สวัสดีครับ ตามที่ตอนที่ 13 บอกไว้ครับว่า ขอ 5 หน้าคอมเมนต์จะลงตอนที่ 14 ต่อให้ มาเสิร์ฟแว้วว จากคอมเมนต์ตอนที่ 13 เกือบ 80% คอมเมนต์เกี่ยวกับอาหาร ผมแอบดีใจนะที่บรรยายการทำอาหารแล้ว Reader ไม่งงกัน ตอนที่ 14 ผมขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตอนนะครับ แต่เนื้อหายังคงเดิม
ตอนที่ 14 นี้จะมีอะไรให้ติดตาม เชิญเสพคร๊าบ แต่แน่นอนตอนนี้มีการซ่อนข้อความเช่นเคย ต้องแสดงความคิดเห็นก่อนนะครับถึงจะได้อ่านเนื้อเรื่องที่เหลือ ตอนนี้พิเศษนิดนึงขอ กติกา 2 ข้อเดิมๆ
1. คิดเห็นอย่างไรเมื่ออ่านถึงช่วงก่อนซ่อนข้อความบทแรก
2. หลังจากอ่านจบคิดเห็นยังไงกับตอนนี้บ้างครับ
••••••••••••••••••
ปล. 1 ฝากกระทู้แนะนำตัวละครด้วยครับ
โดยข้อมูลตัวละครในครั้งถัดๆไป จะปลดล็อคตามจำนวนคอมเมนท์ที่กำหนดไว้ครับ
ปล.2 Fc น้องเมดคิราระ หลังจากเล่นสงกรานต์กลับมากันแล้ว ผมมีของขวัญเนื่องในวันสงกรานต์วันสุดท้ายให้ครับ
• • • • • • • • • •
ความเดิมตอนที่แล้ว
ริวกะได้ชวนให้ป้าเจ้าของร้านขายอาหารที่มหาวิทยาลัย
มาที่ผับของตน และได้ทาบทามให้มาทำงาน คอยจัดอาหารให้ผู้บริหาร ซึ่งป้าเองก็ยังไม่ให้ แต่ไปๆมาๆ ป้ากลับชอบในแนวคิดของทานูกิและพลอยและยอมรับข้อตกลงมาทำงาน แต่มันมีความลับบางอย่างของป้า ซ่อนอยู่นี่สิ่
_ _ _ _ _ _ _ _ _
ตอนที่ 14 : การจากลาด้วยรอยยิ้ม
[ ป้า ] : หนุ่ม ถึงป้าจะรับทำงาน แต่อาหารป้าจะถูกใจเด็กๆพนักงานกันรึเปล่า
ริวกะยิ้มให้ป้าก่อนที่จะหันไปคุยกับคุณดิเรก ตอนนี้คุณดิเรกเป็นคนเดียวที่ยังไม่กลับเพราะริวมีงานสำคัญที่วานให้เขาทำอยู่
โคร่กกกก จ๊อกกกก เสียงท้องร้องดังสนั่นจนทุกคนต้องหันไปมอง มันดังมาจากพลอยนั่นเอง พลอยคงหิวเพราะโดนเวย์ขออาหารในส่วนของเธอไปกิน เธอจึงยังไม่ได้กินอะไรเลย เธอจึงยิ้มแบบเขินๆเพราะตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่เธอหมดเลย ริวเห็นแบบนั้นก็ยิ้มๆเพราะคิดอะไรบางอย่างออก
[ ริว ] : คุณดิเรกครับ วันนี้ไฟจะดับ ไหนๆแล้วเราก็ ให้คุณป้าทำอาหารเลี้ยงพนักงานเลยดีไหมครับ ถือว่าเป็นงานแรกเลย พนักงานทั้งหมดวันนี้มีกี่คนครับ
[ คุณดิเรก ] : ผมเห็นด้วยครับ คุณป้าจะได้แสดงฝีมือซะเลย วันนี้พนักงานทุกฝ่ายมาทำงานรวม 30 คนครับนายน้อย
[ ริว ] : โอเคครับ คุณป้างั้นคุณป้า ช่วยทำอาหารเลี้ยงพนักงานได้ไหมครับ วันนี้ผมให้ค่าเหนื่อยคุณป้าเลย เดี๋ยวถ้ามันดึกไป ผมจะให้คนไปส่ง
[ ป้า ] : ได้ มีเวลาให้ป้าเท่าไร
[ ริว ] : ตอนนี้ สามทุ่ม 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่เรามีเครื่องปั่นไฟสำรอง งั้น 2 ช.ม. พอไหมครับ ทำอาหารเลี้ยง 30 คน เอิ่มมม 30 คนรวม ทานุ เอ้ย นุกับพลอย อืม...
ริวกำลังครุ่นคิกว่าจะจัดโต๊ะอย่างไรดีให้มันเหมาะกับจำนวนพนักงานและจำนวนของที่เขาซื้อมา
[ ริว ] : โอเค ป้าครับ โต๊ะอาหารจะมี 8 โต๊ะนะ 7 โต๊ะเป็นของพนักงาน 28 คน อีกโต๊ะนึง 1 น่าจะมี 3 คน รบกวนได้นะครับป้า
[ ป้า ] : ได้สิ่ ถ้าเด็กๆพนักงานบอกไม่อร่อย ป้าไม่เอาค่าแรงนะ
[ เวย์ ] : เย้ !!!!! ผมนี่รอเลยคร๊าบบบ
[ ริว ] : เดี๋ยวกูจะคิดบัญชีกับมึงที่หลังไอ้เวนไอ้ชูชก มึงไปแย่งของพลอยกินได้ไง ท้องร้องดังลั่นขนาดนั้น
[ เวย์ ] : กูหิวนี่หว่า ไข่น้ำนี่เมนูประจำบ้านกูเลย กูมาเรียนกรุงเทพฯตั้งปีกว่า คิดถึ๊งคิดถึง
คิดถึงบ้านเหรอ ริวนึกอะไรออกบางอย่างก่อนที่จะถามคุณดิเรกและทานูกิที่รอฟังคำสั่งอยู่
[ ริว ] : นุ พนักงานของเราส่วนมากพื้นเพเป็นคนที่ไหน
[ นุ ] : ส่วนมากมาจากต่างจังหวัดค่ะ
[ ริว ] : อื้ม เข้าใจละ งั้นเรามาทำไอ้นั่นกันดีกว่า คุณดิเรก ของที่ผมซื้อเก็บไว้ ตอนนี้อยู่ที่นี่ไหมครับ
[ ดิเรก ] : ยังอยู่ที่โกดังแยกหลังร้านครับนายน้อย
[ ริว ] : โอเคเลย งั้นผมวานหน่อยนะครับ พาการ์ดทีมพี่พิชัยไปช่วยสัก 5 คนครับ แล้วก็อย่าลืมทีเด็ดล่ะครับ
[ ดิเรก ] : ได้ครับนายน้อย
[ ริว ] : นุ ไปรอพาพนักงานเสิร์ฟทุกคนไปข้างหลังร้านนะ ส่วนชั้นจะไปแจ้งกับลูกค้าเอง
[ ทานูกิ ] : รับทราบค่ะนายน้อย
[ ริว ] : ไอ้เวย์มึงมากับกูนี่ เดี๋ยวไปขโมยของกินในครัวอีก
[ เวย์ ] : ครับลูกพี่
ทั้งหมดแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ คนที่ดีใจที่สุดคงไม่พ้น เวย์นั่นเอง เพราะกำลังจะได้กินอาหารป้าอีกแล้ว ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของตน คุณป้ายืนนิ่งเพราะคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร สำหรับเลี้ยงคน 30 คน
[ ทานูกิ ] : คุณป้าคะ อย่างที่ดิฉันแจ้งกับนายน้อยไปค่ะ พนักงานที่นี่ 70% เป็นคนต่างจังหวัดที่มาหางานทำค่ะ พวกเขาคงคิดถึงบ้านแย่เนอะคะ
ทานูกิเดินมาบอกป้าในขณะที่ป้ากำลังมืดแปดด้าน จนป้านั้นนึกออกทันทีว่าป้าจะทำอะไร ป้าจึงเรียกพนักงานห้องครัวทั้ง 5 ให้รีบตามป้าไป เพราะต้องทำแข่งกับเวลา พลอยที่ทำท่าจะตามไปด้วยแต่ก็ถูกทานูกิห้ามไว้ โดยให้เหตุผลว่า พลอยถูกนับใน 30 คนด้วยต้องมารอ ทำให้พลอยจำใจไปกับเธอ
•••••••••••
Domo Pub & Restaurant เวลา 21.30 น. อีก 30 นาที ไฟจะดับ ริวจำเป็นต้องประกาศกำหนดการให้พนักงานทุกคนทราบเกี่ยวกับงานเลี้ยง เขายืนรอนักดนตรีลงมาจนหมดจึงขึ้นไปยังบนเวทีเพื่อประกาศให้ทั้งลูกค้าและพนักงานทราบถึงกำหนดการ
[ ริว ] : ขออนุญาตินะครับคุณลูกค้าทุกท่าน ตามที่ทางร้านของเราแจ้งไปแล้วว่า 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่คุณลูกค้าก็ยังมาใช้บริการทางร้านเรา ทางร้านเราขอขอบพระคุณมากครับ อีก 30 นาทีไฟทางร้านจะดับแล้ว ขอให้ทุกท่านเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ หวังว่าทางร้านจะได้ให้บริการทุกท่านอีกนะครับ
วู๊วววววว กรี๊ดดดดด เสียงเฮโล ดังลั่นทันทีที่ริวประกาศจบ ส่วนเสียงกรี๊ดที่ตามมานั้นเพราะหน้าของริวล้วนๆเลย สาวๆนักเที่ยวตอนนี้ต่างจ้องมองไปที่ริวเป็นตาเดียว และแล้วงานก็เข้าริวจนได้ เมื่อมีสาวนักเที่ยวคนนึงหน้าตาสะสวยราวกับดาราคนดังเดินยื่นกระดาษให้ริว เพราะคิดว่าริวเป็นนักดนตรีที่ร้านจ้างมา ข้างในเป็นข้อความว่า ขอเพลง นี่แหละความรัก ของ เป๊ก ผลิตโชค
เอาแล้วไงงานเข้าริวแล้วไง ริวถึงกับเหวอเลยทีเดียว เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ตัดสินใจแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าทันที
[ ริว ] : แหมม นุช มาเองเลยเหรอครับเนี่ย จะว่าไป นุชเมียคุณหลวงนี่ หน้าตาดีทุกคนเลยนะครับ
กรี๊ดดด !!! สาวๆทั้งกลุ่มโดนแซวแบบนั้นถึงกับกรี๊ดเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าพนักงานร้านนี้จะรู้ลึกรู้จริงขนาดนี้ จากที่จะกลับๆตอนนี้คนแน่นกว่าเดิมเสียอีก เพราะสาวๆที่มาเจอความหล่อของริวดึงดูดเสียแล้ว ริวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดเสียแล้วที่ไปแซวแบบนั้น งานมาแล้วล่ะ แล้วริวจะทำยังไงดี เพราะเครื่องเสียงก็เก็บหมดแล้วด้วย
เอาก็เอาวะ ทานูกิอยู่ด้วย น่าจะพอไหว ริวนั้นเลือกที่จะ The Show must go on เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นกลุ่มลูกค้าอาจจะหายไปก็ได้
[ ริว ] : เอางี้ ถ้าผมร้องเพลงของคุณหลวงผลิตจบ ทุกคนต้องกลับ โอเคมั๊ย ถ้าคุณหลวงรู้ว่าแอบมาเที่ยว ระวังโดนไล่ไปเรือนอื่นนะครับ
อ๊าาาาา ได้เลยย !!! เสียงตอบกลับจากแฟนคลับของคุณหลวงผลิตดังขึ้นพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ริวเองก็จนใจแล้วจริงๆ ริวจึงมองไปหาตัวช่วยก็คือ เวย์กับทานูกิ
[ ริว ] : ขออนุญาตนะครับทำพอดีว่า เครื่องดนตรีถูกถอดหมดแล้วเหลือแค่เปียโน กับ ไวโอลินนะครับ แล้วก็พนักงานทุกคนครับ พบคุณดิเรกที่หลังร้านนะครับ
เวย์ที่อึนๆมึนๆก็ขึ้นไปบนเวทีตามที่เพื่อนของตนเองเรียก สาวๆพอเห็นเวย์ขึ้นมาก็เสียงกรี๊ดให้กับเวย์ก็ดังไม่แพ้ริวเลย สัญชาตญาณเพลย์บอยจึงเริ่มทำงานโดยอัติโนมัต
[ เวย์ ] : แหม่พึ่งรู้นะครับ ลูกค้าร้านนี้หน้าตาดีทุกคนเลย อย่าดื้อนะสาวๆ จบเพลงต้องกลับเลยนะคะ
อ่ะหือ พ่อเทพบุตร พ่อหล่อลากดิน คำพูดของเวย์นี่ทำสาวๆใจละลายเลย ริวนี่ถึงกับถอนหายใจใส่ไมค์โครโฟนเลยทีเดียว ส่วนทานูกิ หรือ พี่นุ ที่เดินขึ้นตามไป ก็ดึงดูดสายตาของพนักงานทุกคนได้อย่างดี รวมถึงพลอยด้วย พลอยมองขึ้นไปบนเวทีด้วยความสงสัยว่าจะทำอะไรกัน
[ เวย์ ] : เชี่ยมังกร ทำไรเนี่ย เล่นห่าไรเนี่ย
[ ริว ] : แหมไอ้สัส หยอดไปขนาดนั้นยังจะมาทำเหนียมอาย ฟรายเอ๊ย
[ เวย์ ] : กูก็ไหลไปงั้นอ่ะเห็นมึงนั่งแดกจุดอยู่ จะให้เล่นจริงๆเหรอวะ
[ ริว ] : เอาน่าตามน้ำไปก่อน เคยแกะโน๊ตป่าว เพลงนี่แหละความรักอ่ะ
[ เวย์ ] : กูเล่นได้ แล้วทานูกิล่ะ
[ ทานูกิ ] : สบายเจ้าค่ะ ปีศาจรักเสียงเพลงเจ้าค่ะ ท่านเวย์
[ ริว ] : ไวโอลินตัวแม่เลยนะมึงทานูกิอ่ะ ทำเป็นเล่นไปไอ้เวย์
ริวปิดไมค์โครโฟนก่อนที่พูดคุยเพื่อเตรียมเล่นดนตรีเฉพาะกิจ ก่อนที่ทั้ง 3 จะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูโน๊ตเพื่อที่จะได้เล่นไปในทางทิศเดียวกัน
[ ริว ] : นุชจ๋า ขอเสียงดังๆให้ไปถึงเรือนคุณหลวงหน่อยเร๊วว
กรี๊ดดด !!! ริวนี่รู้จักการเอนเตอร์เทนสาวๆได้ดีจริงๆ เสียงกรี๊ดนั้นดังสนั่นไม่แพ้คอนเสิร์ตใหญ่ๆเลยจริงๆ ริวที่มองไปทางพลอยจนสายตาประสานกันพอดี ก็ทำหวานส่งมินิฮาร์ตให้ จนพี่ๆถึงกับต้องแซว เอาล่ะ ริวพร้อม เวย์พร้อม ทานูกิพร้อม ลุยยย
แค่ท่วงทำนองโซโล่เปียโนอันหวานเจี๊ยบของเวย์ดังขึ้น สาวๆทุกคนก็กรี๊ดแทบสลบ สอดประสานด้วยเครื่องสายอย่างไวโอลินที่มันเพราะจับใจของทานูกิ ตอนนี้ทุกคนเหมือนตกอยู่ในภวังค์เลยทีเดียว แต่บางคนก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบมือถือมาถ่ายคลิปบ้าง Live สด บ้างตามสมัยนิยม ริวเลือกที่จะร้องท่อนฮุคเสียก่อนเพื่อที่ให้เวย์กับทานูกิ ได้ปรับคีย์ดนตรีให้เข้ากับคีย์เสียงของตน
นี่แหละคือ ความรัก ( ริวร้อง )
I know this is love ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ I know this is love ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรักเนื้อเพลงความหมายกินใจ กับ เสียงละมุนของริวมันสะกดทุกคนจริงๆ ทั้ง 3 มองหน้ากันอย่างรู้งาน ทานูกิและเวย์พยักหน้าให้ริวเพื่อเป็นสัญญาณว่าปรับคีย์เรียบร้อย ริวจึงเริ่มร้องทันที จากเสียงกรี๊ดตอนนี้ทุกคนเปลี่ยนมาร้องตามแล้ว
เหมือนว่าโลกหมุนเร็ว
ทั้งที่ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
เหมือนเราได้พูดคุยกันมากมาย
ทั้งที่ไม่มีเสียงใด
เหมือนไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง
นอกจากเสียงหัวใจ
เหมือนมีอะไรมากเกินบรรยาย
แต่ว่าฉันรับรู้ได้
เย เฮ แม้ความรู้สึกนี้มันหายไป
จากช่วงชีวิตที่ผ่าน
เป็นความรู้สึกนี้ที่ชัดเจน อีกครั้ง
เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
นี่แหละคือ ความรัก( i know this is love )
คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ( I know this is love )
คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรัก ~[ ลูกค้า 1 ] : กรี๊ดด แก นักร้องร้านนี้โคตรหล่อเลย เสียงก็ดี อ๊าย
[ ลูกค้า 2 ] : งือออ โอยย มือเปียโนก็น่ารัก
[ ลูกค้า 3 ] : เฮ้ยแก คนสีไวโอลีน แต่งตัวเหมือนพนักงานเสิร์ฟร้านนี้เลย ร้านนี้โคตรเทพ
สารพัดคำชมที่มีให้ริวและเวย์นั้นไม่ขาดสายเลย ตลอด 4 นาทีที่เพลงถูกเล่น เสียงช่วยร้องจากบรรดาลูกค้าและแฟนคลับคุณหลวงดังไม่ลดลงเลย ทั้งหมดร่วมมีส่วนรวมกับโชว์เฉพาะกิจนี้มาก
I Know This Is Love Baby ~เมื่อเนื้อเพลงท่อนสุดท้ายจบลงพร้อมกับเครื่องดนตรี ทุกคนต่างกรี๊ดอย่างสุดเสียง โชว์เป็นของริวเป็นเหมือนกับ โชว์ที่วิเศษของค่ำคืนนี้จริงๆ ทั้งสามยืนขอบคุณเสียงปรบมือที่ดังสนั่นด้วยความโล่งใจที่มันผ่านไปได้ด้วยดี
[ ริว ] : ตามสัญญานะครับนุชทั้งหลาย กลับดีๆนะครับ
[ เวย์ ] : กลับดีๆนะจ๊ะ เบเบ๋ อย่าดื้อกับเฮียนะ
คร่าาาาาาา เหล่าบรรดาแฟนคลับของคุณหลวงตอบกลับริว ก่อนที่จะทยอยเดินออกอย่างมีระเบียบเหมือนที่เขาลือจริงๆว่าเป็นแฟนคลับระดับคุณภาพ โดยที่พวกเธอเหล่านั้นไม่ลืมที่จะคุยกันอย่างมีความสุขเพราะเสียงเพลงที่ริวมอบให้
วู๊วววว พี่นุพวกเราพึ่งรู้ว่าพี่สีไวโอลินเทพขนาดนี้ น้องที่เป็นแฟนน้องพลอยร้องเพลงเพราะมากเลย เพื่อนแฟนน้องพลอยก็เล่นเปียโนเก่งมาก ริว เวย์ ทานูกิ ได้รับคำชมอย่างไม่ขาดสาย พลอยก็ได้แต่ยืนเขิลเพราะเนื้อเพลงที่ริวร้อง มันช่างไพเราะและเนื้อหาดีมากๆและเธอรู้ว่าริวตั้งใจร้องให้เธอฟัง
[ นุ ] : เอาล่ะ เด็กๆ 5 นาทีไฟจะดับแล้ว ตามพี่ไปหลังร้าน
ทานูกิ พูดเพื่อให้พนักงานตามไปหลังร้าน
โดยมีเวย์ไปด้วย เพราะจงใจให้ริวกับพลอยอยู่ด้วยกัน พลอยถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยตอนนี้
[ พลอย ] : ร้องเพลงเพราะนะริว
[ ริว ] : เพราะ เพราะ เพราะพลอยนั่นแหละ
อื้อหือ หยอดเก่งเป็นหยอดขนมครกเลยไอ้หนุ่มเอ๊ย ริวนี่ขายขนมจีบเก่งเหลือเกินเอาซะพลอยยืนบิดเป็นเลข 8 เลย
[ ริว ] : ไปกันเถอะพลอย สถานที่น่าจะเสร็จแล้ว
[ พลอย ] : หือ สถานที่อะไรเหรอ
ริวไม่ตอบแต่แอบยิ้มแบบมีเลศนัย พลอยก็แอบมองเหล่ๆ จนริวต้องหันหน้าหนีอย่างเจ้าเล่ห์ พลอยและริวเดินตามกลุ่มพนักงานทั้งหมดไปที่หลังร้าน โดยที่บนใบหน้าทั้งคู่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส พลอยก็เขินๆที่จะทำแต่พลอยก็ใช้มือจับไปที่ชายเสื้อของริวอย่างเขินๆพร้อมเดินตามไป
22.00 ลูกค้าทุกคนออกจากร้านหมดแล้ว พรึ่บบบบ ทุกคนที่กำลังเดินตามพี่นุถึงกับตกใจเพราะไฟดับตามเวลาแจ้งเป๊ะๆ ทุกคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแฟลชเพื่อจะได้มองเห็นทางชัดๆ พี่นุนั้นหยุดกึ้กทันทีเหล่าพนักงานก็หยุดตาม และพี่นุก็ได้พูดบางอย่างขึ้นมา
[ ทานูกิ ] : เอาล่ะน้องๆ วันนี้พิเศษนิดนึง คุณดิเรก กับ ลูกชายของท่านประธานใหญ่ อยากจะตอบแทนที่น้องๆทุ่มเทกันทำงาน จึงได้ทำอะไรให้เพื่อตอบแทนความขยันนิดหน่อยนิดหน่อย
เสียงของทานูกิหรือพี่นุประกาศบอกทุกคนที่กำลังแตกตื่น ให้เตรียมตัวรับของขวัญชั้นดี ทุกคนที่แตกตื่นก็ตั้งใจฟังและใจจดใจจ่อกับสิ่งที่พี่นุบอกมา
[ ทานูกิ ] : เอาล่ะ ปิ๊กบ้านเฮากันเด้อ
กรึ่ก กรึ่ก กรึ่กกกก สิ้นเสียงของทานูกิทุกอย่างก็เริ่มขึ้นทันที พรึ่บบบบ เสียงเครื่องปั่นไฟเริ่มทำงาน ไฟฟ้าตรงส่วนหลังร้านส่องสว่างทันที
โหหหหหหหหหหหหหห
เสียงทุกคนดังขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะตรงหน้ามันคือ โต๊ะอาหารแบบซุ้มร้านอาหารอีสาน ที่แทบจะคงสภาพไว้เป๊ะๆ ทั้งที่ทำมาจากไม้ไผ่บ้าง ไม้ชนิดต่างๆที่หาได้ตามภาคอีสานบ้าง ร้านค้าไม้เก่าๆบ้าง ที่สำคัญเสาไม้ที่ใช้ติดหลอดไฟ มันทำมาจากไม้ยูคา มันเป็นไม้ที่นิยมนำมาทำเสาร้านโครงร้านในสมัยก่อนเพราะหาง่ายและราคาถูก กลิ่นไม้ยูคา กลิ่นไม่ไผ่ มันช่างทำให้คิดถึงบ้านเกิดเหลือเกินบางคนถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว ทุกคนไม่รอช้ารีบเข้าไปจับจองโต๊ะทันที พลอยนั้นเห็นโต๊ะ เห็นเก้าอี้ต่างๆก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณลุงและคุณป้าผู้มีพระคุณ
[ ดิเรก ] : เอาล่ะ ช่วยฟังกันหน่อยนะทุกคน รบกวนช่วยเก็บโทรศัพท์ก่อนนะ
คุณดิเรกเดินมาตรงกลางโต๊ะทั้ง 8 ตัวก่อนที่จะประกาศจุดประสงค์ที่จัดสิ่งนี้ขึ้นมา
[ ดิเรก ] : วันนี้หลายๆอย่างมันพอดีลงตัวกันมากๆ พอดีที่ทางการไฟฟ้าแจ้งดับไฟ และพอดีวันนี้ทางนายน้อ~ เอิ่ม...
คุณดิเรกกำลังจะเอ่ยถึงริวกะแต่ริวกะแอบส่ายหัวยิกๆๆ ราวกับว่าไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าตัวเองเป็นใคร
[ ดิเรก ] : วันนี้ได้มีแม่ครัวคนใหม่มาสมัครงาน ผมเลยถือโอกาสเลี้ยงอาหารมื้อเล็กๆเพื่อให้ทุกคนได้กินและช่วยกันตัดสินว่าจะรับป้าไว้มั๊ย ตอนนี้นั่งพักก่อนนะ รออีกสักครู่
เฮ้ !!!!! ทุกคนเฮขึ้น เมื่อคุณดิเรกกล่าวจบ
30 นาทีผ่านไป 22.30 อาหารมาแล้วคร่าาาาา
พนักงานห้องครัวเอ่ยขึ้น ทำให้ทักคนถึงกับหันไปมองตาม ภาพตรงหน้าคือไก่ย่างหนีบไม้ควันลอยฉุยๆ ส่งกลิ่นหอมตลบไปทั่ว
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMeCa.jpg)
ทุกคนถึงกับกลืนน้ำลาย ป้ายิ้มๆก่อนที่จะเดินมาตรงซุ้มไม้เล็กๆที่ดัดแปลงมาจากซุ้มวางเหล้าปั่น ก่อนที่จะให้พนักงานห้องครัวอีก 4 คนช่วยถือของทั้งหมดมาให้ ทำให้ตรงหน้านี้กลายเป็นร้านอาหารอีสานฉบับดั้งเดิมทันที
[ ป้า ] : หนูๆ แต่ละโต๊ะส่งคนมาถืออาหารไปนะ ทีละชุดทีละโต๊ะ
ฉับ ๆ ๆ สิ้นเสียงของป้า เสียงสับก็ดังขึ้นทันที ป้าสับไก่ย่างทั้งตัวแบ่งเป็น3 ส่วนใส่จานก่อนที่จะให้พนักงานตัวแทนหยิบไปชุดละ 2 ตัว อย่าเพิ่งกินนะคะลูก ป้าสับไก่ไปพูดไปอย่างมีความสุข พลอยที่เห็นแบบนั้นก็พลันนึกถึงอดีตที่เธอเคยเจอแบบนี้ มันช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน ไก่ทั้ง 16 ตัวถูกสับและแจกจ่ายไปเรียบร้อย
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMmIq.jpg)
รอบต่อไปมาเลยลูก ป้าเรียกอีกครั้งก่อนจะคีบหมูที่ย่างมาอย่างดีและขึ้นเขียงเตรียมหั่น ป้านึกบางอย่างขึ้นได้จึงรีหันขวางก่อนที่จะถามหาถุงมือ
บ่ต้องหรอกแม่ใหญ่ มือโลด เป็นตาแซ่บแท้น๊อ พนักงานชาวอีสานคนนึง พูดภาษาท้องถิ่นขึ้นมาเมื่อเห็นป้าหาถุงมือ เขาบอกว่า ไม่ต้องใช้หรอกถุงมือใช้มือเปล่าเลย น่าอร่อยจริงๆเลยเนี่ย
เมื่อได้ยินดังนั้นป้าก็จัดการใช้มือเปล่าๆ กดหมูลงแนบเขียงจนน้ำในเนื้อหมูไหลออกมาอย่างน่ากิน ป้ากดหมูลงและหั่นสไลด์อย่างชำนาญ
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMFwz.gif)
และนำมันใส่ลงหม้อใบเล็กเพื่อที่จะปรุงขั้นตอนต่อไป ข้าวคั่ว พริกป่น น้ำปลา น้ำมะนาว ต้นหอมซอย ผักชีฝรั่งซอย หอมแขกซอย ถูกใส่ลงหม้อตามทันที กร๊อง กร๊อง กร๊อง อีกแล้วเสียงนี้อีกแล้ว เสียงทัพพีกระทบกับหม้อขณะคลุกหมูย่างกับเครื่องปรุงต่างๆจนกลายเป็น หมูน้ำตก พลอยคิดถึงเสียงนี้เพราะมันคืออาหารที่คุณลุงทำให้เธอกินในวันที่หิวโซ
ป๊าดดดด เข่าคั่วหอมอีหลีแหม่ใหญ่ ( โหหหหห ข้าวคั่วหอมมากครับป้า ( แม่ใหญ่เป็นคำที่ใช้เรียกหญิงสูงอายุที่เคารพ ) ) เสียงพนักงานดังขึ้นอีกครั้งเพราะอิทธิฤทธิ์ข้าวคั่วที่ป้าไหว้วานให้พนักงานคั่วให้และปั่นมันสดๆ โดยป้าให้ใส่ใบมะกรูดเข้าไปด้วยขณะคั่ว เพื่อเพิ่มความหอม
หมูน้ำตกอาหารชุดที่สองถูกแจกจ่ายจนครบ 16 จาน และ ตามด้วยข้าวเหนียวที่พึ่งสุกหมาดๆก็ถูกตักกระติ๊บขนาดใหญ่ก่อนที่จะถูกแจกจ่ายจนครบทุกโต๊ะ และ ซิกเนเจอร์สำคัญคือผัก ทั้งกะหล่ำปลี ผักชีลาว ผักบุ้ง ถั่วฝักยาว ผักกันจอน ผักแว่น กระถิน ถูกจัดใส่ลงกาละมังขนาดใหญ่โดยที่ทุกคนต้องเดินมาหยิบเอง เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ไฮไลต์ก็มา น้ำจิ้มไก่ย่างสูตรแจ่วที่มันจะขาดไม่ได้ ก็ถูกแจกจ่ายให้ทุกโต๊ะ
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMIo8.jpg)
ทุกคนนั่งมองไก่ย่าง หมูน้ำตก ที่ตอนนี้มันช่างยั่วน้ำลายเหลือเกิน ควันฉุยๆที่ลอยออกมา กลิ่นข้าวคั่วจากหมูน้ำตก กลิ่นเนื้อไก่ย่างร้อนๆ กลิ่นมะขามเปียกเปรี้ยวๆจากน้ำจิ้มไก่ ทั้งหมดมันทำให้คิดถึงบ้านเกิดจริงๆ ดิเรกเชิญคุณป้าขึ้นมาพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะเริ่มกินกัน
[ ป้า ] : หนูนุ บอกว่าหลายคนมาจากต่างจังหวัด ป้าเลย ทำของพื้นฐานให้กินกัน หวังว่าจะชอบกันนะลูกๆ กินกันเถอะลูก
สิ้นสุดคำของป้า อาหารตรงหน้าก็ถูกลุมทันที
กร๊อบบ โอ่ยยย แซ่บบักคั้ก แซบอีหลีแท้นี่ แม่ใหญ่หนังไก่ย่างมันกรอบได้จั๊งได๋ เจ้าเฮ็ดแบบใด๋[ ป้า ] : ป้าย่างเสร็จก็เอาตักน้ำมันเดือดราดไป หนังมันเลยกรอบแต่ข้างในยังนุ่ม ชอบมั๊ยลูก
โอ้ยยย มั๊กหลายแม่ใหญ่ น้ำจิ้มก็แซ่บแท่ๆ หมูน่ำต๊กนุ่มแท่ๆแม่ใหญ่ สารพัดคำชมออกมาไม่หยุดหย่อน จนทั้งป้าและพนักงานห้องครัวอดยิ้มไม่ได้ พลอยที่เห็นก็นึกถึงเรื่องของตัวเอง เวลาคุณป้าคุณลุงทำอาหารเสิร์ฟ ก็มักจะได้ชมแบบนี้ไม่หยุดหย่อน คิดถึงแล้วน้ำตาก็ไหล ริวก็อดไม่ได้ที่จะปลอบใจ
พลอยลองกินดูสิ่ แล้วพลอยจะได้คำตอบ ทานูกิพูดบางอย่างออกมาโดยเป็นปริศนาพร้อมรอยยิ้ม พลอยก็ไม่เข้าใจแต่ก็กินเพราะว่าหิวจริงๆ
เพียงคำแรกที่หมูน้ำตกเข้าปาก
ใช่ ใช่ รสชาตินี้ใช่เลย รสชาติที่พลอยไม่เคยลืม พลอยหยิบไก่จุ่มน้ำจิ้มก่อนจะยัดมันเข้าปาก
ใช่ๆ รสชาตินี้ รสชาติของคุณลุงคุณป้า พลอยร้องไห้ทันที เพราะรสชาตินี้เธอไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตแน่นอน ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำมันก็ไม่เหมือนรสชาติตอนนี้ พลอยมองไปที่ทานูกิ ที่ยืนยิ้มให้และพยักหน้าให้ราวกับเป็นคำตอบให้พลอยว่าพลอยคิดถูกแล้ว
พลอยรีบวิ่งไปหาป้าที่ตอนนี้นั่งพักอยู่ที่โต๊ะหลังสุดทันที ซึ่งป้ากำลังนั่งนวดขา นวดแขนเพื่อคลายความเมื่อย เพราะต้องแข่งกับเวลาป้าจึงปรุงอาหารไม่ได้หยุดเลย เธอยืนมองไปที่คุณป้า คุณป้าเปลี่ยนไปมากจนเธอจำไม่ได้ จากที่อ้วนท้วมสมบูรณ์ตอนนี้ป้าแก่ขึ้นมากและยังผอมลงอย่างมาก น้ำตาไหลจากไหนมากมายก็ไม่รู้ มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งดีใจเพราะได้พบป้า อีกทั้งยังเสียใจที่ตลอดเวลาพลอยปล่อยให้ป้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว พลอยเดินไปนั่งลงต่อหน้าป้าที่นั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะโอบกอดด้วยความคิดถึง
[ ป้า ] : นังหนูเป็นอะไรไป ฝีมือป้าไม่อร่อยเหรอ
[ พลอย ] : คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอยไง
[ ป้า ] : ก็ใช่ไง ก็นังหนูพลอยไง ป้าจำได้สิ่ก็เจอกันที่มหาวิทยาลัยครั้งแรกไง
[ พลอย ] : ไม่ใช่ป้า ป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอย ที่คุณลุงกับคุณป้าเคยเมตตาให้งานทำไง
พลอยพูดทุกอย่างไวมากจนป้าก็ฟังไม่ทัน ริวที่วิ่งตามมาก็กำลังจะเข้าไปหาแต่ถูกห้ามไว้โดยทานูกิ นี่ไงคะป้า นี่ไง พลอยรีบถอดสร้อยที่คอออกมาให้ป้าดู มันคือสร้อยพระของลุงที่พลอยได้รับเป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุ 14 พลอยรีบเอามันให้ป้าดู
[ พลอย ] : คุณป้า นี่สร้อยของคุณลุงไง คุณลุงให้หนูตอนวันเกิดคุณป้าจำได้มั๊ย
[ ป้า ] : นะ นังหนูสร้อยนี้
ป้ารับสร้อยมาดู ป้าจำได้ขึ้นใจทันทีเพราะสายสร้อยป้าเป็นคนถักมันขึ้นมาเอง มันเป็นสร้อยของสามีป้า ป้าเกี่ยวสายเชือกที่คอออกมาก่อนจะถอดมันออกมา ใช่เลยพระทั้ง 2 องค์นี้ เป็นพระที่มาจากที่เดียวกัน รุ่นเดียวกัน พิมพ์เดียวกัน มันเป็นของสามีป้า ป้าจำได้แล้ว สามีของป้าเคยยกมันให้เด็กสาวที่รับมาอุปการะเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด
[ พลอย ] : คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย
[ ป้า ] : นังหนู นังหนูพลอย ที่ลพบุรีใช่มั๊ย
[ พลอย ] : ใช่ค่ะคุณป้าหนูเอง ฮือออออ หนูคิดถึงคุณป้า
ฮือออออออ
[ ป้า ] : นังหนู นังหนู ใช่เอ็งจริงๆด้วย
พลอยก้มกอดคุณป้าผู้มีพระคุณผู้เปรียบเสมือนผู้ให้ชีวิตไม่ต่างจากแม่บังเกิดเกล้าอย่างสุดแรงราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนอีกเลย ความรู้สึกคิดถึง ความอัดอั้น ความรู้สึกผิด ถูกส่งออกมาผ่านน้ำตาของเธอ
แงง ฮือออ คุณป้า หนูนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอคุณป้าแล้ว คุณป้าก็เช่นกันไม่มีวันไหนเลยที่ป้าไม่คิดถึงพลอย ทุกๆวันป้าก็รู้สึกผิดที่ทิ้งให้พลอยเผชิญชะตากรรมอย่างโดดเดี่ยว
โถ นังหนู ไม่เป็นอะไรแล้ว ไหนป้าขอดูหน้าชัดๆหน่อย ป้าจับประกบหน้าพลอยทั้งสองข้างขึ้นมาดูชัดๆ
ไม่เจอกัน 5 ปีสวยขึ้นเยอะเลยนังหนู ตัดผมสั้นป้าจำไม่ได้เลย โถลูกเอ๊ย ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ป้าดีใจจนน้ำตาไหลไม่ต่างกัน แต่กลับพยายามปลอบพลอยที่ตอนนี้ร้องไห้จนไม่ห่วงสวยเลย
[ พลอย ] : แงงงง ฮือออ หนูคิดถึงคุณป้า ฮื้อออออออ หนูคิดถึงคุณลุง หนูอยากจะบอกคุณลุงว่าหนูเจอคุณป้าแล้วไม่ต้องห่วงหนูแล้ว ฮือออออ
[ ป้า ] : พอแล้วๆ นังหนูแฟนเอ็งมองแล้วไม่อายเหรอนั่นน่ะ
พลอยหันมามองริวด้วยน้ำตานองหน้า
เฮ้อ
ก็น่ารักไปอีกแบบนะ ริวพูดกับตัวเองก่อนยิ้มเบาๆ พลอยไม่สนใจยังกอดป้าเหมือนเดิม ริวจ้องมองไปที่ป้าและพลอย ก่อนที่จะเห็นอะไรบางอย่างค่อยปรากฎขึ้นจนเป็นรูปร่างชัดเจน
[ ริว ] : หะ อะไรนั่น ใครยืนอยู่
[ ทานูกิ ] : วิญญาณของสามีคุณป้าผู้มีพระคุณอีกคนของรุ้งพลอยเจ้าค่ะ แต่แปลกมากตลอด 5 ปีไม่เคยปรากฏกายออกมาเลย ทำไมวันนี้ถึงออกมาล่ะ
[ ริว ] : หะ ทานูกิ นี่มันเรื่องอะไรกัน บอกชั้นมา
ทานูกิที่เหมือนจะรู้อยู่แล้วจึงพูดออกมา ริวจึงพยายามถามทานูกิ แต่ทานูกิก็ได้แต่ก้มหน้าเหมือนลำบากใจที่จะพูด ริวกะที่เห็นดังนั้นจึงได้คิดถึงหลายๆเรื่องที่ผ่านมา ทานูกิที่รับรู้เรื่องราวต่างๆแต่ไม่สามารถบอกเขาได้ก็คงจะลำบากใจเสียใจไม่ใช่น้อย เขาจึงพยายามสงบสติอารมณ์ลง ผ่านไปเกือบนาทีอารมณ์ที่ขุ่นมัวของริวกะเริ่มกลับเป็นปกติ เขาจึงลูบหัวทานูกิและกล่าวขอโทษ การกระทำดังกล่าวพอจะคืนรอยยิ้มให้ทานูกิได้บ้าง ก่อนที่ริวจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง แต่ว่าเขาต้องสอบถามใครบางคนเสียก่อน
[ ริว ] : เฮ่ อยู่มั๊ย
[ ???? ] : ว่าไงริวกะ
[ ริว ] : ดวงวิญญาณตนนั้นทำไมยังไม่ไปเกิดล่ะ ทานูกิบอกว่าตายมา 5 ปีแล้ว นายพอจะให้คำตอบชั้นได้มั๊ย
[ ???? ] : สบม สบายมาก ริวกะสหายข้า เพราะดวงวิญญาณมีห่วงไง เพราะห่วงในตัวเด็กคนนั้น อีกทั้งภรรยาของดวงวิญญาณนั้นก็เรียกหาทุกวัน ใครมันจะจากไปอย่างเป็นสุขได้
[ ริว ] : อื้ม มีห่วงซึ่งกันและกันจึงกลายเป็นสิ่งฉุดรั้งสิ่นะ แล้วชั้นพอจะทำอะไรได้บ้างมั๊ย
[ ???? ] : ส่งดวงวิญญาณสิ่ ปลดปล่อยโซ่ตรวนที่รั้งไว้ซะดูท่าทางตอนนี้จะหมดห่วงแล้ว
[ ริว ] : เห้ยๆ นี่ดวงวิญญาณคนไทยนะ ชั้นไม่เคยทำนะเว้ย อีกอย่างถ้าชั้นทำลงไป มันจะก้าวก่ายโลกวิญญาณของที่ไทยป่าว
[ ???? ] : ครึ่งนึ่งของเจ้าก็มีเลือดของแม่ที่เป็นไทย เจ้าก็นับถือศาสนาพุทธด้วยนี่ อีกอย่างนิกายเซ็นก็มีรากฐานมาจากพระพุทธศาสนา เจ้าหนูรินไม่เคยบอกหรือไง ว่าตัวเจ้าสามารถทำได้โดยอิสระ
[ ริว ] : เห้ยๆ ปู่เคยสอนแต่วิถีองเมียวจิ กับ การผนึกนิดหน่อยเอง นายมี How to หรือ ไกด์บุ๊คมั๊ย
[ ???? ] : ไม่ มันต้องใช้ความรู้สึก ไอ้ทีตอนแปลงสภาพเสื้อผ้าของมนุษย์ให้เป็นสิ่งของในโลกวิญญาณ ให้วิญญาณสาวตนนั้นยังทำได้เลย สองมาตรฐานนี่หว่าเจ้าน่ะ
[ ริว ] : มันไม่เหมือนกันนะเฟ้ย
[ ???? ] : เฮ้ออ เก่งแต่เรื่องของผู้หญิงจริงๆเจ้าริวกะ งั้นใบ้ให้ก็ได้ ใช้ดาบของข้าซะ
[ ริว ] : อ๋อ บอกแต่แรกก็จบละ
[ ???? ] : ริวกะ เจ้าเป็นคนที่เรียนรู้เร็ว มีฝีมือ แต่สิ่งที่เจ้ายังขาดคือประสบการณ์กับการใช้สติให้มากกว่านี้ เจ้าต้องควบคุมมันให้ได้มากกว่านี้ ถ้าข้าบอกทั้งหมดไป เจ้าจะได้เรียนรู้อะไรล่ะ
[ ริว ] : อื้ม ชั้นยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ขอบใจมาก เพื่อนและอาจารย์ของชั้น
[ ???? ] : เอ่อ.. ริวกะถือว่าข้าขอนะ ดาบของข้ามันมีพลังมากมายเกินจินตนาการ เจ้าอย่าได้เอาไปทำอะไรแผลงๆด้วยการเลียนแบบบ้าๆบอๆ ที่โลกมนุษย์เรียกว่า ท่าไม้ตายเด็ดเหมือนครั้งก่อนอีกนะ อีกอย่างพลังของเจ้าในตอนนี้มันมากกว่าดาบของข้าเสียอีก มันจะกลายเป็นหายนะได้นะ เจ้าคงไม่ลืมนะสิ่งที่เจ้ากับลูกชายของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู ทำเอาไว้
[ ริวกะ ] : รู้แล้วน่า นายดูสภาพของชั้นตอนนี้ดิ่ ทำอะไรได้
[ ???? ] : ฤทธิ์ยาของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู มันแรงใช้ได้เลยนะ 555 ดาบนั่นข้าจะผนึกไว้ที่ช่องว่างของมิติ เจ้าสามารถเรียกใช้ได้ตลอดเวลา ข้าจะได้เบามือลงบ้าง ยังไงซะมันก็เป็นของเจ้าครึ่งนึงอยู่แล้ว เอาล่ะข้าไปก่อน งานข้ายุ่ง
[ ริวกะ ] : ขอบใจมากอาจารย์
ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!
กระทู้พิเศษ
ข้อมูลตัวละครและประวัติโดยย่อ (https://xonly8.com/index.php?topic=215066.0)
เนื้อเรื่องหลัก
ตอนที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=210283.0)
ตอนที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=210594.0)
ตอนที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=210785.0)
ตอนที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=210839.0)
ตอนที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=210940.0)
ตอนที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=211224.0)
ตอนที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=211707.0)
ตอนที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=211708.0)
ตอนที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=212083.0)
ตอนที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=212543.0)
ตอนที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=212544.0)
ตอนที่ 12 (https://xonly8.com/index.php?topic=214970.0)
ตอนที่ 13 (https://xonly8.com/index.php?topic=215265.0)
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Side Story แววตาที่เปลี่ยนไปของสาวแกล
ตอนที่ 1 : คิราระ กับ นายเด็กเสิร์ฟ•••••••••••
Side Story การเดินทางของสายรุ้ง
ตอนที่ 1 : มรสุม (https://xonly8.com/index.php?topic=212698.0)
ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ (https://xonly8.com/index.php?topic=213032.0)
ตอนที่ 3 : เมฆสลาย (https://xonly8.com/index.php?topic=213084.0)
ตอนที่ 4 : วันฝนซา (https://xonly8.com/index.php?topic=213607.0)
ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน (https://xonly8.com/index.php?topic=214756.0)
ตอนพิเศษที่ 6 : แม่ อาจารย์ เจ้านาย (https://xonly8.com/index.php?topic=214767.0)
ตอนพิเศษที่ 7 : ฉันรักเธอ (https://xonly8.com/index.php?topic=214850.0)
- - - - - -
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ข้อมูลในตอนนี้
ปีศาจภูติสายลม
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tIB9kt.jpg)
คะมะอิตะชิ (ญี่ปุ่น: 鎌鼬 โรมาจิ: Kama-itachi) เป็นภูตลมในตำนานความเชื่อญี่ปุ่น ชื่อของคะมะอิตะชินั้น คะมะ แปลว่า เคียว,อิตะชิ แปลว่า ตัววีเซิล
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tIBhDI.jpg)
เนื่องจากว่าคะมะอิตะชิเป็นภูตลม จึงเคลื่อนไหวได้รวดเร็วเหมือนสายลม เรื่องเล่าเกี่ยวกับคะมะอิตะชิมีอยู่ว่าผู้คนที่ขึ้นไปบนภูเขา บางครั้งจะพบกับลมหมุน เมื่อลมหมุนผ่านไป เขาก็พบว่าตัวเองมีบาดแผลแต่ไม่รู้สึกเจ็บ คะมะอิตะชิอาศัยอยู่ในลมหมุน มีอยู่ด้วยกัน 3 ตัว มีพฤติกรรมคือ ตัวแรกจะชนเหยื่อให้ล้ม ตัวที่สองจะฟันเหยื่อให้เป็นแผล ส่วนตัวที่สุดท้ายจะทายาให้เพื่อห้ามเลือดและระงับอาการเจ็บปวด แต่การจู่โจมบางครั้งก็สร้างบาดแผลร้ายแรง และเจ็บปวดกว่าที่คิด ไม่เป็นที่แน่ชัดว่าทำไมคะมะอิตะชิจึงมีพฤติกรรมเช่นนั้น
คะมะอิตะชิจัดว่าเป็นอันตรายกับมนุษย์ เพราะมีบางเรื่องเล่ากล่าวว่า ผู้ที่พบปรากฏการณ์คะมะอิตะชิ บางครั้งไม่ได้ถูกฟันครั้งเดียว แต่จะถูกฟันแล้วทายา แล้วถูกฟันซ้ำๆอีก ซึ่งนับว่าน่ากลัว เพราะว่าคะมะอิตะชิมีนิสัยชอบต่อสู้อยู่เหมือนกัน
_ _ _ _ _ _
ป้าแม่ครัว และ วิญญาณลุงเป็นใคร ?
สามารถอ่านได้ใน
Side Story
การเดินทางสายรุ้ง ตอนที่ 1-2 ครับ
•••••••••
เพลงที่ ริวกะ ร้องในตอนนี้
https://youtu.be/2f0TeAc0AYg
Ver. Piano
https://youtu.be/H7veMqk5Nfs
~~~~~~~
ดาบยามาโตะ
ไม่ใช่เล่มเดียวกันกับ dmc 5
แต่งดีครับ แต่ผมว่าคุณป้ากับพลอยจำกันไม่ได้นี่แปลก ไปหน่อย พลอยอาจหน้าเปลี่ยนเพราะเริ่มโต แต่คุณป้าไม่หน้าเปลี่ยนมากเพราะแก่แล้ว
ขอฝากคำเตือน ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ::Angry:: ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา ::Cheeky:: เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .
กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................
ผมพูดนะ ถ้าไม่มีฉากเสียวพลอยนี่ผมจะผิดหวังมากๆ
ปลดปล่อย
อีสานบ้านเฮาคนบ้านไกลที่ต้องจำใจไปทำงานที่เมืองหลวงมีแค่อาหารที่จำทำให้มีความสุขเหมือนบ้านเฮา
เปิดตัวป้า น้ำตาจะไหลเลย
เริ่มตอนด้วยความสามารถของริวกะ ตอนกลางตามมาด้วยอาหาร ปิดท้ายด้วยความรู้สึก ยอดเยี่ยมครับ
งานนี้สงสัยจะมีอาจารย์มูซาชิแน่นอน ว่าแต่ว่าอ่านแล้วอยากกินไก่ย่างเลย น้ำลายไหล
ซึ้งป้ากับพลอยมากๆ
ลุ้นตามตลอดเลย ชอบมากครับ
ชีวิตของพลอยกับป้าคงดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ตามที่คิดไว้นิดหน่อยเรื่องคุณป้ากับหนูพลอย แต่ดาบน่าจะเป็นดาบตัดวิญญาณแต่ตอนนี้ไ่มีคนตามเม้นข้อมูลตัวละครช่วยกันเลย
ในที่สุดป้ากับพลอยก็เจอกันซักที
ร้านแบบนี้จะหาที่ไหนได้เนรมิตงานเลี้ยงย่อมๆให้กับพนักงานไม่ถึงชั่วโมงได้ใจพนักงานจิงจิงแถมยังได้ไขปริศนาให้พลอยกับคุณป้าจำกันได้อีกที่ร้ายสุดสุดก็ทานุกินี่แหละกว่าจะบอกกว่าจะทำให้พลอยเข้าใจได้คงลำบากและอึดอัดน่าดู..ริวสมแล้วที่เป็นพระเอกเก่งทั้งวิชาการต่อสู้และเข้าใจถึงความรู้สึกของผู้หญิงความละเอียดอ่อนที่มอบและเติมเต็มเข้าไปในจิตใจของรุ้งพลอยไม่รีบร้อนและไม่ปล่อยผ่านการจับจองและเติมเต็มไปพร้อมๆกันความละเอียดอ่อนในการเดินเรื่องความเข้าใจในวิถีชีวิตทำให้ยิ่งอ่านยิ่งได้ความรู้และสาระมากขึ้นรวมถึงความบันเทิงทางภาษาอีกด้วยแต่ถึงริวจะเติมเต็มในหัวใจของรุ้งพลอยแล้วก็ตามแต่ยังมีอีกคนที่รอคอยให้ริวมาเติมเต็มในหัวใจเช่นกันราตรีนี้ยังคงอีกยาวนาน..อั้ม......
เข้ากับบรรยากาศช่วงสงกรานต์มากครับ
ดีใจที่ตอนนี้มาเร็วมาก ดีที่ได้อ่านอย่างที่คอย ชอบจังบรรยากาศบ้านๆแบบนี้ผนวกกับแนวเหนือโลกน่าติดตามมากๆครับขอบคุณไรซ์ที่ออกตอนใหม่มาเร็ว
โอ้วเจอกันจนได้ คุณหลวงมากเองเลยแหะขอบคุณมากครับ สนุกมากครับ รอตอนต่อไปอยู่นะ
เปิดตัว ตัวละครตัวใหม่ ป้าแม่ครัว
ริวบอกเมื่อไหรจะได้จัดรุ่งพลอยสักที่นะ
งานสนุก อาหารอร่อย เพลงเพราะ อะไรอีกละ
วิธีส่งวิญญานของริวจะเป็นยังไงหนอ ? (อ่านถึงตรงนี้ก็เข้าใจชื่อของตอนนี้เลย)
ขอบคุณครับ
เริ่มตอนด้วยความสามารถของริวกะ ตอนกลางตามมาด้วยอาหาร ปิดท้ายด้วยความรู้สึก
อยากรู้ริวจะปลดปล่อยวิญญาณคุณลุงด้วยวิธีไหน
ใครจากใคร รอยยิ้มอะไรอ่ะ
อ่านจบก็โล่งไปนึกว่าใครจะจากไปเสียแล้ว 555
ขอโทษด้วย ที่ก็ยังไม่ได้อ่าน side story ของพลอย เพราะยังทำใจอ่านไม่ได้จริงๆ เลยไม่ค่อยจะรู้เรื่องราวของลุงกับป้าเลย
ตอนที่แล้วนี่ถึงกับทำให้ผมลงไปหาซื้อข้าวแต่เช้าเลยครับ หิวมากกกกก
มีอาจารย์ลึกลับอีกแล้ว แต่ดาบยามาโตะนี่มีพลังผนึกวิญญาณนี่นา
เอิ่ม อ่านแล้วหิวเลยครับ แต่ทำไมพลอยถึงจำป้าไม่ได้หละครับ
ตอนนี้คล้ายเป็นตอนพิเศษทำให้นึกถึงอาหารอร่อยๆอีกแล้ว
เพิ่งจำกันได้ ซึ้งมาก ตอนนี้
นึกว่าพลอยจะจากริวอีกล่ะ
อั๊ยยะ....อ่านจบออกไปจัดหนึ่งชุด แซบๆ ทั้งไก่ย่าง น้ำตก ...เลย 555+++
คุณป้ากับพลอยจำกันไม่ได้นี่ มันไม่ธรรมชาติไปนิดนึงครับ เลี้ยงดูกันมา มันน่าจะจำกันได้ง่ายกว่านี้นะ
ถ้ามีเจ้านายแบบนี้ก็ดีไม่น้อยแลัพระเอกก็เข้าใจอีก สมเแ็นนิยายจริง ขอบคุณครับ
ริวจะมีความสามารถอะไรอีก เทพบุตรมากไปแล้ว
เนื้อหาดีมากครับ ชอบเเบบนี้แหละการเข้าใจหัวอกผู้หญิงคือสิ่งที่ผู้ชายอย่างเราควรเรียนรู้
ขอบตคุณครับ..แม้จะเกินจริงไปบ้าง แต่ก็เรื่องแต่งเพื่อเพิ่มอรรถรสในเนื้อหาหน่ะ...สรุปว่าชอบและซึ้งใจ
ความสุขมากมายกำลังมาหาพลอยคนดี
สนุกมากครับจนดูเหมือนทุกอย่างลงตัวเลยครับ
น้องพลอยได้เจอคู่หมาย ผู้มีพระคุณ
แต่งานนี้น่าจะยังไม่จบนะหรือว่าเซอร์ไพรซ์อยู่ที่คุณป้า
ว่าแต่ร่างการพี่ริวเป็นแบบนี้จะไหวเหรอครับหรือน้องพลอยจะคุมเกมส์ให้
อ่อ สภาพร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไปนี่เองที่ พลอยถึงจำป้าไม่ได้
นึกว่าริวจะมีแรงทำกับพลอยซะอีก ที่แท้ก็แค่ขอจองไว้ก่อน แต่ถ้าพลอยรู้ว่าริวมีหญิงหลายคนนี่พลอยจะยอมรับได้ใหมน้อ
ได้เจ้านายแบบริวผมนี้รักตายเลยครับ
เป็นร้านที่ดูอบอุ่นมาก โลกมันกลมจริงๆ
ความรู้สึกหลังอ่าน ฉบับซ่อนข้อความ น้ำตาซึมนิดๆครับ แต่...น้ำลายนี้เต็มปาก !!! ::Shy::
ความรู้สึกหลังอ่านฉบับเต็ม...เฉยๆนะครับ อาจจะเป็นเพราะมันไปพีคตอนอ่านรอบแรก ในเนื้อเรื่องส่วนของลุง มันคาดเดาได้ว่าจะเป็นแแบบนี้เลยไม่ได้อิน ฉากเลิฟซีนก็เฉยๆ
ตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัวว่าตัวเองจะตายด้าน ::Horror::
ริวนี่มีของเยอะจริงๆ อาจารย์ของริวคือใครกัน?... ::Thinking::
ปล.หลังอ่านซ่อนข้อความ ริวนี่ใจเย็นดีจัง อดใจได้ ครั้งต่อไปขอจัดเต็มนะครับ... ::Thankyou:: ::GiveMe::
ยินดีด้วยครับคุณป้ากับน้องพลอยที่ได้กลับมาเจอกัน
เรื่องนี้ดี เนื้อเรื่องโอเว่อร์ได้ใจจริงๆ
ได้กินอาหารแถวบ้าน บรรยากาศแบบบ้านๆ ก็ดีนะแบบนี้
ลุงคงเป็นห่วงป้าและหนูพลอยล่ะมั้ง
อยากรู้พระเอกเราจะช่วยยังไงนะ
พลอยจะหายกลัวเมื่อไรนะ ไอพวกเด็กเดินยาน่าฆ่าซะให้ตายจริงๆ
อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากกกกก
ไก่ย่าง หมูน้ำตก โอ้ ....
ไหนจะเรื่องพลอยอีก ยิ่งอ่านยิ่งรักพลอย คนอะไรใส น่ารักไปซะทุกเรื่อง
ว่าแล้ว หิวครับ
แบบนี้ป้าคงทำงานกับริวด้วยความเต็มใจแล้วล่ะ และวิญญานลุงจะได้ไปสู่สุขคติสักที
ในที่สุดป้ากับพลอยก็เจอกันซักที
มีตัวละครเพิ่มขึ้นอีก ป้าเป็นใคร และวิญญาณที่ริวคุยด้วยเป็นใครกันครับ
โลกมันกลมจริงๆ555
มนที่ก็ได้เจอผู้มีพระคุณแล้ว
เขียนเก่งมากเลยครับเอาเรื่องป้าในside storyมาเชื่อมกันได้ลงตัวมากครับ
ในที่สุดก็ยอมริวสะที เดี๋ยวย้ายไปอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่นิวจัดหนักแน่นอน
มีงานเลี้ยงอาหาร อีสานด้วย น่าไปร่วมวงกินด้วยจริงๆ
ตามหากันมานานก้อมาพบกับผู้มีพระคุณจนได้นะหนูพลอย
บอกใบ้ให้รูสักนิดได้มั้ยครับ......ริวจะได้ฝนมั้ยครับ
ผมว่าลองเขียนเรื่องเกี่ยวกับอาหารล้วนๆก็น่าจะมีคนติดเยอะนะครับ บรรยายได้โหดมากเกี่ยวกับอาหาร
ขอขอบพระคุณมากๆๆเลยขอรับ
อาหารก็อร่อย ป้ากับหลานก็ได้เจอกันแล้วริวกะจะช่วยส่งวิญญานลุงได้ใหม คงต้องลุ้นกันต่อไปนะขอรับอิอิอิ
คุณป้ากับพลอยจำกันไม่ได้นี่แปลกนะครับ เพราะท่านเลี้ยงดูมา หรือเพราะ กาลเวลาและสภาพร่างกายที่เปลี่ยนไปนะครับ
อาหารน่ากินมากเลยครับแล้วเพลงก้อเพราะมากครับ อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงบ้านเลย
ริยกะเป็นชาแมนคิงอีกแล้ว
เติมเต็มได้ดีนะครับ แต่ยังรอช่วง 18+อยุ่นะ
ช่วงนี้พลอยมีความสุขจริงๆ เจอป้าอีก
รายการอาหารอร่อยมากๆครับ
กำลังสงสัยเลยว่าจะบอกลาใคร.
อ้าฮะ ป้ากลับมาละ ดีๆๆๆ ชอบๆๆๆๆครับ พลอยอ้วนแน่ๆคราวนี้
ตอนหน้าจัดใหญ่เลยครับ ริวกับพลอยยาวทั้งตอนไปเลย ให้พลอยติดริวไปเลยครับ
กว่าป้าจะจำพลอยได้...ซืนนี้อ่านแล้วซึ้งใจแทนพลอยเลย
รุ้งพลอยได้เจอผู้มีพระคุณแล้วหมดเคราะห์สะที
คิดถึงความละเอียดของผู้แต่ง
1. ใส่รายละเอียดกับคนทุกคน
2. สามารถผูกโยงเรื่ิงที่คนอื่นน่าจะทิ้งไปแล้ว แต่กลับให้ความใส่ใจผูกเข้ามาให้แน่นขึ้น
ตอนนี้ สามารถแก้ปมใหญ่ ได้อีกปม ด้วยเทคนิคและไอเดียที่ดี
นึกว่าคุณป้ากับรุ้งพลอยจำกันได้นานแล้วสะอีก บทเดียวเรียกน้ำตาได้เลย ซี้งมากๆเลยครับ ความรักที่บริสุทธิ์
ในที่สุดพลอยก็ได้เจอป้าผู้มีพระคุณซะที ยังไงก็ขอให้ป้ากับพลอยมีชีวิตที่ดีขึ้น มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆนะ
เดาไว้แล้วเชียวว่าต้องเป็นคุณป้าคนเดียวกัน คุณลุงคงจะหมดห่วงได้สักที
ป้ากัยพลอยน่าสงสารมากนะตัวคนเดียวได้เจอกันนิดีมากๆเลย
ฉากดร่าม่าตอนนี้ ซึ้งป้ากับพลอยมาก...ความสุขค่อยๆกลับคืนมาหานู๋พลอยเรื่อยๆแล้ว
สงสัยติดตามไปเลือนๆคงเก่งภาษาญี่ปุ่นแน่ๆเลยฮิๆๆๆอย่างนี้ต้องได้สาวญี่ปุ่นด้วยก็ดี ::DayDream:: ::Shy::
รู้สึกดีจัง..ที่มีเจ้านาย มีหัวหน้างานแบบนี้ มีความเป็นห่วงเป็นไยต่อลูกน้องแบบนี้ อยากเจอบางจัง
อาหารแต่ละอย่างถึงจะดูพื้นๆๆ แต่จะหาคนทำฝีมือดีๆๆแซ่บๆๆๆ นั้นได้ยากนะ แล้วแต่ละอย่างไม่ว่าภาคไหนก็ชอบเจอแบบนี้ ถูกใจพวกพนักงานทุกคนเลยละ
#เก่งนะ ริวกะ ที่อ่านความรู้สึกของผู้หญิงได้ขนาดนั้น ความละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกของผู้หญิง ที่ริวทำนั้นมันช่วยผู้หญิงคนหนึ่งได้รับรู้ที่สิ่งรับ เข้ามาเติมเต็มในใจของผู้หญิงได้เป็นอย่างดี
ลุงแกคงเป็นห่วงรุ้งพลอยกับป้ามาก เลยยังอยู่ถึง5ปี คงจะหมดห่วงได้ เพราะว่า นายริวมารับไม้ดูแลทั้งสองคนแล้ว ::Thankyou::
ว่าแล้วป้าต้องเป็นคนๆเดียวกันกับป้าที่ให้พลอยทำงาน
หรือว่าคนที่คุยกับริวจะเป็นปิศาจที่ชื่อเวอร์จิลกันนะ555
ผมคนอีสานครับ และตอนนี้ก็ทำให้ผมหิวอีกแล่ว สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ กลับบ้านกันเตอะ
อ่านแล้วก็ไปจกข้าวเหนียวกินต่อดีกว่า
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย...ทำให้คนอ่านเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร"'
คุณป้าท่านน่าจะตายใช่เปล่าแล้วก็ยังจะมีดาบที่ถูกผลึกอีก มีอะไรใหม่ๆให้น่าติดตามแล้วสิครับ
อ่านแล้วหิวเลย เล่นมาอาหารสองตอนแบบนี้ หิวสุดๆเลยครับ
จุดใต้ตำตอกันเลยสินะ
วาสนามีต่อกันก็ได้เจอ เเม้จผ่านเวลามานานเท่าใด
ตอนทั่แล้วเหมือนดูรายการเชฟเลย ผู้แต่งเก่วมากเลยครับ แต่ละตอนจะหาภาพมาประกอบให้เข้าใจเช่นในวิชาต่อสู้ การทำอาหารก็ยังหาคลิปวิธีทำมาให้ผู้อ่านอีก ประทับใจจริงๆครับ ให้เห็นเลยว่าใส่ใจกับการแต่งและผู้อ่านเป็นอย่างมสก
เรื่องน่ายินดีกับรุ้งพลอยกำลังจะเกิดขึ้น
ริวเป็นเจ้านายที่ใครๆก็อยากให้มีจริงๆ
อ่านไปยิ้มไป หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายเร็วๆนี้นะ
อ่านแล้วหิวมาก อยากกินทั้งหมูน้ำตก ไก่ย่าง แต่นี่จะเที่ยงคืนแล้ว คนเขียนโหดมากบรรยาซะกลิ่มหอมโชยเลย ริวก็อ่อนโยนมาก แต่วิธีการแรงนะ ปักหลักลงไปตอนแห้ง ๆ นี่ทารุณจริงๆ
รู้สึกหิวเป็นอันดับแรกเลย แล้วก็ซึ้งที่พลอย ป้า และลุงได้เจอกันอีกครั้ง
ซึ้งมากน้ำตาจะไหล
นึกถึงคานูกิ 3ตัวผมนึกถึงนูเบอย๋างแรกเลย ไม่ได้อ่านนานละ คิดถึงเวลาเก่าๆเหมือนกันนะครับ
ดีใจกับพลอยที่ได้เจอป้า
โอ้ย. หิวเลย สนุกกุ๊กกิ๊กไปอีกแบบ เรื่องชวนให้ติดตามแล้วคลายปมทีละนิดๆ
โอย สงสารลุงกับป้ามากเลย
สรุปแล้วพลอยจะไปอยุ่กะนายน้อยหรือป่าวคับ สงสัยจิงๆๆคับ
กว่าจะ นึกกันได้ ป้า กับพลอย
ดำเนินเรื่องได้น่าติดตามดีครับ ลื่นไหลมากเลย
ขอบคุณม่กครับ เห็นอาหารแล้วหิวขึ้นมาทันที
พลังจะขนาดไหนกันนะริว
ป้ากับพลอยซึ้งกินใจ อีกอย่างเป็นความผูกพันธ์มากกว่าคำว่าผู้มีพระคุณ
เป็นเจ้านายที่เอาใจใส่ลูกน้องดีมากนายริว
รู้จักกันตั้งนานพึ่งจะจำกันได้นะป้ากับพลอย
เก็บรายละเอียดได้ดีมาก
มีเรื่องราวความชั่ว ความดี
คนทำดี ก็จะได้รับสิ่งดีดีเข้ามา
กว่าจะได้เจอป้าก็นานเหลือเกินแล้ว มิน่าละตอนที่แล้วมีกล่าวถึงไว้นิดหน่อย
อีหนูเจอคุณป้า เล่นเอาผมน้ำตาคลอเบ้า
แปลกๆตรงที่จู่ๆก็สั่งคาไมทะจิกลับทั้ง3 ตน ดูราวกับมีเซนซ์แห่งอำนาจขึ้นมาซะงั้น
ชีวิตของรุ้งพลอยแทบจะลงตัวทุกอย่างแล้ว ลุ้นอยู่อย่างเดียวตอนนี้ ช่วยหน่อยนายริว
การนำเสนอเรื่องอาหารของผู้เขียนได้ใจมากครับ ป้าก็แก้ไขปมในใจ ลุงก็หมดห่วง พลอยก็เจอผู้มีพระคุณซะที
เขียนได้ซับซ้อนน่าติดตามมาก มีเรื่องราวที่ต่อเนื่องมากมายพระเอกน่าจะหมดแรงแน่ๆ
ฝีมือไม่มีตกเลยนะท่านผมอ่านทุกตัวอักษรถึงแม้ไม่มีฉากเสียวก็สนุกเหมือนได้ความรู้กับการปรุงอาหารไปด้วยขอบคุณครับ หิวและน้ำลายไหลเลยแห่ะๆ
ผมชอบพวกขั้นตอนการทำอาหารมากๆเลยครับ ตั้งแต่ตอนที่แล้วเลย จะลองเอาสูตรป้ามาใช้นะครับ ฮ่าๆ
ป้ากับพลอยเจอกันแล้วจำไม่ได้แต่แรกค่อนข้างแปลกนะครับเพราะว่าคนแก่ไม่น่าจะเปลี่ยนไปเยอะ
::Ajark::พลอยมีความกตัญญูมากรู้จักบุญคุณผู้แต่งสอดใส้สาระนำไปใช้ได้ในชีวิต
ผู้แต่งศึกษาเรื่องราวของเหล่าผู้คุ้มครองที่ชาวญี่ปุ่นนับถือด้วย ไม่ใช่สักแต่เอามาใช้ นับถือ ขอบคุณครับ
ริวนี้ความสามารถรอบตัวจริงๆ
พลอยน่าจะพร้อมเร็วนี้ล่ะนะ เจอที่ริวทำให้เข้าไป ...
คุณลุงคุณป้านี่ใช่ 2คนที่เคยรับพลอยทำงานที่ร้านอาหาร แล้ววันนึงคุณลุงโดนรถชนเสียชีวิตที่ร้านปะคับ คุณป้าหายตัวไป ถ้าใช่นี่ดีใจแทนทั้ง2คนมากๆเรย คงคถกันมาก
ตอบแทนป้าได้ดีจริงๆพระเอก ของเรา
หนูพลอยจะได้มีความสุขกับเขาบ้าง ::Glad::
มีอาหารอร่อยให้อ่านอีกแล้ว
งานดีครับ ไม่ใช่อีโรติกอย่างเดียว สร้างความรู้สึกดื่มด่ำไปกับคัวละครได้ดีทีเดียว
ริวกะจะเก่งอะไรมากขนาดนี้สามารถช่วยวิญาณให้พ้นทุกข์ได้ ::DookDig::
รอบนี้ อาหารอีสานจัดมาเต็มเลย แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว เดินเรื่องได้น่าสนใจมาก แฝงแง่คิด วัฒนธรรม ความเอื้อาทรด้วย ตบท้ายด้วยเรื่องความสามารถพิเศษของริวอีก ผสมผสานได้ลงตัวมาก ขอบคุณครับ
ขนาดมีเหตุการณ์หลายอย่างและสภาพร่างกายยังไม่พร้อมแต่ริวก็ยังไม่วายวางมัดจำพลอยจนได้นะ ผ่านขั้นนี้ไป ต่อไปน่าจะสบายๆแล้ว ว่าแต่เหมือนพลอยจะมีพลังพิเศษแฝงอะไรอยู่หรือเปล่า สื่อสารกับภูติได้ด้วย น่าจะมีส่วนเสริมพลังของริวในฐานะนายหญิงต่อไปด้วยหรือเปล่านะ
นายน้อยริวนี่จะเก่งไปทุกอย่างเลยสินะ ต่อสู้ กีฬา ดนตรี และพิธีเกี่ยวกับวิญญาณอีก
Edit: บาดเจ็บขนาดนั้น ยังไหวอีกนะนายน้อย แผลเป็นที่จิตใจต้องใช้เวลารักษา แต่ถ้าอยากเร่งรัดต้องใช้สุรารักษา รับรองลื่นปรื้ด
ตอนนี้เปิดมาซึ่งเลยเล่าเอาน้ำตาไหล
ไก่ย่างน้ำตกของโปรดเลยน้ำลายไหลแล้ว พลอยได้เจอผู้มีพระคุณแบบไม่คาดฝัน
อ่านไปหิวไป อยากกินไก่ย่างกับหมูน้ำตกขึ้นมาเลย
คนดีในเรื่องน่าจะเป็นคนใกล้ชิดพลอย
คุณลุงเป็นวิญญาณอยู่กับป้าแน่
ขอร่วมวงสักเคนได้บ่ คิดถึงอาหารบ้านเฮา
ไฟดับ ริวจะทำอะไรน้องพลอยละ
อ่านเรื่องนี้บอกได้ำเดียวเลยครับ "หิว" อธิบายละเอียดยิบ
น้ำตาแตกเลยพลอยได้เจอป้ากับลุงที่ช่วยตอนอยู่ลพบุรี ทำบุญร่วมกันมามั้งจึงได้เจอกันอีก
ริวเป็นสุภาพบุรุษมาก ๆ ไม่หักหาญน้ำใจแม้ใส่เข้าไปแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงทำต่อจนเสร็จแต่ไม่รู้ว่าในใจหญิงนั้นคิดอะไร
ตอนนี้อ่านแล้วหิว แม้ว่าตอนนี้ดราม่าเล็กๆ ทั้งริวยังได้แสดงความเป็นสุภาพบุรุษให้เห็นอีก แต่ก็ยังต้องรีบไปหาอะไรกิน ก็ภาพอาหารที่ลงประกอบ มันชวนหิวจริงๆ
พลอยได้เจอคุณป้าแล้ว
ช่วงนี้มีแต่เรื่องดีๆ
คุณป้าเป็นผู้มีพระคุณของพลอยหรือนี่ จุดใต้ตำตอจริงๆ
ลุงคงจะหมดห่วงแล้วสินะพลอยได้เจอป้าสักที
พลอยเจอป้าแล้ว ป้าก็ไม่เหงาแล้ว ลุงหมดห่วงจะได้ไปเกิดเสียที
อยากกินลาบน้ำตกเลย
นายริวจะเล่นของอีกละ
คุณป้ากะพลอยก็ได้เจอกันแล้วหลังจากนี้คงจะมีแต่ความสุข
อ่านตอนนี้รู้สึกหิว
จะเก่งเกินไปแล้วเป็นองเมียวจิปราบปิศาจด้วย
เห็นรายละเอียดแล้ว ทำเมนูมื้อเที่ยงได้เลย ข้อมูลประกอบแน่นปึ้กจริงๆ
อ่านช่วงแรกแล้วมีน้ำตาซึมเลยครับ บอกเลยว่าอินมาก ยิ่งอ่านถึงช่วงอาหารล่ะหิวตามเลย
หือยิ่งอ่านยิ่งสงสารรุ่งพลอย แต่ยังดีที่ตอนนี้ได้เจอป้าที่มีพระคุณรอแค่คุณลุงไปสู่สุขคติ
สนุกน่าติดตามอีกเหมือนเคยครับ
ชอบบทที่ทำให้ริวดูโรแมนติค และใจกว้าง
ขอบคุณครับ
ตัวอย่างเล็กน้อย ตอนที่ 15 :
[ มะกรูด ] : อ่ะไอ้ริวกูมีของฝากมาให้
[ ริว ] : เห้ย บาลานซ์ใช้ได้เลย น้ำหนักเหมาะมือมาก ของดีนี่หว่า ไอ้มะกรูด เท่าไรวะ
[ มะกรูด ] : เห้ยๆ ไม่เป็นไร ไม่กี่ร้อยเอง ได้ข่าวว่าตอนกูยังไม่กลับมา มึงกระทืบพวกไอ้นพซะเละเลยเหรอวะ
[ ริว ] : ข่าวลือเว้ย ใครมันจะไปทำได้ กูเดินผ่านแล้วมันวิ่งสะดุดตีนกูเฉยๆ
•••••••
ใครก็ได้ช่วยด้วย ไอ้มะกรูดโดนกระทืบ
[ เวย์ ] : โถ่เว้ย อุสส่าห์กลับมาอยู่ไทยแบบเงียบๆแล้วนะ เอากะเอาวะ
[ ริว ] : เห้ย !!! หลบไป
[ ริว ] : มึงทำอะไรเพื่อนกู
[ เวย์ ] : มึงทำอะไรเพื่อนกู
••••••••••••••••
::Evil:: ::Evil:: ::Evil::
เร็วๆนี้
นายริวเรานี้เก่งหลายอย่างนะเหมือน
เจ้าอิจิโกะเลยสนุกมากคับถึงเลิฟซีนจะน้อย
แต่อ่านแล้วก็อยากอ่านอีก..
จ๊วดพี่น้อง..จ๊วดดด..
ตอนนี้บอกเลย น้ำตาคลอเลย พลอยได้เจอกับผู้มีพระคุณ อย่างป้าที่ไม่ได้เจอกันมานาน แถมได้เจอกับ ลุงที่ตายไปแล้วด้วย
ซึ้งมากๆครับ
ตอนนี้พลังใจของนางเอกเราเต็มเปี่ยมเลย
มันน่าแปลกที่ป้ากับพลอยำกันไม่ได้ หรือมีอำนาจอะไรที่ทำให้จำกันไม่ได้รึเปล่า เพื่อรอให้วันที่สิ่งต่างๆคลี่คลาย
อ่านแล้วหิวเลย ว่าแต่พระเอก สกิลเยอะจัง อีกหน่อยคงมีปราบผี 555
โดนแค่นี้๔ึงกับช้ำในเลย
ไหนๆก็มีภูติญี่ปุ่นแล้ว
มันต้องมีผีไทยกันบ้าง
จะได้ไม่น้อยหน้าเขา
ขอบคุณมากๆครับ
ตอนนี้เป็นสูตรทำอาหาร
เห็นแล้วหิวเลย
หลังจากเจอเรื่องร้ายๆมา พลอยก็เหมือนเริ่มจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง
ริวเิมจะเข้าที่เข้าทางแล้ว
ทำไมอ่านนิยายของไรต์แล้วรู้สึกหิวแปลกๆ ว่าแล้วก็จัดอาหารญี่ปุ่นสักหนึ่งคัพ (มาม่า)
ริวใส่ใจคนรอบตัวเสมอ พระเอกตัวจริง
โหยอ่านเเล้วหิวข้าวเลย นายริวจะใช้ดาบจริงเหรอ รับพลังมันไหวเเน่นะ เเหมได้รางวัลเข้าไป1จึ้ก ก้อยังดั วันหน้านะ คนทำดีต้องได้จิ๋ม เอ้ยต้องได้ดี ทำดีต่อไปนายริว
คุณลุงคงจะเป็นห่วงป้ากับรุ้งพลอยมากเลยไปไม่ได้แต่ก็ขอให้ริวช่วยปลดปล่อยไห้ได้นะ
สมกับที่เป็นพระเอกนะครับ เก่งครบสูตรเลย
ไม่งั้นเด่วปกป้องสาวๆไม่ได้กันพอดี
อ่านแล้วหิวตามเลยครับ 55
เรื่องราวมันซับซ้อนซ้อนเงื่อนดีแท้
แล้วพลอยจะโดนตอนไหน
และแล้วพลอยก็ได้เจอป้า ผ่านพ้นมรสุมชีวิต เจอแต่สิ่งดีงาม
สนุกมากครับ อ่านแล้วอยากอ่านตอนต่อไปเลย
ริวจะจัดสาวพลอยที่มีวิญญาณของแม่หรอ
😀
อ่านแล้วหิวข้าวจุง
สนุกมากครับ ตอนนี้มีแอบซึ้งด้วย นายริวป่านนี้ได้ใจหนูพลอยไปอีกโขละ
โดยนอกจากได้ใจแล้ว ยังได้ตัวไปครึ่งทางละ หวังว่าความกลัวของหนูพลอยจะหายไปเร็ววันครับ
::Crying:: ฉากเรียกน้ำตามาแล้ว ถึงแม้จะเตรียมใจมาแล้ว ยังต้องเบรกก่อนเพื่อปรับจิตใจค่อยอ่านใหม่ ดูเหมือนว่าไรต์จะถนัดซีนอารมณ์ อาจเคยเขียนนิยายมาก่อนแน่เลย แล้วผันตัวมา18+ ผมชอบฉากเลิฟซีนนะแต่รู้สึกว่าเหมือนมันขาดอะไรอยู่นิสนึง ตามหาชิ้นส่วนนั้นให้เจอไวๆนะครับ สู้ๆ
ส่วนตัวอยากให้เวได้กับฝน
รุ้งพลอยได้พบกับคุณป้าผู้มีพระคุณเมื่อยังวัยเยาว์ รุ้งพลอยคิดถึงตอนที่ได้รับความเมตตาจากคุณลุงคุณป้า ที่ช่วยให้เธอพ้นจากความหิวได้ในบางมื้อ ทำให้เธอกลั้นนำ้ตาแห่งความดีใจไว้ไม่อยู่
นายริวเป็นคนจิตใจดีจังช่วยคนไปเรื่อยเลย
เริ่มตอนด้วยความสามารถของริวกะ ตอนกลางตามมาด้วยอาหาร ปิดท้ายด้วยความรู้สึก ยอดเยี่ยมครับ
พี่ริวเราเท่สุดๆ
จากหิว ตัดบทมาเศร้าซะงั้น หักมุมดีครับ
เห็นชื่อตอนแล้วแอบหวั่นๆว่าจะมีเรื่องอะไรที่ไม่ดีที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยครับ อ่านตอนที่ซ่อนแล้ว อยากให้นายริวทำให้น้องพลอยหายจากฝันร้ายในตอนนี้เลยครับ น้องพลอยเหมือนจะพร้อมแล้วอยู่เหมือนกันตอนท้ายๆ
พระเอกเรา ปลดปล่อยสิญญาณก็ได้ อักหน่อยคงมี โอเวอโซล
เมืรอไหร่จะได้อยู่สองต่อสองน้องพลอยสักที
เยี่ยมครับ อ่านแล้วหิวเลย มีเคล็ดลับแถมด้วย ขอบคุณครับ
ลุ้นให้มีความสุขกันนะนายริวกับพลอย
อยากกินไก่ย่างน้ำตก ซกเล็กมีไหม ถ้าลุงทำจะแจ่มกว่านี้อีก ::Me?::
อยากกินไก่ฝีมือป้าจัง
ตอนท้ายนี้ซึ๊งจริงๆ พลอยได้เจอคุณป้าใจดีที่ตามหา
รูปอาหารทำหิวเลยครับ
อีสานบ้านเฮาคนบ้านไกลที่ต้องจำใจไปทำงานที่เมืองหลวงมีแค่อาหารที่จำทำให้มีความสุขเหมือนบ้านเฮา
เรื่องราวเข้มข้นมาก
หวั่นๆว่าจะมีเรื่องอะไรที่ไม่ดีที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย
เลี้ยงพนักงานดีมากก
อ่านแล้วทำให้เราอยากติดตามอ่านว่าจะเป็นยังไงต่อสนุกมากเลย
ขอบคุณครับ
คิดถึงวิถีชีวิตคนต่างถิ่นที่ต้องมาเผชิญในเมืองหลวง ถือว่าคุณป้าสุดยอดมากๆๆ ทำอาหารได้ขนาดนี้
ต่อเนืองยาวๆไปเลยครับ
นายริว จะเก่ง ไปสะทุกอย่างเลยหรือ แบ่งๆให้ชาวบ้านบ้างก็ได้นะ
อ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร
หวานเชียว
สงสัยจังคุณลุงเป็นใครแล้วมีห่วงมากน้อยแค่ไหน บันยายซะ
พลอยกับป้ามาไง งง ป้าจำพลอยไม่ได้ไม่เท่าไร พลอยจำป้าไม่ได้หรือ งง
อยากกินน้ำตกหมูย่างมาก ภาพอาหารมีอิทธิพลสุดๆเลยค่ะ
จากชนบทสูเมืองกรุงเพือหางานทำ ใด้พบบรรยากาศทีคุ่นตา อาหารพืนเมืองทีกิ้นปะจำ ทำให้คิดถึงบ้าน
สงสารพลอย
แนวเขียนที่ทันสมัยชวนติดตาม ทั้งเรื่องแทรกเสริมก็สอดคล้องดีครับ
โอ้ยๆ..ตอนก่อนสุกี้แห้ง..
ตอนนี้ทีเด็ดเลย..ไก่ย่างกับหมูน้ำตก..
ขาดแค่ส้มตำซินะ...แต่แค่2อย่างนี้ก็กลืนน้ำลายไปหลายอึกล่ะ..
เรื่องราวทุกอย่างมีความลึกลับแล้วก็ค่อยๆเฉลยออกมาแบบค่อยเป็นค่อยไปจริงๆ..
คืนนี้ยังอีกยาวนานครับ..
บทสรุปถึงตอนนี้..มัดจำไว้ก่อนนะ..แค่สุดลำเอง..รุ้งพลอย
ไม่น่าโดนเปิดซิงก่อนเลย
นี่คุณคนเขียน ผมน้ำตาซึมเลย ฉากที่ป้ากับพลอยกอดกัน ฮืออออิ
ได้กันแล้วๆ ประทับใจจริงๆครับ
สุดยอดเลย มาแบบเรียบ ๆ แต่ได้อารมณ์ดี
เปิดตัวป้าแบบนี้ทำให้นึกถึงถิ่นอิสานบ้านเกิดเลยครับ
ซึ้งมากๆ ลุ้นตามตลอดเลย
หิวข้าวหนักกว่าเดิมอีกตอนนี้
นายริวนี่เพอเฟคจริงๆ
น้องพลอย น้องฝน และ คิราระใครก้อได้ครับมาเถอะ
ริวจะส่งวิญาณสำเร็จไหม
เทพไปล่ะ
อ่านถึงตอนนี้ทำให้หิวขึ้นมาเลย พรุ่งนี้ต้องจัดส้มตำไก่ย่างลาบก้อยซะแล้ว
ขอให้พลอยหมดทุกข์หมดโศก สบายซะทีนะ
มาทุกอย่าง
และแล้วก็ได้กับพลอยซะทีถึงยังไม่เสร็จก็เหอะ
คิดถึงบ้านเกิดเลย
ก็แสดงถึงคนตายที่ยังมีห่วงก็ไปไหนไม่ได้ และริวมีน้ำใจดีจริง ๆ
ได้ความรู้อาหารอีกตามเคย ริวเป็นคนห่วงใยคนอื่นมากกว่าตัวเอง พลอยเหมาะสมแล้วที่ะเป็นผู้ดูแลริว
ความลับของก็คือ ป้าแอบใส่กัญาชาในอาหาร 555
ดีใจกับพลอยด้วย ได้เจอกับคุณป้าสักที
พนง.น่าจะรู้หมดแล้วละมั้งงง พระเอกเป็นเจ้าของเนี่ย ::DookDig::
อ่านเจอเรื่องอาหารตอนดึก เฮือก เรื่องนี้ครบรสดีครับ มีหลากหลายอารมณ์
ในที่สุดป้ากับพลอยก็ได้พบกัน
เป็นนิยายที่ครบรสมากเลยครับ ทั้งบู๊ รัก ดราม่า
พลอยคงจะมีความสุขขึ้นเยอะเลย
ลุ่นพลอยสุดๆ อยากให้พลอยเปิดใจไวๆ
เปิดตัวป้า น้ำตาจะไหลเลย
แต่งผูกตัวละครดีมากเลยครับ อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย
คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ขึ้นมาทันที ริวกับพลอยคงสมหวังกันสักทีนะครับ
ไปๆมาๆตัวละครแต่ละตัว ล้วนมีความเกี่ยวดันเกือบทั้งหมดเลยแหะ ส่วนรุ้งพลอยคงแค่รอเวลาเท่านั้นสินะ
หนูพลอยมีบุญได้เจอสิ่งดีๆแล้ว
โลกกลมจิงๆ แต่ๅหงจำกันไม่ได้สักนิดเลยอ่ะ
อาหารน่ากินมากเลยครับแล้วเพลงก้อเพราะมากครับ อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงบ้านเลย
เรื่องขยายอย่างน่าสนใจ
::Crying:: งืออออ อ่านสนุกมากเลย
รอรวบหัวรวบหางน้องพลอยอย่างเดียวเลยช่วงนี้ เอะ พี่อั้มด้วย 5555
มีดราม่าระหว่างพลอยกับป้า โชคชะตานำพาทั้งคู่มาเจอกัน น่าดีใจมากๆครับ
อ่านตอนนี้แล้วหิวเลยอะ5555555
โหยยย พลอยกว่าจะมาถึงตรงนี้โครตยากลำบาก สงสารพลอยเลย
ดาบนั่นจะเทพขนาดไหนนะ
นับวันริวยิ่งเทพหวะชอบพระเอกสายนี้ 5555
จะส่งดวงวิญญาน ลุงแบบไหนหว่า. ที่ลุงไม่ไปไหนคงมีห่วงมากสินะ คงกลัวว่าป้าจะลำบาก ให้ลุงกับป้าลากันก่อนได้ไหม
ผูกความสัมพันธ์ของตัวละครแต่ละตัวได้ดีมากครับ
ผมสงสัยว่านักธุรกิจใหญ่อย่างรินทำไมถึงให้ความสำคัญกับธุรกิจร้านอาหารที่ไม่ใหญ่แบบนี้ครับ หรือมันจะมีเบื้องหลังอะไรรึเปล่า
ลุ้นจัดๆ
เมื่อไหร่พวกไอเอ็มจะมานะ อยากให้ริวจัดการจะแย่ล่ะ ยิ่งอ่านประวัติพลอยยิ่งโกรธ
จัดลุกสะใภ้หน่อยนะ
เปนเจ้านายที่ดีมากๆแคร์ความรุ่สึกลูกน้อง แคร์ความรุ้สึกของทุกๆคนรอบข้างเลยทีเดียว นี่มันเจ้านายในอุดมคติชัดๆ แถมกำลังจะมีเมียที่สวยอีกด้วย
เป็นบริษัทที่เพียบพร้อมจริงๆ แปบเดียวจัดงานเลี้ยงได้พร้อมสรรพเหมือนเตรียมกันมานาน พนักงานรักตายเลย
รอดู ชม ริวกะพลอย อะนะ อิอิอิอิ
มันเหมือนเป็นพรหมลิขิต หรือเวนกำก็ไม่รู้นะที่ทำให้ ป้ากับพอยมาเจอกันอีก
พลอยยังไม่ลืมฝันร้ายสักที น่าสงสารนะครับ
อ่าว ตอบไปเเล้วข้างบน ตอบซ้ำเลย ขอโทษครับ
น่าติดตาม
นายริวของเราเก่งหลายอย่างจังนะ
แล้วจะมีความสามารถด้านไหนอีกนะ
ในที่สุดก็เจอกันซักที
ริวได้เมียแล้วดีใจด้วยนะ
ลืมมันเสียเถอะพลอย โลกที่สดใสยังรออยู่
ป้ากับพลอยได้เจอกันสมหวังทั้งคู่อิอิ อาหารป้าคงอร่อยน่าดู
เป็นตอนที่อ่านไปหิวไป ทรมานแท้.ดราม่าพลอยมาเต็ม. คิดว่ายังไงพลอยก็ต้องอยู่กับป้าแน่ๆ
หมดทุกข์หมดโศก ถึงเวลาแห่งความสุข แล้วนะพลอย
คิดว่าคงไม่มีover soul นะครับ
ทำคะแนนกับพลอดจัดมากครับ มังกรเพลิง
::Beggar::บรรยายเสียหิวเลย ::Hunger::
รีวิวอาการภาค 2 ไงเนี่ยยยย 55
พลอยเคยอยู่กับป้ามาก่อน แล้วทำไมถึงพลัดพรากจากกัน เรื่องนี้มีเงื่อนงำหักมุมเยอะ เดาทางไม่ออกเลยครับ
ขยายปม มีให้หิวระหว่างอ่าน แถมมีปมอาจารย์อีก ยิ่งอยากอ่านต่ออีกเนี่ย
แต่แอบงงว่าพลอยจะจำป้าไม่ได้เลยเหรอ หรือเพิ่งเข้ามาเรียนเลยเจอไม่กี่ครั้ง
เต็มไปด้วยความสุขจริงๆครับ
จัดพลอยโลดดด
พลังเยอะจริงๆนายริว
::Yes!::มีตัวตนที่เก่งกว่าเทนงุด้วยรึนี่
เอิ่ม ไม่มีอะไรจะบอกครับ นอกจากหิ้วหิวๆๆๆๆ นายน้อยริวกะ ขอไก่ย่างจักหน่อย
--------------------------------------------------
ปมคลายแล้ว รุ้งพลอยคงไปอยู่บ้านนายน้อยริวได้อย่างสบายใจแล้วละนะ
ตัวละครใหม่ ใคร อีกละนี่
ริวนี่เพอร์เฟคจริงๆ
นี่ัมันเป็นผลงานที่สุดยอดมากมีทุกอารมณ์อ่านไปอินตามทุกตัวอักษรชอบมาก
::Hunger:: อ่านตอนนี้แล้วหิวข้าวเลยครับ เอารูปมาซะน่ากินเลย
งานนี้จะถีงคิวใคร น้องพลอย หรือพี่อั้ม ใครจะโดนก่อนกันนะ
ซึ้งกันไปงานนี้นางเราเจอผู้มีพระคุณแล้ว
ฟ้าหลังฝนแล้วพลอย ได้เจอคนเคยอุปการะอีก น่ายินดีด้วยจริงๆ
จบตอนแบบแฮปปี้เลย มันสุขไปกับริวและพลอยเลย
ได้ส้มตำมาอีกสักอย่างนี้ฟินแน่นอน หิวเลยอะ ::Hungry:: ขอบคุณที่แบ่งปันครับ ::Thankyou::
ได้เจ้านายแบบนี้รักตายเลย
ตามหาจนเจอ ป้าผู้มีพระคุณของพลอย
ดาบฟันวิญญาณก็มาอะ
ไม่ได้กินพลอยสักที555
ว้าว พลังมีเยอะดี จัดไปครับ
ตอนนี้เรียกน้ำตาได้เลยนะนี่ มีทุกรสชาดเลยขอนับถือคนแต่งเลย
#กลับมาเมนท์ต่อหลังจากอ่านจบทั้งหมด และแล้วก็เสียน้ำตาจริงๆมันครบทุกอารมณ์จริงๆ
อ่านแล้วหิวเลยแหะ
อาจารย์เยอะจริง. ใครอีกเนี่ย
แล้วคนที่ผูกพันธ์กันในอดีตก็ได้พบกัน
ตามหากัน.จนเจอ
ริวนี่ขยันหยอดน้องพลอยซะ ชดเชยช่วงเวลาที่หายไปหรือเปล่านะ
ตัวละครมีมาเพิ่มเรื่อย อดีตที่สัมพันธ์กันมาก่อน ถ้าจะเข้าใจเรื่องสนุกยิ่งขึ้นต้องอ่านside story ควบคู่ไปด้วย
ทำไมเรื่องราวมันจึงได้ร้อยเรียงผูกพันจนมาสอดคล้องกันได้ขนาดนี้ไม่รู้สึกสะดุด อะไรเลย เป็นต่อตอนที่ซาบซึ้ง น้ำตาไหลเยอะมาก แต่เป็นน้ำตาด้วยความสุขจริงๆ ความสุขที่ได้รับรู้จากตัวละครตัวอักษรและความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆ
อยากลองผีมือป้า
องเมียวจิมาเอง ภูคงติปีศาจฝั่งญี่ปุ่นมาเต็มจริงๆ ความณุ้อัดแน่นมากครับ
คุณป้าว่าแล่วฝฝ้วว่าไม่ธรรมดา รุ้งพลอยเราหลุดไปถึงลพบุรีได้ไง
ตอนนี้อืดๆ เวลาอ่านน้อย สมาธิำม่ค่อย
มีเลยอ่านข้ามๆ
ตอนต่อสู้ กะ สมาชิกคาราเต้ สนุกมาก
รออ่านตอนเอาดุ้นเนื้อแทงน้องพลอย
เพื่อนๆ คิดเหมือนผมไหม...
การได้เจอคนที่ห่วงใยกัน เป็นสิ่งที่ดีที่สุดครับ
ยินดีกับพลอยด้วยที่ได้เจอกับป้าญาติที่แทบจะเหมือนเป็นฐาตคนสุดท้ายแล้วเมื่อไหร่ลูกสะใภ้พลอยจะย้ายไปอยู่บ้านเดียวกันกับริวซะทีนี่รอฉากนั้นอยู่
แต่ขอฉากพี่อั้มง้อริิิิิิิิิิิวก่อนละกันวก่อนละกัวก่อนละกวก่อนละวก่อนลวก่อนวก่อวก่วกวมง้อมงมงม
ซึ้งไปอีกกกก
เปิดตัวป้าแม่ครัวได้ประทับใจตรงที่ป้ามีความผูกพันธุ์กับพลอยมาก่อนเพราะเคยอุปาการะกันมา
สมหวังแล้วนะ พลอย ต่อไป ดูมังกรดีๆหล่ะ
พลอยได้เจอป้าที่เคยช่วยแล้ว ลุงคงไม่ต้องมีห่วงอีกแล้ว
อ่านแล้วบอกได้คำเดียวครับ หิว หิวทั้งน้ำตา วันนี้ผมคงต้องทานข้าวเหนียวส้มตำไก่ย่างแล้วละ
ถ้าเหล่านุชมาอ่าน จะฟินกับริวและพลอยไหมนะ
ดีใจกับพลอยด้วยที่ได้เจอป้า น้ำตาคลอตามเลย
ป้ามา น้ำตาจะไหล
ดีใจด้วยครับนีาก็ลุ้นตั้งนานคราวนี้ผ้บโดโมะก็ได้แม่ครัวชั้นเลิศมาคอยปรุงอาหารแล้ว แต่ผมก็รอลุ้นคู่รืวกะพลอยรุ้งอยู่นะครับ
เอ๋ ตอนนี้อ่านข้ามไปได้อย่างไร ย้อนกลับมาอ่านครับท่านโทน
มีเจ้านายที่รักและเป็นห่วงลูกน้องแบบนี้น่าอิจฉาจริงๆนะครับ
ริวหิวจะกินแต่พลอยนะ
::Hmmm::เม้นก่อนค่อยอ่านจากชื่แตอนนี่มันจะเศร้าไหน่อย
อ้างจาก: Monotone_Memory เมื่อ เมษายน 15, 2019, 03:07:25 ก่อนเที่ยง
สวัสดีครับ ตามที่ตอนที่ 13 บอกไว้ครับว่า ขอ 5 หน้าคอมเมนต์จะลงตอนที่ 14 ต่อให้ มาเสิร์ฟแว้วว จากคอมเมนต์ตอนที่ 13 เกือบ 80% คอมเมนต์เกี่ยวกับอาหาร ผมแอบดีใจนะที่บรรยายการทำอาหารแล้ว Reader ไม่งงกัน ตอนที่ 14 ผมขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตอนนะครับ แต่เนื้อหายังคงเดิม
ตอนที่ 14 นี้จะมีอะไรให้ติดตาม เชิญเสพคร๊าบ แต่แน่นอนตอนนี้มีการซ่อนข้อความเช่นเคย ต้องแสดงความคิดเห็นก่อนนะครับถึงจะได้อ่านเนื้อเรื่องที่เหลือ ตอนนี้พิเศษนิดนึงขอ กติกา 2 ข้อเดิมๆ
1. คิดเห็นอย่างไรเมื่ออ่านถึงช่วงก่อนซ่อนข้อความบทแรก
2. หลังจากอ่านจบคิดเห็นยังไงกับตอนนี้บ้างครับ
••••••••••••••••••
ปล. 1 ฝากกระทู้แนะนำตัวละครด้วยครับ
โดยข้อมูลตัวละครในครั้งถัดๆไป จะปลดล็อคตามจำนวนคอมเมนท์ที่กำหนดไว้ครับ
ปล.2 Fc น้องเมดคิราระ หลังจากเล่นสงกรานต์กลับมากันแล้ว ผมมีของขวัญเนื่องในวันสงกรานต์วันสุดท้ายให้ครับ
• • • • • • • • • •
ความเดิมตอนที่แล้ว
ริวกะได้ชวนให้ป้าเจ้าของร้านขายอาหารที่มหาวิทยาลัย
มาที่ผับของตน และได้ทาบทามให้มาทำงาน คอยจัดอาหารให้ผู้บริหาร ซึ่งป้าเองก็ยังไม่ให้ แต่ไปๆมาๆ ป้ากลับชอบในแนวคิดของทานูกิและพลอยและยอมรับข้อตกลงมาทำงาน แต่มันมีความลับบางอย่างของป้า ซ่อนอยู่นี่สิ่
_ _ _ _ _ _ _ _ _
ตอนที่ 14 : การจากลาด้วยรอยยิ้ม
[ ป้า ] : หนุ่ม ถึงป้าจะรับทำงาน แต่อาหารป้าจะถูกใจเด็กๆพนักงานกันรึเปล่า
ริวกะยิ้มให้ป้าก่อนที่จะหันไปคุยกับคุณดิเรก ตอนนี้คุณดิเรกเป็นคนเดียวที่ยังไม่กลับเพราะริวมีงานสำคัญที่วานให้เขาทำอยู่ โคร่กกกก จ๊อกกกก เสียงท้องร้องดังสนั่นจนทุกคนต้องหันไปมอง มันดังมาจากพลอยนั่นเอง พลอยคงหิวเพราะโดนเวย์ขออาหารในส่วนของเธอไปกิน เธอจึงยังไม่ได้กินอะไรเลย เธอจึงยิ้มแบบเขินๆเพราะตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่เธอหมดเลย ริวเห็นแบบนั้นก็ยิ้มๆเพราะคิดอะไรบางอย่างออก
[ ริว ] : คุณดิเรกครับ วันนี้ไฟจะดับ ไหนๆแล้วเราก็ ให้คุณป้าทำอาหารเลี้ยงพนักงานเลยดีไหมครับ ถือว่าเป็นงานแรกเลย พนักงานทั้งหมดวันนี้มีกี่คนครับ
[ คุณดิเรก ] : ผมเห็นด้วยครับ คุณป้าจะได้แสดงฝีมือซะเลย วันนี้พนักงานทุกฝ่ายมาทำงานรวม 30 คนครับนายน้อย
[ ริว ] : โอเคครับ คุณป้างั้นคุณป้า ช่วยทำอาหารเลี้ยงพนักงานได้ไหมครับ วันนี้ผมให้ค่าเหนื่อยคุณป้าเลย เดี๋ยวถ้ามันดึกไป ผมจะให้คนไปส่ง
[ ป้า ] : ได้ มีเวลาให้ป้าเท่าไร
[ ริว ] : ตอนนี้ สามทุ่ม 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่เรามีเครื่องปั่นไฟสำรอง งั้น 2 ช.ม. พอไหมครับ ทำอาหารเลี้ยง 30 คน เอิ่มมม 30 คนรวม ทานุ เอ้ย นุกับพลอย อืม...
ริวกำลังครุ่นคิกว่าจะจัดโต๊ะอย่างไรดีให้มันเหมาะกับจำนวนพนักงานและจำนวนของที่เขาซื้อมา
[ ริว ] : โอเค ป้าครับ โต๊ะอาหารจะมี 8 โต๊ะนะ 7 โต๊ะเป็นของพนักงาน 28 คน อีกโต๊ะนึง 1 น่าจะมี 3 คน รบกวนได้นะครับป้า
[ ป้า ] : ได้สิ่ ถ้าเด็กๆพนักงานบอกไม่อร่อย ป้าไม่เอาค่าแรงนะ
[ เวย์ ] : เย้ !!!!! ผมนี่รอเลยคร๊าบบบ
[ ริว ] : เดี๋ยวกูจะคิดบัญชีกับมึงที่หลังไอ้เวนไอ้ชูชก มึงไปแย่งของพลอยกินได้ไง ท้องร้องดังลั่นขนาดนั้น
[ เวย์ ] : กูหิวนี่หว่า ไข่น้ำนี่เมนูประจำบ้านกูเลย กูมาเรียนกรุงเทพฯตั้งปีกว่า คิดถึ๊งคิดถึง
คิดถึงบ้านเหรอ ริวนึกอะไรออกบางอย่างก่อนที่จะถามคุณดิเรกและทานูกิที่รอฟังคำสั่งอยู่
[ ริว ] : นุ พนักงานของเราส่วนมากพื้นเพเป็นคนที่ไหน
[ นุ ] : ส่วนมากมาจากต่างจังหวัดค่ะ
[ ริว ] : อื้ม เข้าใจละ งั้นเรามาทำไอ้นั่นกันดีกว่า คุณดิเรก ของที่ผมซื้อเก็บไว้ ตอนนี้อยู่ที่นี่ไหมครับ
[ ดิเรก ] : ยังอยู่ที่โกดังแยกหลังร้านครับนายน้อย
[ ริว ] : โอเคเลย งั้นผมวานหน่อยนะครับ พาการ์ดทีมพี่พิชัยไปช่วยสัก 5 คนครับ แล้วก็อย่าลืมทีเด็ดล่ะครับ
[ ดิเรก ] : ได้ครับนายน้อย
[ ริว ] : นุ ไปรอพาพนักงานเสิร์ฟทุกคนไปข้างหลังร้านนะ ส่วนชั้นจะไปแจ้งกับลูกค้าเอง
[ ทานูกิ ] : รับทราบค่ะนายน้อย
[ ริว ] : ไอ้เวย์มึงมากับกูนี่ เดี๋ยวไปขโมยของกินในครัวอีก
[ เวย์ ] : ครับลูกพี่
ทั้งหมดแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ คนที่ดีใจที่สุดคงไม่พ้น เวย์นั่นเอง เพราะกำลังจะได้กินอาหารป้าอีกแล้ว ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของตน คุณป้ายืนนิ่งเพราะคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร สำหรับเลี้ยงคน 30 คน
[ ทานูกิ ] : คุณป้าคะ อย่างที่ดิฉันแจ้งกับนายน้อยไปค่ะ พนักงานที่นี่ 70% เป็นคนต่างจังหวัดที่มาหางานทำค่ะ พวกเขาคงคิดถึงบ้านแย่เนอะคะ
ทานูกิเดินมาบอกป้าในขณะที่ป้ากำลังมืดแปดด้าน จนป้านั้นนึกออกทันทีว่าป้าจะทำอะไร ป้าจึงเรียกพนักงานห้องครัวทั้ง 5 ให้รีบตามป้าไป เพราะต้องทำแข่งกับเวลา พลอยที่ทำท่าจะตามไปด้วยแต่ก็ถูกทานูกิห้ามไว้ โดยให้เหตุผลว่า พลอยถูกนับใน 30 คนด้วยต้องมารอ ทำให้พลอยจำใจไปกับเธอ
•••••••••••
Domo Pub & Restaurant เวลา 21.30 น. อีก 30 นาที ไฟจะดับ ริวจำเป็นต้องประกาศกำหนดการให้พนักงานทุกคนทราบเกี่ยวกับงานเลี้ยง เขายืนรอนักดนตรีลงมาจนหมดจึงขึ้นไปยังบนเวทีเพื่อประกาศให้ทั้งลูกค้าและพนักงานทราบถึงกำหนดการ
[ ริว ] : ขออนุญาตินะครับคุณลูกค้าทุกท่าน ตามที่ทางร้านของเราแจ้งไปแล้วว่า 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่คุณลูกค้าก็ยังมาใช้บริการทางร้านเรา ทางร้านเราขอขอบพระคุณมากครับ อีก 30 นาทีไฟทางร้านจะดับแล้ว ขอให้ทุกท่านเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ หวังว่าทางร้านจะได้ให้บริการทุกท่านอีกนะครับ
วู๊วววววว กรี๊ดดดดด เสียงเฮโล ดังลั่นทันทีที่ริวประกาศจบ ส่วนเสียงกรี๊ดที่ตามมานั้นเพราะหน้าของริวล้วนๆเลย สาวๆนักเที่ยวตอนนี้ต่างจ้องมองไปที่ริวเป็นตาเดียว และแล้วงานก็เข้าริวจนได้ เมื่อมีสาวนักเที่ยวคนนึงหน้าตาสะสวยราวกับดาราคนดังเดินยื่นกระดาษให้ริว เพราะคิดว่าริวเป็นนักดนตรีที่ร้านจ้างมา ข้างในเป็นข้อความว่า ขอเพลง นี่แหละความรัก ของ เป๊ก ผลิตโชค
เอาแล้วไงงานเข้าริวแล้วไง ริวถึงกับเหวอเลยทีเดียว เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ตัดสินใจแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าทันที
[ ริว ] : แหมม นุช มาเองเลยเหรอครับเนี่ย จะว่าไป นุชเมียคุณหลวงนี่ หน้าตาดีทุกคนเลยนะครับ
กรี๊ดดด !!! สาวๆทั้งกลุ่มโดนแซวแบบนั้นถึงกับกรี๊ดเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าพนักงานร้านนี้จะรู้ลึกรู้จริงขนาดนี้ จากที่จะกลับๆตอนนี้คนแน่นกว่าเดิมเสียอีก เพราะสาวๆที่มาเจอความหล่อของริวดึงดูดเสียแล้ว ริวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดเสียแล้วที่ไปแซวแบบนั้น งานมาแล้วล่ะ แล้วริวจะทำยังไงดี เพราะเครื่องเสียงก็เก็บหมดแล้วด้วย เอาก็เอาวะ ทานูกิอยู่ด้วย น่าจะพอไหว
ริวนั้นเลือกที่จะ The Show must go on เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นกลุ่มลูกค้าอาจจะหายไปก็ได้
[ ริว ] : เอางี้ ถ้าผมร้องเพลงของคุณหลวงผลิตจบ ทุกคนต้องกลับ โอเคมั๊ย ถ้าคุณหลวงรู้ว่าแอบมาเที่ยว ระวังโดนไล่ไปเรือนอื่นนะครับ
อ๊าาาาา ได้เลยย !!! เสียงตอบกลับจากแฟนคลับของคุณหลวงผลิตดังขึ้นพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ริวเองก็จนใจแล้วจริงๆ ริวจึงมองไปหาตัวช่วยก็คือ เวย์กับทานูกิ
[ ริว ] : ขออนุญาตนะครับทำพอดีว่า เครื่องดนตรีถูกถอดหมดแล้วเหลือแค่เปียโน กับ ไวโอลินนะครับ แล้วก็พนักงานทุกคนครับ พบคุณดิเรกที่หลังร้านนะครับ
เวย์ที่อึนๆมึนๆก็ขึ้นไปบนเวทีตามที่เพื่อนของตนเองเรียก สาวๆพอเห็นเวย์ขึ้นมาก็เสียงกรี๊ดให้กับเวย์ก็ดังไม่แพ้ริวเลย สัญชาตญาณเพลย์บอยจึงเริ่มทำงานโดยอัติโนมัต
[ เวย์ ] : แหม่พึ่งรู้นะครับ ลูกค้าร้านนี้หน้าตาดีทุกคนเลย อย่าดื้อนะสาวๆ จบเพลงต้องกลับเลยนะคะ
อ่ะหือ พ่อเทพบุตร พ่อหล่อลากดิน คำพูดของเวย์นี่ทำสาวๆใจละลายเลย ริวนี่ถึงกับถอนหายใจใส่ไมค์โครโฟนเลยทีเดียว ส่วนทานูกิ หรือ พี่นุ ที่เดินขึ้นตามไป ก็ดึงดูดสายตาของพนักงานทุกคนได้อย่างดี รวมถึงพลอยด้วย พลอยมองขึ้นไปบนเวทีด้วยความสงสัยว่าจะทำอะไรกัน
[ เวย์ ] : เชี่ยมังกร ทำไรเนี่ย เล่นห่าไรเนี่ย
[ ริว ] : แหมไอ้สัส หยอดไปขนาดนั้นยังจะมาทำเหนียมอาย ฟรายเอ๊ย
[ เวย์ ] : กูก็ไหลไปงั้นอ่ะเห็นมึงนั่งแดกจุดอยู่ จะให้เล่นจริงๆเหรอวะ
[ ริว ] : เอาน่าตามน้ำไปก่อน เคยแกะโน๊ตป่าว เพลงนี่แหละความรักอ่ะ
[ เวย์ ] : กูเล่นได้ แล้วทานูกิล่ะ
[ ทานูกิ ] : สบายเจ้าค่ะ ปีศาจรักเสียงเพลงเจ้าค่ะ ท่านเวย์
[ ริว ] : ไวโอลินตัวแม่เลยนะมึงทานูกิอ่ะ ทำเป็นเล่นไปไอ้เวย์
ริวปิดไมค์โครโฟนก่อนที่พูดคุยเพื่อเตรียมเล่นดนตรีเฉพาะกิจ ก่อนที่ทั้ง 3 จะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูโน๊ตเพื่อที่จะได้เล่นไปในทางทิศเดียวกัน
[ ริว ] : นุชจ๋า ขอเสียงดังๆให้ไปถึงเรือนคุณหลวงหน่อยเร๊วว
กรี๊ดดด !!! ริวนี่รู้จักการเอนเตอร์เทนสาวๆได้ดีจริงๆ เสียงกรี๊ดนั้นดังสนั่นไม่แพ้คอนเสิร์ตใหญ่ๆเลยจริงๆ ริวที่มองไปทางพลอยจนสายตาประสานกันพอดี ก็ทำหวานส่งมินิฮาร์ตให้ จนพี่ๆถึงกับต้องแซว เอาล่ะ ริวพร้อม เวย์พร้อม ทานูกิพร้อม ลุยยย
แค่ท่วงทำนองโซโล่เปียโนอันหวานเจี๊ยบของเวย์ดังขึ้น สาวๆทุกคนก็กรี๊ดแทบสลบ สอดประสานด้วยเครื่องสายอย่างไวโอลินที่มันเพราะจับใจของทานูกิ ตอนนี้ทุกคนเหมือนตกอยู่ในภวังค์เลยทีเดียว แต่บางคนก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบมือถือมาถ่ายคลิปบ้าง Live สด บ้างตามสมัยนิยม ริวเลือกที่จะร้องท่อนฮุคเสียก่อนเพื่อที่ให้เวย์กับทานูกิ ได้ปรับคีย์ดนตรีให้เข้ากับคีย์เสียงของตน
นี่แหละคือ ความรัก ( ริวร้อง )
I know this is love ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ
I know this is love ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรัก
เนื้อเพลงความหมายกินใจ กับ เสียงละมุนของริวมันสะกดทุกคนจริงๆ ทั้ง 3 มองหน้ากันอย่างรู้งาน ทานูกิและเวย์พยักหน้าให้ริวเพื่อเป็นสัญญาณว่าปรับคีย์เรียบร้อย ริวจึงเริ่มร้องทันที จากเสียงกรี๊ดตอนนี้ทุกคนเปลี่ยนมาร้องตามแล้ว
เหมือนว่าโลกหมุนเร็ว
ทั้งที่ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
เหมือนเราได้พูดคุยกันมากมาย
ทั้งที่ไม่มีเสียงใด
เหมือนไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง
นอกจากเสียงหัวใจ
เหมือนมีอะไรมากเกินบรรยาย
แต่ว่าฉันรับรู้ได้
เย เฮ แม้ความรู้สึกนี้มันหายไป
จากช่วงชีวิตที่ผ่าน
เป็นความรู้สึกนี้ที่ชัดเจน อีกครั้ง
เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
นี่แหละคือ ความรัก
( i know this is love )
คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ
( I know this is love )
คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรัก ~
[ ลูกค้า 1 ] : กรี๊ดด แก นักร้องร้านนี้โคตรหล่อเลย เสียงก็ดี อ๊าย
[ ลูกค้า 2 ] : งือออ โอยย มือเปียโนก็น่ารัก
[ ลูกค้า 3 ] : เฮ้ยแก คนสีไวโอลีน แต่งตัวเหมือนพนักงานเสิร์ฟร้านนี้เลย ร้านนี้โคตรเทพ
สารพัดคำชมที่มีให้ริวและเวย์นั้นไม่ขาดสายเลย ตลอด 4 นาทีที่เพลงถูกเล่น เสียงช่วยร้องจากบรรดาลูกค้าและแฟนคลับคุณหลวงดังไม่ลดลงเลย ทั้งหมดร่วมมีส่วนรวมกับโชว์เฉพาะกิจนี้มาก
I Know This Is Love Baby ~
เมื่อเนื้อเพลงท่อนสุดท้ายจบลงพร้อมกับเครื่องดนตรี ทุกคนต่างกรี๊ดอย่างสุดเสียง โชว์เป็นของริวเป็นเหมือนกับ โชว์ที่วิเศษของค่ำคืนนี้จริงๆ ทั้งสามยืนขอบคุณเสียงปรบมือที่ดังสนั่นด้วยความโล่งใจที่มันผ่านไปได้ด้วยดี
[ ริว ] : ตามสัญญานะครับนุชทั้งหลาย กลับดีๆนะครับ
[ เวย์ ] : กลับดีๆนะจ๊ะ เบเบ๋ อย่าดื้อกับเฮียนะ
คร่าาาาาาา เหล่าบรรดาแฟนคลับของคุณหลวงตอบกลับริว ก่อนที่จะทยอยเดินออกอย่างมีระเบียบเหมือนที่เขาลือจริงๆว่าเป็นแฟนคลับระดับคุณภาพ โดยที่พวกเธอเหล่านั้นไม่ลืมที่จะคุยกันอย่างมีความสุขเพราะเสียงเพลงที่ริวมอบให้
วู๊วววว พี่นุพวกเราพึ่งรู้ว่าพี่สีไวโอลินเทพขนาดนี้ น้องที่เป็นแฟนน้องพลอยร้องเพลงเพราะมากเลย เพื่อนแฟนน้องพลอยก็เล่นเปียโนเก่งมาก
ริว เวย์ ทานูกิ ได้รับคำชมอย่างไม่ขาดสาย พลอยก็ได้แต่ยืนเขิลเพราะเนื้อเพลงที่ริวร้อง มันช่างไพเราะและเนื้อหาดีมากๆและเธอรู้ว่าริวตั้งใจร้องให้เธอฟัง
[ นุ ] : เอาล่ะ เด็กๆ 5 นาทีไฟจะดับแล้ว ตามพี่ไปหลังร้าน
ทานูกิ พูดเพื่อให้พนักงานตามไปหลังร้าน
โดยมีเวย์ไปด้วย เพราะจงใจให้ริวกับพลอยอยู่ด้วยกัน พลอยถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยตอนนี้
[ พลอย ] : ร้องเพลงเพราะนะริว
[ ริว ] : เพราะ เพราะ เพราะพลอยนั่นแหละ
อื้อหือ หยอดเก่งเป็นหยอดขนมครกเลยไอ้หนุ่มเอ๊ย ริวนี่ขายขนมจีบเก่งเหลือเกินเอาซะพลอยยืนบิดเป็นเลข 8 เลย
[ ริว ] : ไปกันเถอะพลอย สถานที่น่าจะเสร็จแล้ว
[ พลอย ] : หือ สถานที่อะไรเหรอ
ริวไม่ตอบแต่แอบยิ้มแบบมีเลศนัย พลอยก็แอบมองเหล่ๆ จนริวต้องหันหน้าหนีอย่างเจ้าเล่ห์ พลอยและริวเดินตามกลุ่มพนักงานทั้งหมดไปที่หลังร้าน โดยที่บนใบหน้าทั้งคู่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส พลอยก็เขินๆที่จะทำแต่พลอยก็ใช้มือจับไปที่ชายเสื้อของริวอย่างเขินๆพร้อมเดินตามไป
22.00 ลูกค้าทุกคนออกจากร้านหมดแล้ว พรึ่บบบบ ทุกคนที่กำลังเดินตามพี่นุถึงกับตกใจเพราะไฟดับตามเวลาแจ้งเป๊ะๆ ทุกคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแฟลชเพื่อจะได้มองเห็นทางชัดๆ พี่นุนั้นหยุดกึ้กทันทีเหล่าพนักงานก็หยุดตาม และพี่นุก็ได้พูดบางอย่างขึ้นมา
[ ทานูกิ ] : เอาล่ะน้องๆ วันนี้พิเศษนิดนึง คุณดิเรก กับ ลูกชายของท่านประธานใหญ่ อยากจะตอบแทนที่น้องๆทุ่มเทกันทำงาน จึงได้ทำอะไรให้เพื่อตอบแทนความขยันนิดหน่อยนิดหน่อย
เสียงของทานูกิหรือพี่นุประกาศบอกทุกคนที่กำลังแตกตื่น ให้เตรียมตัวรับของขวัญชั้นดี ทุกคนที่แตกตื่นก็ตั้งใจฟังและใจจดใจจ่อกับสิ่งที่พี่นุบอกมา
[ ทานูกิ ] : เอาล่ะ ปิ๊กบ้านเฮากันเด้อ
กรึ่ก กรึ่ก กรึ่กกกก สิ้นเสียงของทานูกิทุกอย่างก็เริ่มขึ้นทันที พรึ่บบบบ เสียงเครื่องปั่นไฟเริ่มทำงาน ไฟฟ้าตรงส่วนหลังร้านส่องสว่างทันที
โหหหหหหหหหหหหหห
เสียงทุกคนดังขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะตรงหน้ามันคือ โต๊ะอาหารแบบซุ้มร้านอาหารอีสาน ที่แทบจะคงสภาพไว้เป๊ะๆ ทั้งที่ทำมาจากไม้ไผ่บ้าง ไม้ชนิดต่างๆที่หาได้ตามภาคอีสานบ้าง ร้านค้าไม้เก่าๆบ้าง ที่สำคัญเสาไม้ที่ใช้ติดหลอดไฟ มันทำมาจากไม้ยูคา มันเป็นไม้ที่นิยมนำมาทำเสาร้านโครงร้านในสมัยก่อนเพราะหาง่ายและราคาถูก กลิ่นไม้ยูคา กลิ่นไม่ไผ่ มันช่างทำให้คิดถึงบ้านเกิดเหลือเกินบางคนถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว ทุกคนไม่รอช้ารีบเข้าไปจับจองโต๊ะทันที พลอยนั้นเห็นโต๊ะ เห็นเก้าอี้ต่างๆก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณลุงและคุณป้าผู้มีพระคุณ
[ ดิเรก ] : เอาล่ะ ช่วยฟังกันหน่อยนะทุกคน รบกวนช่วยเก็บโทรศัพท์ก่อนนะ
คุณดิเรกเดินมาตรงกลางโต๊ะทั้ง 8 ตัวก่อนที่จะประกาศจุดประสงค์ที่จัดสิ่งนี้ขึ้นมา
[ ดิเรก ] : วันนี้หลายๆอย่างมันพอดีลงตัวกันมากๆ พอดีที่ทางการไฟฟ้าแจ้งดับไฟ และพอดีวันนี้ทางนายน้อ~ เอิ่ม...
คุณดิเรกกำลังจะเอ่ยถึงริวกะแต่ริวกะแอบส่ายหัวยิกๆๆ ราวกับว่าไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าตัวเองเป็นใคร
[ ดิเรก ] : วันนี้ได้มีแม่ครัวคนใหม่มาสมัครงาน ผมเลยถือโอกาสเลี้ยงอาหารมื้อเล็กๆเพื่อให้ทุกคนได้กินและช่วยกันตัดสินว่าจะรับป้าไว้มั๊ย ตอนนี้นั่งพักก่อนนะ รออีกสักครู่
เฮ้ !!!!! ทุกคนเฮขึ้น เมื่อคุณดิเรกกล่าวจบ
30 นาทีผ่านไป 22.30 อาหารมาแล้วคร่าาาาา
พนักงานห้องครัวเอ่ยขึ้น ทำให้ทักคนถึงกับหันไปมองตาม ภาพตรงหน้าคือไก่ย่างหนีบไม้ควันลอยฉุยๆ ส่งกลิ่นหอมตลบไปทั่ว
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMeCa.jpg)
ทุกคนถึงกับกลืนน้ำลาย ป้ายิ้มๆก่อนที่จะเดินมาตรงซุ้มไม้เล็กๆที่ดัดแปลงมาจากซุ้มวางเหล้าปั่น ก่อนที่จะให้พนักงานห้องครัวอีก 4 คนช่วยถือของทั้งหมดมาให้ ทำให้ตรงหน้านี้กลายเป็นร้านอาหารอีสานฉบับดั้งเดิมทันที
[ ป้า ] : หนูๆ แต่ละโต๊ะส่งคนมาถืออาหารไปนะ ทีละชุดทีละโต๊ะ
ฉับ ๆ ๆ สิ้นเสียงของป้า เสียงสับก็ดังขึ้นทันที ป้าสับไก่ย่างทั้งตัวแบ่งเป็น3 ส่วนใส่จานก่อนที่จะให้พนักงานตัวแทนหยิบไปชุดละ 2 ตัว อย่าเพิ่งกินนะคะลูก ป้าสับไก่ไปพูดไปอย่างมีความสุข พลอยที่เห็นแบบนั้นก็พลันนึกถึงอดีตที่เธอเคยเจอแบบนี้ มันช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน ไก่ทั้ง 16 ตัวถูกสับและแจกจ่ายไปเรียบร้อย
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMmIq.jpg)
รอบต่อไปมาเลยลูก ป้าเรียกอีกครั้งก่อนจะคีบหมูที่ย่างมาอย่างดีและขึ้นเขียงเตรียมหั่น ป้านึกบางอย่างขึ้นได้จึงรีหันขวางก่อนที่จะถามหาถุงมือ บ่ต้องหรอกแม่ใหญ่ มือโลด เป็นตาแซ่บแท้น๊อ พนักงานชาวอีสานคนนึง พูดภาษาท้องถิ่นขึ้นมาเมื่อเห็นป้าหาถุงมือ เขาบอกว่า ไม่ต้องใช้หรอกถุงมือใช้มือเปล่าเลย น่าอร่อยจริงๆเลยเนี่ย
เมื่อได้ยินดังนั้นป้าก็จัดการใช้มือเปล่าๆ กดหมูลงแนบเขียงจนน้ำในเนื้อหมูไหลออกมาอย่างน่ากิน ป้ากดหมูลงและหั่นสไลด์อย่างชำนาญ
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMFwz.gif)
และนำมันใส่ลงหม้อใบเล็กเพื่อที่จะปรุงขั้นตอนต่อไป ข้าวคั่ว พริกป่น น้ำปลา น้ำมะนาว ต้นหอมซอย ผักชีฝรั่งซอย หอมแขกซอย ถูกใส่ลงหม้อตามทันที กร๊อง กร๊อง กร๊อง อีกแล้วเสียงนี้อีกแล้ว เสียงทัพพีกระทบกับหม้อขณะคลุกหมูย่างกับเครื่องปรุงต่างๆจนกลายเป็น หมูน้ำตก พลอยคิดถึงเสียงนี้เพราะมันคืออาหารที่คุณลุงทำให้เธอกินในวันที่หิวโซ
ป๊าดดดด เข่าคั่วหอมอีหลีแหม่ใหญ่ ( โหหหหห ข้าวคั่วหอมมากครับป้า ( แม่ใหญ่เป็นคำที่ใช้เรียกหญิงสูงอายุที่เคารพ ) ) เสียงพนักงานดังขึ้นอีกครั้งเพราะอิทธิฤทธิ์ข้าวคั่วที่ป้าไหว้วานให้พนักงานคั่วให้และปั่นมันสดๆ โดยป้าให้ใส่ใบมะกรูดเข้าไปด้วยขณะคั่ว เพื่อเพิ่มความหอม
หมูน้ำตกอาหารชุดที่สองถูกแจกจ่ายจนครบ 16 จาน และ ตามด้วยข้าวเหนียวที่พึ่งสุกหมาดๆก็ถูกตักกระติ๊บขนาดใหญ่ก่อนที่จะถูกแจกจ่ายจนครบทุกโต๊ะ และ ซิกเนเจอร์สำคัญคือผัก ทั้งกะหล่ำปลี ผักชีลาว ผักบุ้ง ถั่วฝักยาว ผักกันจอน ผักแว่น กระถิน ถูกจัดใส่ลงกาละมังขนาดใหญ่โดยที่ทุกคนต้องเดินมาหยิบเอง เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ไฮไลต์ก็มา น้ำจิ้มไก่ย่างสูตรแจ่วที่มันจะขาดไม่ได้ ก็ถูกแจกจ่ายให้ทุกโต๊ะ
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMIo8.jpg)
ทุกคนนั่งมองไก่ย่าง หมูน้ำตก ที่ตอนนี้มันช่างยั่วน้ำลายเหลือเกิน ควันฉุยๆที่ลอยออกมา กลิ่นข้าวคั่วจากหมูน้ำตก กลิ่นเนื้อไก่ย่างร้อนๆ กลิ่นมะขามเปียกเปรี้ยวๆจากน้ำจิ้มไก่ ทั้งหมดมันทำให้คิดถึงบ้านเกิดจริงๆ ดิเรกเชิญคุณป้าขึ้นมาพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะเริ่มกินกัน
[ ป้า ] : หนูนุ บอกว่าหลายคนมาจากต่างจังหวัด ป้าเลย ทำของพื้นฐานให้กินกัน หวังว่าจะชอบกันนะลูกๆ กินกันเถอะลูก
สิ้นสุดคำของป้า อาหารตรงหน้าก็ถูกลุมทันที กร๊อบบ โอ่ยยย แซ่บบักคั้ก แซบอีหลีแท้นี่ แม่ใหญ่หนังไก่ย่างมันกรอบได้จั๊งได๋ เจ้าเฮ็ดแบบใด๋
[ ป้า ] : ป้าย่างเสร็จก็เอาตักน้ำมันเดือดราดไป หนังมันเลยกรอบแต่ข้างในยังนุ่ม ชอบมั๊ยลูก
โอ้ยยย มั๊กหลายแม่ใหญ่ น้ำจิ้มก็แซ่บแท่ๆ หมูน่ำต๊กนุ่มแท่ๆแม่ใหญ่ สารพัดคำชมออกมาไม่หยุดหย่อน จนทั้งป้าและพนักงานห้องครัวอดยิ้มไม่ได้ พลอยที่เห็นก็นึกถึงเรื่องของตัวเอง เวลาคุณป้าคุณลุงทำอาหารเสิร์ฟ ก็มักจะได้ชมแบบนี้ไม่หยุดหย่อน คิดถึงแล้วน้ำตาก็ไหล ริวก็อดไม่ได้ที่จะปลอบใจ พลอยลองกินดูสิ่ แล้วพลอยจะได้คำตอบ ทานูกิพูดบางอย่างออกมาโดยเป็นปริศนาพร้อมรอยยิ้ม พลอยก็ไม่เข้าใจแต่ก็กินเพราะว่าหิวจริงๆ
เพียงคำแรกที่หมูน้ำตกเข้าปาก ใช่ ใช่ รสชาตินี้ใช่เลย รสชาติที่พลอยไม่เคยลืม พลอยหยิบไก่จุ่มน้ำจิ้มก่อนจะยัดมันเข้าปาก ใช่ๆ รสชาตินี้ รสชาติของคุณลุงคุณป้า พลอยร้องไห้ทันที เพราะรสชาตินี้เธอไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตแน่นอน ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำมันก็ไม่เหมือนรสชาติตอนนี้ พลอยมองไปที่ทานูกิ ที่ยืนยิ้มให้และพยักหน้าให้ราวกับเป็นคำตอบให้พลอยว่าพลอยคิดถูกแล้ว
พลอยรีบวิ่งไปหาป้าที่ตอนนี้นั่งพักอยู่ที่โต๊ะหลังสุดทันที ซึ่งป้ากำลังนั่งนวดขา นวดแขนเพื่อคลายความเมื่อย เพราะต้องแข่งกับเวลาป้าจึงปรุงอาหารไม่ได้หยุดเลย เธอยืนมองไปที่คุณป้า คุณป้าเปลี่ยนไปมากจนเธอจำไม่ได้ จากที่อ้วนท้วมสมบูรณ์ตอนนี้ป้าแก่ขึ้นมากและยังผอมลงอย่างมาก น้ำตาไหลจากไหนมากมายก็ไม่รู้ มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งดีใจเพราะได้พบป้า อีกทั้งยังเสียใจที่ตลอดเวลาพลอยปล่อยให้ป้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว พลอยเดินไปนั่งลงต่อหน้าป้าที่นั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะโอบกอดด้วยความคิดถึง
[ ป้า ] : นังหนูเป็นอะไรไป ฝีมือป้าไม่อร่อยเหรอ
[ พลอย ] : คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอยไง
[ ป้า ] : ก็ใช่ไง ก็นังหนูพลอยไง ป้าจำได้สิ่ก็เจอกันที่มหาวิทยาลัยครั้งแรกไง
[ พลอย ] : ไม่ใช่ป้า ป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอย ที่คุณลุงกับคุณป้าเคยเมตตาให้งานทำไง
พลอยพูดทุกอย่างไวมากจนป้าก็ฟังไม่ทัน ริวที่วิ่งตามมาก็กำลังจะเข้าไปหาแต่ถูกห้ามไว้โดยทานูกิ นี่ไงคะป้า นี่ไง พลอยรีบถอดสร้อยที่คอออกมาให้ป้าดู มันคือสร้อยพระของลุงที่พลอยได้รับเป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุ 14 พลอยรีบเอามันให้ป้าดู
[ พลอย ] : คุณป้า นี่สร้อยของคุณลุงไง คุณลุงให้หนูตอนวันเกิดคุณป้าจำได้มั๊ย
[ ป้า ] : นะ นังหนูสร้อยนี้
ป้ารับสร้อยมาดู ป้าจำได้ขึ้นใจทันทีเพราะสายสร้อยป้าเป็นคนถักมันขึ้นมาเอง มันเป็นสร้อยของสามีป้า ป้าเกี่ยวสายเชือกที่คอออกมาก่อนจะถอดมันออกมา ใช่เลยพระทั้ง 2 องค์นี้ เป็นพระที่มาจากที่เดียวกัน รุ่นเดียวกัน พิมพ์เดียวกัน มันเป็นของสามีป้า ป้าจำได้แล้ว สามีของป้าเคยยกมันให้เด็กสาวที่รับมาอุปการะเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด
[ พลอย ] : คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย
[ ป้า ] : นังหนู นังหนูพลอย ที่ลพบุรีใช่มั๊ย
[ พลอย ] : ใช่ค่ะคุณป้าหนูเอง ฮือออออ หนูคิดถึงคุณป้า
ฮือออออออ
[ ป้า ] : นังหนู นังหนู ใช่เอ็งจริงๆด้วย
พลอยก้มกอดคุณป้าผู้มีพระคุณผู้เปรียบเสมือนผู้ให้ชีวิตไม่ต่างจากแม่บังเกิดเกล้าอย่างสุดแรงราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนอีกเลย ความรู้สึกคิดถึง ความอัดอั้น ความรู้สึกผิด ถูกส่งออกมาผ่านน้ำตาของเธอ แงง ฮือออ คุณป้า หนูนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอคุณป้าแล้ว คุณป้าก็เช่นกันไม่มีวันไหนเลยที่ป้าไม่คิดถึงพลอย ทุกๆวันป้าก็รู้สึกผิดที่ทิ้งให้พลอยเผชิญชะตากรรมอย่างโดดเดี่ยว โถ นังหนู ไม่เป็นอะไรแล้ว ไหนป้าขอดูหน้าชัดๆหน่อย ป้าจับประกบหน้าพลอยทั้งสองข้างขึ้นมาดูชัดๆ ไม่เจอกัน 5 ปีสวยขึ้นเยอะเลยนังหนู ตัดผมสั้นป้าจำไม่ได้เลย โถลูกเอ๊ย ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ป้าดีใจจนน้ำตาไหลไม่ต่างกัน แต่กลับพยายามปลอบพลอยที่ตอนนี้ร้องไห้จนไม่ห่วงสวยเลย
[ พลอย ] : แงงงง ฮือออ หนูคิดถึงคุณป้า ฮื้อออออออ หนูคิดถึงคุณลุง หนูอยากจะบอกคุณลุงว่าหนูเจอคุณป้าแล้วไม่ต้องห่วงหนูแล้ว ฮือออออ
[ ป้า ] : พอแล้วๆ นังหนูแฟนเอ็งมองแล้วไม่อายเหรอนั่นน่ะ
พลอยหันมามองริวด้วยน้ำตานองหน้า เฮ้อ
ก็น่ารักไปอีกแบบนะ ริวพูดกับตัวเองก่อนยิ้มเบาๆ พลอยไม่สนใจยังกอดป้าเหมือนเดิม ริวจ้องมองไปที่ป้าและพลอย ก่อนที่จะเห็นอะไรบางอย่างค่อยปรากฎขึ้นจนเป็นรูปร่างชัดเจน
[ ริว ] : หะ อะไรนั่น ใครยืนอยู่
[ ทานูกิ ] : วิญญาณของสามีคุณป้าผู้มีพระคุณอีกคนของรุ้งพลอยเจ้าค่ะ แต่แปลกมากตลอด 5 ปีไม่เคยปรากฏกายออกมาเลย ทำไมวันนี้ถึงออกมาล่ะ
[ ริว ] : หะ ทานูกิ นี่มันเรื่องอะไรกัน บอกชั้นมา
ทานูกิที่เหมือนจะรู้อยู่แล้วจึงพูดออกมา ริวจึงพยายามถามทานูกิ แต่ทานูกิก็ได้แต่ก้มหน้าเหมือนลำบากใจที่จะพูด ริวกะที่เห็นดังนั้นจึงได้คิดถึงหลายๆเรื่องที่ผ่านมา ทานูกิที่รับรู้เรื่องราวต่างๆแต่ไม่สามารถบอกเขาได้ก็คงจะลำบากใจเสียใจไม่ใช่น้อย เขาจึงพยายามสงบสติอารมณ์ลง ผ่านไปเกือบนาทีอารมณ์ที่ขุ่นมัวของริวกะเริ่มกลับเป็นปกติ เขาจึงลูบหัวทานูกิและกล่าวขอโทษ การกระทำดังกล่าวพอจะคืนรอยยิ้มให้ทานูกิได้บ้าง ก่อนที่ริวจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง แต่ว่าเขาต้องสอบถามใครบางคนเสียก่อน
[ ริว ] : เฮ่ อยู่มั๊ย
[ ???? ] : ว่าไงริวกะ
[ ริว ] : ดวงวิญญาณตนนั้นทำไมยังไม่ไปเกิดล่ะ ทานูกิบอกว่าตายมา 5 ปีแล้ว นายพอจะให้คำตอบชั้นได้มั๊ย
[ ???? ] : สบม สบายมาก ริวกะสหายข้า เพราะดวงวิญญาณมีห่วงไง เพราะห่วงในตัวเด็กคนนั้น อีกทั้งภรรยาของดวงวิญญาณนั้นก็เรียกหาทุกวัน ใครมันจะจากไปอย่างเป็นสุขได้
[ ริว ] : อื้ม มีห่วงซึ่งกันและกันจึงกลายเป็นสิ่งฉุดรั้งสิ่นะ แล้วชั้นพอจะทำอะไรได้บ้างมั๊ย
[ ???? ] : ส่งดวงวิญญาณสิ่ ปลดปล่อยโซ่ตรวนที่รั้งไว้ซะดูท่าทางตอนนี้จะหมดห่วงแล้ว
[ ริว ] : เห้ยๆ นี่ดวงวิญญาณคนไทยนะ ชั้นไม่เคยทำนะเว้ย อีกอย่างถ้าชั้นทำลงไป มันจะก้าวก่ายโลกวิญญาณของที่ไทยป่าว
[ ???? ] : ครึ่งนึ่งของเจ้าก็มีเลือดของแม่ที่เป็นไทย เจ้าก็นับถือศาสนาพุทธด้วยนี่ อีกอย่างนิกายเซ็นก็มีรากฐานมาจากพระพุทธศาสนา เจ้าหนูรินไม่เคยบอกหรือไง ว่าตัวเจ้าสามารถทำได้โดยอิสระ
[ ริว ] : เห้ยๆ ปู่เคยสอนแต่วิถีองเมียวจิ กับ การผนึกนิดหน่อยเอง นายมี How to หรือ ไกด์บุ๊คมั๊ย
[ ???? ] : ไม่ มันต้องใช้ความรู้สึก ไอ้ทีตอนแปลงสภาพเสื้อผ้าของมนุษย์ให้เป็นสิ่งของในโลกวิญญาณ ให้วิญญาณสาวตนนั้นยังทำได้เลย สองมาตรฐานนี่หว่าเจ้าน่ะ
[ ริว ] : มันไม่เหมือนกันนะเฟ้ย
[ ???? ] : เฮ้ออ เก่งแต่เรื่องของผู้หญิงจริงๆเจ้าริวกะ งั้นใบ้ให้ก็ได้ ใช้ดาบของข้าซะ
[ ริว ] : อ๋อ บอกแต่แรกก็จบละ
[ ???? ] : ริวกะ เจ้าเป็นคนที่เรียนรู้เร็ว มีฝีมือ แต่สิ่งที่เจ้ายังขาดคือประสบการณ์กับการใช้สติให้มากกว่านี้ เจ้าต้องควบคุมมันให้ได้มากกว่านี้ ถ้าข้าบอกทั้งหมดไป เจ้าจะได้เรียนรู้อะไรล่ะ
[ ริว ] : อื้ม ชั้นยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ขอบใจมาก เพื่อนและอาจารย์ของชั้น
[ ???? ] : เอ่อ.. ริวกะถือว่าข้าขอนะ ดาบของข้ามันมีพลังมากมายเกินจินตนาการ เจ้าอย่าได้เอาไปทำอะไรแผลงๆด้วยการเลียนแบบบ้าๆบอๆ ที่โลกมนุษย์เรียกว่า ท่าไม้ตายเด็ดเหมือนครั้งก่อนอีกนะ อีกอย่างพลังของเจ้าในตอนนี้มันมากกว่าดาบของข้าเสียอีก มันจะกลายเป็นหายนะได้นะ เจ้าคงไม่ลืมนะสิ่งที่เจ้ากับลูกชายของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู ทำเอาไว้
[ ริวกะ ] : รู้แล้วน่า นายดูสภาพของชั้นตอนนี้ดิ่ ทำอะไรได้
[ ???? ] : ฤทธิ์ยาของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู มันแรงใช้ได้เลยนะ 555 ดาบนั่นข้าจะผนึกไว้ที่ช่องว่างของมิติ เจ้าสามารถเรียกใช้ได้ตลอดเวลา ข้าจะได้เบามือลงบ้าง ยังไงซะมันก็เป็นของเจ้าครึ่งนึงอยู่แล้ว เอาล่ะข้าไปก่อน งานข้ายุ่ง
[ ริวกะ ] : ขอบใจมากอาจารย์
ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!
กระทู้พิเศษ
ข้อมูลตัวละครและประวัติโดยย่อ (https://xonly8.com/index.php?topic=215066.0)
เนื้อเรื่องหลัก
ตอนที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=210283.0) ตอนที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=210594.0) ตอนที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=210785.0)
ตอนที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=210839.0) ตอนที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=210940.0) ตอนที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=211224.0)
ตอนที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=211707.0) ตอนที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=211708.0) ตอนที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=212083.0)
ตอนที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=212543.0) ตอนที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=212544.0)ตอนที่ 12 (https://xonly8.com/index.php?topic=214970.0)
ตอนที่ 13 (https://xonly8.com/index.php?topic=215265.0)
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Side Story แววตาที่เปลี่ยนไปของสาวแกล
ตอนที่ 1 : คิราระ กับ นายเด็กเสิร์ฟ
•••••••••••
Side Story การเดินทางของสายรุ้ง
ตอนที่ 1 : มรสุม (https://xonly8.com/index.php?topic=212698.0) ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ (https://xonly8.com/index.php?topic=213032.0)
ตอนที่ 3 : เมฆสลาย (https://xonly8.com/index.php?topic=213084.0) ตอนที่ 4 : วันฝนซา (https://xonly8.com/index.php?topic=213607.0)
ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน (https://xonly8.com/index.php?topic=214756.0)
ตอนพิเศษที่ 6 : แม่ อาจารย์ เจ้านาย (https://xonly8.com/index.php?topic=214767.0)
ตอนพิเศษที่ 7 : ฉันรักเธอ (https://xonly8.com/index.php?topic=214850.0)
- - - - - -
สนุกครับ เนื้อเรื่องแฟนตาซี
อีกตัวเป็นใครละเนี่ย อาจารย์ จขร ปูเรื่องได้เก่งจริงๆ
ขอบคุณครับ ผมลืมอ่านตอนนี้ได้ไง
ริวช่วยเหลือ ชีวิตของพลอย ต้องดีขึ้น แน่นอน
เสียดาย พลอยเสียซิงไปแล้วน่าเสียดาย
ป้ากะพลอยเจอกันแล้ว ดีใจด้วย ต่อไปพลอยก็คงดูแลป้าบ้าง ลุ้นว่าพลอยจะโดนนายริวจัดเมื่อไหร่ จะรอจนวันแต่งงานเป็นทางการไหม อ้อ..แล้วปาล์มกะพลอยจะเจอกันเมื่อไหร่
อยากรู้ตัวตนของท่านอาจารย์จัง
อืมมม น่าอ่านดีครับ
::YehYeh::ฮือริวจะเทพไปไหม
อาหารปัาในภาพประกอบทำเอาน้ำลายไหล
นายริวจะเทพไปละนะ
นายริวจะเทพไปละนะ
รอลุ้นเมื่อไหร่จะได้กินพลอย
::Thankyou:: สาวพลอยน่าสนใจจริงง
ลุ้นตลอดเลยสนุกดี
พลอยกับริวจะบอกรักกันได้ยังนิ ดีใจที่พลอยมาเจอป้าความทุกข์จะได้หายไปซะทีนะพลอย
ทบทวนความทรงจำกับริวกะพร้อมสวาวๆของเขา
หิวลาบหมูตอนดึกเลยวันนี้
ตอนนี้อยในโหมดเจ้าของร้าน จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวค่อยเข้าโหมดสังหารต่อ 5555 ปรับได้ดังใจเลย เยี่ยมมาก
ในที่สุดพลอยก็ยอมมอบหัวใจให้กับนายริว ดูแลเธอให้ดีอย่าให้ใครมารังแกเธอนะ นายริว
อ่ออ อ่านจบแล้วพึ่งมาเข้าใจชื่อตอนเนี่ยแหละครับ555
ปล.อ่านแล้วหิวเลยครับ อยากจะไปหาซื้อไก่ย่างมากินเลย5555
ชีวิตจริง น่าจะหานายจ้างแบบนี้ ไม่ได้แล้ววว
ปลดปล่อย
หิวอีกแล้วนะ
::Glad::หิวบ่อยนะเนี่ย
ดาบจงมา
ไก่ย่าง หมูน้ำตก โอ้ยเวลานี้น้ำลายไหล
::Hmmm::
ขอบคุณครับ
เล่นสะโดน gm แบนสะแล้ว
สงสารรุ้งพลอย ผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายไปแล้ว มีแต่เรื่องดีๆแล้วนะ
ได้คุณป้ามาทำอาหารให้พนักงานมีแรงทำงานขึ้นอีกเยอะเลย
อาจารย์ปริศนาคือใครน้าาา
สงสารพลอยอ่ะ
โคตรอิจฉาพนักงานที่ได้กินอาหารฝีมือป้า เห็นรูปอาหารของตอนที่แล้ว น่ากินมาก
เลี้ยงพนักงานแบบนี้ รักตายแย่
ระหว่างรอร้านเกะเปิด ขอกลับมาอ่านตอนเก่าๆๆไปพลางๆๆก่อนนะขอรับ อิอิอิ
ทุกอย่างมีหน้าที่ของทุกสิ่ง เพียงต้องการเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น พรหมลิขิตไว้แล้วว่าจะได้รับผลของกรรมดีที่ทำไว้
ริวหิวจะกินแต่พลอยนะ
และแล้วเรื่องราวต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ คลี่คลายออกมา เป็นเรื่อง ๆ
แบบนี้ป้าคงทำงานกับริวด้วยความเต็มใจแล้วล่ะ และวิญญานลุงจะได้ไปสู่สุขคติสักที
ความสามารถหลากหลายจริงๆริวกะมีให้ว้าวได้ทุกตอนเลยทักษะการมัดใจคนก้มีอีกร้ายกาจเกินไปแล้ว
ท่าจะ happy ending นะตอนนี้ ^^
ได้ความรู้เกี่ยวกับญี่ปุ่นเพิ่มครับ
ได้พบเจอคนอุปถัมภ์กันมาแต่จำกันไม่ได้ มาจำได้ด้วยรสชาติของอาหารนี่เอง
::YehYeh::
อ้างจาก: ΜoNoTΩИ∑ ★★★ เมื่อ เมษายน 15, 2019, 03:07:25 ก่อนเที่ยง
สวัสดีครับ ตามที่ตอนที่ 13 บอกไว้ครับว่า ขอ 5 หน้าคอมเมนต์จะลงตอนที่ 14 ต่อให้ มาเสิร์ฟแว้วว จากคอมเมนต์ตอนที่ 13 เกือบ 80% คอมเมนต์เกี่ยวกับอาหาร ผมแอบดีใจนะที่บรรยายการทำอาหารแล้ว Reader ไม่งงกัน ตอนที่ 14 ผมขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตอนนะครับ แต่เนื้อหายังคงเดิม
ตอนที่ 14 นี้จะมีอะไรให้ติดตาม เชิญเสพคร๊าบ แต่แน่นอนตอนนี้มีการซ่อนข้อความเช่นเคย ต้องแสดงความคิดเห็นก่อนนะครับถึงจะได้อ่านเนื้อเรื่องที่เหลือ ตอนนี้พิเศษนิดนึงขอ กติกา 2 ข้อเดิมๆ
1. คิดเห็นอย่างไรเมื่ออ่านถึงช่วงก่อนซ่อนข้อความบทแรก
2. หลังจากอ่านจบคิดเห็นยังไงกับตอนนี้บ้างครับ
••••••••••••••••••
ปล. 1 ฝากกระทู้แนะนำตัวละครด้วยครับ
โดยข้อมูลตัวละครในครั้งถัดๆไป จะปลดล็อคตามจำนวนคอมเมนท์ที่กำหนดไว้ครับ
ปล.2 Fc น้องเมดคิราระ หลังจากเล่นสงกรานต์กลับมากันแล้ว ผมมีของขวัญเนื่องในวันสงกรานต์วันสุดท้ายให้ครับ
• • • • • • • • • •
ความเดิมตอนที่แล้ว
ริวกะได้ชวนให้ป้าเจ้าของร้านขายอาหารที่มหาวิทยาลัย
มาที่ผับของตน และได้ทาบทามให้มาทำงาน คอยจัดอาหารให้ผู้บริหาร ซึ่งป้าเองก็ยังไม่ให้ แต่ไปๆมาๆ ป้ากลับชอบในแนวคิดของทานูกิและพลอยและยอมรับข้อตกลงมาทำงาน แต่มันมีความลับบางอย่างของป้า ซ่อนอยู่นี่สิ่
_ _ _ _ _ _ _ _ _
ตอนที่ 14 : การจากลาด้วยรอยยิ้ม
[ ป้า ] : หนุ่ม ถึงป้าจะรับทำงาน แต่อาหารป้าจะถูกใจเด็กๆพนักงานกันรึเปล่า
ริวกะยิ้มให้ป้าก่อนที่จะหันไปคุยกับคุณดิเรก ตอนนี้คุณดิเรกเป็นคนเดียวที่ยังไม่กลับเพราะริวมีงานสำคัญที่วานให้เขาทำอยู่ โคร่กกกก จ๊อกกกก เสียงท้องร้องดังสนั่นจนทุกคนต้องหันไปมอง มันดังมาจากพลอยนั่นเอง พลอยคงหิวเพราะโดนเวย์ขออาหารในส่วนของเธอไปกิน เธอจึงยังไม่ได้กินอะไรเลย เธอจึงยิ้มแบบเขินๆเพราะตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่เธอหมดเลย ริวเห็นแบบนั้นก็ยิ้มๆเพราะคิดอะไรบางอย่างออก
[ ริว ] : คุณดิเรกครับ วันนี้ไฟจะดับ ไหนๆแล้วเราก็ ให้คุณป้าทำอาหารเลี้ยงพนักงานเลยดีไหมครับ ถือว่าเป็นงานแรกเลย พนักงานทั้งหมดวันนี้มีกี่คนครับ
[ คุณดิเรก ] : ผมเห็นด้วยครับ คุณป้าจะได้แสดงฝีมือซะเลย วันนี้พนักงานทุกฝ่ายมาทำงานรวม 30 คนครับนายน้อย
[ ริว ] : โอเคครับ คุณป้างั้นคุณป้า ช่วยทำอาหารเลี้ยงพนักงานได้ไหมครับ วันนี้ผมให้ค่าเหนื่อยคุณป้าเลย เดี๋ยวถ้ามันดึกไป ผมจะให้คนไปส่ง
[ ป้า ] : ได้ มีเวลาให้ป้าเท่าไร
[ ริว ] : ตอนนี้ สามทุ่ม 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่เรามีเครื่องปั่นไฟสำรอง งั้น 2 ช.ม. พอไหมครับ ทำอาหารเลี้ยง 30 คน เอิ่มมม 30 คนรวม ทานุ เอ้ย นุกับพลอย อืม...
ริวกำลังครุ่นคิกว่าจะจัดโต๊ะอย่างไรดีให้มันเหมาะกับจำนวนพนักงานและจำนวนของที่เขาซื้อมา
[ ริว ] : โอเค ป้าครับ โต๊ะอาหารจะมี 8 โต๊ะนะ 7 โต๊ะเป็นของพนักงาน 28 คน อีกโต๊ะนึง 1 น่าจะมี 3 คน รบกวนได้นะครับป้า
[ ป้า ] : ได้สิ่ ถ้าเด็กๆพนักงานบอกไม่อร่อย ป้าไม่เอาค่าแรงนะ
[ เวย์ ] : เย้ !!!!! ผมนี่รอเลยคร๊าบบบ
[ ริว ] : เดี๋ยวกูจะคิดบัญชีกับมึงที่หลังไอ้เวนไอ้ชูชก มึงไปแย่งของพลอยกินได้ไง ท้องร้องดังลั่นขนาดนั้น
[ เวย์ ] : กูหิวนี่หว่า ไข่น้ำนี่เมนูประจำบ้านกูเลย กูมาเรียนกรุงเทพฯตั้งปีกว่า คิดถึ๊งคิดถึง
คิดถึงบ้านเหรอ ริวนึกอะไรออกบางอย่างก่อนที่จะถามคุณดิเรกและทานูกิที่รอฟังคำสั่งอยู่
[ ริว ] : นุ พนักงานของเราส่วนมากพื้นเพเป็นคนที่ไหน
[ นุ ] : ส่วนมากมาจากต่างจังหวัดค่ะ
[ ริว ] : อื้ม เข้าใจละ งั้นเรามาทำไอ้นั่นกันดีกว่า คุณดิเรก ของที่ผมซื้อเก็บไว้ ตอนนี้อยู่ที่นี่ไหมครับ
[ ดิเรก ] : ยังอยู่ที่โกดังแยกหลังร้านครับนายน้อย
[ ริว ] : โอเคเลย งั้นผมวานหน่อยนะครับ พาการ์ดทีมพี่พิชัยไปช่วยสัก 5 คนครับ แล้วก็อย่าลืมทีเด็ดล่ะครับ
[ ดิเรก ] : ได้ครับนายน้อย
[ ริว ] : นุ ไปรอพาพนักงานเสิร์ฟทุกคนไปข้างหลังร้านนะ ส่วนชั้นจะไปแจ้งกับลูกค้าเอง
[ ทานูกิ ] : รับทราบค่ะนายน้อย
[ ริว ] : ไอ้เวย์มึงมากับกูนี่ เดี๋ยวไปขโมยของกินในครัวอีก
[ เวย์ ] : ครับลูกพี่
ทั้งหมดแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ คนที่ดีใจที่สุดคงไม่พ้น เวย์นั่นเอง เพราะกำลังจะได้กินอาหารป้าอีกแล้ว ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของตน คุณป้ายืนนิ่งเพราะคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร สำหรับเลี้ยงคน 30 คน
[ ทานูกิ ] : คุณป้าคะ อย่างที่ดิฉันแจ้งกับนายน้อยไปค่ะ พนักงานที่นี่ 70% เป็นคนต่างจังหวัดที่มาหางานทำค่ะ พวกเขาคงคิดถึงบ้านแย่เนอะคะ
ทานูกิเดินมาบอกป้าในขณะที่ป้ากำลังมืดแปดด้าน จนป้านั้นนึกออกทันทีว่าป้าจะทำอะไร ป้าจึงเรียกพนักงานห้องครัวทั้ง 5 ให้รีบตามป้าไป เพราะต้องทำแข่งกับเวลา พลอยที่ทำท่าจะตามไปด้วยแต่ก็ถูกทานูกิห้ามไว้ โดยให้เหตุผลว่า พลอยถูกนับใน 30 คนด้วยต้องมารอ ทำให้พลอยจำใจไปกับเธอ
•••••••••••
Domo Pub & Restaurant เวลา 21.30 น. อีก 30 นาที ไฟจะดับ ริวจำเป็นต้องประกาศกำหนดการให้พนักงานทุกคนทราบเกี่ยวกับงานเลี้ยง เขายืนรอนักดนตรีลงมาจนหมดจึงขึ้นไปยังบนเวทีเพื่อประกาศให้ทั้งลูกค้าและพนักงานทราบถึงกำหนดการ
[ ริว ] : ขออนุญาตินะครับคุณลูกค้าทุกท่าน ตามที่ทางร้านของเราแจ้งไปแล้วว่า 4 ทุ่มไฟจะดับ แต่คุณลูกค้าก็ยังมาใช้บริการทางร้านเรา ทางร้านเราขอขอบพระคุณมากครับ อีก 30 นาทีไฟทางร้านจะดับแล้ว ขอให้ทุกท่านเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ หวังว่าทางร้านจะได้ให้บริการทุกท่านอีกนะครับ
วู๊วววววว กรี๊ดดดดด เสียงเฮโล ดังลั่นทันทีที่ริวประกาศจบ ส่วนเสียงกรี๊ดที่ตามมานั้นเพราะหน้าของริวล้วนๆเลย สาวๆนักเที่ยวตอนนี้ต่างจ้องมองไปที่ริวเป็นตาเดียว และแล้วงานก็เข้าริวจนได้ เมื่อมีสาวนักเที่ยวคนนึงหน้าตาสะสวยราวกับดาราคนดังเดินยื่นกระดาษให้ริว เพราะคิดว่าริวเป็นนักดนตรีที่ร้านจ้างมา ข้างในเป็นข้อความว่า ขอเพลง นี่แหละความรัก ของ เป๊ก ผลิตโชค
เอาแล้วไงงานเข้าริวแล้วไง ริวถึงกับเหวอเลยทีเดียว เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ตัดสินใจแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าทันที
[ ริว ] : แหมม นุช มาเองเลยเหรอครับเนี่ย จะว่าไป นุชเมียคุณหลวงนี่ หน้าตาดีทุกคนเลยนะครับ
กรี๊ดดด !!! สาวๆทั้งกลุ่มโดนแซวแบบนั้นถึงกับกรี๊ดเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าพนักงานร้านนี้จะรู้ลึกรู้จริงขนาดนี้ จากที่จะกลับๆตอนนี้คนแน่นกว่าเดิมเสียอีก เพราะสาวๆที่มาเจอความหล่อของริวดึงดูดเสียแล้ว ริวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดเสียแล้วที่ไปแซวแบบนั้น งานมาแล้วล่ะ แล้วริวจะทำยังไงดี เพราะเครื่องเสียงก็เก็บหมดแล้วด้วย เอาก็เอาวะ ทานูกิอยู่ด้วย น่าจะพอไหว
ริวนั้นเลือกที่จะ The Show must go on เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นกลุ่มลูกค้าอาจจะหายไปก็ได้
[ ริว ] : เอางี้ ถ้าผมร้องเพลงของคุณหลวงผลิตจบ ทุกคนต้องกลับ โอเคมั๊ย ถ้าคุณหลวงรู้ว่าแอบมาเที่ยว ระวังโดนไล่ไปเรือนอื่นนะครับ
อ๊าาาาา ได้เลยย !!! เสียงตอบกลับจากแฟนคลับของคุณหลวงผลิตดังขึ้นพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ริวเองก็จนใจแล้วจริงๆ ริวจึงมองไปหาตัวช่วยก็คือ เวย์กับทานูกิ
[ ริว ] : ขออนุญาตนะครับทำพอดีว่า เครื่องดนตรีถูกถอดหมดแล้วเหลือแค่เปียโน กับ ไวโอลินนะครับ แล้วก็พนักงานทุกคนครับ พบคุณดิเรกที่หลังร้านนะครับ
เวย์ที่อึนๆมึนๆก็ขึ้นไปบนเวทีตามที่เพื่อนของตนเองเรียก สาวๆพอเห็นเวย์ขึ้นมาก็เสียงกรี๊ดให้กับเวย์ก็ดังไม่แพ้ริวเลย สัญชาตญาณเพลย์บอยจึงเริ่มทำงานโดยอัติโนมัต
[ เวย์ ] : แหม่พึ่งรู้นะครับ ลูกค้าร้านนี้หน้าตาดีทุกคนเลย อย่าดื้อนะสาวๆ จบเพลงต้องกลับเลยนะคะ
อ่ะหือ พ่อเทพบุตร พ่อหล่อลากดิน คำพูดของเวย์นี่ทำสาวๆใจละลายเลย ริวนี่ถึงกับถอนหายใจใส่ไมค์โครโฟนเลยทีเดียว ส่วนทานูกิ หรือ พี่นุ ที่เดินขึ้นตามไป ก็ดึงดูดสายตาของพนักงานทุกคนได้อย่างดี รวมถึงพลอยด้วย พลอยมองขึ้นไปบนเวทีด้วยความสงสัยว่าจะทำอะไรกัน
[ เวย์ ] : เชี่ยมังกร ทำไรเนี่ย เล่นห่าไรเนี่ย
[ ริว ] : แหมไอ้สัส หยอดไปขนาดนั้นยังจะมาทำเหนียมอาย ฟรายเอ๊ย
[ เวย์ ] : กูก็ไหลไปงั้นอ่ะเห็นมึงนั่งแดกจุดอยู่ จะให้เล่นจริงๆเหรอวะ
[ ริว ] : เอาน่าตามน้ำไปก่อน เคยแกะโน๊ตป่าว เพลงนี่แหละความรักอ่ะ
[ เวย์ ] : กูเล่นได้ แล้วทานูกิล่ะ
[ ทานูกิ ] : สบายเจ้าค่ะ ปีศาจรักเสียงเพลงเจ้าค่ะ ท่านเวย์
[ ริว ] : ไวโอลินตัวแม่เลยนะมึงทานูกิอ่ะ ทำเป็นเล่นไปไอ้เวย์
ริวปิดไมค์โครโฟนก่อนที่พูดคุยเพื่อเตรียมเล่นดนตรีเฉพาะกิจ ก่อนที่ทั้ง 3 จะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูโน๊ตเพื่อที่จะได้เล่นไปในทางทิศเดียวกัน
[ ริว ] : นุชจ๋า ขอเสียงดังๆให้ไปถึงเรือนคุณหลวงหน่อยเร๊วว
กรี๊ดดด !!! ริวนี่รู้จักการเอนเตอร์เทนสาวๆได้ดีจริงๆ เสียงกรี๊ดนั้นดังสนั่นไม่แพ้คอนเสิร์ตใหญ่ๆเลยจริงๆ ริวที่มองไปทางพลอยจนสายตาประสานกันพอดี ก็ทำหวานส่งมินิฮาร์ตให้ จนพี่ๆถึงกับต้องแซว เอาล่ะ ริวพร้อม เวย์พร้อม ทานูกิพร้อม ลุยยย
แค่ท่วงทำนองโซโล่เปียโนอันหวานเจี๊ยบของเวย์ดังขึ้น สาวๆทุกคนก็กรี๊ดแทบสลบ สอดประสานด้วยเครื่องสายอย่างไวโอลินที่มันเพราะจับใจของทานูกิ ตอนนี้ทุกคนเหมือนตกอยู่ในภวังค์เลยทีเดียว แต่บางคนก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบมือถือมาถ่ายคลิปบ้าง Live สด บ้างตามสมัยนิยม ริวเลือกที่จะร้องท่อนฮุคเสียก่อนเพื่อที่ให้เวย์กับทานูกิ ได้ปรับคีย์ดนตรีให้เข้ากับคีย์เสียงของตน
นี่แหละคือ ความรัก ( ริวร้อง )
I know this is love ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ
I know this is love ( ลูกค้าช่วยคอรัส )
คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรัก
เนื้อเพลงความหมายกินใจ กับ เสียงละมุนของริวมันสะกดทุกคนจริงๆ ทั้ง 3 มองหน้ากันอย่างรู้งาน ทานูกิและเวย์พยักหน้าให้ริวเพื่อเป็นสัญญาณว่าปรับคีย์เรียบร้อย ริวจึงเริ่มร้องทันที จากเสียงกรี๊ดตอนนี้ทุกคนเปลี่ยนมาร้องตามแล้ว
เหมือนว่าโลกหมุนเร็ว
ทั้งที่ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
เหมือนเราได้พูดคุยกันมากมาย
ทั้งที่ไม่มีเสียงใด
เหมือนไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง
นอกจากเสียงหัวใจ
เหมือนมีอะไรมากเกินบรรยาย
แต่ว่าฉันรับรู้ได้
เย เฮ แม้ความรู้สึกนี้มันหายไป
จากช่วงชีวิตที่ผ่าน
เป็นความรู้สึกนี้ที่ชัดเจน อีกครั้ง
เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
นี่แหละคือ ความรัก
( i know this is love )
คือเสียงที่ดังข้างในหัวใจ
( I know this is love )
คล้าย ๆ ว่ามีอะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้ฉันรู้สึก
เมื่อเธอปรากฏในหัวใจ
นี่แหละความรัก ~
[ ลูกค้า 1 ] : กรี๊ดด แก นักร้องร้านนี้โคตรหล่อเลย เสียงก็ดี อ๊าย
[ ลูกค้า 2 ] : งือออ โอยย มือเปียโนก็น่ารัก
[ ลูกค้า 3 ] : เฮ้ยแก คนสีไวโอลีน แต่งตัวเหมือนพนักงานเสิร์ฟร้านนี้เลย ร้านนี้โคตรเทพ
สารพัดคำชมที่มีให้ริวและเวย์นั้นไม่ขาดสายเลย ตลอด 4 นาทีที่เพลงถูกเล่น เสียงช่วยร้องจากบรรดาลูกค้าและแฟนคลับคุณหลวงดังไม่ลดลงเลย ทั้งหมดร่วมมีส่วนรวมกับโชว์เฉพาะกิจนี้มาก
I Know This Is Love Baby ~
เมื่อเนื้อเพลงท่อนสุดท้ายจบลงพร้อมกับเครื่องดนตรี ทุกคนต่างกรี๊ดอย่างสุดเสียง โชว์เป็นของริวเป็นเหมือนกับ โชว์ที่วิเศษของค่ำคืนนี้จริงๆ ทั้งสามยืนขอบคุณเสียงปรบมือที่ดังสนั่นด้วยความโล่งใจที่มันผ่านไปได้ด้วยดี
[ ริว ] : ตามสัญญานะครับนุชทั้งหลาย กลับดีๆนะครับ
[ เวย์ ] : กลับดีๆนะจ๊ะ เบเบ๋ อย่าดื้อกับเฮียนะ
คร่าาาาาาา เหล่าบรรดาแฟนคลับของคุณหลวงตอบกลับริว ก่อนที่จะทยอยเดินออกอย่างมีระเบียบเหมือนที่เขาลือจริงๆว่าเป็นแฟนคลับระดับคุณภาพ โดยที่พวกเธอเหล่านั้นไม่ลืมที่จะคุยกันอย่างมีความสุขเพราะเสียงเพลงที่ริวมอบให้
วู๊วววว พี่นุพวกเราพึ่งรู้ว่าพี่สีไวโอลินเทพขนาดนี้ น้องที่เป็นแฟนน้องพลอยร้องเพลงเพราะมากเลย เพื่อนแฟนน้องพลอยก็เล่นเปียโนเก่งมาก
ริว เวย์ ทานูกิ ได้รับคำชมอย่างไม่ขาดสาย พลอยก็ได้แต่ยืนเขิลเพราะเนื้อเพลงที่ริวร้อง มันช่างไพเราะและเนื้อหาดีมากๆและเธอรู้ว่าริวตั้งใจร้องให้เธอฟัง
[ นุ ] : เอาล่ะ เด็กๆ 5 นาทีไฟจะดับแล้ว ตามพี่ไปหลังร้าน
ทานูกิ พูดเพื่อให้พนักงานตามไปหลังร้าน
โดยมีเวย์ไปด้วย เพราะจงใจให้ริวกับพลอยอยู่ด้วยกัน พลอยถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยตอนนี้
[ พลอย ] : ร้องเพลงเพราะนะริว
[ ริว ] : เพราะ เพราะ เพราะพลอยนั่นแหละ
อื้อหือ หยอดเก่งเป็นหยอดขนมครกเลยไอ้หนุ่มเอ๊ย ริวนี่ขายขนมจีบเก่งเหลือเกินเอาซะพลอยยืนบิดเป็นเลข 8 เลย
[ ริว ] : ไปกันเถอะพลอย สถานที่น่าจะเสร็จแล้ว
[ พลอย ] : หือ สถานที่อะไรเหรอ
ริวไม่ตอบแต่แอบยิ้มแบบมีเลศนัย พลอยก็แอบมองเหล่ๆ จนริวต้องหันหน้าหนีอย่างเจ้าเล่ห์ พลอยและริวเดินตามกลุ่มพนักงานทั้งหมดไปที่หลังร้าน โดยที่บนใบหน้าทั้งคู่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส พลอยก็เขินๆที่จะทำแต่พลอยก็ใช้มือจับไปที่ชายเสื้อของริวอย่างเขินๆพร้อมเดินตามไป
22.00 ลูกค้าทุกคนออกจากร้านหมดแล้ว พรึ่บบบบ ทุกคนที่กำลังเดินตามพี่นุถึงกับตกใจเพราะไฟดับตามเวลาแจ้งเป๊ะๆ ทุกคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแฟลชเพื่อจะได้มองเห็นทางชัดๆ พี่นุนั้นหยุดกึ้กทันทีเหล่าพนักงานก็หยุดตาม และพี่นุก็ได้พูดบางอย่างขึ้นมา
[ ทานูกิ ] : เอาล่ะน้องๆ วันนี้พิเศษนิดนึง คุณดิเรก กับ ลูกชายของท่านประธานใหญ่ อยากจะตอบแทนที่น้องๆทุ่มเทกันทำงาน จึงได้ทำอะไรให้เพื่อตอบแทนความขยันนิดหน่อยนิดหน่อย
เสียงของทานูกิหรือพี่นุประกาศบอกทุกคนที่กำลังแตกตื่น ให้เตรียมตัวรับของขวัญชั้นดี ทุกคนที่แตกตื่นก็ตั้งใจฟังและใจจดใจจ่อกับสิ่งที่พี่นุบอกมา
[ ทานูกิ ] : เอาล่ะ ปิ๊กบ้านเฮากันเด้อ
กรึ่ก กรึ่ก กรึ่กกกก สิ้นเสียงของทานูกิทุกอย่างก็เริ่มขึ้นทันที พรึ่บบบบ เสียงเครื่องปั่นไฟเริ่มทำงาน ไฟฟ้าตรงส่วนหลังร้านส่องสว่างทันที
โหหหหหหหหหหหหหห
เสียงทุกคนดังขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะตรงหน้ามันคือ โต๊ะอาหารแบบซุ้มร้านอาหารอีสาน ที่แทบจะคงสภาพไว้เป๊ะๆ ทั้งที่ทำมาจากไม้ไผ่บ้าง ไม้ชนิดต่างๆที่หาได้ตามภาคอีสานบ้าง ร้านค้าไม้เก่าๆบ้าง ที่สำคัญเสาไม้ที่ใช้ติดหลอดไฟ มันทำมาจากไม้ยูคา มันเป็นไม้ที่นิยมนำมาทำเสาร้านโครงร้านในสมัยก่อนเพราะหาง่ายและราคาถูก กลิ่นไม้ยูคา กลิ่นไม่ไผ่ มันช่างทำให้คิดถึงบ้านเกิดเหลือเกินบางคนถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว ทุกคนไม่รอช้ารีบเข้าไปจับจองโต๊ะทันที พลอยนั้นเห็นโต๊ะ เห็นเก้าอี้ต่างๆก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณลุงและคุณป้าผู้มีพระคุณ
[ ดิเรก ] : เอาล่ะ ช่วยฟังกันหน่อยนะทุกคน รบกวนช่วยเก็บโทรศัพท์ก่อนนะ
คุณดิเรกเดินมาตรงกลางโต๊ะทั้ง 8 ตัวก่อนที่จะประกาศจุดประสงค์ที่จัดสิ่งนี้ขึ้นมา
[ ดิเรก ] : วันนี้หลายๆอย่างมันพอดีลงตัวกันมากๆ พอดีที่ทางการไฟฟ้าแจ้งดับไฟ และพอดีวันนี้ทางนายน้อ~ เอิ่ม...
คุณดิเรกกำลังจะเอ่ยถึงริวกะแต่ริวกะแอบส่ายหัวยิกๆๆ ราวกับว่าไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าตัวเองเป็นใคร
[ ดิเรก ] : วันนี้ได้มีแม่ครัวคนใหม่มาสมัครงาน ผมเลยถือโอกาสเลี้ยงอาหารมื้อเล็กๆเพื่อให้ทุกคนได้กินและช่วยกันตัดสินว่าจะรับป้าไว้มั๊ย ตอนนี้นั่งพักก่อนนะ รออีกสักครู่
เฮ้ !!!!! ทุกคนเฮขึ้น เมื่อคุณดิเรกกล่าวจบ
30 นาทีผ่านไป 22.30 อาหารมาแล้วคร่าาาาา
พนักงานห้องครัวเอ่ยขึ้น ทำให้ทักคนถึงกับหันไปมองตาม ภาพตรงหน้าคือไก่ย่างหนีบไม้ควันลอยฉุยๆ ส่งกลิ่นหอมตลบไปทั่ว
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMeCa.jpg)
ทุกคนถึงกับกลืนน้ำลาย ป้ายิ้มๆก่อนที่จะเดินมาตรงซุ้มไม้เล็กๆที่ดัดแปลงมาจากซุ้มวางเหล้าปั่น ก่อนที่จะให้พนักงานห้องครัวอีก 4 คนช่วยถือของทั้งหมดมาให้ ทำให้ตรงหน้านี้กลายเป็นร้านอาหารอีสานฉบับดั้งเดิมทันที
[ ป้า ] : หนูๆ แต่ละโต๊ะส่งคนมาถืออาหารไปนะ ทีละชุดทีละโต๊ะ
ฉับ ๆ ๆ สิ้นเสียงของป้า เสียงสับก็ดังขึ้นทันที ป้าสับไก่ย่างทั้งตัวแบ่งเป็น3 ส่วนใส่จานก่อนที่จะให้พนักงานตัวแทนหยิบไปชุดละ 2 ตัว อย่าเพิ่งกินนะคะลูก ป้าสับไก่ไปพูดไปอย่างมีความสุข พลอยที่เห็นแบบนั้นก็พลันนึกถึงอดีตที่เธอเคยเจอแบบนี้ มันช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน ไก่ทั้ง 16 ตัวถูกสับและแจกจ่ายไปเรียบร้อย
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMmIq.jpg)
รอบต่อไปมาเลยลูก ป้าเรียกอีกครั้งก่อนจะคีบหมูที่ย่างมาอย่างดีและขึ้นเขียงเตรียมหั่น ป้านึกบางอย่างขึ้นได้จึงรีหันขวางก่อนที่จะถามหาถุงมือ บ่ต้องหรอกแม่ใหญ่ มือโลด เป็นตาแซ่บแท้น๊อ พนักงานชาวอีสานคนนึง พูดภาษาท้องถิ่นขึ้นมาเมื่อเห็นป้าหาถุงมือ เขาบอกว่า ไม่ต้องใช้หรอกถุงมือใช้มือเปล่าเลย น่าอร่อยจริงๆเลยเนี่ย
เมื่อได้ยินดังนั้นป้าก็จัดการใช้มือเปล่าๆ กดหมูลงแนบเขียงจนน้ำในเนื้อหมูไหลออกมาอย่างน่ากิน ป้ากดหมูลงและหั่นสไลด์อย่างชำนาญ
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMFwz.gif)
และนำมันใส่ลงหม้อใบเล็กเพื่อที่จะปรุงขั้นตอนต่อไป ข้าวคั่ว พริกป่น น้ำปลา น้ำมะนาว ต้นหอมซอย ผักชีฝรั่งซอย หอมแขกซอย ถูกใส่ลงหม้อตามทันที กร๊อง กร๊อง กร๊อง อีกแล้วเสียงนี้อีกแล้ว เสียงทัพพีกระทบกับหม้อขณะคลุกหมูย่างกับเครื่องปรุงต่างๆจนกลายเป็น หมูน้ำตก พลอยคิดถึงเสียงนี้เพราะมันคืออาหารที่คุณลุงทำให้เธอกินในวันที่หิวโซ
ป๊าดดดด เข่าคั่วหอมอีหลีแหม่ใหญ่ ( โหหหหห ข้าวคั่วหอมมากครับป้า ( แม่ใหญ่เป็นคำที่ใช้เรียกหญิงสูงอายุที่เคารพ ) ) เสียงพนักงานดังขึ้นอีกครั้งเพราะอิทธิฤทธิ์ข้าวคั่วที่ป้าไหว้วานให้พนักงานคั่วให้และปั่นมันสดๆ โดยป้าให้ใส่ใบมะกรูดเข้าไปด้วยขณะคั่ว เพื่อเพิ่มความหอม
หมูน้ำตกอาหารชุดที่สองถูกแจกจ่ายจนครบ 16 จาน และ ตามด้วยข้าวเหนียวที่พึ่งสุกหมาดๆก็ถูกตักกระติ๊บขนาดใหญ่ก่อนที่จะถูกแจกจ่ายจนครบทุกโต๊ะ และ ซิกเนเจอร์สำคัญคือผัก ทั้งกะหล่ำปลี ผักชีลาว ผักบุ้ง ถั่วฝักยาว ผักกันจอน ผักแว่น กระถิน ถูกจัดใส่ลงกาละมังขนาดใหญ่โดยที่ทุกคนต้องเดินมาหยิบเอง เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ไฮไลต์ก็มา น้ำจิ้มไก่ย่างสูตรแจ่วที่มันจะขาดไม่ได้ ก็ถูกแจกจ่ายให้ทุกโต๊ะ
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/04/15/tFMIo8.jpg)
ทุกคนนั่งมองไก่ย่าง หมูน้ำตก ที่ตอนนี้มันช่างยั่วน้ำลายเหลือเกิน ควันฉุยๆที่ลอยออกมา กลิ่นข้าวคั่วจากหมูน้ำตก กลิ่นเนื้อไก่ย่างร้อนๆ กลิ่นมะขามเปียกเปรี้ยวๆจากน้ำจิ้มไก่ ทั้งหมดมันทำให้คิดถึงบ้านเกิดจริงๆ ดิเรกเชิญคุณป้าขึ้นมาพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะเริ่มกินกัน
[ ป้า ] : หนูนุ บอกว่าหลายคนมาจากต่างจังหวัด ป้าเลย ทำของพื้นฐานให้กินกัน หวังว่าจะชอบกันนะลูกๆ กินกันเถอะลูก
สิ้นสุดคำของป้า อาหารตรงหน้าก็ถูกลุมทันที กร๊อบบ โอ่ยยย แซ่บบักคั้ก แซบอีหลีแท้นี่ แม่ใหญ่หนังไก่ย่างมันกรอบได้จั๊งได๋ เจ้าเฮ็ดแบบใด๋
[ ป้า ] : ป้าย่างเสร็จก็เอาตักน้ำมันเดือดราดไป หนังมันเลยกรอบแต่ข้างในยังนุ่ม ชอบมั๊ยลูก
โอ้ยยย มั๊กหลายแม่ใหญ่ น้ำจิ้มก็แซ่บแท่ๆ หมูน่ำต๊กนุ่มแท่ๆแม่ใหญ่ สารพัดคำชมออกมาไม่หยุดหย่อน จนทั้งป้าและพนักงานห้องครัวอดยิ้มไม่ได้ พลอยที่เห็นก็นึกถึงเรื่องของตัวเอง เวลาคุณป้าคุณลุงทำอาหารเสิร์ฟ ก็มักจะได้ชมแบบนี้ไม่หยุดหย่อน คิดถึงแล้วน้ำตาก็ไหล ริวก็อดไม่ได้ที่จะปลอบใจ พลอยลองกินดูสิ่ แล้วพลอยจะได้คำตอบ ทานูกิพูดบางอย่างออกมาโดยเป็นปริศนาพร้อมรอยยิ้ม พลอยก็ไม่เข้าใจแต่ก็กินเพราะว่าหิวจริงๆ
เพียงคำแรกที่หมูน้ำตกเข้าปาก ใช่ ใช่ รสชาตินี้ใช่เลย รสชาติที่พลอยไม่เคยลืม พลอยหยิบไก่จุ่มน้ำจิ้มก่อนจะยัดมันเข้าปาก ใช่ๆ รสชาตินี้ รสชาติของคุณลุงคุณป้า พลอยร้องไห้ทันที เพราะรสชาตินี้เธอไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตแน่นอน ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำมันก็ไม่เหมือนรสชาติตอนนี้ พลอยมองไปที่ทานูกิ ที่ยืนยิ้มให้และพยักหน้าให้ราวกับเป็นคำตอบให้พลอยว่าพลอยคิดถูกแล้ว
พลอยรีบวิ่งไปหาป้าที่ตอนนี้นั่งพักอยู่ที่โต๊ะหลังสุดทันที ซึ่งป้ากำลังนั่งนวดขา นวดแขนเพื่อคลายความเมื่อย เพราะต้องแข่งกับเวลาป้าจึงปรุงอาหารไม่ได้หยุดเลย เธอยืนมองไปที่คุณป้า คุณป้าเปลี่ยนไปมากจนเธอจำไม่ได้ จากที่อ้วนท้วมสมบูรณ์ตอนนี้ป้าแก่ขึ้นมากและยังผอมลงอย่างมาก น้ำตาไหลจากไหนมากมายก็ไม่รู้ มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งดีใจเพราะได้พบป้า อีกทั้งยังเสียใจที่ตลอดเวลาพลอยปล่อยให้ป้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว พลอยเดินไปนั่งลงต่อหน้าป้าที่นั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะโอบกอดด้วยความคิดถึง
[ ป้า ] : นังหนูเป็นอะไรไป ฝีมือป้าไม่อร่อยเหรอ
[ พลอย ] : คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอยไง
[ ป้า ] : ก็ใช่ไง ก็นังหนูพลอยไง ป้าจำได้สิ่ก็เจอกันที่มหาวิทยาลัยครั้งแรกไง
[ พลอย ] : ไม่ใช่ป้า ป้าจำหนูได้มั๊ย หนูพลอย ที่คุณลุงกับคุณป้าเคยเมตตาให้งานทำไง
พลอยพูดทุกอย่างไวมากจนป้าก็ฟังไม่ทัน ริวที่วิ่งตามมาก็กำลังจะเข้าไปหาแต่ถูกห้ามไว้โดยทานูกิ นี่ไงคะป้า นี่ไง พลอยรีบถอดสร้อยที่คอออกมาให้ป้าดู มันคือสร้อยพระของลุงที่พลอยได้รับเป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุ 14 พลอยรีบเอามันให้ป้าดู
[ พลอย ] : คุณป้า นี่สร้อยของคุณลุงไง คุณลุงให้หนูตอนวันเกิดคุณป้าจำได้มั๊ย
[ ป้า ] : นะ นังหนูสร้อยนี้
ป้ารับสร้อยมาดู ป้าจำได้ขึ้นใจทันทีเพราะสายสร้อยป้าเป็นคนถักมันขึ้นมาเอง มันเป็นสร้อยของสามีป้า ป้าเกี่ยวสายเชือกที่คอออกมาก่อนจะถอดมันออกมา ใช่เลยพระทั้ง 2 องค์นี้ เป็นพระที่มาจากที่เดียวกัน รุ่นเดียวกัน พิมพ์เดียวกัน มันเป็นของสามีป้า ป้าจำได้แล้ว สามีของป้าเคยยกมันให้เด็กสาวที่รับมาอุปการะเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด
[ พลอย ] : คุณป้า คุณป้าจำหนูได้มั๊ย
[ ป้า ] : นังหนู นังหนูพลอย ที่ลพบุรีใช่มั๊ย
[ พลอย ] : ใช่ค่ะคุณป้าหนูเอง ฮือออออ หนูคิดถึงคุณป้า
ฮือออออออ
[ ป้า ] : นังหนู นังหนู ใช่เอ็งจริงๆด้วย
พลอยก้มกอดคุณป้าผู้มีพระคุณผู้เปรียบเสมือนผู้ให้ชีวิตไม่ต่างจากแม่บังเกิดเกล้าอย่างสุดแรงราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนอีกเลย ความรู้สึกคิดถึง ความอัดอั้น ความรู้สึกผิด ถูกส่งออกมาผ่านน้ำตาของเธอ แงง ฮือออ คุณป้า หนูนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอคุณป้าแล้ว คุณป้าก็เช่นกันไม่มีวันไหนเลยที่ป้าไม่คิดถึงพลอย ทุกๆวันป้าก็รู้สึกผิดที่ทิ้งให้พลอยเผชิญชะตากรรมอย่างโดดเดี่ยว โถ นังหนู ไม่เป็นอะไรแล้ว ไหนป้าขอดูหน้าชัดๆหน่อย ป้าจับประกบหน้าพลอยทั้งสองข้างขึ้นมาดูชัดๆ ไม่เจอกัน 5 ปีสวยขึ้นเยอะเลยนังหนู ตัดผมสั้นป้าจำไม่ได้เลย โถลูกเอ๊ย ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ป้าดีใจจนน้ำตาไหลไม่ต่างกัน แต่กลับพยายามปลอบพลอยที่ตอนนี้ร้องไห้จนไม่ห่วงสวยเลย
[ พลอย ] : แงงงง ฮือออ หนูคิดถึงคุณป้า ฮื้อออออออ หนูคิดถึงคุณลุง หนูอยากจะบอกคุณลุงว่าหนูเจอคุณป้าแล้วไม่ต้องห่วงหนูแล้ว ฮือออออ
[ ป้า ] : พอแล้วๆ นังหนูแฟนเอ็งมองแล้วไม่อายเหรอนั่นน่ะ
พลอยหันมามองริวด้วยน้ำตานองหน้า เฮ้อ
ก็น่ารักไปอีกแบบนะ ริวพูดกับตัวเองก่อนยิ้มเบาๆ พลอยไม่สนใจยังกอดป้าเหมือนเดิม ริวจ้องมองไปที่ป้าและพลอย ก่อนที่จะเห็นอะไรบางอย่างค่อยปรากฎขึ้นจนเป็นรูปร่างชัดเจน
[ ริว ] : หะ อะไรนั่น ใครยืนอยู่
[ ทานูกิ ] : วิญญาณของสามีคุณป้าผู้มีพระคุณอีกคนของรุ้งพลอยเจ้าค่ะ แต่แปลกมากตลอด 5 ปีไม่เคยปรากฏกายออกมาเลย ทำไมวันนี้ถึงออกมาล่ะ
[ ริว ] : หะ ทานูกิ นี่มันเรื่องอะไรกัน บอกชั้นมา
ทานูกิที่เหมือนจะรู้อยู่แล้วจึงพูดออกมา ริวจึงพยายามถามทานูกิ แต่ทานูกิก็ได้แต่ก้มหน้าเหมือนลำบากใจที่จะพูด ริวกะที่เห็นดังนั้นจึงได้คิดถึงหลายๆเรื่องที่ผ่านมา ทานูกิที่รับรู้เรื่องราวต่างๆแต่ไม่สามารถบอกเขาได้ก็คงจะลำบากใจเสียใจไม่ใช่น้อย เขาจึงพยายามสงบสติอารมณ์ลง ผ่านไปเกือบนาทีอารมณ์ที่ขุ่นมัวของริวกะเริ่มกลับเป็นปกติ เขาจึงลูบหัวทานูกิและกล่าวขอโทษ การกระทำดังกล่าวพอจะคืนรอยยิ้มให้ทานูกิได้บ้าง ก่อนที่ริวจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง แต่ว่าเขาต้องสอบถามใครบางคนเสียก่อน
[ ริว ] : เฮ่ อยู่มั๊ย
[ ???? ] : ว่าไงริวกะ
[ ริว ] : ดวงวิญญาณตนนั้นทำไมยังไม่ไปเกิดล่ะ ทานูกิบอกว่าตายมา 5 ปีแล้ว นายพอจะให้คำตอบชั้นได้มั๊ย
[ ???? ] : สบม สบายมาก ริวกะสหายข้า เพราะดวงวิญญาณมีห่วงไง เพราะห่วงในตัวเด็กคนนั้น อีกทั้งภรรยาของดวงวิญญาณนั้นก็เรียกหาทุกวัน ใครมันจะจากไปอย่างเป็นสุขได้
[ ริว ] : อื้ม มีห่วงซึ่งกันและกันจึงกลายเป็นสิ่งฉุดรั้งสิ่นะ แล้วชั้นพอจะทำอะไรได้บ้างมั๊ย
[ ???? ] : ส่งดวงวิญญาณสิ่ ปลดปล่อยโซ่ตรวนที่รั้งไว้ซะดูท่าทางตอนนี้จะหมดห่วงแล้ว
[ ริว ] : เห้ยๆ นี่ดวงวิญญาณคนไทยนะ ชั้นไม่เคยทำนะเว้ย อีกอย่างถ้าชั้นทำลงไป มันจะก้าวก่ายโลกวิญญาณของที่ไทยป่าว
[ ???? ] : ครึ่งนึ่งของเจ้าก็มีเลือดของแม่ที่เป็นไทย เจ้าก็นับถือศาสนาพุทธด้วยนี่ อีกอย่างนิกายเซ็นก็มีรากฐานมาจากพระพุทธศาสนา เจ้าหนูรินไม่เคยบอกหรือไง ว่าตัวเจ้าสามารถทำได้โดยอิสระ
[ ริว ] : เห้ยๆ ปู่เคยสอนแต่วิถีองเมียวจิ กับ การผนึกนิดหน่อยเอง นายมี How to หรือ ไกด์บุ๊คมั๊ย
[ ???? ] : ไม่ มันต้องใช้ความรู้สึก ไอ้ทีตอนแปลงสภาพเสื้อผ้าของมนุษย์ให้เป็นสิ่งของในโลกวิญญาณ ให้วิญญาณสาวตนนั้นยังทำได้เลย สองมาตรฐานนี่หว่าเจ้าน่ะ
[ ริว ] : มันไม่เหมือนกันนะเฟ้ย
[ ???? ] : เฮ้ออ เก่งแต่เรื่องของผู้หญิงจริงๆเจ้าริวกะ งั้นใบ้ให้ก็ได้ ใช้ดาบของข้าซะ
[ ริว ] : อ๋อ บอกแต่แรกก็จบละ
[ ???? ] : ริวกะ เจ้าเป็นคนที่เรียนรู้เร็ว มีฝีมือ แต่สิ่งที่เจ้ายังขาดคือประสบการณ์กับการใช้สติให้มากกว่านี้ เจ้าต้องควบคุมมันให้ได้มากกว่านี้ ถ้าข้าบอกทั้งหมดไป เจ้าจะได้เรียนรู้อะไรล่ะ
[ ริว ] : อื้ม ชั้นยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ขอบใจมาก เพื่อนและอาจารย์ของชั้น
[ ???? ] : เอ่อ.. ริวกะถือว่าข้าขอนะ ดาบของข้ามันมีพลังมากมายเกินจินตนาการ เจ้าอย่าได้เอาไปทำอะไรแผลงๆด้วยการเลียนแบบบ้าๆบอๆ ที่โลกมนุษย์เรียกว่า ท่าไม้ตายเด็ดเหมือนครั้งก่อนอีกนะ อีกอย่างพลังของเจ้าในตอนนี้มันมากกว่าดาบของข้าเสียอีก มันจะกลายเป็นหายนะได้นะ เจ้าคงไม่ลืมนะสิ่งที่เจ้ากับลูกชายของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู ทำเอาไว้
[ ริวกะ ] : รู้แล้วน่า นายดูสภาพของชั้นตอนนี้ดิ่ ทำอะไรได้
[ ???? ] : ฤทธิ์ยาของเจ้าหนู คาราสึ เทนงู มันแรงใช้ได้เลยนะ 555 ดาบนั่นข้าจะผนึกไว้ที่ช่องว่างของมิติ เจ้าสามารถเรียกใช้ได้ตลอดเวลา ข้าจะได้เบามือลงบ้าง ยังไงซะมันก็เป็นของเจ้าครึ่งนึงอยู่แล้ว เอาล่ะข้าไปก่อน งานข้ายุ่ง
[ ริวกะ ] : ขอบใจมากอาจารย์
ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!
กระทู้พิเศษ
ข้อมูลตัวละครและประวัติโดยย่อ (https://xonly8.com/index.php?topic=215066.0)
เนื้อเรื่องหลัก
ตอนที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=210283.0) ตอนที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=210594.0) ตอนที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=210785.0)
ตอนที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=210839.0) ตอนที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=210940.0) ตอนที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=211224.0)
ตอนที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=211707.0) ตอนที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=211708.0) ตอนที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=212083.0)
ตอนที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=212543.0) ตอนที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=212544.0)ตอนที่ 12 (https://xonly8.com/index.php?topic=214970.0)
ตอนที่ 13 (https://xonly8.com/index.php?topic=215265.0)
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Side Story แววตาที่เปลี่ยนไปของสาวแกล
ตอนที่ 1 : คิราระ กับ นายเด็กเสิร์ฟ
•••••••••••
Side Story การเดินทางของสายรุ้ง
ตอนที่ 1 : มรสุม (https://xonly8.com/index.php?topic=212698.0) ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ (https://xonly8.com/index.php?topic=213032.0)
ตอนที่ 3 : เมฆสลาย (https://xonly8.com/index.php?topic=213084.0) ตอนที่ 4 : วันฝนซา (https://xonly8.com/index.php?topic=213607.0)
ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน (https://xonly8.com/index.php?topic=214756.0)
ตอนพิเศษที่ 6 : แม่ อาจารย์ เจ้านาย (https://xonly8.com/index.php?topic=214767.0)
ตอนพิเศษที่ 7 : ฉันรักเธอ (https://xonly8.com/index.php?topic=214850.0)
- - - - - -
...เวลาจะทำหน้าที่ของมันเอง...
ชีวิตของพลอยกับป้าคงดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ติดตามตลอด
คิดผิดมากที่อ่านตอนดึกๆ โคตรหิวเลยค้าบบบบ ::Dribbling:: นอกจากน้ำตาจะไหลเรื่องรุ้งพลอยกับคุณป้าแล้วน้ัน น้ำลายก็ไหลเช่นกันหิวมากกก 555
พระเอกสุดคงเป็นพ่อรินล่ะ
โลกกลมจริงๆ ความสุขอยู่นานๆนะ
ดราม่ามาแล้วววแงง
กำลังสนุก
ดีใจแทนพนักงาน
เศร้าจัง แต่คงจากลากันไม่นานมั้ง
จากกันด้วยดีนะ
หิวข้าวเลยครับ อ่าน มา 2 ตอน
นี่มันที่ทำงานในฝันชัดๆ