Copy Lay's ตอนที่ 9 เพื่อนรัก....บทประพันธ์ X-SOZE

[areja]

Copy Lay's ตอนที่ 9 เพื่อนรัก....บทประพันธ์ X-SOZE แก้ไขล่าสุด X-SOZE เมื่อ 2012-3-13 17:03 ก่อนที่ทุกท่านจะอ่านเรื่องต่อ ผมขอให้อ่านตรงนี้ก่อนนครับ คือสำหรับตอนนี้ผมบอกไว้เลยว่าไม่มีบทเซ็กส์นะครับ ดราม่าล้วนๆ ก็ขอขอบคุณสำหรับผมติชมนะครับ ผมรู้สึกดีใจมากๆอย่างบอกไม่ถูกที่มีผู้อ่านมาโพสติชมผมหลายคน ผมมันแค่เด็กปี2ที่ไม่มีอะไรทำตอนปิดเทอมอ่ะครับ ถ้าปผิดผลาดหรือว่าไม่ดีตรงไหนก็ขอให้ช่วยติชมกันเข้ามาได้แบบไม่ต้องยั้ง เลยนะครับ ผมหัวเสรีอยู่แล้ว ขอบคุณครับ อ่อๆ เกือบลืมไป อย่าลืมโพสขอบคุณกันด้วยนะครับ Lay's ตอนที่ 9   เพื่อนรัก..... ณ ห้องประชุมคณะกรรมการและผู้ถือหุ้น ตึกCITCOM Tower "ทุกท่านค้ะ ปีนี้CITCOM Corporationของเรามีกำหนดจะเปิดตัวซอฟแวร์ตัวใหม่ ซึ่งได้ออกแบบและพัฒนาร่วมกับทางประเทศญี่ปุ่น แต่เนื่องจากความล้าช้าของการผลิต ดิฉันจึงใคร่ขอให้คณะกรรมการทุกท่านพิจารณาเลื่อนกำหนดเปิดตัวออกไปก่อน" เสียงหญิงสาวในสุดสูทสตรีสีดำกล่าวขึ้นภายในห้องประชุมท่ามกลางสายตาของผู้ ฟังนับสิบๆคน "อะไรกันเนี่ย?..ตอนเราเซ็นสัญญา..พวกเค้ายืนยันนักหนาว่าเสร็จทัน กำหนด..แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เสียงบุรุษชุดดำพูดขึ้นท่าทางเคร่งเครียด "แล้วทางญี่ปุ่นเค้าว่ายังไงบ้าง?" ประธานผู้บริหารวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ตรงตำแหน่งหัวโต๊ะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเขร่งขรึม "ผมได้ปรึกษากับพวกเค้าแล้ว...พวกเค้าบอกว่าถ้าหากต้องการให้โปรเจ็คเสร็จ สมบูรณ์ตามกำหนมเวลา...เอ่อ...พวกเค้าต้องการเงินทุนกับบุคลากรเพิ่มเติม ครับ" เสียงชายหนุ่มวันกลางคนกล่าวขึ้น "พูดง่ายๆว่าขอเงินเพิ่ม!!...แล้วที่พวกเราลงทุนไปเป็นพันๆล้าน เสียเวลาไปอีก3ปีล่ะ!!!" เสียงอันแข็งกร้าวของผู้ถือหุ้นรายนึงพูดขึ้น "ใจเย็นๆก่อนคุณศักดิ์...ถ้าจะโทษก็ต้องโทษผมเพราะผมเป็นคนเริ่มโปรเจ็คนี้ เองกับมือ..." เสียงผู้บริหารหนุ่มหัวโต๊ะกล่าวขึ้นอย่างนุ่มนวล น้ำเสียงที่ฟังดูสุขุมช่วยลดความโมโหโกรธาของลูกน้องและเพื่อนร่วมงาน "ท่านประธานค้ะ..ดิฉันคิดว่า....เราน่าจะยกเลิกสัญญากับพวกเค้านะค้ะ...เค้า เป็นฝ่ายผิดสัญญาเรื่องเวลาก่อน..เราสามารถเรียกร้องค่าปรับตามที่สัญญาระบุ ไว้" เสียงผู้ช่วยหญิงกล่าวขึ้น "ทุกท่าน....ผมไม่รู้ว่าพวกคุณยังจำลูกสาวคนเล็กของผมได้รึปล่าว?...เธอเป็น เด็กน่ารัก...หัวดื้อ..เอาแต่ใจ...แต่ผมก็รักเธอที่สุด...ตามกำหนดแล้วซอ ฟแวร์ตัวนี้จะเปิดตัวภายในเดือนมิถุนายนของปี้นี้..ซึ่งมันก็ตรงกับวันเกิด ของลูกสาวของผม...ผมตั้งใจจะมอบมันเป็นของขวัญวันเกิดให้เธอ.....เพราะ ฉะนั้น...ผมจะไม่เลื่อนกำหนดการเปิดตัว...ผมไม่สนว่าจะต้องเสียเงินแค่ ไหน..ถ้าพวกเขาอยากได้เงินทุนเท่าไหร่ก็ให้พวกเขาไป...ขออย่างเดียวคือต้อง ให้เสร็จทันตามกำหนดเวลา!!" ผู้บริหารวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างจริงจังถึงแม้น้ำเสียงของเขาจะฟังอยู่เรียบ เฉยและสุภาพแต่ผู้ฟังทั้งหลายกลับรู้สึกได้ถึงความเฉียบขาดที่แฝงอยู่ "เอ่อ...ถ้าท่านประทานตัดสินใจแบบนั้นแล้ว....พวกเราก็จะดำเนินการตามที่ท่านสั่งครับ" เสียงลูกน้องตอบอย่างเกรงใจ "ค่ะ...ดิฉันจะเป็นคนไปควบคุมงานนี้ด้วยตัวของดิฉันเอง" เสียงผู้ช่วยหญิงกล่าว "คุณพล...คุณนี่รักลูกสาวจริงๆเลยนะ..." เสียงเพื่อนร่วมงานเอ่ยปากชม "พูดอย่างกับคุณไม่รักลูกสาวอย่างงั้นแหละคุณพงษ์....เอาล่ะทุก ท่าน....วันนี้ก็พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน...เลิกประชุม กลับทำงานต่อกันได้แล้ว"  ประธานวัยกลางคนพูดอย่างยิ้มแย้มพร้อมกับลุกขึ้น จากเก้าอี้ในขณะที่ผู้ประชุมคนอื่นๆก็ลุกขึ้นตามอย่างให้เกียรติ์ "พรุ้งนี้ผมมีนัดที่ไหนบ้างคุณพิมพ์" คุณพ่อบุญธรรมเอ่ยถามเลขาส่วนตัวขณะเดินออกจากห้องประชุมทีโอ่อ่า "พรุ้งนี้ตอน9โมงเช้า..ท่านมีนัดไปมอบรางวัลให้นักเรียนที่ชนะโครงการ คอมพิวเตอร์จนถึง11โมง...ตอตอนบ่ายท่านก็มีนัดทานข้าวกับคุณโรเบิร์ต ค่ะ..ส่วนตอนเย็น....." "พอแล้วๆ...มีแต่เรื่องน่าเบื่อทั้งนั้น...คุณพิมพ์คุณช่วยหาเวลาว่างให้ผม ซัก2ชั่วโมงจะได้มั๊ย?...ผมอยากพาลูกสาวกับลูกชายไปทานข้าวนอกบ้าน" คุณพ่อนักธุรกิจหมื่นล้านพันล้านเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นกันเองก่อน ที่เขาจะเดินเข้าลิฟไปพร้อมกับผู้ติดตามอีกหลายคน ........................................................... ณ ห้องนอน...ของฝ้าย "พี่เรย์ของฝ้าย...ขนาดนอนหลับยังน่ารักเลย" เสียงใสๆของน้องสาวสุดที่รักกระซิบเบาๆที่ข้างหูผมขณะที่ผมและเธอกำลังนอน โดยไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภาใดๆปกปิดอยู่บนเตียงหลังจาก...ที่เมื่อคืนเรา....... เอ่อ......พอกลับจากร้านเค้ก.....ผมกับน้องฝ้ายเราก็......แสดงความรักให้ กันนิดหน่อย......อันที่จริงก็ไม่หน่อยหรอกครับ......เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ นะ.... "พี่เรย์ไม่ดูแลตัวเองบ้างเลยนะ...ผมยาวยังไม่ยอมไปตัดเลย" น้องฝ้ายพูดกับตัวเองอย่างแผ่วเบาพร้อมกับเอานิ้วม้วนผมของแฟนหนุ่ม "หลับไม่รู้เรื่องเลยแฟนเรา...ทีเมื่อคืน...ฝ้ายจะนอนยังไม่ยอมให้ฝ้ายนอน เลย..พูดแล้วน่าโมโห" น้องฝ้ายแกล้งทำเสียงดุแฟนหนุ่มเบาๆ เธอมองดูแฟนหนุ่มที่กำลังหลับไหลด้วยสายตาที่เป็นประกาย เธอค่อยๆใช้มือปัดผมที่ปิดบังใบหน้าของเขาออกเบาๆราวกับว่าไม่อยากทำให้เขา ต้องตื่น เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แค่เพียงเธอได้มองเขาได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้ เธอก็มีความสุขที่สุดแล้ว น้องฝ้ายค่อยๆใช้มือลูบที่แก้มของพี่ชายอย่างถนุถนอมพร้อมกับอมยิ้มอย่างมี ความสุข "คนรักกันมันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง" น้องฝ้ายพูดกับตัวเองเบาๆ เธอได้แต่คิดว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...มันช่างน่าอัศจรร ความสุขที่เขาปร่นเปรอให้เธอมันช่างหอมหวานจนเธอไม่อยากจะให้มันผ่านไป เธอเคยมีอะไรกับเรย์มาแล้ว2ครั้ง ทุกครั้งที่เรย์นอนกับเธอ เรย์จะไม่บังคับฝืนใจเธอ หากเธอบอกว่าเจ็บ...เรย์ก็จะหยุดทันที เขาช่างเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่มองเธอเป็นเพียงที่ระบายความใคร่ ทุกครั้งที่มีเซ็กส์กันเขาจะทำด้วยความรัก ยิ่งเธอคิดเธอก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเองอย่างเขินอาย   "ตื่่นได้แล้วค่ะพ่อคนขี้เซา" ฝ้ายพูดพร้อมกับจูบปากแฟนหนุ่มเบาๆก่อนที่เธอจะลุกขึ้นจากเตียงหยิบเสื้อครุ มอาบน้ำและเดินเข้าห้องน้ำไป.......... ............................................................ โต๊ะอาหารยามตะวันบ่ายคล้อย "วันนี้ฝ้ายได้ข่าวว่าพี่เรย์มีแข่งบอลหรอค้ะ?...ทำไมไม่เห็นบอกฝ้ายเลยล่ะ?" น้องฝ้ายถามพร้อมกับทาเนยบนขนมปังปิ้งของโปรดของเธอ "อ๋อ...คือพี่ลืมบอกน่ะ..อยากไปดูมั๊ยล่ะ?...ได้ข่าวว่าวันนี้ทีมพี่เจอกับ ทีมเดือนมหาลัยเชียวนา...ไปป่่าว?" ผมแกล้งพูดกระเซ้าเหย้าแหย่เธอ "จริงอ่ะ!!...หนูอยากเห็นเดือนคณะแพทย์จังเลยอ่า..ได้ข่าวว่าหล่อขั้นเทพ" น้องฝ้ายพูดแหย่ผมกลับอย่างหน้าระรื่น "หรา!!...อยากไปดูก็ไปสิ..แต่ไปเชียร์ทีมนู้นนะ..ไม่ต้องมาเชียร์ทีมพี่!!" ผมพูดก่อนจะกัดขนมปังเข้าปากคำใหญ่ด้วยความโมโห "หุยยยย...พี่เรย์อ่า..เค้าล้อเล่นน้า...เค้าก็ต้องไปเชียตัวอยู่แล้ว" น้องฝ้ายแกล้งทำหน้าเศร้าพูดกับผมอย่างหวานแหว๋ว "ไม่ไปเรียนกันรึไง?...เสียงดังลั่นบ้านกันอยู่ได้!!" เสียงพี่นุ่นดังมาจากหน้าประตูห้องกินข้าว เหมือนเธอพึ่งจะตื่นนอนด้วยครับ ผมเพร่าเงี้ยยุ้งไปหมด ยิ่งเธอใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแล้ว.....ไม่อยากบอกเลยครับว่า สภาพของเธอตอนนี้มันทำให้ท่อนเอ็นที่เก็บอยู่ในเป้ากางเกงผมแข็งตัวขึ้นมา ทัน สภาพเหมือนพึ่งโดนผู้ชายรุมลงแขกมาซัก10คนได้ "วันนี้ฝ้ายมีเรียนบ่ายย่ะ...ว่าแต่ฝ้าย...พี่ก็โดดเรียนเหมือนกันแหละ" น้องฝ้ายเถียงพี่สาวเหมือนกับมันเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำ ไม่ทำแล้วมันจะนอนไม่หลัยังไงยังงั้น "นี่แก น้อยๆหน่อยย่ะ..วันนี้ชั้นไม่มีเรียน..พวกแกไปเรียนกันได้แล้วไป.." พี่นุ่นดุใส่น้องสาวพร้อมกับเดินมานั่งที่โต๊ะ "เชอะ!!....ฝ้ายก็ไม่อยากคุยกับพี่นักหรอก...พี่เรย์ไปกันเหอะค่ะ" น้องฝ้ายพูดก่อนจะหยิบประเป๋าและเดินนำหน้าผมออกไป "เด๋วเรย์!!...ชั้นได้ข่าวว่าแกคบกับยัยฝ้ายจริงรึปล่าว?" พี่นุ่นถามขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นจากโต๊ะ "เอ่อ...จริงครับ..." ผมตอบตามตรง จะไปโกหกทำไมละครับ? เธอก็รู้หมดแล้วนี่ "พี่ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ...แต่ถ้าแกไม่อยากให้ยัยฝ้ายมันเสียใจล่ะก็...รีบ เลิกๆกันไปเถอะ!!.." พี่นุ่นพูดก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หวานอะไรเลย "พี่หมายความว่ายังไง?" ผมถามกลับ "ฐานะของแกสองคนมันต่างกันเกินไป...ถึงแกจะถูกคุณพ่อเก็บมาเลี้ยง..แต่แกก็ ไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณพ่อ..คบกันไปก็จะมีแต่เสียใจทีหลัง...หรือถ้าแกคบกับยัย นั่นเพื่อหวังจะนอนกับมันล่ะก็...ก็รีบๆทำแล้วก็เลิกกันไปซะ...ชั้นเป็นพูด ตรงๆเพราะความหวังดีหรอกนะ" พี่นุ่นพูดพร้อมกับตักน้ำตาลใส่กาแฟหน้าตาเฉย นี่เธอ....เคยรู้สึกรู้สาอะไรกับเค้ามั๊ยเนี่ย? หัวใจของเธอมันทำจากเหล็กหรือไง!! "ถ้าพี่พูดแบบนี้ผมก็ไม่อะไรจะพูดกับพี่อีก...แปลกนะครับ..เราสองคนพูดภาษา เดียวกัน..แต่ทำไมผมกลับคิดว่าพี่พูดไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว!!" ผมพูดโต้ตอบเธอก่อนจะเดินหนีเธอออกมา "ไอ้เรย์!!" พี่นุ่นพูดอย่างกันฟัน ผมคิดเสมอนะครับว่า ผมมันก็แค่ไอ้เด็กข้างถนนที่คุณพ่อเก็บมาเลี้ยง ผมไม่เคยคิดจะล่วงเกินผู้มีพระคุณเลย...ทุกครั้งที่พี่นุ่นพูดจาแสดงความ รังเกียจผม..ผมจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กเสมอเพราะผมยอมรับความจริงได้ แต่...ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมครั้งนี้ผมถึงได้เจ็บปวดราวกับถูกมีดแทง เข้ามาปักที่หัวใจเจ็บปวนจนผมตต้องตอบโต้เธอกลับ....นี่เป็นครั้งแรกที่ผม ไม่ยอมพี่นุ่น อาจเป็นเพราะว่า...เรื่องนี้มันเกี่ยวถึงความรักระหว่างผมกับฝ้ายก็เป็นได้ "พี่เรย์เป็นอะไรค้ะ!..." น้องฝ้ายพูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นผมเดินออกมาเหมือนคนจะเป็นลม ผมก็บอกไม่ถูกครับ หัวใจผมเต้นแรง ขาผมรู้สึกไร้เรี่ยวแรง มือไม้ผมอ่อนไปหมด ผมถึงกับต้องเดินไหล่พึงผนังออกมา เรี่ยวแรงผมมันหายไปกับคำพูดของพี่นุ่นเมื่อกี้แล้วครับ........ "พี่เรย์!...เป็นอะไรไปค้ะ?" น้องฝ้ายวิ่งเข้ามาช่วยประคองผมด้วยความเป็ยห่วง "ป..ป่าวจ้ะ...ไม่มีอะไร..พี่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ" ผมตอบ "เมื่อกี้ยังเห็นดีๆอยู่เลย...ไหวมั๊ยค้ะ?" น้องฝ้ายถามสีหน้าตกใจ "นี่เห็นพี่อ่อนแอขนาดนั้นเลยรึไง?...ไปเรียนกันเถอะ" ผมพูดพร้อมกับรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเดินนำเธอไป อยู่ๆ...ทำไมผมถึงรู้สึกวว่ามีอะไรแฉะๆอยู่ที่ตานะ...นี่ผมร้องไห้ หรอ?............โถ่เว้ยยย!!!! ....................................................... ณ ตึกคณะน้องฝ้าย "พีเรย์ไหวแน่นะ...กินยาหน่อยมั๊ย?" น้องฝ้ายพูดพร้อมกับเอามือมาประคบที่หน้าผากผมขณะที่ผมมาส่งเธอหน้าตึกคณะเธอ "ถ้าถามอีกทีถือว่าดูถูกพี่นะ...ไปเรียนเถอะไป" ผมพยายามฝืนพูดอย่างยิ้มแย้ม ทั้งๆที่ในใจตอนนี้มันแทบบ้า!! "ถ้างั้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะค้ะ...ฝ้ายเป็นห่วงนะ" น้องฝ้ายเอ่ยด้วยแสดงความเป็นห่วงแฟนอย่างผม คำพูดของเธอมันช่วยให้ผมดีขึ้นเยอะเลย "จ้ะ...ห่วงตัวเองด้วยเถอะ..แล้วอย่าให้รู้นะว่าไปอ่อยใครที่ไหนน่ะ..พี่เอาตายแน่" ผมแกล้งขู่เธอ "เจ้าค่าาาา....หวงก็บอกมาตรงๆสิค้ะ...ฝ้ายไปแล้วนะ...รักพี่เรย์นะ" น้องฝ้ายยิ้มส่งผมแล้วก็เดินจากไปครับ เฮ้ออ...ขอแค่มียัยตัวแสบนี่อยู่ผมก็มีความสุขแล้วครับ พอผมส่งน้องฝ้ายเส็ดผมก็ไปเข้าเรียนครับ ก็แค่เข้าเรียนสายไป15นาทีโดนตัดคะแนนนิดหน่อย ซวยชิบเป๋ง "ไอ้เรย์...ไอ้เรย์!!" ในขณะที่ผมกำลังนั่งเรียนอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อผมดังมาจากด้านหลังครับ "อะไรของมึงเนี่ยไอ้เต้?" ผมถาม "มึงรู้รึปล่าวว่าไอ้เจมมันหายตัวไปอ่ะ" ไอ้เต้พูดเบาๆเหมือนกลัวใครจะได้ยินครับ "เหอะ...แต่กูไม่เห็นมันมาเรียนเป็นอาทิตแล้วนะเว้ย" ผมพูดตอบเบาๆ "กูไปสืบมาแล้วเว้ย...ไอ้เจมมัน........" ไอ้เต้พูดก่อนจะมองซ้ายมองขวา "มันหนีหนี้พนันบอลเว้ย..." ไอ้เต้กระซิบเบาๆ "อะไรนะ!!...มันเล่นพนันบอลหรอวะ?" ผมถามอย่างไม่เชื่อ ถึงแม้ว่าผมจะไม่สนิทกับไอ้เจมเท่าไหร่ แต่ผมก็เห็นมันเป็นคนซื่อๆดูดีมีฐานะนะครับ "เออดิ....กูได้ข่าวว่ามันไปติดหนี้พวกโต๊ะบอลไว้ตั้ง5-6หมื่น มันเคยถูกไอ้พวกนั้นตามทวงหนี้ถึงบ้าน..แล้วก็....ขมขืนไอ้ก้อยด้วย" ไอ้เต้กระซิบเบาๆพร้อมกับมองซ้ายขวาตลอด "เห้ย!!...จริงดิ..ก้อยโดน....!!" ผมถึงกับใจเสียเมื่อได้ยินที่ไอ้เต้พูด ตัวผมน่ะไม่สนิทกับไอ้เจมเท่าไหร่หรอกครับ แต่ผมน่ะสนิทกับก้อยแฟนไอ้เจมครับ คือผมกับก้อยเราเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันตอนม.ปลายครับ "เออดิ!!....ระดับกูแล้วสืบไม่เคยพลาดหรอก....แต่ก็นะ....อยากช่วยมันวะ!!" ไอ้เต้พูด "แล้วเราจะไปช่วยมันยังไง?....มึงจะจ่ายหนี้ให้มันรึไง?..." ผมถาม "ยังไงก็ช่าง...ถ้าเราอยากจะช่วยมัน..ตอนนี้ต้องหาตัวไอ้เจมให้เจอก่อน" ไอ้เต้พูด "แล้วจะไปหามันที่ไหนวะ?..." ผมถาม "ไม่ต้องห่วงเว้ย..กูหาคนไว้ช่วยแล้ว" ไอ้เต้กระซิบก่อนที่มันจะดึงผมออกมาจากห้องเรียน "เห้ยๆ...ไอ้เชี้ยเต้!!...กูไม่อยากโดนเรียน" ผมพูดขณะที่มันกำลังดึงผมไปนอกห้อง "เออน่า!!....ขาดวันเดียวไม่ติดFหรอก...กูแฮ็กเข้าไปทีเดียวก็เปลี่ยนคะแนน ให้มึงได้แล้ว..ระบบมหาลัยมันกระจอกจะตาย!!" ไอ้เต้พูดพร้อมกับลากผมออกมาจนได้ "อ้าวไอ้เรย์...จะไปกับพวกกูด้วยหรอ?" เสียงไอ้พีทถาม "ไม่อยากไปก็ต้องไปวะ......แล้วเมื่อวาน..พวกมึง2ตัวไปไหนกันมาวะ..เห็นไอ้ เต้บอกว่าพวกมึงหิ้วเด็กอีกแล้ว" ผมตอบแบบเซ็งๆก่อนจะถามพวกมัน "อ๋อ...คือกู....เมื่อวานกูกะไอ้โยไปนั่งแดกเหล้ากัน..แล้วพอดีเจอน้องขวัญ พวกูสองคนก็เลยหิ้วกลับห้องซะเลย" ไอ้พีทพูดอย่างภาคภูมิใจที่ได้ฟันเด็กเพิ่มอีกคน "......" ผมไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจครับ ไม่อยากพูดหรอกครับ แต่นี่แหละ...สันดานเพื่อนผมล่ะ บ้าผู้หญิง ฟันผู้หญิงเอามันครับ ไม่เคยคิดจะคบใครจริงจัง "แล้วเราจะไปหาไอ้เจมที่ไหนวะ?..ป่านนี้มันไม่ถูกพวกโต๊ะบอลฆ่าทิ้งไปแล้วเหร๊อ" ไอ้โยถาม "กูก็ไม่รู้วะ...แต่ไอ้พวกโต๊ะบอลมันคงไม่ทำอะไรไอ้เจมหรอก เพราะพวกมันต้องการเงิน" ไอ้เต้พูด "ห้องไอ้เจม....!!" ผมพูดขึ้น "มึงว่าไงนะไอ้เรย์" ไอ้พีทถาม "ห้องไอ้เจมไงวะ!!...ไปหามันที่ห้อง" ผมตอบ "กูยังไม่ได้บอกมึงรึไงวะว่าไอ้เจมมันหนีพวกโต๊ะบอล..มันคงไม่โง่รออยู่ที่ ห้องให้ไอ้พวกนั้นตามไปเก็บหรอก..ป่านนี้แม่งหนีไปถึงไหนต่อไหนแล้ว" ไอ้เต้พูด "ก็เพราะพวกมึงคิดแบบนี้ไง...ไอ้พวกโต๊ะบอลมันคงคิดแบบเดียวกับมึงเนี่ย ..ที่ที่อันตรายคือที่ปลอดภัย..ไม่เคยอ่านสามก๊กไงวะ?" ผมตอบอย่างกวนๆครับ "งั้นก็ไปดูกันก่อนก็เสียหาย...ถ้ามันไม่อยู่ที่ห้องจริงๆ...เราก็ถือซะว่า เราพยายามช่วยมันแล้ว" ไอ้พีทพูดก่อนที่พวกเราทั้ง4คนจะไปที่หอพักไอ้เจมครับ "หอมันก็ดูดีนี่หว่า...บ้านมันต้องมีฐานะแน่ๆ...แต่ไหงถึงติดพนันบอลได้วะ?" ไอ้เต้บ่นขณะเดินขึ้นบรรไดไปที่ห้องไอ้เจม "ก็เพราะบ้านมันรวยเลี้ยงลูกด้วยเงินไงถึงติดพนันบอล...มิหนำซ้ำยังพาเพื่อนกูมาลำบากกับแม่งอีก" ผมพูดอย่างใส่อารมเมื่อนึกถึงก้อย "167..167....นี่ไงห้องไอ้เจม" ไอ้โยพูดพร้อมกับหยุดอยู่ที่หน้าห้อง "ล็อควะ" ไอ้พีทพูดพร้อมกับปิดลูกประตู "มึงมากับใครวะ?" ไอ้เต้พูดพร้อมกับงัดเครื่องมืองัดแงะออกมา ก่อนที่มันจะใช้เวลาแค่ไม่กี่วิก็งัดประตูห้องเข้าไปได้ "มึงเข้าไปก่อนดิไอ้เรย์" ไอ้เต้พูด "ทำไมต้องเป็นกูวะ?" ผมถาม "ก็มึงเป็นคนต้นคิดให้มาที่นี่นี่หว่า" ไอ้โยตอบ "เออก็ได้วะ..." ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องโดยที่มีพวกมันเดินตามเข้าไม่ห่าง ทันทีที่ผมเดินเข้ามาถึงห้องนอน.... "ไอ้สัตว์!!!!...กูจะฆ่ามึง!!" เสียงชายคนหนึ่งกระโดดเข้ามาหาผมจากด้านข้างพร้อมกับมีดที่ถืออยู่ในมือ มันกระโดดขึ้นคร่อมผมก่อนจะจ่อมีดเข้าที่ลำคอของผม "เห้ยย!!...ไอ้เจม!!...นี่พวกกูเอง.!!...กูเรย์ไง!!" ผมตะโกนบอกมันก่อนที่มีดจะถึงคอหอยผมนิดเดียว "ไอ้เจมนี่พวกกูเอง!!...กูมาช่วยมึง" ไอ้เต้พูดขึ้นด้วยความตกใจ "ไอ้เรย์...ไอ้เรย์!!...เป็นพวกมึงจริงๆด้วย" ไอ้เจมพูดด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าผู้บุกรุกเป็นเพื่อนของมัน "มึงไปติดหนี้เค้าไว้เท่าไหร่วะ?" ไอ้พีทถามไอ้เจมขณะที่พวกเรานั่งคุยกันอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว "ก็...ซัก5หมื่นได้" ไอ้เจมตอบ "5หมื่น!!...เวรแล้วมึง..." ไอ้โยพูดอย่างตกใจเมื่อรู้ตัวเลข "เออๆ...กูรู้น่า.." ไอ้เจมตอบ "แล้วก้อยล่ะ...ก้อยอยู่ไหน?" ผมถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาวของผม "นอนอยุ่ในห้องแน่ะ...ก้อยเครียดมาก" ไอ้เจมตอบพร้อมกับก้มหน้า "ไม่ต้องบอกก็รู้" ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาก้อยในห้องนอน ผมเข้าไปก็เห็นเธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงครับ เธอคงจะเครียดมากจริงๆ หลายวันมานี้เธอคงต้องเจอกับเรื่องแย่ๆมากมาย ผมมองก้อยแล้วก็อดคิดถึงเรื่องเก่าๆไม่ได้ครับ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากเลยทีเดียว เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ผมเศร้าใจจริงๆที่ต้องเห็นเธอมาเป็นแบบนี้ เฮ้อออ "แล้วนี่มึงจะเอาไงต่อล่ะ?" ไอ้เต้ถามไอ้เจม "กูก็ไม่รู้วะ...กูไม่มีเงิน..." ไอ้เจมตอบสีหน้าเครียด "พวกกูก็ไม่มี...แต่จะลองหาทางช่วยให้.." ไอ้พีทตอบ ในขณะนั้นพวกเรากำลังเคร่งเครียดกันมากเลยครับ กำลังคิดว่าจะหาทางช่วยมันยังไงดี?.....ขอบอกตรงๆนะ...ผมน่ะแทบไม่ได้สงสาร ไอ้เจมมันเลยครับ...แต่ผมกำลังเป็นห่วงก้อยต่างหาก ตอนสมัยเรียนม.ปลายน่ะ ก้อยดีกับผมมาก โดยเฉพาะตอนที่ผมกำลังทุกข์ใจเรื่องความรัก ก้อยเป็นคนคอยปลอบผมเสมอ คุณเชื่อมั๊ยล่ะ? ตอนนั้นน่ะนะ ผมกำลังเจ็บปวดเพราะถูกผู้หญิงคนนึงทิ้ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครใช่ม้า? ก้อยเป็นคนคอยปลอบผม คอยเป็นที่ปรึกษาคอยเป็นที่ระบายความในใจ เรียกได้ว่าเธอเป็นคนช่วยดึงผมขึ้นจากขุมนรกเลยล่ะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แม้เราสองคนจะไม่มีความสัมพันธ์ฉันคนรัก แต่ผมก็รู้สึกชอบเธอนะครับ ตอนนั้นผมก็คิดจะจีบก้อยเหมือนกันนะ แต่ไม่รู้เพราะอะไรสิ?....ผมเห็นเธอเป็นเพื่อนสนิท เห็นเธอเป็นเพื่อนรักมากกว่าเห็นเป็นคนรัก ผมคิดๆดูแล้วไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องช่วย....เพื่อนรัก...ของผมให้ได้!!..... "ไอ้เจม...ถ้าสมมุติ...มึงสามารถล้างหนี้พนันบอลครั้งนี้หมดไปได้...มึงจะ ยังกลับไปเล่นพนันบอลอีกมั๊ย?" ผมถามมันพร้อมกับเดินกลบมาที่โต๊ะ "กู...คือ..กูยอมรับนะว่ากูชอบเล่นพนันบอล มันตื่นเต้น หัวใจมันระทึกเวลาชนะ...แต่....ถ้ากูรู้ว่าการพนันมันจะทำให้กูต้องมาใช้ ชีวิตอยู่แบบนี้ล่ะก็....กูจะไม่เล่นมันตั้งแต่แรก!!" ไอ้เจมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ "เรย์!!" เสียงของก้อยดังมาจากหน้าห้องนอนครับ "ก้อย..ตื่นแล้วหรอ?" ผมหันไปถามเมื่อเห็นเธอกำลังยืนดูพวกเราอยู่ครับ "พวกเรย์มาได้ยังไงเนี่ย?..." ก้อยถามพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีความสุขจนน้ำตาคลอเมื่อได้เห็นหน้าเพื่อนอีกครั้ง "ก็มาช่วยก้อยนั่นแหละ!!....ไอ้เจม..กูอยากขอให้มึงเก็บความรู้สึกทรมานนี้ ไว้ให้ดี...แล้วคราวหน้า...กูหวังว่ามึงจะไม่ทำให้ก้อยเสียใจอีก..." ผมพูดพร้อมกับหันไปมองไอ้เจม "มึงหมายความว่ายังไงเนี่ยไอ้เรย์?" ไอ้เจมถามผม "ไอ้เรย์!!...นี่มึงจะ...." ไอ้พีทพูดพร้อมกับมองหน้าผมอย่างรู้ทัน "เออ....อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ" ผมตอบไอ้พีท "ไอ้เรย์!!....ไม่ดีมั้ง?" ไม่เต้พูดขึ้นอย่างรู้ทันความคิดผมอีกคน "คราวนี้กูจะช่วยมึง...แต่!!...ไม่ใช่เพราะสงสารมึง..แต่กูเป็นห่วงก้อย เพื่อนกู.......มึงรออยู่นี่แหละ...เด๋วพวกกูมา" ผมพูดพร้อมกับหันหลังเดินออกมาจากห้องโดยที่มีพวกไอ้โยเดินตามออกมาเหมือนจะ สงสัยอะไร? "มึงจะไปไหนวะ?..." ไอ้พีทเดินมาถามผม "ไปธนาคาร..." ผมพูด "มึงจะใช้หนี้แทนมันหรอไง?" ไอ้โยถาม "เออ!!...แล้วจะไปกับกูมั๊ย?" ผมหันกลับมาตอบก่อนจะถามมันสั้นๆ "มึงถามอย่างกับไม่รู้จักนิสัยพวกกูงั้นแหละ......" ไอ้พีทพูดพร้อมกับมองหน้าไอ้โยกับไอ้เต้ "ไป!!!" พวกมันสามคนแหกปากตะโกนพร้อมกัน ..................................................... โปรดติดตามตอนต่อไป ขอบคุณครับ สารจากผู้ประพันธ์ ถึง สมาชิกที่อ่าน ( 2012-3-24 23:34 X-SOZE  ) ฝากบอกผู้อ่าน บอร์ดxonly4ด้วยว่าอย่าหมกมุ่นกับเรื่องผมนัก มันก็แค่เรื่องแต่งลวกๆ อย่าไปซีเรียสกับมันครับ แล้วผมจะแวะเข้าไปดูเสียงตอบรับกับการโพสตอบของผู้อ่านนะครับ ขอบคุณครับ อ่อๆ...ลืมบอกพี่ไป ผมฝากบอกผู้อ่านบอร์ดนู้นด้วยนะครับ เรื่องของผม ขอย้ำนะครับ เรื่องของผมไม่เน้นบทเซ็กมากมายนะครับ ฝากขอโทษที่ทำให้ผิดหวังด้วยครับ แล้วอีกเรื่องที่อยากจะขอนะครับ ขอให้พี่ช่วยลงแค่วันละตอนหรือสองตอนก็พอนะครับ ขอบคุณและขอโทษที่รบกวนครับ *ก๊อป ไปอ่านได้  แต่ ห้าม ! นำไปเผยแพร่นะคะ ต้อง การหาอ่าน   แว่น นำไปลงไว้หลาย ที่ มีรูปโปรไฟล์  นี่ ที่ไหน ที่นั้น ก็มีงาน ของ  แว่น นะคะ  ขอบคุณคออ่านจ๊ะ *

[Mumu0504]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับติดตามผลงานท่านx soze มาหลายปีแล้วครับ หวังว่าจะได้อ่านผลงานของท่านต่อไปนะครับ