อาจาง ย้อนเวลา ตอนที่ 3

nonstopper

     หลังจากอาจางปล่อย ชุยถงกลับไปแล้ว ก็จัดชุดตัวเองให้เรียบร้อยแล้วรีบเดินไปยังห้องโถงในตึกหลัก ฮูหยินจางนั่งรออยู่ที่โต๊ะกลมตัวใหญ่กลางห้องอย่างเรียบร้อย อาจางเดินเข้ามาเห็นฮูหยินจางยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหน้าแดงเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจจนอาจางเดินเข้าไปถึงโต๊ะฮูหยินจางถึงได้รู้ตัว ฮูหยินจางเมื่อได้ยินเสียงอาจางเดินเข้ามาค่อยรู้สึกตัวเรียกอาจางมานั่งทานข้าวข้างๆเธอ อาจางรีบเดินเข้าไปนั่งลงด้านข้างของฮูหยินจาง ได้ไม่นานก็มีหญิงรับใช้ยกถาดใส่อาหารเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเสริฟข้าวต้มร้อนๆเรียบร้นแล้วก็เดินถอยหลังออกไปยินรออยู่ที่มุมห้อง
     อาจางที่พึ่งออกกำลังกายมาก็ลงมือทานข้าวต้มทันที ฮูหยินจางที่นั่งข้างๆก็นั่งมองดูอย่างเป็นสุขที่เห็นลูกชายตัวเองกินข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อย แล้วถามขึ้นมา "อาจางแล้วชุยถงไปไหนแล้ว ทำไมถึงไม่ตามลูกมา"
     อาจางได้ยินก็รีบตอบโดยไม่ลนลานเพราะคาดเอาไว้อยู่แล้วว่าฮูหยินจางต้องถามถึงชุยถงแน่ๆ จึงตอบตามที่ได้ตกลงกับชุยถงไว้แล้ว"ชุยถง บอกผู้บุตรว่าจะไปเข้าห้องน้ำก่อน ให้ผู้บุตรมาก่อนเดี๋ยวสักพักคงตามเข้ามา"
     ฮูหยินจางก็ไม่ได้ติดใจอะไร จนทั้ง 2 คนทานข้าวต้มจนเกือบเสร็จ ชุยถงถึงได้เดินเข้ามาในห้องโถงแล้วไปยินหลบมุมข้างๆกับหญิงรับใช้ที่ยกข้าวต้มเข้ามา
    "ชุยถง เป็นอะไรทำไมถึงเปลี่ยนเสื้อผ้า"ฮูหยินจางถามขึ้นมาหลังสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ทำเอาอาจางที่นั่งข้างๆถึงกับสะดุ้งขึ้นมา แต่ยังคงค่อยๆทานข้าวต้มต่อไปทั้งที่ในใจนั้นเต้นระรัว กลัวว่าฮูหยินจางจะรู้ว่าตนเองทำอะไรกับ ชุยถงเมื่อสักครู่ ในใจได้แต่ภาวนาให้ ชุยถง คิดข้ออ้างดีๆมาตอบ
    "บ่าวไปเข้าห้องน้ำมาแต่ บ่าวลื่นล้มทำให้ชุดของบ่าวขาด จึงไปเปลี่ยนเสื้อมาเจ้าค่ะ" ชุยถงยังคงก้มหน้าตอบฮูหยินจางออกมา
     "แล้วเป็นอะไรมากไหม ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากใช่ไหม"
     "บ่าวไม่เป็นอะไร ขอบคุณนายหญิงที่เป็นห่วง"
     "เอาเถอะไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวเจ้าไปตามคนขับรถม้ามารอที่หน้าตึกได้แล้ว จะได้พาอาจางไปเรียนขี่ม้าเสียทีนี่ก็สายมามากแล้ว"
     "เจ้าค่ะนายหญิง บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้"ว่าแล้วชุยถงก็รีบ เดินออกไปจากห้อง
    อาจางก็โล่งใจที่ฮูหยินจางไม่ได้ถามอะไรมากความ เมื่อทั้ง 2 ทานเสร็จหญิงรับใช้ที่รออยู่ก็เข้ามาเก็บจานออกไป รอสักพักก็ได้ยินเสียงรถม้าวิ่งมายังหน้าตึก อาจางกับฮูหยินจางค่อยลุกออกมาหน้าตึก
     รถม้าที่วิ่งเข้ามานั้นตามมาด้วยทหารม้าหญิง 6 นาง คนขับเป็นผู้หญิงวัยกลางคน นาม เซียงยี่ เป็นคนที่ฮูหยินจางไว้ใจให้ขับรถม้าให้นางเป็นประจำ เนื่องจากนางเป็นคนที่ถูกฝึกมาโดนตระกูลจางมีวิทยายุทธติดตัวสามารถจับดาบยิงธนูได้เก่งกว่าผู้ชายหลายๆคนเสียอีก ในตึกหลังนี้นั้นหลังจาก สามีฮูหยินจางเสียไป ฮูหยินจางก็เปลี่ยนข้ารับใช้ในตึกใหม่ทั้งหมดโดยบริเวณตึกชั้นในทั้งหมดเปลี่ยนเป็นผู้หญิงทั้งหมดแม้แต่ยามรักษาการณ์ยังเป็นผู้หญิงเนื่องจากนางเห็นว่านางอยู่กับอาจางเพียงลำพังหากให้บุรุษมาอยู่อาศัยด้วยอาจไม่ปลอดภัย โดยห้ามไม่ให้บุรุษทุกคนเข้ามาในบริเวณตึกชั้นในก่อนได้รับอนุญาตจากนางเท่านั้น ตึกชั้นนอกยังคงเหมือนเดิมแต่เพิ่มทหารหญิงเข้ามาดูแลรักษาความปลอดภัยตลอดทั้งวัน
     อาจางรีบเดินขึ้นรถม้าโดยมีฮูหยินจางเดินมาส่งขึ้นรถม้าไป ฮูหยินจางก็กล่าวกำชับกับ เซียงยี่ ให้ดูแลอาจางดีๆค่อยมาพูดกับผมให้เดินทางดีๆ ตามประสาคนเป็นแม่พร้อมกอดและหอมแก้มผมก่อนไปอีก ฮูหยินจางกำลังเดินกลับนั้นเอง
     "นายหญิงให้บ่าวเดินทางไปพร้อมกับคุณหนูได้ไหมเจ้าค่ะ" ชุยถงที่ยืนอยู่ด้านหลังขอฮูหยินจางเอ่ยปากออกมาเสียงเบา
     "เกิดอะไรถึงอยากไปด้วยละ หึม?" ฮูหยินจางถามด้วยความประหลาดใจปกติชุยถง ไม่เคยขออะไรจากเธอมาก่อน และจะอยู่ข้างกายเธอมากกว่า ทำเอาเธอแปลกใจ
     "... คือ ชุยถงอยากออกไปดูข้างนอกบ้างและจะได้ไปปรนนิบัติคุณหนูด้วย"
     ฮูหยินจางเห็นว่าปกติ ชุยถงแทบไม่ได้ไปไหนเลยเพราะเธอก็อยู่ในตึกตอนเธอไปข้างนอกชุยถงก็ไม่ได้ตามไปด้วยให้ชุยถงออกไปดูโลกภายนอกบ้างก็ดีเหมือนกัน แถมจะได้มีคนช่วยดูแลอาจางด้วย เธอจึงตกลง
     ชุยถงรีบกลับเข้าไปในตึกแล้วกลับออกมาพร้อมตะกร้าใบใหญ่ใบนึง ที่เธอเตรียมไว้ก่อนแล้วเดินขึ้นรถม้าไป
     อาจางชะโงกหน้าออกมาโบกมือให้ฮูหยินจางออกจากหมู่ตึกตระกูลจากลับสายตาค่อยกลับเข้ามาในรถม้า เห็นชุยถงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองออกไปนอกหน้าต่างอีกฝั่งตาเป็นประกาย ตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยเห็น อาจางก็จ้องมองเธอ ยิ่งคิดไปถึงเมื่อครู่ที่เขาได้เห็นเรือนร่างที่ขาวผ่องนี้โดยไม่มีอะไรปกปิด แถมยังไม่สัมผัสผิวเนียนนุ่มนั้นอีกต่างหากแม้จะยังไม่ได้ประทับตาลงไปก็ตาม
     ชุยถงยังคงมองไปนอกหน้าต่างด้วยความสนอกสนใจ เพราะเธอแทบไม่ได้ออกมาจากตึกตระกูลจางมาก่อน พอเข้าสู่ย่านค้าขายเห็นคนเดินเต็มถนน 2 ฟากฝั่งยิ่งทำให้เธอตื่นเต้นเข้าไปอีก  ส่วนอาจางนั้นเห็นจนชาชินแล้วจึงไม่ได้สนใจอะไร นอกจากหญิงสาวตรงหน้าที่ไม่ได้ระมัดระวังอะไรเลย เนื่องจากรถม้านี้หน้าต่างถูกติดอยู่ในระดับที่ผู้ใหญ่สามารถนั่งมองออกไปได้พอดี แต่พอเด็กสาวมานั่งทำให้ต้องปีนขึ้นมาบนเบาะนั่ง โดยนั่งคุกเข่าเกาะขอบหน้าต่างทำให้ชายกระโปรงถูกแหวกออกเห็นเรียวขาขาวชัดเจน และร่องอกขาวในเอี้ยมสีแดงตัวใหม่รำไรตามแรงลมที่เข้ามาจนเอี้ยมัวน้อยสะบัดไปมาเบาๆอยู่ตลอดเวลา
     อาจางนั่งกลืนน้ำลายตลอดเวลาพยายามอดใจเอาไว้โดยที่ เด็กสาวไม่รู้ตัว สถานที่เรียนขี่ม้านั้นต้องออกไปถึงนอกเมืองเพื่อให้มีสถานที่เพียงพอสามารถเรียนขับขี่ในสถานการณ์ต่างๆได้ไม่ว่าจะที่ราบ ขึ้นเขาลงห้วย กว่าจะไปถึงต้องใช้เวลาเกือบ 1 ชั่วยาม
     อาจางปล่อยให้ชุยถงดูย่านร้านค้าตามใจชอบ รอผ่านช่วงนี้ไปแล้วคนจะเริ่มลดน้อยลงจะถึงเวลาที่เขาจะได้...
    หลังผ่านย่านร้านค้าสองข้างทางก็ไม่มีอะไรน่าสนใจให้ชมดูแล้วชุยถงค่อยหันหน้ากลับเข้ามาในตัวรถ ถึงเห็นสภาพเสื้อผ้าตนเองที่ถูกลมตีจนเอี้ยมสีแดงเผยออกมา และกระโปรงที่แหวกขึ้นมาถึงโคนขา ชุยถงรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วนั่งลงเรียบร้อยก้มหน้าแดงไม่พูดจา
     อาจางเห็นแล้วก็ยิ้มขำในใจเรียกชุยถงมานั่งฝังข้างตนเอง "ชุยถงมานั่งนี่สิ" พร้อมมือตบที่เบาะข้างๆตนเอง
     "บ่าวไม่กล้า นั่งข้างคุณหนู ให้บ่าวนั่งที่นี่ดีแล้ว"
     "ไหนบอกจะตามมาปรนนิบัติข้าไง ไม่ทันไรก็ไม่เชื่อฟังซะแล้ว" อาจางแกล้งพูดเสียงดุ จนชุยถงต้องลุกขึ้นมานั่งด้านข้าง
     อาจางมองสำรวจไปยังใบหน้าของชุยถงที่ตอนนี้ก้มหน้าแดงมองที่มือตัวเองที่ กำบิดไปมาอยู่ไม่สุก เลื่อนลงมายังลำคอขาว  ต่ำลงไปเป็นเอี้ยมตัวน้อยสีแดงที่โอบอุ้มหน้าอกตูมคู่นั้นที่อาจางพึ่งได้สัมผัสมา
     "ที่บอกว่าจะตามมาปรนนิบัติ พูดจริงรึเปล่า"อาจางถามลองเชิงขึ้นมา
     "บ่าว... บ่าว มีหน้าที่ต้องปรนนิบัติคุณหนูอยู่แล้ว"ชุยถงยังคงตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา สองมือยิ่งอยู่ไม่สุกเข้าไปใหญ่
     "แล้วเจ้าปรนนิบัติอะไรได้บ้างละ?"
     "บ่าวยินดีปรนนิบัติคุณหนูทุกอย่างที่คุณหนูต้องการ" ชุยถงตอบด้วยความมั่นใจ
     "หรอ... ทุกอย่างเลยหรอ เอ้... แล้วถ้าให้ปรนนิบัติเหมือนเมื่อเช้าจะได้ไหม"อาจางเริ่มจูงเข้าประเด็นที่ตัวเองต้องการ
     ชุยถงได้ยินหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงก่ำเข้าไปอีกก่อนตอบเสียงค่อย "ถ... ถ้าคุณหนูต้องการ บ่าวยินดีปรนนิบัติ"
     อาจางได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น นึกขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเขามาอยู่ในยุคนี้ และได้เกิดใหม่เป็นคุณหนูมีชาติตระกูลสูงศักดิ์ มีหญิงรับใช้แบบชุยถง
     อาจาง คิดว่าจะทำอะไรกับชุยถงดี หากให้ลงมือประทับตราชุยถงตอนนี้ในรถม้าคงไม่เหมาะเพราะเสียงคงดังออกไปจน เซียงยี่ ได้ยินไหนจะทหารหญิงทั้ง 6 ที่อารักขารอบรถม้าอีก จะให้ชุยถงใช้ปากอีกก็กลัวหมดแรงไปเรียนขี่ม้า แต่จะไม่ทำอะไรเลยตอนนี้ก็กะไรอยู่ เพราะคงหาโอกาสแบบนี้ในรถม้ากับชุยถงคงหาไม่ได้บ่อยๆ

     อาจางจึงเรียกให้ชุยถงไปปิดหน้าต่างแล้วมามานั่งบนตักของตน ตอนแรกชุยถงก็อิดออดไม่ยอมลุกมานั่งบนตักอาจาง อ้างว่าทำให้คุณหนูไม่สบาย แต่อาจางก็อ้างเหตุผลไปเรื่อยจน ชุยถงต้องมานั่งตักอาจางในที่สุด
    หลังชุยถงนั่งอยู่บนตักแล้ว อาจางก็เริ่มอยู่ไม่สุกบ้าง มือจับเส้นผมของชุยถงขึ้นมาสูดกลิ่นหอมชื่นใจ
     "คุณหนูอย่า ชุยถงมีแต่กลิ่นเหงื่อ"ชุยถง พูดเสียงค่อยมือกุมที่อกหดคอหนีลมหายใจของผมที่ราดรดไปที่ลำคอขาว
     อาจางไม่ปล่อยให้มือว่างงานมือซ้ายโอบเอวน้อยๆเข้ามาแนบชิดแล้ววนลูปไล้ช้าๆไปตามหน้าท้องราบเรียบไร้ไขมันไม่หยุด จนชุยถงขนลุก ครางเรียก คุณหนูไม่หยุดจนอาจางกลัวว่าเสียงจะดังออกไปข้างนอก จึงให้ชุยถงใช้มือปิดปากตัวเองไว้ก่อน
     "ชุยถงห้ามเอามือออกมาจากปากนะไม่งั้น ข้าจะลงโทษ"อาจางพูดขู่ไปยังงั้นมือขวาที่ว่างอยุ่ยกขึ้นมาลูกแก้มแดงก่อนเลื่อนลงมาเรื่อยๆช้าๆผ่านลำคอลงมายังกระดูกไหปลาร้า ลูปวนเบาๆจน ชุยถงยิ่งเสียวจนหลุดเสียงครางออกมาก่อนรีบใช้มืออุดปากตัวเองไว้ "อ๊า.......  อืมมมมมมมม...."
     "ข้าบอกว่าไงชุยถง ห้ามเอามือออกจากปากไง นี้คือการลงโทษ" อาจางไม่ว่าเปล่ามือขวาค่อยๆเลื่อนลงไปต่อจนถึงเอี้ยมสีแดงสด ค่อยๆเลื่อนฝ่ามือเข้าไปในเอี้ยมตัวน้อยที่รัดเอาไว้จนแน่น
     ชุยถงเห็นก็หันหน้ากลับมาส่ายหัวระรัวเหมือนไม่ต้องการให้ผมลงโทษเธอ แต่อาจางมีหรือจะยอมหยุดง่ายๆยังคงเลื่อนมือลงไปต่อจนนิ้วมือสะกิดไปถูกเม็ดบัวเม็ดน้อยที่ต้องนี้แข็งเป็นเม็ดสู้มือ ไม่ว่าจะสะกิดยังไงก็จะเด้งกลับมาอยู่ที่เดิมตลอด อาจางแกล้งบิดเม็ดบัวเม็ดนี้อยู่นาน ชุยถงก็ตัวสะดุ้งทุกครั้งที่ผมบิดเม็ดบัวหลังอาจางแกล้งจนพอใจแล้วค่อยเลื่อนมือลงไปจนสามารถกุมเต้าเต่งได้ทั้งฝ่ามือ
     อาจางค่อยๆบีบค่อยๆขยำช้าๆแต่เต็มมือจน ชุยถงเผลอดันหน้าอกมาสู้มือไม่หยุด
     "เด็กดีๆ "อาจางยังคงแกล้งต่อ โดยพูดข้างหูจนชุยถงหันหน้าหนีเผยลำคอออกมาเหมือนเชิญชวนให้รุกรานได้เต้มที่ อาจางก็ยินดีตอบรับเลื่อนหน้าลงมาพรมจูบไปทั่วลำคอไม่หยุด
     "อึ้ย... อึ้ย... อึ้ย... .... อึ้ย... อ๊า.................." ชุยถงจะรู้สึก จักกะจี้ หรือ เสียว อาจางไม่แน่ใจ จนชุยถงทนไม่ไหวเผลอครางเสียงดังพร้อมเอามือมาจับศีรษะอาจางให้หยุดก่อน
     อาจางยอมถอนปากออกมาจากลำคอขาวส่วนมือถึง 2 ข้างนั้นยังคงอยู่ที่เดิมเพียงแต่ไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว ปล่อยให้ชุยถงได้พักหอบหายใจสักพัก จน ชุยถงกลับมาหายใจปกติ
     "ชุยถงเจ้าเอามือออกจากปากอีกแล้ว จะให้ข้าลงโทษเจ้ายังไงดี"อาจางถามพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะเขาตั้งใจเอาไว้อยู่แล้ว
     "บ่าว บ่าวไม่ตั้งใจ คุณหนูได้โปรด" ชุยถงหันมามองผมด้วยสีหน้าอ้อนวอน     อาจางเห็นสีหน้านั้นก็ชักมือออกมา
    "ขอบคุณคุณหนู" ชุยถงกล่าวขอบคุณไม่ทันจบ อาจางก็เลื่อน 2 มือมาแก้ปมสายเอี้ยมบนต้นคอของชุยถงเสียแล้ว
     "อะ คุณหนูอย่า ได้โปรด เดี๋ยวมีผู้ใดเห็นเข้ามันจะไม่ดี"ชุยถงรีบใช้ 2 มือดึงเสื้อตัวเองไว้ไม่ยอมให้อาจางแก้ปมเอี้ยมได้โดยง่ายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะ สักพักปมเอี้ยมก็หลุดออกแต่ยังเหลืออีกปมที่กลางหลังซึ่งอาจางยังหาวิธีเข้าไปแก้ปมไม่ได้
     "ไม่ได้หรอกชุยถงยังไงเจ้าก็ต้องถูกลงโทษแล้วถ้ามีผู้ใดพบเห็นนั้นก็เป็นเพราะเจ้านั้นแหละ ถ้าเจ้าไม่ส่งเสียงดังออกมาก็ไม่มีใครรู้ว่าบนรถม้าทำอะไรกันอยุ่" อาจางรีบโบ้ยความผิดไปให้ชุยถงเอง เพราะตอนนี้ในรถม้าภายนอกไม่มีใครสามารถมองเข้ามาเห็นภายในได้ ทั้งประตูและหน้าต่างก็ถูกลงกลอนเรียบร้อนแล้วต้องเปิดจากด้านในเท่านั้นจะได้ยินก็เพียงเสียงเท่านั้น
     ชุยถงได้ยินก็ยิ่งไม่กล้าส่งเสียงดังแต่ยังคงพยายามลุกขึ้นจับเสื้อผ้าไว้อยู่เช่นเคย จนอาจางต้องหาวิธีใหม่เพราะเขายังเล่นกับชุยถงไม่หนำใจเลย อาจางปล่อยให้ชุยถงลุกขึ้นไปยืนกลางรถม้า 2 มือยังคงกุมเสื้อผ้าตัวเองแน่นไม่ปล่อย อาจางเห็นแล้วก็นึกขำ เพราะชุยถงปากบอกอย่าๆ แต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธเขาแถมยังตอบสนองอีกด้วยซ้ำ แถมตอนนี้ยังยืนก้มหน้าแดงอยู่เหมือนเดิมอีกตะหาก
     อาจางลุกขึ้นมายืนจนชุยถงต้องถอยออกไปเล็กน้อย อาจางค่อยๆเอื้อมมือไปกุมไหล่ทั้งของข้างของ ชุยถง ดึงเข้าหาตัวช้าๆ จนหน้าอกทั้ง 2 เข้ามาชิดติดกัน อาจางรู้สึกได้ถึงเม็ดบัวที่แข็งเป็นไตทั้ง 2 เม็ดบดเข้ากับหน้าอกของเขา ชุยถงค่อยๆสบตาเขาสักพักก็ก้มหน้าไปใหม่ โดยไม่ได้พูดอะไร
     อาจางค่อยๆประคองชุยถงนังลงบนตักเขาอีกครั้งแต่รอบนี้ทั้ง 2 หันหน้าเข้าหากัน อาจางค่อยๆช้อนใบหน้าชุยถงขึ้นมาจ้องตาเขา "จ้องตาข้าชุยถง" อาจางพูดเบาๆแต่มือยังคงจับที่ปลายคางชุยถงไม่ปล่อยไม่ให้เธอหันไปทางอื่น อาจางมองไปที่ดวงตากลมใสคู่นั้นไม่ปล่อย จนชุยถงทำอะไรไม่ถูกจะจ้องตาได้สักพักก็หลบสายตาไปทางอื่น
     หลังจ้องตาได้สักพักอาจางค่อยๆก้มหน้าลงไปหา ริมฝีปากน้อยๆที่เคยมอบความสุขให้เข้าเมื่อเช้า รอบนี้ชุยถงยอมอ้าปากปล่อยให้ปากเขาประกบสนิทส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอ
     อาจางเลื่อนมือไปโอบอยู่ที่ต้นคอชุยถงไว้ไม่ให้ขยับหนีเขา แรกๆที่ลิ้นอาจางโดนลิ้นของชุยถง ชุยถงก็ขยับลิ้นหนี้ทันที แต่อาจางก็ยังคงความลิ้นเข้าหาลิ้นของชุยถงไม่หยุด จนชุยถงกล้าใช้ลิ้นวนสู้กับเขาไม่หยุด จนเมื่อชุยถงเผลอส่งลิ้นเข้ามาในปากเขา อาจางก็งับดูดลิ้นชุยถงทันที แรกๆชุยถงตกใจพยายามถอยหน้าออก อาจางก็ปล่อยไปแล้วเริ่มจูบไหม จนชุยถงยอมให้อาจางดูดลิ้นแต่โดยดีหลังๆ อาจางลองส่งลิ้นเข้าไปบ้างชุยถง ถึงกล้าดูดลิ้นเขาดูบ้าง หลังจูบกันอยู่นานจนอาจางเริ่มรู้สึกว่า ชุยถงเป็นงานมากขึ้นแล้วเขาถึงละปากออกมาจนน้ำลายยืดออกมาเป็นสายชุยถงยังถึงกับยื่นหน้าเข้ามาหาปากเขาต่อเลยด้วยซ้ำ
    แต่อาจางกลับดันชุยถงออกไปแล้วเลื่อนหน้าลงไปยังหน้าอกคู่งานที่ตอนนี้ออกมาโชว์ให้เห็นเต็มๆตาโดยไม่มีอะไรมาปกปิดเรียบร้อยแล้ว
     ในตอนที่ชุยถงเริ่มเคลิ้มไปกับจูบของอาจางนั้นอาจางก็ปล่อยมือออกมาจากต้นคอชุยถงแล้ว อาจางค่อยๆ แปะเสื้อออกมาช้าๆโดยที่ชุยถงไม่รู้ตัว อาจางค่อยๆดึงเสื้อแยกออกมาจนพ้นไหล่กลมมลทั้ง 2 ข้างแล้วเลื่อนลงมาจนถึงเอวรั้วแขนทั้ง 2 ข้างของชุยถงให้แนบกับลำตัวไว้จากนั้นค่อยๆเลื่อนมือออกมาแก้ปมเอี้ยมที่กลางหลังจนเอี้ยมสีแดงสดนั้นหลุดออกมาจากเต้าน้อยๆคู่นั้น อาจางรีบเก็บเอี้ยมลงกระเป๋ากลางเกงตนเองทันทีก่อนถอนปากออกมาจากชุยถง
     ตอนนี้ปากของอาจางกำลังดูดเลียเม็ดบัวหวานฉ่ำเม็ดน้อยๆ 2 เม็ดสลับไปมาจนเม็ดบัวชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขาจนไหลลงไปถึงหน้าท้องแบนราบ ชุยถงที่ตอนนี้เหมือนจะทิ้งความอายออกไปได้แล้วแอ่นอกให้อาจางดูดเลียได้อย่างเต็มที่พร้อมใช้มือจับศีรษะเขาไว้แน่นกดเข้าหาหน้าอกตัวเอง พร้อมครางไม่หยุด
      "อา.... อา..... อูย.... เสียววววว อา...."
     แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปไวนัก รถม้าที่นั่งอยู่ค่อยๆลดความเร็วจนจอดนิ่ง ได้ยินเสียง เซียงยี่ ลงจากที่นั่งคนขับรถม้าเดินมาที่ประตูรถม้า
     "คุณหนูถึงสถานปศุสัตว์ตระกูลเฉินแล้วค่ะ" เซี่ยงยี่ส่งเสียงเข้ามาเรียก
     "อืม เดี๋ยวข้าออกไปขอบใจมาก" อาจางพูดจบก็รีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนเดินออกไปทันที ปล่อยให้ชุยถงที่ตอนนี้ลุกขึ้นมาพยายามหาเอี้ยมที่ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนแล้วอยู่คนเดียวบนรถม้าต่อไป

      เขียนนิยายทำให้รู้ว่าตัวเองไม่มีอารมณ์บิ้วให้ตายก็เขียนไม่ออก T T

ppherbalife

ต้องพาสาวใช้ไปขี่มาสักรอบแระงี้ วิ่งไปเยดไปน่าจะดี

🧡 XONLY 🧡

ข่าว:

อาจาง ย้อนเวลา ตอนที่ 3

nonstopper

ppherbalife