🧡 XONLY 🧡

มุมมองของก้อย


ฉันกำลังรู้สึกสับสนกับตัวเอง มันเริ่มจากความรู้สึกที่ฉันกำลังมีใจให้ชายคนอีกคนที่เข้ามาช่วยฉันก่อนที่จะโดนทำร้าย และมันก็กลายเป็นความสัมพันธ์ที่ผิดพลาด ครึ่งนึงฉันรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำไป แต่อีกครึ่งฉันกลับมีความสุขที่ได้มีโอกาสเจอกับคนที่รักฉันเพียงคนเดียว แล้วเรื่องนี้มันก็ยิ่งแย่ลงเมื่อฉันเกิดเผลอใจมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายคนใหม่ถึงแม้ว่าฉันเองจะไม่ได้เต็มใจนักแต่เมื่อเค้าบอกว่าทำเพราะรักฉัน ฉันก็โกรธเค้าไม่ลง คืนนั้นฉันอาบน้ำอยู่หลายชั่วโมงพยายามที่จะล้างรอยราคีที่ได้รับมาจากการเผลอใจชั่วขณะ แต่ล้างมันเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเห็นภาพตัวเองที่กำลังมีความสุขขณะเริงรักกับชายอื่น ฉันไม่ได้ขัดขืนแต่กลับมีความสุขร่วมกับเค้า 

ฉันอาบน้ำจนมือซีดไปหมดแต่มันก็ไม่ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้น นี่ฉันกำลังนอกใจคนที่ฉันรัก ฉันพยายามที่ล้างส่วนนั่นที่ถูกชายอื่นล่วงล้ำ ถึงแม้จะมีถุงยางขวางกั้นแต่มันก็ได้ลุกล้ำเข้ามาในร่างกายฉันแล้ว ฉันรู้สึกแย่ลงเมื่อนึกถึงตอนที่ฉันกำลังมีความสุขกับการล่วงล้ำนั้น ฉันได้แต่ร้องไห้และพยายามล้างทุกสัมผัสที่เค้าทำกับฉัน ฉันคิดว่าฉันจะรู้สึกดีขึ้นได้ถ้าล้างมันออกไปได้หมด ฉันไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่ที่ฉันอยู่ในห้องน้ำ แต่เมื่อฉันออกมาส่งกระจกในห้อง รอยที่ฉันอยากจะล้างมันออกไปมันกลับยิ่งชัดเจนมากขึ้น ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ทั้งคืน

เช้านี้ฉันได้แต่คิด คิดว่าฉันควรจะทำยังไง ฉันควรที่จะเป็นหญิงหลายใจเก็บคนรักไว้ทั้งสองคน หรือว่าตัดสินใจเลือกใครคนใดคนนึง แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าฉันทำแบบนั้นฉันก็จะเหมือนกับผู้ชายที่เคยทำให้ฉันเจ็บ และฉันก็จะทำให้คนที่รักฉันมากคนนึงเจ็บเหมือนกับที่ฉันเคยโดน

ฉันตัดสินใจที่จะบอกเลิกความสัมพันธ์ครั้งใหม่ที่กำลังเกิดขึ้น ฉันนัดเดย์ให้มารับเพื่อที่จะบอกเลิกกับเค้า แต่เย็นนั้น พี่บีกลับมาหาฉัน ฉันรู้สึกสับสน ฉันรู้สึกโมโหโดยไม่รู้สาเหตุ แล้วมันก็กลายเป็นการทะเลาะกันของเราสองคน ฉันไม่รู้จะบอกพี่บียังไงว่าฉันนัดผู้ชายคนอื่นเพื่อบอกเลิก พี่บีคงไม่เข้าใจ แล้วยิ่งถ้าเค้ารู้ว่าฉันแอบมีคนอื่น เค้าคงเสียใจมากๆ ฉันก็เลยจำใจต้องพูดไม่ดีกับพี่บีเพื่อไล่เขากลับไป

หลังจากพี่บีกลับไปฉันรู้สึกเสียใจมาก ทั้งๆ ที่ฉันกำลังจะบอกเลิกชายอื่นเพื่อเค้า แต่การที่ฉันไล่พี่บีไปแบบนี้มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก 

แล้วคืนนั้นฉันนัดทานข้าวกับเดย์  พอทานเสร็จฉันจึงบอกเลิกกับเค้า

"ทำไมหละครับ ก้อย ผมไม่ดีตรงไหนทำไมก้อยถึงไม่ยอมคบผม" เดย์
"คุณเป็นคนดีค่ะ แต่ก้อย ก้อยมีคนอื่นอยู่แล้ว" 
"แล้วเรื่องเมื่อคืนหละครับ มันไม่มีความหมายกับก้อยเลยหรอครับ" เดย์
"อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกได้ไหมค่ะ ขอให้เราคิดว่าแค่ฝันไป จากนี้ไปขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่คิดอะไรมากกว่านั้น" 

ฉันรู้เสียใจอึดอัดที่ต้องบอกเลิกกับเดย์ ทำให้ฉันหยิบแก้วไวน์แล้วดื่มเข้าไปโดยไม่รู้ว่าฉันดื่มมันเข้าไปกี่ครั้งแล้ว

"ผมรักคุณคนเดียวนะ คุณอยากอยู่กับคนที่หลายใจหรอ นายบีนั้นมีแฟนอีกตั้งสองคน แล้วยังมีเด็กๆ อีกไม่รู้กี่คน" เดย์
"ก้อยไม่รู้ค่ะ แต่ก้อยรักเค้า ก้อยรักทุกอย่างที่เป็นเค้า" ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ก้อยกำลังมึนหัว ฉันคงดื่มไวน์มากเกินไปแล้ว
"ผมแพ้นายนั้นได้ยังไง ผมมีแต่คุณนะ ผมรักคุณคนเดียว คุณไม่ต้องมาค่อยระแวงว่าผมจะไปมีคนอื่นอีกผมสัญญา" เดย์
"ก้อยตัดสินใจแล้วค่ะ เราคบกันเป็นเพื่อนดีกว่า ก้อยขอตัวกลับก่อนนะค่ะ"

ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะ แต่ฉันก็เซจนยืนไม่อยู่ ฉันคงดื่มไวน์มากเกินไปจริงๆ เดย์บอกว่าเค้ายอมที่จะเป็นแค่เพื่อนตามที่ฉันขอร้อง แต่เขาขอไปส่งฉันที่บ้าน ฉันปฏิเสธไปเพราะฉันรู้สึกว่าเมามากอยากจะกลับเองมากกว่า

"ก็เป็นเพื่อนแล้วไงครับ ไปส่งในฐานะเพื่อนก้อยยังรังเกียดผมอีกหรือ" เดย์
"ก็ได้ค่ะ" 

ฉันยอมให้เดย์ไปส่ง แล้วฉันก็พลาดท่าอีกเป็นครั้งที่สอง เดย์พาฉันเข้าโรงแรม เค้าตีตราบาปให้ฉันอีก แต่ฉันยังพอมีสติของรองให้เค้าป้องกันไม่ปล่อยน้ำบาปของเค้าเข้ามาในตัวฉัน คืนนี้ฉันเสียใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เดย์ตักตวงความสุขจากร่างกายฉันทั้งคืน ฤทธิ์ไวน์ทำให้ฉันเคลิ้มมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาด้วยอย่างน่าอาย หลังจากเดย์อิ่มเอมจากร่างกายฉันและปล่อยให้ฉันนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงคนเดียว ฉันก็เริ่มร้องไห้ละอายใจในสิ่งที่เกิดขึ้น 

เดย์กลับมาปลอบฉัน เขาบอกรักฉัน เขาสัญญาว่าจะไปขอฉันแต่งงานกับพ่อแม่ฉัน มันทำให้ฉันที่กำลังสับสนกับความรู้สึกที่มียิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ แล้วฉันก็ตัดสินใจทำอะไรที่ฉันไม่มีวันอภัยให้ตนเอง ฉันตกลงคบกับเดย์ทั้งๆ ที่ยังทำใจเลิกกับพี่บีไม่ได้ ฉันกลายเป็นหญิงหลายใจ แต่ใครหละจะเข้าใจความรู้สึกของฉัน

ฉันตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะไปญี่ปุ่นกับพี่บีในฐานะแฟนดีหรือไม่ ฉันกลัวว่าจะทำให้พี่บียิ่งเสียใจถ้าหลังจากนั่นฉันเกิดบอกเลิกขึ้นมา นี่ฉันคิดว่าบอกเลิกหรอ ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าฉันจำทำได้หรือเปล่า แต่ฉันคิดว่าฉันคงทำตัวเป็นหญิงสองชายแบบนี้ต่อไปไม่ได้นาน

การที่พี่บีหายไปญี่ปุ่นหนึ่งอาทิตย์ มันก็ทำให้ฉันเริ่มเขว เดย์มาหาฉันทุกวัน เราสองคนมีความสัมพันธ์กันแทบทุกวัน บ้างครั้งก็ตอนพักเที่ยง บ้างครั้งก็ตอนเลิกงาน นี่ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่น่าอายไปแล้ว ฉันสุขสมกับรักที่เดย์มีให้ แล้วเดย์กลับเป็นฝ่ายบอกให้ฉันไปหาพี่บีที่ญี่ปุ่นเพื่อบอกลาพี่บี ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้ยอมทำตามที่เดย์บอก นี่ฉันกำลังหลงเค้าใช่ไหม 

ฉันยอมไปญี่ปุ่นพร้อมกับแนน ด้วยใจที่หวังว่าจะบอกเลิกสัมพันธ์กับพี่บี แล้วคบกับคนที่รักแต่ฉันอย่างเดย์ แต่พอได้เจอพี่บีแล้ว หัวใจฉันมันเหมือนจะแตกสลาย ฉันกลับมาคิดทบทวนถึงสิ่งที่ฉันทำ มันช่างเลวร้ายสำหรับเค้ามาก ฉันกลายเป็นผู้หญิงเลวอย่างที่ไม่น่าให้อภัย ฉันได้แต่พยายามปลอบใจตัวเองว่ากลับไปเจอเดย์เมื่อไหร่ฉันก็จะลืมเรื่องนี้ได้เอง

แต่พี่บีกลับทำดีกับฉันห่วงใยฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด แล้วฉันก็ได้โอกาสที่จะคุยกับพี่บีสองต่อสองเมื่อแนนบอกให้เราสองคนไปเดทกัน ฉันรีบรับปากเพราะมันเป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะได้บอกเลิกพี่บีก่อนที่เราจะกลับกรุงเทพกัน

แต่แล้วพี่บีกลับทำให้ฉันแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เค้ายังจำได้แม้เรื่องที่เราพูดกันเล่นๆ เค้าพาฉันไปยังที่ที่ฉันเองไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้มา มันช่างสวยมากกว่าในทีวีที่ฉันดู ฉันเริ่มรู้สึกผิดที่กำลังจะทิ้งคนที่รักฉันมากคนนึงไป ฉันเริ่มใจอ่อน หัวใจฉันเริ่มโหยหาอ้อมกอดที่คุ้นเคย รสจูบที่ตราตึง สัมผัสที่อบอุ่น

คืนนั้นฉันใช้ไวน์เพื่อดับอารมณ์ความต้องการโหยหาความรักจากพี่บี แต่มันก็กลับไม่ช่วยอะไรฉันเลย มันกลับทำสติฉันยิ่งเตลิด ฉันเริ่มโกรธตัวเองแล้วโทษตัวเองที่ใจง่ายจนทำให้เรื่องเศร้านี้ต้องเกิดขึ้น

หลังจากนั้นใจและกายฉันมันก็เรียกร้องโหยหาความอบอุ่นจากพี่บีไม่หยุด จนฉันรู้สึกโมโหและพูดประชดประชันใส่พี่บีโดยไม่รู้ ใจฉันหวังแค่จะลืมมันได้ แต่แล้วเมื่อพี่บีเข้ามากอดแล้วซุกหน้ากับหน้าอก ฉันก็ยินยอมพร้อมใจที่จะให้เค้าตักตวงความสุขจากกายฉันให้เต็มที่ ถึงแม้ว่าปากฉันจะห้ามแต่ใจฉันมันยอมแล้วไปหมดทั้งดวง ฉันคิดแค่อยากจะมีความสุขกับเค้าจนกว่าจะได้กลับไปกรุงเทพแล้วเราก็จะไม่มีวันได้กลับมาเจอกันอีก

คืนนั้นเป็นคืนที่ฉันมีความสุขมากๆ ฉันเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่แค่สุขทางร่างกาย แต่มันเป็นความสุขทางใจที่อิ่มเอมเกินกว่าที่เดย์จะให้ฉันได้ ฉันกลับมาสับสนอีกครั้ง ฉันบอกลาพี่บีไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าฉันเองรักเค้าอย่างหมดหัวใจ แต่ติดที่ฉันมีสัญญากับเดย์ค้ำใจฉันอยู่ ฉันจึงตัดสินใจว่าฉันจะกลับมาทำดีกับพี่บีในวันที่เหลืออยู่ก่อนที่เราจะกลับไปกรุงเทพ แล้วหลังจากนั้นฉันจะไม่เจอเค้าอีก แล้วพี่บีคงเข้าใจเองว่าฉันเปลี่ยนใจไปแล้ว

ถึงฉันจะกลับมาทำดีกับพี่บีแต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดอะไรกับเค้า ฉันกลัว ฉันกลัวที่จะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ถ้าเขาเกิดถามอะไรขึ้นมา ฉันจึงได้แต่นิ่งเงียบแล้วยิ้มให้พี่บีเท่านั้น แต่หลังจากที่กลับมากรุงเทพ ความรู้สึกฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปฉันกลับมาคิดทบทวนอีกครั้งถึงความรู้สึกที่มีต่อพี่บี ฉันรักเค้า ฉันเลิกกับเค้าไม่ได้ ฉันใช้เวลาสองวันเพื่อคุยกับเดย์เรื่องนี้ ฉันบอกเดย์ว่าฉันจะนัดพี่บีมาคุย ถ้าพี่บีรับที่ฉันขอร้องได้ ฉันก็คงต้องเลิกคบกับเดย์ เดย์ไม่โกรธฉันเค้าแค่ถามว่าฉันนัดกับพี่บีที่ไหนและเมื่อไหร่ เขาบอกว่าถ้าพี่บีทำตามที่ฉันขอไม่ได้ เขาขอให้ฉันกลับไปหาเขา

แต่แล้วพี่บีก็ไม่มาตามนัด ฉันเสียใจมาก พี่บีไม่ได้รักฉันอย่างที่ฉันคิด ฉันพยายามตัดใจจากเค้าแล้วทุ่มใจที่เหลืออยู่กับเดย์จนหมด แล้วฉันก็ต้องเสียใจอีกครั้งน้องชายฉันหายตัวไป เดย์บอกว่าครั้งสุดท้ายน้องชายฉันบอกว่าจะไปหาพี่บี ฉันไม่คิดว่าพี่บีจะทำร้ายน้องชายฉัน แต่เดย์ก็ยืนยันหนักแน่น บางทีพี่บีอาจจะโกรธที่เห็นฉันเดินกอดแขนกับผู้ชายอื่นเค้าอาจจะทำร้ายน้องชายฉันเป็นการแก้แค้นก็ได้ แล้วพี่บีก็ทำให้ฉันมั่นใจว่าเค้าทำร้ายน้องชายฉันแน่ๆ เค้าใช้อำนาจที่มีเอาตัวเองรอด เดย์บอกฉันว่าถ้าเค้าไม่ได้ทำจริงๆ เค้าจะต้องใช้อำนาจแบบนี้ทำไม และฉันก็ได้รู้อีกเรื่องที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจ คืนที่ฉันนัดพี่บีเค้ากลับไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นซึ่งไม่ใช่ทั้งแนนและเจนซึ้งเค้าบอกว่ารักเท่าๆ กับฉัน 

ที่แท้เค้าก็แค่ผู้ชายหลายใจที่เอาความรักมาหลอกเพื่อหวังเชยชมเรื่อนร่างของฉัน ฉันเสียใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด ฉันรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ติดที่ฉันยังมีเดย์ ถ้าฉันทำอะไรโง่ๆ ไปเดย์คงเสียใจมาก ฉันได้แต่ต้องทนกับความรู้สึกที่มี และก็เป็นห่วงน้องชายที่หายไป เดย์คอยปลอบใจฉันบอกว่าซักวันพี่บีต้องได้รับกรรมที่ทำไว้ ทำไมนะทำไมเดย์ไม่คิดว่ากุ้งจะกลับมาได้อย่างปลอดภัยบ้าง แต่ฉันก็ไม่กล้าถามเค้าเพราะกลัวเค้าจะโกรธแล้วจากฉันไปอีกคน

แล้ววันที่ฉันหมดเยื่อใยกับพี่บีก็มาถึง กุ้งตายแล้วศพถูกพบอยู่ท้ายรถของพี่บี ฉันอยากจะฆ่าเขาให้ตายด้วยมือของฉัน ฉันเสียใจที่เคยรักเค้ามานาน ฉันนี่มันโง่สิ้นดี เค้าก็แค่สนุกกับร่างกายของฉันเท่านั้น ฉันกลับคิดเอาเองว่าเค้ารักฉันหมดหัวใจ  ในที่สุดพี่บีก็ได้รับโทษ เค้ารับปากกับฉันว่าจะไม่หนีอีก ทำไมเค้าต้องทำแบบนี้ด้วยนะ เค้าจะแคร์ฉันทำไมอีก แต่ฉันคงไม่ใจอ่อนกับเขาอีกแล้ว แต่พอฉันเห็นเขาถูกจับเข้าไปขังในคุกฉันก็รู้สึกว่าทนดูภาพแบบนั้นไม่ได้ ฉันเลยขอตัวกลับบ้านก่อนปล่อยให้เดย์เฝ้าดูต่อไปว่าพี่บีจะหลอกฉันแล้วหาคนมาช่วยอีกเหมือนครั้งที่แล้วหรือไม่

หลังจากที่เดย์โทรมาบอกฉันว่าพี่บีคงไม่รอดแล้ว ฉันก็วางสายเดย์แล้วเริ่มร้องไห้ ฉันจะร้องไห้ทำไม เค้าเป็นคนทำร้ายฉัน ฆ่าน้องชายฉัน ฉันยังจะมีใจให้เขาอีกหรอ ไหนว่าฉันหมดเยื่อใยกับเขาแล้วไง

คืนนั้นฉันนอนร้องไห้อยู่ในห้อง แล้วก็มีเสียงคนมากดกริ่งหน้าบ้าน ฉันไม่อยากให้พ่อแม่ต้องรับรู้อะไรที่เลวร้ายอีก ฉันเลยเป็นคนมาลงมาเปิดประตูเอง ฉันแง้มประตูดูก็พบน้องชายฉันยืนอยู่ ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่านี่จะเป็นคนหรือวิญญาณ ฉันก็ยินดีที่ได้เจอเขาอีก ฉันรีบเปิดประตูไปหาเขา เขาเป็นคนไม่ใช่วิญญาณ ฉันดีใจมาก แต่แล้วพอฉันหันไปเห็นพี่บี ฉันก็ตกใจกลัวอย่างมาก ฉันกลัวว่าพี่บีจะทำอะไรน้องชายฉันอีก ฉันรีบร่างกายตัวเองปกป้องน้องชายฉันทันที

แต่แล้วที่ผ่านมาฉันก็เข้าใจผิดมาตลอดคนที่ทำร้ายน้องชายฉัน คนที่หลอกเพื่อหวังในตัวฉันไม่ใช่พี่บี แต่เป็นเดย์ ฉันรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันอยากจะตายๆ ไปซะจะได้พ้นจากความรู้สึกที่แย่ๆ นี้ แล้วครอบครัวฉันก็ปล่อยให้ฉันได้มีโอกาสคุยกับพี่บีสองคน ฉันอยากจะบอกพี่บีว่าฉันอยากกลับไปหาเขา แต่ฉันก็ทำไม่ได้ รอยบาปที่ฉันโดนเดย์ทำไว้มันลงลึกจนฉันลืมมันไปไม่ได้ ฉันคงต้องนอนฝันร้ายนึกถึงเรื่องนี้ไปอีกนานแสนนาน ฉันกลัวความรู้สึกที่มี ฉันจำใจต้องบอกลาพี่บี ฉันไม่อยากให้เขาเสียใจกับสิ่งที่ฉันพลาดไป 

เวลาแต่ละวันมันช่างผ่านไปอย่างช้าๆ ฉันได้แต่รู้สึกกลัว กลัวว่าเดย์จะกลับมารังควานฉัน ได้แต่หวาดผวาตลอดเวลาที่เดินอยู่คนเดียว จนกระทั้งเดย์ถูกยิงตาย ฉันเริ่มสบายใจขึ้น ฉันไม่ต้องหวาดละแวงว่าเค้าจะกลับมาหาฉันอีกต่อไป แต่ถึงเป็นแบบนี้ ทุกคืนฉันก็ต้องตื่นกลางดึงกับฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน ตอนนี้พี่บีจะเป็นยังไงบ้างนะ แนนจะดูแลพี่บีดีไหมนะ ฉันคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

วันนี้เป็นวันแรกหลังจากที่ฉันไม่เคยออกไปไหนคนเดียวนอกจากไปทำงาน ฉันเดินซื้อของแล้วก็นึกถึงแต่ภาพที่ฉันพี่บีและแนนมาซื้อของด้วยกัน มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมากจริงๆ ฉันได้แต่ยืนยิ้มคนเดียวแล้วฉันก็เห็นเค้า พี่บี พี่บีกำลังยืนคุณกับผู้หญิงคนนึงอยู่ ดูท่าทางทั้งคู่จะสนิทกันมาก ผู้หญิงคนนั้นจับแขนพี่บีด้วย ฉันรู้สึกหึง นี่ฉันหึงหรอ ทั้งๆ ที่ฉันเองที่ไม่ยอมกลับไปหาเขา ฉันยืนดูอยู่ครู่นึงก็คิดว่าควรเดินไปที่อื่นก่อนที่พี่บีจะเห็นฉัน แต่ทำไมหละ ทำไมฉันต้องหนีด้วย ฉันไม่เข้าใจตัวเอง หลังจากวันนั้นฉันก็ได้แต่คิดถึงผู้หญิงคนนั้นกับพี่บี 

พี่บีพยายามโทรมาหาฉันอีก ฉันพยายามทำใจแข็งไม่รับสายทั้งๆ หัวใจมันเต้นรัวกลัวว่าพี่บีจะถอดใจแล้วเลิกโทรหา ฉันได้แต่ภาวนาว่าพี่บีคงทนง้อฉันจนถึงเวลาที่ฉันลืมเรื่องที่ผ่านมาได้

ฉันเอาแต่ครุนคิดแต่เรื่องผู้หญิงคนนั้น นี่ฉันเป็นอะไรไป ฉันหึงพี่บีหรอ ฉันไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง แล้วเย็นวันนั้นผู้หญิงคนนั้นมายืนรอฉันอยู่ที่หน้าบริษัทฯ พอเห็นฉันเธอก็เดินเข้ามาหาฉันทันที

"เธอชื่อก้อยซินะ" ฟ้า
"ค่ะ คุณมีธุระอะไรกับฉันหรือค่ะ" ก้อย
"ฉันชื่อฟ้า เป็นแฟนเก่าบี ฉันขอคุยอะไรกับเธอหน่อยซิ"

ฟ้าพยายามชวนชั้นให้ขึ้นรถไปกับเธอ แต่ฉันเข็ดแล้ว ฉันจะไม่ยอมขึ้นรถไปไหนกับคนที่ฉันเพิ่งรู้จักอีกแล้ว ฟ้าเลยชวนฉันไปนั่งที่ร้านอาหารใกล้ๆ ที่ทำงานของฉัน 

"ฉันเป็นแฟนกับบีตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยจนเรียนจบ หลังเรียนจบเราเข้าใจผิดกันจนทำให้บีบอกเลิกกับฉัน ฉันเองก็โกรธเขาเลยหนีไปอยู่อเมริกาโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าฉันกำลังตั้งท้องลูกของเค้า" ฟ้า

ฉันรู้สึกหน้าชาที่ได้ยินเรื่องนี้ พี่บีทำผู้หญิงคนนี้ท้องจริงๆ งั้นหรอ

"แล้วทำไมถึงไม่ติดต่อกลับมาหาพี่บีหละค่ะ ในเมื่อคุณรู้ตัวแล้วว่าท้องกับพี่บี" ก้อย
"ตอนนั้นฉันมีแฟนใหม่แล้ว แล้วแฟนใหม่ฉันก็ดีใจมากที่รู้ว่าฉันท้อง ฉันจำเป็นต้องปล่อยเลยตามเลย" ฟ้า
"แต่แฟนใหม่คุณก็ต้องรู้อยู่ดีว่านี่ไม่ใช่ลูกคุณ ทำไมคุณถึงไม่กลับมาหละค่ะ" ก้อย
"เธอจะให้ฉันทำยังไง ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยตามแฟนใหม่ไปเริ่มชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ ถ้าฉันบอกแฟนใหม่ว่า
ฉันจะกลับมา เค้าคงไม่ใจดีให้เงินฉันซื้อตั๋วกลับมาหรอก" ฟ้า

"แต่คุณก็บอกพี่บีให้ส่งตั๋วไปให้ก็ได้นี่ค่ะ ก้อยคิดว่าพี่บีคงไม่ใจร้ายไม่ช่วยคุณกับลูกหรอก" ก้อย
"ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง ก็ฉันเลือกที่จะหนีเค้าไปเอง" ฟ้า

ฉันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังแก้ตัวไปเรื่อยๆ หรือว่าฉันมีอคติกับเธอนะ

"แล้วสรุปคุณต้องการจะบอกอะไรก้อยค่ะ" ก้อย
"ฉันกับบี เราตกลงกลับมาคบกัน เค้ารู้เรื่องลูกของเราแล้ว เค้าดีใจมากที่จะได้อยู่กับฉันและลูก" ฟ้า

จริงหรอ แล้วแนนกับเจนหละ พี่บีจะใจร้ายทิ้งสองคนนั้นได้ง่ายๆ อย่างที่ผู้หญิงคนนี้บอกหรอ แต่พี่บีก็อาจจะเห็นแก่ลูกจนยอมทำแบบนี้จริงๆ ก็ได้ ถึงยังไง พวกเราสามคนก็มาที่หลังผู้หญิงคนนี้

"ตอนนี้ก้อยกับพี่บีเราก็ไม่ได้คบกันแล้ว คุณคงไม่ต้องกังวลเรื่องก้อยหรอกค่ะ" ก้อย
"งั้นก็ดีแล้ว หวังว่าเธอจะเลิกยุ่งกับบีอย่างเด็ดขาดนะ ฉันจะได้ไม่ต้องคอระแวงว่าเขาจะเปลี่ยนใจ" ฟ้า
"ค่ะ ก้อยไม่มีอะไรกับพี่บีแล้ว" ก้อย

โทรศัพท์มือถือของฟ้าดังขึ้นมา ฉันแอบเห็นว่ามันเป็นเบอร์ของพี่บี ฟ้ารีบกดรับ

"ค่ะ ค่ะ ฟ้ากำลังจะไปหาบีอยู่พอดี ก็เค้าไม่ยอมไปด้วยนี่ค่ะ ค่ะ ก็ได้ค่ะ งั้นบีรอฟ้านิดนะค่ะ แหมอย่าใจร้อนซิค่ะ ค่ะ ฟ้าจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" ฟ้า

"งั้นฉันต้องขอตัวนะ ที่จริงบีให้ฉันพาเธอไปคุยกันสามคนเรื่องเราจะได้จบ แต่เธอไม่ยอมไป ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง นี่เค้าก็ตามให้ฉันไปหาเค้าแล้ว ฉันไปก่อนนะ หวังว่าเธอคงรักษาคำพูดนะ อย่าทำให้ฉันต้องมากังวนเรื่องเธอนะ" ฟ้า
"ค่ะ" ก้อย

ฟ้าวางเงินไว้แล้วออกไปจากร้าน ฉันยังคงนั่งอยู่ในร้านต่อเพื่อคิดถึงเรื่องที่ฟ้าพูด นี่พี่บีให้ฟ้ามาเรียกฉันไปเพื่อบอกเลิกจริงๆ หรอ พี่บีจะใจร้ายกับฉันขนาดนั้นเลยหรอ แต่มันก็สมควรนะ ก็ฉันเองยังทำร้ายเขาจนไม่อาจจะให้อภัยได้นี่  แล้วยังที่พี่บีโทรมาอีก เรื่องที่พี่บีกับฟ้าจะกลับไปคบกันคงเป็นเรื่องจริง และเค้าอาจจะอยากให้ฟ้าพาฉันไปหาเค้าเพื่อบอกเลิกจริงๆ

คิดจบน้ำตาฉันมันก็ไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว นี่คือบทลงโทษสำหรับผู้หญิงหลายใจแบบฉันใช่ไหม ทำไมฉันถึงรู้สึกทรมานจนไม่อยากจะหายใจ เพราะทุกครั้งที่หายใจเข้าออก ฉันรู้สึกเจ็บมันเจ็บเหมือนมีใครเอามีดมาแทงที่หัวใจฉัน

คืนนี้ฉันต้องนอนอย่างทุกข์ทรมาน นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมน้ำตาฉันไหลไม่ยอมหยุด พอรู้ว่าจะต้องเสียเขาไปจริงๆ ฉันเองกลับเป็นคนที่ยอมรับมันไม่ได้ นี่ฉันรักเค้ามากใช่ไหม หรือฉันแค่กำลังเสียดายของที่เคยเป็นของตัวเองที่กำลังจะโดนคนอื่นแย่งไป

หลังจากที่ฉันน้องร้องไห้มาทั้งคืน ฉันก็เข้าใจความรู้สึกตัวเอง ฉันยังรักเค้าอยู่ ฉันขาดเค้าไม่ได้ แต่มันจะสายไปหรือเปล่า ตอนที่เค้าอยากให้ฉันกลับไป ฉันกลับผลักไสเค้า ตอนนี้เค้าไม่ต้องการฉันแล้ว แต่ฉันอยากกลับไปหาเค้าใจจะขาด วันนี้พี่บียังโทรมาหาฉันอีก ฉันพยายามทำใจกล้าที่จะรับโทรศัพท์ ฉันกลัวว่ามันจะเป็นการโทรมาบอกลา มากกว่าที่จะเป็นการขอให้ฉันกลับไปคบกับเค้า

แล้วฉันก็ต้องกลั้นใจแล้วกดรับโทรศัพท์ที่พี่บีโทรเข้ามา

"ก้อย เป็นยังไงบ้าง" พี่บี
"ก้อยสบายดีค่ะ พี่บีหละค่ะ" ฉันอยากถามเค้าว่าตอนนี้เค้ามีครอบครัวและมีความสุขดีแล้วใช่ไหม แต่ฉันก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
"ก้อยสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง" พี่บี
"ค่ะก้อยสบายใจขึ้นมากแล้ว"
"อืม งั้นเย็นนี้ก้อยพอจะเจอพี่หน่อยได้ไหม" พี่บี
ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก นี่เค้าจะนัดฉันไปบอกเลิกใช่ไหม ฉันจะต้องเสียเค้าไปจริงๆ แล้วใช่ไหม พอคิดแบบนี้ ฉันก็รู้สึกแน่นหน้าอกจนพูดอะไรไม่ออก
"ก้อย เป็นอะไรไป อืมถ้าก้อยไม่สะดวกวันนี้ เอาไว้เราเจอกันวันอื่นก็ได้นะ" พี่บี
"วันนี้ก็ได้ค่ะ อืมพี่บีนัดที่มาแล้วกันนะค่ะก้อยจะไปหาเอง พี่บีไม่ต้องมารับก้อยหรอก" ฉันตัดสินใจตอบไปทั้งที่ใจรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
"เอางั้นหรอ แล้วแต่ก้อยแล้วกัน เลือกแบบที่ก้อยสบายใจแล้วกัน" พี่บี

พี่บีนัดฉันให้ไปหาที่ห้างแห่งหนึ่งที่เราเคยไปซื้อของเพื่อกลับไปทำอาหารที่คอนโดพี่บีเป็นประจำ เย็นนั้นก่อนเลิกเงินฉันเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งหน้า ตอนที่ฉันปัดแก้มฉันก็เอาแต่นึกถึงต้องที่พี่บีหอมแก้มฉัน ตอนที่ฉันเติมลิป ฉันก็นึกถึงแต่รสจูบที่ฉันไม่มีวันลืม แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมาเป็นทาง ฉันก้มลงร้องไห้ ต่อจากนี้ไปฉันคงไม่มีโอกาสได้รับสัมผัสแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว วันนี้พี่บีคงจะบอกลาฉัน

ฉันร้องไห้จนถึงเวลาเลิกงาน ฉันได้แต่ล้างหน้าลบคราบน้ำตาและเครื่องสำอางออก ฉันไปตามที่นัดไว้กับพี่บี หัวใจฉันมันเหมือนจะหยุดเต้นให้ได้ ฉันรู้สึกหวาดกลัว กลัวเวลาที่จะเจอกับพี่บี กลัวเวลาที่จะได้ยินคำบอกลา ฉันอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดไป แต่แล้วคนที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอก็เข้ามาทักฉัน

"เธอ นี่เธอมาที่นี่ทำไม" ฟ้า
ฟ้าทำสีหน้าไม่พอใจมากที่เห็นฉัน
"เปล่าค่ะ คือก้อย" ฉันไม่กล้าบอกว่าฉันนัดกับพี่บีไว้
"ไหนเธอสัญญาแล้วไงว่าจะเลิกยุ่งกับบี นี่เธอมาหาบีใช้ไหม" ฟ้า

ฟ้าเข้ามายื้อยุดฉุดกระฉากฉันจนแขนฉันระบมไปหมด

"ฟ้ามีอะไรกันหนะ ฟ้ามาทำอะไรที่นี่" พี่บี
"ฟ้าก็ตามบีมาซิค่ะ อยู่ๆ แม่นี่ก็เข้ามาทำร้ายฟ้า" ฟ้า
"ก้อย ก้อยเปล่านะค่ะ" ก้อย
"ก้อย" พี่บี
"บีดูซิค่ะ แขนฟ้าเขียวไปหมดแล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นใครค่ะ" ฟ้า
"เธอ เธอเป็น ......" พี่บี
"เราเป็นแค่คนรู้จักกันค่ะ ก้อยขอตัวก่อนนะค่ะ" 
"ก้อยเดี๋ยวก่อนซิ" พี่บี
"บีจะไปไหนค่ะ พาฟ้าไปหาหมอก่อน ฟ้าเจ็บแขนไปหมดแล้วนะค่ะ" ฟ้า

ทำไมฉันต้องเดินหนีมาด้วยนะ แล้วทำไมฟ้าต้องใส่ร้ายฉันด้วย ดูท่าพี่บีจะเชื่อที่ฟ้าพูดมากกว่าที่ฉันพูด แล้วทำไมฟ้าต้องทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน รู้ตัวอีกทีฉันก็กลับมาถึงบ้านแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พอว่าพี่บีโทรมาหาฉันสิบห้าครั้ง 

แล้วคืนนี้ฉันก็นอนไม่หลับอีกเช่นเคย ฉันได้แต่สงสัยว่าทำไมฟ้าถึงได้ใส่ร้ายฉัน ทำไมเธอถึงได้ทำเหมือนไม่เคยรู้จักฉันต่อหน้าพี่บี หรือเพราะเธอไม่อยากให้พี่บีรู้เรื่องที่เธอมาคุยกับฉัน แต่ทำไมหละ ก็เธอบอกว่าพี่บีเป็นคนให้เธอมาหาฉันเอง แล้วพี่บียังโทรเข้ามาหาฟ้าตอนนั้นอีก

วันรุ่งขึ้นฉันรู้สึกอยากรู้เรื่องนี้ให้แน่ชัด ฉันโทรหาแนน แต่ดูเหมือนแนนจะยังโกรธฉันอยู่

"แนนนี่พี่ก้อยนะ"
"ค่ะ" แนน
"แนนสบายดีไหม" 
"ก็เรื่อยๆ ค่ะ" แนน
"อืม แนนพอจะว่างไหม เย็นนี้พี่อยากคุยกับแนน"
"คือ แนนต้องซื้อข้าวให้พี่บีค่ะ เพราะตอนนี้ไม่มีใครมาทำกับข้าวให้พี่บีแล้ว แนนเองก็ทำไม่เป็น จะให้พี่บีกินมาม่าทุกวันก็ไม่ได้" แนน

ฉันรู้สึกสะอึกกับคำพูดแนน ฉันรู้ว่าแนนกำลังว่าฉันอยู่ แต่แนนก็ไม่ผิด ฉันต่างหากที่ผิด ฉันคงโกรธที่เธอพูดแบบนี้ไม่ได้

"พี่บีกลับบ้านไปทานข้าวทุกวันเลยหรอ" 
"ใช่ค่ะ ก็ตั้งแต่เรื่องยุ่งๆ จบ พี่บีก็กลับเร็วทุกวัน มีแค่เมื่อวานที่มาช้าหน่อย เพราะว่ามีคนที่นัดแล้วไม่เป็นนัด" แนน

ฉันน้ำตาเอ่อออกมาจากคำพูดเสียดสีของแนน แต่ฉันโกรธแนนไม่ได้เพราะคนที่ผิดมันคือฉันเอง แต่ทำไมพี่บีถึงกลับบ้านเร็วหละ ก็พี่บีกำลังกลับไปคบกับฟ้า พี่บีก็น่าจะกลับช้าเพราะไปเจอกับฟ้าซิ 

"แล้วพี่บีมีพูดเรื่องอะไรแปลกๆ กับแนนไหม"
"พี่ก้อย พี่ก้อยอยากรู้เรื่องอะไรค่ะ พี่ก้อยพูดมาตรงๆ เลยดีกว่า" แนน
"คือพี่....." 
"ก็ได้ค่ะ แนนจะไปหาพี่ที่เดิมนะค่ะ เหมือนกับตอนที่พี่บีไปรับพี่ แต่พี่ต้องพูดมาให้หมดนะค่ะ ถ้าพี่ไม่พูดมาให้หมด หลังจากนี้พี่อย่าโทรหาแนนอีก แนนคงไม่มีอะไรจะพูดกับพี่แล้ว" แนน
"จ๊ะ พี่จะพูดให้หมดพี่สัญญา" 
"แล้วเจอกันค่ะ" แนน

แนนมารับฉันตามที่นัดไว้ เราสองคนไปหาร้านอาหารเงียบๆ นั่งคุยกัน แนนดูเฉยชากับฉัน เธอไม่เข้ามากอดฉันเล่นกับฉันเหมือนทุกครั้ง เธอได้แต่ทำหน้าเฉยเมยตลอดเวลา

"พี่ก้อยมีอะไรค่ะ เดี๋ยวแนนต้องรีบกลับนะ" แนน
"คือพี่ พี่บีเค้า...." 
"พี่บีเค้าก็เหมือนเดิมแหละค่ะถ้าพี่อยากจะรู้ เค้าก็ฝืนทำหน้ายิ้มต่อหน้าคนอื่น แต่ใจเค้าก็คงกำลังเสียใจที่คนที่เค้ารักมาทิ้งเค้าไป" แนน
แนนทำเอาฉันพูดไม่ออก
"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ค่ะ พี่ก้อยมีคนอื่นแล้วงั้นหรอ" แนน
"พี่บีไม่ได้เล่าอะไรให้แนนฟังเลยหรอ" ฉันสงสัยว่าทำไมแนนไม่รู้เรื่องที่ฉันพลาดท่าให้กับผู้ชายคนอื่น
"แนนไม่รู้หรอกค่ะ พี่บีบอกว่าเรื่องมันจบไปแล้ว เค้าไม่อยากพูดถึงมันอีก" แนน

น้ำตาฉันไหลผลากออกมาจากสองตา พี่บียอมเก็บความเจ็บปวดไว้คนเดียวโดยไม่ยอมบอกให้ใครฟัง แม้แต่แนนที่เค้ารักเท่าๆ กับฉัน เขากำลังปกป้องฉัน แต่ฉันกลับทำร้ายเค้า

"พี่ก้อย พี่ก้อยร้องไห้ทำไมค่ะ" แนนเริ่มน้ำเสียงอ่อนลง
"เปล่าจ๊ะ" 

แล้วฉันก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แนนฟัง แนนนั่งนิ่งไปพักใหญ่ 

"ช่างมันเถอะค่ะพี่ก้อยเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว พี่ก้อยกลับมาเถอะ พี่ก้อยรู้ไหมพี่บีเอาแต่คิดถึงพี่นะ ถึงเค้าจะยิ้มอยู่เกือบตลอดเวลา แต่แววตาพี่บีก็มีแต่ความทุกข์ แนนไม่อยากเห็นพี่สองคนต้องแยกกันแบบนี้นะ" แนน
"แต่พี่ทำผิดต่อพี่บี แล้วพี่ยังมีอะไรกับ...." ฉันควบคุมต้องเองไม่ได้ร้องไห้ออกมาไม่หยุด

แนนเข้ามานั่งข้างๆ แล้วกอดฉันไว้ ฉันกอดแนนแน่นซบหน้าที่ไหล่แนน

"กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะค่ะพี่ก้อย แนนขอโทษที่พูดไม่ดีกับพี่ก้อย แนนไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ พี่บีไม่ยอมเล่าให้แนนฟังเพราะเค้าอยากปกป้องพี่ พี่บียอมทำทุกอย่างเพื่อให้พี่สบายใจ จำได้ไหมตอนที่ไปญี่ปุ่น พี่บีก็พยายามอยู่ห่างพี่เพราะกลัวพี่จะอึดอัด ทั้งที่แนนรู้ว่าพี่บีอยากอยู่ใกล้พี่ อยากกอดพี่ใจจะขาด แต่เค้าก็ต้องฝืนใจตัวเองเพื่อพี่ แนนไม่รู้ว่าผู้ชายคนอื่นจะเป็นยังไง แต่แนนเชื่อว่าจะไม่มีใครที่ทำทุกอย่างเพื่อพี่ได้มากเท่ากับพี่บีอีกแล้ว" แนน

คำพูดของแนนมันช่างแทงใจดำฉันเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ฉันเองก็รู้อยู่แกใจว่า ที่พี่บีทำทุกอย่างก็เพื่อฉัน ไม่ว่าจะเรื่องกุ้ง เรื่องปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน มีแต่ฉันที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเค้าเลย ฉันมารู้ตัวตอนนี้มันสายไปหรือเปล่า ตอนนี้พี่บีมีคนมาแทนที่ฉันแล้ว แล้วเค้ายังมีลูกด้วยกันอีก

"ขอเวลาพี่อีกนิดนะแนน พี่อยากให้แน่ใจว่าพี่บี อยากให้พี่กลับไปจริงๆ" 
"ก็ได้ค่ะ พี่ก้อยอย่าคิดนานนักนะค่ะ แนนทนเห็นพี่บีเศร้าแบบนี้นานไม่ไหว" แนน
"จ๊ะ พี่ขอบใจนะที่แนนเข้าใจพี่" 
"พี่ก้อยก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว หน้าเลอะหมดแล้วนะ" แนนหยิบทิชชูมาเช็ดหน้าฉัน
"จ๊ะ พี่หยุดร้องไห้แล้ว" 
"งั้นเรามากินข้าวกันเถอะ แนนหิวแล้ว" แนน
"อ้าวแล้วไม่รีบเอาข้าวไปให้พี่บีหรอ"
"ฮึ ให้หิวซะบ้าง อยากไม่ยอมตามง้อพี่ก้อยแบบผู้ชายปรกติดีนัก ทำเป็นเก็กแมนดีนัก อดซะบ้างก็ดี" แนนหัวเราะ

ฉันหัวเราะตามแนน ฉันไม่กล้าบอกแนนเรื่องฟ้า ฉันกลัวแนนจะไปเอาเรื่องพี่บี ฉันคงต้องพิสูจน์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง ทานข้าวเสร็จแนนก็พาฉันไปส่งบ้านทั้งๆ ที่ฉันบอกว่ากลับเองได้ แต่แนนก็ไม่ยอม ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อได้ระบายความทุกข์ที่มีอยู่กับแนน

"พี่ก้อย กลับมาเร็วๆ นะ แนนเบื่อกินมาม่าตอนเช้าแล้วอะ พี่บีว่าแต่แนนทำกับข้าวไม่เป็น พี่บีเองก็ต้มแต่มาม่าให้แนนกินเหมือนกัน เบื่ออะ" แนน

แนนทำให้ฉันหัวเราะอีกแล้ว คืนนี้เป็นคืนแรกที่ฉันหลับตาได้สนิท ถึงแม้จะมีเรื่องคาใจอยู่บ้าง ฉันตัดสินใจแล้วพรุ่งนี้ตอนเที่ยงฉันจะไปหาพี่บีที่ที่ทำงาน แล้วบอกเค้าว่าฉันรักเค้า ที่เหลือก็ให้โชคชะตาเป็นผู้ลิขิตแล้วกันว่าพี่บีจะเลือกฉันหรือว่าเลือกฟ้า แล้วฉันจะทำใจยอมรับกับคำตอบที่ได้รับไม่ว่ามันอย่างไร

เช้านี้ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถสูดอากาศได้เต็มปอด ฉันไม่รู้สึกกังวลอะไรอีกต่อไปแล้ว ฉันนั่งทำงานรอเวลาให้ถึง 11 โมงเพื่อที่จะได้ออกไปหาพี่บี วันนี้พี่บีไม่โทรมาเลย พี่บีคงยุ่งมั้ง ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันก็ไปหาเค้าแล้ว ฉันแอบโทรหาน้องหงส์เพื่อถามว่าพี่บีจะออกไปไหนหรือเปล่า น้องหงส์บอกว่าพี่บีคงไม่ไปไหนเห็นว่าจะเรียกลูกน้องคุยงานตอนบ่าย แต่วันนี้เพื่อนร่วมงานฉันบอกเรื่องแปลกๆ กับฉัน

"ช่วงนี้มีคนโทรมาหาก้อยบ่อยมากนะ ชอบถามว่าก้อยอยู่ไหม จะออกไปไหนไหม บ่อยมากแต่พอจะโอนสายให้คุยกับก้อยก็วางสายไป เมื่อเช้าก็โทรมาพอดีก้อยไม่อยู่ ฉันเลยบอกไปว่าก้อยลาไปธุระตอน 11 โมงเค้าก็รีบวางสายไปเลย" เพื่อนร่วมงานของก้อย
"งั้นหรอ คงไม่มีอะไรมั้ง คงเป็นน้องๆ พี่บีแหละ พี่บีคงให้โทรมาเช็ค" 
"แหม เลิกงอนกันซะทีซิจ๊ะ เค้าก็โทรมาง้ออยู่ทุกวันน่าจะใจอ่อนได้แล้วนะ" เพื่อนร่วมงานของก้อย
"ก็ที่ลาวันนี้ก้อยจะไปหาเค้าแหละ ว่าจะไม่เล่นตัวแล้ว เดี๋ยวไม่มีใครเอา" ฉันรู้สึกขำกับคำพูดของตัวเองจนหัวเราะออกมาเบาๆ

พอถึงเวลาฉันก็รีบเก็บของแล้วหยิบกระเป๋าเพื่อไปหาพี่บีทันที ไปถึงที่บริษัทฯ พี่บีฉันก็โทรถามน้องหงส์ว่าพี่บียังอยู่ในออฟฟิตไหม น้องหงส์บอกว่าพี่บีลงมาที่ร้านกาแฟข้างล่าง ฉันจึงรีบเดินไปหาพี่บีทันที ฉันไปถึงร้านกาแฟเห็นพี่บีนั่งหันหลังอยู่ ฉันรีบเข้าไปหาพี่บีทันที

แต่ภาพที่ฉันได้เห็นคือพี่บีกำลังจะสวมแหวนเพชรให้กับฟ้าซึ่งกำลังยื่นมือมาให้ ฉันเผลอหลุดปากเรียกพี่บีออกไป ทั้งคู่หันมามองหน้าฉัน ฟ้าทำหน้ายิ้มเยอะเย้ยฉัน ฉันหัวใจสลายอีกครั้ง ฉันรู้คำตอบที่

เป็นเนื้อเรื่องที่ดีมากครับถึงจะนานมาแล้วก็ตาม ชอบมากครับ

คล้ายกับก้อยเล่ายังไม่จบ น่าจะมี another side story ตอน 2 หรือภาค 2 นะครับ

รอบที่สามแล้วหละกับเรื่องนี้ มันเหมือนกับมีอยู่จริงๆงั้นแหละ ไม่เลอะเทอะดี

สนุกดีครับเรื่องนี้ ติดตามมาตลอด 2 รอบละที่อ่าน ขอบคุณครับ

ขอติเรื่องเดียวครับทำไมไม่ก็อปมาให้หมด ToT

อยากอ่านส่วนที่ขาดหายไปครับ นอกจากจะเรื่อง sex แล้วความรู้สึกที่ผู้แต่งอยากให้รับรู้ก้อทำให้ผมติดตามทุกตอนอะคับเสียอย่างเดียว แทบจะทุกตอนที่อ่านเนื่้อเรื่องไม่ครบเลย

ตอนพิเศษ ในมุมมองของก้อย นี้ อยากอ่านให้จบมาก ๆ เสียดายเนื้อเรื่องที่ขาดหายไป

ผมก้อรอลุ้นอยู่ว่าบทสรุปก้อยกับนายบีและฟ้าจบลงแบบไหน เสียดายส่วนที่หายไปมากครับ แอบหวังนิดๆว่าจะมีผู้ใจดีเอามาลงให้นะครับ

น่าเสียดายที่เนื้อเรื่องขาดหายไป ภาคต่อก็ไม่มีการพูดถึงเนื้อเรื่องในส่วนนี้ด้วย

ไม่มีใครมีส่วนที่ขาดหายไปมาแบ่งปันบ้างเหรอครับ อยากรู้เหมือนกันว่าจะเปนยังงัย / แต่ในเรื่อง บี เปนผู้ชายที่ไม่น่าเอาเอามาทำพันธ์ ไม่รู้จักถนอมคนที่รัก เจ้าชู้ไม่เลิก

จะหาอ่านเนื้อเรื่องส่วนที่หายไปได้จากไหนครับ