เพลิงแค้น 1 ท่านกรกฏ (ก็อปมาครับ)

[sutud]

  เพลิงแค้น 1 โดย กรกฎ
 กรกฎตอนที่ 1.... เสียงหวายหวดขวับพร้อมเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ดังลั่นไปทั่วลานบ้าน ปานวาดถึงกับสะดุ้งสุดตัวหน้าซีดเผือด คุณพระพิฆาตทรชนบิดาของเธอ กำลังลงโทษบ่าวไพร่ที่กระทำผิด เด็กสาวแอบมองจากหน้าต่างเรือน ก็เห็นไอ้มิ่งบ่าวผู้ชายวัยฉกรรจ ถูกมัดโยงกับกิ่งต้นมะม่วง มีไอ้ผลบ่าวอีกคนหนึ่งกำลังเงื้อหวายฟาดลงไปบนแผ่นหลัง ที่แตกยับไปด้วยบาดแผลจนเลือดแดงฉาน เมื่อหวายหวดลงอีกคำรบหนึ่ง ไอ้มิ่งถึงกับทรุดฮวบทรงกายไม่ไหว สิ้นสติไปในบัดดล.... ปานวาดตัวสั่นระริก หันไปมองปานทิพย์น้องสาว เด็กสาวทั้งสองตาแดงๆด้วยสำนึกว่า ไอ้มิ่งต้องรับเคราะห์กรรมขนาดหนักนี้ เพราะเธอทั้งสองคนนี่เอง บ่ายวานนี้เด็กสาวลูกคุณพระทั้งสอง แอบหนีลงไปเล่นที่ท่าน้ำ ขัดคำสั่งห้ามของบิดา ไอ้มิ่งกำลังทอดแหอยู่ที่ริมตลิ่ง เห็นนายน้อยทั้งสองอยู่บนเรือนแพ จึงทิ้งแหปราดเข้าไป เพื่อห้ามมิให้เด็กสาวลงเล่นน้ำ ด้วยรู้ว่าคุณพระนายของมันสั่งห้ามไว้เด็ดขาด เมื่อไอ้มิ่งลอยคอไปถึงริมเรือนแพ ยายอิ่มพี่เลี้ยงคุณหนูก็ถลาลงมาตามเจ้านายที่หายไป และเห็นไอ้มิ่งเสนอหน้าอยู่ที่ขอบแพ จึงนำความไปฟ้องคุณพระ ว่าไอ้มิ่งเหิมเกริมชวนคุณหนูลงเล่นน้ำ ด้วยยายอิ่มเกลียดหน้าไอ้มิ่ง เพราะเป็นลูกของยายพวงคู่อริกัน ส่งผลให้คุณพระลงหวายไอ้มิ่งถึงสลบเหมือด น้ำตาของเด็กสาวทั้งสองร่วงเผาะๆ เพราะละอายในกรรมที่ผู้อื่นต้องรับด้วยความซนของตน.... หลังบ่าวผู้ชายช่วยกันลากไอ้มิ่งที่สลบเหมือดไปเยียวยา คุณพระก็ลงเรือแจวไปราชการ ภายในบ้านเงียบสงัด ด้วยบ่าวไพร่ยังหวาดต่ออาญาที่ได้พบเห็น ยามบ่ายปานวาดย่องลงจากเรือน หลบมารดาที่กำลังนั่งคุมบ่าวหญิง ให้ร้อยมาลัยกันอยู่ที่นอกชาน ลงเรือนมุ่งหน้าไปยังเรือนของยายพวง.... ไอ้มิ่งนอนคว่ำหลับตานิ่ง หน้านั้นตะแคงมาทางประตู หลังมีรอยบาดแผลแตกยับน่ากลัว เลือดสีดำคล้ำยังซึมอยู่ที่บาดแผลซึ่งถูกชำระล้างแล้ว สมุนไพรเป็นก้อนขยุกขยุยทาทั่วหลังของมัน ปานวาดลงนั่งยองๆตรงหน้าไอ้มิ่ง น้ำตาใสๆไหลริน มิ่ง ๆเสียงเด็กสาวเรียกเบาๆ อือ ใครไอ้มิ่งถามเสียงแผ่วเบา มันพยายามลืมตาขึ้นมอง แล้วก็ชาวาบไปทั้งร่างที่ยังเจ็บปวดแสนสาหัส.... ตรงหน้าของมันนั้น เป็นขาสองข้างของเด็กสาววัย 13 ปี นุ่งโจงกระเบนด้วยผ้าฝ้ายสีครามอ่อน นั่งยองๆอยู่เบื้องหน้า เด็กสาวไม่ได้ระมัดระวังตัว ด้วยยังอ่อนเยาว์อยู่มาก ชายกระเบนที่พาดหว่างขาอยู่นั้นมันหลุดหลวม ผ้าผ่อนก็รั้งจนหย่อนห้อยตกท้องช้าง แดดบ่ายยอนจากหน้าต่างด้านหน้าของเด็กสาว สาดส่องสว่างจนไอ้มิ่งมองเห็นเนื้ออวบอูมที่หว่างขา ก้อนเนื้อสองก้อนที่เบียดชิดกันจนเป็นรอยผ่ายาว ตรงกลางนั้นสะท้อนแสงแดด จนเห็นได้ชัดว่าเป็นสีแดงสด ต่ำสุดของรอยผ่านั้น ไอ้มิ่งมองเห็นรอยฝีเย็บสีน้ำตาลอ่อนๆ ลากไปจนจรดรูตูดสีแดงเข้ม ที่ขมิบนานๆครั้งยามเจ้าของขยับตัว.... ความเจ็บปวดแทบมลาย ไอ้มิ่งเหม่อมองอย่างตกตะลึง จนแทบไม่ได้ยินเสียงหวานนุ่มของเด็กสาว ที่เอ่ยถามอย่างปราณี มิ่งเจ็บไหมจ๊ะน้ำตาใสหยดพร่างพรูลงบนแก้มใส ไอ้มิ่งไม่ได้ละสายตา จากก้อนเนื้อแสนสวยนั้นเลยแม้แต่น้อย เมื่อมันเผยอปากตอบ บ่าวทนได้ขอรับคุณหนูปานวาดสะอื้นก่อนบอก มิ่งต้องเจ็บตัวเพราะฉันกับน้องทิพย์ ฉันสงสารมิ่งไอ้มิ่งกระพริบตาเพื่อไล่คราบขี้ตา ซึ่งทำให้มันมองไม่ชัดก่อนตอบว่า ไม่ต้องห่วงบ่าวขอรับ บ่าวทนได้ปานวาดยกหลังมือป้ายน้ำตา มิ่งจะให้ฉันช่วยอะไรก็บอกมานะ ฉันจะทำให้เด็กสาวบอกอย่างสำนึกผิด ไอ้มิ่งเพ่งมองรอยผ่าสีแดงสดนั้น มันเห็นกลีบเนื้อสีชมพูจางที่ก่ายเบียดกันจนแน่น มันกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นก่อนตอบว่า หากคุณวาดเมตตา ก็มานั่งยองๆเยี่ยมบ่าวบ้าง เท่านี้บ่าวก็หายเจ็บปวดไปมากแล้วปานวาดขมวดคิ้วโก่งดำของเธออย่างพิศวง เหตุไรหรือจ๊ะมิ่ง เหตุไรฉันมานั่งยองๆ แล้วมิ่งจึงจะหายเจ็บปวดไอ้มิ่งคิดด้วยไวปัญญา มันเป็นเคล็ดวิชาขอรับคุณวาด แต่คุณวาดต้องไม่บอกใคร หาไม่ไอ้มิ่งคงถูกโบยอีกปานวาดสงสัย แต่เธอก็สงสารไอ้มิ่งมาก จึงรับปาก ได้จ๊ะ ฉันจะมานั่งยองๆ เยี่ยมมิ่งอีกบ่อยๆ ว่าแต่วันนี้มิ่งอยากให้ฉันทำอะไรอีกไหมไอ้มิ่งตอบเบาๆ อยากขอรับ ถ้าคุณวาดกรุณาบ่าวปานวาดดีใจที่จะได้ช่วย ได้จ๊ะ มิ่งจะให้ฉันทำอะไรไอ้มิ่งตอบด้วยเสียงแผ่วเบา คุณวาดเมตตาขยับมานั่งยองๆ ใกล้บ่าวกว่านี้ได้ไหมขอรับปานวาดขยับตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น อีกขอรับ ให้เข่าคุณวาดเกยไหล่บ่าวเลยปานวาดซึ่งไม่ประสีประสา ก็ทำตามที่ไอ้มิ่งขอร้อง เด็กสาวขยับขาเดิน ทั้งที่นั่งยองๆอยู่เข้าไปใกล้ จนเข่าของหล่อนเกยกับบ่าของไอ้มิ่ง พอหรือยังจ๊ะมิ่ง ฉันมองไม่เห็นหน้ามิ่งแล้ว .... แดดแรงยามบ่าย แผดแสงจนไอ้มิ่งตาลาย เมื่อเห็นก้อนเนื้ออูมนั้น ห่างจากหน้ามันเพียงคืบ ใกล้เสียจนกลิ่นสาปสาวระรวยโชยต้องจมูก ขาปานวาดที่เกยไหล่มันข้างหนึ่ง และอีกข้างต้องแหกกว้าง เพื่อหลบมิให้ชนหัวมัน ทำให้ต้องถ่างออกจนสุดล้า ชายกระเบนเลื่อนลงมาบังก้อนเนื้อนั้นเป็นบางส่วน ไอ้มิ่งกัดฟันขยับมือที่วางงอข้างกายไปปัดผ้านั้นออก ปานวาดซึ่งมองไม่เห็นเบื้องล่างว่าไอ้มิ่งทำอะไรก็นั่งเฉย คราวนี้ไอ้มิ่งมันเห็นชัดเจนเต็มสองตา รอยผ่าเผยอเล็กน้อย ไม่เห็นถึงเนื้อใน แต่ก็ใกล้พอสังเกตุเห็นรอยยับย่นของแคมเนื้อสีชมพูนั้นชัดเจน คุณวาดขอรับ ไอ้มิ่งขอยาแก้เจ็บจากคุณวาดจะได้ไหมขอรับปานวาดตอบด้วยประสาซื่อ ยาอะไรจ๊ะมิ่ง ฉันจะไปขอแม่มาให้ไอ้มิ่งรีบตอบ ไม่ต้องขอนายท่านดอกขอรับ ที่คุณวาดก็มีไอ้มิ่งตอบ ปานวาดสงสัย แต่จิตใจกรุณาของหล่อนมีมากกว่า ได้สิจ๊ะ ถ้ามิ่งว่ามีก็ได้ อะไรเล่าจ๊ะบอกฉันมาไอ้มิ่งยิ้มในหัวใจ มันคั่งแค้นจากรอยหวายที่ทำลายโฉมแผ่นหลังของมัน บ่าวขอหยิบเองนะขอรับ คุณวาดนั่งเฉยๆให้บ่าวหยิบนะขอรับปานวาดตอบเสียงใส ได้สิจ๊ะมิ่งขาดคำเด็กสาวก็สะดุ้งสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ ไอ้มิ่งขยับมือส่งนิ้วไปกรีดผ่านรอยผ่าที่เห็นอยู่ตรงหน้าทันที...... จบตอนที่ 1