เฟรชชี่หมอผี ตอนที่ 2.5 พยาบาลกะดึก

[sim2000]

บางครั้ง... การแอบมองเพียงเสี้ยววินาที ก็อาจจุดประกายความปรารถนาที่ไม่อาจดับ... และนำไปสู่ค่ำคืนที่ไม่อาจลืม

เวลาเกือบเที่ยงคืนบนวอร์ดผู้ป่วยในพิเศษ แสงไฟส่วนใหญ่ถูกหรี่ลง บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงเดินตรวจของพยาบาลเวรดึกเป็นครั้งคราว โรเซ่ หรือ รสลิน พยาบาลสาวลูกครึ่งไทย-เกาหลี เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองสว่างที่ย้อมมาอย่างดี กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ปกติมักจะสดใสร่าเริง บัดนี้กลับฉายแววครุ่นคิด สับสน และ...ร้อนรุ่มอย่างประหลาด

ภาพเหตุการณ์เมื่อช่วงบ่ายยังคงติดตา... ไม่สิ ต้องย้อนไปตั้งแต่เมื่อวานซืน ตอนที่คนไข้เตียง 6 ห้อง 608 ฟื้นขึ้นมาครั้งแรกหลังจากหลับไปสามวันเพราะอุบัติเหตุ

เธอเป็นคนแรกที่เข้าไปเจอเขา... เด็กหนุ่มหน้าใสชื่อนนทวัฒน์ อายุแค่สิบแปด แต่พอเขาลืมตาขึ้นมาสบตากับเธอ... มันไม่ใช่แววตาของเด็กหนุ่มธรรมดา มันลึกล้ำ คมกริบ เหมือนมองทะลุเข้ามาในใจเธอ น้ำเสียงที่เขาใช้ตอบคำถามก็ดูสุขุมเกินวัย จนทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล รู้สึกประหม่าจนต้องรีบขอตัวออกมา แล้ววานให้ เนยทิพย์ หรือ พี่เนย เพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกัน เข้าไปวัดไข้แทน

ตอนนั้นเธอคิดว่าตัวเองแค่คิดมาก อาจจะเพราะเหนื่อย หรือเพราะเพิ่งอกหักจากแฟนเก่ามาหมาดๆ เลยอ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษ แต่แล้ว... ความสงสัยใคร่รู้ก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะแอบมองผ่านช่องกระจกเล็กๆ ที่ประตูห้อง 608 ตอนที่พี่เนยเข้าไป...

สิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอแทบหยุดหายใจ... เธอเห็นพี่เนย... พยาบาลรุ่นพี่ที่ดูเรียบร้อย แสนดี และขึ้นชื่อเรื่องความหัวอ่อน... กำลังนั่งอยู่บนขอบเตียงคนไข้! และเด็กหนุ่มคนนั้น... นนทวัฒน์... กำลังก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูพี่เนย ก่อนที่ทั้งคู่จะ... จูบกัน!

โรเซ่เบิกตากว้าง หัวใจเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมา เธอรีบหลบออกมาจากหน้าประตู แต่ภาพนั้นยังคงติดตา... เธอรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง มันผิดจรรยาบรรณอย่างร้ายแรง แต่ส่วนลึกในใจ... มันกลับรู้สึก... ตื่นเต้น... ร้อนผ่าว... และอิจฉาอย่างประหลาด

เธอไม่กล้ากลับไปแอบดูอีก แต่เสียงครางเบาๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากห้องนั้นเป็นครั้งคราว ก็ยืนยันสิ่งที่เธอกำลังจินตนาการได้เป็นอย่างดี... เด็กหนุ่มคนนั้น... นนทวัฒน์... เขามีอะไรบางอย่าง... บางอย่างที่อันตราย... และดึงดูดใจอย่างรุนแรง... เขาสามารถทำให้พยาบาลสาวแสนดีอย่างพี่เนยยอมทำเรื่องที่ไม่น่าเชื่อแบบนั้นได้...

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เห็นพี่เนยวิ่งหน้าตาตื่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าหลุดลุ่ยออกมาจากห้องนั้น ใบหน้าแดงก่ำเหมือนคนเพิ่งผ่านศึกหนัก... และแววตาที่ทั้งสับสน รู้สึกผิด แต่ก็แฝงความสุขสมบางอย่างเอาไว้

คืนนั้นทั้งคืน โรเซ่นอนแทบไม่หลับ ภาพของนนทวัฒน์... แววตาคมกริบคู่นั้น... คำพูดที่ทำให้เธอใจสั่น... และภาพสุดท้ายของพี่เนย... วนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา เธอรู้สึกทั้งกลัว ทั้งสงสัย และทั้ง... อยากรู้อยากเห็น... อยากสัมผัส... อยากเข้าใจ... ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมีอะไรดี? ทำไมถึงมีแรงดึงดูดรุนแรงขนาดนั้น? และ... เขาสามารถทำให้ผู้หญิงรู้สึก... แบบที่พี่เนยรู้สึกได้จริงหรือ?

วันนี้เป็นเวรดึกของเธออีกครั้ง และนนทวัฒน์ก็จะออกจากโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้แล้ว... นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย... โอกาสที่จะไขความสงสัย... โอกาสที่จะ... ลอง...

ความคิดนั้นทำให้ใบหน้าของโรเซ่ร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง เธอส่ายหัวแรงๆ พยายามขับไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกไป เธอเป็นพยาบาลนะ! จะทำเรื่องผิดจรรยาบรรณแบบนั้นได้อย่างไร? แต่น้ำเสียงอีกส่วนหนึ่งในใจก็กระซิบแย้ง... ก็แค่ลองดู... ไม่มีใครรู้หรอกน่า... เด็กนั่นก็ดูไม่ธรรมดา... อาจจะเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำก็ได้... ดีกว่าจมอยู่กับความเศร้าเรื่องแฟนเก่าไม่ใช่เหรอ?

โรเซ่ลุกขึ้นยืน เดินไปเช็คไฟล์คนไข้ที่ห้องเก็บเอกสาร เธอเปิดหาแฟ้มของ นนทวัฒน์... อายุ 18 ปี นักศึกษาใหม่วิศวะ ม.X ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ กะโหลกร้าว มีเลือดคั่งในสมองเล็กน้อย แต่ฟื้นตัวเร็วผิดปกติ... ไม่มีประวัติแพ้ยา ไม่มีโรคประจำตัว... ข้อมูลทุกอย่างดูปกติธรรมดา ขัดแย้งกับ "บางอย่าง" ที่เธอสัมผัสได้จากตัวเขาอย่างสิ้นเชิง

เขาเป็นใครกันแน่? เด็กหนุ่มธรรมดาที่แค่ฟื้นจากอุบัติเหตุ? หรือมีอะไรมากกว่านั้นซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางสุขุมและแววตาคมกริบคู่นั้น?

ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ยิ่งอยากรู้... ความปรารถนาที่ถูกจุดขึ้นเมื่อวานมันโหมกระพือแรงขึ้นเรื่อยๆ จนยากจะควบคุม เธอรู้ว่ามันเสี่ยง... เสี่ยงต่อหน้าที่การงาน เสี่ยงต่อชื่อเสียง... แต่ความเย้ายวนของสิ่งที่ไม่รู้จักมันช่างหอมหวานเหลือเกิน

เธอเหลือบมองนาฬิกา... ตีหนึ่งกว่าแล้ว... วอร์ดเงียบสงัด คนไข้ส่วนใหญ่หลับหมดแล้ว มีเพียงพยาบาลอีกคนนั่งสัปหงกอยู่ที่เคาน์เตอร์ไกลๆ...

เอาวะ! ลองดูสักตั้ง! โรเซ่ตัดสินใจในที่สุด เธอสูดหายใจลึก เรียกความมั่นใจที่อาจจะดูบ้าบิ่นของตัวเองกลับมา เธอเป็นสาวลูกครึ่งเกาหลี ผมบลอนด์นะ! เรื่องแค่นี้... ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย!

โรเซ่เดินกลับไปที่ห้องพักพยาบาล ส่องกระจกเช็คความเรียบร้อย เรือนผมสีบลอนด์ทองถูกมัดรวบไว้เรียบร้อยตามระเบียบ ใบหน้าลูกครึ่งที่แต่งแต้มเครื่องสำอางบางๆ ดูสดใสกว่าเมื่อตอนหัวค่ำเล็กน้อย... อาจจะเพราะความตื่นเต้นที่กำลังจะทำอะไรนอกกรอบ เธอกัดริมฝีปากเบาๆ เติมลิปกลอสสีชมพูอ่อนให้ดูชุ่มฉ่ำขึ้นอีกนิด ปลดกระดุมเสื้อพยาบาลเม็ดบนออกหนึ่งเม็ด เผยให้เห็นร่องอกขาวเนียนเพียงเล็กน้อย... แค่พองาม... ไม่โจ่งแจ้งเกินไป

เธอหยิบปรอทวัดไข้และเครื่องวัดความดันติดมือไปด้วย เพื่อใช้เป็นข้ออ้างที่สมเหตุสมผลที่สุด หายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง แล้วเดินตรงไปยังห้อง 608... ห้องของนนทวัฒน์

หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งใกล้ถึงหน้าห้อง ยิ่งรู้สึกเหมือนขาสั่น มือเย็นเฉียบ... นี่เธอกำลังจะทำบ้าอะไรเนี่ย? แต่พอคิดถึงแววตาคู่นั้น... ความอยากรู้ก็เอาชนะความกลัวได้

เธอเคาะประตูเบาๆ สองสามครั้ง... เงียบ... หรือว่าเขาหลับไปแล้ว?

"คุณนนท์คะ... หลับหรือยังคะ? พยาบาลมาวัดไข้อีกรอบค่ะ" เธอตัดสินใจลองเรียกดู

เงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะมีเสียงตอบกลับมา... เสียงทุ้มนุ่มที่ทำให้เธอใจสั่นเมื่อวาน...

"ยังครับ... เชิญครับ"

โรเซ่กลืนน้ำลาย เปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ...

นนทวัฒน์ไม่ได้หลับ เขานั่งพิงหัวเตียง อ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ใต้แสงไฟหัวเตียง เมื่อเห็นเธอเข้ามา เขาก็วางหนังสือลง มองเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก... แต่โรเซ่รู้สึกได้ว่ามันมีความประหลาดใจ... และ... ความรู้ทัน... ซ่อนอยู่

"รบกวนเวลาพักผ่อนหรือเปล่าคะ พอดีถึงรอบวัดสัญญาณชีพ..." โรเซ่พยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด แต่เสียงก็ยังสั่นเล็กน้อย

"ไม่รบกวนหรอกครับ ผมก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนกัน" คมตอบ ยิ้มบางๆ "พี่พยาบาล... โรเซ่... ใช่ไหมครับ?" เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง เหมือนต้องการตอกย้ำว่าเขาจำเธอได้

"ค่ะ... โรเซ่ค่ะ" เธอตอบ พยายามสบตาเขาตรงๆ แต่ก็ต้องหลบสายตาคมกริบคู่นั้นอยู่ดี

"กะดึกนี่คงเหนื่อยน่าดูนะครับ" คมชวนคุยต่อ น้ำเสียงสบายๆ แต่โรเซ่รู้สึกว่าทุกคำพูดของเขามีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ "ขอบคุณนะครับที่ยังอุตส่าห์มาดูแลคนไข้ถึงห้อง"

"เป็นหน้าที่ค่ะ" โรเซ่ตอบ เดินเข้าไปใกล้เตียง เตรียมจะวัดความดัน

"หน้าที่... หรือว่า... มีอย่างอื่นด้วย?" คมถามต่อ ตรงไปตรงมาจนโรเซ่สะดุ้งเล็กน้อย

"คะ... คุณนนท์หมายความว่ายังไงคะ?" เธอถามเสียงหลง

คมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ "ผมก็แค่... รู้สึกได้ว่าพี่โรเซ่... มีอะไรบางอย่างในใจ... ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว... ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก" เขาจ้องมองเธอเขม็ง "แล้วก็... เมื่อตอนบ่าย... พี่ก็ดูสนใจห้องนี้เป็นพิเศษเลยนะครับ"

โรเซ่หน้าแดงก่ำ... เขารู้! เขารู้ว่าเธอแอบดู!

"พี่... พี่แค่..." เธอพยายามจะแก้ตัว แต่ก็พูดไม่ออก

"ไม่เป็นไรหรอกครับ" คมพูดแทรกขึ้น น้ำเสียงอ่อนลง แต่แฝงพลังดึงดูด "ผมเข้าใจ... บางทีคนเราก็มีความอยากรู้อยากเห็น... มีความปรารถนา... ที่ซ่อนไว้ข้างใน... มันไม่ใช่เรื่องผิดเลยนะ"

เขาเอื้อมมือมาสัมผัสปลายคางของเธอ เชยให้เงยหน้าขึ้นสบตา "โดยเฉพาะ... กับผู้หญิงสวยๆ ผมบลอนด์ ตาสวยๆ อย่างพี่... ความปรารถนามันยิ่งดูน่าค้นหา"

คำชมและการสัมผัสที่ตรงไปตรงมานั้นทำให้โรเซ่แทบละลาย เธอรู้สึกเหมือนสมองว่างเปล่า ร่างกายร้อนวูบวาบ ความกลัวและความลังเลหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความต้องการที่พุ่งพล่านขึ้นมาอย่างรุนแรง... เธออยากให้เขาสัมผัสมากกว่านี้... อยากให้เขาพูดมากกว่านี้... อยากรู้... ว่าเขาจะพาเธอไปถึงจุดไหน...

"นะ... นนท์..." เธอครางชื่อเขาออกมาอย่างลืมตัว

"ครับ... พี่โรเซ่..." คมกระซิบตอบ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ "คืนนี้... อยากให้ผมช่วย... ปลดปล่อยความปรารถนาที่ซ่อนไว้... ไหมครับ?"

โรเซ่หลับตาลงช้าๆ เป็นคำตอบ...

จูบครั้งนี้แตกต่างจากที่คมจูบพี่เนย มันไม่ได้เริ่มต้นด้วยความอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลม แต่เริ่มด้วยความร้อนแรง เผ็ดร้อน เพื่อตอบสนองความอยากรู้และความกล้าของโรเซ่ ลิ้นของทั้งคู่พันเกี่ยวกันอย่างดูดดื่ม แลกเปลี่ยนรสชาติและความปรารถนาอย่างไม่มีใครยอมใคร

โรเซ่ไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนพี่เนย เธอเคยมีแฟนมาก่อน แม้จะเพิ่งเลิกราไป แต่เธอก็ตอบสนองจูบของคมได้อย่างถึงใจ วงแขนโอบรอบคอเขาแน่น มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกลุ่มผมสีดำหนานุ่มของร่างนนท์ อีกข้างลูบไล้แผ่นหลังที่ถึงแม้จะดูผอมบาง แต่ก็สัมผัสได้ถึงความแข็งแรงที่ซ่อนอยู่

คมดันร่างของโรเซ่ไปชิดผนังห้อง กดจูบลงมาอย่างต่อเนื่อง มือไม้เริ่มซุกซนลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างภายใต้ชุดพยาบาล เขาบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงอย่างมันมือ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อ ลูบไล้หน้าท้องแบนราบ และเลื่อนขึ้นไปกอบกุมทรวงอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ใต้บราเซียร์ลูกไม้สีดำ

"อืมมม... ซ่อนรูปเหมือนกันนะเรา" คมกระซิบชมข้างหู ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดต้นคอจนโรเซ่ขนลุกซู่

"บ้า..." โรเซ่ทุบหลังเขาเบาๆ แต่ใบหน้าแดงก่ำและแววตาที่ฉ่ำเยิ้มบ่งบอกว่าเธอพอใจกับคำชมนั้น

เสื้อผ้าถูกถอดออกอย่างรวดเร็วกว่าครั้งก่อน ต่างฝ่ายต่างช่วยกันปลดเปลื้องพันธนาการ เผยให้เห็นเรือนร่างที่ซ่อนไว้ โรเซ่มีรูปร่างที่ดีกว่าที่คมคิด ผิวขาวอมชมพู หน้าอกอิ่มเต็ม สะโพกผาย และส่วนเว้าส่วนโค้งที่ชัดเจน เรือนผมสีบลอนด์ทองที่หลุดลุ่ยลงมาปรกใบหน้ายิ่งขับเน้นให้เธอดูเซ็กซี่และยั่วยวนใจ

คมเองก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเช่นกัน ร่างกายของนนท์นั้นสมส่วนแข็งแรงตามวัย กล้ามเนื้อไม่ใหญ่โตแต่ก็เห็นเป็นลอนชัดเจน ผิวขาวเนียนละเอียดตัดกับดวงตาคมเข้มที่เต็มไปด้วยประสบการณ์... เป็นส่วนผสมที่อันตรายอย่างยิ่งสำหรับหัวใจผู้หญิง

โรเซ่ไล้ปลายนิ้วไปตามแผงอกของคมอย่างหลงใหล "ไม่น่าเชื่อเลยนะ... ว่าเด็กอายุสิบแปด... จะมีสายตาแบบนี้ได้"

"ผมอาจจะ... แก่กว่าที่คุณคิดก็ได้นะ" คมตอบยิ้มๆ แต่ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เขาก้มลงจูบซอกคอเธออีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงต่ำ... ไปยังยอดอกสีชมพูระเรื่อ...

"อ๊ะ!" โรเซ่ร้องเสียงหลงเมื่อเขาใช้ลิ้นตวัดหยอกเย้าอย่างช่ำชอง ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่วร่างจนเธอต้องแอ่นอกรับสัมผัสนั้นอย่างลืมตัว

คมไม่ได้หยุดแค่นั้น เขายังคงใช้ริมฝีปากและลิ้นสร้างความสุขสมให้เธอต่อไป ลากไล้ลงมายังหน้าท้องแบนราบ และต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงจุดซ่อนเร้นที่เริ่มชุ่มฉ่ำด้วยน้ำหวานแห่งความปรารถนา

"นะ... นนท์! ไม่เอา... ตรงนั้น..." โรเซ่ร้องห้ามเสียงสั่น พยายามหนีบขาเข้าหากันด้วยความเขินอาย แต่ก็ไร้ผล คมใช้มือเพียงข้างเดียวจับขาเรียวของเธอแยกออกจากกัน ก่อนจะใช้ลิ้นร้อนๆ สัมผัสกับกลีบกุหลาบงามอย่างจาบจ้วง

"อ๊าาาา!" โรเซ่กรีดร้องออกมาอย่างสุดกลั้น ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำแบบนี้กับเธอมาก่อน ความรู้สึกทั้งเสียวซ่าน ทั้งวาบหวาม ทั้งน่าอาย ปนเปกันไปหมด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามัน... รู้สึกดี... ดีมากๆ...

คมยังคงมอบความสุขให้เธอด้วยปากและลิ้นต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งโรเซ่ทนไม่ไหว ร่างกายสั่นสะท้านและปลดปล่อยน้ำหวานออกมาเป็นครั้งแรกของค่ำคืนนี้

หลังจากพักให้เธอหายใจหายคอได้ครู่หนึ่ง คมก็ตัดสินใจว่าถึงเวลาสำหรับบทเรียนหลักแล้ว เขาดึงร่างของโรเซ่ให้ลุกขึ้นยืนพิงผนัง ยกขาเรียวข้างหนึ่งของเธอขึ้นพาดบ่าเขา ก่อนจะสอดใส่ความเป็นชายที่แข็งขืนเต็มที่เข้าไปในช่องทางรักที่ยังคงคับแน่นแต่ก็พร้อมรับการรุกรานแล้ว

"อ๊า... แน่นจัง..." คมคำรามออกมาเบาๆ รู้สึกถึงความแตกต่างจากครั้งก่อนอย่างชัดเจน

โรเซ่เองก็รู้สึกถึงความใหญ่โตที่เข้ามาเติมเต็มช่องว่างภายในอย่างพอดิบพอดี เธอครางออกมาอย่างสุขสม วงแขนโอบรอบคอคมไว้แน่น ขยับสะโพกรับจังหวะที่เขาเริ่มกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างช้าๆ แต่มั่นคง

จังหวะรักครั้งนี้ดุดันและเผ็ดร้อนกว่าครั้งที่แล้วมาก อาจจะเพราะโรเซ่เองก็มีความต้องการสะสมอยู่ หรือเพราะคมเองก็ต้องการ "พลังงาน" เพื่อยืนยันการค้นพบของเขา เสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะหนักหน่วง ผสมผสานกับเสียงครางกระเส่าของโรเซ่และเสียงลมหายใจหอบหนักของคม

ทั้งคู่เปลี่ยนท่วงท่าไปหลายครั้ง บางครั้งคมก็เป็นฝ่ายคุมเกมด้วยความแข็งแรงและประสบการณ์ บางครั้งโรเซ่ก็เป็นฝ่ายรุกกลับด้วยลีลาที่ซ่อนเร้นไว้อย่างน่าประหลาดใจ เธออาจจะดูเป็นสาวลูกครึ่งเปรี้ยวๆ แต่เรื่องบนเตียงก็ถือว่าเด็ดเดี่ยวไม่เบา

"แรงอีก... นนท์... อ๊ะ... ตรงนั้น... ใช่..." โรเซ่ร้องบอกอย่างไม่รู้จักอาย ชี้นำให้คมสัมผัสจุดกระสันของเธอได้อย่างแม่นยำ

คมสนองตอบทุกความต้องการของเธอ กระแทกกายเข้าใส่ด้วยความเร็วและแรงที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกถึงพลังงานที่กำลังก่อตัวขึ้นในร่างของโรเซ่อีกครั้ง... พลังงานที่ร้อนแรงและดูเหมือนจะ "เข้มข้น" กว่าที่ได้รับจากพี่เนยเสียอีก!

"จะ... จะเสร็จแล้ว... อ๊าาาา!" โรเซ่กรีดร้องออกมาอีกครั้ง ร่างกายเกร็งกระตุกอย่างรุนแรงยิ่งกว่าครั้งแรก ดวงตาเบิกโพลง สมองขาวโพลนไปชั่วขณะ

วินาทีนั้น! พลังงานมหาศาลระลอกใหม่ไหลทะลักเข้าสู่ร่างของคม! มันมากกว่าครั้งก่อนหลายเท่า! เขารู้สึกได้ถึงพลังอาคมที่ฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็ว เส้นสายพลังงานในร่างเริ่มเชื่อมต่อกันอีกครั้ง ความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน... กลับสู่ตัวตนที่แท้จริงของเขา...

คมเร่งจังหวะสุดท้าย กระแทกกระทั้นเข้าใส่สุดแรงเกิด ก่อนจะปลดปล่อยพลังงานของตัวเองเข้าไปในร่างของโรเซ่จนหมดสิ้น เสียงคำรามก้องดังออกมาจากลำคอ ก่อนที่ร่างสูงจะทรุดลงเล็กน้อย หอบหายใจอย่างหนักหน่วง

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง มีเพียงเสียงหอบหายใจของคนทั้งสอง โรเซ่ยืนพิงผนัง ขาสั่นจนแทบยืนไม่อยู่ แต่ใบหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขสมอย่างถึงขีดสุด... สมใจ... อย่างที่เธอต้องการจริงๆ

"สุดยอด..." เธอพึมพำออกมาเบาๆ มองใบหน้าคมคายที่ซบอยู่กับไหล่เธอด้วยแววตาที่ทั้งชื่นชมและหลงใหล

คมเงยหน้าขึ้น มองสบตาเธอ "พี่ก็เหมือนกัน... โรเซ่... เผ็ดร้อนสมชื่อจริงๆ" เขายิ้มให้ ก่อนจะค่อยๆ ถอนกายออก

ทั้งคู่ช่วยกันแต่งตัวอย่างเงียบๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน... ความพึงพอใจ ความลับ และความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ถูกโยนทิ้งไปชั่วคราว

"พี่... ต้องไปแล้วล่ะ" โรเซ่พูดขึ้นก่อน หลังจากดูนาฬิกา "ใกล้จะเช้าแล้ว..."

"ครับ" คมพยักหน้า "ขอบคุณนะครับ... สำหรับคืนนี้"

"พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณ" โรเซ่ยิ้มเขินๆ "แล้ว... เราจะได้เจอกันอีกไหม?" เธอถามอย่างมีความหวัง

"ผมจะออกจากโรงพยาบาลพรุ่งนี้แล้ว..." คมตอบ укเลี่ยง "แต่... อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ จริงไหม?" เขายักคิ้วให้เล็กน้อย

โรเซ่หัวเราะเบาๆ "นั่นสินะ" เธอเดินไปหยิบเครื่องมือวัดไข้ที่วางลืมไว้ ก่อนจะหันมามองคมเป็นครั้งสุดท้าย "ดูแลตัวเองดีๆ นะ... นนท์" แล้วเธอก็เปิดประตูเดินจากไป ทิ้งกลิ่นน้ำหอมจางๆ และความทรงจำอันเร่าร้อนไว้เบื้องหลัง

อาจารย์คมมองตามร่างนั้นไปจนลับสายตา ก่อนจะถอนหายใจยาว... เขารู้สึกถึงพลังงานอาคมที่เพิ่มพูนขึ้นในร่างอย่างชัดเจน มันเกือบจะกลับมาเท่ากับตอนที่เขายังอยู่ในร่างเดิมแล้ว! การค้นพบนี้มันช่าง... ยอดเยี่ยม... แต่ก็อันตราย...

เขามองไปรอบๆ ห้อง... ทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... แต่เขารู้ดีว่าคืนนี้มันเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่าง... ทั้งความเข้าใจในพลังใหม่... และความสัมพันธ์ที่อาจจะก่อตัวขึ้นกับพยาบาลสาวผมบลอนด์คนนั้น...

และที่สำคัญที่สุด... พลังที่ได้มานี้... มันจะพอรับมือกับปัญหาที่เขากำลังจะเจอ... ทั้งจากอดีต... และจากความลับของเจ้าของร่างคนเดิม... หรือไม่?

ติดตามตอนต่อไปที่

https://www.readawrite.com/a/fb34101364e5b1cb876ea904f8177793

[dick1050]

เสียดายกำลังสนุก แต่ไม่ค่อยสะดวกที่จะสมัครเวปใดๆที่ต้องส่งบัตรประชาชนถึงจะให้ลบบางส่วนได้ ลองนำไปที่เวปอื่นๆอีกซิครับ จะได้ตามไปอุดหนุน

[tuktong21]

พลังงานเช่นนี้อยากเติมเต็มบ้างจังเลย

[ponggunyuki2527]

ตอนนี้ ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ กำลสนุก เนื้อเรื่องผูกปม ดี

[therasak]

เหมือนฝึกวิชาดูดพลังชีวิตเลย  ถ้ามีการเดินพลังทะลวงจุดชีพจรก็กำลังภายในทันที

[Skyioi]

ขอบคุณ​ครับ
งานนี้มีอัพเลเวล