รักไม่มีขีดจำกัด (ความรักของผม ปี 2) ตอนที่ 11 by X-SOZE

[chai1112]

เอามาให้ละนะขอรับ สำหรับตอนต่อ

Credit : X-SOZE

ขอให้อ่านให้สนุกนะครับ จบตอนนี้แล้ว ผมคงไม่ได้มาลงอีกซักหลายวัน พอดีมีสอบน่ะครับ สำหรับจะเขียนตอนต่อไปได้เมื่อไหร่นั้น ก็คงขึ้นอยู่กับน้ำใจของท่านผู้อ่านเองว่าเม้นตอบผมกันแค่ไหน ขอบคุณครับที่อุตส่ารอ

รักไม่มีขีดจำกัด (ความรักของผม ปี 2) ตอนที่ 11 เทพผู้พิทักษ์....

โลกของเรานี่มันก็แปลกนะครับ ชีวิตของคนเราทุกคน มันก็ไม่พ้นเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่ไม่รู้ทำไมพวกเราถึงยังขวนขวายเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่มันไม่มีตัวตนก็ ไม่รู้สิ พวกเราใช้เวลากว่าครึ่งชีวิตไปกับการเรียน และใช้อีกครึ่งชีวิตไปกับการทำงาน แต่สุดท้าย...เมื่อเวลาของเรามาถึง เมื่อเราใกล้จะสิ้นลมหายใจ คนเราทุกคนนั้น...จะได้รู้ถึงสิ่งที่สำคัญที่สุดที่เราควรจะทำและไม่ได้ ทำ...สิ่งนั้นก็คือ...การอยู่ร่วมกับคนที่เรารักอย่างมีความสุข.... สำหรับผม...ผมจะไม่ขอใช้เวลาอันมีค่าที่เหลืออยู่น้อยนิดไปกับสิ่งไร้สาระ พวกนั้นเด็ดขาด...ผมขอเลือกที่จะใช้เวลาทุกนาที..ทุกวินาทีกับการอยู่กับคน ที่ผมรัก....
"เหลียง...เหลียง!!..."
"ห..หะ..ว่าไงดรีม?" ผมสะดุ้งโหยงรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ใจลอยไปไหนเนี่ย?...หมดคาบแล้ว"  ดรีมพูดกับผมพร้อมกับเก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋า
"หรอ...โทษทีนะ..เราใจลอยไปไหน่อย" ผมตอบดรีมก่อนจะเก็บสมุดซึ่งหน้ากระดาษข้างในนั้นว่างเปล่าเพราะผมมัวแต่ใจลอยจนไม่ได้จดอะไรลงไปเลย
"เหลียงคิดมากเรื่องอะไรอยู่รึปล่าว?...." ดรีมถามขณะที่เรากำลังเดินออกจากห้องเพื่อไปอีกห้องหนึ่ง
"เปล่านี่ดรีม...เราแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" ผมตอบเบาๆ ท่าทางของผม ต่อให้เด็กอนุบาลมาดูก็รู้ว่าผมต้องเครียดเรื่องอะไรบางอย่าง
"อย่ามาโกหกกันเลยดีกว่า...เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีแล้ว...คิดว่าดรีมไม่รู้ หรอว่าเหลียงเป็นแบบนี้เพราะเรื่องของพี่พลอยน่ะ!!" ดรีมตอบ
"ดรีม!!...นี่ดรีมรู้...."  ผมหันขวับมาจ้องหน้าดรีมคอแทบหัก  
"อื้ม...มันก็ไม่ยากหรอก...ดรีมอยู่กับเหลียงทุกวัน..เหลียงคิดอะไรดรีมรู้แก่ใจหมดแหละ" ดรีมตอบพร้อมรอยยิ้ม
"รู้ใจกันจริงนะ...หรือว่า...ดรีมจะคิดอะไรกับเหลียง..." ผมตอบแบบประชด
"ตาบ้า!!...ดรีมไม่พูดด้วยแล่ว..." ดรีมเอาประเป๋าตีแขนผมดังป๊าบ!!ก่อนจะเดินนำหน้าหนีผมไป นิสัยเธอไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ  ว่าแต่ผม...ควรจะทำยังไงกับปัญหาครั้งใหม่นี้ดี นะ....เห้ออออ T T  ในระหว่างที่ผมเดินอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่นั่นเอง ผมก็พบพวกเพื่อนๆที่เดินนำผมไปหยุดมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้าบอร์ดประชา สัมพันธ์
"ไอ้เหลียงมาดูนี่ดิ..." ไอ้กายขวักมือเรียกผมให้ดูอะไรบางอย่าง  
"นี่ๆ..มึงดูแฟนมึง..เอ้ยไม่ใช่!!..พี่สาวสุดที่รักของมึงน่ะ..สอบติดมหาลัย รวดเดียวตั้ง5ที่เลยวะ..ผู้หญิงอะไรวะ..โคตรสวยแล้วยังโคตรเก่งอีกต่างหาก" ไอ้กายพร่ำให้ผมฟัง ทันทีที่ผมได้ฟัง แทนที่ผมจะดีใจ...แต่มันกลับ...
"...." ผมไม่ได้ตอบแต่ยิ้มเจื่อนๆ
"ทำไมพี่สาวเธอถึงต่างกับเธอลิบลับเลยนะเหลียง...ฮ่าๆ.." น้ำเพื่อนสาวของผมพูดล้อพาให้เพื่อนคนอื่นๆหัวเราะตามไปด้วย
"ขอบใจมากนะน้ำ" ผมตอบแบบประชด  
".ถ้าพี่พลอยเก่งขนาดนี้นะ...กูว่าพี่พลอยคงไปต่อหมอหรือไม่ก็...."
"ต้น!!..." ไอ้ต้นพูดไม่ทันจบ ดรีมก็เข้ามาขัดเหมือนกับไม่อยากให้ไอ้ต้นพูดอะไรไปมากกว่านี้  
"กูไปก่อนนะ..." ผมไม่อยากจะฟังคำพูดที่ทำให้ผมเครียดไปมากกว่านี้จึงเลือกที่จะเดินแยกกลุ่มออกมาและเดินขึ้นมาบนตึก
"ต้นอ่ะ..!!...นี่ถ้าเหลียงเครียดขึ้นมานะ..ดรีมจะไม่ให้อภัยต้นด้วย!!" ดรีมขมวดคิ้วสายตาจ้องไอ้ต้นด้วยความโกรด
"อะไรอ่ะดรีม...?..เราทำไรผิดอ่ะ?...ไอ้กาย..กูทำไรผิดวะ?" ไอ้ต้นได้แตเกาหัวทำหน้างง  ก่อนจะหันไปถามไอ้กายที่อยู่ข้างๆ
"เหอะ...กูก็อยู่กับมึงเนี่ย...มึงถามกูแล้วให้กูถามใครวะ?" ไอ้กายตอบแบบงงไม่ต่างกันครับ อันที่จริง...ไอ้ต้นไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกครับ...ผมก็ไม่โทษไอ้ต้นด้วย ไม่โทษใครทั้งนั้น  แฟนของผมเก่งขนาดนั้นเป็นใครเห็นใครก็ต้องชมด้วยกันทั้ง นั้น ถ้าจะมีคนผิด...คนๆนั้นก็น่าจะเป็น........สวรรค์มากกว่า  
หลังจากเลิกเรียน...ผมเหมือนคนไร้จุดหมายครับ...จะกลับบ้านก็ยังไม่อยากกลับ... เท้าของผมมันพาผมเดินมาจนมาหยุดอยู่ตรงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งมีศาลาอยู่ ครับ ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือหลายปีก่อน สภาพมันก็ยังเหมือนเดิมครับ ผมจำได้ว่าวันสงกรานต์เมื่อหลายปีก่อน ณ ที่ตรงนี้เอง ผมได้เจอกับเด็กสาวน่ารักๆ คนนึงครับ ท่าทางของเธอดูเหงาและเดียวดาย และผมยังจำได้อีกว่า...เธอคือผู้หญิงคนแรกที่หอมแก้มผม ถ้าเป็นไปได้...ผมอยากจะได้เจอเธออีกซักครั้ง เพราะตั้งแต่วันนั้น ผมก็ถูกคุณพ่อสั่งห้ามออกจากบ้านเป็นอาทิตย์ๆ กว่าที่ผมจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง เธอก็ย้ายไปแล้วละครับ ผมจึงไม่มีโอกาสได้พูดในสื่งที่ผมอยากพูด  ผมอยากจะบอกขอบคุณเธอที่ทำให้ผม รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...แต่ว่า...ใบหน้าของเธอในความทรงจำของผมช่างเลือนลาง เหลือเกิน ผมคงไม่มีโอกาสได้พบเธออีกแล้วละครับ....
"อ้าวเหลียง!!...กลับมาแล้วหรอ...ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วลงมาทานข้าวกันสิ.." แม่ฝ้ายพูดกับผมอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ กว่าผมจะกลับถึงบ้าน..ก็ได้เวลาอาหารเย็นพอดีเลยครับ
"พี่เหลียงดูสิ...วันนี้แม่ฝ้ายอารมณ์ดีสุดๆ..ซื้อกับข้าวมาเพียบเลย..ดูสิ.. ของชอบของพี่พลอยทั้งนั้นเลย" เสียงน่ารักๆของน้องพิมพูดกับผมอย่างซุกซน
"เหลียงรู้รึยัง...พี่สาวของเราสอบติดมหาลัยเพียบเลย...น่าภูมิใจจัง" แพทพูดออดอ้อนพี่สาวอย่างน่ารัก
"...." ไร้ซึ่งคำพูดจากปากผม ผมพยายามฝืนยิ้มแสดงความยินดีกับพี่พลอยทั้งๆที่ในใจของผม...มันราวกับถูกมีดทิ่มแทง
"นั่นสิค้ะ...พี่สาวเราทั้งสวยทั้งเก่ง...คราวนี้หนุ่มๆตามจีบกันตรึมแน่เลย" น้องหลินแกล้งแซวพี่สาวอย่างน่ารัก
"พอเลยๆ...ไม่ต้องแกล้งยอพี่หรอกจ้ะ..." พี่พลอยเขินจนหน้าแดงเพราะถูกน้องๆยกย่องซะจนอดเขินไม่ได้
"ทานกันได้เลยนะครับ...ไม่ต้องรอผมหรอก..ผมไม่หิว" ผมพูดก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้องเพราะผมไม่อยากรู้สึกกลุ้มใจไปมากกว่านี้
"เหลียงเค้าเป็นอะไรรึปล่าวน่ะ..." แม่ฝ้ายถามทุกคนด้วยความเป็นห่วง
"ไม่รู้สิค้ะ...คงจะไม่ค่อยสบายมั้งค้ะ" น้องหลินตอบ
"แต่หนูว่าคงเครียดเรื่องอะไรบางอย่างมากกว่านะ..." น้องพิมตอบ
"เด๋วหนูขึ้นไปดูให้เองค่ะ..." แพทตอบอย่างร้อนใจ
"แพท.!!...ให้พี่ไปดูเองเถอะ..." พี่พลอยพูดพร้อมกับจับแขนแพทไว้  
"ก๊อกๆ!!...พี่เองจ้ะ...พี่ขอเข้าไปนะ" พี่พลอยพูดก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้อง
"พี่มีอะไรหรอครับ..." ผมถามขณะกำลังนั่งอยู่บนเตียง
"คำถามนี้..พี่ต้องเป็นฝ่ายถามเหลียงมากกว่านะ" พี่พลอยตอบพร้อมกับเข้ามานั่งข้างๆผม
"เหลียงมีอะไรกลุ้มใจระบายให้พี่รับฟังบ้างสิ" พี่พลอยพูดอย่างอ่อนโยนพร้อมกับจับมือผมเบาๆ มือของเธอนิ่มราวกับมือเด็ก
"พี่พลอย..คือผม.....เห้อออ...ป่าวครับ...ผมแค่คิดมากไม่มีอะไรหรอก"  ผมคิดจะบอก ความในใจกับเธอ แต่...คิดอีกที...อย่าพูดดีกว่า.. เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของผมคนเดียว แต่มันเป็น...อนาคตของเธอทั้งชีวิต
"ถึงเหลียงไม่พูด..พี่ก็พอเดาออกนะ...ถ้าเรายังรักกันอยู่ก็บอกพี่มาตามตรง เถอะ" พี่พลอยพูดและลูบหัวผมพร้อมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่แฝงความทุกข์ไม่น้อย
"ผมรู้ครับว่าผมไม่ควรคิดแบบนี้..ผมรู้ว่ามันเป็นการเห็นแก่ตัว...แต่...."  
"เหลียงไม่อยากให้พี่ไปเรียนที่กรุงเทพฯใช่มั๊ย?" พี่พลอยพูดตัดหน้าผม
"พี่พลอย!!...ผมขอโทษ....ผม.." ผมร้อนรนรีบแก้ตัวพันลวัน  แต่พี่พลอยเอานิ้วมาปิดปากผมไว้ให้ผมหยุดพูดซะก่อน
"...เหลียงไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น..เหลียงไม่ผิด..พี่กลับรู้สึกปลื้มใจซะ อีกที่เหลียงรักพี่ขนาดนี้..อย่าคิดมากเลยนะ" พี่พลอยพูดเสียงอ่อนโยน  รอยยิ้มของเธอช่างน่ารักจริง ๆ ท่าทีของพี่พลอยทำให้ผมสบายใจไปเปราะหนึ่ง
"แล้วพี่กะว่าจะเลือกไปเรียนต่อที่ไหนละครับ..." ผมถาม
"เลือก...เลือกอะไรจ้ะ" พี่พลอยถามผมกลับซะอย่างนั้น
"เอ้า...ก็เลือกที่เรียนไงครับ..พี่สอบติดตั้งหลายที่..พี่ก็ต้องเลือกเรียนที่นึงสิ" ผมอธิบายยืดยาว
"ฮ่าๆๆ...ใครบอกว่าพี่สอบติดแล้วจะเรียนละ?" พี่พลอยถามกลับพร้อมด้วยรอยยิ้มที่แฝงความนัย
"นี่..พี่หมายความว่า..." ผมขมวดคิ้วทำหน้างง
"ยังไม่เข้าใจอีกหรอ...พี่จะไม่ไปเรียนที่อื่น...บ้านเราก็มีมหาวิทยาลัย...พี่จะ เรียนที่บ้านเรานี่แหละ!!" อะไรนะ!!....นี่ผมหูแว่วหรือหูฝาดรึปล่าวหว่า... ผมได้แต่ตาโตอ้าปากค้าง อึ้งไปเลยครับ
"เพี๊ยะ!...โอ๊ยย...พี่ตบผมทำไมอ่ะ"  
"เว่อและ...พี่ตีเบาๆเอง..เห็นมองพี่ตาค้างเลย" พี่พลอยตอบ
"แต่นี้มัน..อนาคตของพี่นะ..จะเอามาทิ้งเพราะผมได้ไง?" ผมพูดแสดงความห่วงใยต่อพี่สาว
"ใครว่าทิ้งอนาคตละ..มหาลัยบ้านเราก็ไม่ใช่ไม่ดีนิแล้วอีกอย่างพี่ไม่ได้ทำ แบบนี้เพราะเหลียงคนเดียวหรอกนะ...พี่น่ะคิดถึงคุณแม่คิดถึงน้องๆคิดถึงบ้าน เราด้วย..ถ้าพี่ไปเรียนที่อื่น..พี่คงเหงาแย่สิ..."  พี่พลอยตอบ
"แต่ถึงยังไง...นี่มันก็เรื่องใหญ่นะครับ..พี่จะไม่ลองปรึกษาแม่ฝ้ายดูก่อนหรอ...อีกอย่าง...."
"อีกอย่างอะไรละจ้ะ..." พี่พลอยถามด้วยความสงสัย
"ก็เรื่องของเราไงครับ...ถ้าพี่เลือกสละสิทธิ์ทั้งๆที่สอบได้แล้ว แม่ฝ้ายก็ต้องสงสัยแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น..แล้วถึงตอนนั้น...พี่จะตอบว่ายังไงละ ?" ผมตอบเธอด้วยความกังวลใจ
"อืม...เรื่องนี้พี่เคยคิดไว้นานแล้วละ..." พี่พลอยพูดพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนมองออกไปตรงระเบียง เธอกอดอกนิ่งอยู่พักใหญ่ราวกับว่า...เธอกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่ และแล้วเธอก็หันกลับมามองผมและพูดว่า...
"พี่ตัดสินใจแล้ว...พี่จะบอกเรื่องของเราให้คุณแม่รับรู้!!"  พี่พลอยตอบจริง จังสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง...สายลมจากนอกระเบียงพัดผ่านเข้ามาในห้อง พาเอาผมยาวสลวยของพี่พลอยปลิวไสวไปตามลม กลิ่นน้ำหอมและแป้งโชยกลิ่นหอมอ่อนๆมาตามสายลม แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องผ่านประตูระเบียงเข้ามาสะท้อนดวงตาของเธอดูเป็น ประกายสีแดงเรืองรองราวกับดวงตาเทพผู้พิทักษ์ที่คอยลงมาจุติเพื่อช่วยเหลือ ผู้มีความทุกข์ในนิยายที่เธอชอบอ่าน....

ณ โรงแรมแห่งใดแห่งหนึ่ง
"อุ๊ยยยสส...น้องอิง...อมเก่งอะไรอย่างนี้...อ้าาา...ส..สุดยอดดด" ชายหนุ่มคู่ขาหญิงสาว ครางอย่างสุขสม ภายในห้องพักหรูในโรงแรม  หญิงสาวค่อยๆรูดปากขึ้นลงอย่างชำนาญ  ชายหนุ่มคน นั้นครางเพราะความเสียวกระสัน เขารู้สึกได้ว่าลิ้นของเธอช่างนุ่มเหลือเกิน เวลามันสัมผัสปลายท่อนเนื้อของเขา เขารู้สึกร้อนผ่าวเหมือนท่อนเอ็นจะละลาย
"อู้ววว...จ.จะออกแล้วจ้ะ...อ้าาา...." ชายหนุ่มครางไม่หยุดปาก  หญิงสาวคายท่อนเนื้อออก เธอเงยหน้าขึ้นก่อนจะเสยผมที่กระเซอะกระเซิงไปด้านหลัง เธอยืนขึ้นก่อนจะค่อยๆจับท่อนเนื้อใหญ่ขนาด6นิ้วให้ตั้งชี้เด่ขึ้นฟ้า และก็เริ่มขึ้นคร่อมค่อยๆบรรจงหย่อนเรือนร่างอันชุ่มเหงื่อลงช้าๆจนท่อนควย ของชายหนุ่มคู่ขาทิ่มทะลวงผ่านปากโพรงหีอันชุ่มไปด้วยน้ำหีที่ไหลเยิ้มเต็ม ขาอ่อน  ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ของชายผู้นั้นค่อยๆหายเข้าไปภายในอวัยวะปกปิดของ หญิงสาว  เมื่อมันเข้าไปได้จนสุดลำ เธอก็รู้สึกได้ว่าปากมดลูกของเธอถูกท่อนควยทิ่มจนเธอต้องร้องซี๊สซาดเพราะ ความเสียวซ่าน  หญิงสาวไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาเพราะอารมณ์ของเธอตอนนี้ มันลุกโชนไปด้วยไฟราคะที่กำลังออกคำสั่งให้เธอเสพสมกับชายหนุ่มที่เธอพึ่ง รู้จักได้แต่วันเดียว  หญิงสาวเริ่มขย่มควยชายหนุ่มแบบไม่คิดชีวิต  เธอแหงน หน้าเริดครางซี๊ดๆอย่างได้อารมณ์ ชายหนุ่มเอื้อมไปขึ้นไปขยำ2เต้าที่กำลังเด้งขึ้นลงตามแรงขย่ม  ทำให้อารมณ์ ของหญิงสาวที่กำลังเร่าร้อนอยู่แล้ว กลับเงี่ยนเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี เธอหลับหูหลับตาขย่มชายหนุ่มจนเธอรู้สึกว่าท่อนควยมันกระแทกปากมดลูกจนเธอ น้ำตาไหล  หญิงสาวนางนั้นเริ่มปรับเปลี่ยนอิริยาบทโดยการโน้มตัวไปข้างหน้า และเอามือยันเตียงนอนไว้ก่อนที่เธอจะสายร่อนเอวอย่างบดโหนกหีเข้ากับแท่งควย อันใหญ่โต หญิงสาวครางราวกับหญิงขายบริการ   เธอทั้งสายทั้งขย่มจนเตียงนอนสปริงเด้งขึ้นลงตามแรงขย่มของเธอ  ชายหนุ่ม ซึ่งนอนหงายอยู่ข้างล่างจับเธอพลิกเปลี่ยนท่าโดยเขาพลิกให้หญิงสาวลงไปนอน กับเตียง ก่อนที่ชายหนุ่มจะจับเธอถ่างขาและเริ่มกระเด้าเย็ดเธออย่างรีบร้อน เขาซอยเอวส่งลำควยกระลวงเข้าออกภายในรูหีของหญิงสาวคู่นอนอย่างเมามัน หญิงสาวครางเป็นระยะเพราะความสนุกหี  เธอปล่อยให้ชายที่พึ่งรู้จักกันวันนี้ เสพสุขด้วยการกระเด้าเย็ดหาความสุขจากเรือนร่างอันงดงามของเธอ   ชายหนุ่มยังคงกระแทกควยเย็ดหญิงสาวอยู่สักพัก ในที่สุดเขาก็สุดทน ...เขารีบเร่งเครื่องกระแทกควยทะลวงหีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะชักท่อน เนื้อตัวเองออกมาระเบิดน้ำควยขาวขุ่นพุ่งใส่หน้าท้องของหญิงสาวคู่นอนจนไหล ย้อยลงไปเปื้อนที่นอน หลังจากที่ชายหนุ่มระเบิดน้ำควยออกมาจนหยดสุดท้าย  เขาก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ หญิงสาวอย่างเหน็บเหนื่อยและเมื่อยล้า
หญิงสาวเห็นดังนั้นก็รู้สึกอารมณ์เสียทันที เธอผลักชายหนุ่มออกจากร่างเธอ ก่อนที่เธอจะแต่งตัวและรีบเดินออกมาจากห้องอย่างกระฟัดกระเฟียดเพราะความ โมโห ทิ้งให้ชายหนุ่มคู่นอน นอนสลบสไลอยู่ภายในห้อง
"ไอ้บ้านี่!!....ควยใหญ่ซะปล่าว..ไม่มีน้ำยาเอาซะเล้ยยย...ทำชั้นอารมณ์ค้าง ..กระจอกสิ้นดี!!" หญิงสาวบ่นกับตัวเองอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าลิฟไป  หญิงสาวหยิบโทรศัพ ของเธอขึ้นมาก่อนที่เธอจะเปิดรูปในไฟร์ส่วนตัวของเธอ และแล้วรูปของชายหนุ่มอีกคนก็ปรากฏอยู่บนหน้าจอ  
"ถ้านายมีอะไรกับชั้น...นายจะทำชั้นอารมณ์ค้างรึปล่าวนะ..." หญิงสาวพูดกับรูปชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างน่าแปลก  
"สงสัยชั้นคงหลงรักนายเข้าแล้วสิ...นายเหลียง" หญิงสาวพูดเบาๆพร้อมรอยยิ้ม เธอค่อยๆปรทับริมฝีปากบนรูปชายหนุ่มคนนั้นอย่างหลงใหล...

ณ เมืองข้างๆ
"นุ่น...อย่าลืมกลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างนะ.." เสียงหญิงสาวในชุดนักเรียนพานิชณ์กลุ่มหนึ่งกำลังกล่าวคำอำลาเพื่อนสาวอย่างซาบซึ้ง
"อย่าร้องไห้สิ...ถึงชั้นย้ายกลับบ้านเดิม..แต่ชั้นก็มาเยี่ยมพวกเธอได้ไม่ใช่ หรอ..." หญิงสาวที่เพื่อนเรียกชื่อว่า นุ่น ปลอบปะโลมกลุ่มเพื่อนด้วยความเศร้าไม่แพ้กัน
"อย่าลืมคิดถึงพวกเราบ้างนะ...จากกันไป..ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกอ่ะสิ" เพื่อนสาวพูดอย่างเศร้าส้อย
"อย่าเว่อสิ...ชั้นย้ายไปกลับไปเมืองข้างๆนี้เอง ไม่ได้ไปเชียงใหม่ซะหน่อย"  หญิงสาวตอบ
"เด๋วชั้นต้องไปแล้วนะ...ลาก่อนนะทุกคน.." หญิงสาวพูดน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความเศร้าที่ต้องจากลาเพื่อนรัก เธอโบกมือให้เพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเธอจะหันหลังและเดินจากกลุ่มเพือนอ อกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่
"บอกลากันแล้วใช่มั๊ยลูก...เอาไว้พ่อว่างแล้วจะพานุ่นมาหาเพือนนะ" ชายหนุ่มวัยกลางคนพูดกับลูกสาวอย่างใจดี
"ค่ะคุณพ่อ..หนูคงคิดถึงที่นี่แย่..ย้ายมานี่ตั้ง3ปี...พอถึงเวลาต้องจากไป.. มันก็ทำใจยากอยู่เหมือนกันอ่า" นุ่นตอบผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อน
"โถ่..นุ่นครั้งนี้มันจำเป็นนะลูก..เข้าใจพ่อหน่อยนะ" คุณพ่อตอบพร้อมกับออกรถไปยังจุดหมายปลายทาง
"หนูล้อเล่นค่ะ...หนูเข้าใจ คุณพ่ออย่าคิดมากเลยค่ะ" นุ่นตอบ  ผ่านไปครู่ใหญ่เธอได้แต่นั่งทอดสายตาออกไปนอกกระจก  หากแต่ ว่า..เธอกลับไม่ได้สนใจสิ่งที่ผ่านตาไปเลยสักนิด...แต่เธอกำลังนึกถึงความทรง จำดีๆที่เธอมีเมื่อตอนอยู่บ้านเดิมหลังนั้น ความทรงจำที่ทำให้แค่นึกถึงก็เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
"นั่นแน่!...นุ่นกำลังนึกถึงใครอยู่รึปล่าว?" เสียงคุณพ่อถามอย่างเป็นัยๆ
"น..นึกถึงใครกันล่ะค้ะ..คุณพ่ออ่า อย่าล้อเล่นสิ..." นุ่นหน้าแดงปฏิเสธทันที
"อย่ามาโกหกพ่อเลย...พ่อเลี้ยงลูกมากับมือ..พ่อรู้น่า.." คุณพ่อพูดอย่างอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของลูก
"เหลียงจะเป็นยังไงบ้างน้าาา...จะสบายดีรึปล่าว....เด๋วพ่อกะว่าพอกลับไป ถึง..จะไปสวัสดีคุณฝ้ายเค้าซะหน่อย..จะไปด้วยกันมั๊ยนุ่น?" คุณพ่ออารมณ์แกล้วพูดแซวลูกสาวอย่างสนุก
"คุณพ่ออ่า!...หนูไม่พูดด้วยแล่ว...โป้งคุณพ่อจริงๆด้วย!!" นุ่นหน้าแดงแจ๋อายจนพูดแก้ตัวไม่ถูกได้แต่หันหน้าหนีคุณพ่อของเธอ  เธอจะไป เถียงคุณพ่อได้ยังไงละ...ในเมื่อที่คุณพ่อของเธอพูดถูกทุกคำทุกตัวอักษรไม่มี ผิดกับที่ใจเธอคิดไว้เลยแม้แต่น้อย...  
โปรดติดตามตอนต่อไป

[suteeboonmark]

เหลียงเราเจอตัวละครเพิ่มทีเดียวสองเลย ยื่งน่าติดตามมากขึ้น

[badboy2522]

ขอบคุณครับ แหม่นายเหลียงเราเสน่ห์แรงใช่เล่น ของเก่ายังเคลียไม่จบของใหม่มาเพิ่มอีกแล้ววว

[chokolate]

เรื่องนี้ ไม่มีต่อแล้วใช่ไหมครับ เสียดายมาก ๆ