มายด์เป่าปากเบาๆ รีบลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็คตัวไปอาบน้ำ ร่างงามเดินเข้าไปในห้องน้ำไม่นานเธอก็ชำระร่างเสร็จ ก่อนจะแต่งตัวออกมานอนบนเตียง แต่วงหน้าสวยสดมีแต่ความไม่สบายใจฉายอยู่ชัด

มายด์: "หึ! ก็สมควรแล้วนิ   เลิกคิดเลยถึงไอ้หมอนั้นได้แล้ว!"
ตั้งแต่เธอเดินออกมาจากกองไฟเธอก็คิดถึงแต่ดนัย
เขาจะรู้สึกอะไรบ้าง จะนั่งร้องไห้ จะเสียดายเธอมั้ยหรือจะไม่รู้อะไรเลยแบบที่ทำ
มีอย่างที่ไหนมาเชียร์เธอให้คนอื่นต่อหน้าแบบนี้ จะควงจนหมอนั้นกระอักเลือดตายเลย
เธอนั่งคิดวิธีแกล้งดนัยจนกระทั้งมีเสียงดังสนั่น

เปรี้ยงงง! ซ่าาาาาา ครืนนนนน!
เสียงฟ้าผ่าดังลั่น หญิงสาวตกจนเกือบกริ๊ดออกมา เมื่ออยู่ดีๆฝนก็ตกขึ้นมาซะอย่างนั้นแถมตกหนักผิดฤดูกาลอีกด้วย โชคดีที่เธอถึงห้องพักแล้ว แต่ป่านนี้ดนัยจะหาที่หลบฝนได้รึยัง
มายด์: "แล้วจะไปห่วงทำไมเนี่ย จะบ้าตายนี่เรามีแฟนแต่ดันไปนึกถึงผู้ชายที่ทิ้งเราเนี่ยนะ"
เธอนอนกระสับกระส่ายอยู่พักใหญ่จนผล็อยหลับไปจนได้


เธอมารู้สึกตัวอีกทีตอนไหมมาปลุก ทั้งคู่รีบทำกิจวัตรยามเช้าและออกไปรวมตัวเพื่อเริ่มการดูงานของวันนี้ แต่เช้านี้ทำไมเวลาทำงานของพวกเธอมันช้านักนะ ร้อนจนอาจารย์ต้องเดินไปหาลุงหัวหน้าคนงานแต่หูเธอกลับได้ยินเรื่องที่น่าประหลาดใจ


มายด์: "ดนัยหายตัวไป?"
เธอพูดเบาๆอย่างประหลาดใจ แต่ไม่เพียงเธอที่ประหลาดใจ คนงานแทบทั้งไร่ล้วนแต่ประหลาดใจทั้งสิ้น คนงานคนนี้ไม่เคยทิ้งงานหายหน้าไปไหน เขาทำงานดีมาตลอดและไหงวันนี้ดนัยที่ต้องมานำนักศึกษาออกดูงานกลับหายไป แถมวันนี้ดนัยต้องเป็นคิวที่เขาที่ต้องพาพวกนักศึกษาไปดูคอกม้าด้วย
ในใจเธอเริ่มร้อนรนกังวลเรื่องดนัย หรือว่าเรื่องเมื่อคืนจะทำให้เขาเตลิดหนีไป? แต่ก็ช่างประไรเธอกับเขาไม่ได้เป็นไรกันแล้วนิ

"ลุงศักดิ์ๆ คุณท่านให้มาตามครับ ด่วนเลยครับ"
เสียงคนงานวิ่งมาตามหัวหน้า
ลุงศักดิ์: "มีไรวะ มีใครเป็นอะไรเหรอ"
คนงาน: "นายตามดนัยเจอแล้ว มันนอนป่วยคัวร้อนเป็นไฟอยู่ข้างคอกม้า นายจะให้ไปตามหมอมาดูมันหน่อย"
ลุงศักดิ์หันไปสั่งงานคนแถวนั้นก่อนจะวิ่งตามคนงานไปไม่นานนักรถกระบะของไร่ก็วิ่งตะบึงออกไร่ออกไป

วันนั้นเธอแทบไม่มีจิตใจจะทำอะไร แม้กระทั่งคุยกับมาวิน ทุกอย่างมันหมองหม่นไปหมดจนคนที่ได้ชื่อว่าแฟนถึงกับต้องเอ่ยปากถาม
มาวิน: "มายด์เป็นอะไรรึเปล่าครับ ดูไม่สดใสเลย"
มายด์: "เปล่าๆ แค่วันนี้เหนื่อยๆ ไม่มีอะไรหรอก"
มาวินมองมายด์อย่างครุ่นคิดก่อนจะยิ้มและชวนเธอคุยเหมือนเคย แต่คนที่ดูคนขาดแบบเขามีเหรอจะดูไม่ออกว่าเธอปิดปังเรื่องเอาไว้ แสดงว่ามายด์กับดนัยต้องรู้จักกันมากกว่าคนรู้จักแต่จะเป็นใครเขาก็ไม่ยอมให้ใครมาพรากเธอไปแน่ เขาจะฉีกโฉมหน้าที่แท้จริงไอ้ดนัยออกให้ได้

เพื่อเขาจะได้ปกป้องไร่และครอบครัวที่เหลืออยู่จากมัน

--------------------------------------------------------------
ภายในห้องพักของดนัย
ประตูไม้โทรมๆถูกผลักออกก่อนร่างงามจะย่องเข้ามา มายด์แอบหนีออกมาดูอาการดนัย ส่วนมาวินต้องเข้าเมืองไปกับลุงขจร เธอเลยมีเวลาหลบมาหาดนัยได้

"นี้ทำไมเราต้องมาห่วงไอ้ผู้ชายใจดำนี้ด้วยเนี่ย?"
เธอมองดนัยอย่างโมโห แรกๆก็เป็นห่วงแต่พอเห็นหน้าแล้วก็นึกได้ว่าไอ้คนที่นอน
ป่วยทำอะไรกับเธอไว้ ตอนนี้เธอทั้งโกรธทั้งงอนทั้งน้อยใจไม่เข้าใจแต่เธอก็สลัดความเป็นห่วงในใจออกไปไม่ได้อยู่ดีเธอเลยมายืนอยู่ตรงนี้

แต่พอเห็นใบหน้าชัดๆก็ยัวะขึ้นมาเธอกลับหันหลังจะออกไปให้พ้นๆจากดนัย
"มาหาเราแฟนไม่ว่าเหรอ?"

เสียงแหบพร่าไม่มีกำลังดังขึ้นมา
มายด์หันไปก็เจอตาคู่เดิมที่จ้องมาเหมือนทุกครั้ง แต่วันนี้มันช่างดูอ่อนล้าไร้ประกายต่างกับเมื่อก่อน มายด์เองก็อดสะเทือนใจกับแววตาที่เปลี่ยนไปไม่ได้ แต่พอนึกดูอีกทีไม่ใช่ตัวดนัยเหรอที่ทำให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ ความสงสารที่ก่อตัวมลายหายไปทันที

มายด์: "วินเขาจะว่าหรือไม่ว่ามันก็ไม่ใช่ธุระของคนงาน"
น้ำเสียงแดกดันกับถ้อยคำที่แสนประชดของมายด์เล่นเอาคนป่วยแทบจะไข้ขึ้นตาย เธอคงไม่ใยดีเขาแล้วละมั้งถึงถ่อมาซ้ำเติมเขาถึงที่นี้ ความน้อยใจความหดหู่พุ่งตีอัดอก และกลายเป็นทิฐิ

ดนัย: "อาาาา เผลอลืมไปแล้วว่าตอนนี้เป็นว่าที่คุณนายเจ้าของไร่ใหญ่ไปซะแล้ว"
มายด์: "ใช่! ก็หลานชายที่นี้ทั้งดีทั้งเอาใจใส่ ไม่หายไปแบบคนแถวนี้ แถมรวยกว่า เป็นใครก็ต้องสนใจ"
ดนัย: "น่าอิจฉาจริงๆ คู่นี้เหมาะสมกันมากจริงๆ ใครจะไปเอาตำรวจจนๆ วันๆเอาแต่ไปหาลูกปืนเสี่ยงตาย เอาคนรวยๆดีกว่าสุขสบายไปทั้งชีวิต"
มายด์: "เงินทองมันไม่สำคัญเท่าหัวใจหรอก เงินมันหาง่าย คนจริงใจสิหายาก"
ดนัย: "แล้วไอ้ตี๋เจ้าของไร่มันจริงใจเหรอ จริงใจไปอีกท่ากี่ดอกแล้วครับ คุยกันไม่ถึงอาทิตย์ก็คบกันแล้ว! นี่คือจริงใจ? แล้วไอ้ควายที่วิ่งตามตื้อจนเขางอกแล้วนี่ไม่จริงใจเหรอ อ้อโทษทีไม่ใช่เรื่องของคนงาน"

มายด์: "สำนึกได้ซะที! ก็โง่มาตามเองปะ ไม่ได้ขอปะ! คนเราเจอคนที่ใช่มันก็ใช่ไม่เกี่ยวกับเวลาหรอก แต่มันอยู่ที่การกระทำ ไม่ใช่อยู่ดีๆก็หายออกไปจากชีวิต"
ดนัย: "แล้วคิดว่าอยากออกมาเหรอไงวะ!!!"
ร่างที่นอนป่วยลุกขึ้นมาตวาดตอบ แววตาสั่นระริกๆด้วยอารมณ์ต่างๆที่วนอยู่ในหัว ก่อนจะไอแค่กๆ ไอหนักจนตัวโยน
มายด์: "แล้วทำไมไม่บอกกันละ ไม่บอกแบบนี้คนที่อยู่ทางนู้นไม่มีหัวใจเหรอ ไม่คิดบ้างเหรอว่าจะมีใครห่วง"

เธอตัดเพ้อด้วยความเสียใจ เธอเองก็เป็นเดือดเป็นร้อนตอนเขาหายไปถึงขนาดโทรหาเข้ม แต่ไม่มีใครบอกอะไรเธอซักอย่าง จนเธอเคยคิดว่าดนัยโดนยิงตายไปแล้วด้วยซ้ำ
ดนัย: "เอาเวลาไปห่วงแฟนมายด์ดีกว่า....ได้เจอคนที่ใช่แล้วนิ"
เสียงแสบแห้งแบบไม่ได้ยินดังออกจากคอคนที่เธอตามหามาสามเดือนอย่างไร้เยื้อใย นาทีดนัยเองก็หึงจนหน้ามืดไปแล้วเหมือนกัน เขาก็มีศักศรีลูกผู้ชายพอ ในเมื่อเธอเลือกเองแล้วเขาเองก็จะไม่รั้งไม่ดึงเธอไว้ ไม่แม้อ้อนวอนให้เธอเห็นใจ ไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาใส่ใจกันอีกเลยเรียกได้ว่ากำลังประชดชีวิตก็ไม่ผิดนัก

ดนัยลุกขึ้นอย่างลำบากก่อนจะเดินไปหยิบขวดน้ำที่ตู้อนิจจาพิษไข้รอบนี้ร้ายแรงกว่าที่เขาคิด แต่เดินเขาก็ยังไม่ไหว ร่างที่เคยบุกป่าฆ่าคนร้ายมานับไม่ถ้วนวันนี้ซวนเซจะล้มหน้ามืดไปซะแล้ว

แต่ทว่ามายด์เองก็ถลันเข้ามาพยุงได้ทันพอดี
คุณหมอสัตว์ถึงกับสะดุ้งเมื่อตัวเขาร้อนราวกับไฟ ไข้ขึ้นขนาดนี้ยังจะปากเก่งอวดเก่งได้ขนาดนี้อีคนปกติคนมีไข้ขนาดนี้ลุกยังไม่ไหว แต่ตานี้จะเดินไปหยิบน้ำ ไม่เจียมสังขารตัวเองจริงๆ

แต่ไอ้คนป่วยก็ยังดื้อดึงอยู่ดี
ดนัย: "ไม่..ต้อง......มา...ยะ ยุ่ง"
ร่างที่ยืนไม่ไหวพยายามแกะแขนและดันเธอไปห่างๆ ตาจ้องเขม็ง แต่ดูๆไปเหมือนจะพยายามขู่เธอสายตา
มายด์ทั้งหมั่นไส้ทั้งสงสาร เธอดันดนัยกลับไปนอนที่เดิมและเดินไปหยิบน้ำเทใส่แก้วให้ แน่นอนว่าดนัยไม่แม้จะมองน้ำแก้วนั่น หันหน้าเบือนหนีหลบราวกับเด็กๆ แม้ตัวเองจะแสบคอปากแห้งขนาดไหนจะไอขนาดไหนก็ไม่หันไปชายตาแลน้ำในแก้วแม้แต่นิดเดียว

มายด์: "กินดีๆไม่ได้สินะ ได้! มานี่!"
มายด์ตับดนัยมาบีบปากเอาแก้วจ่อกรอกน้ำลงคอแบบไม่ให้ดนัยตั้งตัว ใครจะคิดล่วงหน้าได้ว่าเธอจะกล้าบีบปากกรอกน้ำลงคอ คุณตำรวจที่นอนป่วยไร้ทางสู้ก็จำใจกระเดือกน้ำลงไปอย่างไร้ทางขัดขืน

มายด์: "ไง! จะซ่าอีกมั้ยคะ คุณคนงาน!"
สำหรับเธอคนป่วยก็คือคนป่วย สุขภาพต้องมาก่อนเสมอปกติเธอจะจำดนัยว่าเป็นตัวกวนๆเฮฮาตลกไปเรื่อย พอมาเห็นสภาพที่ป่วยเป็นซากแบบนี้มันก็อดเหวงไม่ได้
แต่ดูเหมือนคนป่วยจะยังไม่สิ้นฤทธิ์

ดนัย: "นี่มายด์ บอกว่าอย่ามายุ่งไง! เราดูแลตัวเองได้ ออกไปดูแลไอ้มาวินรูปหล่อแสนดีนู้น"
มายด์: "ยังไม่สำนึกตัวอีก ป่วยขนาดนี้ยังจะอวดดีอีก"
ดนัย: "มันก็เรื่องของเราจะป่วยจะเหงาจะตายก็เรื่องของ....แอ็ก!!"
มายด์ฝาดหัวดนัยด้วยขวดน้ำพลาสติกที่มีน้ำเต็มขวดจนเขาลงไปนอนบนเตียง ดนัยถลึงตามองอย่างไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
มายด์ปิดฝาขวดน้ำออกช้าก่อนจะปืนขึ้นเตียงเล็กๆ
มายด์: "รู้มั้ยว่าคนป่วยต้องดื่มน้ำเยอะๆ มาหมอจัดการให้"
เสียงหวานรอบนี้ทำเอาดนัยต้องเป็นฝ่ายสยองแทน นี่เขากำลังจะเจอกับต่อไปอะไรวะเนี่ย!
ดนัย: "แต่มายด์เป็นหมอสัตว์นะ"
มายด์: "อย่างดนัยเราไม่นับเป็นคนหรอก มามะกินน้ำซะ"

เธอบีบปากเขาก่อนจะยัดปากขวดน้ำลงไป ดนัยก็ไม่มีเลือกนอกจากต้องกระเดือกน้ำลงไปจนหมด ดนัยนึกแค้นสังขารตัวเองตอนนี้ที่แย่ แย่จนสู้แรงผู้หญิงตัวเล็กยังไม่ได้

มายด์: "ไง ยังจะกล้าหื้ออีกมั้ยคะ"
เธอหยิบขวดน้ำขวดที่สองออกมาเปิดฝาช้าๆ
ดนัย: "ยอมละจ้า ไม่หื้อละจ้า"
ดนัยตอบอย่างโหยแรง โดนบริการป้อนน้ำแบบสายเถื่อนไปรอบนึงดนัยก็พึงสังวรได้ว่าตอนนี้เขาไร้อำนาจต่อรองใดๆ ไม่มีสิทธิขัดขืนต่อรองอะไรทั้งสิ้น เอ๊ะหรือเขาไม่อยากขัดขืนเองวะ?

มายด์: "นอนนิ่งๆ อย่างอวดเก่งอีก ไข้สูงขนาดนี้ช็อคได้เลยนะ ถ้ากลับมาไม่เจออยู่บนเตียง โดนดีแน่"
ดนัย: "จ้า....เออ รับทราบครับ"
ดนัยขานตอบแบบไม่เต็มใจ แต่พอเธอถลึงตาใส่ เขาก็รีบรับคำอีกครั้ง คนมันไร้ทางต่อสู้ก็ต้องยอมๆไปก่อนละวะ

มายด์เดินออกหยิบข้าวที่ครัว โชคดีที่ไม่มีใครเห็นว่าเธอเอาข้าวต้มไปไหน หลังจากที่ดูแลให้ไอ้คนป่วยกินข้าวกินยาเธอก็น้องกลับมาทำกิจกรรมกับเพื่อนต่อ

โดยไม่รู้ตัวเลยว่า มาวินนั่นแอบดูเธออยู่ตลอด

นี่เขาไปตัวเมืองไม่นานไอ้โจรดนัยก็ล่อลวงผู้หญิงของเขาซะแล้ว มาวินมองห้องรูหนูของดนัยด้วยสายตาอาฆาต เขาต้องวางแผนการเพิ่มอีกซะแล้ว ยิ่งเวลานี้ไอ้ดนัยป่วยเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้ นับเป็นจังหวะดีในการวางแผนกำจัดมัน มันจะต้องพินาศ

คืนนี้มายด์ที่นอนไม่หลับ มันรุ่มร้อนกระวนกระวายใจแปลกๆ เธอเลยออกมาเดินรับลมที่หน้าระเบียงบ้านแล้วก็ได้พบกับผู้บุกรุก
เจ้าก้อนขนกลมๆกระโดดขึ้นมาบนเก้าอี้ข้างๆเธออย่างไร้เสียงจนเธอหันมาเจอมัน
มายด์: "เจ้าเหมียวอ้วน มาทำไรดึกๆ"
เจ้าแมวประจำไร่ไม่พูดไม่จา มันเขาหัวมาถูขาเธออย่างออดอ้อน เจ้าแมวอ้วนมันไม่มีคนเล่นด้วยเพราะดนัยไม่อยู่มันเลยแวะมาหาคนเอาใจคนอื่น
มายด์อุ้มมันขึ้นเล่นด้วยอยู่ครู่ใหญ่

มายด์: "นี่ชั้นทำถูกแล้วใช่มั้ยเจ้าเหมียว ชั้นแค่....แค่เลือกสิ่งดีๆให้ตัวเอง แต่ทำไมชั้นไม่มีความสุขเลย?"
เจ้าแมวอ้วนไม่มีทีท่าจะสนใจที่เธอพูด มันหาวหนึ่งทีก่อนนอนขดตัวอยู่บนตักเธอ
เธอขยี้หัวมันอย่างหมั่นไส้
มายด์: "นี่แกไม่ฟันเลยใช่มั้ย พึ่งใครไม่ได้เลยเจ้าแมวตัวนี้"
ก่อนที่เธอจะปล่อยให้ลมเย็นๆพัดผ่านตัวเธอไปอีกนาน

และทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ ดนัยเองก็กลับมาทำงานตามปกติ ทั้งสองคนไม่พยายามเจอหน้ากัน แต่มาวินที่รู้ถึงเรื่องก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดรอด เขามักจะไปหามุมหรือจังหวะสวีทหวานในจุดหรือตำแหน่งที่ดนัยจะเห็นได้ชัดเสมอ แต่การทำแบบนั้นมันก็ทำให้คนที่ไม่ใคร่จะชอบใจนักเลิกอดทนเช่นกัน

"ทุกคนนี่คือคือวัวนมของไร่เรานะครับ เราจะให้ทุกคนหัดรีดนมกันนะครับ พี่ๆคนงานระวังให้น้องๆด้วยนะ วัวพวกนี้พอตกใจและมันถีบ น้องระวังด้วยนะครับ"
ทุกคนก็ลองและฝึกและลองรีดนมวัว แต่พอสบโอกาสที่มาวินเดินผ่านหน้าไปนักศึกษาชายคนหนึ่ง ก็ได้โอกาสผลักมาวินที่ก้มลงไปหิ้วถังนมให้ล้มลงด้วยความหมั่นไส้ แต่ทว่าเรื่องราวกลับบานปลายกว่าทุกคนจะคาดคิด

ผัวะ!
มออออออ!


เพราะตอนที่มาวินล้มลงถังนมเปล่าในมืออีกข้างหลุดมือไปหาแม่วัวใกล้ๆกันและฟาดเข้าไปใบหน้ามันอย่างจัง
ด้วยความตกใจ มันดีดเท้าหลังออกไปตามสัญชาติญานแต่นักศึกษาที่เดินผ่านมาคือไหมและมายด์
มายด์ที่เดินตามไหมมาอยู่พอดีตรงตำแหน่งที่หลังวัวที่กำลังตื่นพอดี
แต่ก่อนที่กีบวัวจะโดนตัวอันบอบบางของเธอ มือของดนัยก็คว้าไหล่เธอและดึงเธอหลบออกมา

เจ้าวัวที่ตกใจดิ้นไปมาในคอกอยู่อีกพักใหญ่ คนงานหลายคนรีบลากเจ้านายตนและออกมาห่างๆมัน และคนงานอีกกลุ่มก็รีบปลอบเจ้าวัวและกั้นคนแถวให้ออกไปไกลๆ
ดนัยเองก็รีบจูงมือเธออกไปจนถึงระยะปลอดภัยจากแม่วัว และพอพ้นระยะอันตรายเขาก็ปล่อยมือเธออกและหันหลังเดินหนีทันที

(https://www1.wi.to/2017/12/28/2a2abe1e84b34f9ea1db008b86db6b82.jpg)

มายด์: "อย่าพึ่งไป ดนัยแปปนึง"
ดนัย: "มีอะไรให้รับใช้ครับ หรือบาดเจ็บตรงไหน?"
มายด์: "เราโอเค แค่จะ...ขอบคุณเฉยๆ"
เธอลังเลเล็กน้อย แต่ก็พูดขอบคุณออกมา ดนัยเองก็เหมือนจะชะงักไปเล็กๆ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆพร้อมยิ้มที่มุมปากน้อยๆ เป็นครั้งแรกของรอบอาทิตย์ที่ดนัยยิ้มออก แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะทำพูดอะไรต่อมาวินก็ถลันมาต่อยดนัยที่เผลอยืนมองหน้ามายด์จนเซ

ดนัย: "อะไรครับนายน้อย? ต่อยผมทำไม"
ดนัยรีบตะโกนถาม แต่คำตอบจากไอ้หนุ่มแว่นคือหมัดสองที่เบ้าตา เสียงดังจากทั้งสองคนเริ่มทำให้ทุกคนที่กำลังสนใจแม่วัวเริ่มหันมา เมื่อสถานการณ์เริ่มไม่ดีมาวินก็รีบผลักดันเข้าไปหลังเรือนเก็บของใกล้ๆทันที

มาวินคว้าคอเสื้อดนัยทั้งสองมือและผลักเขาใส่ผนังก่อนจะตะคอกเสียงใส่
มาวิน: "มึงจะทำไร ไอ้ดนัย!!"
ดนัย: "ผมแค่ดึงเธออกมาไกลๆวัว ขืนไม่ดึงเธอก็โดนวัวถีบดิ"
ดนัยตอบและจ้องใบหน้าที่จ้องเขม็งอย่าใจเย็น
มาวิน: "ไม่ใช้มึงกำลังจะหลอกมายด์เหรอ ให้เธอยอมเชื่อว่ามึงเป็นคนดี"
ดนัยแอบด่าโครตเหง้ามันในที่ที่เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานให้มองโลกได้ร้ายสุดๆแบบนี้
ดนัย: "ก็ผมเป็นคนดีจริงๆ และผมก็ไม่ล่วงเกินหรือลวมลาม แฟน...เออ หมายถึงคนของนายน้อยเลย"
มาวิน: "คนดีอะไรมาปลอมตัวทำลับล่อๆในไร่คนอื่นวะ กูจะลากมึงไปให้ตำรวจ"

ดนัยอยากจะตะโกนกลับไปว่ากูนี่ละตำรวจที่เอ็งบอกถึง และอยากบอกด้วยว่าพวกมาวินได้เลี้ยงคนร้ายไว้ใกล้ๆตัว
ดนัย: "ก่อนจะลากผมไป ไหนบอกดิว่าจะไปบอกคนอื่นยังไง ไอ้ดนัยเป็นโจรเป็นคนร้าย ไหนละหลักฐาน?"
มาวินชะงักไปเล็กน้อย ตัวมาวินเองก็ไม่มีหลักฐานอะไรมามัดตัวดนัยตามที่ดนัยบอกเหมือนกัน
ดนัย: "ฟังนะ! ไอ้แว่น ทำตัวให้มันดีๆได้แล้ว ทำแบบนี้คนที่จะซวยคือแกนะเฮ้ย"
ดนัยเลิกสวมบทบาทเป็นคนงานไร่ เขาเอ่ยเตือนมันอย่างจริงใจและตรงไปตรงมา เด็กหนุ่มข้างหน้าเขาเป็นคนที่น่าสงสารและต้องการคนเข้าใจ ชีวิตอันแสนพูลสุขไปด้วยทรัพย์สินของมันไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย เพราะความโชคร้าย เพราะเขา เพราะตัวมันเอง

มาวินต่อยดนัยอีกครั้ง คนอย่างมาวินไม่เชื่อใครยกเว้นตัวเอง
ดนัย: "ไม่เตือนซ้ำแล้วนะ มีอีกหมัดกูจะไม่เกรงใจจริงๆละนะ"
ดนัยหันหน้ากลับมาตอบก่อนจะเล่นเลือดที่ริมฝีปากตัวเอง
สายตามองมาอย่างจริงจัง มาวินไม่ฟังคำขู่มันเงื้อหมัดอีกครั้ง แต่รอบนี้หมัดตรงของดนัยก็ซัดเข้าหน้าที่หน้าเขาก่อนทันที


ดนัย: "ขอตบเกรียนหน่อยเถอะวะ ไหนๆก็มีโอกาสแล้ว"
เขายิ้มเหี้ยม ก่อนเดินหามาวินที่กำลังยืนขึ้นอยู่ มาวินถมเลือดออกจากปากพอตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้าดนัยอีกครั้ง ดนัยยิ้มเยาะที่มุมปากและขยับคอหลบหมัดมาวินแบบสบายๆ
คนที่เคยฝึกแทบล้มประดาตายกับคนธรรมดาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเหนือกว่า

เขานึกไอ้เพื่อนสุดที่เลิฟที่ฝีมือดีกว่านี้หลายเท่า 
มาวินด่าเขาอีกหลายคำก่อนต่อยเขาไม่ยั้ง แต่ไม่มีหมัดไหนโดนเขาเลย


เขายืนนึกถึงตอนที่เขาฝึก ที่จริงพวกเขาอ่วมทั้งแต่ในป่าในเช้าวันนั้นแล้ว วันนั้นพวกเขาเจองานช้างและก็งานช้าง

"เฮ้ยไอ้ดนัยวิ่งรอกูก่อนสิวะ"
ไอ้อินทรีเพื่อนรักคนใหม่ตะโกนไล่หลังเมื่อพวกเขาทั้งสามหนีตีนของเหล่าลูกน้องเก่าของอินทรีสิบกว่าคนที่พยายามแจกมือแจกเท้าให้พวกเขาอยู่
สมิง: "เชื่อผมยังว่าพี่ดนัยหนีไวยิ่งกว่าใคร"
เด็กหนุ่มร่างผอมเกร็งอายุน้อยที่สุดในกลุ่มสามคนบอกลูกพี่คนใหม่ ขณะวิ่งอยู่ข้างๆคุณชายลูกชายนายตำรวจใหญ่อย่างอินทรี
อินทรี: "เออกูเชื่อแล้ว แล้วเราจะวิ่งหนีไปอีกนานแค่ไหนวะ"
สมิง: "จนกว่าจะหนีพ้น พี่จะหยุดถามมันมั้ยละว่าจะตามไปอีกไกลมั้ยครับ แต่ผมขอบาย"
ทั้งสองวิ่งไปเจอขอนไม้ที่ยื่นไปฝั่งของตลิ่ง ดนัยมายืนรอและรีบกวักมือเรียกทั้งคู่
ดนัย: "รีบข้ามแล้วยกไม้ออก เร็วดิ"
พอทั้งสามข้ามมาได้ เขาก็ช่วยกันยกขอนไม้นั้นทิ้งแม่น้ำ ไม่ให้ฝ่ายที่วิ่งไล่ข้ามตามาได้


ในแบบทดสอบส่วนที่สองเรียบง่ายยิ่งกว่ารอบแรกด้วยซ้ำ การเดินทางแบ่งเป็นสองแบบ
แบบแรก เดินอ้อม แต่ไม่มีอันตรายและสิ่งกีดขวาง อันตรายของเส้นทางนี้คือตัวผู้คัดเลือกด้วยกันและเส้นทางที่ไกลและกันดารเท่านั้น
ส่วนอีกทางคือทางตรง แต่เต็มไปด้วยอันตรายจากคนของหน่วยที่นั่งรอนอนรออยู่ เส้นในทางนี้จะมีทางย่อยหลายเส้นซึ่งมันก็จะพาไปเจอแบบทดสอบของคนนั้น ซึ่งรับประกันได้ถึงความโหดแต่แลกมาด้วยระยะทางอันสั้น ถ้าหากว่าผ่านออกไปได้อะนะ

"แล้วสรุปเราจะออกไปทางอ้อมแบบชาวบ้านกันอีกมั้ย หรือจะบ้าพลังไปวัดกับทีมงานทางตรงด้านในกัน"
ดนัยที่เอานิ้วจุ่มน้ำเล่นอยู่เป็นคนถามขึ้น
อินทรี: "ออกไปข้างนอกก็เจอพวกมันอีก เดินทางตรงนี่ละ พวกที่รอๆมันจะแน่แค่ไหนกัน"
หนุ่มหล่อหน้าตาดีที่สุดเป็นคนเอ่ยขึ้น
สมิง: "แต่เขาว่าปัญหาด้านหน้าไม่ได้มีแค่ด้านกำลังกายนะพี่ ผมว่าเราออกไปด้านนอกเถอะ"

ทั้งสามมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ไม่รู้จะตัดสินใจไปกันยังไงดี
ดนัย: "ไปทางตรงละกัน ถือว่าไหนๆก็มาถึงปากทางละ  อีกอย่างขี้เกียจอยู่แต่ในป่าในดงแล้ววะ"
เมื่อไม่มีใครค้านอะไร ทีมงานสามสหายจึงเดินเข้าไปตามเส้นทาง เดินไม่ไม่นานก็เข้าสู่เขตป่าโปร่งอีกครั้ง

"ระวังเท้าด้วยนะผู้เข้าฝึก"
เสียงชายคนหนึ่งลุกขึ้นมาจากกองใบไม้ข้างหลังพวกเขา เล่นเอาทุกคนสะดุ้งและรีบหันมาตั้งท่ารับมือทันที
หญ้าแห้ง: "ใจเย็นๆ เรียกผมว่าหญ้าแห้ง หน้าที่ของผมไม่ใช่สู้กับพวกคุณ ผมแค่มาเตือน"

สมิง: "เตือนอะไร แล้วทำไมต้องโผล่แบบน่ากลัวๆละครับ"
หญ้า: "ก็ผมอยู่ทีมพนา วันก็อยู่เฝ้าป่า ดักยิงพวกตัดไม้บ้าง ขนยาบ้าง อยู่มานานๆเข้าก็เลยพรางตัวในป่าเก่ง แต่ผมไม่ให้คุณมาฝึกพรางอะไรตอนนี้หรอก คุณแค่เดินไปถึงธง คุณก็ผ่านแล้วครับ ง่ายๆ"
หญ้าชี้นิ้วไปยังธงเสาเล็กๆที่อยู่ไม่ไกล

อินทรี: "เออ ง่ายดีไปเร็วพวกเรารีบไปก่อนพวกมันดีกว่า"
หญ้า: "ผมว่าคุณอย่ายกเท้าขวาดีกว่า ขาจะขาดเอา"
สมิงเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นรอยดินที่พึ่งกลบที่เท้าของอินทรี
สมิง: "กับระเบิด!!"
เด็กหนุ่มรีบก้มลงขุดดินรอบๆเท้าอินทรี แล้วก็พบระเบิดที่ใต้เท้าเขาพอดี
ดนัยเองก็คุกเข่าไปมองใกล้ๆ
ดนัย: "สลักแบบเก่าแน่ ไม่งั้นเราเน่าหมดแล้ว"
สมิง: "ไม่ชัวร์ครับ อาจเป็นแบบชนวนเวลาก็ได้"
หญ้าแห้ง: "ไม่ครับอันนี้ลูกซ้อม ไม่มีระเบิด แต่ก้าวถัดไปก็เข้าสู่สนามทุ่มระเบิดแล้ว ผมฝังเกือบทั้งวัน มีทุกแบบเลยนะแต่ระวังขาขาดกันละครับ"

พูดจบไอ้คนในชุดพรางก็ถอยออกไปยืนดู
ดนัย: เปิดมาก็งานหยาบเลยวะ ใครกู้เป็นวะ เรื่องนี่พี่ไม่ชำนาญเลยวะ"
อินทรี: "มึงยังจะไปต่ออีก ระเบิดทั้งนั้นนะไอ้บ้า ถอยกลับดีกว่า"
ดนัย: "เดินมาหลายชั่วโมงแล้วก็เดินกลับ เราไปไม่ทันเวลาแน่"
อินทรี: "แล้วเอ็งจะเสี่ยงเหรอวะ กูไม่เอาแหละคนนึง"

สมิงยืนมองทั้งสองคนที่เริ่มเถียงกันอีกครั้งอย่างแสนจะเบื่อเขามองรอยดินตรงหน้าก่อนเดินเข้าไปในดงกับระเบิดทีละก้าวช้าๆ
ดนัย: "เฮ้ยๆเอาจริงเหรอวะ?"
สมิง: "ผมต้องเข้าหน่วยนี้ให้ได้พี่ ผมสัญญากับแม่ไว้แล้ว พี่จะไปทางอื่นก็รีบไปเถอะครับ"
สมิงเอามือกวาดใบไม้ตรงหน้าช้าๆก่อนจะใช้มีดขุดดินออกเมื่อเห็นชัดแล้วว่าเป็นระเบิดเขาก็หักกิ่งไม้ออกมาปักไว้ใกล้ๆ และเดินต่อไป
สองสหายที่เหลือมองหน้ากันก่อนจะเดินทางตามไอ้น้องเล็กของกลุ่มไปอย่างเงียบๆ ทุกคนเดินกันอย่างช้าๆโดยมีสมิงนำทาง

ดนัย: "ถามจริงเถอะ มึงไม่กลัวตูมตามเลยเหรอวะ?"
อินทรี: "อย่าไปกวนน้องมันดิจืด เดะก็ตายห่ากันหมดหรอก"
สมิง: "ไม่กลัว เขาไม่เอาระเบิดจริงๆมาเล่นหรอกพี่ เขาไม่กล้าเสี่ยงหรอก"
แต่ดนัยที่ฟังก็หน้าเริ่มซีดลง
ดนัย: "เอ็งไม่ได้อ่านใบสมัครเหรอวะ"
อินทรี: "อ่านดิ เขาบอกว่ามีโอกาสตายใช่ปะ เขาแค่ขู่มึงเฉยๆ"
ดนัย: "ไม่ๆ ไม่ใช่ขอนั้น มึงคือมันมีด้านหลังที่บอกว่า วัตถุระเบิดทั้งหมดเป็นของจริงหมดนะเฮ้ย"

สมิง: "ไม่อำสิพี่ ใครจะจะกล้าเสี่ยงขนาดนั้นวะพี่"
ดนัย: "เขากล้ารมยาเราแล้วอุ้มมานะเฮ้ย ระเบิดมันก็มีสิทธิปะวะครับ"
หญ้าแห้ง: "มันมีหน้าหลังตามที่บอกจริงๆ ไม่เชื่อละสิว่าเราจะกล้า งั้นดูนี้"
ไอ้คุณหญ้าแห้งที่ไม่รู้มาโผล่ด้านหน้าพวกเขาตอนไหน โยนหินก้อนใหญ่เท่ามือไปยังด้านหนึ่ง

ปึด! เสียงเอ็นขาดและวินาทีต่อมาทุ่นระเบิดก็พุ่งกระโดดลอยขึ้นมากลางอากาศ
สมิง: "ชิบหายละ"
ดนัย: "พ่องเอ็งเล่นกูแล้ว"
สมิงกับดนัยที่พอจะเดาออกว่าอะไรเกิดต่ออุทานขึ้นพร้อมกันและรีบกระชากอินทรีลงไปนอนหมอบราบที่พื้น

ตูมมมม!
ระเบิดทำงานและสาดลูกปรายไปรอบทิศ กิ่งต้นไม้เล็กต่างหักร่วงไปทั่วบริเวณรอบๆ
ดนัย: "นี่ไงสาส กล้ารึยังละมึง"
สมิง: "เรากลับกันทันมั้ยวะพี่?"
อินทรี: "คิดว่าไม่วะ"
และทั้งสามก็มองหน้ากันเจื่อนๆ

ดนัยรีบสลัดความทรงจำแสนสยองออกจากหัว เขาไม่ควรเสียสมาธิในการต่อสู้ แม้ว่าศัตรูจะอ่อนแค่ไหน อีกคำสั่งคำสอนจากการฝึกนรกแตกพาเขากลับมาในปัจจุบัน
เขายืนรับมือกับมาวินอยู่เกือบห้านาที โดยไม่มีรอยฟกช้ำเพิ่มเติมเลยแม้แต่น้อย

น่าเบื่อโครตๆ ดนัยนึกในใจ ไอ้เด็กคนนี้ไม่มีอะไรนอกจากความหัวร้อนกับหัวดื้อ ยิ่งเวลาผ่านไปมาวินยิ่งออกหมัดสะเปะสะปะมากขึ้นเพราะความอ่อนล้าหลังจากชกลมมาพักใหญ่ๆ

ดนัย: "พอได้แล้ว!"
ดนัยหมดความอดทน แรกเขากะจะให้มาวินต่อยจนเหนื่อยไปเอง แต่มาวินก็ดื้อรั้นกว่าที่คิดเยอะ
เขาตวัดแตะข้อเท้าให้อีกฝ่ายเสียการทรงตัว ก่อนมือเขาจะขยำคอและผลักอีกฝ่ายกระแทกลงกับพื้น

ดนัยจ้องตามาวินที่ยังฮึดฮัดไม่ยอมแพ้
ดนัย: "เลิกบ้าได้แล้วไอ้เด็กเวร"
มาวิน: "ไม่! กูไม่หยุดแค่นี้แน่ ไม่หยุดจนกว่ามึงจะออกไปจากครอบครัวกู"
ดนัย: "กูก็ไม่อยากมาเจอหน้าคนแบบมึงหรอก"
ดนัยพูดจบก็ปล่อยมันนอนที่พื้น แล้วดนัยก็หันหลังเดินออกไป

มาวิน: "ไอ้ดนัยอย่าพึ่งไป"
ดนัยหันกลับมาตามเสียงอย่างไม่เต็มใจ แต่มาวินที่นอนกองก็อาศัยจังหวะที่ดนัยไม่ทันระวังสาดฝุ่นที่พื้นเข้าใส่ตาเขา
ดนัย: "เฮ้ย!! ไอ้เด็กเวร"
ดนัยรีบถอยหลังตามสัญชาตญาณ มาวินที่ได้จังหวะงามๆก็คว้าไม้หน้าสาม ฟาดใส่เขาไม่ยั้ง
ดนัยแม้จะมองแทบไม่เห็นแต่ก็พอจะปิดป้องหลบเลี่ยงได้ เขากัดฟันทนเจ็บอย่างใจเย็นจนแต่เมื่อเขาสังเกตุเห็นว่ามีคนกำลังเดินมา จากที่หลบหลีกปิดป้องเขากลับเขาหัวไปรับไม้อย่างจงใจ

ดนัยทรุดลงพื้น มาวินรีบเงื้อไม้ขึ้นสุดแขนแต่ก่อนที่มันจะได้ฟาดลง

มายด์: "หยุดเลยนะวิน พอได้แล้ว"
มายด์รีบเข้ามาดึงแขนเขาไว้ ตามด้วยเพื่อนคนงานและลุงศักดิ์
ดนัย: "โอยยยๆ นายน้อยอย่าตีผมเลยครับ ผมทำอะไรไม่ถูกใจ ผมไม่รู้ ผมขอโทษ"
ดนัยรีบเปลี่ยนสีกลายเป็นคนงานไร้ทางสู้ตะกายไปกอดขาลุงศักดิ์ พร้อมอ้อนวอนชายชราหัวหน้าคนงานเสียงสั่นเครือ
ดนัย: "ลุงๆ ช่วยผมด้วย ช่วยผมหน่อย นายน้อยหาว่าผมฉวยโอกาสจับมือถือแขนกับน้องคนนี้ ผมแค่ดึงน้องเขาออกมาไกลวัว ลุงก็เห็นนิว่าวัวมันตื่นข้างนอก"

มาวินฮึดฮัดจะฟาดดนัยอีกรอบแต่ลุงศักดิ์รีบมายืนขวางไว้ให้
ลุงศักดิ์: "คุณวิน โมโหอะไรก็อย่าลงไม้ลงมือกันเลยครับ"
มาวิน: "ลุงหลบไป ผมจะจัดการไอ้เลวนี่เอง ปล่อยได้แล้วมายด์ มันเป็นคนร้ายนะ อย่าห้ามผม"
แทนที่มาวินจะสงบลง เขากลับยิ่งโวยวายจนคนงานหลายคนร่วมทั้งนักศึกษาด้านนอกเริ่มเข้ามาดู

เพียะ!
มายด์ตัดสินใจตบหน้ามาวินไปหนึ่งทีเพื่อเรียกสติ มาวินที่โดนตบหน้ามองเธออย่างคิดไม่ถึง นี่เธอตกหลุมพรางของดนัยถึงขนาดตบหน้าเขาเลยเหรอ
มายด์: "ตั้งสติหน่อย ดูด้วยสิว่าทำอะไรอยู่"
มาวินเริ่มสังเกตว่าทุกคนกำลังจ้องมาที่เขาด้วยสายตาที่มองคนทำผิด
เขาไม่ผิด ไอ้ดนัยต่างหากที่เป็นคนร้าย

มาวิน: "มายด์ ฟังวินนะครับ..."
มายด์: "ไม่! วินออกไปสงบสติอารมณ์ก่อน เราค่อยพูดกัน ตอนนี้วินไปก่อนดีกว่า"
มาวินทองมายด์อย่างผิดหวังและหันไปมองดนัยที่ทำตัวน่าสงสารอย่างแนบเนียนด้วยสายตาที่คั่งแค้น
ดนัยที่สบตามันก็มองกลับด้วยสายเย้ยหยันก่อนจะตีสีหน้าคนงานถูกรังแกต่อไป
มาวิน: "แล้วมายด์จะรู้ว่าเราพูดจริง"

เขาเขวี้ยงไม้ทิ้งก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนออกไป
มาวินเสียรู้ดนัยด้วยวิธีของเขาเอง มาวินนึกโทษตัวเองที่ประมาทไอ้คนงานแสนกลมากเกินไป รวมถึงที่เขาหึงมายด์จนขาดสติ ทุกอย่างเลยเข้าทางดนัยทั้งหมด แต่ยังไงเขาจะหาวิธีที่จะจัดการดนัยให้ได้

ส่วนดนัยก็นั่งให้มายด์ทำแผลให้
เขาแกล้งทำเป็นเจ็บแผลเต็มที่ เพื่อเรียกคะแนนสงสารบ้าง
ดนัย: "จริงๆ มายด์ไม่ต้องมาทำแผลให้เราก็ได้นะ เราเกรงใจ"
แม้ใบหน้าจะแสดงออกอย่างใสซื่อ แต่ในใจกลับคิดว่าการลงทุนนี้คุมแสนคุม แม้จะเจ็บตัวไปหน่อยก็เถอะ
ดนัยลงทุนยื่นหัวไปรับไม้ทันทีที่เห็นว่ามายด์กำลังเดินเข้ามา แถมยังสร้างภาพสถานการณ์ว่าที่มาวินทำร้ายเขาเพราะหึงมายด์ ต่อไปนี่มาวินจะบอกเรื่องเขากับใครความน่าเชื่อถือก็ลดลง และทุกคนในไร่จะทองมาวินในทางลบมากขึ้น ทั้งสองอย่างน่าจะซื้อเวลาให้เขาได้พอสมควร

ที่สำคัญที่สุดคือมายด์กับเขาจะได้คุยกันอีก
มายด์: "ก็ไม่ได้เต็มใจ แต่แค่รับผิดชอบสิ่งที่แฟนเราทำ"
ดนัย: "เราจะไม่พูดหรอกว่านายน้อยเออ หมายถึงมาวินเป็นคนดีไม่ดีหรือเหมาะสมไม่เหมาะสม แค่เราจะถามว่า มายด์รักมาวินจริงๆรึเปล่าแค่นั้น"
มายด์: "มาพูดตอนนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา พูดแบบนี้ต้องการอะไร?"
ดนัย: "แค่ไม่อยากให้มายด์เสียใจ"

ใบหน้าบึงตึงอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะสวนกลับมาอย่างน้อยใจ
มายด์: "คนแคร์ความรู้สึกกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ เขากระโดดหายไปจากชีวิตกันแบบนี้เลยเหรอ?"
ดนัย: "เราจะไม่ขอให้มายด์เข้าใจเราเรื่องนี้ แต่เราก็มีเหตุผลที่จาก เราก็ไม่ชอบแต่มันเป็นตัวเลือกที่เราเลือกไม่ได้เหมือนกัน"
มายด์: "เหรอ! เลือกไม่ได้ แต่ถึงต้องหายไปแบบไม่ลาเลยมั้ยละ เลิกทำตัวเป็นคนดีได้แล้วดนัย"

ดนัย: "ที่เราไม่ลามายด์ เพราะเราทำใจพูดคำว่าลาก่อนกับมายด์ไม่ได้"
มายด์: "แต่มานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่นี่ได้ มานั่งคุยนุ้งนิ้งกับไหมกับลูกสาวคนงานสวยๆได้"
ดนัย: "แต่ทุกคนที่เราคุย เราไม่ได้คิดอะไรด้วยเลย ทุกคนที่คุยด้วยไม่ได้มีอะไรมากกว่าเพื่อนเลย"
มายด์: "ทำไมเราต้องเชื่อด้วย"
ดนัย: "เพราะตั้งแต่คืนนั้นถึงตอนนี้ เราคิดถึงผู้หญิงอยู่คนเดียว"
มายด์จ้องหน้าดนัยด้วยความไม่เข้าใจ สรุปเขาจะเอาไงกับเธอ หนีเธอมาแต่พอว่าคิดถึงเธอทุกวัน นี่เขาต้องการอะไรจากเธอ มายด์รีบลุกเดินหนีออกไปทิ้งดนัยไว้ลำพัง

มายด์แอบไปนั่งร้องไห้ลำพัง ร้องไห้ที่ยังไม่ลืมผู้ชายคนนึง ร้องไห้ที่ตกปากรับคำไปเป็นแฟนผู้ขายอีกคนทั้งๆที่ไม่ได้รักเขา
เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อจากนี้

ส่วนมาวินก็ถูกลุงขจรไล่ให้ไปนอน ชายชราไม่เชื่อหลานตัวเองแม้ซักครึ่งทำเมื่อเขาบอกเรื่องที่เขาสงสัยดนัย แถมยังคำหนิเรื่องที่เขาลงไม้ลงมือกับมันอีกด้วย

ส่วนดนัยก็นอนไม่หลับตามเคย แต่วันนี้เขาเปลี่ยนจากนอนอมทุกข์ออกมาเดินรับลมให้สมองโล่งๆแทน เขาเดินมาตามทางจนรู้ตัวอีกทีก็จวนจะถึงเรือนใหญ่ของเจ้าของไร่
แต่ทันทีที่เขาจะหันหลังกลับก็มีเสียงเรียกเขาซะก่อน

"ไอ้ดนัยใช่มั้ย มา มาหาข้าแปปนึงก่อน"
ดนัยที่จำน้ำเสียงเจ้าของไร่ก็เดินไปหาร่างร่างชายชราที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่โต๊ะหินใต้ต้นไม้
ลุงขจร: "เออ มาๆ ข้าจะมีเรื่องจะพูดด้วย"
ดนัย: "มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ?"
ดนัยนั่งลงตรงหน้าอย่างนอบน้อม
ลุงขจร: "ใช้อะไรละ หมดเวลางานแล้วใช้งานก็ผิดกฎหมายสิวะ ข้าแค่จะมาขอโทษแทนไอ้วินมัน"

ดนัย: "แค่เรื่องเข้าใจผิดครับ แค่หึงแฟนไปหน่อย"
ลุงขจร: "ถ้าแค่นั้นข้าจะดีใจกว่านี้ แต่มันหาว่ามึงเป็นโจรเป็นผู้ร้าย คิดเอา โมโหหึงขนาดใส่ความเอ็งเลยนะ"
ดนัยยิ้มเจื่อนๆไป แต่ในใจโล่งอกที่รูปการณ์มันเป็นไปตามที่เขาคิดไว้

ดนัย: "ผมไม่กล้าทำร้ายคนดีๆแบบคุณๆทั้งหลายหรอกครับ"
ลุงขจร: "ใช่มั้ยละ แล้วเอ็งมาเดินทำไมดึกๆแบบนี้กลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่ เมียทิ้งเหรอวะ"
ดนัย: "คุณท่านเดาเก่งนะครับ วันหลังเดาเลขท้ายให้ผมซักงวดนะครับ"
ลุงขจร: "หน้ามันฟ้องโว๊ย คนอยู่มานานมันดูออก ส่วนเรื่องเลขท้ายถ้าข้ารู้จ้าคงบอกเมียข้าไปนานแล้ว"
ลุงขจรหัวเราะร่า พร้อมหนิบแก้วเล็กๆออกมาและเทของเหลวในไหดินให้ดนัย

ลุงขจร: "จิบๆไป เพื่อบรรยายกาศในการสนทนา แต่อย่าบอกเมียข้านะ มันบ่นข้าตาย ถ้ามึงบอกไล่ออกเลยนะ"
ดนัยมองของเหลวในแก้วและกระดกมันเข้าไปตามคำสั่ง
ลุงขจร: "แล้วเรื่องที่กลุ้มมันเป็นยังไงพอเล่าได้มั้ย เพื่อข้าจะแนะนำอะไรได้บ้าง"
ดนัยมองหน้าชายเจ้าของไร่ และตัดสินใจหยิบไหดินมาเทเอง และกระดกมันเข้าไปเป็นแก้วที่สอง

ดนัย: "ขอมอมตัวเองก่อนครับ เรื่องนี้มันไม่รู้จะเริ่มยังไงเหมือนกัน มันค่อนข้างซับซ้อน"
ลุงขจร: "ไม่พ้นเรื่องผู้หญิงละสิท่า วัยแบบเอ็ง อยู่ไกลกันก็แบบนี้แหละ"
ชายชรายิ้มมุมปากเพราะอ่านออก
ดนัย: "ก็ประมาณนั้นแหละครับ แต่จะว่าทางนั้นก็ไม่ได้ ผมเองก็ผิดส่วนหนึ่ง แต่พอเวลาเห็น....หมายถึงรู้ข่าวก็อดใจหายไม่ได้"
ลุงขจร: "มีรักก็มีทุกข์ ฉันเองกว่าจะผ่านมาถึงวันนี้ได้ก็ผ่านเรื่องแย่ๆมาเยอะ ไอ้ดนัยเอ็งยังหนุ่ม ยังมีอนาคต อย่าให้เรื่องแย่ๆมาทำให้เอ็งเสียศูยน์"
ดนัย: "ตอนนี้ก็เริ่มทำใจได้แล้วครับ ที่จริงก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนทิ้ง ทิ้งไปหาคนใหม่ที่ดีกว่านี่โดนบ่อยครับ"
ลุงขจร: "ข้าก็ไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นไงนะ แต่หน้าเอ็งไม่ได้ใกล้กับคำว่าทำใจเลยวะ เอางี้ข้าให้เสาร์นี้เอ็งลาได้สามวัน ไปจัดการเรื่องนี้"
ดนัย: "ไม่ถึงต้องขนาดนั้นหรอกครับ ผมว่าผมปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละ คงดีแล้ว"
ลุงขจรยกแก้วเหล้ายกประดก ก่อนจะตบไหล่ดนัยเบาๆ

ลุงขจร: "แตกต่างกันมากสินะ เอ็งกับแม่หนูคนนั้น"
ดนัย: "ที่บ้านเขากีดกั้นครับ แต่เธอไม่รู้ ผมไม่อยากให้พ่อลูกทะเลาะกัน"
ลุงขจร: "มึงนี่เป็นคนดี ดีจนเข้าขั้นโง่เลยวะ เอาเถอะๆ ข้าแค่อยากเตือนสติไว้สองข้อ"
ดนัยหันมาฟังอย่างตั้งใจ

ลุงขจร: "อย่ายอมแพ้จนกว่าจะสุดทาง และอะไรมันจะใช่ก็คือใช่ ถ้าเอ็งกับหนูเป็นคู่กันยังไงมันก็หนีไม่พ้น แต่ถ้าไม่ฝืนคบกันได้แต่ยังไงก็อยู่ไม่ยืด ข้าฝากเอ็งไว้แค่นี้แหละ"
หลังจากนั้นลุงแกก็เปลี่ยนเรื่องคุย สุดท้ายคนแก่ก็คือคนแก่ที่ชอบเล่าเรื่องในชีวิตตัวเองให้คนอื่นฟัง

แต่เขาเองก้ชอบฟังเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ผ่านไปอีกเกือบชั่วโมงลุงขจรจึงพาร่างที่เอนไปมากลับไป ดนัยคาดว่าคืนนี้ลุงขจรผู้กว้างขวางจะเจอดีจากคู่ชีวิตไม่น้อย
ดนัยยกแก้วเหล้าแก้วสุดท้ายขึ้น ชูขึ้นบนฟ้า ที่ทอระยิบไปด้วยดาวนับร้อย จริงๆเขาคิดไว้เสมอว่าถ้าหากอนาคตมีแฟนก็อยากจะมานอนดูดาวสวยๆแบบนี้ นอนกุมมือชมฟ้ายามค่ำคืนมันก็น่าจะโรแมนติกไม่น้อย
"ช่างแมร่ง"
เขาบ่นเบาๆกับดวงดาวและเทของเหลวแก้วสุดท้ายลงคอก่อนจะเดินหายไป

ในที่สุดเวลาก็ผ่านไปจนถึงกิจกรรมสุดท้ายของเหล่านักศึกษา คือการเข้าไปดูป่าต้นน้ำใกล้ๆและทำฝายและแก้มลิงเพื่อดูแลป่า โดยการเดินเข้าไปเพราะไร่แห่งนี้ก็มีที่ติดกับป่าอีกทั้งชาวไร่ที่นี้ยังค่อยเป็นหูเป็นตาให้เจ้าหน้าที่ป่าไม้ เรียกได้ว่าเป็นคนเฝ้าป่าเลยก็ไม่ผิดเท่าไหร่
โดยการสร้างฝายส่วนที่อยู่ด้านล่างจะให้นักศึกษาช่วยกันทำ

ส่วนที่อยู่สูงขึ้นไปที่ทางขึ้นกันดารและอันตรายกว่าจะเป็นของเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่มาให้ความรู้และคนงานที่ขึ้นไปเท่านั้น
ส่วนทางมายด์ก็มีมาวินเฝ้าไม่ยอมให้ละสายตา จนเธออึดอัดแบบบอกไม่ถูก ถึงจะแสนดีอย่างไร แต่คนที่พึ่งรู้จักกันแล้วมากดดันบังคับกันกลายๆแบบนี้ก็ไม่ไหว เฝ้าจนเธอนึกว่าตัวเธอเป็นนักโทษคดีร้ายแรง

หลังที่เช้าจรดเย็นผ่านไปฝายก็ผ่านไปด้วยดีหลังจากทุกคนกำลังเก็บของเตรียมกลับ แต่ก็ไร้วี่แววของดนัยที่มาด้วย ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าดนัยแปลกๆไปกว่าเดิม แม้จะทำตัวเหมือนเดิมแต่เธอกำลังรู้สึกว่าเขากำลังทำอะไรที่ดูผิดปกติมากอยู่
ลุงศักดิ์: "ไอ้ดนัยไปไหนวะ มันไปไหนเขาจะกลับกันหมดแล้ว"
คนงาน: "เห็นไปยืนหน้าน้ำตก เหมือนคนอกหักกำลังจะโดดน้ำตายเลยลุง 5555+ ไม่เชื่อไปดูเลย ยืนเหม่อมองฟ้า เหมือนคนอกหักในละครเลยลุง"
ลุงศักดิ์: "มึงนี่ปากหมาชิบหาย ไปๆเก็บของๆ"


ประโยคระหว่างคนทั้งสองทำให้มายด์อาศัยช่วงจังหวะที่มาวินและคนอื่นๆไม่ได้สนใจแอบขึ้นไปด้านบนของป่า ถ้าดนัยคิดสั้นเพราะเธอจริงๆก็ต้องเป็นเธอที่ต้องไปห้าม แม้ทางจะชันแต่เธอก็กลั้นใจเดินขึ้นไปจนในที่สุดเธอก็ตามจนพบว่าคนที่เธอกำลังหายืนอยู่หน้าหินสูงที่ด้านล่างเป็นสายธารเชี่ยวกราก นี่เขาตั้งใจจะโดดน้ำฆ่าตัวตายจริงๆ!

 
ดนัย: "มายด์ๆ ฟื้นสิฟื้น"
เขาขอบคุณทักษะว่ายน้ำในใจเมื่อเขาว่ายไปพาร่างนุ่มนิ่มมาอยู่อ้อมกอด แต่วินาทีต่อมาเขาก็สาปส่งเทวดาที่ตอนนี้เธอไม่ได้สติแล้ว
ดนัยพยายามลากสังขารขึ้นฝั่งแต่ด้วยเพราะเขาบาดเจ็บตอนตกน้ำแถมยังว่ายไม่สะดวกเพราะอุ้มมายด์อยู่ ตอนนี้เขาภาวนาในใจขอให้ไอ้หนูนั้นยังไม่ไปไกลนัก ไม่งั้นเขากับเธอคงไปนอนลอยคอในคลองประปาแน่

ในที่สุดเขาก็ฉวยโขดหินไว้ได้ พอดีกับที่เขาเห็นร่างที่วิ่งพรวดออกมาจากแนวป่า เขารีบดันร้างมายด์เข้าไปใกล้ตลิ่งและเมื่อเธอถึงมือมันแล้ว เขาก็ปล่อยแขนที่ล้า ปล่อยให้กระแสน้ำพาร่างเขาลอยไป
"ฝากด้วยละนะ"
เขายิ้มให้ชายร่างเล็กที่ลากมายด์ขึ้นมา ก่อนจะจมหายไปกับสายน้ำ

อย่าจบแบบนี้หน่าาาา ไม่เอาาา /กลับมาซะทีครับ รออยู่ ฉากเสียวด้วยนะ55555




คำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ::Angry:: ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา ::Cheeky:: เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .


................................................................................................................

รอมานานมากครับ แต่ก็คุ้มกับการรอ แต่ต้องกลับไปอ่านตอนเก่าหน่อยลืมจนต่อเรื่องไม่ถูก ขอบคุณมากนะครับ พระเอกกะเล่นตัวจัง สงสารน้องมาย

ต้อง​บอก​ตาม​ตรง​ว่า​ผม​ไม่​เคย​อ่าน​เรื่อง​นี้​มา​ก่อน​ พอ​ได้​อ่าน​แล้ว​สงสัย​ต้อง​ไป​ไล่​ตาม​อ่าน​ตั้งแต่ตอน​แรก​แล้ว​ละ​ครับ​

ตอนนี้พ่อแง่แม่งอนเยอะมากเลย ดนัยจะจมน้ำตายหรือเปล่า

รอกันนานมาก เจอดราม่าไปอีกหนึ่งตอน
คู่นี้ต้องลุ้นกันอีกพอสมควร สงสารทั้งดนัยทั้งมายด์
แต่ก็แอบสงสารมาวินด้วย รู้สึกว่า รักครั้งนี้มีแต่คนเจ็บ

ขอบคุณครับ ได้แต่หวังว่าจะมีตอนต่อไปเร็วๆครับ

เพิ่งได้เข้ามาติดตามเรื่องนี้เป็นครั้งแรก เนื้อหาและการเรียบเรียงน่าสนใจและน่าติดตามมาก เข้าถึงความรู้สึกได้จริงๆ 

คิดถึงน้องมายกับดนัยมากๆ ขอบคุณครับ ::WowWow::

ยินดีต้อนรับ​กลับ​มา​ครับ​ อ่านเพลินๆดีครับตอนนี้ สนุกดีครับโอเคเลยครับ

 มัวแต่กล้าๆกลัวๆทำตัวเองทั้งนั้นดนัยเอ๋ย เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้จะโทษใครได้ ต้องกล้าลุยรวบรัดบ้าง

รอมานาน แต่ก็คุ้มกับการรอคอยครับ  น่าสงสารน้องมาย พระเอกนี่เล่นตัวจัง ขอบคุณครับ

น้ำตาซึมครับนึกถึงชีวิตตัวเอง  แต่งได้ยอดเยี่ยมจริง

 การแสดงถึง ความรู้สึก ของหลายๆคน ในหลายๆเหตุการณ์ 
ที่แสดงอารมณ์  ออกมาได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ตามความจำเป็น 

แต่ที่แน่ๆ "รู้สึกดีใจ"  ที่มีตอนนี้มา อิอิ
::Confident:: ::Confident:: ::Confident::

พระเอก มันอะไรกัน น้ำเน่ามากๆ เล่าให้มายฟังไปให้จบๆ ยังไงมายก็ต้องไว้ใจได้อยู่แล้ว 

ผมว่าท่านซีดีเขียนดรามาได้ดีทีเดียวนะครับ จริงๆแล้วอ่าตอนบู๊ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ตอนบทเสียวชัดแจ้งมาก เสียดายมาไม่บ่อย แต่ก็ชื่นใจเมื่อได้อ่านครับ เริ่ม มาม่า เหมือนกัน อิอิ

ที่ใดมีรักที่นั่นมี ทุกข์  ถ้าคนมันใช่แม้ไม่ดิ้นรนก็เป็นของเราอยู่ดี แต่บางทีถึงจะใช่ก็ต้องดิ้นรนกว่าจะได้มา มันถึงทำให้ความรักนั้นมีค่า สู้ๆนะดนัย

ขอบคุณมากครับ รู้สึก2อย่างครับ
1. รู้สึกดีใจ ที่ได้อ่าน
2. รู้สึก มึนนิดหน่อย กับการซ่อน ครับ มันกระโดดๆ หรือ ผมอ่านไม่ดีเอง

เลยขออ่านแบบไม่ซ่อนอีกครั้งนะครับ
ของคุณมากครับ

ปล. ท่านเขียนฉากบู้สนุกกว่าจริงๆแหละ

ขอบคุณครับ ต้องลุยและรวบรัดเอาเลย ถ้าอยากได้

ในที่สุดก็มาแล้ว เรื่องนี้เดายาก ได้ลุ้นตลอด

โคตรพระเอก จนน่าหงุดหงิดเลยโว้ยยย ขอบคุณสำหรับผลงานครับ  ::Thankyou::

พระเอกจริงๆเลย..
ยังกะละคร..อ้าว..นี่มันคือเรื่องแต่งไง..
สงสัยจะอินไปหน่อยย

เป็นพระเอกที่เสียสละมากเลยนะครับ
แล้วจะรอดไหมเนี่ย

มาแนวดราม่าอีกตอน แต่ก็สนุกดีครับมีหลากหลายอารมณ์ รอลุ้นต่อว่าความรักครั้งนี้จะจบลงแบบไหน ดนัยจะสมหวังรึเปล่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ

พิษรักแรงหึงนี่ชั่งรุนแรงจริงๆ จะแก้ไขกันยังไงละนายดนัยหนูมายด์

ขอบคุณครับ ห่างหายไปนาน แต่ยังไงก็สนุกสมกับที่รอค่อยครับ เรื่องของความรักต้องดูกันนาน ๆ เป็นกำลังใจและรอติดตามผลงานท่านผู้ประพันธ์ครับ

สนุกดีครับตอนนี้ ดนัยมันสำออยชมัด

พระเอกเรามันดีเกินไป่ปล่าวะเนี่ย...เฮ้ออ

สนุกเข้มข้นหลายรสมากครับเรื่องนี้ นอกจากจะลุ้นคู่เข้ากับเลนแล้ว คู่ดนัยกับมายก็น่าลุ้นให้ลงเอยกันด้วยดีหลังจากผ่านเรื่องร้ายๆกันมาเยอะ

พระเอกนี่ถ้าไม่แอ๊กมากคงสมหวังไปนานแล้ว

โหตอนนี้ ดราม่า กันรัวๆเลยครับ
แต่พระเอกไม่น่าจะเป็นไรมากเพราะรอตอนเสียวอยู่ อิอิ

ทุกอย่างมี 2 ด้านเสมอ แนวถนัดก็ง่ายหน่อย เปลี่ยนแนวก็ได้ลองของใหม่ครับ

ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง
งานนี้จะลงเอยแบบไหนละเนี่ย
::Thinking::
ขอบคุณมากๆครับ

เพิ้งเข้ามาอ่านครั้งแรก บอกได้คำเดียวว่าอ่านแล้วสนุก หน้าติดตาม หลากหลายอรรถรส รอติดตามตอนต่อไปครับ

เนื้อหาสนุกน่าติดตามมาก ขอบคุณผู้แต่งสำหรับผลงานดีๆครับ

พ่อแง่ แม่งอน รีบๆเปิดใจกันนะ เดี๋ยวเสร็จมือที่3

ชายผู้เสียสละ ทั้งความสุขส่วนตัว ความรัก เพื่อประโยชน์สุขของส่วนรวม ช่างเป็นคนที่วิเศษเสียนี่กระไร แต่มาตายตอนจบนี่มันใช่มั้ยครับ

อ่านแล้วเพลินมากเลยครับ สุดยอดนักเขียนจริง

ดนัยผู้หน้าสงสาร เก็บความลับจนต้องเสียคนรัก  ::Orz::

ผมชอบสำนวนนี้
"..........แต่เหมือนดังยาพิษที่รุนแรงราดใส่บาดแผล พิษร้ายนั้นซึมซาบลงในทุกอูณของจิตใจเขา ยากที่เขาจะจัดการมันลงได้ง่ายๆ"
นำไปแต่งเป็นแพลงได้เลย

พระเอกนี้แบบคิดเองเออเองหมดสงสารแต่น้องมายด์

ขอบคุณครับคุ้มค่ากับการรอ

อ่านตอนนี้เครียดเลย ดนัยก็พระเอกเกินไป เฮ้อ

 ::Glad::คิดถึงและดีใจเลยครับที่ผู้เขียนสละเวลาเพื่อให้ผู้อ่านแฟนๆที่ติดตามให้อ่านกันอย่างมีฟามสุข ขอบคุณมากๆครับ

ดนัยจะได้ลงเอยกับมายน์รึเปล่า

คงต้องรอให้มายด์เป็นคนจัดเองละมั้งดนัยเอ้ย555

รอมาตั้งนาน เสียดายอ่านมายังไม่เจอบทเสียวเลยที่ซ่อนไว้มีเปล่าคับ

ดนัย แกจะไปแบบนี้ไม่ได้นะ น้องมายด์ออกล่ะ

สนุกมากเลยครับ เพิ่งมีโอกาสได้อ่านตอนนี้ตอนแรก เดี๋ยวต้องย้อนกลับไปอ่านตอนแรกซะแล้ว 555

 ::YehYeh::เมื่อไรจะสมหวังซะทีน้อนายบื้อดนัยเอ่ยเอ๊ะแต่เห็นไร้ทว่าแค่รอเวลาสงสัยไม่นานฉากเสียวแบบจัดเต็มคงจะมา5555555

 ::Glad:: อ่านอินตามเลยครับเดี๋ยวต้องขอย้อนอ่านตอนเก่าๆด้วยเลยลืมไปหมดแล้ว

พระเอกก็คงเป็นพระเอกตลอดเวลาช่วยนางเอกจนนาทีสุดท้าย น้ำเน่าแต่ชอบครับ

ขอบคุณครับที่นำตอนใหม่มาลง ไม่ต้องรอนานครับ

นึกว่าเลิกเขียนไปแล้ว ขอบคุณครับที่กลับมาเขียนต่อ แต่อยากดูรุ่นใหญ่ระหว่างนายยักษ์กะแม่นักข่าวสาวมากกว่า

ต้องให้มันยากๆเข้าไว้ เวลาได้มาจะได้จัดหนักให้คุ้มเลย รออ่านเรื่อยๆนะครับ

หายไปนานมาก แต่รู้สึกช่วงนี้ดราม่าเยอะจัด พระเอกก็เล่นตัวจัง รอลุ้นว่าจะลงเอยยังไง

ดนัย นี่นิสัยพระเอกหนังมาก 

ดนัยมึงก็คนดีไปนะ เนื้อเรื่องก็โครตดราม่า แต่ชอบตอนที่คิด "คนดีก็เงี่ยนเป็นนะครับ" นี่โครตจริง ซึ่งเราก็คนดีคนหนึ่ง...  ::Shy::

ภารกิจติดคอ ไม่สามารถเปิดเผยความจริงได้ น่าสงสารพระเอกเราจริงๆ

ไม่ได้รักกันซักที มัวแต่ทะเลาะกันงอลกันอยู่นั่นแหละ คนอ่านตามเชียร์อยู่นะคร้าบบบบ

อะไรมันจะคนดีปานนั้น

มาต่อแล้วววว ขอบคุณมากๆครับ

ดนัย นายมันบื้อตามฉบับละครน้ำเน่าไทยที่เมียกูดู จริงๆเลยนะ 55555

ความรักมักซับซ้อนและเล่นกลกับชีวิตได้เสมอ สุข ทุกข์ คละเคล้ากันไปจริงๆ ดนัยกับมายด์ จะเป็นอย่างไรได้แต่ติดตามด้วยใจจดจ่อครับ

ขอบคุณมากครับ ความรักจะให้ชีวิต ทุกข์และสุข

หายไปนานเลยครับ พระเอกของเราเหมือนละครน้ำเน่าเลย

ใจนึงก็อยากให้มายเสร็จไอ้เหี้ยแว่น ลำไยดนัยเหลือทน

แต่อีกใจนึงฉากที่ต่อยกัน น่าจะสั่งสอนไอ้เหี้ยแว่น ให้เข้ารพ หยอดน้ำข้าวต้มสักสองเดือน

::Angry::  ::Angry::  ::Angry::

พึ่งมาเริ่มอ่านตอนนี้เองครับ ผมชอบดนัยมากเลย นี่แหละชายชาตรีที่แท้จริงเก็บงำความรู้สึกเก่ง เข้มแข็ง ไม่พูดมากอย่างไร้สาระ รูจักอ่อนน้อมถ่อมตน เดี๋ยวไปหาตอนเก่าๆอ่านก่อนครับ

ขอบคุณครับผม เป็นกำลังให้ต่อไปนะ ชอบน้องมายด์มาก  น่ารักจริงๆ

ให้กำลังใจท่านผู้แต่งครับ สุดยอดครับอ่านแล้วชวนให้ติดตามหวังว่าคงไม่ให้รอนานอีกนะครับ ขอบคุณครับ

พระเอกสุดๆยอมเจ็บแต่ไม่ให้คนรักเจ็บ

ดนัยเปลี่ยนชื่อเป็นตัวกินหญ้าดีกว่าสงสารมายย์จัง

ขอบคุณครับ ช่วงนี้มีแต่เรื่องที่ติดตามหายไปนานๆ กว่าจะได้อ่านตอนใหม่แต่ละตอน  มีอาการลงแดง อย่างเห็นได้ชัด

ฟาดเพื่อนมายประชดรักไปเลย แล้วมาตุ๋ยไอ้แว่นซ้ำแก้แค้น

คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลยครับจะลงแดงอยู่แล้ว พระเอกก็นะเก่งสุดเทพมาอ่อนแอเพราะเรื่องหัวใจทุกทีสิน่า...ให้ตายเถอะ

โห้ววว หายไปนานเลย
แต่ผมว่าคุณเขียนเก่งทุกแนวนะครับ แต่เด่นสุดน่าจะบู๊ เรื่องอึ้บๆนี่ ผมให้ความสำคัญรองลงมา แนวบู๊ของคุณสนุกมาก

 อยากให้มีฉาก Love singมากกว่านี้หน่อยครับเอาแบบว่าพอบู๋ก็บู๋ถึงใจพอLoveก็ถึงพริงถึงขิงครับ

มันจะงอนจะง้อกันนานขนาดใหนนะ...

ลุ้นๆให้ดนัยสมหวังกับน้องมายด์ซักที

ยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมนะนายดนัย ว่าแต่คิดถึงพี่เข้มนะหายไปหลายตอนละ

นับว่า มีเรื่องราว ต่อเนื่อง มีเนื้อหาเกี่ยวพันกัน ผูกกันเหมือนดูหนัง

สงสัยพระเอกจะได้นางเอกวันแต่งงาน ตอนสุดท้ายแน่ๆ จริงๆแล้วให้พระเอกผ่านสาวอื่นๆไปเรื่อยๆแก้เมื่อยก่อนก็ได้นะครับ ลุ้นๆๆๆ

ลุ้นให้ดนัยได้น้องมายด์เร็วจัง ลุ้นมากๆๆ  ::WowWow::

รักนางเอกมากเลยนะดนัย ขอให้สมใจไวๆนะ ขอบคุณมากครับ

ดนัยคงไม่เป็นไร เป็นห่วงน้องมายด์ครับ

 ::WooWoo:: อ่านแล้วเจ็บใจแทนดนัยเลยครับ สงสารดนัยแต่ก็คิดว่าทำไมมายด์มันไม่รู้ว่ามันทำอะไรผิด

นี่มันหนังไทยชัดๆครับ

ได้รู้ว่าอีกไม่กี่ตอนต่อไปจะได้พบช่วงดร่ามาของแต่ละคนเพิ่มแล้ว

แค่ดนัยหนุ่มจืดก็น่าสงสารจะแย่ละ

อ่านไปผมก็เริ่มรำคาญนิสัยดนัยนะครับ บางทีก็งอนเหมือนผู้หญิงเลย ขอบคุณครับ

ครอบครัวกีดกันนี่มันเป็นปัญกาที่แก้ไม่ได้จริงๆนะ สงสารดนัยจัง

จะเข้าใจกับหรือเปล่าสองคนนี้

ดนัยมีแต่เรื่องเสี่ยงตาย จะรอดได้ไหมนี้  ::Cheeky::

มายด์ทำไมถึงจมน้ำ

มัวแต่พ่อแง่แม่งอนกันอยู่ได้จะได้ลงเอยจริงจังไหมเนี่ย

ดนัยจะไปไหน

เอาซะคราม่า มาเต็มเลยครับ คนดี คนล่ำ กล้ามใหญ หมวดดนัยนี่เอง แต่อยากรู้จริงๆ สมิง กับ ดนัย เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกเนี่ย

ทำไมดนัยชอบคิดน้อยเนื้อต่ำใจขนาดนี้อ่ะ ไม่ไหวเลยครับ ลุยสิวะ 5555

ขอข้ามมาตอนนี้ก่อนละกันใจมันร่ำร้องเหลือเกิน

พระเอกชอบดร่าม่า ขอบคุณครับ

ตอนนี้จะมีบทอัศจรรย์รึเปล่าน๊อ แล้วมาวินล่ะ จะได้ทำไรน้องมายด์บ้าง ต้องติดตามๆ

ไปแนวไหนต่ออีกครับนี่  แหม

เอาใจช่วยดนัยครับ รอฉากเสียวจากท่านดนัยอยู่

พระเอกนี้ พ่อพระ ผู้เสียสละจริงๆ

ไรเตอร์แต่งเรื่องเก่งมาก ทำให้ฟินได้แม้ไม่มีบทอย่างว่าสักฉาก
เยี่ยมครับ

คู่นี้จะให้ลุ้นกันไปถึงไหน

คิดถึงน้องมายกับดนัยมากๆ เมื่อไรคู่นี้จะได้สมหวังกันซะที่น่า

ขอบคุณมากๆครับ

ลุ้นมากว่ามายด์จะโดนรึป่าว

พระเอกโครตๆเลย  พ่อดนัย 

ดราม่าไปอีกเอาแนวแอคชั่นปนเสียวกลับมา

สงสารดนัยจัง...จะเป็นพระเองไปถึงไหน....

อ่านไปซึ่งไป มีครบรสเลย

ผู้แต่งครับเห็นใจพระเอกหน่อยเถอะครับให้ได้เยจริงๆซักตอนก็ยังดีชักว่าวจนเมื่อยมือแล้ว

หลากหลายแนวในเรื่องเดียวเลย อ่านมันจริงๆ

ชวนติดตามมากครับ

เขียนได้เทพมากครับ

งอนกัน เเกล้งกัน เเล้วแมื่อไรจะรักกัน

ความสัมพันธ์ของทั้งสองแลอึมครึม คลุมเครีอ 
แต่ก็ต้องเข้าใจดนัยว่าเปิดเผยเรื่องส่วนตัวไม่ได้มาก 

ชอบเรื่องแบบนี้ครับมีทุกรสทั้งดราม่า และต่อสู้ สนุกดีครับ

เป็นเรื่องดนัย

ขอบคุณมากครับ ต่อให้เก่งขนาดให้ ก็มาตกม้าตายเพราะเรื่อง รักๆ

ดนัยมาทำภารกิจ
ส่วนเพื่อนรัก กำลังกระหนำแทงน้องสาวเพื่อน 

สนุกมาก ๆ ครับ

ใจหายเลย สงสารดนัยนะ

เข้าใกล้ฉากบู๊ล้างผลาญเข้าไปทุกที

หลากหลายอรรถรสจริงๆ ครับ เรื่องราวสนุกมาก

ลุ้นดนัยกับมายด์จนเหนื่อย

ร่างเล็กคือ มาวินสินะ

ถ้าเป็นเนื้อคู่กัน...ก็ไม่แคล้วกันครับ...ดนัยเก่งพอตัวแล้ว...รอดสบายๆ

ลื่นหินแล้วตกน้ำชัวร์เลยจังหวะนี้ ไม่มีการทำเท่ให้สาวเห็นเลยดนัยเอ๋ย

ดนัยจะรอดมั้ย แล้วเมื่อไหร่จะสมหวัง

ดนัยต้องปลอดภัย

เขียนดีแล้วครับมีบู๊มีฉากหวานๆพ่อแง่แม่งอนบ้าง ว่าไปพระนางก็ปากหนักกันทั้งคู่ไม่พูดความรู้สึกในใจกันซะที

เป็นนิยายดราม่าดีๆ เรื่องนึงเลยทีเดียว

บู๊บ้าง หวานบ้าง ครบรสดีมาก

ฟื้นมาก็คงคิดว่าเป็นมาวินช่วยหรือเปล่า

ยังไม่เห็นโดนเสียบเลย

เมื่อไหร่ดนัยจะสมหวัง

ยังไม่ได้กันซักทีนะ มายกับดนัยเนี่ย

เฉี่ยวกันไปมาเหนื่อยแทน

ลุ้นมากว่ามายด์จะโดนป่าว

 ::Foo::อ่านเพลิน สนุกดี

คนเราทำตามหัวใจตัวเองดีที่สุด ถ้าเธอยังมองไม่เห็นและไม่สนใจอีก ก็ปล่อยเธอไปเถอะ ไม่ต้องฝืนอีกต่อไป พ่อเธอดุด้วยนะ

ตามลุ้นคู่นี้กันต่อ ::Fighto::

กว่าจะรู้ใจตัวเอง จะสายไปไหมนะ 

ลุ้นดนัยกับมายมากๆ

ลุ้นอยุ่นะครับ จะสมหวังกันเมื่อรัย

อ่ายสนุกขึ้นเรื่อยๆ ครับ