ลูกสาวระบายสวาทของครอบครัว 5

[wachira123]

ตอนที่ 5 วิธีการสานสัมพันธ์ครอบครัว



รินกลับมาถึงห้องของตัวเองในช่วงหัวค่ำ ขาของเธอเหมือนจะลากไปกับพื้นทุกย่างก้าว ความเหนื่อยล้าทั้งจากร่างกายและจิตใจประดังประเดเข้ามาในคราวเดียวกัน เธอทิ้งตัวลงบนเตียงโดยไม่แม้แต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า

ใบหน้าของเธอซุกลงกับหมอน ก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาก่ายหน้าผาก ถอนหายใจออกมายาวอย่างคนที่ไม่รู้จะระบายความรู้สึกออกมายังไงดี

เสียงทะเลาะเมื่อครู่ยังดังก้องอยู่ในหัว พี่ชายกับน้องชายของเธอทั้งสองคน เพิ่งมีปากเสียงกันอย่างรุนแรง เสียงตะโกน ใบหน้าบูดเบี้ยวของทั้งคู่มันเหมือนกับภาพซ้ำที่เธอเคยเห็นมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ตั้งแต่แม่จากไป บ้านหลังนี้ก็เริ่มไม่เหมือนเดิมอีกเลย

"ถ้าแม่ยังอยู่..."

รินพึมพำเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด

เธอหันหน้าไปมองโต๊ะเขียนหนังสือที่ตั้งอยู่มุมห้อง ดวงตาเธอหยุดอยู่ที่กรอบรูปที่วางอยู่ตรงนั้น เป็นภาพถ่ายคู่ของเธอกับแม่ ทั้งคู่ยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข

ในภาพ แม่ของเธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา ๆ แต่ใบหน้ากลับเปล่งประกายด้วยความอบอุ่น รอยยิ้มของแม่ในรูปยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม

"แม่..."

รินกระซิบเหมือนจะขอคำปลอบใจจากภาพในกรอบนั้น เธอนิ่งมองอยู่นานราวกับหวังว่าภาพถ่ายจะพูดอะไรกลับมาได้บ้าง

ขณะที่เธอกำลังจมอยู่ในความคิด สายตาก็เลื่อนไปหยุดอยู่ที่ลิ้นชักเล็กๆ ใต้โต๊ะ เหมือนความทรงจำบางอย่างจะแล่นวาบขึ้นมาในหัวของเธอ

"จดหมายนั่น..."

เธอลุกจากเตียง เดินตรงไปที่โต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ เปิดลิ้นชักออกด้วยความลังเล

ในลิ้นชักมีของไม่กี่ชิ้น แต่ที่เด่นอยู่ตรงกลางคือซองจดหมายสีขาวสะอาดที่ถูกเก็บไว้อย่างดี ด้านหน้าซองมีลายมือของแม่เขียนชื่อของเธอเอาไว้อย่างเรียบร้อย

"ถึงริน...จากแม่"

รินนั่งลงอย่างช้า ๆ จ้องมองซองจดหมายนั้นอยู่นาน หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ เธอเคยเห็นมันมาก่อน แต่ไม่เคยกล้าเปิดมันอ่าน เพราะแม่ได้ย้ำไว้ก่อนจากไปว่า

"เมื่อรู้สึกว่าตัวเองสับสนที่สุด ค่อยเปิดอ่านนะลูก"

และคืนนี้...รินสับสนเหลือเกิน

มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่ฉีกซองจดหมายออก ภายในเป็นกระดาษเขียนด้วยลายมือที่เธอคุ้นเคย บรรทัดแรกเริ่มต้นด้วยถ้อยคำเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรัก



"ริน... ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว และลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แม่อยากให้รู้ว่าลูกคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตแม่..."



รินกลั้นน้ำตาไม่ไหว มันไหลเงียบๆ ขณะที่สายตาไล่ไปตามบรรทัดต่างๆ แม่เขียนถึงวิธีการดูแลบ้านในช่วงที่พี่กับน้องมีปัญหา วิธีทำกับข้าวเมนูโปรดของแต่ละคน รวมถึงคำแนะนำในการใช้ชีวิตเล็กๆ น้อยๆ ที่ฟังดูเหมือนไม่สำคัญ แต่กลับเต็มไปด้วยความห่วงใย

เธออ่านต่อจนถึงย่อหน้าสุดท้าย แล้วประโยคหนึ่งก็สะดุดใจเธออย่างรุนแรง

"แม่อยากบอกความลับบางอย่างกับลูก... บางอย่างที่แม่ไม่เคยบอกใครเลย"

รินขมวดคิ้ว เธอชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะอ่านต่อด้วยใจที่เต้นแรงยิ่งกว่าเดิม ก่อนดวงตาจ้องเขม็งไปอ่านข้อความด้านล่าง

"นี่มันอะไรกันเนี้ย!?"

รินต้องตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ หน้าแดงร้อนฉ่าอย่างหยุดไม่ได้ ยกมือขึ้นป้องปากอย่างไม่น่าเชื่อ

"แม่กับนิน...เป็นเรื่องจริงเหรอ?"

 

*

*

*



หลังจากรินอ่านจดหมายจบ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องของน้องชาย เธอไม่แน่ใจว่าเธอมาอยู่ตรงนี้ทำไม จากข้อความในจดหมายของแม่มันยิ่งทำให้เธอสงสัย

แต่รินก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว เธอสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนจะจับที่ลูกบิดก่อนแง้มออกมาเล็กน้อย

"..."

รินก้มหน้ามองผ่านประตูที่แง้มออก มองไปยังน้องชายที่อยู่ในห้อง

เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจบนเก้าอี้ เบื้องหน้ามีทั้งหนังสือและข้อสอบเต็มไปหมด

นินเปิดหนังสืออ่านอย่างตั้งใจ แต่ท่าทางเขาดูระส่ำระสายกว่าความตั้งใจของเขามาก ต้นขาสั่นไปสั่นมา หน้าผามีเม็ดเหงื่อไหลลงมาอาบหน้า รวมๆ แล้วดูเต็มไปด้วยความเครียด

"เฮ้อ...ไม่ไหวจริงๆ มันไม่เข้าหัวเลย"

นินบ่นออกมา ปล่อยหนังสือลงจากมือ ปล่อยร่างกายให้หลุดจากความเครียด ทิ้งแผ่นหลังลงบนเก้าอี้

"อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัวเลย โอ๊ย!...ในหัวมันยุ่งวุ่นวายไปหมดเลย"

เขาขยี้หัวตัวเองอย่างวุ่นวาย ราวกับโกรธตัวเองเต็มทน ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาทิ้งหัวพิงบนเก้าอี้

นินนิ่งนั่งอย่างอดสูอยู่ชั่วครู่ อยู่ๆ ใบหน้าเขาก็แดงขึ้นมา พร้อมกับขาที่เปิดอ้าออก

"แม่..."

นินพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับเสียงลมหายใจที่ค่อยๆ ร้อนขึ้น

เขาจับขอบกางเกงขาสั้นดึงออกไว้ที่หัวเข่า มือค่อยๆ เลื่อนไล่ไปที่ระหว่างขา จับลูบคลำไปยังท่อนดุ้นอวบเล็กสีขาวที่หนังหุ้นยังไม่เปิด

"นิน! กำลังจะทำอะไร?"

สิ่งที่เห็นทำรินพูดกระซิบอย่างตกใจ เขาทำแบบนั้นขณะที่ครางถึงแม่ มันยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่แม่เขียนไว้ในจดหมายดูชัดเจนขึ้นไป

สิ่งที่เมื่อก่อนทำให้นินเรียนดี สิ่งที่แม่มักจะให้รางวัลกับเขาเมื่อตั้งใจเรียน มันจัดเจนเต็มสองตาขณะนินยิ่งเปิดปากส่งเสียงครางออกมาอีก

 "แม่...แม่ครับ...ผม...อื้อ..."

นิ้วมือเคล้าคลึงอย่างนุ่มนวล จับแน่นที่หัวโคลนกำแน่นรูดมันขึ้นมายังส่วนปลายที่บวมเป่งเหมือนหัวเห็ด ยิ่งรูดเขายิ่งหายใจแรง เปลี่ยนดุ้นที่กะทัดรัดดูแข็งตั้งขึ้นมาจนจะฉีกหนังหุ้นออก ปลายหัวสีชมพูฉ่ำแข็งขืนดันออกมาสู่อากาศได้เล็กน้อย

รินได้แต่อึ้งจนอ้าปากค้าง เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นดุ้นออกผู้ชายจริงๆ มันดูน่ากลัวแต่ก็ดูชวนให้เธอหวั่นไหวแบบแปลก เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน มัวแต่ต้องดูแลครอบครัว นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นดุ้นของผู้ชาย

[dick1050]

อ้า ความลับอันดำมืดที่จะเป็นกุญแจสำคัญในการแก้ปัญหาครอบครัว (หรือจะยิ่งสร้างปัญหา) ของรินได้เปิดเผยออกมาบ้างแล้ว เสมอรินเปิดกล่องPandora ขึ้นมาแล้ว

[peddo]

ฤาความเสียวจะเยียวยาทุกสิ่ง

[swss2511]

ความลับของแม่อาจทำให้ทุกอย่างดีขึ้น