🧡 XONLY 🧡

กลายพันธุ์

5


ศักดาโผร่างขึ้นมาคร่อมทับอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้นอนเฉยๆ เขาจับท่อนควยของเขาสอดใส่เข้าไปพร้อมกับกระแทกกระทั้่นร่างเข้าออกอย่างเมามัน เพียงไม่กี่วินาที การสูญเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรกของอรอุษาก็บรรลุจุดสุดยอด

ฉันจะท้องมั้ย คำถามนี้ย้อนกลับเข้ามาในจิตสำหนึกอีกครั้ง ทันทีที่ความสุขเสียวซ่านหลุดลอยออกจากร่าง ถ้าท้อง พ่อแม่ญาติพี่น้องคงเล่นงานเธอตาย แต่ไม่แน่ พวกนั้นอาจหาเงินมาให้เอาเด็กออก
"อรอุษา คุณไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้วนะ" ศักดายั่ว "ผมชอบคุณที่สุดเลย รู้ม้้ยที่ได้นอนกับสาวดีๆอย่างคุณ ...เออนี่..คุณพักสักนิดนะ เดี๋ยวเราจะได้สนุกกันต่ออีกรอบ"
"ศักคะ คุณ.." อรอุษาต้องหยุดเพื่อกลืนก้อนน้ำลายเหนียวๆลงคอ "คิดหรือเปล่าว่า ฉัน จะ..เออ..จะท้อง"
"อะไีร คุณห่วงเรื่อนนี้เหรอ" ศุกดาหัวเราะออกมาทันที "ก็ไม่แน่นะ เอางี้ดีกว่า ถ้าท้องก็รีบบอกผม"
"พ่อแม่คงไม่ชอบแน่ ถ้าเป็นยังง้้้น" อรอุษาพูดเสียงสั่น
"คิดมาก" ศักดาเขยิบเข้าใกล้ "อย่างมากอาจรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย คงไม่ทำอะไรมากกว่านั้นหรอก ที่รู้นะ อรอุษา ผมรักคุณ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว บางทีเราอาจจะแต่งงานกัน"

แต่ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ อรอุษาพร่ำบอกตัวเองอีกครั้ง ไม่อยากแต่งงานกับใครทั้งนั้น เหงื่อเริ่มระดมไปหลออกจากทุกรูขุมขน แต่ร่างกายกลับสั่นเทาเหมือนกับจะเป็นไข้ เสียงร้องระงมของกบที่คิดว่าจะต้องมีจำนวนมากดึงกึกก้องไปทั่ว เพิ่มความรู้สึกหวาดๆให้อย่างบอกไม่ถูก อรอุษา เธอจะต้องมีท้อง เธอจะต้องเดือดร้อน

อรอุษาอยากจะลุกขึ้นแต่งตัวกลับบ้าน หมกตัวอยู่ในห้องสักระยะ ตอนนี้เกือบจะมืดสนิทแล้ว ไม่แน่ว่าแม่อาจจะตามหาเธออยู่ก็ได้ และเดาได้เลยว่าทันทีที่กลับถึงบ้าน แม่จะพูดหรือถามอะไรออกมาเป็นคำแรก
แม่จะต้องถามว่า "อร ลูกออกไปหาผู้ชายมาใช่มั้ย" และจะต้องพูดต่อด้วยว่า "แม่เตรียมหาผู้ชายดีๆไว้ให้ลูกแล้วนะ ไม่มีทางที่แม่จะยอมให้ลูกแต่งงานกับเด็กไม่มีสกุลรุนชาติ โดยเฉพาะที่นี่ไม่มีใครเหมาะสักคน ธรรมดาจะตายไป"

ศักดาเริ่มพลิกตัวดันเข้ามา พยายามดันให้เธอขึ้นมานอนทับอยู่ข้างบน
"เอาซิ อรอุษา คุณลองขึ้นมาข้างบนแล้วจัดการเองมั่ง ยังพอมีเวลา เอาซิ"
เปล่าประโยชน์ ความคิดที่สับสนปนเป อีกทั้งความกลัวและความเครียดทำให้ความต้องการทางเพศหายไปโดยสิ้นเชิง หายไปพร้อมๆกับแสงอาทิตย์ลำสุึุดท้ายที่สาดส่องมากระทบทั่วบริเวณ
เสียงกบยังคงร้องก้องสนั่นไม่มีทีท่าว่าจะเงียบหาย ซ้ำร้ายกระแสเสียงที่ฟังดูโหยหวนยังมีการเปลี่ยนแปลงไปด้วย อรอุษาคิดว่าเป็นเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรงเหลือเกิน
แต่ก่อนที่จะทันทำอะไรต่อ ศักดาก็แหกปากร้องออกมาสุดเสียง
อรอุษาซึ่งนอนเบียดชิดกับเขา รู้ได้ทันทีว่า บัดนี้ร่างของคู่ขาแข็งเกร็งไปหมด นิ้วที่เกาะกุมเต้านมของเธออยู่เปลี่ยนไปจิกฝังลึกบนดิน เหมือนจะให้ผืนดินช่วยบรรเทาความเจ็บปวดรวดร้าวที่เกิดขึ้นดโดยไม่รู้สาเหตุ
"เกิดอะไรขึ้น" อรอุษาพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะบัดนี้ศักดาเริ่มทุรนทุรายแล้ว
"ไม่รู้อะไรกัด มันปวดไปทั้งก้น ทั้งขา ปวดมากด้วย"ศักดาพยายามเค้นเสียงพูดตอบ
"อยู่นิ่งๆเดี๋ยวจะดูให้" อรอุษาพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วก้มมองไปยังบริเวณที่เขาบอก ความกลัวเพิ่มเป็น 2 เท่า ไม่แน่เสียงร้องของศักดาอาจดังจนมีใครได้ยิน และเดินมาดู คงยุ่งแน่ๆ
แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้อรอุษาเลิกคิดถึงเรื่องอื่นใด สัตว์ที่เกาะติดอยู่กับก้นและขาของศักดา มองดูคล้ายตัวทาก ผิดกันเพียงไม่มีเปลือกหุ้มเท่านั้น

เธอต้องยอมรับกับตัวเองว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อนชีวิตแต่ก็ไม่มีเวลามานั่งคิดนั่งพิจารณา ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ เรื่องควรจะรีบทำในตอนนี้ก็คือเอามันออกจากก้นของศักดาเสียก่อน
อรอุษายื่นมือไปจับ รู้สึกขยะแขยงทันทีที่สัมผัส แต่ก่อนจะดึงมันออก สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็ระเบิดแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ของเหลวสีคล้ำทั้งเหนียวทั้งเหม็นกระจายไปทั่ว และท่ามกลางความขยะแขยงอันชวนสยดสยองนั้น อาอุษาก็เห็นว่า แม้มันจะระเบิดแต่ก็ยังมีบางส่วนที่ฝังติดแน่นอยู่กับเนื้อก้นของศักดา
"ห่าเอ๊ย นี่มันนรกอะไรกันแน่" ศักดาตะโกนก้องก่อนพยายามลุกขึ้น แต่ไม่สำเร็จ เพราะแข้งขาเหมือนจะอ่อนแรงลงอย่างสิ้นเชิง จนในที่สุดต้องคลานกระเสือกกระสนออกมาด้วยท่าทางอันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส และเพียงไม่นานหลังจากนั้น ทัี่วร่างของเขาก็เต็มไปด้วยพวกมัน

อรอุษาถลาจะเข้าช่วย แต่ก็ต้องชะงัก เพราะรู้สึกเจ็บแปลบที่ร่องกลีบหี ทำให้ต้องก้มลงมองทันที และลืมเรื่องของศักดาเสียสนิด
หมัด...
สัตว์ที่สร้างความเจ็บปวด มีรูปร่างลักษณะไม่ผิดไปจากสัตว์ชนิดนั้น แต่บัดนี้ เจ้าหมัดที่กำลังขบกัดหนังอ่อนๆของเธอมีขนาดใหญ่โตมโหฬารอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
"ไม่ โอ๊ย ทำไมมันถึงได้ใหญ่ขนาดนี้" อรอุษาร้องด้วยความตระหนกสุดขีด พร้อมกับเอื้อมมือลงไปหมายจะดึงมันออก แต่ยังไม่ทันที่มือจะไปถึง พวกมันอีกมากก็พุ่งเข้ามาโจมตีบริเวณหน้า และที่อื่นๆทั่วตัว
เลือด...เลือดสดๆไหลทะลักออกจากสัตว์ประหลาดที่เธอดึงออกจากตัว มันระเบิดก่อนที่จะตกถึงพื้น

ศักดากระเสือกกระสน และรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดลุกขี้น ก่อนจะเริ่มออกวิ่ง วิ่งไปเหมือนคนตาบอด มือทั้งสองข้างไขว่คว้าดึงทึ้งอยู่บนร่างอันเปลือยเปล่า ปัดป่ายสะเปะสะปะคอยดึงสัตว์นรกออกจากตัว อรอุษาพยายามหันไปมอง อยากจะร้องเตือนให้หยุดวิ่ง เพราะอีกไม่ไกลก็จะถึงขอบริมคลอง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะบัดนี้ตัวเองก็โดนเจ้าหมัดยักษ์บุกโจมตีจนทั่วตัวแล้ว

"ตูม" เสียงเหมือนของหนักๆตกลงน้ำ อรอุษาได้ยินอย่างชัดเจน คงจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก ศักดา ศักที่น่าสงสาร เขาคงวิ่งไปจนตกลงคลอง เธอได้แต่ภาวนาขอให้เขาเป็นอะไรร้ายแรง อรอุษาทำได้แค่นั้น เพราะตอนนี้พวกมันผลัดกันเข้าโจมตีอย่างหนัก จนทำให้เธอต้องออกวิ่ง วิ่งหนีในทิศทางซึ่งคิดว่าจะกลับถึงล้านได้ วิ่งไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างแสนสาหัส


* * * * * * * * * *

อรวี ออกมายืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้านด้วยความรู้สึกอึดอัด ป่านนี้ลูกยังไม่กลับเข้าบ้าน ทั่้วทั้งบริเวณมีแต่ความมืดมิด ปกติอรอุษาไม่เคยทำตัวอย่างนี้ อยากรู้เหลือเกินว่าหายไปไหน คอยดูเุถอะ...กลับมาเมื่อไหร่จะเล่นงานให้น่าดู
ใครบางคนกำลังเดินมา เดินมาอย่างเชื่องช้า แต่ละย่างก้าวที่เดินนั้นเหมือนจะยาวนานอย่างที่สุด ไม่..ท่าทางแบบนี้ไม่น่าจะใช่ อรอุษา แต่นั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม คนๆนั้นก็เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จุดที่เธอยืนอยู่มากขึ้นทุกทีจนในที่สุดก็มาหยุดยืนห่างไม่ถึง 10 เมตร

หัวใจของอรวี เต้นรัวแรงจนแทบจะหลุัดออกมาจากอกเมื่อเห็นเจ้าของร่างนั้นชัดเจน เธอถึงกับร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียง ความกลัว ความหวาดหวั่นจู่โจมเข้าสู่จิตใจอย่างรุนแรง ใช่แน่..ร่างที่โซเซอยู่เบื้องหน้าจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก อรอุษา ลูกสาวคนเดียวของเธอ
แต่ทั่วร่างลูก มีสัตว์บางชนิดเกาะอยู่เต็มไปหมด บางตัวก็ร่วงหล่นลงมาระเบิดแตกกระจายเลือดนองอยู่บนพื้น
อรวีร้องออกมาจนก้องถนน เมื่อร่างของลูกสาวถลาล้มลงกองอยู่บนพื้นเบื้องหน้า แน่นอนลักษณะที่เห็นบอกได้อย่างแจ้งชัดว่า บัดนี้ลูกสาวสุดที่รักอาจจะปราศจากลมหายใจแล้วก็ได้
ภาพเบื้องหน้าเร่ิมพร่ามัว ก่อนที่จะดับสนิทลง แต่ก็ดีทีี่มันช่วยทำให้เธอไม่ต้องรับรู้อะไรอีกต่อไป