Koy 2nd Generation ep 9 by ukisa

[icejet]

"เห้ยไปไหนมาวะ ทำไมเพื่อมาวะเนี่ย" เจ
    "เออๆ กูไปธุระมา"
    "แล้วทำไม มึงยังใส่ชุดเดิมวะเนี่ย"
    "ชุดเดิมที่ไหนหละ"
    "ก็มันชุดเดิมนี่หว่า"
    "เออๆ คืนนี้แกว่างไหม"
    "จะชวนไปเที่ยวไหนวะ"
    แป้งมาพอดี
    "มาแล้วหรอ"
    "อืม"
    "ว่าไงคืนนี้จะชวนกูไปเที่ยวไหน"
    "ไม่ได้ชวนไปเที่ยว แต่จะชวนไปเล่นดนตรีโว้ย"
    "เล่นดนตรีอะไร" แป้ง
    "เล่นดนตรีสด เล่นที่ร้านพี่ที่รู้จักคนนึง"
    "เห้ย จริงหรอ ดีหวะ แต่กูจะขนกลองไปยังไงวะ พวกมึงสบายเลยหิ้วแอมป์สะพายกีต้าร์กันไปก็ก็พอแล้ว"
    "เออนั่นซิกูลืมไปเลย"
    "นี่พวกแกถามชั้นหรือยังว่าอยากจะไปด้วยหรือเปล่า" แป้ง
    "ทำไมวะแป้ง แกกลับดึกนิดๆ หน่อยๆ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" เจ
    "เห้ย ชั้นเป็นผู้หญิงนะโว้ย"
    "อ้าวกูก็นึกว่ามึงเป็นผู้ชายซะอีก"
    "ไอ้บ้าไอ้เจ"
    "เอาน่าๆ แป้งมันก็พูดถูก มันกลับดึกๆ ก็อันตรายเหมือนกันนะ"
    "อันตรายอะไร หรือว่าอันตรายกับคนที่บังเอิญเจอมันระหว่างทางที่มันกลับบ้านวะ" ไอ้เจหัวเราะ
    "ไอ้เจมึง"
    ผมจับแขนแป้งไว้ไม่ให้เอาเบสฟาดหัวไอ้เจ
    "มึงดูซิเห็นไหมว่าไอ้แป้งเนี่ยมันอันตรายแค่ไหน"
    "ไอ้บี ชั้นจะตีหัวมัน"
    "ไม่เอาน่าๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว เอางี่แล้วกัน หลังเล่นเสร็จชั้นจะไปส่งแป้งที่บ้านดีไหม"

    แป้งท่าทีเปลี่ยนไป "ถ้าบีน้อยอยากไปเล่นที่ร้านนั้น แป้งจะยอมไปเล่นด้วยก็ได้"
    "อะไรวะ อยู่ๆ ก็เปลี่ยนใจ" เจ
    "แล้วแกจะทำไมไอ้เจ"
    "พอน่าๆ แค่นี้แหละ ตอนนี้ก็มาช่วยกันคิดก่อนแล้วกันว่าจะเล่นเพลงอะไรกันบ้าง"
    "ไอ้บีน้อย กูว่าก่อนที่จะคิดว่าเล่นเพลงอะไร กูว่ามึงช่วยกูคิดก่อนดีกว่าว่ากูจะขนกลองชุดไปได้ยังไง แถมนี่ยังเป็นของมหาลัยอีก ถ้ายามเห็นกูมีหวังโดนจับแน่ๆ หวะ"
    "นั่นซิ" ผมเองก็คิดไม่ออก

    แต่อยู่ประตูห้องซ้อมก็เปิดออก แล้วคนที่ผมไม่อยากเจอก็เดินเข้ามา

    "ว่าไงไอ้ตัวเล็ก อยู่นี่เองหรอ"
    "สวัสดีครับคุณลุง" "สวัสดีค่ะคุณลุง"
    "สวัสดี ขอลุงคุยกับบีน้อยหน่อยได้ไหม"
    "ได้ครับ ไปแป้งไปหาอะไรกินกันดีกว่า"

    เจมันดึงแขนแป้งออกจากห้องไปจนเหลือแค่ผมกับคุณพ่อ

    "ทำไมไม่กลับบ้าน"
    "คือ ผมไปค้างบ้านเพื่อนมา"
    "แล้วทำไมต้องค้างบ้านเพื่อนด้วยหละ"
    ผมรู้สึกอึดอัดที่โดนคุณพ่อซักแต่ก็ต้องตอบ "ผม อืม ผมเล่นดนตรีที่ร้านเหล้าของรุ่นพี่จนดึก ผมเลยไม่ได้กลับบ้าน"
    "อืม แล้วทำไมไม่โทรบอก แถมยังปิดโทรศัพท์อีก"
    "ถ้าผมโทรบอกคุณพ่อก็คงบังคับให้ผมกลับบ้าน แล้วถ้าผมเปิดโทรศัพท์ไว้คุณพ่อก็คงโทรตามผมทั้งคืนจนผมสุดท้ายผมก็ต้องโดนบังคับให้กลับบ้านอยู่ดี"

    เผียะ คุณพ่อตบหน้าผมถึงจะดูเหมือนคุณพ่อพยายามยั้งมือแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกหน้าชา ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยโดนตีเลยซักครั้งแต่วันนี้ผมกลับโดนคุณพ่อตบหน้า

    "ทำไม ผมไม่มีสิทธิตัดสินใจอะไรเองบ้างหรอ ผมต้องตกอยู่ใต้เงาคุณพ่อตลอดไปหรือยังไง"
    "แกฟังนะ ตั้งแต่แกเข้ามหาลัย ชั้นก็ไม่เคยเห็นแกเป็นเด็กอีก ตอนนี้ไม่ว่าแกจะไปค้างบ้านเพื่อน หรือแกจะไม่กลับบ้านเลย ชั้นก็ว่าอะไรแกหรอก ถ้าแกคิดว่าสิ่งที่แกทำมันถูกต้อง"
    "แล้วคุณพ่อตบหน้าผมทำไม"
    "ทำไมหนะหรอ ก็สิ่งที่แกทำมันทำให้คนที่ชั้นรักเสียใจ"
    พอผมได้ฟังผมก็ถึงกับน้ำตาไหล
    "แกจะไม่แคร์ชั้น ชั้นก็ไม่ว่าแกหรอกนะ แต่แม่ๆ ของแกหละ เมื่อคืนนี้แม่แก 3 คนรอแกอยู่จนเช้า และก็พยายามโทรหาแกทั้งคืน ถ้าแกคิดว่าที่แกทำไปมันถูก ต่อไปชั้นก็จะไม่ยุ่งกับแกอีกแล้ว แกอยากจะทำอะไรตามใจแก"
    ผมคิดได้ว่าผมทำผิดไปจริงๆ ที่ทำให้แม่ๆ ผมเป็นห่วง ที่จริงคุณพ่อน่าจะตบหน้าผมให้เต็มแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ
    "คุณพ่อ ผม ผมขอโทษครับ"
    "ไปบอกแม่ๆ แกเถอะ เพราะเมื่อคืนชั้นไม่ได้รอแก ถ้าแกสำนึกตัวได้ก็โทรไปหาแม่ๆ แกซะ แล้วต่อไปถ้าอยากจะกลับดึกหรืออยากจะไปค้างที่ไหนก็บอกแม่ๆ แกด้วย อย่าให้แม่ๆ แกต้องเป็นห่วงแบบนี้อีก"
    "ครับ คุณพ่อ"
    "ชั้นไม่มีอะไรจะพูดแล้ว สรุปคืนนี้แกจะกลับดึกอีกใช่ไหม"
    "คือ ผม ผมจะไม่ไปแล้วครับ"
    "ไม่ได้ เป็นลูกผู้ชายรับปากเค้าไปแล้วก็ต้องทำตามที่รับปากไว้ ชั้นจำไม่ได้ว่าเคยสอนให้แกเหยาะแหยะแบบนี้นะ โทรหาแม่ๆ แกซะว่าคืนนี้แกจะกลับดึกหรือจะไปค้างที่ไหน ไม่มีใครเค้าห้ามแกหรอก"
    "ครับ"
    "เรื่องกลองชั้นจะจัดการให้ แต่ แต่ถ้าแกคิดว่าสามารถทำเองได้ชั้นก็จะไม่ยุ่ง"

    คุณพ่อเดินออกจากห้องไป ผมรีบหยิบโทรศัพท์มาเปิด miss call 100 กว่าครั้ง มีทั้งเบอร์บ้านเบอร์แม่ก้อย แม่แนน และแม่เจน แต่ไม่มีเบอร์คุณพ่อ พอผมเปิดเครื่องไม่ถึง 5 นาที คุณแม่ก้อยก็โทรเข้ามาทันที ผมร้องไห้จนพูดสายไม่รู้เรื่อง แต่ผมก็พยายามพูดขอโทษแม่ก้อย จากนั้นผมก็ขอพูดกับแม่เจน ผมขอพูดกับแม่แนนเป็นคนสุดท้ายเพราะผมกลัวแม่แนนจะว่าผม แต่แม่แนนกลับไม่ว่าอะไร

    หลังจากโทรศัพท์เสร็จ เจกับแป้งก็เข้ามา ผมรีบเช็ดน้ำตา

    "เป็นไงบ้าง คุณพ่อนายพูดอะไรกับนายหรอ" แป้ง
    "ก็แค่มาเตือนสติอะไรเรานิดหน่อยเท่านั้นแหละ"
    "เออ เมื่อกี่คุณพ่อนายจะหารถขนกลองให้"
    แป้งรีบกระแทกศอกไปที่ท้องเจ
    "อ้อ เออๆ ถ้านายไม่ชอบใจ เราหายืมรถรุ่นพี่ซักคนแทนก็ได้"
    "ไม่เป็นไรหรอก มาหารถใหม่ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว เรามาซ้อมเพลงที่เล่นกันคืนนี้ดีกว่า"
    "เออนั่นซิ" แป้ง

    พวกเราช่วยกันเลือกเพลงแล้วก็เริ่มซ้อมเพลงกัน หลังจากถูกคุณพ่อตบหน้า ผมก็รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นไม่ใช่ลูกแหง่ที่มีแต่คนคอยเอาใจอีกต่อไปแล้ว และหลังจากนี้ผมจะไม่ทำให้พวกคุณแม่ต้องคอยเป็นห่วงผมอีกแล้ว

    พี่ก้อยแวะมาหาผมที่ห้องซ้อมและถามเรื่องที่ผมจะไปเล่นดนตรีคืนนี้

    "พอดีพี่ไม่ว่างนะ คืนนี้พี่คงไปด้วยไม่ได้"
    "ทำไมหละครบพี่ก้อย"
    "เออ คือพรุ่งนี้พี่มีเทส เลยอยากอยู่ห้องอ่านหนังสือ"
    "ครับ"
    "ถ้าบีน้อยไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ เดี๋ยวพี่บอกพี่นิดให้"
    "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรับปากไปแล้ว ยังไงก็ต้องไปครับ"
    "จ๊ะ งั้นพี่กลับหอก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"
    "ครับ"
    หลังจากพี่ก้อยไปแอนก็มาหาผม
    "วันนี้ว่างไหม แอนอยากชวนบีน้อยไปที่ห้องแอนหน่อย"
    "เออ บีต้องไปเล่นดนตรี"
    "หรอ เสียดายจัง"
    "แต่แอนไปกับบีก็ได้นะ"
    "อืม แอนก็อยากไปนะ แต่ช่วงนี้แอนไม่อยากนอนดึก เดี๋ยวหน้าโทรม อืมคุณแม่บีน้อยบอกหรือยังว่าแอนกำลังจะได้เดินแบบจริงๆ แล้วนะ"
    "จริงหรอเมื่อไหร่หละ"
    "ต้นเดือนหน้า ตอนนี้แอนเลยพยายามรักษาหน้ารักษาหุ่น"
    "ดีใจด้วยนะ"
    "ขอบใจนะ ที่จริงแอนก็กะจะชวนบีน้อยไปห้องเพื่อฉลองเรื่องนี้กัน แต่ไม่เป็นไรเอาไว้วันหลังก็ได้ อืมแอนไปซ้อมละครก่อนนะ"
    "อ้าว นี่เพิ่งบ่ายสองทำไมซ้อมละครกันแล้วหละ"
    "ก็แอนขอเองแหละ แอนไม่อยากกลับดึกไง"
    "อืมๆ"
    "งั้นแอนไปนะ บาย คืนนี้กลับถึงบ้านแล้วโทรมานะ"
    "เออ บีคงกลับดึก แอนคงหลับไปแล้วหละ"
    "อืม งั้นพรุ่งนี้โทรหาแอนตอนเช้านะ"
    "ก็ได้ บาย"
    "บายจ๊ะ"
    หลังจากนั้นผมก็ซ้อมดนตรีต่อจน 5 โมงเย็นก็ถึงคิดฟ้ามาหาผมบ้าง
    "บีน้อยหายไปไหนมา ทำไมตอนเช้าไม่เข้าเรียนหละ"
    "คือ เราไปธุระมาหนะ"
    "อย่าหยุดบ่อยนะเดี๋ยวชั่วโมงเรียนไม่พอ"
    "อืม เราจะพยายามไม่หยุดอีก"
    "งั้น ฟ้ากลับก่อนนะคุณพ่อมารับด้วยวันนี้ คืนนี้โทรมานะ"
    "อืม คงดึกๆ หน่อยนะ เราไปเล่นดนตรี"
    "โทรมาแล้วกันถ้าฟ้ายังไม่นอน ฟ้าก็จะรับนะ"
    "จ๊ะ"
    "บายนะ คุณพ่อคงเริ่มบ่นแล้วหละ"
    "บายจ๊ะ"
    ผมเดินกลับเข้ามาในห้องซ้อมไอ้เจก็แซวผม
    "เหอ น่าอิจฉา มีแต่สาวๆ มาหา ทีเราไม่ยักจะมีใครมาหาบ้างเลย"
    "แกจะบ่นอะไรเหอไอ้เจ ซ้อมๆ ต่อเถอะเสียเวลา" แป้งแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจที่ไอ้เจพูด
    "เออๆ ไอ้นี่เป็นอะไร พูดเรื่องบีน้อยกับผู้หญิงที่ไรอารมณ์เสียทุกที"
    "เออ แกก็เลิกบ่นเถอะเจ เดี๋ยวคืนนี้สาวๆ เต็มร้าน คงมีคนมาปิ้งแกบ้างแหละ" ผมแกล้งแซวไอ้เจ
    "จริงหรอ แต่ไอ้แป้งคงเอาไปกินหมดเพราะมันหล่อกว่ากู"
    "ไอ้บ้า กูเป็นผู้หญิงนะ"
    "อ้าวหรอ กูก็หลงนึกว่ามึงเป็นผู้ชายมาตั้งนาน"
    "ไอ้เจมึงอย่าอยู่เลย" แป้งถือเบสในท่าเตรียมฟาดใส่ไอ้เจ
    "ไม่เอาน่า ทะเลาะกันอีกแล้ว นี่ถ้ากูไม่เคยรู้จักพวกมึงมาก่อน กูต้องคิดว่าพวกมึงเป็นแฟนกันแน่ๆเลย"
    "เห้ย ไอ้บ้าตาต่ำจริงๆ เลยมึงเนี่ย"
    "ใช่ ใครเคาะเอาคนอย่างไอ้เจทำแฟนวะ"
    "กูก็เหมือนกันและไอ้แป้ง เอามึงเป็นแฟนกูขอไปรูดต้นมะพร้าวดีกว่าหวะ น่าจะเสียวกว่า"
    "ไอ้บ้า มึงตายแน่วันนี้"
    ผมจับแขนแป้งไว้ก่อนที่แป้งจะทันได้ฟาดหัวไอ้เจ "พอแล้วๆ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุจริงๆ พวกมึงเนี่ย"
    
    แป้งยอมหยุด ส่วนไอ้เจก็บ่นๆ แต่ก็ไม่ยั่วแป้งต่อ จากนั้นเราก็ซ้อมดนตรีกันต่อถึง 1 ทุ่ม คนขับรถที่จะมาช่วยขนกลองให้ก็มาถึงพอดี พวกเราก็เลยขอติดรถไปที่ร้านด้วยเลย ไปถึงพี่นิดก็ออกมาต้อนรับ

    "มากันแล้วหรอ พี่นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
    "มาซิครับ ก็ผมรับปากแล้วนี่ครับ"
    "อืมแล้วก้อยหละ"
    "อ้อ พี่ก้อยอ่านหนังสือครับเห็นว่าพรุ่งนี้มีเทส"
    "เอ๋อ อืมมม เออ ไม่เป็นไร มานั่งกันก่อนเดี๋ยวพี่เอาของว่างกับน้ำมาให้"
    "ขอบคุณครับ"

    พี่นิดบอกให้ผมเริ่มเล่นดนตรีกันตอน 4 ทุ่ม เพื่อที่จะได้เล่นแค่สองชั่วโมง พวกผมจะได้ไม่เหนื่อย แต่พอรู้ว่ามีคนมานั่งรอฟังพวกผมเล่นดนตรี พวกผมก็ทนรถถึง 4 ทุ่มไม่ไหว พวกผมก็เลยขึ้นเล่นกันตั้งแต่ 3 ทุ่ม เราเล่นเพลงช้าบ้างเร็วบ้างเพลงตามที่ลูกค้าขอบ้าง ซึ่งเพลงที่ลูกค้าขอส่วนใหญ่จะเขียนมาบนแบงค์ร้อย

    สี่ทุ่มโบวี่เข้ามานั่งที่โต๊ะใกล้เวทีพร้อมกับเพื่อนๆ เธอเห็นผมแล้วก็ส่งยิ้มให้ แป้งมองหน้าผมเหมือนไม่ค่อยพอใจ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจแป้งครับ ผมสนใจสาวลูกครึ่งที่กำลังส่งยิ้มให้ผมอยู่มากกว่าโบวี่เพลงมาสองสามเพลงซึ่งผมก็เล่นให้หมด พอใกล้เที่ยงคืนโบวี่ส่งกระดาษขอเพลงมาพร้อมกับเขียนว่าเป็นเพลงที่ขอให้เล่นเป็นเพลงสุดท้ายของคืนนี้

    แต่เพลงที่เธอขอคือเพลง "Kiss Me" ผมเล่นได้นะแต่ใครจะร้องเพราะมันเป็นเพลงผู้หญิง แป้งเองถึงจะเล่นเบสได้แต่ก็ไม่เคยหัดร้องเพลงฝรั่ง พอห้าทุ่มสี่สิบห้าโบวี่ก็เดินมาที่หน้าเวที ผมเข้าใจว่าเธอคงมาทวงเพลงที่ขอ แต่พวกผมไม่มีใครร้องได้ ระหว่างรอเล่นเพลงต่อไปผมเลยบอกเธอ

    "ขอโทษด้วยนะครับ พอดีไม่มีใครร้องเพลงนี้ได้ เอาเป็นเพลงอื่นได้ไหม"
    "แล้วเล่นได้หรือเปล่า"
    "เล่นได้ครับแต่ไม่มีคนร้อง"
    "งั้นชั้นร้องเอง"

    โบวี่ขึ้นมาบนเวที เพื่อนๆ เธอก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด โต๊ะอื่นๆ ก็ดูจะสนใจเหมือนกัน ผมหันไปยังไหล่กับไอ้เจให้มันเคาะจังหวะเพื่อเริ่มเพลง ไอ้เจเคาะไม้กลองเป็นจังหวะจากนั้นเราก็เริ่มเล่นเพลง "Kiss Me" พอโบวี่เริ่มร้อง เพื่อนๆ เธอก็ร้องกรี๊ดดดดๆ กันใหญ่

    โบวี่ร้องเพลงนี้ได้เพราะมาก ไม่ใช่แค่ร้องเพลงเพราะแต่หุ่นเธอก็น่าดูมาก ก้นเป็นก้นนมเป็นนมแบบสาวฝรั่ง ไม่ใช่แค่ผมที่มองจนตาค้าง ผู้ชายในหลายๆ โต๊ะก็เหมือนกัน ยิ่งจังหวะเพลงเริ่มเร็วโบวี่ก็เต้นตามไปด้วย ไอ้เจถึงกับตีกลองผิดจังหวะไปบางช่วงดีที่ไม่มีใครฟังออก

    ช่วงก่อนจะจบเพลงเราก็เฟตเสียงเครื่องดนตรีลงเหลือแค่เสียงร้องแต่โบวี่ก็ยังร้องได้ไม่เพี้ยนจนท่อนสุดท้าย "So kiss me" แล้วโบวี่ทำในสิ่งที่ผมคิดไม่ถึงเธอหันมากอดผมแล้วประกบปากจูบ มีเสียงผู้ชายโหมาแต่ก็ดังสู้เสียงกริ๊ดของพวกเพื่อนๆ เธอไม่ได้

    โบวี่ไม่ใช่แค่จูบแต่ควานลิ้นเข้ามาในปากผมด้วย ผมเคลิ้มจนแลกลิ้นตอบแต่เธอก็ผละปากออกแล้วยิ้มพร้อมกับให้ผมแบมือ จากนั้นโบวี่ก็เขียนเบอร์โทรใส่มือผม หลังจากนั้นเธอก็เช็คบิลแล้วออกจากร้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากดีใจอยู่ได้แค่ไม่กี่นาทีผมก็เริ่มคิดได้

    ซวยหละซิ พี่นิดเห็นผมจูบกับโบวี่ด้วยนี่หน่า แล้วถ้าพี่นิดบอกพี่ก้อยมีหวังผมตายแน่ๆ จากที่ผมกำลังหน้าบานดีใจ ก็เริ่มหน้าซีด พวกผมลงจากเวทีมานั่งที่โต๊ะด้านข้างเวที ผมลุ้นให้พี่นิดไม่ติดใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ พี่นิดก็เข้ามาหา

    "ตกใจหรือเปล่าบี ไม่ต้องตกใจนะ มันเรื่องปรกติ เด็กสาวมหาลัยนี่ก็แบบนี้แหละลูกครึ่งจ๋ากัน ไม่ได้รักนวลสงวนตัวกันเลย"
    "เออครับ"
    "ดีนะที่ก้อยมันไม่มา ไม่งั้นมีหวังทะเลาะกันแน่เลย"
    "นั่นซินะครับ ถ้าพี่ก้อยรู้ผมตายแน่"
    "อืม พี่ไม่บอกหรอก บีไม่ได้เริ่มนี่ ไม่ไหวไม่ไหว พี่ขอเคลียร์แขกก่อนนะเดี๋ยวจะมาคุยด้วย"
    พี่นิดเดินไปเก็บเงินลูกค้า
    "สบายเลยนะมึงไหนว่าจะมีสาวๆ มาปิ้งกูไง"
    "เอาน่าๆ กูไม่รู้เรื่องจริงๆ กูยังตกใจเลย"
    "ตกใจหรือดีใจ" แป้งทำหน้างอใส่ผม
    "ตกใจซิ เออเมื่อกี้ได้ทิปเป็นพันเลยนะ มานับดูกันดีกว่า"
    เราเอาเงินทิปที่ได้มารวมกัน 1200 บาท ผมแบ่งให้เจกับแป้งคนละ 600 ผมไม่เอาเพราะทุกวันนี้แม่ๆ ผมก็ให้เงินผมใช้จนผมใช้ไม่หมดแล้ว
    "ไม่ได้โว้ยต้องแบ่งเท่ากันซิ มึงจะมาไม่เอาได้ยังไง"
    "เอาน่าเจกูชวนพวกมึงมากูก็ต้องให้พวกมึงซิ"
    "ถ้าบีน้อยไม่ยอมเอาเงินนี้ แป้งก็ไม่เอาเหมือนกัน"
    "เออ งั้นกูก็ไม่ได้" เจ
    "แล้วจะเอาไปทิ้งหรอไงวะไอ้เจ"
    "ก็เรื่องของมึง"
    "งั้นเอางี่กูเอาสองร้องพวกมึงเอาไปคนละห้าร้อย"
    "ไม่เอาต้องเท่ากันดิวะ" เจ
    "โอ้ย ถ้าไม่เอากูจะให้พี่นิดไปทำบุญแล้วกัน"
    "เห้ย เอาๆ เอาก็ได้ แป้งเอาเหอะยังไงไอ้บีน้อยมันก็เอาไปบ้างเหมือนกัน"

    หลังจากพี่นิคเคลียร์ลูกค้าเสร็จเธอก็เดินกลับมาที่โต๊ะพวกผม

    "แหมต้องชอบใจจริงๆ แขกเต็มร้านเลยวันนี้ อืมพี่ให้ค่าเหนื่อยดีกว่านะ"
    "ดีครับ" ไอ้เจรีบตอบ
    แป้งตีแขนไอ้เจ "ที่ได้มานี่ก็เยอะแล้ว ยังจะงกอีก"
    "ไม่เป็นไรหรอกครับพี่แค่ทิปก็เยอะแล้วครับ" ผมตอบ
    "แต่พี่เกรงใจนะ นี่ว่าจะหาอะไรให้ทานก่อนกลับบ้านกัน แต่ขอในครัวก็หมดเกลี้ยงเลย ลูกค้าสั่งยังต้องไปซื้อร้านอื่นมาขายให้เลย"
    "ไม่เป็นไรหรอกครับเดี๋ยวพวกผมกลับไปทานที่บ้านกันก็ได้ครับ"
    "อืมงั้นหรอ เออแล้วพรุ่งนี้พวกบียังพอจะว่างมาอีกไหม"
    "ว่างครับ" ไอ้เจรีบตอบอีกแล้ว
    "ไอ้เจ" แป้งตีแขนไอ้เจอีก
    "โถแก เล่นดนตรี 3 ชั่วโมงได้ 500 ดีกว่าซ้อมอยู่ที่มหาลัยแต่ไม่ได้ตังซักบาท"
    แป้งมองหน้าผม ผมทำหน้าเหมือนจะบอกเธอว่าก็แล้วแต่เธอ
    "งั้นพรุ่งนี้พวกเราจะมาอีกค่ะ"
    "ขอบใจนะ เออแล้วถ้าพี่อยากให้ช่วยมาเล่นจนถึงวันเสาร์ได้ไหม วงที่พี่จ้างไว้เค้าจะมาเริ่มวันอาทิตย์"
    "ได้ครับ" ไอ้เจ
    แป้งโกรธจนหันหน้าหนี
    "เล่นถึงวันเสาร์ก็น่าจะได้หลายพัน กูจะเอาเงินไปซื้อของขวัญให้ครีม"
    
พอรู้เหตุผลของไอ้เจ ผมกับแป้งก็เลยไม่ปฏิเสธ เราฝากกลองไว้ที่ร้านพี่นิดจากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไอ้เจแยกไปคนเดียวส่วนผมไปส่งแป้งตามสัญญา

    "บีน้อยเดี๋ยวเราแวะทานข้าวกันที่ปากซอยบ้านแป้งนะ แป้งเลี้ยงเอง"
    "ไม่เป็นไรหรอกแป้ง"
    "ทำไมหละรังเกียดเราหรอ หรือว่านั่งกินข้าวกันเราไม่ได้เพราะกลัวสาวอื่นมาเห็น"
    "พูดบ้าๆ หน่าแป้ง เราไม่ได้คิดแบบนั้น เราแค่อยากให้แป้งเก็บเงินที่ได้ไว้ไม่ต้องมาเลี้ยงเราหรอก"
    "แต่ถ้าบีน้อยไม่ให้แป้งเลี้ยง แป้งขอคืนเงินนี่ให้เลยแล้วกัน บีน้อยจะเอาไปทิ้งหรือเอาไปบริจาคที่ไหนก็ตามใจ"
    "เอาๆ เลี้ยงก็ได้แหมใจน้อยเป็นผู้....." ผมจะพูดว่าใจน้อยเป็นผู้หญิงไปได้แต่ก็คิดได้ว่าแป้งก็ผู้หญิงอยู่แล้วนี่
    "อะไรนะ"
    "เบาๆ ไม่มีอะไร แล้วนี่ใกล้ถึงบ้านแป้งหรือยัง"
    "ใกล้แล้วหละ"
    ผมรู้สึกคุ้นๆ เพราะคุณพ่อมีบ้านอยู่แถวนี้หลังนึง และคุณพ่อคุณแม่ก็ชอบพาผมมาเดือนละครั้ง
    "ถึงแล้วจอดรถตรงนี้แหละค่ะ" แป้งบอกแท๊กซี่
    เราสองคนลงจากแท๊กซี่
    "เราจะพาบีน้อยไปทานอาหารร้านที่อร่อยมาร้านึงเลยนะ ถึงจะไม่หรูหราแต่ก็อร่อยกว่าภัทคารที่เราเคยไปกินมาหลายแห่ง"
    ผมยิ้ม เพราะผมรู้แล้วว่ามันคือที่ไหน
    "นี่ไงๆ ร้านนี้"
    เราเดินเข้าไปในร้าน ทันทีที่พนังงานในร้านเห็นผมทุกคนก็รีบเข้ามาทัก

    "สวัสดีครับคุณหนูคุณท่านกับคุณนายไม่มาหรือครับ"
    "ไม่มาครับ ผมมากับเพื่อนแค่ 2 คน"
    "ครับ งั้นเดี๋ยวผมจัดอาหารที่คุณหนูชอบมาให้นะครับ"
    แป้งทำหน้างงๆ ก่อนจะหันมาถามผม
    "ทำไมเค้าถึงรู้จักพี่น้อยหละ แล้วคุณท่านกับคุณนายหมายถึงคุณพ่อคุณแม่บีน้อยหรอ"
    "ใช่ แล้วร้านนี้ก็เป็นร้านของบ้านเราเองแหละ"
    "อ้าวจริงหรอ แล้วทำไมบ้านบีน้อยมีร้านอยู่แถวนี้อยู่ได้หละ"
    "ก็เรามีบ้านอยู่ในซอยข้างๆ นี้หลังหนึ่ง"
    "จริงหรอ เราก็อยู่ซอยข้างๆ นี้ แต่ทำไมเราไม่เคยเจอบีน้อยเลยหละ"
    "เราไม่เคยอยู่ที่บ้านนี้หรอก คุณพ่อคุณแม่เราย้ายบ้านไปก่อนที่เราจะเกิดซะอีก แต่เราก็มาบ้านนี่บ่อยนะ อย่างน้อยก็เดือนละครั้ง"
    "หรอ แต่เราก็ไม่เคยเห็นบีน้อยอยู่ดี"
    "หรอ เราก็ไม่เคยเห็นแป้งเหมือนกันแหละ แต่เวลาเรามา เราก็มักจะอยู่แต่ในบ้านแหละไม่ได้ออกไปไหนหรอก"
    "อืมๆ แหมเราก็คิดจะพาบีน้อยมาทานร้านที่ไม่เคยทานซะหน่อย"
    "ไม่เป็นไรหรอก เราชอบร้านนี้นะ พ่อแม่เราก็มากันบ่อย แม่แนนก็ชอบมาซื้อกับข้าวกลับไปทานที่บ้านบ่อยเหมือนกัน"
    "แล้วทำไมคุณพ่อคุณแม่บีน้อยถึงยังมาบ้านนี้บ่อยๆ หละ ที่จริงไม่อยู่แล้วก็น่าจะขายไปนะ"
    "คุณพ่อไม่ยอมขายหรอก คุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังแรกที่ครอบครัวเราอยู่กันพร้อมหน้าครบทั้ง 6 คนและมีความสุขมากที่สุด"
    "หกคนหรอ"
    "อืมไม่รวมเรานะตอนนั้นเรายังไม่เกิด"
    "ถ้าไม่นับบีน้อย บ้านบีน้อยก็มีกันแค่ 4 คนไม่ใช่หรอคุณพ่อ 1 คน คุณแม่ 3 คน"
    "อ้อ ตอนนั้นมีคุณแม่อยู่ 5 คนหนะ"
    "5 คนเลยหรอ แล้วทำไม"
    "อืมคุณแม่เคยเล่าว่า มีช่วงนึงบ้านเรามีปัญหาหนักมาก คุณแม่หงส์กับคุณแม่เอริกะก็เลยจากเราไป"
    "คุณแม่หงส์"
    "อืม คุณแม่ของครีม"
    "อ้อ ถึงว่าชื่อคุ้นๆ"
    "อาหารมาแล้วทานกันดีกว่านะ แป้งจะได้กลับบ้าน"
    "อืม น่าอร่อยทั้งนั้นเลย"
    ผมกับแป้งเริ่มกินข้าวกัน แต่มีสายเข้าเครื่องผม คุณแม่ก้อยโทรมา
    "สวัสดีครับคุณแม่"
    "อยู่ไหนแล้วหละบีน้อยใกล้ถึงบ้านหรือยัง"
    "อ้อ ผมอยู่ที่ร้านครับ ร้านที่บ้านเก่าเรา"
    "อ้าวทำไมถึงไปอยู่ที่นั้นหละ"
    มีเสียงแม่แนนกับแม่เจนถามแม่ก้อยว่าผมอยู่ที่ไหนดังเข้ามาในโทรศัพท์
    "ผมมาส่งเพื่อนครับ แล้วพอดีเค้าอยู่แถวนี้เราเลยแวะทานข้าวกัน"
    "อืม แม่แนนขอคุณด้วย"
    "ครับ"
    "ไอ้ตัวเล็ก สั่งกับข้าวให้แม่หน่อยซิ"
    "ครับ"
    "เอา ต้มยำนะ ปลาราดพริก ไข่เจียวหมูสับ ทอดมันปลากราย ผัดไก่เม็ดมะม่วงหิมะพาน นะ"
    เสียงแม่ก้อยบ่นว่าแม่แนนว่าสั่งให้ผมซื้อของเยอะๆ เดี๋ยวผมจะถือกลับมาไม่ไหว
    "แค่นี้นะรีบๆ กลับหละ"
    "ครับ"
    "แม่เจนนะ รีบๆ กลับนะลูก"
    "ครับ แต่แม่เจนไม่ต้องรอผมก็ได้นะครับ มันดึกมากแล้ว"
    "ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้แม่ก็นั่งดูหนังที่เคยซื้อๆ มาไว้แต่ไม่เคยว่างดู แม่ยังไม่ง่วงเลย"
    "ครับ ผมจะรีบแล้วกันนะครับ"
    "จ๊ะ แม่รอนะ"
    "ครับ"
    ผมวางสาย แป้งหัวเราะผม
    "หัวเราะอะไรหรอ"
    "เปล่า ก็มีแม่ 3 คนก็เลยโดนห่วงเป็น 3 เท่า"
    "นั่นซินะ แล้วนี่ถ้าคุณแม่ยังอยู่กันครบ ก็เป็น 5 เท่าเลยนะ"

    ผมสั่งอาหารกลับบ้านให้แม่แนน จากนั้นก็นั่งกินข้าวกันจนเสร็จ

    "โอ้ยอิ่มมากๆ แบบนี้อ้วนแน่เลยแป้ง"
    "ไม่หรอก กินแค่วันเดียว"
    "อืม ใช่นานกินของอร่อยทีก็ต้องกินให้อิ่มนะ อ้อเราขอเลี้ยงนะ"
    "คงจะไม่ได้หรอก"
    "ทำไมหละเราบอกแล้วนี่"
    "ไม่ใช่แบบนั้นหรอก เราเองยังจ่ายไม่ได้เลย พนักงานเค้าจะไม่รับเงินเรา เวลาคนที่บ้านคนอื่นมาก็เหมือนกัน"
    "ทำไมหละ หักบัญชีคุณพ่อบีน้อยหรอ"
    "อืมก็ประมาณนั้นนะ"
    "แย่จังกะจะเลี้ยงซักหน่อย"
    "ไม่เป็นไรนี่ พรุ่งนี้เลี้ยงยำที่โรงอาหารก็ได้ ไอ้เจจะได้กินด้วย"
    "ก็ได้ สัญญาแล้วนะอย่าเบี้ยวอีกหละ"
    "แหมไม่เบี้ยวหรอก"
    ผู้จัดการร้านหอบถุงอาหารที่แม่แนนสั่งมาให้ผม
    "ได้แล้วครับ ฝากบอกคุณนายด้วยนะครับว่าพ่อครัวทำสุดฝีมือเลย"
    "ได้ครับ แต่ไปเรียกแม่แนนว่าคุณนายระวังคุณแม่จะมาโวยที่ร้านเอานะครับ"
    "ครับคุณหนูก็อย่าบอกคุณนายแล้วกันนะครับเดี๋ยวมาโวยผมอีก ท่านยิ่งไม่ชอบให้เรียกแบบนี้ด้วย"
    "ครับผมจะไม่บอกแล้วกัน ผมไปก่อนนะครับ"
    "โชคดีครับ"
    ผมเดินไปส่งแป้งที่บ้าน ผมเดินไปจนถึงหน้าบ้านดัวเองผมก็หยุดมอง
    "นี่บ้านเรา"
    "บ้านหลังนี้เองหรอ เราเคยมองอยู่บ่อยๆ นะ บ้านนี้ไม่เคยเห็นมีคนอยู่แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าจะเก่าหรือมีต้นไม้ขึ้นเกาะกะเลย"
    "ก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ ก็บ้านเรามาทำความสะอาดกันทุกเดือนนี้"
    "อ้อบ้านบีน้อยมาที่นี่ทุกเดือนเพื่อทำความสะอาดนี่เอง บ้านเราอยู่ตรงนั้นเอง ห่างไปแค่ไม่กี่หลัง" แป้งชี้ไปที่บ้านตัวเอง
    "ใกล้กันเลยเนอะ"
    "นั่นซิเสียดายนะที่บีน้อยไม่เคยอยู่บ้านนี้ ถ้าเคยอยู่เราคงรู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว"
    "นั่นซินะ"
    ผมเดินไปส่งแป้งที่หน้าบ้าน
    "กลับบ้านดีๆ หละ"
    "อืม แป้งก็รีบนอนหละ"
    "อืมพรุ่งนี้เจอกันนะ"
    "อืมพรุ่งนี้เจอกัน"

    มีรถแท็กซี่ขับกลับออกมาจากส่งคนในหมู่บ้านพอดี ผมเรียกเพื่อกลับบ้าน ผมไปถึงหน้าบ้านผมก็สังเกตเห็นห้องคณพ่อยังเปิดไฟอยู่ ผมเข้าไปในบ้านแม่แนนก็มาเอาถุงกับข้าวไป

    "กินข้าวกันดีกว่าของอร่อยๆ เต็มเลย"
    "ไม่เอา กินข้าวดึกๆ เดี๋ยวอ้วน" แม่ก้อย
    "ไม่อ้วนหรอก แล้วเมื่อตอนเย็น พี่ก้อยกับเจนกินข้าวกันนิดเดียวเองไม่ใช่หรอ"
    "งั้นกินหน่อยนึงก็ได้ เจนทานด้วยกันนะ"
    "ค่ะ แล้วชวนพี่บีด้วยดีไหมค่ะ"
    "คนนั้นไม่ต้องไปชวนหรอก นอนไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วนี่ ลูกยังไม่กลับบ้านไม่รู้จักเป็นห่วง" แม่แนน
    "เดี๋ยวผมไปเรียกคุณพ่อให้ก็ได้ครับ จะได้ไปเก็บของด้วย"
    
    ผมขึ้นไปชั้นสองแต่ห้องคุณพ่อก็ปิดไฟไปแล้วผมเลยไม่กล้าเรียก ผมไปเก็บของแล้วรีบอาบน้ำจากนั้นก็ลงไปหาแม่ๆ ในครัว

    "คุณพ่อปิดไฟไปแล้วครับ"
    "เห็นไหมหละ เชอะดีไม่ต้องกิน" แม่แนน
    "บีน้อยง่วงก็ไปนอนก่อนก็ได้นะ" แม่เจน
    "ไม่เป็นไรครับ ผมอยากนั้นเป็นเพื่อน"

    ผมเลยถือโอกาสบอกเรื่องที่จะไปเล่นดนตรีทุกคืนจนถึงวันเสาร์กับแม่ๆ ของผม และก็บอกเรื่องที่ไม่อยากให้พวกคุณแม่ต้องมานั่งรถผมจนดึกดื่นแบบนี้ด้วย แต่ดูเหมือนผมจะห้ามพวกท่านไม่ได้ แต่พวกท่านก็ไม่ได้ห้ามผมไม่ให้ไปเล่นดนตรี

    ตอนเช้าผมก็โทรหาแอนก่อนที่จะไปมหาลัย เพราะช่วงเช้าผมไม่มีเรียน แอนเองก็ไม่มีเรียนเธอเลยชวนผมให้ไปหาที่ห้อง ผมรีบตกลงเพราะอยากจะเจอแอนเหมือนกัน แต่ก่อนจะไปผมก็โทรหาฟ้า

    "ขอโทษนะ เมื่อคือบีเลิกดึกเลยไม่กล้าโทรหาฟ้า กลัวฟ้าจะหลับไปแล้ว"
    "ไม่เป็นไรหรอก ฟ้านอนเร็วด้วยแหละ แล้วนี่บีน้อยอยู่ไหนหรอ"
    "อ้อ บียังอยู่บ้าน วันนี้เรามีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอ"
    "อืม แต่ฟ้าลงเรียนเพิ่ม วันนี้ฟ้าต้องไปเรียนตอนเช้าด้วย บีน้อยมาเป็นเพื่อนหน่อยซิ"
    "เออ คือ พอดีเราบอกคุณแม่ว่าไม่มีเรียนเช้า คุณแม่เราก็เลยจะให้เราไปช่วยงานที่ร้าน"
    "คุณแม่คนไหนหรอ"
    "อ้อ คุณแม่ คุณแม่เจนหนะ คุณแม่เจนให้เราไปช่วยดูช่างที่มาทำร้านใหม่หนะ"
    "หรอ อืมงั้นก็ไม่เป็นไร แล้วค่อยเจอกันตอนบ่ายก็ได้"
    "ขอโทษด้วยนะ"
    "ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ แค่นี้ก่อนนะฟ้าคุณพ่อเรียกแล้ว"
    "จ๊ะแล้วเจอกันตอนบ่าย"

    หลังจากวายสายฟ้า ผมก็โทรหาพี่ก้อยแต่เธอไม่รับสาย ผมคิดว่าเธอคงกำลังยุ่งอยู่ หลังจากนั้นผมก็ออกจากบ้านเพื่อไปหาแอนที่คอนโด

    แอนให้ผมแวะซื้อแม็คไปให้เธอด้วยเพราะเธอยังไม่ได้ทานข้าวเช้า พอผมขึ้นไปถึงห้องแอน แอนก็เข้ามากอดผมแล้วก็หอมแก้มผม หลังจากนั้นเราก็นั่งกินแม๊คที่ข้างกระจกแล้วก็มองรถที่วิ่งผ่านมาด้านล่าง พอเรากินแม๊คกันเสร็จแอนก็ขอให้ผมเล่นคีย์บอร์ดให้ฟัง

    แอนนอนหนุนตักผมระหว่างที่ผมเล่นคีย์บอร์ดและร้องเพลงให้เธอฟัง ผมก้มมองแอนที่มองผมใบหน้าคมสวยของแอน เราจ้องกัน สุดท้ายเราทนความต้องการของหนุ่มสาวไม่ไหว ผมก้มลงจูบปากแอนเธอเผยอริมฝีปากรับ ผมควานลิ้นเข้าไปในปากแอน

    เราสองคนแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ระหว่างนั้นผมก็เริ่มค่อยๆ ถลกเสื้อยืดแอนขึ้นมาจนถึงลำคอ จากนั้นผมก็คลึงเคล้าหน้าอกอวบแน่นจนแอนบิดตัวไม่มาช้าๆ เพราะความเสียว แอนทนไม่ไหวเธอเป็นฝ่ายถอดบราออกจากนั้นเธอก็ดันให้ผมผละปาก

    แอนแอ่นอกอวบพร้อมปลายเม็ดสีชมพูเชิญชวนให้ผมก้มลงดูด ผมไม่รอช้า ผมก้มลงดูดเม็ดเชอรี่เข้าปากแล้วดูดดังจ๊วบ แอนแอ่นอกร้องซี๊ดดดดดด เธอกดหัวผมบดกับหน้าอกเธอแน่น ผมเองก็ดูดฟัดไปทั่วสองเต้าคู่งาม แอนปล่อยให้ผมตักตวงความเสียวจากสองเต้าเธอจนเธอพอใจ

    จากนั้นแอนก็ดันผมออกแล้วลุกขึ้นเธอประกบปากจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เธอจับมือผมให้ล้วงเข้าไปด้านในกางเกงขาสั้นผ้ายืดของเธอ ผมสัมผัสกับโคกอูมนิ่มก่อนจะเจอกับสองกลีบที่ฉ่ำแฉะ ผมค่อยๆ ดันนิ้วแหวกกลีบสาวของแอนแล้วถูขึ้นลงเบาๆ แอนผละปากจากผมแล้วแหง่นหน้าซูดปากเสียวววว

    ผมก้มลงดูดปลายถันสีสวยของแอนอีกรอบ ตัวแอนร่อนเป็นคลื่น ทั้งอกทั้งเอว ผมเริ่มค่อยดันนิ้วเข้าร่องสาวแอน เธอสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะแอ่นเอวรับนิ้วผม พอนิ้วผมเข้าไปได้สองข้อ ผมก็งอนิ้วแล้วเริ่มกระตุกเบาๆ แอนร้องอ้าพร้อมกับเอามือจับแขนข้างที่ผมมอบความสุขให้แน่น

    ผมเริ่มเร่งจังหวะจนแอ่นเด้งตัวตามการกระตุกนิ้วของผม แอนใช้มือเร่งเร้าให้ผมรีบๆ พาเธอขึ้นสวรรค์ ผมเลยถอนปากจากหน้าอกเธอ แล้วประกบปากจูบแทน จากนั้นผมก็กระตุกนิ้วรัวจนแอนดิ้นเร้าๆ ไม่นานแอนก็เกร็งไปทั้งตัวก่อนจะเอวกระตุก

    แอนดูดปากผมอย่างแรงผมกอดแอนไว้จนแน่น เราแลกลิ้นกันต่ออีกซักพักแอนก็ผละปากจากปากผมแล้วเริ่มถอดกางเกงผมออก แอนดันผมให้นอนหง่ายลงบนโซฟา จากนั้นเธอก็งัดเอ็นผมที่กำลังแข็งเต็มที่ออกมาจากกางเกง แอนค่อยก้มลงเลียที่ปลายหัวมัน

    "อู้ยยยย" ผมครางเสียว

    แอน

[myfino262903]

 ::Elder::หายอีกแล้วครับผม

[ekalos]

เนื้อเรื่องขาดหายไปน่าเสียดายจริงๆ