ลับลวงพราง ตอนที่ 7.2: ชู้รักลับในที่ทำงาน – ซูเหยากับเงามืดของอดีต ตอนจบ

[ชุ้ง]

ตอนที่ 7.2: ชู้รักลับในที่ทำงาน – ซูเหยากับเงามืดของอดีต

ซูเหยาค่อยๆ เดินไปตามทางที่มืดมิด รู้สึกถึงความตึงเครียดที่พุ่งสูงขึ้นในตัวเธอ แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้ ความสงสัยและความเจ็บปวดที่เธอแบกรับมาตลอดปีครึ่ง กลายเป็นแรงผลักดันที่ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง แม้กระทั่งการถามคำถามที่เจ็บปวดที่สุด—คำถามเกี่ยวกับชู้ที่สามีของเธอเคยมีในที่ทำงาน.

หลังจากที่ลูกสาวหายตัวไป ซูเหยาได้ค้นพบข้อมูลบางอย่างที่ทำให้เธอเริ่มสงสัยว่ามีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกันระหว่างการหายตัวไปของลูกสาวกับความสัมพันธ์ที่ไม่เปิดเผยระหว่างสามีเธอกับผู้หญิงในที่ทำงาน เธอไม่สามารถมองข้ามความรู้สึกนั้นได้—ความรู้สึกที่บอกว่าอาจจะมีบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในเงามืดของการหายตัวไป.

ซูเหยารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นแค่ชู้ธรรมดา แต่เป็นคนที่มีความสำคัญในชีวิตของสามีเธอ แม้จะไม่เคยมีการพูดถึงความสัมพันธ์นั้นอย่างชัดเจน แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเขามีความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งต่อผู้หญิงคนนั้น. และเมื่อซูเหยาเริ่มสืบค้นเรื่องราวของชู้ในที่ทำงาน เธอพบว่า ผู้หญิงคนนั้นก็หายตัวไปเหมือนกับลูกสาวของเธออย่างน่าประหลาด.

คำถามเริ่มสั่นสะเทือนจิตใจของซูเหยา "ชู้ไปไหน? ทำไมถึงหายตัวไปพร้อมกับลูกสาวของฉัน? มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันหรือไม่?"

เธอเริ่มรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังถูกเชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้ง ซูเหยารู้สึกว่าการหายตัวไปของชู้คนนี้อาจจะไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ—มันอาจจะมีการวางแผนบางอย่างซ่อนอยู่.

ซูเหยาตัดสินใจหาคำตอบให้กับคำถามนี้ และเธอเลือกที่จะไปที่บริษัทที่สามีเธอทำงานอยู่ โดยหวังว่าจะได้คำตอบที่ชัดเจนเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ที่ไม่เพียงแต่เคยทำงานอยู่ในแผนกเดียวกับสามีเธอ แต่ยังเคยมีบทบาทในชีวิตของเขาอย่างมาก.

เมื่อเธอไปถึงที่ทำงานของสามี เธอก็พบว่าไม่มีใครรู้จักหรือเห็นชู้คนนั้นอีกต่อไป พนักงานในแผนกต่างๆ ต่างบอกว่าเธอได้ลาออกไปเมื่อหลายเดือนก่อน และไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน. ทุกคนดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงคำถามเกี่ยวกับเธอ แม้กระทั่งเพื่อนร่วมงานของสามีเธอที่เคยสนิทกับเขา ก็ไม่ยอมพูดถึงเรื่องนี้.

ซูเหยาเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ปกติ เมื่อไม่มีใครสามารถบอกเธอได้แม้แต่นิดเดียวเกี่ยวกับการหายตัวไปของชู้คนนั้น เธอกลับมารู้สึกถึงความเชื่อมโยงระหว่างการหายตัวไปของลูกสาวและผู้หญิงคนนั้นที่หายไปเช่นกัน. ซูเหยาเริ่มสงสัยว่ามันอาจจะไม่ใช่แค่การหายตัวไปทั่วไป แต่เป็นการหายตัวไปที่เกี่ยวข้องกับอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่เข้าใจ.

เธอไม่สามารถปล่อยให้ความสงสัยเหล่านี้ไปได้ง่ายๆ ด้วยความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้นในใจ ซูเหยาเริ่มเดินหน้าตามหาคำตอบที่ซ่อนอยู่ หลังจากพยายามหาข้อมูลจากหลายๆ แหล่ง ซูเหยาก็ได้พบร่องรอยหนึ่ง—ผู้หญิงคนนั้นเคยไปพักที่บ้านพักตากอากาศที่อยู่ห่างไกลจากเมือง แต่หลังจากนั้นไม่มีใครเห็นเธออีกเลย.

ซูเหยาจึงตัดสินใจเดินทางไปที่บ้านพักตากอากาศแห่งนั้น หวังว่าจะได้คำตอบที่เธอกำลังตามหา เมื่อไปถึงที่นั่น เธอพบว่ามีร่องรอยบางอย่างที่บ่งบอกถึงการมีอยู่ของชู้คนนั้นที่เคยพักอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปไหนและทำไมถึงหายตัวไป.

ซูเหยารู้สึกถึงความขมขื่นที่เจือปนกับความโกรธ เธอไม่สามารถปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านี้มาควบคุมชีวิตของเธอได้ แต่การหายตัวไปของชู้คนนี้ทำให้เธอมั่นใจขึ้นว่าอะไรบางอย่างไม่ปกติและมันอาจจะเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของลูกสาว.

คำถามที่วนเวียนในใจของซูเหยากลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า "ชู้ไปไหน? ทำไมทุกอย่างมันถึงเชื่อมโยงกันเช่นนี้? จะมีอะไรที่ซ่อนอยู่ในเงามืดของเหตุการณ์นี้หรือไม่?"

ซูเหยาตัดสินใจที่จะไม่ยอมแพ้และสู้ต่อไปเพื่อหาความจริง แม้ว่ามันจะต้องเจออุปสรรคมากมาย แต่เธอรู้ว่าเธอจะไม่หยุดจนกว่าจะได้คำตอบที่เธอต้องการ.

ซูเหยายืนอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศที่เธอเพิ่งเดินทางมาถึง สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของเธอ แต่เธอไม่ได้รู้สึกถึงความหนาวเหน็บนั้นเลย หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความกังวลและความสงสัยที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุด ความเงียบสงบของสถานที่แห่งนี้กลับทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด

เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ใช้มือผลักประตูที่ดูเหมือนจะถูกทิ้งร้างมานานให้เปิดออก เสียงบานพับที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ภายในบ้านมีฝุ่นเกาะหนาแน่น เฟอร์นิเจอร์ถูกคลุมด้วยผ้าขาวราวกับไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่มานานแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ซูเหยาต้องชะงักคือ แก้วกาแฟที่ยังมีคราบกาแฟแห้งกรังและรอยลิปสติกจางๆ อยู่บนขอบแก้ว

'มีคนอยู่ที่นี่เมื่อไม่นานมานี้...' เธอคิดในใจ

ซูเหยาเดินสำรวจไปรอบๆ จนไปหยุดที่โต๊ะทำงานเก่าตัวหนึ่ง เธอเปิดลิ้นชักออก และสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับกองเอกสารเก่าหลายแผ่นที่ถูกยัดไว้อย่างลวกๆ เธอหยิบมันขึ้นมาดู และพบว่ามันเป็นใบสมัครงานของผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อของเธอคือ 'หลิวเมิ่งฉี'

ซูเหยาจำชื่อนี้ได้ดี นี่คือผู้หญิงที่เป็นชู้กับสามีของเธอ ผู้หญิงที่หายตัวไปอย่างลึกลับพร้อมกับลูกสาวของเธอ

หัวใจของซูเหยาเต้นแรงขึ้น เธอไล่สายตาไปตามเอกสารอย่างรวดเร็ว และพบกับสิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ—จดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ

'ฉันต้องไปแล้ว พวกเขารู้แล้วว่าฉันอยู่ที่ไหน ถ้าคุณได้รับจดหมายนี้ แปลว่าฉันอาจจะไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป'

ซูเหยากำจดหมายแน่นในมือ ใครกันคือ 'พวกเขา' และทำไมหลิวเมิ่งฉีถึงต้องหนี? หรือว่าเธอไม่ได้หนี แต่ถูกพาตัวไป?

เธอหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมความตื่นตระหนกที่ก่อตัวขึ้นในอก ขณะที่กำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเธอ

ซูเหยาหันขวับไปตามเสียง ทว่าภายในห้องกลับว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แต่เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้จินตนาการไปเอง

'มีใครบางคนกำลังจับตาดูฉันอยู่'

เธอเริ่มรู้สึกได้ว่าความจริงที่เธอกำลังตามหา อาจจะอันตรายมากกว่าที่เธอคาดคิด เธอไม่รู้ว่าเธอเข้าใกล้คำตอบมากแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เธอแน่ใจคือ เธอจะไม่หยุดค้นหาความจริง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม...

ซูเหยายืนตัวแข็งทื่อ สายตาของเธอไล่ไปทั่วห้องเพื่อหาต้นตอของเสียงฝีเท้าที่ได้ยินเมื่อครู่ แต่ภายในห้องยังคงว่างเปล่า มีเพียงความเงียบที่ปกคลุมอยู่รอบตัว

เธอหายใจเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะหันกลับมามองจดหมายในมืออีกครั้ง คำพูดของหลิวเมิ่งฉีสะท้อนก้องอยู่ในหัวของเธอ 'พวกเขารู้แล้วว่าฉันอยู่ที่ไหน...' พวกเขาที่ว่าคือใครกันแน่? และทำไมเธอถึงต้องหนี?

ซูเหยาไม่รอช้า เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วค้นหาข้อมูลของหลิวเมิ่งฉีอย่างเร่งรีบ ทว่าไม่มีข้อมูลใหม่ ๆ ปรากฏขึ้นเลย นอกจากข่าวเก่าที่ว่าหลิวเมิ่งฉีและลูกสาวของเธอหายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อสามปีก่อน

แต่แล้วเสียงสัญญาณแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นอีเมลที่ส่งมาจากบัญชีที่ไม่รู้จัก

'ถ้าคุณต้องการรู้ความจริง มาพบฉันที่โกดังร้างท้ายเมืองคืนนี้'

ซูเหยาใจเต้นแรง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจไปยังสถานที่นัดหมาย

เมื่อเธอมาถึงโกดังร้าง บรรยากาศเงียบสงัดจนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง ซูเหยาค่อย ๆ ก้าวเข้าไปข้างใน ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากเงามืด

"เธอคือซูเหยาใช่ไหม?" เสียงแหบพร่าของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

ซูเหยาหันไปมอง และพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นคือหลิวเมิ่งฉี เธอดูซูบผอมและอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด "เธอ... ยังมีชีวิตอยู่?" ซูเหยาถามด้วยความตกตะลึง

หลิวเมิ่งฉีพยักหน้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "ฉันต้องหลบซ่อนตลอดสามปีที่ผ่านมา เพราะพวกเขาตามล่าฉัน"

"พวกเขาเป็นใคร?"

หลิวเมิ่งฉีสูดหายใจลึกก่อนจะเอ่ย "คนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ก็คือสามีของเธอเอง"

ซูเหยารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย สามีของเธอ... เป็นคนที่ทำให้หลิวเมิ่งฉีต้องหลบซ่อนมาตลอดอย่างนั้นหรือ? "เป็นไปไม่ได้..." เธอส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

"เขาเป็นคนบงการให้ฉันหายตัวไป เพราะฉันรู้ความลับของเขา" หลิวเมิ่งฉีกำมือแน่น "เขาไม่ได้เป็นเพียงนักธุรกิจธรรมดาอย่างที่เธอคิด แต่เขาเกี่ยวข้องกับองค์กรผิดกฎหมาย ฉันเผลอไปเจอหลักฐานสำคัญที่สามารถทำลายเขาได้... นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องหนี"

ซูเหยารู้สึกเหมือนลมหายใจของเธอขาดห้วง สามีของเธอไม่ใช่แค่คนทรยศในความรัก แต่ยังเป็นอาชญากรที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อปกปิดความจริง

"แล้วลูกสาวของเธอ?" ซูเหยาถาม

น้ำตาเอ่อขึ้นที่ดวงตาของหลิวเมิ่งฉี "ฉันซ่อนไว้กับคนที่ไว้ใจได้ เธอปลอดภัยดี"

ซูเหยากำมือแน่น ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น "ฉันจะช่วยเธอเปิดโปงความจริงนี้"

หลิวเมิ่งฉีมองเธอด้วยความประหลาดใจ "เธอแน่ใจเหรอ? นี่อันตรายมาก"

ซูเหยาพยักหน้า "ถ้าฉันไม่ทำ ฉันก็จะไม่มีวันหลุดพ้นจากเงาของเขาเหมือนกัน"

ทั้งสองสบตากันอย่างเข้าใจ และในคืนนั้นเอง การต่อสู้เพื่อความจริงของซูเหยาได้เริ่มต้นขึ้น...




แล้วเรื่องนี้ก่อนที่สองคนนี้เลิกกันนะครับ

[1819]

ตบๆเกลา ให้เข้ารูป ให้เข้าเรื่อง  ไม่หลวม
แล้ว เผยสาเหตุรายละเอียด  ความเป็นมาและจุดจบ ใหม่ ดีครับ แต่ก็ยังมีส่วน หลวมๆบางๆเยอะ ในเนื้อหา   ถ้า นับจากที่ไรท์บอกว่าืต้อนจบแล้ว   พ่อของลูกซูเหยาที่เป็นชู้ไปไหน   สามีซูเหยา มีชู้เหมือนกันเหรอ   แล้ว หลังจากเลิกกัน  อีตาซุ้้้้ง( นั้นก็คือไรท์)�แต่งเรื่องให้ตัวเองไปเป็นแฟนใหม่พระเอกซะงั้น  เอาฮา หรือจริงจังเนี้ย555 มาในช่วงไทม์ไลน์จบบริบูรณ์เหรอ   คือเนื้อเรื่อง และ ไทม์ไลน์มัน โดด ไปครับ  แต่ แนวเรื่อง ดี  เป็นกำลังใจห้ไรท์ครับ ค่อยๆปรับ ตบๆ เกลาๆ  หรือร่างเนื้อเรื่อง ก่อน  ขออนุญาติ คือไรท์ แต่งสด เลย  ถึง ได้ เอาตัวซุ้งเข้ามาก่อนหน้านี้ มาเป็นพระเอกม้าขาว เข้า มา ทั้ง 2 เรื่อง เลย ลัลลวงพราง และ เธอเป็นของ เขา   
 ปล. หมั่นไส้ิอีตาซุ้้ง  แทรกมาเป็นพระเอกขี่ม้าขาว ทั้ง2เรื่อง 555ิ ิ

[ชุ้ง]

แล้วทำไมเอาผมมาเป็นพระเอกไม่ได้หรอครับ

[swss2511]

ตัดเรื่องราวไม่ปะติดปะต่อจนสับสน