ทักทายกันก่อนสวัสดีครับทุกท่าน หวังว่ายังไม่ลืมกันนะครับ ตั้งเจอโควิดในจังหวะหางานบอกเลยว่ามรสุมมากครับ สมองตีบสมองตันไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว จบแล้วต้องขยันอ่านหนังสือยิ่งกว่าสมัยเรียนอีก เป็นผู้ใหญ่จริงๆนี่มันยิ่งกว่าที่วาดฝันไว้เยอะเลยครับ ::Orz::
นิยายเรื่องใหม่ที่จะลง อยู่ดีๆก็รู้สึกไม่แฮปปี้เลยขอชะลอโปรเจค ส่วนลวงเดี๋ยวหาจังหวะว่างๆลงให้นะครับ
(ชาติไหนก็ไม่รู้อะนะ)
เลิกบ่นละ ขอให้ทุกท่านมีความสุขนะครับ Enjoy ::Falling::
ป.ล. ใครเชียร์คู่นี้มาลุ้นกันนะครับ
ป.ล. 2 ใครเจออะไรผิดรบกวนบอกทิ้งไว้นะครับเดี๋ยวหาแก้ให้
ตอนที่ 28 คืนแรกดนัยตื่นขึ้นมาบิดกายด้วยความเมื่อยขบจากการนอนขดในโซฟาเล็กๆ เขาพลิกตัวไปมาบนเบาะแคบๆจนหายงัวเงียนอนมองเพดานเพื่อปรับสายตา เขาทบทวนสิ่งที่ต้องทำก่อนจะลุกขึ้นนั่งมือควานหาโทรศัพท์แต่ก็นึกออกจากพังเพราะโดดลงน้ำเมื่อวาน มองนาฬิกาข้างฝาพบว่าเกือบจะบ่ายสามแล้ว เขารีบผุดลุกขึ้นมาคำนวณเวลาที่สูญเสียไปจากการตื่นสายเขารีบลุกขึ้นยืนแต่พอสังเกตุเห็นเข็มนาฬิกาเขาก็เห็นถึงความผิดปกติ
ดนัย: "นาฬิกาตายนิหว่า ตกใจฟรีเลย"
นาฬิกาก็ไม่มี มือถือก็ไม่มี ไม่รู้วันเวลาแถมติดต่อใครก็ไม่ได้ไอ้พวกที่ทิ้งเขาไว้ก็น่าจะลืมเรื่องมือถือเขาเหมือนกัน จะไปโทษพวกนั้นก็ไม่ได้เขาเองก็ลืม
ดนัยเดินไปเปิดห้องนอนกะจะเช็คอาการของเธอแต่สายตาเขาพบแค่เตียงที่ว่างเปล่า
มายด์หายไปไหน??
เขารีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องตามองกวาดหาร่องรอยการงัดแงะ หน้าต่างก็ปิดสนิทเหล็กดัดลูกกรงก็ไม่มีรอยตัด หรือว่าจะเข้ามาทางประตู
เขาหันหลังวิ่งออกไปทันที
ทำไมมันผ่านเขาที่นอนอยู่ในบ้านมาได้โดยเขาไม่ได้ยินเสียง กลอนประตูถูกล็อคอย่างแน่นหนาต้องให้เก่งยังไงก็ต้องมีเสียงสิ แต่ชายหนุ่มผู้ร้อนรนก็พบว่าประตูบ้านยังปิดสนิทไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเมื่อวาน ไม่มีกระทั่งรอยเท้า แล้วมายด์หายไปได้ยังไง คนทั้งคนมันจะหายจะโดนเอาตัวไปง่ายดายได้ขนาดนั้นเชียว
ดนัยใช้ความคิดอย่างเคร่งเครียด ก็มีมือมาจับที่ไหล่เขาสะบัดตัวหันหาตั้งท่าพร้อมเผชิญหน้ากับศัตรูผู้ลอบเข้าอย่างฉับพลัน
แต่สิ่งอยู่ตรงหน้าคือคนที่เขาตามหาทั่วทั้งบ้าน
มายด์: "มีอะไรผิดปกติเหรอ ทำไมดูเครียดจัง"
ดนัยไม่ตอบอะไรแต่เข้าไปกอดมายด์อย่างลืมตัว ความรู้สึกโล่งและดีใจพุ่งออกมาซานในอกชายหนุ่มอีกครั้งนึง เขานึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมายด์อีกซะแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิที่ยังให้โอกาสให้เขาได้กอดเธออีกครั้ง
แต่พอเขานึกถึงความเป็นจริงที่พึ่งผ่านมาชายหนุ่มก็รีบผลักเธอออกด้วยความลืมตัวจนเซเกือบล้มแถมยังถอยห่างราวกับเธอเป็นวัตถุอันตรายอะไรแบบนั้น มายด์เองก็ตกใจกับท่าทีขึ้นๆลงๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของดนัย
คงเป็นเพราะพ่อเธอสินะ เพราะว่าดนัยคงกลัวจนไม่อยากกลับไปคบกับเธอแล้วแน่ๆ ครอบครัวเธอทำร้ายดนัยไว้มาก เขาจะเกลียดเธอมันก็ไม่แปลก
หญิงสาวปั้นหน้าให้เหมือนปกติเธอหยิกขาตัวเองเพื่อป้องกันน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
เธอรีบก้มหน้าและเดินหนีเข้าห้องไปทันที ดนัยรีบเดินตามไปจะคว้าแขน แต่ก็นึกถึงครั้งสุดท้ายที่เจอกันขึ้นมาเสียงของพ่อเธอดังที่ข้างหู ร่างหยุดชะงักทั้งที่ปลายนิ้วจวนจะถึงแขนเธอแล้ว
อีกก้าวเดียว ก้าวเดียวที่เขาและเธอไม่อาจก้าวข้ามได้เสียที
เสียงประตูห้องปิด บ้านทั้งหลังมีเหลือเพียงความเงียบ ดนัยยืนค้างในท่าเดิม ไม่รู้จะทำตัวยังไงกับสถาวะอึดอัดเช่นนี้ เขาอยากจะกอด อยากจะถามว่าเธอรู้สึกยังไง ไม่ปวดไม่เจ็บอะไรใช่มั้ย เขาอยากจะมองหน้า อย่างน้อยๆก็ขอเห็นเธอให้นานอีกซักนิดนึงก็ยังดี แม้จะมีแค่ประตูไม้บางๆขวางแต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่มีสิทธิจะทำแบบนั้นได้อีกแล้ว เขามันไม่สมควรจะได้รับความรักจากผู้หญิงดีๆได้รับโอกาสจากเธออีก
โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าหญิงสาวกำลังร้องไห้
เธอพยายามที่สุดเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาอยู่ เธอก็รู้สึกไม่ต่างจากดนัยนัก ต่างฝ่ายต่างเจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่ เธอเห็นผ้าพันแผล เห็นรอยช้ำ เห็นความอ่อนล้าความปวดร้าวในสายตา ถ้าเธอตายไปตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็จะไม่ต้องมาเสี่ยงชีวิตเพื่อเธออีก ชีวิตที่ให้อะไรตอบแทนเขาไม่ได้ซักอย่าง แถมยังนำพาความเดือดร้อนมาให้ดนัยเพิ่มขึ้นอีกไม่จบไม่สิ้น
ทั้งสองนั่งจ้องประตูบานเดียวที่กั้นเธอกับเขาจากคนละด้าน ดนัยวางมือที่ประตู หวังลมๆแล้งๆว่าความรู้สึกจะทะลุผ่านเนื้อไม้ไปหาอีกฝ่ายได้ ซึ่งมันไม่มีทางเกิดขึ้น
เสียงตะวันเริ่มสาดแสงแรงขึ้น ในที่สุดดนัยก็นึกได้เมื่อท้องร้องโวยวาย
จะสุขจะทุกข์ก็ต้องกินข้าว ดนัยมองประตูห้องนอนอีกครั้งก่อนจะหายใจเข้าลึกๆตั้งสติเดินเข้าไปในครัว
อาหารอร่อยๆซักมื้อคงจะทำให้เธอรู้สึกโกรธเขาน้อยลง แต่ทันทีเขาจะได้คลายทุกข์ด้วยการทำกับข้าวกลับต้องเครียดจนกัดฟันกรอดๆด้วยความหงุดหงิดใจ
มีของสดของแห้ง แต่บ้านนี้ไม่มีเครื่องครัวพร้อมจะให้เขาทำกับข้าว ไอ้พวกพี่เข้มไม่มีใครทำกับข้าวเป็นมันเลยซักคนเลยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย มีกระทะ มีเตาแก๊สแต่ไม่มีถังแก๊สให้ ไมโครเวฟมีพร้อมแต่หนูแทะสายไฟขาดออกจากกันเรียบร้อย
แดกเนื้อสดเป็นผีดิบก็คราวนี้แหละชีวิต
ไม่ได้ๆ นี่ก็จะเที่ยงแล้วจะต้องทำอะไรให้มายด์กิน เขาคุ้ยทุกอย่างในครัวออกมาก่อนพบสิ่งของที่พอจะใช้ได้ เขาล้างมือล้างไม้รีบจัดแจงทำอาหารทันที
มายด์ตื่นขึ้นอีกครั้งหลังจากนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป นาฬิกาหัวเตียงชี้ที่เลขหก
มายด์มองแสงนอกหน้าตาที่แดดจ้าและมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้ความโก๊ะของตัวเองมันถ่านหมดอยู่ชัดๆ บ้านนี้เป็นบ้านพักลับๆ คงไม่มีใครมาอยู่เครื่องเรือนจะผุจะพังบ้างก็ไม่แปลกอะไร
สายตาเธอมองไปที่ประตู
ตอนนี้ตานั่นจะทำอะไรอยู่นะ
ความสงสัยผสมความอยากเจอหน้าเขาทำให้สาวสวยย่องออกมาจากห้อง ดนัยคงลำบากใจน่าดูที่ต้องอยู่กับเธอเพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอทำคือแอบมองอีกฝ่ายให้หายคิดถึงและแวบกลับเข้าห้อง แค่นั้นก็พอ
เธอย่องออกมาที่ห้องนั่งเล่น โซฟามีหมอนผ้าห่มและรอยยับ เมื่อคืนดนัยคงมานอนตรงนี้
แคบก็แคบแถมแข็งแบบนี้นอนได้ยังไงกันนะ มายด์เดินสำรวจบ้านไปพลางมองหาดนัยไปพลางจนได้กลิ่นหมู ไม่สิมีไก่ด้วย เธอเดินตามกลิ่นไปพบว่าชานหลังบ้านดนัยกำลังผัดอะไรในกระทะอยู่ ชายหนุ่มผัดไปพลางบ่นไปพลาง
บ่นพวกเพื่อนๆพี่ๆที่เตรียมของไม่ครบบ้างละ บ่นเตาถ่านที่ใช้ทำอาหารบ้างละ คนอะไรคุยกับตัวเองก็ได้ บ่นเป็นจริงเป็นจังเป็นเรื่องเป็นราวเลยล่ะ
ว่าแต่ดนัยทำกับข้าวเก่งจัง ดูก็รู้ว่าฝีมือไม่ธรรมดาตักตวงวัดเหมือนเซฟที่เธอไปกินในภัตตาคารบ่อยๆ แม้จะต่างที่ ต่างวัตถุดิบ แต่คนที่ตั้งใจ ใส่ใจในสิ่งที่ทำมันก็มีเสน่ห์ในแบบของมัน
เธอเกาะเสายืนอมยิ้มมองดนัยอยู่นานเขาเหลือบไปเห็น มายด์รีบหลบเข้าไปในบ้านทันทีเพื่อให้เขาจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ
แต่ฝ่ายชายซื่อบื่อกลับเข้าใจตรงกันข้าม
ดนัยพาลคิดว่าเธอเดินหนีเพราะกับข้าวฝีมือเขาคงดูไม่ดีพอ ก็มันมีแค่นี้เขาเองก็จนปัญญา จากเมนูที่เขาคิดไว้เอาใจเธอ กลับเหลือแค่กับข้าวง่ายๆไม่กี่อย่าง
แค่เรื่องอาหารการกินเขาก็ยังห่างชั้นกับเธอขนาดนี้ ถูกแล้วจริงๆที่ชิงถอยก่อนจะแย่กว่านี้
ดนัยเหม่อจนไข่ในกระทะเกือบจะไหม้ โชคดีกลิ่นมันเตือนทำให้เขารีบแก้ไขทันเวลา
ดนัยยกถาดขนกับข้าวเข้ามาในบ้านและวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปอีกรอบมายด์ที่ไม่รู้จะทำอะไรนั่งรอที่โซฟาอยู่พอเห็นดนัยขนกับข้าวก็นึกอยากช่วยเธอเดินตามเขาออกไปด้านนอกแต่ด้วยความรีบเธอจึงชนกับดนัยที่เดินกลับเข้ามาพอดี
หม้อข้าวเล็กๆหล่นกระแทกพื้น ข้าวร้อนๆกระเด็นกระจายเต็มพื้น
ดนัย: "บ้าชิบ"
ดนัยหลุดปากบ่นไปตามปกติ แต่คนพูดไม่จำคนฟังดันไม่ลืม ท่าทางและน้ำเสียงดุผิดกับปกติทำให้มายด์รีบก้มลงไปเก็บกวาด แต่ด้วยความรีบร้อนเท้าเธอจึงเหยียบมืดดนัยที่เอื้อมมา มายด์รีบถอยจนสะดุดขาตัวเองล้มก้นจ้ำเบ้า ดนัยเลยมีภาระเพิ่มอีกอย่างคือประคองเจ้าหญิงของเขาไปนั่งนิ่งๆรอที่โต๊ะ ไม่นานนักดนัยก็เดินตาม พร้อมข้าวที่เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง ดนัยไม่พูดอะไรตักข้าวให้เธอเต็มจาน ที่เหลือเขาก็ตักให้ตัวเองก่อนจะนั่งลงตรงข้ามก่อนเปิดปากพูดกับเธอเป็นครั้งแรกของวัน
ดนัย: "โทดทีนะ ให้ได้แค่นี้แหละ"
จากนั้นก็นั่งเขี่ยข้าวในจานก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรอีก มายด์จึงตักกับข้าวขึ้นมากินลำพังก่อนจะทึ่งกับรสชาติ ไปหัดทำจากไหนมาเนี่ย มายด์จ้องชายตรงหน้าตา เธออ้าปากจะชมชายหนุ่มแต่เขารีบลุกเดินหนีออกไปโดยอ้างว่าไปเดินตรวจตรา
ดนัยเดินดุ่มๆออกมาแบบไร้ปลายทาง เขาทนความอึดอัดไม่ไหว ยิ่งเห็นเธอใกล้ๆเขาแทบจะคลั่งตาย แต่เมื่อครู่ตอนเธอกินข้าวเธอจ้องเขาด้วยสายตาแปลกๆ
กับข้าวห่วยๆของเขาเธอคงไม่ถูกใจ
เขาฟุ้งเรื่องความต่ำต้อยเรื่องความน้อยเนื้อต่ำใจโดยไม่รู้ว่ามายด์กำลังโซ้ยอาหารฝีมือของเขาด้วยความเอร็ดอร่อย
หลังจากเดินวนไปมาในสวนอยู่นานเขาก็เดินกลับมาที่บ้าน บนโต๊ะมีเพียงจานข้าวของเขาและกับข้าวอีกนิดหน่อย ดนัยเห็นแบบนั้นก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ดนัยหันซ้ายหันขวาหามายด์และพบว่าเธอนอนหลับอยู่ที่โซฟา
แรกๆเธอก็นั่งรอเขาอยู่นั้นแหละ นั่งไปมาเอนหลังนอนรอ พอนอนไปมาก็หลับไป
ดนัยเข้าไปมองเธอใกล้ๆ จ้องเธอด้วยความรู้สึกที่ปนเปในจิตใจ เขานั่งชันตัวเอื้อมมือมาปัดผมที่ปิดหน้าเธอออกอย่างเบามือที่สุด
นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะทุกๆเช้า เขานึกถึงตอนเธอตื่นมาแล้วกอดตน บอกรักตน อาจจะจูบกันเบาๆ อีกหน่อยก็มีลูกมานอนคั่นค่อยกวนตอนจะจู้จี้กัน มันคงเป็นความหงุดหงิดที่มีความสุขน่าดู
รู้ตัวอีกทีเขาก็กำลังใช้นิ้วไล้ตามใบหน้ามายด์เบาๆ
ดนัยรับกลั้นใจดึงสติออกจากความฝันของเขาเบือนหน้าหลบ แต่สายตาก็โฟกัสที่ร่องอก ความขาวเนียนของส่วนที่โผล่ออกจากเสื้อทำให้เขานึกถึงภาพเนินอกขาวผองของเธอขึ้นมา เขาเลียริมฝีปากอย่างลืมตัวมือจะเอื้อมไปแต่สติอีกส่วนก็ห้ามไวทัน มือจึงหยุด
ดนัยเป่าปากแรงๆเบือนหน้าหลบอีกครั้งแต่ก็มาเจอหน้าท้องราบแบน มีกล้ามขึ้นร่ำไรๆ
เขาถึงกับพูดในใจว่าเหยดเข้ อารมณ์ที่พยายามสงบพุ่งพล่านขึ้นมากกว่าเก่า ปืนพกจุดสองห้อยเริ่มมีปฎิกริยาเสียแล้ว
ไม่ได้นะโวย จะตื่นทำห่าอะไรตอนนี้วะ เขารีบหันหน้าหนี ในหัวก็ยังนึกถึงสะโพกสวยได้รูป อดใจไม่ไหวหันไปอีกก็โฟกัสก้นกลมน่าบีบ กูจะตีให้แดงเลย
เชี่ย!! ไม่ใช่ ต้องไม่มองๆ เขาหันไปอีกที่เจอเรียวขาขาว ภาพเรียวขารวบเอวเขาตอนเขากำลังกระหน่ำเอวใส่เธอวาบเข้ามาในจินตนาการ
ดนัยรีบลุกพรวดและเดินหนี เขามานั่งกินข้าวพยายามลืมภาพในจินตนาการแต่มันไม่ไปไหน แถมมันยังทำให้เขาหันไปมองเธอเป็นระยะๆด้วยความคิดที่ไม่ดีมากขึ้น
ในที่สุดความคิดในหัวก็ชนะ ดนัยลุกเดินพุ่งไปทันที
เขาตัดสินใจทำมันตอนนี้เลย
ดนัย: "มายด์จ้าาาา ขอโทษทีแต่อดไม่ได้แล้วโวยยยยย ซื้ดดดดดด"
มายด์: "ว่าไงจะพูดอะไรซักหน่อยไม่ได้เลยเหรอไง"
ดนัยที่โดนถามจี้ก็อึกอักตอบไม่ได้ พอหมดทางก็เดินหนีมาดื้อๆ ทิ้งให้มายด์ปะติดปะต่อเรื่องเอาเอง
มายด์มองตามเขา เธอรีบเดินเข้าห้องน้ำและนั่งทรุดตัวลงเอามือปิดหน้าแอบร้องไห้ มายด์เข้าใจผิดไปแล้วว่าดนัยไม่อยากจะคุยกับตนอีกแล้ว
ช่องว่างระหว่างทั้งคู่ขยายตัวออกไปอย่างเงียบงัน
ดนัยหลบหน้ามายด์อย่างจงใจ มายด์ตั้งใจจะคุยคาดคั้นในช่วงเวลาข้าวเย็น แต่ดนัยก็รู้ทันทำกับข้าวทิ้งไว้แล้วก็เผ่นหนีไปโดยล็อคบ้านจากด้านนอกป้องกันเธอออกไปหาเขาแล้วหลงทางหายไป แม้เจตตนาจะทำเพื่อความปลอดภัย แต่มันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตรงกันข้าม มันกลายเป็นลิ่มยิ่งตอกย้ำความหมางเมิน ทำให้เธอรู้สึกว่าดนัยมองเธอเป็นภาระที่ต้องค่อยดูแลเท่านั้น
มายด์นั่งรอเขามากินพร้อมกัน แต่เมื่อรอจนแน่ใจว่าไม่ประโยชน์ที่จะนั่งรอเขาอีกเธอก็เดินเข้าไปในห้องทิ้งข้าวเย็นไว้อย่างนั้น เมื่อดนัยกลับเข้ามาเห็นข้าวเย็นที่ไม่ใครกินก็พาลน้อยใจว่ามันแย่เกินไปสำหรับเธอ ดนัยกัดฟันกลืนความน้อยใจเขายกข้าวเย็นไปเททิ้งและยกถ้วยชามมาล้างเขาค่อยๆล้าง คราบสกปรกในจานละลายไป แต่คราบความไม่เข้าใจยังคงอยู่และทั้งคู่ไม่มีใครยอมล้างมันออก
คืนแรกผ่านไปด้วยความขุ่นหมองใจ และมันก็แย่ลงอีกในตอนเช้า
ดนัยรีบตื่นมาทำข้าวต้มปรุงมันสุดฝีมือและชิ่งหนีไปแอบดูว่าเธอจะพอใจกับมื้อเช้าหรือไม่ เขาเกาะขอบหน้าต่างรอจนเธอออกมา เธอนั่งจ้องข้าวต้มในถ้วยและหันซ้ายแลขวาหาชายคนรักเมื่อไม่พบก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ เขาเห็นเธอเป็นอะไรแค่ป้อนข้าวป้อนน้ำก็พองั้นเหรอ เขามองเธอกลายเป็นอะไรไปแล้ว นักโทษ ภาระหรือสัตว์เลี้ยง ไม่สิสัตว์เลี้ยงยังได้ความรักเธอคงเป็นได้แค่ปศุสัตว์ไปแล้ว
มายด์ลุกพรวดเธอค้นเอาโจ้กถ้วยสำเร็จรูปขึ้นมาและต้มมันด้วยน้ำร้อนที่ดนัยตั้งไว้ มายด์จงใจประท้วงว่าเธอไม่จำเป็นต้องให้เขาดูแล ไม่มีเขาเธอก็ไม่อดตาย
โดยที่มายด์ไม่รู้ว่าชายคนนึงนั่งกอดเข่าหงอยเป็นหมาไปแล้ว ความตั้งใจทั้งหมดสูญเปล่าไป เธอไม่ยอมแม้จะชิมมันซักคำ ใต้ท่าทางสบายๆ เฮฮาไม่คิดมากไม่แคร์เรื่องเล็กน้อย แต่พอมาเป็นเรื่องความรัก เรื่องคนใกล้ตัว คนในครอบครัวคนอย่างดนัยเปราะบางยิ่งกว่าใครเป็นไหนๆ เขาปาดน้ำตาที่กำลังไหลรวมสติขึ้นมา เขาพยายามในอีกครั้งในมื้อเที่ยง
ทว่าเรื่องกลับเป็นแบบเดิม เปลี่ยนแค่โจ้กถ้วยเป็นมาม่าถ้วย อาหารที่ตั้งใจทำถูกทิ้งไว้เช่นเดิม
ดนัยเอากับข้าวมาเททิ้งอีกครั้ง โดยมีหมาเฝ้าสวนส่ายหางดุกดิกๆอย่างดีใจ เป็นลาภปากพวกมันโดยแท้
ดนัยมองพวกมันที่กรูมารอกินกับข้าวตนก็ยิ้มออกมา
"อย่างน้อยหมาก็ยังแดกวะ ถือว่าทำให้หมาแดกไปละกัน"
ดนัยล้างน้ำก่อนจะให้พวกมันกิน หมากินข้าวคนพอหมาแก่ไปไตหมาจะพังเอาปริมาณโซเดียมในอาหารคนกับสัตว์มันฟ้ากับดิน
โดยที่มายด์ที่เกาะหน้าต่างบานเดียวกับที่ดนัยใช้แอบมองเธอ มองเขาอยู่ เป็นครั้งแรกที่เธอคิดอิจฉาหมา อิจฉาที่ดนัยคุยกับมันเล่นกับมัน ไม่เหมือนเขาทำกับเธอตอนนี้
ความหมางเมินขยายตัวออกไปอีกครั้ง เขากับเธออยู่ไกลกันแต่รู้สึกไกลกันยิ่งกว่าตอนไหนๆ อยู่บ้านหลังเล็กแต่เหมือนอยู่คนละทวีป ต่างคนต่างอยู่
เย็นวันนั้นก็ไม่มีข้าวเย็นว่างบนโต๊ะอีก ดนัยล้มเลิกความพยายาม มายด์ก็นึกไปว่าอีกฝ่ายประชดตน
ความหมางเมินแปรเปลี่ยนเป็นทิฐิ เป็นความโกรธ
กลางดึก มายด์ก็ทนหิวไม่ไหวการฝืนกินอาหารสำเร็จรูปไม่ได้ทำให้เธออิ่ม เธอเดินออกมาคว้านหาอะไรกินแก้หิว แต่พอเธอเดินออกมาเจอพอดีกับดนัยที่ออกจากห้องน้ำทั้งคู่เจอหน้ากันจังๆเป็นหนแรกก็ว่าได้
แต่ความรู้สึกกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดเขาหวัง มันอึดอัด เขาจะพูดแต่คำพูดทั้งหลายก็จุกในลำคอ เขาเมินหน้าหลบสายตาที่จ้องมาด้วยความปวดร้าวไม่แพ้เขา ดนัยขยับเดินหนีแต่ร่างบางก็ขยับมาขวาง
ชายหนุ่มชะงักนิ่งไปกับปฎิกิริยาตอบสนองที่ไม่คาดคิด
มายด์: "เป็นอะไร แกเป็นอะไรไปบอกมาดิ"
แต่ไม่มีคำใดๆหลุดออกมาจากปากชายตรงหน้า เขาแค่มองหน้าและหลบตาเธอไป
มายด์: "ทำไมหลบตา ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง เรารังเกียจเราก็แค่พูดปะวะ เราจะได้หายไปจากชีวิตแกไง"
ถ้อยคำหลุดจากคำคอพร้อมน้ำที่ไหลจากดวงตา ความปวดร้าวของเธอที่ดนัยพึ่งจะรับรู้ เขาพึ่งรู้สึกตัวเขาเขาลืมสิ่งสำคัญไป เขาลืมแคร์ความรู้สึกเธอ
เขาลืมดูแลผู้หญิงที่เขาสัญญาจะดูแล
ลืมแคร์ผู้หญิงที่เขาแคร์ที่สุด
ลืมในสิ่งที่เขาสัญญาจะดูแล นี่เขากลายเป็นผู้ชายห่วยแตก กลายเป็นคนที่ไม่อยากเป็นไปเสียแล้วกลายเป็นคนที่รักษาคนสำคัญไม่ได้กลายเป็นคนที่ละเลย
แต่โอกาสมักไม่รอเรา ช่วงเวลาที่ดนัยกำลังสับสนกับความคิดความรู้สึก ความอดทนของหญิงสาวที่สิ้นสุด ชายที่ต้องการให้กอด ให้ปลอบต้องการคุยได้แค่ยืนนิ่ง เธอเดินไปคว้าเหยือกน้ำสาดใส่เขาก่อนจะโยนมันใส่ตู้ใกล้ๆจนแตกกระจายและเดินกลับไปในห้อง
ดนัยได้สติรีบเดินตามไปแต่ด้วยความรีบและใจลอยเขาเหยียบเศษแก้วเข้าจังๆ เรากระชากมันออกและตามไปเคาะประตูปากพร่ำบอกขอโทษ
แต่นั้นสายเกินไป มันกลายเป็นคำไร้ประโยชน์ไปเสียแล้ว เขายืนเคาะอยู่ค่อนชั่วโมงก็ได้แต่ความเสียใจกลับมา
เขาเก็บเศษแก้วทำแผลตนเองและลากร่างตนมาที่โซฟานอนมองเพดาน น้ำตาไหลออกมาซึ่งเขาก็ไม่คิดจะหยุดร้องไห้ นานนับชั่วโมงเขาก็หลับไป
และเมื่อตื่นมา เธอก็หายไป
แรกเขาก็นึกว่าตนเข้าใจผิด แต่พอนานก็ผิดสังเกตุก็คว้านหาทีละห้องแต่พบเพียงความว่างเปล่า เขาจึงมั่นใจว่าเธอหนีหายไป แต่รอบข้างมีแต่สวนมีแต่ต้นไม้เธอจะเดินไปยังไง ความกังวลอันตรายสารพัดฝุดมาไม่มีหยุดเขารีบวิ่งไปที่ประตู เธอเอาคืนเขาด้วยการล็อคประตูจากด้านนอกแบบที่เขาทำ ดนัยถืบประตูเพื่อให้กลอนประตูหลุด แต่แผลแก้วบาดก็เปิดเขาแสบแปลบแต่นั้นก็หยุดเขาไม่ได้ ประตูไม้ถ่วงเวลาเขาได้ชั่วครู่ดนัยก็ถีบมันพังและออกวิ่งตะบึ่งหาเธอในสวนราวกับคนบ้า
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
หายไปนาน ปะติดปะต่อเรื่องยังไม่ได้
นานมากกว่าจะปะติดปะต่อเรื้ิองได้ เข้าใจกันเสียทีเหนื่อยแทน
ต้องทำใจ ไม่เค้าก็เราที่คิดมาก การรักแต่ไม่สมหวัง มันก็เหนือยเป็นธรรมดา แต่อย่ายอมแพ้ สู้ไปเถอะ สู้ให้ถึงที่สุด
ในที่สุดแผลก็หาย กลับเป็นเหมือนเดิม ดีใจที่แผลสองแผลกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แถมยังแนบแน่นสนิทมาก
ลุันๆครับให่คู่นี้ลงเอยกันเสียที
มายด์ คงทนหิวไม่ไหวแล้ว เลยออกไปหาอะไรกินซักหน่อย อยู่กะคนซื่อบื้อเด่วอดตาย
หายไปนานเลย สองคนนี่งอนกับทิฐิกันเกินไปหน่อยล่ะ
ลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นยังไงละ อีกคนก็ซื่อบื่อเกิ้น ปรับความเข้าใจกันก็จบแล้ว
สู้ดิวะมึงอ่ะซื่อบื่อเกิดไปแล้วเดี๋ยวมึงจะมาเสียใจทีหลังนะโว้ยยยย
ลุ้นคู่นี้ว่าจะจบแบบไหน
เอ้า ลุ้นตั้งนาน งอนกันอีก จะได้คู่กันไหมนี่
มันจะเข้าใจผิดอะไรกันนักหนา
::Falling:: ::Touchy::กว่าจะรู้ใจตนเอง..มันอาจสายไป
หายไปนานจำตอนเดิมไม่ไเแล้ว
หายไปนานเลยเดียวต้องอ่านย้อนหลังก่อนปะติดปะต่อเรื่องจำไม่ค่อยได้ละ
นี่ละ แทนที่จะนั่งคุยปรับความเข้าใจกันดีๆ มานั่งคิดเองเออเอง สุดท้ายยิ่งไปกันใหญ่
ต่างคนต่างไม่พูดอะไร แล้วแบบนี้จะสมหวังได้ไง ทิ้งๆไปบ้างกับการคิดเองเออเองซะ ชีวิตนี้มันสั้นนะ
ลุ้นให้กลับมาคืนดีกันเสียทีครับ สงสารดนัยและน้องมายด์มากๆ
ดนัยจะ ทำอะไรก็รีบทำเถอะ ก่อนจะสายเกินไป
คู่ดนัย เป็นคู่ที่ชวนหงุดหงิดมาก
มายด์ก็น่าสงสาร เป็นตัวละครที่เกิดมาเพื่อถูกกระทำจริงๆ
แต่ก็ยังคงตามลุ้นให้ลงเอยกันด้วยดี
ลุ้นครับ
ขอบคุณครับ
เหมือนช่วงคืนกำไรให้ผู้อ่าน รอตอนต่อไปเริ่มเปิดฉากบู๊แน่ๆ
ผู้ชายก็คิดไปอย่าง ผู้หญิงก็คิดไปอีกอย่าง ถ้าไม่เปิดใจ อะไรจะดีขึ้นได้อย่างไร
กลับมาแล้วคู่นี้เมื่อไรจะลงเอยกันน่ะ
ฝั่งอินทรีย์เป็นยังไงบ้างน่ะ
ได้กันซะที่คู่นี้
ดนัยจะอดใจไหวเหรอน้องมายด์น่ารักขนาดนั้น
งอนกันไปมา เหนื่อยกะคู่นี้
ทิฐิเยอะกันทั้งคู่ แต่เดวก้อดีกัน ความรักชนะทุกอย่าง
ฝันรึป่าวเนี่ย ไม่ใช่ว่าหลอกผู้อ่านนะ
จบลงด้วยดีแฮะ
น่าสงสารทั้งคู่เลย
เจ็บดีน่ะครับใจมีให้กันแต่รักกันไม่ได้
ต่างฝ่ายต่างซึน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมพูดกันเมื่อไหร่จะเข้าใจกันละนิ
ผมแนะนำให้ท่านแต่งนิยายลงเว็บต่างๆที่ติดเหรียญควบคู่ไปด้วยครับ
เป็นรายได้อีกทาง
เชื่อว่ามีคนพร้อมสนับสนุนและผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
สู้ๆครับ
ดนัยมันคิดเยอะไป ฟุ้งจนเลอะ
ดนัยนี่จะซวยซ้ำซวนซากอะไรขนาดนั้น ลดทิฐิหน่อยก็จะได้ปรับความเข้าใจแล้วเน้อ
หายนานมาก
หายไปนานต้องอ่านใหม่ 555+
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ คนอะไรเอาแต่น้อยใจ ไม่ยอมคุยกันดีๆสักครั้ง เอาแต่คิดเองเออเองโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง
นี่อินไปรึป่าวเนี่ย 55555
การตีความโดยไม่คุยกัน
พยายามปรับความเข้าใจ
อะไรมันจะเข้าใจผิดไปมาขนาดนี้ แค่คุยกันเท่านั้น แต่ก็เป็นไปได้นะ
คู่นี้อุปสรรคเยอะจริงจิ้งๆ เมิ้อไหร่จะลงตัวเนี่ย
แหม่ ดนัยไม่น่าจะต้องสาวแหนมเลยตอนต้นเรื่อง จะได้เก็บน้ำที่มีไว้กระฉูดใส่น้องมาย ตอนนี้ดีต่อตับมากเลยท่าน
ปล.คำผิดที่เจอ ซื่อบื่อ = ซื่อบื้อ
โทด = โทษ
อีกชริด = อีกนิด
ปลล. เห็นพวกเม้นหน้าแรก บอกปะติดปะต่อ ปะติดปะต่อแม่งเหมือนกันหลายเม้น แค่เพิ่มคำ มันคันไม้คันมือ อยากส่งไปห้องมืด
ปลลล. อยากตับแตก หักมุม มาเฉลยว่าพ่อมายแอบรักลูกสาวตัวเอง เลยกีดกันดนัย แล้วก็จับมายกดต่อหน้าดนัย มายก็ไม่ยอมเลิกกับดนัย พ่อเลยให้ลูกน้องมารุมเวียนเทียน ดาร์คไปมั้ยท่าน 555555
นานจนเกือบจำไม่ได้ดีใจที่ลงมาให้อ่าน พระเอกจะลงเอยกับนางเอกไหมรอลุ้นครับ
ต้องอ่านย้อนหลังแล้วแหะหายไปนานขอบคุณมากครับจะลงเอยกันได้ไหมนิคู่นี้
ทิฐิเยอะทั้ง2ฝ่าย น่าจะเคลียร์แบบเปิดใจ
ดนัยตาทึ่มเอ๋ย สู้อินทรีไม่ได้เลย
เรื่องราวมากมายมักเกิดขึ้น เพราะคำว่า ไม่กล้า นี่ละ
ผมเชียร์คู่นี้ครับ รอลุ้นๆๆๆ ดีกันๆๆๆ
ผมชอบคู่นี้ครับ เชียร์ๆๆ รอลุ้น ดีกันๆครับ
ต้องกลับไปอ่านตอนเก่าเพื่อฟื้นความจำก่อน
อุปสรรคเยอะจังหนุ่มสาวคู่นี้
ใครจะเริ่มคุยก่อน ใครจะทนกับความอึดอัดแบบนี้ได้ เดาว่า ดนัยทนอึดอัดไม่ไหว คุยกันให้เข้าใจ
จะงอลกันไปถึงเมื่อไหร่ครับคู่นี้ คุยกันดีๆก็จบละ
นี่สิ มันต้อวอย่างนี้สิ...แบบนี้แหละที่ รี๊ด....ต้องการ ::WooWoo::....
ถึงเวลา ที่ควรจะเป็นซักที....จะบอกไงดีหละ....คือว่า ตอนนี้ รู้สึกอินครับ อิ่มไปกับบทรัก สุดสวาทของเขาทั้งสอง :: ::Shy:: ::Shy::
แล้วผมจะกาที่ลงได้ทางไหนเนี้ย...ดันมาอ่านในช่วงเวลา 2โมง แบบนี้...... ::Hunger::......คืนนี้ค่อยหาทางตะล่อมเมีย ดีกว่า...55....ขอบคุณครับ
เอ ตอนเก่าอยู่ไหนครับ น่าจะมีลิ้งให้ด้วย
ดูท่าจะ happy ใช่มั้ยละงานนี้ ดนัยสมหวังรึเปล่าหรือมายด์จะโดนจับไปรุมอีกเอาให้ดาร์คสุดๆ ไปเลย
ก้อนึกว่าพอได้กลับมาอยู่ด้วยกันจะแฮปปี้ซะอีก
เขียนดีนะครับ แต่ขยี้อารมณ์จัง สองคนนี้อาจจะรักกัน งอนกัน แล้วปรับความเข้าใจกัน แต่ปมในใจมันจะมีอยู่ตลอด วันไหนขุ่นใจมันก็จะมาอีก ถ้าจะอยู่ด้วยกันต้องทำใจว่า นี่ไม่ใช่การงอน การเข้าใจผิดกันเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งคู่ ไม่ใช่คนง่ายๆ สบายๆ ทรมานกันไปจนกว่าจะตายจากกันแหละครับ
ดูท่า จะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ทำงานเข้าขาประสานกันอย่างดีเลยนะครับ
ขอบคุณครับ
ขอสารภาพว่าลืมตอนเก่าไปแล้วย้อนไปอ่านก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาตอนนี้ใหม่ ครับผม
ถ้าอยู่ใกล้ๆนี่สักโบกแล้วเนี่ย ดนัยทำไมซื่อบื้อแบบนี้
จากความไม่เข้าใจ จะเปลี่ยนไปเป็นความเกลียดเอาง่ายๆเลยนะ แบบนี้ต้องรีบปรับความเข้าใจโดยด่วน
ดนัยกลับมาแล้ว อย่าลืมพี่อินทรีนะคับ รออยู๋
เหนื่อยแทนเลย เปราะบางกันทั้งคู่
เอิ่ม ทั้งคู่ก็เละกันสุดๆเลยนะ ต่างฝ่ายต่างงอลกันเองจนทะเลาะเป็นผัวเมียกันไปเลย
เอาเป็นว่าเรื่องความรักของคนสองคนอย่าคิดเยอะเกินไปอย่าคิดแทนอีกคนแค่ทำและแสดงออกตามที่ใจต้องการก็พอ
จะเป็นคืนแรกของทั้งสองคนจริงไหมหนอ
งานนี้ไม่รู้ว่าใครคิดมากกว่าใคร
ดูแล้วเหนื่อยใจจัง
ขอบคุณครับ
ยินดีตอนรับการกลับมาครับ 5555 มายด์ก็งอน ดนัยก็งอน ประชดใส่กันอีก ดีครับดี โอ้ยยปวดหัว สมแก่การรอคอย
เพราะความที่ไม่กล้าคุยกัน
คู่นี้มันจะได้สมหวังกันไหมเนี่ย ลุ้นจนหมดหวัง แล้วก็กลับมาหวังใหม่ วนไปวนมา
จะได้ลงเอยกันมั้ย
ทั้งสองคนเขาคิดเองเออเองได้นะ ไม่ต้องพูดกัน แล้วจะเข้าใจกันได้เมื่อไรนี่ ใจมีให้กันแต่ปากแข็งไม่พูด ต้องรอจนหมดความถือดีในตัวเองกันก่อน
ดนัยคลั่งไปแล้ววว ฆ่ามันให้หมด
รอนานเลยครับ
เห็นคืนแรกคิดว่าจะไม่ได้หยุดพักเลย
มี่ไหนได้
หายไปซะนานเลยครับบบบ สู้ๆครับติดตามๆ
คิดเยอะกันเหลือเกิน อยู่กัน 2 คนแล้ว
อย่างดนัยต้องโดนเจ้มายด์จับกดครับ อิอิ ^^ ขอบคุณครับ ^^
เมื่อไรจะสมหวังล่อกันให้น้ำกระจายสักทีงอนกันอยู่ได้
ต้องไปหาอ่านย้อนหลังเพื่อมาต่อเรื่อง
ความรัก ความเข้าใจเป็นสิ่งต้องพูดจากัน
รักมากแต่มีบาดแผล ก็ยิ่งต้องพูดคุย
กว่าจะได้เสียวกันต้องเจ็บปวดปางตายทั้งคู่ ชีวิตดนัยช่างโหดร้ายจิตใจย่ำแย่
รีบปรับความเข้าใจกันได้แล้วนะ. จากบทรบ จะได้เป็นบทรัก
หายไปนานมากเลยครับ แล้วคู่นี้จะยังไงเนี่ยจะได้ลงเอยกันซักทีไหม ดนัยจะตามมายด์เจอไหมเนี่ย
ก่อนจะอ่านตอนนี้ต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วก่อน เกือบลืมเรื่องของดนัยกับน้องมายด์แล้ว
คุยกันซะก็จบ เอาใจช่วย #อินกะเนื้อเรื่อง
พ่อแง่แม่งอนกันเลยนะเนี่ย
มาแล้วๆ หนึ่งในงานคุณภาพเกรดS ชอบมากๆครับ
ความเจ็บปวดความน้อยใจสิ่งต่างๆที่พบเจอทำให้จิตใจที่มั่นคงสั่นคลอนช่วงว่างที่ควรปิดกลับเปิดกว้างใครจะเป็นคนได้สติก่อนกันนะ
คู่นี้เล่นแง่กันจังเลย อยากให้ลงเอยกันสักที
สงสารทั่งดนัยและน้องมายด์
สองปีแล้วที่รอคอยติดตามอยู่ปล่อยออกมาบ่อยๆ สิ คิดถึง
คู่นี้ก็ได้ลุ้นทุกตอนแต่ก็ไม่สมหวังสักที
สงสารดนัยเลยว่ะ ต้องมาเจอไรแบบนี้
เป็นอะไรถึงไม่เข้าใจกันซะทีนะ
หาอ่านย้อนหลังกันยาวๆ
น่าจะมีตอนให้นางเอกโดนเอากับคนอื่นอีกนะอิอิ
หายไปนานเลย ขอบคุณที่กลับมานะครับ
ติดตามกันมาอย่างยาวนานครับผม
สุภาพบุรุษมักอดแดกครับ. เตือนแล้วนะดนัย
ยังไม่ปรับความเข้าใจกันอีกหรอ เป็นมหากาฬความน้อยที่น่าหงุดหงิดแทนจริงๆ
หายไปนานเลยครับ
ต่างคนต่างรักกัน แต่ไม่ได้สมหวังซักที คู่นี้
หายไปนานมากเลยครับติดตามผลงานอยู่ครับ ::WooWoo:: ::WooWoo::
ลุ้นดนัยมากครับ รอให้สมหวังสักที
เมื่อไหร่จะได้สมหวังน้า
ดนัยนี่นะ บื้อก็บื้อจริง มายด์นี่ก็พ่อแง่อม่งอนจริงๆ โิ้ยยย เป็นแบบนี้ละเมื่อไหร่จะได้กัน
ฟินนนน ฟินโว้ยยยย ฟินสุดๆ ในที่สุดมันก็มาถึงวันนี้ครับ ยอดมากกก
ตอนนี้แต่งดีมาก ปัญหาของคนที่ต่างฝ่ายต่างคิด
แต่ไม่ยอมคุยกัน จนเข้าใจผิดไปได้ใหญ่โต
เลิฟซีนก็เยี่ยมมากเช่นกัน ได้อารมณ์การร่วมรักมากๆเลย ยอดเยี่ยม
จำตอนเก่าไม่ได้เลย
อ้างจาก: txxt30 เมื่อ มีนาคม 09, 2021, 04:02:39 ก่อนเที่ยง
หายไปนาน ปะติดปะต่อเรื่องยังไม่ได้
น่าจะโดนเอาคืน แก้แค้นคืน
รีบทำความเข้าใจกันครับ...ปล่อยไว้นานเดี๋ยวหมาคาบไปแดก
พอได้อยู่ด้วยกัน ก็มีเรื่องให้งอนกันอีก
ลุ้นหนักมากยิ่งกว่าละครอีกสัก ของคู่นี้
::Ajark:: พ่อแง่แม่งอล
จริงๆนะคู่นี้สุดยอดอุปสรรคเยอะจริงเลย จะเป็นคืนแรกไหมนะ
งอนกันทำไมครับ ไม่คุยกันดีๆ
ขอบคุณครับ รอติดตามอยู่เรื่อยๆนะครับ
พระเอกเกินไม่กล้าทีคนร้ายจัดการเลยไม่ลังแล
งอนกันเยอะเกินนะบางทีเพลาๆลงหน่อยเถอะ
ไอ้แห้ววววววว
หวังให้ทั้งคู่กลับมารู้สีกเข้าใจกันและกัน
ต่างคนต่างไม่พูดแล้วจะเข้าใจกันตอนไหน
แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะเข้าใจกันได้ละ
มายด์ไม่รอดแน่ๆคืนนี้
ฉากรักร้อนแรงสมกับที่ดนัยเก็บกดมานาน
บางคนก็กลัวอีกคนไม่คิดแบบเราพิไม่สมหวังก็กลายเป็นผิดหวังงี้แหละความรัก
คู่นี้ลุ้นนานมาก เข้าใจกันผิดตลอด ข้าวปลาไม่กินไม่รู้จะมีเรี่ยวแรงไหม
นี่ก้อคิดมากเกิน
คืนแรกที่รอมานานของดนัยกับมายด์ต้องเด็ดแน่ ๆ
อะไรจะซื่อขนาดนั้น
งอนกันไปม่อยู่ได้เดียวก่หมาคาบไปแดกอีกล่ะ
ต่างคนต่างคิดไปคนละแบบความเข้าใจผิดจึงเกิดขึ้นได้ง่าย มายด์เองตอนนี้ก็คงเริ่มไม่แน่ใจว่า ดนัยจะยังรักเธอหรือไม่ คิดไปได้ร้อยแปดละ
สาวมาย กะหนุ่ม ดนัย
จะงอนกันไปถึงไหนนะ
มาตามอ่าน ต่างคนต่าง งอนกันไปงอนกันมา จะได้ลงเอยกันไม
ขอบคุณครับ
ตกลงดนัยโง่จริงๆ ใช่มั้ย ที่ไม่รู้หัวใจตัวเอง คิดเอง ตอบเอง ไม่เข้าใจจริงๆ เลย
หลังจากโดนของจริงไปแล้วมายด์จะติดมั้ยนะ
ตื่นมาไม่เจอสาวเครียด
อยากเห็นมายด์โดนคนอื่นทิ่มอีกรอบ ::HeyHey::
คืนแรกตัเงจัดเต็ม ::Fighto::
จัดหนักเลยนะ ::Angry::
ลุ้นอยุ่นะครับจะสุขสมหวังไม่นะดนัย
เข้าใจกันซักที
แต่งไปอีกยาวๆนะครับ
องทำใจ ไม่เค้าก็เราที่คิดมาก การรักแต่ไม่สมหวัง มันก็เหนือยเป็นธรรมดา แต่อย่ายอมแพ้ สู้ไปเถอะ สู้ให้ถึงที่สุด
ดนัยกับมายด์วิบากกรรมเยอะมากจะลงเอยเมื่อไรเนี่ย