บทเรียนที่ไม่คาดฝัน บทที่ 54 (incest)

[agRp17013]

 

[tui]

thank you

[Roberto Baggio]

T

[ไข่เจียว]

ได้ซ้ำรอยรินดาซะล่ะมั้งเนี่ย

[manunited68]

อยากโดนอีกแล้วละซิพี่รินดา

[in223379]

รินดาใจแตกแล้ว

[singwit]

ความปรารถนาที่ตื่นขึ้น

ทั้งคู่ยังคงกอดกันอยู่บนเตียงอีกครู่ใหญ่ ความอบอุ่นและกลิ่นอายของกันและกันอบอวลไปทั่ว ก่อนที่นัทจะกระซิบเบาๆ "ป้า... ผมกลับห้องก่อนดีกว่าครับ... กลัวว่าจะมีคนตื่นมาเห็นเข้า" น้ำเสียงของเขาเจือความเกรงใจและห่วงใย แสดงถึงความรอบคอบที่ยังคงมีอยู่แม้จะเพิ่งผ่านช่วงเวลาแห่งความสุขสม

ป้านวลพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอผละออกจากอ้อมกอดของนัทอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาของเธอยังคงเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ นัทลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ จัดการสวมเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะโน้มตัวลงจูบริมฝีปากของป้านวลอย่างแผ่วเบาเนิ่นนาน เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและคำมั่นสัญญาในความรู้สึก จากนั้นจึงขอตัวออกจากห้องไป

ป้านวลยังคงนอนยิ้มอยู่บนเตียงด้วยความสุขสม ใบหน้าของเธอเปล่งปลั่งด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด ดวงตาของเธอฉายแววความหลงใหลในตัวนัทอย่างไม่อาจซ่อนเร้นได้ ป้านวลคิดในใจว่า: "มันดีเกินกว่าที่ป้าจะจินตนาการได้เลย.... ไม่คิดเลยว่าจะวันนี้..." ความคิดนี้เต็มไปด้วยความสุขที่แสนเปราะบาง เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตในวัยนี้จะกลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง

ในขณะที่นัทกำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มที่ชั้นล่าง เสียงเปิดประตูก็ค่อยๆ ดังขึ้นจากชั้นบน เป็นเสียงฝีเท้าที่ก้าวลงบันไดมาอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางความเงียบของบ้าน เสียงนั้นดังชัดเจนในยามเช้ามืด นัทรีบซ่อนตัวเข้ามุมมืดทันที เขาเห็นร่างของรินดา พี่สาวของเขาเอง ที่เดินลงมาเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่มเช่นกัน แสงไฟสลัวๆ จากตู้เย็นสาดส่องใบหน้าที่ยังคงดูงัวเงียของรินดา เมื่อรินดาได้ขวดน้ำแล้ว เธอก็เดินกลับขึ้นไปที่ชั้นบนอย่างเงียบๆ นัทเดินตามดูอย่างห่างๆ อย่างระมัดระวังจนกระทั่งเห็นพี่สาวเข้าห้องไปแล้ว ความสงสัยแฝงอยู่ในแววตาของเขา ก่อนที่นัทจะเดินออกมาจากมุมมืดและหยุดยืนอยู่หน้าห้องของรินดา

หลังจากยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของรินดาได้สักพักใหญ่ ความคิดต่างๆ พลุ่งพล่านอยู่ในหัวของนัท เขารับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิมเกี่ยวกับพี่สาวตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินกลับไปยังห้องของตัวเองอย่างเงียบเชียบ ล้มตัวลงนอนบนเตียง และพยายามข่มตาให้หลับเพื่อพักผ่อน
เมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ป้านวลก็ตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกสดใสและอารมณ์ดีเป็นพิเศษ รอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่บนใบหน้าขณะที่เธอลุกจากเตียง วันนี้เธอรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอลุกไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงมายังห้องครัวเพื่อเริ่มทำอาหารเช้าด้วยความตั้งใจและมีความสุข

ไม่นานนัก กลิ่นหอมของอาหารเช้าก็ลอยฟุ้งไปทั่วบ้าน มายด์เดินลงมาจากชั้นบนเป็นคนแรก เธอแต่งตัวสวยงามเป็นพิเศษพร้อมสำหรับออกไปเที่ยวนอกบ้านในวันนี้ มายด์นั่งลงที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับกล่าวกับคุณแม่ "แม่คะ... เดี๋ยววันนี้หนูจะออกไปทำธุระนะคะ เย็นๆ ถึงจะกลับค่ะ"

เกือบจะในเวลาเดียวกัน นัทเดินเข้ามาจากนอกบ้าน เขากลับจากการรดน้ำต้นไม้ กลิ่นดินและกลิ่นเหงื่อจางๆ คลุ้งติดตัวมาเล็กน้อย ในจังหวะเดียวกันนั้น รินดาก็เดินลงมาจากชั้นบนเช่นกัน และเดินสวนกับนัท

"อ่า... กลิ่นอะไรเนี่ยะ..." รินดาคิดในใจ เธอชะงักไปเล็กน้อย กลิ่นเหงื่อจางๆ ที่ปนกับกลิ่นกายเฉพาะตัวของนัทลอยมาแตะจมูก มันเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย แต่วันนี้กลับรู้สึกแตกต่างออกไปอย่างประหลาด "มันไม่ใช่กลิ่นของอาหาร... กลิ่นของอะไรที่ฉันสัมผัสได้..."

...รินดาหันมามองที่นัท ดวงตาของเธอฉายแววแปลกใจปนหงุดหงิด "นัท นายไปทำอะไรมา กลิ่นเหงื่อมันถึงได้รุนแรงอะไรขนาดนี้ ทำไมไม่ไปอาบน้ำก่อนค่อยมากินข้าว?" รินดาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุม แต่ในใจเธอกลับพยายามสูดกลิ่นนั้นเข้าไปอีกครั้งอย่างไม่อาจห้ามใจได้ "ทำไมกลิ่นมันถึงรุนแรงขนาดนี้" เธอคิดพลางรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบที่แผ่ซ่านขึ้นมาในกายอย่างไม่ทราบสาเหตุ ในวันนี้ซึ่งเป็นช่วงที่ร่างกายของเธออยู่ในภาวะตกไข่ ทำให้ประสาทสัมผัสของเธอไวต่อสิ่งกระตุ้นเป็นพิเศษ กลิ่นกายของนัทที่ปกติเธอไม่เคยใส่ใจ กลับส่งผลต่อร่างกายของเธออย่างรุนแรง ความรู้สึกนี้ทั้งแปลกใหม่และน่าประหลาดใจ

นัทเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร พลางก้มหน้าก้มตากินข้าวเช้าอย่างตั้งใจด้วยความหิวจัด ไม่ได้สังเกตถึงปฏิกิริยาที่รุนแรงของรินดามากนัก เขากล่าวตอบพี่สาวเสียงอู้อี้ "เดี๋ยวผมจะไปอาบน้ำหลังกินข้าวเช้าเสร็จครับพี่รินดา"

ป้านวลเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงรีบเสริมขึ้น "นัทเขาไปรดน้ำต้นไม้กวาดหน้าบ้านมาน่ะลูก มันก็คงมีเหงื่อออกบ้างเป็นธรรมดา ช่วงนี้มันก็ร้อนด้วย อย่าไปว่านัทเขาเยอะเลยนะ"

"แม่ก็ปกป้องนัทเหลือเกิน... มีแต่คนปกป้อง... อะไรกันนี่!" รินดารู้สึกหงุดหงิด เธอรับรู้ได้ถึงความไม่ยุติธรรมที่เกิดขึ้นภายในบ้าน แต่ในขณะที่เธอกำลังกินข้าว รินดาก็ยังคงได้กลิ่นกายจางๆ ของนัทที่ผสมกับกลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ที่ยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ เมื่อกลิ่นนั้นลอยมาเตะจมูกเธอ รินดาชะงักไปอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำผิดจังหวะ ร่างกายของรินดาตอบสนองต่อกลิ่นร่างกายของนัทเป็นอย่างมาก ความร้อนวูบวาบแผ่ซ่านขึ้นมาทั่วร่าง เธอรู้สึกถึงกระแสเลือดที่ฉีดพล่านอย่างน่าประหลาดใจ

วันนี้ ทุกคนในบ้าน ทั้งป้านวล มายด์ รินดา และนัท ได้นั่งทานอาหารเช้าพร้อมกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะมีความเงียบงันบางอย่างที่แขวนอยู่ในอากาศ แต่ป้านวลก็พยายามทำให้บรรยากาศดูเป็นปกติมากที่สุด

คุณแม่มองมายด์ด้วยรอยยิ้ม "อ้อ... งั้นเดี๋ยวแม่ออกไปพร้อมลูกเลยไหมล่ะ? พอดีวันนี้แม่จะไปตลาดด้วย ซื้อของหลายอย่างเลย เดี๋ยวแม่รีบแต่งตัวแล้วเราจะได้ไปพร้อมกันนะมายด์"

รินดาทานข้าวเสร็จเป็นคนแรก เธอรู้สึกว่าไม่ไหวกับกลิ่นกายของนัทที่ยังคงรบกวนประสาทสัมผัสของเธออย่างรุนแรง กลิ่นกายของนัทที่ปกติเธอไม่เคยใส่ใจ กลับส่งผลต่อร่างกายของเธออย่างรุนแรง มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งคุ้นเคยในฐานะกลิ่นกายของน้องชาย แต่กลับเย้ายวนและปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศที่ซ่อนลึกอยู่ภายในตัวเธออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รินดาถึงกับหลับตาลง สูดดมกลิ่นนั้นซ้ำๆ อย่างไม่อาจห้ามใจได้ เธอรู้สึกสับสนและหงุดหงิดกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มันไม่ใช่แค่ความสงสัยธรรมดา แต่มันเริ่มปะปนกับความปรารถนาบางอย่างที่เธอไม่อาจเข้าใจ รินดาจึงเดินออกไปสูดอากาศนอกบ้านอยู่สักพัก เพื่อสงบสติอารมณ์

จากนั้นเธอกำลังจะเข้าห้องนอนของตัวเอง แต่ระหว่างทาง เธอตัดสินใจแวะเข้าไปในห้องน้ำ เท้าของรินดาหยุดชะงักกึกที่ธรณีประตูห้องน้ำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและพรึงเพริดในสิ่งที่เห็น นัทกำลังอาบน้ำอยู่ และประตูก็ไม่ได้ปิดสนิทอย่างเคย ราวกับตั้งใจจะเปิดทิ้งไว้เพื่อล่อลวงเธอ ไอไอน้ำอุ่นๆ ลอยคละคลุ้งออกมา พร้อมกับร่างเปลือยเปล่าของนัทที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัว หยาดน้ำใสไหลรินไปตามมัดกล้ามเนื้อที่อ่อนช้อยและแผ่นหลังที่กว้างขวาง รินดาไม่อาจละสายตาได้ สายตาของเธอถูกตรึงอยู่กับกึ่งกลางร่างกายของนัท ภาพนั้นทำให้เธอรู้สึกหวิวๆ ในช่องท้องราวกับมีผีเสื้อนับพันโบยบินอยู่ภายใน มันคือสิ่งที่เคยเข้ามาในร่างกายของเธอเมื่อหลายวันก่อน ความทรงจำของสัมผัสอันเร่าร้อนนั้นยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน วันนี้เธอมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ยากจะควบคุม ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นไปทั่วร่าง ความตื่นเต้นที่อันตรายผสมผสานกับความอยากรู้อยากเห็นเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน ในที่สุด ตอนนี้รินดาก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร... ความรู้สึกนี้... ริมฝีปากของเธอแห้งผาก เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก "ฉันอยากทำแบบนั้นอีกครั้ง" เสียงนั้นดังขึ้นในใจของเธออย่างชัดเจน รินดายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกสะกดด้วยภาพตรงหน้า

นัทที่ได้ยินเสียงขยับตัวก็หันมาเห็นพี่สาวที่เข้ามาในห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ "พี่ริน... มีอะไรหรือเปล่าครับ?" นัทถามด้วยน้ำเสียงสงสัย พลางรีบใช้มือข้างหนึ่งปิดบังส่วนสำคัญของร่างกายเอาไว้ รินดาสะดุ้งเล็กน้อยจากภวังค์ แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ทำไมอาบน้ำไม่ปิดประตูอีกแล้วล่ะนัท!" รินดาพูดเสียงกระด้าง พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่พุ่งพล่านอยู่ภายใน "ขอโทษครับพี่ริน... ต่อไปผมจะระวังครับ" นัทเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด

จากนั้นรินดาก็บอกว่า "รีบอาบน้ำซะ... เดี๋ยวฉันจะมาใช้ห้องน้ำต่อ" แล้วเธอก็รีบหมุนตัวกลับเข้าห้องนอนของตัวเองไปอย่างรวดเร็ว

เมื่ออยู่ในห้อง รินดาก็ทิ้งตัวลงบนเตียง พลางใช้มือทุบหมอนอย่างหงุดหงิด เธอคิดว่าตัวเองต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ ตอนที่เห็นนัทอาบน้ำ หัวใจมันก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แทบจะทนไม่ไหว "ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย... มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?" รินดาพยายามค้นหาคำตอบ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย ฮอร์โมนเอสโตรเจนกับเทสโทสเตอโรน

เมื่ออ่านเนื้อหาต่างๆ เธอก็ยิ่งตกใจ "ร่างกายของฉันกำลังเตรียมพร้อมสำหรับสเปิร์ม... ไอ้น้ำนั่น... ร่างกายของฉันกำลังต้องการ?" รินดารู้สึกอายมากที่ได้อ่านเนื้อหาเหล่านี้ ความปรารถนาที่เกิดขึ้นทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงตัวเอง "ฉันไม่อยากให้นัทเข้ามายุ่งกับความต้องการทางเพศของฉัน" เธอคิดอย่างหนักแน่น แต่แล้วภาพเหตุการณ์บนเขาในวันนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว "ยังไงก็แล้วแต่... บนเขานั้นแหละคือครั้งสุดท้ายของนัท..." เธอพยายามย้ำเตือนตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันร่างกายของเธอก็กลับกำลังคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นอย่างบ้าคลั่ง "ฉันจะลืมมันได้ยังไง... นัท... นายทำให้ร่างกายของฉันเป็นแบบนี้!" รินดาคิดในใจอย่างเจ็บปวดปนสับสน

ช่วงสายของวันนี้ หลังจากที่แม่ (ป้านวล) และมายด์ออกไปทำธุระนอกบ้าน ความเงียบก็เข้าปกคลุมบ้าน แต่สำหรับรินดาแล้ว ภายในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยพายุอารมณ์ที่ปั่นป่วน ในขณะที่รินดายังนอนอยู่บนเตียง กลิ่นกายของนัทที่ยังคงติดจมูก รวมถึงภาพของเขาในห้องน้ำที่ยังชัดเจนในมโนสำนึก กำลังบีบรัดหัวใจเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
รินดาทิ้งตัวลงบนเตียง พลางใช้มือทุบหมอนอย่างหงุดหงิด เธอพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย ความต้องการทางเพศที่พุ่งสูงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกทรมานอย่างแสนสาหัส ภาพของนัทที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัว ร่างกายกำยำเปลือยเปล่า สายน้ำไหลรินไปตามผิวหนัง ยังคงฉายชัดในหัวเธอราวกับภาพหลอน ความร้อนวูบวาบแล่นไปทั่วทุกอณูของร่างกาย ปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบที่ซ่อนลึกให้ตื่นขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เหงื่อผุดซึมออกมาเล็กน้อย
ด้วยความกดดันจากอารมณ์ที่ถาโถม รินดาเอื้อมมือไปสัมผัสร่างกายของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เธอหลับตาลง พยายามจินตนาการถึงภาพของนัทเมื่อครู่ ปลายนิ้วเรียวยาวค่อยๆ ลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเลื่อนต่ำลงอย่างลังเล สัมผัสกับเนินเนื้อนุ่มนวลภายใต้ชุดนอนบางเบา ความรู้สึกแปลกใหม่แต่ก็คุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ ทำให้เธอสูดลมหายใจเข้าลึก
เธอค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปใต้ขอบผ้า สัมผัสกับความอุ่นชื้นที่ซ่อนอยู่ ผิวเนื้ออ่อนนุ่มและร่องเล็กๆ ที่ตอบสนองต่อการสัมผัสของเธออย่างไว้วับ ทำให้หัวใจของรินดาเต้นแรงขึ้นอีก เธอเริ่มขยับนิ้วช้าๆ วนเป็นวงกลมเบาๆ ความรู้สึกเสียวซ่านเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย ราวกับคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งอย่างนุ่มนวล
รินดาเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าเหยเกเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ปะทุขึ้น เธอเพิ่มแรงกดเล็กน้อย ปลายนิ้วคลึงเคล้าปุ่มเนื้อเล็กๆ ที่ไวต่อสัมผัส ความรู้สึกเสียวซ่านพลันแผ่ซ่านไปทั่วอุ้งเชิงกราน เสียงครางแผ่วๆ เริ่มเล็ดรอดออกมาจากลำคอของเธออย่างห้ามไม่อยู่
"นัท..." รินดาพึมพำเสียงแผ่วเบา ดวงตายังคงปิดสนิท "ทำไมต้องเป็นนาย..." เธอขยับนิ้วเร็วขึ้นเล็กน้อย "ภาพนายมันไม่ยอมหายไปจากหัวฉันเลย..." เสียงครางของเธอดังขึ้นอีกครั้ง "สัมผัสฉันสิ... เหมือนวันนั้น... ตอนนั้น..." เธอครวญครางในลำคอ "อืมมม... ตรงนั้น... แบบนั้น..." เธอเริ่มหายใจหอบถี่ขึ้น "อย่าหยุดนะ... นัท..."
เธอจินตนาการถึงสัมผัสที่แข็งแรงและร้อนรุ่มที่เคยรุกล้ำเข้ามาในร่างกายของเธอเมื่อวันนั้น ภาพใบหน้าของนัท ดวงตาคมกริบ และอ้อมกอดที่แข็งแกร่งยิ่งกระตุ้นให้ความต้องการของเธอทวีความรุนแรงขึ้น ปลายนิ้วของเธอเริ่มขยับเร็วขึ้นและหนักหน่วงขึ้น เธอแอ่นสะโพกขึ้นเล็กน้อย ราวกับต้องการตอบสนองต่อสิ่งที่ขาดหายไป "ฉันต้องการนาย... ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้..." เธอพึมพำเสียงสั่นเครือ