ep6
เวลาผ่านไปเกือบสิบวันผมไม่ได้เจอหน้าเธอเลย ตลอดเวลาก็คิดวิตกไปต่างๆนาๆ ว่าเธอจะไปแจ้งตำรวจจับผม ฐานกระทำชำเราข่นขืนหรือเปล่าวะ เสียดาย..ถ้าโดนจับเข้าคุก เพราะเสียบเข้าไปยังไม่มิด แต่เสือกโดนจับ โอ้ย..กูหนอกู.. แถมเสือกล่มปากอ่าวอีก..ไก่อ่อนฉิบหาย และอีกมากมายวนเวียนอยู่ในหัวผม จนผมเริ่มปลง..ว่าถ้าเธอทำอย่างนั้นก็สมควรแล้ว เรามันเลวเอง
หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ ผมนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะในแผนกส่งจัดการเอกสาร ลืมบอกไปว่าผมทำงานในบริษัทในห้างใหญ่ ตำแหน่งนะเหรอ..ถ้าเรียกแบบชาวบ้านๆก็เด็กถ่ายเอกสาร แต่ผมสำคัญมากกว่านั้น คือนอกจากถ่ายเอกสารแล้ว ยังมีหน้าที่อื่นๆอีก เช่น เดินเอาเอกสารจากแผนกหนึ่งไปยังแผนกหนึ่ง จัดเก็บเอกสารเข้าแฟ้ม บางทีก็ขับรถไปซื้อของใช้สำนักงานตามแต่ฝ่ายฯจะสั่ง บางทีก็มีโอกาส ยกกาแฟไปให้เจ้านาย เป็นไง..งานผมเจ็งไม๊ อ๋อ..ยังมีงานขนโต๊เก้าอี้เวลาจัดงานอีเว้นที่บูสของบริษัทในพื้นที่ห้างด้วยอีกงาน
พอกินข้าวเสร็จปรกติผมชอบงีบหลับในห้องพักพนักงาน ห้องนั้นก็กึ่งเก็บโต๊ะเก้าอี้ของใช้คุรุภัณฑ์ เพื่อนร่วมแผนกที่มีกันอยู่สามสี่คน แต่ว่าอายุเยอะๆกันแล้ว มีผมคนเดียวที่เป็นเด็กใหม่
นับตั้งแต่วันที่ผมมีโอกาสได้สัมผัสนางฟ้าที่ชื่อโบว์ ผมก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดถึงเธอมาตลอด แต่คิดว่าคงไม่มีโอกาสวาสนาอีกหรอก ที่ผ่านมามันแค่ฝันไป ตอนนั้นกำลังเหม่อคิดถึงนางในฝันกำลังได้ที่ ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวหวานๆ ส่งเสียงถามน้าเริญเพื่อนร่วมงานรุ่นใหญ่ ที่นั่งอยู่หน้าประตู ผมก็เงี่ยหูฟัง
" น้าค๊ะ..วินอยู่ที่นี่ใช่ไหมค๊ะ.."
" ครับ..มันอยู่นี่แหละ..คุณ..มีอะไรจะใช้มันหรือเปล่าครับ..หรือจะให้ผมจัดการให้ก็ได้ครับผม.."
" เปล่าหรอกค่ะ..พอดีจะเอาขนมมาให้เค๊า..เอ่อ..แล้ววินอยู่ตรงไหนละค๊ะ.."
" อ๋อ..ครับๆ..มันอยู่ด้านในสุด..เข้าไปลำบากครับคุณ..ผมเอาไปให้มันเองก็ได้ครับ.."
" แฮะๆ..ไม่เป็นไรค่ะน้า..พอดีโบว์มีเรื่องจะไหว้วานเค๊า..เลยต้องคุยกับเค๊าน่ะคะ.."
" ได้ครับ..งั้นตรงไปสุดชั้นวางของแล้วเลี้ยวซ้ายครับ..มันนั่งอยู่นั่นแหละ..สงสัยงีบเอาแรง..แฮะๆ.."
" ..ขอบคุณมากค่ะน๊า..หนูขอตัวนะค๊ะ.."
นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ผมสะบัดหน้าแรงๆแถมด้วยเอามือตบๆต้นคอ เผื่อว่าตัวเองหลับฝันไป เอ๊ะก็ไม่ใช่ เอาละซิ..คราวนี้หัวใจเต้นโครมคราม เมื่อนางฟ้าเปลี่ยนใจกำลังเดินมาหาถึงโต๊ะ...
ผมนั่งลุ้นอยู่ที่โต๊ะ พอเธอเลี้ยวผ่านเข้ามาในช่องทางเดินแคบๆ..โอ..ทำไมออร่าของเธอมันช่างสว่างไสว.. เธอสวมชุดยูนิฟอร์มมทำงานเป็นสูทสีเข้มหรูหรา ที่คอห้อยบัตรผ่านพนักงานชั้นสูงผมรู้ดี เธอยืนสบตาผมๆจ้องมองเธอนั่งตัวแข็งนิ่ง เธอเดินเข้ามาไม่มีท่าทีเคอะเขินเหมือนสาวหวานแบบวันนั้นแต่อย่างใด
" ซื้อขนมจีบมาให้..เผื่อจะหิว.." เธอยื่นถุงของกินให้ ผมยื่นมือรับอย่างงงๆ เธอช่างต่างกับผมราวฟ้ากับเหวไม่ว่าจะเสื้อผ้าหน้าผม หรือบุคคลิค ผมมองเธอชัดๆ หุ่นเธอดีมากๆ ผิวขาวเนียนคงบำรุงดูแลเป็นอย่างดี เธอสูงไม่มากนักแต่น่ารักชมัด ปล่อยผมยาวเต็มหลัง ทำสีมะกอกยิ่งดูแพง ยิ่งเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมมีราคาที่เธอใช้ เธอยืนจ้องมองผมอยู่ตรงหน้า สายตาที่ผมมองไม่ออกว่าเธอคิดอย่างไร
" คะ.ครับ..ขะ.ขอบคุณครับ.." ความสง่าและเคร่งครึมทำเอาผมพูดติดอ่างขึ้นมาซะดื้อๆ ยิ่งคิดถึงวันนั้น อา..มันเกิดขึ้นได้อย่างไรนะ
" เย็นนี้ว่างนะ..มีเรื่องจะคุยด้วย.." ผมไม่แน่ใจว่าเธอถามหรือออกคำสั่ง แต่ฟังแล้วขนลุกซู่ รีบรับปากในทันทีไม่กล้าแม้แต่จะคิด ว่าที่ผมเคยมีโอกาส..มันคือฝันไป
"เรื่องอะไรวะ..จะเอากูถึงตายไหมเนี้ย.." ได้แต่คิดในใจตอนเธอเดินย้อนกลับออกไป ถ้าเธอเอาเรื่องขึ้นมาผมไม่ทางที่จะปฎิเสธ แต่ว่าเธอเรียกผมไปคุยเรื่องอะไร คงเอาเรื่องผมจากวันนั้นแหละ คงยอมรับชะตากรรม เพราะดูเธอมีอำนาจเหนือผมเกินไปมากๆ ใจผมเองก็รู้สึกสิโรราบเธอด้วยซิ
" เรื่องอะไรวะ..ไอ้วิน..มึงไปก่อเรื่องอะไรไว้หรือเปล่า..คุณ..เขาถึงได้ลงมาเอง.."น้าเริญเดินมาทำหน้างุนงงและกังขา ผมยังไม่รู้อยู่ดีว่าตำแหน่งเธอนั้นขนาดไหน ทำไมน้าเริญถึงมีท่าทีกริ่งเกรงเธอนัก
" ใครอ่ะน๊า..เอาตามจริง..ผมเคยแต่เห็นหน้า..ไม่รู้ว่าเป็นใคร.."
" โธ่..ไอ่ห่าวิน..เนี้ย..หน้าห้องของคุณภาค..ใครๆก็รู้..ว่าแกน่ะ..ระดับเจ้าพ่อเชียวนะมึง.." ผมใจหายวาบ..นี่ผมทำอะไรลงไป
" คุณภาคน่ะ..ผมรู้จัก..แต่คุณ..เอ่อ..คุณโบว์เนี้ย..ผมไม่รู้..ว่าสำคัญขนาดไหน.."
" สำคัญนะมึง..คนที่คอยเอาคำสั่งคนระดับเจ้าพ่อ..มาสั่งคนโน้นคนนี้ให้ทำงานนะมึง..กูเห็น..ตายแบบไม่มีพยานกันมาเยอะแล้ว..เวลาคุณภาคไม่ได้ดั่งใจ.." ฉิปหายแล้วกู ผมได้แต่คิดในใจ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาทันทีทันใด อยากหนีกลับไปอยู่บ้านนอกชะมัด..
ผมกระวนกระวายรอจนเลิกงานก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เธอไม่ได้บอกว่าจะให้ผมไปรอเจอกันที่ไหน กำลังหันรีหันขวางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้าเริญก็เดินถือกล่องอะไรบางอย่างมาให้ แถมบอกว่าเมื่อกี้หัวหน้าเรียกแกให้ขึ้นไปพบคุณโบว์ แล้วแกส่งกล่องขนาดพอดีมือให้ผม บอกว่าคุณโบว์ฝากมาให้
คิดในใจว่าเธอส่งอะไรมาให้ตรูฟ๊ะ พอน้าเริญเดินออกไปผมจึงเปิดกล่องออก ให้ตายเถอะ..ข้างในเป็นโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่กับช๊อตโน๊ตแผ่นเล็กๆ เขียนว่าให้เปิดเครื่องแล้วจะโทรหา ลงชื่อว่า โบว์..
ยังกะหนังสืบสวนสอบสวนฆาตรกรรมยังไงไม่รู้ ผมรีบเปิดเครื่องรอซักพักก็มีสายเรียกเข้ามา
" รออยู่ที่ลานจอดชั้น3..เดินมาหาหน่อยซิ.." เสียงเธอนั่นเอง พอรู้ว่าเธอเป็นใครทำไมผมตัวสั่นก็ไม่รู้ ได้แต่รับคำครับๆ..เดินลงมาที่ลานจอดชั้น 3
...ฉิปหาย..ลานจอดของรถหรูVIP..
" เดินมาเรื่อยๆ..รถโบว์สีขาว..ทะเบียน..21.." เสียงเธอบอกให้ผมเดินหารถที่เธอจอดติดเครื่องยนต์นั่งรอ ผมเดินลัดเลาะสอดส่ายสายตาจนเจอรถเลขทะเบียนระดับVIP
..Mercedes Benz A250 AMG Dynamic สีขาวสุดหรู ..
แม้จะคันเล็กกระทัดรัด ผมรู้..ว่าราคามันไม่กระทัดรัดหรอก ผมเองก็พอมีความรู้อยู่บ้างเรื่องเกรดความรู้ต่างๆของรถหรู ยิ่งคันไหนพ่วงท้ายด้วยAMG..ไม่ต้องห่วงเรื่องราคาที่แพงขึ้นกว่ารุ่นปกติ
ผมโครตจะอึดอัดกับเหตุการณ์ที่กำลังประสบแต่รู้ตัวว่ายังไงก็หนีไม่ออก แค่ต้องทำอย่างไรให้เธอพอใจไม่เอาเรื่องที่ผมก่อ
" หิวจะแย่อยู่แล้ว..พาโบว์ไปหาอะไรกินหน่อยซิ..แล้วค่อยมาเคลียร์เรื่องของเรา.." เธอออกคำสั่งตอนแรกเหมือนไม่มีอะไร แต่พอลงท้ายว่า" ค่อยมาเคลียร์เรื่องของเรา" ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ
" เอ่อ..คุณ..โบว์..จะ..จะ.ไปที่ไหนดีครับ." ผมตอบออกไปพูดติดๆขัดๆอารมณ์ประมาณว่าคุยกับเจ้านายใหญ่โต ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
" ไปหาอะไรกินที่ไหนก็ได้..ที่ไม่ใช่..ในนี้..อ้อ..แล้วเรียกโบว์..ว่าโบว์เฉยๆ..ไม่ต้องมีคุณ..เข้าใจป่าว.."
" เอ่อ..ครับ..คุณโบว์..เอ้ยย..บ..โบว์ครับ.."
" ขับรถเป็นไม๊.."
" ขับเป็นครับ.."
" งั้นมาขับ.." สั้นๆแต่ได้ใจความ
มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เธอเลือกที่จะยุ่งเกี่ยวกับผม ซึ่งต่างศักดิ์กันราวฟ้ากับเหว ชุดที่เธอสวมใส่ผมประเมินแล้วว่า คงแพงกว่าเงินเดือนผมแน่ๆ ส่วนผมนะเหรอ กางเกงซื้อจากเทสโก้โลตัส ราคา350 เสื้อเชิ้ตแถวเดียวกันราคา250 รองเท้า400 และเงินในกระเป๋า 700กว่าบาท
ผมไม่รู้ว่าจะพาเธอไปไหนถึงจะเหมาะ แต่เวลาเงินเดือนออก ผมชอบมาสั่งอาหารกินที่ฟู๊ดคอร์ทของห้างโลตัสใกล้กับหอพัก ด้วยความที่เงินเดือนน้อยไม่ค่อยมีตังค์ เลยกินธรรมดามากๆ แต่สำหรับผมแค่นี้มันก็หรูหราหมาเห่าแล้วนะ
คือตอนแรกผมให้เธอเลือกนะว่าจะกินอะไร เธอบอกเองว่าอะไรก็ได้ ผมก็พาเดินดูไปเรื่อยๆ ร้านไหนก็เต็มหมด ผมเลยบอกว่าไปกินฟู๊ดคอร์ทแล้วกัน เธอไม่ปฏิเสธเลย ไม่มีมอง ไม่มีถาม..ว่า จะไม่หาร้านหรูๆเหมาะสมกับเธอมั่งหรอ ความจริงคือผมคิดว่าทำได้แค่นี้
พอกินเสร็จก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันมาก แทบไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกินอาหารง่ายๆแบบที่ผมกินได้ไม่มีบ่น แถมเอร็ดอร่อยอีกด้วย ผมชอบแอบมองท่าทางเธอกินอย่างมีความสุข เหมือนหลุดออกมาอีกโลก โลกของเธอนะไม่ใช่ผม
" อิ่มแล้ว..พาโบว์ไปเดินเล่นหน่อยซิ.." คำพูดแสนธรรมดา แต่ผมงี้เก้ๆกังๆ เดินให้เธอเกาะแขนราวกับว่าเป็นคู่รักกันก็ไม่ปาน
" ทำไม..เดินเกร็งจังวิน..เดินให้แบบ..ธรรมชาติๆไม่ได้เหรอ.." เธอหันมาแว๊ดผม เหมือนแฟนสาวขี้งอน
" ครับๆ..ก็..ค.คุณ..เอ่อ..ก็..โบว์สวยจนผมไม่กล้า.." ผมบอกความรู้สึกจนเธอแอบยิ้ม
" งั้นให้โบว์ทำไง..ถึงจะหายเกร็ง.."
เธอก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง เธอเลยเดินไปแผนกเสื้อผ้าผู้หญิง เลือกซื้อกางเกงสามส่วนกับเสื้อยึดลายการ์ตูน หลังชำระเงินเธอก็เข้าห้องน้ำสวมมันแทนเสื้อผ้าหรู ถึงยังงั้นเธอก็ยังดูสวยโดดเด่นอยู่ดี แค่เปลี่ยนลุกค์จากสาวหรูมาเป็นสาวสก๊อยแสนน่ารัก
ผมพาเธอเดินเล่นในห้างโลตัสนั้นเรื่อยเปื่อย คงไม่มีของในนี้ที่เธอต้องการหรอกผมว่านะ แต่เธอก็มีควาทสุขที่ได้เดินเข้าร้านนี้ออกร้านโน้น จนกระทั่งสองทุ่มกว่า
" พาโบว์ไปนั่งที่เงียบๆหน่อยซิ.." เธอบอกคงหมายถึงร้านเหล้านั่งฟังเพลงหรูๆ
" เอ่อ..ผะ.ผม.ไม่ค่อยได้ไป..ร้านแบบนั้น.." ไม่หรอก..ไม่ใช่ไม่ค่อยได้ไป ไม่เคยเข้าเลยดีกว่า อย่างผม..ดีที่สุดก็ร้านคาราโอเกะหยอดเหรียญข้างหอ เฮฮาปาร์ตี้หน่อยก็ร้านลาบ
" งั้นพาโบว์ไปร้นที่วินชอบนั่งก็แล้วกัน.." เธอเกาะแขนแหงนหน้ามองผมเหมือนเด็กสาวรอให้แฟนหนุ่มพาออกไปเที่ยว
" ผมเคยแต่นั่งกินที่ร้าน..เอ่อ..ร้านลาบครับ.." ผมรีบบอกกลัวเธอจะไม่พอใจ แต่ที่ไหนได้..
" ก็พาโบว์ไปซิ..จะได้เคลียร์เรื่องเรา.."
" ค.ครับ.." ผมจำใจพาเธอเดินมาจนถึงร้านลาบ สั่งต้มแซ่บกับน้ำตกเสร็จก็นั่งมองกับแกล้ม
" เธอไม่กินเหล้าด้วยเหรอ..โบว์อยากเห็น.."
" โบว์จะกินด้วยไหมครับ..หรือจะเอาเบียร์.."
" เหล้าก็ได้..เบียร์..โบว์ไม่ไหว..แน่นท้อง.."
ไม่อยากจะเชื่อว่านางฟ้าอย่างเธอจะลงมาเกลือกกลั่วดินกับคนอย่างผม ถึงแม้จะชงเหล้าบางๆให้เธอ แต่พักเดียวแก้มเธอก็แดงปลั่ง
" เอ่อ..เรื่องวันนั้น.ผม.ผม.อยากจะขอให้โบว์ยกโทษให้ครับ.."
" หึ!!..โบว์คงไม่ยกโทษให้หรอก..แต่จะให้โอกาสเธอ..ทำตัวไถ่โทษกับโบว์.."
" ให้ผมทำยังไงก็ได้ครับ..ถ้าเรื่องแย่ๆวันนั้น.ทำให้.คุณโบว์สบายใจ.."
" ก็ไม่ได้แย่นะ..วันนั้นโบว์ก็เดินตามวินไปเองนี่..จะโทษวินได้ยังไง.."
เหล้าหนึ่งแบนทำให้เราสองคนถึงกับตึงไปทั้งใบหน้า เธอเล่าให้ฟังถึงเรื่องงานต่างๆที่ต้องคอยสนองคำสั่งของนายใหญ่อย่างคุณภาค และนั่นทำให้ผมต้องระมัดระวังกลัวจะล่วงเกินเธออีก
" ฮ้ายย..มึนจังเลย..โบว์ปวดฉี่..พาไปหน่อยซิ.." ปัญหาหนึ่งของร้านอาหารริมทางก็คือห้องน้ำ ตอนนี้ก็เช่นกัน
" ต้องเดินข้ามถนนไปฟากโน้นครับ..ปั๊มน้ำมันตรงโน้น.."
" โห้ยย..ไกลอยู่นะ..วิน.."
" งั้น..ไป..เอ่อ.." ผมอยากจะชวนเธอไปใข้ห้องน้ำบนหอผมแต่ไม่กล้าพูด
" ไปที่ไหนวิน..เร็วดิ..โบว์จะไม่ไหวแล้วนะ.."
" เอ่อ..หะ.ห้องผม.." ผมกลั้นใจตอบ
" ไปเร็วดิ..ซี๊ดด..อ๋อยย..ฉี่จะราดอยู่แล้ว.." ผมรีบจ่ายค่าอาหารแล้วพาเธอเดินขึ้นไปบนหอที่อยู่ไม่ห่างจากร้านที่นั่งกิน
" โบว์อยากกินอีก..นั่งคุยกับวินแล้วสนุกดี..วินลงไปซื้ออะไรมานั่งกินดิ..อีกเดี๋ยว..โบว์ค่อยกลับ..เบียร์ก็ได้นะ.." เสียงเธอตะโกนออกมาจากในห้องน้ำขณะที่กำลังปลดทุกข์ ผมรับคำลงมาซื้อเบียร์ได้มาสี่กระป๋อง แต่พอคิดว่าคนกินเหล้าถ้าข้ามฝากมาตบเบียร์มักจบไม่สวย
...เธอก็เช่นกัน...
เที่ยงคืนกว่าแล้วที่ผมละเลียดเบียร์กระป๋องสุดท้ายที่ปลายเตียง สายตาจับจ้องเรือนร่างงดงามที่เมามายหลับ หลังจากอาเจียนออกมากองใหญ่ที่บังอาจข้ามสายจากเหล้ามาเบียร์ สำหรับผมดีกรีแค่นี้คงได้แค่ครึ่งทาง คิดๆแล้วก็เหมือนชะตาเล่นตลก ที่อยู่ๆ ผมก็ลากสาวไม่รู้หัวนอนปลายตีนหวังเอามาฟันให้เลือดอาบ แต่พอผ่านไป สมันน้อยกลายเป็นนางสิงห์ไปซะงั้น...
เธอเล่าให้ฟังว่า ตั้งแต่เยาว์วัยราวๆอายุ 11 ปี ก็ได้รับการส่งเสริมจากคุณเชิดพี่ชายคุณภาค ส่งเสียให้เธอเล่าเรียน พร้อมพรั่งไปด้วยที่พักชั้นดี รวมถึงค่าใช้จ่ายที่มากกว่าเงินที่ได้รับประจำเดือนตอนนี้ด้วยซ้ำไป เธอมาจากครอบครัวที่เชียงใหม่เพราะคุณเชิดเมตตารับมาเป็นลูกเลี้ยงเพราะเห็นว่าหน้าตาดี อยากจะให้เป็นคู่ครองของหลานชาย ลูกของคุณภาค
แต่เพราะความใกล้ชิดและดูแลเอาใจใส่ เธอบอกว่าคุณเชิดชอบกอดจูบลูบไล้เธอตั้งแต่เด็กซึ่งเธอก็รู้สึกชอบ แต่เพราะยังเด็กจึงไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องเสียหายน่ารังเกียจ พอเริ่มโตขึ้นเขาก็หยุดทำสิ่งที่ไม่ดีเหล่านั้นกับเธอ ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้คัดค้านขัดขืน ซ้ำยังเฝ้ารอคุณเชิดมาหาที่ห้องอยู่บ่อยๆ แต่ท่านก็ไม่เคยย่างกรายมาอีกเลย
พอเรียนจบเป็นสาวเต็มวัย ท่านก็พาไปทำงานกับคุณภาคและได้พบกับคุณภาคิน เขาหล่อเหลาราวกับนายแบบชนิดที่ว่า เธอเห็นหน้าเขาแล้วรู้สึกวาบหวาม เขามีท่าทีสนใจเธออยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ลึกซึ้ง ทั้งคุณเชิดและคุณภาคต่างสนับสนุนที่จะให้เธอแต่งงานกับเขา จึงพยายามให้ทั้งสองใกล้ชิดกัน ออกงานกันอยู่บ่อยๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีชายหนุ่มที่ไหนในใจเลยนอกจากชายในฝันอย่างคุณภาคิน
แต่แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็พังทลาย เมื่อเธอพบว่าชายในฝันสุดมาดแมนสุดหล่อของเธอ มีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน พอเขารู้ตัวว่าเธอรู้ความลับ เขากรีดร้องด่าว่าเธอไม่มีปัญหาผัวหรือไงถึงต้องมาจำเพาะเจาะจงเขา
วันนั้น..เธอสุดจะเจ็บช้ำจนเบลอไปหมด เดินใจลอยไปถึงป้ายรถเมล์ และผมก็ลากเธอขึ้นมาที่ห้อง..
ในเมื่อชายที่หวังว่าจะร่วมชีวิตด้วย เปลี่ยนสถานะเพศกลายเป็นอื่น..ถ้างั้นก็ขอลองปล่อยให้โชคชะตากำหนดซิว่า..เธอจะได้คนที่เหมาะสมมาเป็นคู่ครองหรือไม่..
" ที่วินทำกับโบว์วันนั้น..มันคือความรัก..หรือแค่ความต้องการ.."
ผมถึงกับจุกกับคำที่เธอถาม ใครจะกล้าพูดออกไปละ ว่าวันนั้น..ความเงี่ยนล้วนๆ แต่ความรู้สึกหลังจากวันนั้นมันคนละเรื่องกันเลย ผมรู้สึกรัก หลง คิดถึง คนึงหา โหยหา แต่พอรู้ว่าเธอเป็นใคร บอกตามตรง มันก็ทำให้ผมหงอกลัวขึ้นมา
เธอบอกผมว่า ถ้าต้องการที่จะพิสูจน์ตัวเอง..ก็ต้องพยายามให้มาก.ขั้นแรก..ทำให้เธอรักผมให้ได้..เธอจะคอยดู..แต่ถ้าทำไม่ได้..เธอก็พร้อมที่จะเดินออกจากขีวิตผม
ขั้นสอง..ความสัมพันธ์นี้..จะต้องปกปิด..จนกว่าจะถึงวันที่เหมาะสมถึงจะเปิดเผยได้
และสาม..เธอจะอัพเกรดผม ด้วยการให้ผมศึกษาต่อ..ตอนนี้ผมแค่ม...อย่างน้อยก็ต้องจบปริญญาตรี.. ในอนาคต..เมื่อผมพร้อม..จะทำบริษัทให้ผมบริหาร
ถึงวันนั้นที่ผมประสบความสำเร็จ เธอพร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง ก้าวเดินไปพร้อมๆกัน แต่ถ้าไปไม่ถึงดวงดาว อย่างน้อยๆก็ถิอว่าได้เคยรู้จักกัน..เจ็บม๊ะ
...นั่นคือเรื่องที่เธอตั้งใจมาพูดกับผม..
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
โหสาวคิดทำให้ขนาดนี้ แต่ดันให้เพื่อนมาเอาแฟนตัวเอง มันจะทำให้ตัวเองลำบากในอนาคตใหมนี่
ชีวิตโบว์ผกผันมาก คุณภาคินก็จะแอ๊บเอาใจพ่อหน่อยก็ไม่ได้ จะได้บังหน้าให้เนียน แล้วดวงก็ให้มาเจอวินที่ทำท่าจะรอรับความพ่ายแพ้ตลอด แล้วถ้าเพื่อนวินซึ่งยังไม่รู้นิสัย กะจะปอกลอกนี่ไปกันใหญ่ อาจต้องกลับไปหาคุณเชิด เล่าความจริงให้ฟัง อาจจะได้ดีอีกครั้ง
จากเนื้อเรื่องตอนแรกที่ดูแนวสวิงดาดๆ ดรามาทำท่าจะแรงครับ ต้องคอยติดตามเลย
สงสารเมียนั่นละ ตัวเองทำไม่ได้เหมือนอย่างที่เกพื่อนทำ อากให้เมียมีความสุข สำคัญที่เมียจะติดเพื่อนมากไปไหม..ถ้ารู้เรื่อง
ขอด่า แรงให้เจ้าวินได่ไหม ไอ้ชิบ... โบว์โคตร ดี เลย ทำไมเอ็งถึง ยอมให้ไอ้เพื่อนเลวอย่างไอ้อ๊อฟ ลักหลับเอาโบว์ เพื่อแลกกับหนี้ และเงินไม่กี่พัน ไอ้ ห่านนน เอ๊ยย แล้ว พอโบว์โดนแล้วรู้ตัวล่ะก็ งามไส้ นางฟ้าบินหนีไปหาเพื่อนแน่
อันนี้มาเปลี่ยนเนื้อเรื่องกะทันหันใช่ไหมครับเพราะตอนแรกเหมือนตัวละครจะไม่ลึกขนาดนี้ มีออกแนวดราม่าเลยนะครับ
เขียนได้ดีมากๆครับ แปลกแหวกแนวการเดินเรื่องที่ย้อนกลับมาเล่าถึงความเป็นมาของทั้งสองคน ไขข้อข้องใจข้อสงสัยได้รับการเคลียร์หมดถึงจะดูเวอร์นิดหน่อย ทีนี้เราจะตามไปดูอนาคตทั้งสองคนกันครับ
นี้มันสุดยอดคุณโบว์. ลูกคุณหนูเลย โชคดีของไอ้วิน และดันเสือกไปให้เพื่อนมึงเย็ดอีก ห่าเอ้ย
จะว่าไปก็โชคดีเหมือนกันนะ โบร์ทั้งสวยทั้งรวยแต่หลงรักคนกระจอกแบบนี้ได้ ยังไม่รวมทนชีวิตอย่างกะยาจกอย่างพระเอกอีกตะหาก
มารู้backgroundว่า....คุณโบว์ช่างแสนดีกับเจ้าวินมากมายถึงเพียงนี้เชียว ::Thankyou:: นับว่าเป็นวาสนาหล่นทับเจ้าวินมัน
โอ....เพราะเริ่มต้นมาแบบนี้ ความรักจึงปะปนกับความลับแบบมีราคา....ดีกว่าเสียเปล่าๆ แต่คุ้มหรือไม่...อืมมมม....😁😁😁
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆครับ ดูแล้ว นางเอกน่าจะมีอะไรซ่อนเร้นไว้ อิอิ ::YehYeh::
::Glad::ถังข้าวสารตกทับหนุ เอ้ยหนูตกถังข้าวสาร ไอ้วินเมิง หัดนกกระจอกกินน้ำใหม่ เลย
แหมโบว์ วางสเป็คผัวไว้เสียเยอะเลยนะ มันจะทำได้หรือ กลัวจะเก่งแต่เรื่องใต้สะดือมากกว่า
โบร์ทั้งสวยทั้งรวยแต่หลงรักคนกระจอกแบบนี้ได้ ยังไม่รวมทนชีวิตอย่างกะยาจกอย่างพระเอกอีก
เสียดาย โบว์. ลูกคุณหนูเลย โชคดีของไอ้วิน และดันเสือกไปให้เพื่อนมึงเย็ดอีก