ได้กำลังใจดีจริง ๆ เลยได้เริ่มกลับไปเขียนตอน 11 ต่อแล้วครับ
บอกเลยว่าตอน 11 ผมทุ่มเทมาก ๆ ปั่นไปได้ราว 25% แล้ว ถ้าเสร็จแล้วจะลงในแอพ พร้อมกับตอนลงตอน 10 ที่นี่นะครับ
อ่านตอนก่อนหน้า หรือผลงานเรื่องอื่นๆ ได้ที่ (ห้องสมุด) (https://xonly8.com/index.php?topic=164679.0) ของผมครับ
และสามารถสนับสนุนให้กำลังใจในการเขียนงาน และอ่านตอนใหม่ ๆ ล่วงหน้าได้ตามช่องทางดังนี้ครับ
(Fictionlog) (https://fictionlog.co/u/godersoul)
(ธัญวลัย) (http://www.tunwalai.com/profile/1400787/godersoul?page=1)
(readAwrite) (https://www.readawrite.com/?action=search_article&tab=all&page_no=1&key=godersoul&end=0&chap=0)
(Hongsamut) (https://bit.ly/2Wsuzpo)
อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ
(FACEBOOK PAGE) (https://www.facebook.com/GodersouI)
บรรยากาศภายในห้องชมรมขณะนี้เต็มไปด้วยความเงียบงัน ต่างคนต่างอยู่ในโลกส่วนตัวด้วยการเขียนหรืออ่านอะไรบางอย่าง แต่ก็มีบ้างเป็นครั้งคราวที่เสียงของพี่เอมจะดังขึ้นยามเมื่อเธอมอบคำแนะนำแก่คนอื่น
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครฉุกคิดสงสัยเลยว่า ในระหว่างความเงียบนี้ มือของผมจะกุมมือพี่เอมกำแน่นซ่อนหลบอยู่ใต้โต๊ะ
ใช่ ผมยังคงตื่นเต้นกับความรู้สึกที่รู้ว่าแฟนหนุ่มของเธอนั่งอยู่ใกล้ ๆ แต่เพียงแค่จับมือของพี่เอมไว้ ความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างก็เกิดขึ้นกับผม
ผมไม่อาจอธิบายมันออกมาเป็นคำพูด แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดมัน ผมรู้ดี มันไม่ใช่ความรักแน่ เพราะผมไม่สามารถรู้สึกแบบนั้นกับใครได้ ผมจึงคิดว่าสิ่งนี้น่าจะเรียกว่าความสบายใจ
ถึงกระนั้น ผมก็ไม่อยากจมอยู่กับมันไปมากกว่านี้ แม้มันจะให้ความรู้สึกดีและใหม่สำหรับผมแค่ไหน แต่ผมก็ยังต้องการพี่เอมเพียงแค่ร่างกายของเธอ และทำให้เธอโหยหาแต่ผมเท่านั้น ผมไม่ได้ต้องการหัวใจของเธอ มิเช่นนั้นแล้ว ผมจะไม่อาจได้พบกับความตื่นเต้นจากความปรารถนาลับของผมอีก
ผมปล่อยมือของเธอเมื่อผมเขียนเสร็จ พี่เอมพยักหน้าให้ผม เธอไม่สามารถทิ้งแฟนของเธอได้ ผมจึงหยิบกระดาษยื่นให้พี่จ๋า
"งั้นผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ใหม่ ๆ ครับ"
"อ๊ะ! เดี๋ยวสิภูมิ ยังตัดสินใจไม่ได้เหรอ? " พี่จ๋าถามเมื่อเห็นผมเดินไปที่ประตู ก่อนที่เธอจะก้มลงอ่านสิ่งที่ผมเขียน
"ขอคิดดูก่อนนะครับ แต่บอกตามตรงเลยว่าผมสนุกกับประสบการณ์ในวันนี้มาก"
แน่นอนว่าไม่ใช่แค่งานเขียน แต่เป็นประสบการณ์ที่ได้อยู่กับพี่เอม ตรงนั้นคือสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด
"โอเค แล้วเจอกันนะภูมิ" พี่เอมยิ้มส่ง
"ครับ แล้วเจอกันครับพี่" ผมผงกหัวให้เธอเล็กน้อยก่อนจะบอกลาทุกคนต่อ รวมถึงพี่บิ๊กที่ยังยุ่งอยู่กับงาน และแพร สาวเนิร์ดคนนั้นด้วย
พ้นออกจากประตูไปได้นิดเดียว ผมก็ได้ยินเสียงพี่จ๋าตะโกนลั่นมาจากด้านหลัง
"อ๊ะ! นี่มันอะไรกันเนี่ย? กางเกงในสีแดง กางเกงในสีฟ้า กางเกงในสีเขียว เขียนบ้าอะไรเนี่ยภูมิ!!!!"
อา... คือผมคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ และนั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมจะทำได้แล้วล่ะ โชคดีที่ผมรีบวิ่งออกมาทันที ดูแล้วคงจะอันตรายไปสักหน่อยหากผมที่จะอยู่แถวนั้นต่อ
เมื่อผมเดินมาถึงประตูโรงเรียน ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเริ่มพิมพ์ข้อความส่งถึงพี่เอม...
เมื่อครั้งกำลังหาเลือกที่เรียน เนื่องเพราะผมต้องการจะเริ่มต้นใหม่ให้ไกลเหล่าหญิงสาวที่ผมเคยขโมยมาตอนอยู่โรงเรียนเก่า ผมจึงจงใจหลีกเลี่ยงทุกโรงเรียนที่อยู่ใกล้บ้าน บ้านของผมตั้งอยู่ห่างจากโรงเรียนใหม่หลายสถานีรถไฟฟ้ามาก อีกทั้งยังอยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนมัธยมที่ใกล้ที่สุด จึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะเจอใครสักคนที่รู้จักผมในสมัยมัธยมต้น
มีหญิงสาวหลายคนที่คิดผูกพันกับผมมากเกินไป แน่นอนว่าพวกเธอยังคงแสดงความรักต่อแฟนหนุ่มของตัวเองเป็นอย่างดี แต่นั่นก็เพราะผมห้ามไม่ให้พวกเธอเลิกกับพวกเขาเท่านั้น หัวใจของพวกเธอได้ตกเป็นของผมแล้วโดยสมบูรณ์ จนแม้ผมจะตัดขาดจากหญิงสาวเหล่านั้นแล้วก่อนจะเรียนจบ มันก็ไม่ได้ทำให้พวกเธอหยุดติดต่อกับผมเลยสักนิด นั่นจึงเป็นที่มาให้โทรศัพท์ของผมต้องเปิดโหมดปิดเสียงอยู่ตลอด เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผมต้องเสียเวลาเปิดดูข้อความหรือรับสายของพวกเธออีก
เหล่าหญิงสาวของผมหลายคนเลือกใช้รถไฟฟ้าในการเดินทางไปกลับโรงเรียนเช่นกัน และแน่นอนว่า ผมต้องเคยมีประสบการณ์ดี ๆ บนรถไฟฟ้ามาแล้ว ผมยังเคยมีความคิดที่จะทำกันในที่สาธารณะอีกด้วย แต่เมื่อคิดว่าอาจจะถูกจับได้หรือมีคนรู้จักมาเจอะเจอเรา ยกตัวอย่างเช่นแฟนหนุ่มของพวกเธอที่อาจจะขึ้นรถไฟฟ้าขบวนเดียวกัน แม้มันจะน่าตื่นเต้นแค่ไหนแต่ความคิดนี้ก็เสี่ยงพอตัว ผมจึงยังไม่เคยลองมันเลยสักครั้ง แต่ถ้าในอนาคตก็ไม่แน่
อย่างไรก็ตาม ข้อความที่ผมส่งให้พี่เอมคือบอกให้เธอมาหาผมที่สถานีใกล้ ๆ โรงเรียน ผมจะชวนเธอให้มาที่บ้านของผม บ้านที่มีแค่ผมอยู่เพียงคนเดียวเพราะพ่อกับแม่ต่างยุ่งเหยิงกับงานของพวกเขาจนไม่ค่อยจะกลับมานัก
ใช้เวลาไม่นานในการรอ ผมก็เห็นร่างอันดูเหนื่อยหอบของพี่เอมโผล่มาที่สถานี นี่เธอวิ่งมาเลยเหรอ?
"พี่เอม! ๆ ทางนี้ครับ! "
พี่เอมหันมาตามเสียงของผมและเดินตรงมาหา เหมือนเธอจะใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นผมที่กำลังโบกมือให้ แต่แล้ว เธอก็เริ่มรู้สึกตัวว่าตนเองกำลังอยู่ในที่สาธารณะ ใบหน้าและลำคอของเธอจึงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก"
อาาา... เธอเป็นพี่ ม.6 ที่น่ารักมากจริง ๆ
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเอมขึ้นรถไฟฟ้าล่วงหน้าไปก่อนนะ ส่วนภูมิจะนั่งอีกขบวนตามไป จะได้ไม่มีใครสงสัย"
"เราจะไปไหนกันเหรอ? "
"บ้านภูมิเอง จากตรงนี้ไปไม่กี่สถานีหรอก เอมไปนะ? "
แม้จะยังรู้สึกเขินอายอยู่ แต่พี่เอมก็พยักใบหน้าอันน่ารักของเธอให้กับผม
ไม่นานรถไฟฟ้าก็มาถึง และอย่างที่ผมบอกไว้ เรานั่งรถไฟฟ้าคนละขบวนกันโดยส่งข้อความคุยกันอยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนพี่เอมจะไม่ค่อยชินกับการนั่งรถไฟฟ้าสักเท่าไหร่เนื่องจากเธอมักจะขึ้นรถเมล์เพื่อกลับบ้านอยู่เป็นประจำ
[ทำไมมาเรียนไกลจัง]
[คือภูมิอยากหนีมาไกล ๆ น่ะ]
[หนี? หนีอะไร?]
[ไว้ภูมิจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ ว่าแต่...เอมออกมาได้ยังไงครับ]
ผมไม่คิดว่าแฟนหนุ่มของเธอจะปล่อยให้เธอกลับบ้านคนเดียว พวกเขามักจะรอเพื่อกลับพร้อมกันอยู่เสมอ ยืนยันได้จากวันแรกของเทอมที่แม้จะมีเหตุอันไม่เป็นใจแต่เขาก็ยังจะกลับพร้อมพี่เอมโดยการอยู่รอเธอตรงประตูโรงเรียน และนั่นทำให้ผมเกิดอยากขอบคุณพี่บิ๊กเอามาก ๆ ที่เขาออกจากห้องไปเป็นคนแรกในวันนั้น เพราะมันทำให้ผมมีโอกาสได้เข้าใกล้แฟนสาวของเขาและมีวันนี้ได้
[อืม...เอมบอกบิ๊กว่าแม่ส่งข้อความมาบอกให้รีบกลับบ้านน่ะ]
[พี่บิ๊กเชื่อ?]
[เชื่อซิ บางครั้งแม่ก็ตามให้เอมรีบกลับบ้านแบบนี้แหละ]
[ถ้าแบบนั้นก็พอเข้าใจได้ครับ แต่ทำไมพี่บิ๊กไม่ออกมาด้วยกันล่ะครับ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขารอกลับพร้อมเอมตลอด]
[บิ๊กอยู่ทำงานของเขาต่อน่ะ งานชิ้นนั้นเกี่ยวกับทุนการศึกษาของเขา เอมเลยบอกให้บิ๊กอยู่ทำมันให้เสร็จแทนที่จะมาส่งเอม]
รุ่นพี่สาวคนนี้.... เธอกำลังทำให้ผมตื่นเต้นอีกครั้ง เธอโกหกผู้ชายของเธอเพียงเพื่อให้ได้มาพบกับผม ผมแทบรอที่จะโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของผมอีกครั้งไม่ไหวแล้ว
[แล้วเขาก็ยอมอยู่ทำงานต่อจริง ๆ เหรอเนี่ย สงสัยภูมิต้องไปขอบคุณพี่บิ๊กสักหน่อยแล้ว]
[ทำไมล่ะ?]
[ก็เขากำลังยกแฟนของตัวเองให้ผมไง]
แม้จะห่างกัน แต่ผมก็คาดเดาปฏิกิริยาของพี่เอมได้ เธอต้องกำลังหน้าแดงอยู่แน่ ๆ
[ไม่ต้องไปเลยนะ เดี๋ยวบิ๊กก็สงสัยพวกเราหรอก]
พี่เอมตอบกลับอย่างไร้เดียงสาจนผมอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะสงสารแฟนหนุ่มของเธอ
[ภูมิแค่ล้อเล่นน่า แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ภูมิออกมาครับ ภูมิว่าภูมิได้ยินเสียงพี่จ๋าตะโกน...]
[อ้อ! ใช่ ๆ ก็เขียนอะไรส่งมากันล่ะ เป็นโรคจิตรึเปล่าเนี่ย]
[ทำไมล่ะ? ภูมิแค่เขียนโดยยึดจากคำหลักที่หยิบได้ เอมอ่านแล้วใช่ไหม]
[ใช่สิ! ได้อ่านกันทั้งชมรมแหละ ทำเอาวุ้นเส้นหยุดขำไม่ได้เลย ยัยจ๋าก็แทบจะฉีกมันทิ้ง ส่วนน้องแพรก็วิ่งออกจากห้องชมรมไปเลยหลังจากอ่านเสร็จ]
อะไรกันล่ะนั่น? ทำไมถึงตอบสนองแตกต่างกันขนาดนั้น? กับพี่จ๋าผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ แต่กับพี่วุ้นเส้นเธอดันขำซะงั้น? ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าผู้หญิงขี้สงสัยคนนั้นคิดอะไรอยู่ในใจ และกับแพร ผมเดาว่าผมจะต้องเตรียมหนังหน้าให้พร้อมสำหรับการโดนตบเมื่อเจอเธอในครั้งถัดไป
[แต่ละคนก็คิดเห็นต่างกันสินะ แล้วเอมคิดยังไงล่ะ]
[ภูมิเขียนตามคำแนะนำของเอมได้ดีเลย ภูมิอาจจะมีพรสวรรค์อยู่ก็ได้นะ แต่แค่...ภูมิอาจจะโรคจิตหรือไม่ก็หมกมุ่นเกินไปหน่อย]
อา... ด้านนี้ของพี่เอมก็น่ารักเหมือนกันนะ แม้ว่าเธอจะเป็นหนึ่งในสาวประเภทที่น่ารักและขี้อาย แต่เธอกลับให้ความเห็นได้อย่างเหมาะสม ผมคิดว่าหน้าของเธอจะเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอายเสียอีก
ราวครึ่งชั่วโมงหลังจากขึ้นรถไฟฟ้าพวกเราก็มาถึงสถานีซึ่งเป็นจุดหมาย พี่เอมออกจากรถไฟฟ้าและเดินนำออกไปก่อนโดยมีผมที่ลงจากขบวนถัดไปเดินตามหลังอยู่ห่าง ๆ จนเมื่อพวกเราพ้นจากบริเวณสถานีออกมา ผมจึงเริ่มขยับมาเดินอยู่เคียงข้างเธอ
ผมยื่นมือไปคว้ามือพี่เอมมาจับไว้แล้วกำแน่น พี่เอมสะดุ้งเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่เมื่อเห็นว่าใครจับมือเธอ เธอก็สงบลงทันที ไม่มีการต่อต้านจากเธออีกต่อไป และเมื่อคิดว่าย่านนี้อยู่ไกลจากสถานที่ที่เธอคุ้นเคย ความกังวลว่าจะถูกคนรู้จักพบเห็นของพี่เอมก็ลดคลายลง ในสายตาของคนอื่นแล้ว พวกเราดูเหมือนคู่รักธรรมดา ๆ เท่านั้น
"แถวนี้ต่างจากแถวบ้านเอมลิบลับเลยนะ ภูมิอยู่ที่นี่ตั้งแต่เล็กเลยเหรอ" พี่เอมถามขึ้นขณะมองสำรวจโดยรอบอย่างสนใจในระหว่างที่เรากำลังเดินไปเรื่อย ๆ
แถบนี้ต่างจากย่านอื่นๆ ตรงที่ไม่ค่อยจะพลุกพล่านเท่าไหร่นัก มันเต็มไปด้วยบ้านเรือนส่วนตัวหลังใหญ่จำนวนมาก ไม่มีตึกสูงอย่างคอนโดหรืออพาร์ตเมนต์เลยแม้แต่น้อย บ่งบอกได้ว่าผู้อยู่อาศัยในแถบนี้ส่วนใหญ่คงจะมีฐานะอยู่ในระดับหนึ่ง
"ต่างกันยังไงครับ? "
"ก็แถวนี้เงียบสงบดี ส่วนบ้านเอมอยู่ใกล้ห้าง แถว ๆ นั้นคนก็เลยเยอะ วุ่นวายจะตาย"
อา... พี่บิ๊กได้ไปเยี่ยมบ้านของเธอแล้วหรือยังนะ พี่เอมออกจะเป็นสาวขี้อายขนาดนี้ และเหมือนแม่ของเธอจะค่อนข้างเข้มงวดด้วย สังเกตได้จากการที่เธอโทรเรียกพี่เอมให้รีบกลับบ้านเป็นครั้งคราว
หลังเดินมาได้ระยะหนึ่ง พวกเราก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้านของผม แม้จะไม่ใหญ่เท่าหลายบ้านในแถบนั้น แต่บ้านของผมก็ถือว่าใหญ่กว่าบ้านทั่วไป เมื่อมองจากภายนอก คุณจะคิดว่ามีครอบครัวขนาดใหญ่อาศัยอยู่ แต่ความเป็นจริงช่างห่างไกลจากนัก ผมอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นในบ้านหลังนี้
"ภูมิ!!"
ขณะผมกำลังเปิดประตู เสียงตะโกนของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลังไม่ไกล
"พาสาวใหม่มาอีกแล้วเหรอ?! "
ผมหันมองไปยังทิศทางของเสียง เสียงซึ่งที่จริงแล้วผมรู้จักดี
'โมเม' เพื่อนบ้านและเพื่อนสมัยเด็กของผม ครอบครัวของเธอและผมเป็นเพื่อนกัน ดังนั้น เมื่อพวกพ่อแม่เลือกบ้านที่จะตั้งถิ่นฐาน พวกเขาจึงเลือกบ้านที่อยู่ติดกัน
"ใครน่ะภูมิ? " พี่เอมขมวดคิ้วเล็ก ๆ เธอสงสัยเพราะโมเมเรียกผมด้วยเสียงอันสนิทสนม
"ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก เข้าไปกันเถอะครับ"
ผมทำเป็นไม่เห็นไม่รับรู้และรีบดันพี่เอมเข้าไปในบ้าน
"อ้อ! นี่ทำเป็นเมินงั้นเหรอ!"
โมเมวิ่งตรงมาหาจากหน้าบ้านของเธอพร้อมกับเสียงโหวกเหวก ผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจัดการกับเธอตอนนี้ เธอมักจะพยายามทำลายความสนุกของผมอยู่ทุกครั้งจริง ๆ ให้ตายสิ
"เอมเข้าไปก่อนนะครับ ห้องนั่งเล่นอยู่ทางซ้าย เดี๋ยวภูมิตามไป"
ผมยิ้มและเปิดประตูให้พี่เอม เธอดูมีอาการสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่บ้าง แต่ผมยังไม่สามารถจัดการกับมันได้ในตอนนี้ ผมจึงมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจหรือไม่ ผมไม่ต้องการให้เธอได้พูดคุยกับยัยโมเมนั่น ผู้หญิงคนนั้นจะพยายามเล่าเรื่องไร้สาระ ๆ ให้เธอฟังอย่างแน่นอน
"อ...อืม เอมรอข้างในนะ"
พี่เอมพยักให้ผมด้วยสีหน้าตื่น ๆ ของเธอก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ของที่ไม่น่าตื่นเต้น(ไม่มีเจ้าของ)มาวนเวียนใกล้ๆ เครียดตาย อิอิ ขอบคุณครับ
ปล.ไรท์ต้องไปสัมภาษณ์โมเม มาแฉภูมิ หลังไมค์ซะหน่อยครับ
ชวนมาบ้านได้แล้วคงไม่ถูกรบกวนจากเพื่อนจนอดนะ ::ChuChu::
เพื่อนคงยังไม่มีแฟนใช่มั้ย... ::Thinking::
ผมยังคงคอย ตอน 11 ในเว็ปอยู่นะครับ เดี๋ยวลืม
มีมารมาผจญก่อนจะขึ้นสวรรค์แล้วสิครับ..
กว่าจะถึงเป้าหมาย ก็ต้องมีอุปสรรคกันบ้าง
อ้าวว จะเกมไหมนี่ ภูมิ เจ้าแห่ง NTR ปั่น เขาขนหัวปลักหัวปร่ำ สงสัย ว่า ถ้าเกิดภูมิจริงใจกับใึรสักคน แล้ว คนนั่น มึntrภูมิ แกจะเจ็บปสด พร้อมกับสนุกไปพร้อมกันไหม
ภูมิต้องจัดการเพื่อนก่อนให้งานทุกอย่างราบรื่น
ขวากหนาม....
เอาแล้ว โมเม มาอีกคนตัวละครใหม่
เอมจะโดนจัดการไหมพามาบ้านแล้วทั้งที
พี่เอม ยอมมาเที่ยวบ้านแล้วน่าจะได้ประการณ์ขั้นสุดยอดละทีนี้
อ้าว เอมไหงตามใจภูมิไปซะทุกอย่างแบบนี้ อ้อยเข้าปากช้างแน่ เว้นแต่ โมเมจะมาตะลุยด้วย ได้กินแห้วแน่นายภูมิ
จะโดนเพื่อนบ้านขัดป่าวเนี่ย อ้อยมาเข้าปากช้างแล้วด้วย
อืม ดูท่าแล้วคงจัดการไม่ยาก หมายถึงโมเมนะครับ ส่วนเอมไม่อยากจะคิด
ต้องไปขัดใจโมเมไว้แน่เลย
พี่เอมเต็มใจหลอกแฟนมาบ้านผู้ชายแบบนี่ เตรียมใจมีเซ็กส์มาแล้วแน่ๆ รอตอน11นานมาก หวังว่าจะได่เผด็จศึก
เมโมแอบชอบภูมิอยู่หรือไม่ก็เคยได้เสียกันแล้ว ถึงทำแบบนี้อ่ะ
พี่เอมตามมาขนาดนี้ไม่น่าจะยากแต่จะมีคนมาขัดหรือเปล่า ::DookDig::