จอมเวททมิฬพิชิตฮาเร็ม บทที่ 2: ฟื้นคืนชีพ (Fantasy,NTR)

[GoDeRsOuL]

กำลังคึก น่าจะปั่นได้อีกสัก 4-5 ตอนครับ

อ่านตอนก่อนหน้า หรือผลงานเรื่องอื่นๆ ได้ที่ (ห้องสมุด) ของผมครับ
และสามารถสนับสนุนให้กำลังใจในการเขียนงาน และอ่านตอนใหม่ ๆ ล่วงหน้าได้ตามช่องทางดังนี้ครับ

(Fictionlog)
(ธัญวลัย)
(readAwrite)
(Hongsamut)

EBOOK
เล่ม1
เล่ม2
เล่ม3
เล่ม4


***ท่านใดติดขัด ไม่สะดวกในการอ่านผ่านเว็บอื่นๆ หรือทำไม่เป็น สามารถเข้ากลุ่ม Line OPENCHAT มาสอบถามหรือพูดคุยเรื่องอื่นๆ ได้ครับ (ไม่ระบุตัวตน)***
กดเข้ากลุ่มที่ Link นี้ >>> OPENCHAT


อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ
(FACEBOOK PAGE)



เรเวนขยับลุกขึ้นจากหลุมศพ ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในคูน้ำที่เต็มไปด้วยเครื่องในและเลือด คราบสกปรกที่เปรอะเปื้อนตัวอยู่ล้วนมาจากร่างกายของเขาเอง
แต่เมื่อมองสำรวจดู เขากลับไม่พบแม้แต่รอยขีดข่วนหลงเหลืออยู่เลย เขาจึงปัดฝุ่นออกจากตัว ผุดรีบลุกขึ้นยืนเพื่อดูว่าตนเองอยู่ที่ไหน

"ข้ายังมีคออยู่นี่นา แฮะๆ" เขาพึมพำกับตัวเอง พลางรู้สึกประหลาดใจที่ยังมีชีวิตรอด

หลังเดินสำรวจไปรอบๆ ถ้ำที่เขามาถึง เรเวนก็สามารถหาทางออกได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเหยียบย่างออกไปสู่แสงตะวัน ประสาทสัมผัสของเขาก็ถูกถาโถมเข้าใส่
เนื่องเพราะเพิ่งตื่นขึ้นมาในถ้ำอันรกร้างโดยไม่ได้สัมผัสแสงหรือเสียงเลย ทำให้ความรู้สึกของเขาด้านชาไปชั่วขณะ แต่โชคดีที่มันไม่ได้คงอยู่นานนัก

หลังคุ้นเคยกับป่าอันสว่างไสวและมีเสียงนกร้องแล้ว เรเวนก็ยื่นมือไปข้างหน้าและพยายามเรียกหน้าต่างสถานะของเขาขึ้นมา

"สเตตัส!" เขากวาดสายตาผ่านหน้าต่างกึ่งโปร่งใส มองข้ามทุกสิ่งที่เขามีอยู่ก่อนที่จะตาย

เมื่อสายตาหยุดอยู่ที่ส่วน 'พรสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์' เขาก็พยายามนึกทบทวนว่าของขวัญเหล่านี้มอบพลังอะไรให้กับเขาบ้าง

[พรสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์แห่งการเติบโต] - ผู้ได้รับพรสวรรค์นี้จะได้รับค่าประสบการณ์มากกว่าปกติถึงสิบเท่า

หลังจากอ่านพรสวรรค์แรกจบ เขาก็เหลือบมองไปยังระดับปัจจุบันของตนเองเพื่อตรวจสอบว่ามันถูกรีเซ็ตไปเนื่องจากการตายหรือไม่
อย่างไรก็ตาม เขาก็ต้องประหลาดใจที่พบว่าระดับของเขาไม่ได้ลดลงเลย และเขายังคงเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับสองในกลุ่มของเหล่าผู้กล้าอยู่เหมือนเก่า
เมื่อเลื่อนสายตากลับลงมา เขาก็เริ่มอ่านส่วนที่เหลือ

[พรสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์แห่งการสังหาร] - สัตว์ประหลาดและกองกำลังแห่งความชั่วร้ายจะได้รับความเสียหายมากกว่าปกติถึงสิบเท่า

เขามองผ่านมันไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอ่านพรสวรรค์รองสุดท้ายซึ่งเป็นหนึ่งในพรสวรรค์ที่ยังคงอยู่กับเขาหลังจากที่เขาตายไปแล้ว

[การช่วยเหลือจากวีรชนผู้ถูกเลือก] - เมื่อต่อสู้เคียงข้างผู้กล้าผู้ถูกเลือก เวทมนตร์ของคุณจะใช้มานาน้อยลง

ส่วนลำดับสุดท้าย คือของขวัญที่เรเวนเพิ่งได้รับจากเทพธิดาแห่งความอุดมสมบูรณ์
เขามองชื่อของมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ลิ้นของเขาจะเปล่งมันออกมาเอง

"เสน่ห์ต้องสาป เพียงสัมผัสเบาๆ เจ้าก็สามารถพลิกหัวใจของสาวงามและนำนางขึ้นเตียงได้ในพริบตา" เมื่ออ่านคำเหล่านั้นจบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเรเวน

หลังถูกรับเลือกให้เป็นผู้ช่วยของผู้กล้า เรเวนก็ไม่ได้สนใจความปรารถนาทางโลกีย์มากนัก
แต่เมื่อกาลเวลาล่วงผ่านไป ร่างกายของเขาก็เติบโตขึ้น และเมื่อร่างกายของเขาเติบโตขึ้น ความปรารถนาของเขาก็เติบโตตามไปด้วย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาออกจากภวังค์ความคิด บางสิ่งที่เขียนไว้ใต้คำอธิบายของพรสวรรค์นั้นก็ดึงดูดความสนใจของเขา
ในตอนแรก เขาไม่แน่ใจว่ามันหมายความว่าอย่างไร ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจอ่านคำอธิบายทั้งหมดอีกครั้ง

[เสน่ห์ต้องสาป] - เพียงสัมผัสเบาๆ เจ้าก็สามารถพลิกหัวใจของสาวงามและนำนางขึ้นเตียงได้ในพริบตา

จากนั้นในวงเล็บเล็กๆ มีคำกล่าวไว้ว่า...

'แม้ว่าสัมผัสของท่านจะสามารถทำให้สาวงามใดๆ หลงใหลได้  แต่เสน่ห์นี้ก็สามารถถูกต่อต้านได้ด้วยความเกลียดชังหรือความรังเกียจที่มีต่อผู้ใช้ความสามารถ
ในกรณีเช่นนั้น ผู้ใช้จะต้องทำให้หญิงผู้นั้นแปดเปื้อนด้วยเวลา และทำลายจิตใจของนางจนกว่านางจะไม่อาจห้ามใจตนเองจากการร้องขอความสุขทางโลกีย์ได้'

เรเวนขุ่นเคืองเล็กน้อยกับเงื่อนไขนี้ เขาจึงสบถออกมาด้วยความรำคาญ

"เทพธิดาเวรนั่น จบเรื่องนี้เมื่อไหร่ ข้าจะกระแทกนางให้หนำใจ" เขาระบายลมหายใจออกมา ก่อนจะปัดหน้าต่างสถานะทิ้ง

ขณะที่เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เสียงกรีดร้องดังสนั่นก็เสียดแทงเข้ามาในหูของเขา
มันเป็นเสียงคำรามของสัตว์ประหลาดที่ดังก้องมาจากบริเวณใกล้เคียง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยจนไม่อาจใส่ใจได้อีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม เสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงที่ดังตามมาในไม่ช้า กลับกระตุ้นทุกเส้นใยในร่างกายของเขา

"ดูเหมือนจะมีสาวน้อยผู้ตกอยู่ในอันตรายกำลังรอคอยผู้กล้าคนใหม่อยู่"
เขาเตะรองเท้าที่เปื้อนโคลนกับพื้น ก่อนจะเหวี่ยงขาซ้ายไปด้านหลังและเตรียมพุ่งตัวไปยังทิศทางของเสียงกรีดร้อง

"เพิ่มประสาทสัมผัส:ว่องไว!"

เมื่อร่ายบัฟให้ตัวเอง  เขาก็พุ่งทะยานไปข้างหน้าดั่งพายุที่โหมกระหน่ำ ฝุ่นละอองฟุ้งกระจายไปทั่วป่าตามหลังเขา
เสียงเคลื่อนไหวของเขาทำให้ฝูงนกแตกตื่นออกจากรัง และสัตว์อื่นๆ ที่เห็นเขาต่างก็หูหนวกเพราะแรงกระแทกที่ดังสนั่น

เรเวนทะยานผ่านป่าไปราวกับละมั่ง ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็มาหยุดอยู่เบื้องหน้าสัตว์ประหลาด
เมื่อประเมินสถานการณ์แล้ว เขาก็สังเกตเห็นเด็กสาวผมสีม่วงนอนหมดสภาพอยู่ต่อหน้าฝูงหมาป่าที่น้ำลายไหลย้อย
นางกอดตะกร้าไว้แนบอกราวกับกำลังปกป้องบางสิ่ง บางสิ่งที่ทำให้นางตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

'จะโชว์ออฟดีหรือไม่โชว์ออฟดี นั่นคือปัญหา?' เมื่อหันความสนใจไปยังฝูงหมาป่ากระจอกงอกง่อยสิบตัว รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเรเวน

เขาส่งเสียงผิวปากก่อนจะเลียนเสียงหมาป่าตัวเมียหอน ทำให้หมาป่าทุกตัวหันความสนใจมาที่เขา
เมื่อพวกมันหันหัวมา เรเวนก็มองไปที่เด็กสาวและส่งสัญญาณให้นางวิ่งหนี
นางพยักหน้าตอบ พยายามลุกขึ้น แต่เพราะข้อเท้าแพลง นางจึงล้มลงไปอีก

'มันน่ารำคาญที่ต้องพยายามยั้งมือเพื่อไม่ให้ฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปด้วย แต่ข้าคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับเงื่อนไขนี้'
เขาระบายลมหายใจออกมา ก่อนจะหันความสนใจกลับไปยังฝูงหมาป่า

ทันทีที่เขามองพวกมัน หนึ่งในนั้นก็กำลังจะพุ่งเข้ามากระชากใบหน้าของเขา
แต่ด้วยการตบเพียงครั้งเดียวจากหลังมือของเขา เขาก็ส่งหมาป่าตัวนั้นปลิวไปกระแทกกับตัวอื่นๆ ในฝูง

"กรงเล็บอสูรทมิฬ!" เมื่อใช้เวทมนตร์ เรเวนก็เสกสนับมือสีดำที่มีกรงเล็บเหล็กกล้ายาวออกมา
เขาสไลด์เท้าไปข้างหลัง ถือสนับมือในตำแหน่งเตรียมฟาดฝูงหมาป่า ก่อนที่ตัวต่อไปจะได้ทันพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาด้วยซ้ำ

"เพิ่มประสาทสัมผัส:ว่องไว!"

เรเวนเพิ่มความเร็วของเขาอีกครั้ง เขาพุ่งไปข้างหน้าเพื่อจบการต่อสู้ก่อนที่มันจะเริ่มขึ้น
ราวกับแรงลึกลับดั่งสายลม เขาฟาดฟันหมาป่าเหล่านั้นโดยที่ไม่มีใครมองเห็น
เมื่อทำเสร็จ ร่างกายของพวกมันก็กลายเป็นเศษเนื้อที่ร่วงลงสู่พื้นในคราวเดียว

"หากข้ายังมีมานาเหลืออยู่ ข้าก็คงไม่ต้องการให้ไอ้ขี้ขลาดนั่นมาช่วยชีวิตข้า" เรเวนพึมพำกับตัวเอง พลางมองซากศพของศัตรูที่กลายเป็นเพียงเศษซาก

"ข-ขอบคุณมากค่ะ!" อยู่ๆ เด็กสาวที่บาดเจ็บก็เปล่งเสียงขอบคุณออกมาด้วยความตื่นเต้น

เรเวนหันไปมองนาง พลางยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากและเตือนให้นางเงียบไว้

"ข้าจะพาเจ้าไปอยู่ในที่ปลอดภัย เจ้าค่อยขอบคุณข้าทีหลังก็ได้" เมื่อคิดหาวิธีให้นางตอบแทนความเอื้อเฟื้อของเขาได้แล้ว เรเวนก็เดินเข้าไปอุ้มนางขึ้นมาในอ้อมแขนของเขา

"ข-ข้าเดินเองได้!" เด็กสาวหน้าแดงก่ำราวกับดอกกุหลาบ รีบซ่อนใบหน้าของตนเองซุกไว้หลังตะกร้าในมือ "ท่านไม่ต้องอุ้มข้าก็ได้!"

'สมุนไพร?' เมื่อสังเกตเห็นสมุนไพรในตะกร้า เรเวนก็พอจะเดาได้ว่านางมาทำอะไรในป่าลึกเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขากังวล เขาผลักตะกร้าออกจากใบหน้าของนาง แล้วส่งยิ้มที่มีเสน่ห์ให้นาง

ด้วยหัวใจที่เต้นระรัวให้กับผู้ช่วยชีวิตของนาง เด็กสาวอดไม่ได้ที่จะจ้องมองชายผู้อยู่ตรงหน้าว่ามีเสน่ห์มากเพียงใด
และถึงกระนั้น นางก็ไม่ได้มองเห็นเจ้าชายรูปงามในตัวเขา แต่กลับเป็นเจ้าชายรูปงามแต่โหดร้ายที่หลอกหลอนความฝันของเด็กผู้หญิงทุกคนในนิยายรักแทน

"ต-ตกลงค่ะ" เมื่อหลงใหลในเสน่ห์อันกร่อนหัวใจของเขา นางก็ยอมให้เขาอุ้มนางโดยไม่ปริปากบ่น แม้ว่ามือของเขาจะลูบลงไปถึงบั้นท้ายของนางแล้วก็ตาม...

[BigPig44]

เด็กน้อยเป็นได้แค่วัตถุทดลองสกิล
 

[cd13579]

เหยื่อรายแรกของไอ้บ้ากาม

[Kraken5]

ดูท่าเรเวนอาจต้องอาศัยอะไรมาบัพเพิ่มความอึดถึกทนซะแล้ว ถ้าจะมาทางสายตามเก็บสาวๆเข้าฮาเร็มนะ.... 

[Kuma_77]

เหยื่อลองสกิลคนแรกมาละ

[swss2511]

งานหลักคือช่วยสาวๆ