ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 47 (copy)

[nongoo144]

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 47
ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 47 "ไดอารี่แทนความรู้สึก!?...สัมพันธ์รักร้าวฉาน!!!!"

"เพื่อให้บรรลุความต้องการของตัวเองก็ถึงกับเอาพี่มาอ้าง"
"บ่นอีกละ~~"
"มีแผนอะไร?"
"ป่าว--"
"หึๆ"
"เจ๊อ่ะ!!"
"ตกลงว่าน้องสาวพี่คาดการณ์อนาคตไปถึงไหนแล้ว?"
"ชอบจับผิดกันอยู่เรื่อย...ฝนเป็นเด็กนิสัยดีนะเออเชื่อหน่อยซี่~~"
"ค่าๆ...จะเชื่อก็ได้นะคะ"
"หุ!!...ผิดคาดแฮะ...นึกว่าห้องจะรกกว่านี้?"
"ไม่น่าแปลกใจเพราะถูกอบรมมาเป็นอย่างดีและอดีตเขาก็ต้องอาศัยอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อไม่ให้โดนว่า"
"แม้แต่ขยะก็ทิ้งเรียบร้อยก่อนไป...ดีๆๆ"
"เราต้องทำอะไรบ้าง?"
"กวาดพื้นถูพื้นและก็ซักผ้าที่อยู่ในห้องน้ำ...แค่นี้มั้ง?"
"งั้นพี่ทำสองอย่างแรกส่วนเธอซักผ้า"
"โอเค--"
"หือ?"
"?"
"...ใช่ของน้องสาหรือเปล่า?"
"อ่า--...ฝนก็ไม่ค่อยแน่ใจแต่ตัวสีดำนี้ของหนูอ้อยแน่ๆเพราะเคยแอบเห็นเธอสวมตอนจะไปโรงเรียน"
"เด็กเรียบร้อยอย่างน้องอ้อยใส่จีสตริงด้วย?"
"โธ่พี่ขา~~...วัยรุ่นสมัยนี้เขานิยมกันจะตายไป...มันสะดวกเวลาดึ๊บๆกันเพราะไม่ต้องมัวถอด"
"ฝน!!"
"หนูก็ตั้งใจว่าจะซื้อมาใส่สักตัวเหมือนกันนะ...มีอะไรอีกคะ?"
"...พี่เห็นปกหนังสือแลบออกมาก็เลยจะเปิดลิ้นชัก...แต่...มันล็อค"
"สงสัยอีตาจุ๊กจู๋แอบซ่อนหนังสือโป๊ไว้"
"คงไม่ใช่มั้ง?...ก็เขาชอบภาคปฏิบัติมากกว่า"
"รึไม่งั้นก็--...อ๋า!!!"
"?"
"ในนั้นอาจจะมีความลับบางอย่าง!!!!...ลวดๆๆ"
"เดี๋ยวก่อน!!...มันไม่ดีนะฝน"
"เคะ!!...ตาบอลเป็นญาติสนิทของเราแล้วทำไมเราจะรู้ไม่ได้จ๊ะ?...ค่อยๆใช้เศษลวดแหย่รูกุญแจเข้าไปแบบนี้"
"เฮ้อ~~...เอาสิ่งที่คุณพ่อสอนมาใช้เพื่อการนี้เอง"
"นี่แหละเป้าหมายที่มาที่นี่!!!...เมื่อก่อนมาหาทีไรเจ้าบอลก็ชอบไล่กลับก่อนทุกทีหนูเลยเอะใจว่ามันจะต้องมีความลับที่ให้ใครรู้ไม่ได้"
"ฉันว่าแล้ว"
"โอ้~~...เปิดได้แล้ว!!!"
"ชีทบทเรียน,พจนานุกรมและที่พี่เห็น...หนังสือเปิดบริสุทธิ์?"
"หยา~~...อีตาจุ๊กจู๋นี่!!!"
"มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย"
"คงจะดูเพื่อจำท่าแล้วเอาไปใช้สินะ?...ว้าวท่านี้เด็ด!!!"
"ห้ามดูต่อนะ...เอามานี่!!"
"ฝนโตแล้วเจ๊ก็อย่าห้ามนักเลยน่า...หืม?...หนังสือโป๊เล่มนี้เก่าจัง...กี่ปีแล้วเนี่ย?"
"มันเป็น...หนังสือปกขาวที่สมัยก่อนฮิตกันมาก...สำนวนการบรรยายจะมีความโดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ"
"อ๋อนี่น่ะรึหนังสือปกขาว?...หนูเคยได้ยินแต่ไม่เคยเห็นสักที...เอ๋!?...พี่รู้ได้ยังไง?"
"ก็สันต์เขา!!...ช่างเถอะๆ"
"เคะๆๆ...สงสัยพี่เขยจะเคยเอามาให้พี่อ่านสิเนาะ!!...แล้วไอ้นี่อะไร?"
"สมุด?"
"มันคือไดอารี่ค่ะ...เจอของดีเข้าให้แล้ว!!!!"
................................................................................................................................

(26 มกราคม 2548

...ทุกคนในบ้านเลิกทะเลาะเบาะแว้งแล้วกลับมารักใคร่ปรองดองกันถือว่าน่ายินดีเป็นที่สุดแต่วันนี้มีเรื่องให้ตกใจนิดๆ(มากต่างหาก)นั่นคือฝนกับพี่แคทสองลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ได้พบกันเกือบสิบปีเดินทางจากลำปางมาที่บ้านเราพร้อมคุณอาอรนิภาน้องสาวของพ่อเพื่อทำเรื่องย้ายมาศึกษาต่อ...ไม่ได้พบหน้ากันซะนานโหอะไรเนี่ย!?...ฝนที่สมัยก่อนเนื้อตัวมอมแมมหน้าตาหัวหูดำคล้ำไหงถึงกลายร่างเป็นสาวน้อยคิกขุสดใสน่ารักไปได้...ถ้าไม่ใช่ญาติกันล่ะก็น่าดูชมแน่รับรองจะจีบเสียให้เข็ด!!!!...)
"หนอยแน่ะๆตาจอมเจ้าชู้!!!...ตัวเองคิดไม่ดีกับเค้ามาตั้งแต่วันนั้นเชียวน๊า~~"
"....................................................."
(ส่วนพี่แคทนั้นเล่า?...โอ้โฮแม่เจ้าโว้ย!!!!!!!...ผมน่ะรู้ดีว่าเธอออกแววสวยตั้งแต่ครั้งกระโน้นแล้วพอเอาเข้าจริงสิ...นี่นางฟ้าชัดๆ!!!!...ผู้หญิงอะไรทำไมถึงได้สวยหยาดงามเยิ้มขนาดนี้?...สรุปคือระหว่างกินที่สุกี้ในร้านผมต้องเก็บอาการสุดชีวิตทั้งๆที่อยากมองหล่อนกับน้องสาวอย่างไม่ยอมจะละสายตาไปไหนเลยจริงๆนะ!?...)
"ฮิๆๆ...น่าหมั่นไส้อีตาบ้านี่จัง...เนะๆ...พี่ดีใจป่ะที่ตาบอลชมว่าเป็นนางฟ้า?"
"ไม่เห็นน่าดีใจตรงไหน?...ยิ่งมาจากเพลย์บอยตัวฉกาจอย่างบอลด้วยแล้วไม่สมควรจะหลงใหลได้ปลื้ม"
"แต่ฝนดีใจนะ...ฮื่อๆ...เขียนได้น่าสนใจมากแต่เสียดายที่เล่มก่อนๆหาไม่เจอเลยถ่ายเอกสารมาได้แค่สองเล่มเอง...นี่คือไดอารี่แทนความรู้สึกและเป็นบันทึกของความจริง...อยากอ่านให้จบเร็วๆจังเลย"
"...บอกหลายครั้งว่านั่งรถอย่าอ่านหนังสือ...มันเสียสายตา"
"นิดหน่อยน่า~~"
"ถึงบ้านค่อยอ่าน"
"...จ้าๆ"
"เย็นนี้พี่เซคชวนไปงานเลี้ยง"
"ไม่ไปได้มะ?"
"ได้...แต่คงจะมีของกินที่น้องชอบเยอะแยะ"
"อ่างั้น--...ไปสักนิดก็คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง?...เฮ่พี่!?...ฝนไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะขอเตือนไว้ก่อน"
"...ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่คะ?"
"หรือว่า...เจ๊!?"
"ขับรถอยู่...อย่าถามซ่อกแซ่ก"
".................................................."
............................................................................................................................................

"อีหน้าด้าน!!!!!!...แกถือดียังไงมาอวดอ้างตัวกับฉัน?"
".................................................."
"ฉันถามแก...ยังจะมานั่งยิ้มแป้นแล้นปั้นหน้าตอแหลอีก?...ขอตบสักฉาดก่อนเถอะวะ!!!!"
"อย่าค่ะพี่สา!!...อย่า!!!"
"ปล่อย!!!"
"ถ้าพี่ไม่ใจเย็นกว่านี้เราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะคะ!!!"
".................................................."
".................................................."
"พี่เธอมัวเมาตาต่ำไปเอาผู้หญิงไร้ยางอายพรรค์นี้...มันบ้าหรือโง่เง่ากันแน่ห๊ะ?"
"...ไม่บ้า...ไม่โง่และก็ไม่ใช่การอวดอ้างแต่เป็นความชอบธรรมค่ะ"
"แกกำลังพล่ามความชอบธรรมบ้าบออะไร?"
"คุณสาวิตรี วิชานาถ...การเปิดเผยอารมณ์ความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาก็ถือว่าน่าชื่นชมอยู่แต่คุณสมควรจะลดความเกรี้ยวกราดลงดังที่น้องอ้อยเตือนและก็ไม่ได้รู้สึกอับอายคนข้างบ้านบ้างเลยหรือไงคะเนี่ย?"
"นังคนสารเลวแย่งผัวชาวบ้านอย่างแกเนี่ยมีต่อมยางอายด้วยเรอะ?...หนอยกลัวชาวบ้านได้ยิน!?...ฉันอยากจะอ้วกโว้ย!!!!"
"แหม~~...กล้าพูดคำว่าผัวได้อย่างคล่องปากเชียวนะคะ?"
"แก!!!"
"อย่าแสดงกิริยาป่าเถื่อนไร้สมบัติผู้ดีกับคุณพี่นะคะ!!...วันนี้พวกเราอุตส่าห์มาพูดคุยดีๆแต่พี่สากลับเอาแต่ตะคอกด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย...ผู้หญิงโมโหร้ายอย่างนี้ท่านเอกบดินทร์จะไม่ยอมรับเป็นหลานสะใภ้แน่นอน!!!...ไม่ไหวๆ"
"ปู่ของบอลมาเกี่ยวข้องอะไร?...นังเด็กปากกล้า!!"
"โบว์!!!...ไหนเราสัญญากันว่า..."
"ทำไมล่ะอ้อย?...ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์มายืนอยู่เบื้องหน้าได้ในเมื่อฉันก็เป็นเมียพี่บอลคนหนึ่ง!!!"
"โบว์!!!!"
"ฉันไม่เอาแล้ว--...ไอ้การที่ต้องหลบๆซ่อนๆและทนเฝ้ามองอ้อยได้ควงคู่ไปไหนมาไหนกับพี่บอลอย่างออกหน้าออกตาน่ะ"
".................................................."
"ท่านเอกบดินทร์ก็รับรู้และสนับสนุนให้พวกเราคบกับหลานชายของท่านได้"
"ถูกต้อง...ดิฉันกับน้องได้ไปฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกกับหลานกับท่านมาแล้ว"
"จริงสิ!!...พี่สาได้เคยไปคารวะท่านปู่เอกบดินทร์กับท่านย่าอุทุมพรบ้างไหมคะ?"
"ฉัน...ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนังแพศยาอย่างพวกแก!!...นี่ถ้ารู้ฐานะพวกแกแต่แรกแม้กระทั่งถนนหน้าบ้านฉันก็จะไม่ให้มาเหยียบเป็นเสนียดจัญไรหรอก!!!"
"ขนาดนั้นเชียวเหรอคะคุณสาวิตรี?...อืม--...แต่บอลเขาชอบมาหาหญิงแพศยาอย่างพวกเรามากเลยนะคะ"
"นั่นสิ...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงผู้ดีอย่างพี่สามีอะไรบกพร่องตรงไหนพี่บอลถึงได้บ่นออกมาว่าเบื่อ!?"
"โกหก!!...พวกมึงโกหกตอแหลทั้งเพ!!!...สะ...ไส...ไสหัวออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้!!!!"
"หึ!!...ขึ้นกูขึ้นมึงจนได้...ไม่ต้องไล่ก็จะไปอยู่แล้วค่ะ"
"คุณมีนิสัยพาลขี้โวยวายแบบนี้แหละค่ะบอลถึงไม่ชอบ"
"ฮึ!!!...อย่างพวกมึงดีที่สุดก็คงเป็นได้แค่นางบำเรอค้างคืนชั่วคราวเท่านั้น...บอลเขาไม่มีทางคิดจริงจังอะไรหรอกแถมเจ้าของตัวจริงน่ะ..."
"หมายถึงพี่ศกุนตลาหรือคะ?...แน่ใจ?"
"แกหมายความว่าไง?"
"เวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยน...ถ้าบอลยังมีรักที่มั่นคงในตัวพี่สาวคุณแล้วมีรึที่เขาจะแอบไปมีเล็กมีน้อยลับหลัง
จริงต่อให้มีพี่สาอยู่ด้วยทั้งคนก็ตามเถอะ?...อ๊ะไม่สิคะ!!!...อ้อยกับป้าศรีแล้วยังมีแม่ของพี่อีก?"
"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ตกใจมากหรือคะที่เรารู้?"
"ใคร...ใครบอกพวกแก?"
"จะมีใครอีกคะ?...ก็ว่าที่สามีที่คุณสาวิตรีคิดว่าดีนั่นแหละ"
"พี่...พี่บอล!!!"
"นี่ความลับสุดยอดในครอบครัวพี่เลยใช่มั้ยคะ?...ในเมื่อเห็นธาตุแท้ของพี่บอลแล้วพี่ก็ยกเขามาให้หญิงแพศยาอย่างหนูดีกว่าเพราะผู้ชายไม่รักแล้วยังจะเหนี่ยวรั้งไว้ทำไม?...อ๋อ~~...เพื่อตำแหน่งนายหญิงคนที่สองสิท่า?"
"เออแล้วจะทำไม?...ผัวของกูๆไม่มียกให้พวกมึง!!!!"
"ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ...แล้วที่วันนี้ดิฉันกับน้องสาวมาก็เพื่อแจ้งให้คุณสาวิตรีทราบว่าเราสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับบอลมากขนาดไหน"
"คิกๆ...ถูกหลอกกินฟรีตั้งนานก็ยักไม่รู้ตัวเขาเรียกโง่ดักดาน...หากยังไม่รู้ซึ้งไม่เข้าใจอีกก็เชิญไปที่โยนกจัตุรัสเล้ย!!!"
"ออกไป๊!!!!...แก--...พวกแก~~...อึ๊ก!!!"
"พี่สา!!!...ใจเย็นๆก่อนค่ะ"
"อีพวกหน้าด้าน!!...โอ๊ย~~...กะ...กูจะไม่ละเว้นพวกมึงแน่!!!!"
"ยาดมค่ะพี่สา...ยาดม"
"นัง...นังเด็กโบว์เป็นเพื่อนเธอใช่มั้ย?...พี่ขอสั่งให้เลิกคบกับมันตั้งแต่บัดนี้!!!!...มัน...มันกับพี่สาวคือหญิงชั่วสำส่อนจะมาอวดอ้างตัวเพื่อแย่งบอลไปจากเรา...ถูกเพื่อนแทงข้างหลังแต่ไม่เคยรู้สึกตัวบ้างเลยหรือยังไงหา?"
"เรื่องนั้น..."
"เพื่อนชั่วทรยศอย่างนี้คบกันต่อไปไม่ได้...เธอต้องเลิกยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด!!!"
"พี่ควรจะถามต้นสายปลายเหตุจากพี่บอลก่อนเพราะบางที...อาจไม่ใช่...ความจริง..."
"...อ้อย...อ้อยปิดบังอะไรพี่หรือเปล่า?"
"......................................................"
"จริงสิ!!...โทรหาบอลแล้วให้กลับบ้านมาเคลียร์ด่วนเลย...งานนี้มันต้องเอาให้รู้ดำรู้แดงกันไป...จะบอกพี่กุนกับแม่ให้รู้ด้วย"
"......................................................"
"ปิดมือถือ~~...ปัทโธ่โว้ยไอ้บ้า!!!!"
"พี่สา...หนูขอโทษค่ะ"
"...อ้อยร้องให้ทำไม?"
"...หนูมีความจริงจะบอกพี่สา"
"ใช่แล้ว!!...พี่แคทกับฝนคงจะยังไม่ไปไหนไกล...พวกเธอน่าจะมีวิธีดีๆบ้าง!!!"
"เดี๋ยวก่อนค่ะพี่...อย่าเพิ่งให้พวกเธอรู้เลย~~"
"?"
...........................................................................................................................................

"โบว์กลัวจังเลยค่ะคุณพี่"
"แต่ก็เก็บอาการแถมปั่นหัวยัยนั่นจนพี่อดทึ่งไม่ได้"
"...แค่พูดตามที่ซักซ้อมกันนั่นแหละค่ะ...คุณพี่สิเยี่ยมยอดจริงๆเพราะไม่ว่าพี่สาจะพูดมายังไงก็ดักทางได้หมด"
"นังสาวิตรีนั่นมีจุดอ่อนที่เป็นคนใจร้อนโกรธง่ายและพอโดนยั่วยุหนักๆเข้าก็จะเป๋สติแตกจับต้นชนปลายไม่ถูก...ยิ่งตอนที่ไม่มีใครช่วยเถียงด้วยแล้วเลยตกหลุมเดินตามเกมส์ของเราอย่างง่ายดาย...อ้อยก็ไม่ใช่กำลังหนุนที่ดี"
"จะได้ผลไหมคะ?...โบว์กังวลว่า..."
"บอลจะโกรธ?...ก็เชิญ!!...เขาจะได้สำเหนียกซะทีไงว่าพวกเราเอาจริงแล้วก็เปิดโอกาสให้เลิกรากับทางนั้นตั้งนานนมแต่มัวใจโลเลไม่ยอมทำสักที...มันก็ต้องใช้ยาแรงซัดกันตรงๆแบบนี้ล่ะจะมาโทษกันไม่ได้หรอกนะ...ส่วนที่ถามว่าได้ผลไหม?...แน่นอน!!!...แก้วที่มีรอยร้าวจะกลับมาผสานแนบสนิทกันได้งั้นหรือ?"
"...ต่อไปโบว์ก็คงจะเข้าหน้าอ้อยไม่ติดแล้ว"
"เราถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว...เพื่อรักจงอย่ากลัวเลยน้องพี่--"
"แต่..."
"โบว์รักพี่บอลหรือเปล่า?"
"รัก...รักสิคะ"
"ถ้าอย่างงั้นเพื่อให้ได้ครอบครองพี่บอลแล้วน้องก็ไม่ต้องไปสนใจใครหน้าไหนอีก!!...ห้ามใจอ่อนห้ามสงสารเพราะหากน้องเกิดเห็นใจเพื่อนขึ้นมาก็จะต้องสูญเสียพี่บอลไปแน่ๆ...ยอมได้งั้นเหรอ?"
"...................................................."
"แค่ท่านเอกบดินทร์อยู่ข้างเรายังไงก็ชนะเห็นๆฉะนั้นจงช่วยกันตอกย้ำรอยร้าวให้ลึกเข้าไปในใจของศกุนตลาและสาวิตรีอีกด้วยลิ่มในมือเราสองพี่น้อง...ให้สัมพันธ์รักของพวกเขาร้าวฉานและแตกสลายไปเลย!!!!"
"...................................................."
"ถึงเวลาที่พวกเราจะก้าวมาอยู่เบื้องหน้าโดยไม่ต้องหลบต้องซ่อนกันอีกแล้ว...ตั้งต้นจากงานเลี้ยงปลายปีนี้แหละ...ยืดอกอย่างสง่าผ่าเผยไปประกาศให้ทุกคนรู้กันเลยว่าเราสองคนต่างหากที่เป็นว่าที่หลานสะใภ้ของวิษณุมนตรีตัวจริง!!!!"
..........................................................................................................................................

...ขณะนั้นที่หมู่บ้านโยนกอุดร...

"ตาแก่ๆ"
"................................................"
"อยู่ไหน?...ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!"
"วะ!!...เรียกให้มันสุภาพหน่อยซี่~~...นี่ตกลงข้าเป็นตาหรือเป็นเพื่อนเล่นเจ้าเนี่ย?"
"จะตารึเพื่อนเล่นก็ช่างก่อนเหอะ"
"ฮืม~~...ข้าได้ข่าวว่าเมื่อเร็วๆนี้เจ้ากับพี่สาวไปโดนเขาไล่เตะตูดล้มลุกคลุกคลานที่พิษณุโลกใช่มั้ย?"
"เกอะ...กั๊กก๊ากๆๆ!!!...ไปได้ยินมาจากหนาย?"
"ก็จากการข่าวของข้าน่ะสิ"
"วู้ย!!!...มั่วนิ่มทั้งเพ--"
"อุเหม่--...การข่าวข้าเชื่อถือได้นะเว้ย!!!"
"ไม่จริ๊งไม่จริงๆ...ตาเฒ่าโดนหลอกแล้วละ!!"
"เออ--...ยังจะมีคนกล้าโกหกข้าอีกเนาะ!?...ว่าแต่มาทำอะไรถึงนี่?"
"ไหนบอกจะไปนอนค้างที่โยนกทักษิณ?"
"...เรื่องของเรื่องคือข้ากลัวหนีไม่ทัน"
"หา?"
"คุ้มดีคุ้มร้ายเจ้าอ๋อมบ้าเกิดยัวะปล่อยเพื่อนมันมางับแข้งงับขาข้าจะว่าไง?"
"ฮะๆๆๆ...คิดมาก!!"
"มันยิ่งไม่ชอบหน้าข้าอยู่ส่วนเจ้าก็ไม่ต้องมาหลอกเลยโว้ย!!!...ไปค้างด้วยทีไรก็หาเรื่องแกล้งข้าทุกที"
"คิกๆๆๆ...เพราะรักดอกจึงหยอกเล่น...เอ้อ!!...คือหนูมีบางอย่างจะให้ดูแน่ะ"
"เฮ่ย?...ถ้าแลกกับขอตังค์ไม่เอานา--"
"ไม่ขอหรอก"
"...มันเป็นอะไร?"
"ยาย...ไม่อยู่ใช่ป่ะ?"
"ไปไร่สักพักใหญ่แล้ว...กลับมาก็คงจะเที่ยงๆบ่ายๆ...ทำไมรึ?"
"ป้อมได้ของเด็ดๆมา...ไปดูในห้องกันดีกว่า"
"มีลับลมคมใน...สงสัยจะให้ยายเขารู้ไม่ได้สิเนี่ย?...อ่า--...ขอกินน้ำหน่อย...วิ่งมาเมื่อกี้เหนื่อย"
"ประมาณนั้น...เปิดแล้วนะ"
"................................................."
"................................................."
"อุ๊!!!!"
"ไงเคอะ?"
"เจ้าหลานเวร!!!...เอา...เอาอะไรมาให้ข้าดู?"
"ก็หนังโป๊โฮมเมดไง"
"โอ๊ยหัวใจจะวาย~~...ข้าอายุปูนนี้แล้วเว้ย!!...เกิดช็อคตายไปจะว่าไงเล่า?"
"แหม่ๆ...ขวัญอ่อนจริ๊ง!!"
"บัดสีบัดเถลิงวุ้ย!!!...ปิดๆๆ"
"ชอบก็บอกเหอะ!!...ไม่ต้องทำเป็นผู้มีศงมีศีลร้อก~~"
"บ๊ะเจ้านี่!!!...ถ้ายายรู้เข้ามีหวังหัวข้าได้แยกสองเสี่ยงแถมโดนด่าเปิงเป็นตาแก่ตัณหากลับล่ะสิไม่ว่า?"
"ที่อยากให้ดูเนี่ยเพราะผู้หญิงนั่นคือคนที่ตารู้จัก"
"ใคร?"
"ว่าที่หลานสะใภ้ไง...ยังจะถามอีก"
"มั่วล่ะๆ...ใครคือว่าที่หลานสะใภ้ของ...อื๋อ?"
"จำได้แล้วใช่ม้า!?"
"นั่น...หนูบุศยาใช่มั้ย?"
"ปิ๊งป่อง!!!"
"ทำไม...ทำตัวแบบนี้?...ผู้ชายตั้งกี่คน...สอง...ตั้งสามคน!?"
"แม่คนเนี้ยประกาศตัวว่าเป็นคนรักของพี่บอลแต่ลับหลังกลับแอบไปมีอะไรๆกับชายอื่น...มันดีแน่เร้อตาเฒ่าที่จะคว้าเอาผู้หญิงพรรค์นี้มาเป็นหลานสะใภ้?"
"ข้าบอกเมื่อไหร่?"
"อย่าหลอกเด็ก"
"ซะที่ไหน?...ไม่เคยพูดสักคำ"
"จริงง่ะ?"
"ก็จริงน่ะซี่!!!"
"แล้วที่ตาเคยเรียกให้นังนี่มาพบ?"
"อะ...อ๋อ!!"
"คุยอะไรกัน?"
"ไม่ใช่หนูบุศยาคนเดียวแต่มากันหมดบ้านเลยต่างหาก...แบบประมาณว่าพาลูกพาหลานมาฝากเนื้อฝากตัว"
"หึๆ...แล้วถ้าบุศยาจะเป็นหลานสะใภ้...เอามั้ย?"
"...ข้ายินดีไปโดดน้ำตายซะดีกว่า!!!...รู้ถึงไหนอายถึงนั่น"
"ฮะๆๆๆๆ...พูดดีมากตาแก่แต่โดดน้ำตายศพไม่สวยนะเออ!!...เปลี่ยนเป็นอิ่มตายดีกว่าม้าง~~"
"ฟันแทบไม่เหลือจะเคี้ยวแล้วโว้ย!!"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ไปเอาไอ้นี่มาได้ยังไง?"
"ก็แอบถ่ายบนต้นไม้...ทีแรกแค่จะสังเกตการณ์ความเป็นไปต่างๆในบ้านแต่เสือกมีคนแสดงหนังเอ็กซ์ก็ต้องไม่พลาดที่จะถ่ายเก็บไว้...ภาพไม่ค่อยชัดเพราะกล้องคุณภาพไม่เนี้ยบแต่ก็รู้ว่าใครเป็นใคร"
"กะเปิบกะปาบจริงนะ?...เป็นผู้หญิงยิงเรือกลับไปปีนป่ายขึ้นต้นไม้แอบดูชาวบ้านเขามีอะไรกัน"
"อ้าว!?...หากป้อมไม่ทำแล้วจะมีข้อมูลเด็ดๆนี่มาให้เรอะ?"
"กะจะเก็บไว้ข่มขู่เค้า?"
"แฮ่ม!!...ถูกแค่ครึ่งเดียว"
"?"
"จุดมุ่งหมายคืออยากให้รู้ความจริงว่าเบื้องหลังของนังบุศยาน่ะเน่าเฟะเหลวแหลกขนาดไหนฉะนั้นตาแก่อย่าหลวมตัวคว้าเอามาเป็นหลานสะใภ้เชียว!!!"
"สรุปคือไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ดีพอจะเป็นพี่สะใภ้ของเจ้าว่างั้นเหอะ?"
"ถูกต้องที่สุด!!!!...ไม่เว้นกระทั่งศกุนตลากับสาวิตรีรึผู้หญิงคนอื่นๆ...เข้าใจมั้ย?...เหอ?"
"แล้วจะมาใส่อารมณ์กับข้าทำไมวะ?"
"ก็แสดงจุดยืนก่อนไว้ไงว่าป้อม,พี่อ๋อมรวมถึงแม่จะไม่มีวันยอมรับใครหน้าไหนเด็ดขาด...พี่ชายจะต้องเป็นของพวกเราเท่านั้น!!!!"
"...เอาจริง?"
"ใครเขาพูดล้อเล่นกัน?...แม่ก็น่าจะเคยมาคุยๆไว้แล้วไม่ใช่หรือ?"
"ตอนนั้นที่แม่มรกตมาเปรยๆให้ฟังข้ายอมรับเลยว่ายังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง"
"งั้นก็จงเชื่ออย่างสนิทใจได้แล้วค่ะว่านั่นคือความจริงและไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งได้อีกด้วย"
"หมายความว่าไง?"
"ยังไม่บอก"
"แน่ะ!!...เดี๋ยวนี้รู้จักหัดมีความลับ"
"ก็หนูโตเป็นสาวแล้วนิและอีกหน่อยจะพาว่าที่สามีมาคารวะ...รับรองตาเฒ่าจะต้องดีใจจนร้องให้โฮแน่"
"เจ้ามั่นใจว่าข้าจะดีใจรึ?"
"................................................"
.................................................................................................................................................

"...น้องป้อมนี่ขอรับ!?"
"................................................"
"เหตุใดจึงปีนออกทางหน้าต่างเช่นนั้น?...มันอันตราย"
"ไปเถิด"
"ท่านแม่..."
"นางมิเป็นอะไรดอก"
"................................................"
"มาแล้วรึ?...กำลังรออยู่เลย"
"สวัสดีขอรับท่านตา"
"สวัสดีเจ้าค่ะท่านพ่อ"
"เออตามสบายๆ!!!...อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ"
"เจ้าค่ะ"
"เมื่อกี้น้องป้อม..."
"เห็นเรอะ?...มันก็มาเย้าแหย่ข้าเล่นเหมือนทุกทีแหละ"
"ท่านพ่อดูจะมีความสุข?"
"ฮ่าๆๆ...เจ้าป้อมเป็นหลานที่ข้าห่วงที่สุดเพราะมันยังเล็กกับใจร้อน...ถึงความคิดความอ่านจะไม่ธรรมดาก็ตาม"
"นับว่าได้มาจากท่านป้าเต็มๆนะขอรับ"
"ก็นี่แหละที่ข้ากังวลเหลือเกิน...โดยเฉพาะสองแม่ลูกคู่นี้กำลังจะทำอะไรๆที่เกินความคาดหมายของเราอยู่"
"มันคือสิ่งใดหรือเจ้าคะ?"
"ยัง...ข้าก็ยังไม่รู้...แค่ฟังจากเจ้าป้อมพูดแล้วมานึกเอาเอง"
".............................................."
"ท่านตาขอรับ...กระผมกับท่านแม่อยากจะมาพูดเรื่องงานเลี้ยงปลายปีนี้"
"...ท่านพ่อเชื่อมั่นหรือเจ้าคะว่าปีนี้หลานเอกคเชนทร์จะกลับมา?"
"แม่เอ็มสัญญากับข้าไว้...เขามั่นอกมั่นใจมากๆต้องว่าสำเร็จแน่แต่ข้าน่ะยังไงก็ได้เพราะถ้าเจ้าบอลอายุ 20 ปีเมื่อไหร่ก็จะกลับมาอยู่แล้ว...เดือนมีนาปีหน้านี่แหละ"
"หมายความว่าท่านป้าแค่อยากจะเร่งให้เร็วขึ้นเท่านั้นเองหรือขอรับ?"
"ป้าของเจ้าก็เป็นคนใจร้อนไม่เบา...เธอคิดว่าพ่อน้องชายตัวดีมัวแต่ยืดยาด...ที่จริงเจ้าภพเคยบอกข้าว่ารอให้เจ้าบอลอายุ 20 ก็จะพากลับมาที่นี่ข้าถึงไม่ได้รีบเร่งอะไรไง"
"น้องเอกคเชนทร์กลับมาที่นี่...เช่นนั้นโยนกจัตุรัสคงจะเกิดเรื่องวุ่นอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน"
"ของมันแน่อยู่แล้วแต่เราก็ต้องพร้อมจะรับมือกับมันนะหลานเอ๊ย!!"
"เหนื่อยหน่าย..."
"ท่านแม่?"
"แม่นีย์--"
"ฉันมิขอข้องเกี่ยว...ทว่า...เรื่องดีอาจมีเพียงหนึ่งเดียวคือได้พบหน้าหลานชายเท่านั้นเจ้าค่ะ"
".............................................."
"ท่านตาอย่าได้ถือสานะขอรับ...ท่านแม่มิชอบความวุ่นวายแลอยากอยู่อย่างสงบสันโดษ"
"อืม--...แม่ของเจ้าน่ะใจคอผิดกับแม่ภาคนละขั้วเหมือนไม่ใช่ฝาแฝดกัน...ก็ทำไมข้าจะไม่รู้นิสัยเล่า?"
..............................................................................................................................