ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

Oh! My Angel นางฟ้าอลเวง C.6 ภาค1 The Missing Shoe By DRACULolitA

เริ่มโดย matable2016, สิงหาคม 13, 2015, 01:32:28 ก่อนเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

matable2016

Oh!My Angel นางฟ้าอลเวง
Episode I : The Missing Shoe
Chapter VI : "เช้าวันใหม่ที่แสนยุ่งเหยิง"
By DRACULolitA
  
         ความประทับใจในค่ำคืนแห่งสวรรค์นั้นช่างซาบซ่านใจของเบิร์ดยิ่งนัก  เขาได้แต่คิดว่าตนกำลังฝันไป  เป็นความฝันที่ดีที่สุดเท่าที่เบิร์ดเคยได้รับมา  เขาไม่อยากลืมตาตื่นเพื่อกลับมาสู่โลกแห่งความจริงเลย  แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องตื่นเบิร์ดก็รู้สึกตัวขึ้นพร้อมสัมผัสที่ไม่คุ้นมือ  มันนิ่มมากแต่ไม่เหมือนกับหมอนที่เขาใช้หนุนนอนเป็นประจำ  แถมยังอยู่ต่ำระดับเอวเขา  <เราเอาหมอนมาเพิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า?>  เบิร์ดยังไม่ลืมตาตื่นเพราะยังงัวเงียอยู่  

เขาเลื่อนมือลูบวนหมอนของเขาอย่างเพลินมือ  จากนั้นก็เลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆแต่ก็รู้สึกได้แต่ความนิ่มราวกับความฝันเมื่อคืน  < อ้าว...หรือว่าหมอนข้างหว่า ทำไมมันยาวจัง >  เบิร์ดยิ่งรู้สึกสับสนขึ้นเมื่อเลื่อนไปสัมผัสกับเส้นผมอันอ่อนนุ่มของใครบางคน  ความรู้สึกนั้นปลุกให้เบิร์ดลืมตาสะดุ้งขึ้น  เขามองหมอนข้างที่เขากำลังกอดอยู่ก็รู้สึกทั้งตกใจและดีใจปะปนกัน  นางฟ้าเบลที่เขานึกว่าฝันถึงนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา  

สัมผัสนิ่มๆที่เบิร์ดจับเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากแก้มก้นและแผ่นหลังนิ่มๆของเธอ  นางฟ้าเบลยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเบิร์ด  ใบหน้าของเธอแม้จะยังหลับอยู่แต่ก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กๆราวกับเพิ่งผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความสุขมา  เบิร์ดนึกย้อนถึงความหลังตั้งแต่ช่วงที่เขาพบนางฟ้าเบล  และแล้วเบิร์ดก็ต้องยอมรับความจริง  เขาไม่ได้ฝันไป 

     เขาได้พบกับนางฟ้าเบลจริงๆ  ได้อาบน้ำให้เธอ  ได้นอนร่วมเตียงเดียวกันทั้งคืน  ที่สำคัญเขาได้ร่วมรักกับนางฟ้าตัวน้อยคนนี้จริงๆ  ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของนางฟ้าเบลชวนให้เบิร์ดรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง  แม้เธอจะยินยอมเสียพรหมจรรย์ให้เบิร์ดแต่นั่นก็เป็นเพราะเธอไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง  จนกระทั่งตัณหาในตัวของเขาผลักดันให้เบิร์ดชักจูงนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาให้ตกเป็นทาสของความใคร่  เบิร์ดเอามือสางผมของนางฟ้าเบลอย่างอ่อนโยน  

เขาไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของเขาจะเป็นเช่นไรต่อไปแต่ตอนนี้เขาต้องรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียนแล้ว  เบิร์ดค่อยๆแกะมือของนางฟ้าเบลที่โอบเอวของเขาออกช้าๆ  ไม่อยากรบกวนให้นางฟ้าตัวน้อยต้องตื่น  แต่กว่าจะแกะออกได้ก็เล่นเอาเหนื่อย  นางฟ้าเบลกอดเอวของเบิร์ดแน่นเหมือนไม่อยากให้เขาทิ้งเธอไป  แต่ในที่สุดเบิร์ดก็หลุดออกมาจนได้  

เขาลุกขึ้นห่มผ้าให้นางฟ้าคนโปรดแล้วลุกออกไปอาบน้ำ  ขณะเดียวกันนางฟ้าเบลที่กำลังหลับอย่างสบาย  เธอกำลังฝันถึงเบิร์ดคนดีของเธอ  ในฝันนั้นมีแต่นางฟ้าเบลและเบิร์ดอยู่ร่วมกันเพียงลำพัง  ทั้งสองคนกำลังอาบน้ำร่วมกันในบ่อน้ำบนสวรรค์ที่นางฟ้าเบลและพี่ๆของเธอใช้อาบกันเป็นประจำ  เบิร์ดถูหลังให้เธออย่างอ่อนโยน  นอกจากนั้นยังหอมเแก้มนางฟ้าเบลเป็นรางวัลที่เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งของเขาด้วย  

"ถ้าเบลเป็นเด็กดี  พี่เบิร์ดต้องให้รางวัลเบลเยอะๆนะคะ"  นางฟ้าเบลหันมาอ้อนพี่เบิร์ดของเธอ  
"แล้วน้องเบลอยากจะได้อะไรเป็นรางวัลล่ะจ๊ะ"  พี่เบิร์ดในฝันของเธอถามด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น  
"เบลอยากให้พี่เบิร์ดทำให้เบลเสียวอีก  เบลอยากเสียวเยอะๆเลย  นะคะ...นะ...นะ" นางฟ้าเบลหันหลังไปเกาะไหล่พี่เบิร์ดของเธอพร้อมกับทำสายตาออดอ้อนราวกับว่าหากเธอไม่ได้รางวัลชิ้นนี้เธอจะดิ้นตายให้เขาดูทันที  
"ได้สิจ๊ะ...พี่เบิร์ดจะทำให้น้องเบลเสียวที่สุดในสวรรค์เลย" ว่าแล้วทั้งคู่ก็กอดกันกลมผลัดกันหอมแก้มจูบปากกันและกันอย่างดูดดื่ม  มือของเบิร์ดถูไถร่องเสียวนางฟ้าราวกับจะเอาขี้ไคลของเธอออกจากบริเวณนั้นในคราวเดียว  นางฟ้าเบลเสียวจนร้อนวูบวาบไปทั้งตัว  

"เบลจะเอาน้ำเงียบของพี่เบิร์ดออกให้นะคะ"  นางฟ้าตัวน้อยจำคำศัพท์ผิดๆติดไปฝันซะแล้ว  
"อืม...พี่เบิร์ดว่า  เอาควยของพี่ใส่ให้หีของน้องเบลดีกว่านะ"  พี่เบิร์ดคนดีของเธอปฏิบัติตามความปรารถนาของเธอแทบจะทุกอย่าง  นางฟ้าเบลกอดเบิร์ดแน่นไม่ยอมปล่อยเพื่อรับความเสียวซ่านที่เบิร์ดมอบให้โดยไม่มีปริปากบ่น

   ความรู้สึกของเบิร์ดที่ลุกหนีเธอไปอาบน้ำไม่แรงพอจะทำให้นางฟ้าเบลตื่นได้  แต่แรงพอที่จะทำให้เธอเปลี่ยนเรื่องที่ฝันไป  นอกจากนั้นความรู้สึกผิดหวังในใจลึกๆของเธอทำให้นางฟ้าเบลฝันถึงเรื่องพี่สาวของเธอทั้งสองคน  พี่ๆของเธอกำลังช่วยกันต่อสู้กับเจ้าปีศาจร้ายกันอย่างเต็มกำลัง  

"พี่โบ...พี่บิว"  นางฟ้าเบลตะโกนเรียก  
"อย่าเข้ามาเบล...มันอันตราย  รีบหนีไปเร็ว!" นางฟ้าบิวหันมาเตือนน้อง  เจ้าปีศาจเห็นโอกาสก็ร่ายคาถาใส่นางฟ้าบิวที่ไม่ทันระวัง  นางฟ้าบิวโดนคาถาของมันซัดจนกระเด็นหายไปจากสายตาของน้องสาวทั้งสอง  
"พี่บิว!"  นางฟ้าทั้งสองต่างพร้อมใจกันตะโกนเรียกนางฟ้าบิวอย่างสุดเสียงแต่เปล่าประโยชน์  
"แก...ไอ้ปีศาจบ้า!"  นางฟ้าโบโมโหพุ่งเข้าใส่ปีศาจร้ายอย่างลืมตัว  ทว่าขนาดสองนางฟ้าร่วมมือกันยังเอาชนะมันไม่ได้  ไม่นานนักนางฟ้าโบก็พลาดท่าจนได้  เธอถูกไฟฟ้าที่ปล่อยออกมาจากตัวปีศาจช๊อตจนสลบและร่วงลงสู่พื้นโลกไป  

"พี่โบ...พี่โบ!"  นางฟ้าเบลตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่เป็นผล  ตอนนี้เหลือเธอเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายเพียงลำพัง  

     นางฟ้าตัวน้อยสั่นกลัวเธอคิดจะบินหนีเจ้าปีศาจที่ชั่วร้ายตนนี้  แต่ทันทีที่หันหลังเตรียมจะหนีเจ้าปีศาจก็ตะครุบตัวเธอเอาไว้  นางฟ้าเบลตกใจสุดขีดดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากอุ้งมือมาร  

"อย่านะ!...ปล่อย"  นางฟ้าผู้ไร้พิษสงพยายามทุบมือของเจ้าปีศาจให้มันปล่อยเธอไป  แต่ดูเหมือนไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย  มันยังคงรัดเธอแน่นและดูเหมือนจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ  
"อย่าาาาา"

    นางฟ้าเบลตื่นขึ้นจากฝันร้าย  < ฝันไปเหรอเนี่ยะเรา >  บรรยากาศในห้องนอนของเบิร์ดช่วยให้เธอระลึกได้ว่ากำลังฝันไป  

"พี่เบิร์ด...พี่เบิร์ดขา"  นางฟ้าตัวน้อยร้องเรียกชื่อเบิร์ดเป็นอันดับแรกเมื่อเห็นสุดที่รักของเธอหายไปจากเตียงที่ทั้งคู่นอนร่วมกัน  

"พี่เบิร์ด...อูย"  ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ร่องเสียวชวนให้นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาหวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้ง แม้จะเป็นคืนที่เจ็บปวดแต่ก็เป็นคืนที่เสียวซ่านประทับใจเธอ  

     นางฟ้าเบลได้แต่อมยิ้มพลางร่ายคาถาสมานแผลใส่ร่องเสียวของเธอเอง  ร่องเสียวที่เพิ่งถูกทะลวงไปกลับคืนสู่สภาพเดิมราวกับไม่เคยมีอะไรย่างกรายเข้าไปมาก่อน  นางฟ้าเบลหันไปที่หน้าต่างห้อง  แสงจากดวงอาทิตย์ยามเช้าชักชวนให้เธอลุกขึ้นไปดู  นางฟ้าเบลมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นทิวทัศน์ในเช้าวันแรกของเธอบนโลกมนุษย์  

ตึกรูปทรงเดียวกับบ้านของเบิร์ดตั้งขนานกับห้องของเบิร์ดเป็นแถวเรียงกันยาวไปจนเธอมองไม่เห็นหัวแถว  บางตึกทาสีฟ้า  บางตึกทาสีส้ม  แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสีขาว  เสียงนกกระจอกบนขอบหน้าต่างร้องราวกับทักทายนางฟ้าเบล  

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ"  นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาตอบรับเสียงเรียกของมันด้วยสีหน้าอันเป็นมิตร

   ขณะที่นางฟ้าเบลกำลังชมธรรมชาติรอบตัวอยู่นั้น  เบิร์ดก็อาบน้ำเสร็จและเข้ามาในห้องพอดี  เบิร์ดแทบสะกดอารมณ์ไม่อยู่เมื่อเห็นภาพของนางฟ้าเบลที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างในสภาพเปลือยเปล่า  แสงอรุณที่สาดส่องเข้ามากระทบส่วนโค้งเว้ายิ่งเสริมให้ความเป็นนางฟ้าของเธอดูโดดเด่นยิ่งขึ้น  

โดยเฉพาะรอยยิ้มของนางฟ้าคนงามที่ส่งมาให้เขาทันทีที่เธอรู้ว่าเบิร์ดเข้ามา  ยิ่งทำให้เบิร์ดรู้สึกว่าตนนั้นโชคดียิ่งนักที่ได้พบเธอ  

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เบิร์ด"  นางฟ้าเบลหันมาทักทายเบิร์ดทันที  น้ำเสียงและรอยยิ้มของเธอแทบทำให้หัวใจของเบิร์ดเผลอหยุดเต้น  
"เอ่อ...จ้ะๆ  อรุณสวัสดิ์จ้ะ"  เบิร์ดตอบกลับอย่างเขินๆ เขาไม่เคยทักทายยามเช้ากับเด็กสาวที่ไหนมาก่อน  ยิ่งในสภาพเช่นนี้แทบไม่ต้องหวังเลย  เบิร์ดกำลังจะหันหลังกลับมาแต่งตัวแต่ก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้  

"น้องเบลจ๊ะ...เข้ามานั่งข้างในหน่อยเถอะนะ"  เบิร์ดเรียกนางฟ้าเบล  สภาพเปลือยเปล่าริมหน้าต่างของนางฟ้าผู้ไร้เดียงสา  หากใครมาเห็นเข้าคงต้องหาคำอธิบายกันยาว  
"ทำไมล่ะคะ?...เบลคุยกับนกอยู่กำลังสนุกเลย"  นางฟ้าเบลตอบอย่างกร่อยๆแต่กระนั้นก็เชื่อฟังเบิร์ดเดินมานั่งขอบเตียงอย่างว่าง่าย
"คือ...เดี๋ยวคนข้างนอกมาเห็นเข้า..."  เบิร์ดเริ่มจะอธิบายแต่นางฟ้าเบลก็รีบแทรกขึ้นมา  
"คนอื่นๆเค้ามองไม่เห็นเบลหรอกค่ะ"  เบิร์ดทำท่านึกขึ้นมาได้เพราะเมื่อคืนแม่ของเขาก็มองไม่เห็นนางฟ้าเบลจริงๆ  แต่เบิร์ดก็ยังสงสัยไม่เลิก  ตั้งคำถามต่อขณะที่เปลี่ยนชุดนักเรียน  
"อ้าว...แล้วคุยกับนกรู้เรื่องด้วยเหรอ?"  นางฟ้าเบลยิ้ม  
"รู้เรื่องค่ะ  นางฟ้าทุกคนคุยกับสัตว์ได้แทบทุกชนิดนั่นแหละ"  เธออธิบายอย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นไกด์นำเที่ยวทีเดียว  

"พี่เบิร์ดจะไปไหนเหรอคะ?"  นางฟ้าเบลเป็นฝ่ายถามบ้างเมื่อเห็นชุดนักเรียนของเบิร์ด  
"ไปโรงเรียนครับ  วันนี้วันศุกร์  พี่เบิร์ดต้องเรียนหนังสือ"  นางฟ้าเบลพยักหน้าทำเป็นเข้าใจ  
"อ้าว...ไหนพี่เบิร์ดว่าจะช่วยเบลหารองเท้าไงคะ?"  เสียงนางฟ้าเบลฟังดูเศร้าๆพาให้เบิร์ดนึกถึงเรื่องที่เขาสัญญาขึ้นมาได้  
"อ๋อ...เอ่อ  เอาไว้ตอนเย็นได้มั๊ยครับ  คือพี่ต้องเรียนให้เสร็จก่อนน่ะ  ถึงจะว่าง"  เบิร์ดอธิบายให้นางฟ้าเบลฟัง  เธอถอนหายใจสั้นๆแล้วก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มเล็กๆ  
"งั้น...ให้เบลไปโรงเรียนกับพี่เบิร์ดด้วยคนนะคะ  เบลอยากเห็นโรงเรียน"  นางฟ้าเบลขอร้อง  

     คำขอของนางฟ้าตัวน้อยชวนให้เบิร์ดจินตนาการไปถึงภาพที่เขานั่งเรียนโดยมีนางฟ้าเบลยืนเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆเขา ในห้องเรียนที่มีแต่นักเรียนชายเต็มห้องไปหมด  ว่าแล้วท่อนเสียวของเบิร์ดก็เริ่มสำแดงเดช  มันโป่งดันกางเกงออกมาเป็นลำแต่นางฟ้าเบลยังไม่ทันสังเกตเห็น  เธอมัวแต่มองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยจินตนาการของเบิร์ดอยู่  

"พี่เบิร์ดคะ...พี่เบิร์ด"  นางฟ้าเบลเขย่าตัวเรียกสติเบิร์ด  
"ตกลงจะให้เบลไปด้วยรึเปล่าอ่ะ?"  นางฟ้าเบลถามอย่างร้อนรนเมื่อเห็นเบิร์ดเอาแต่ยืนจินตนาการอยู่  เบิร์ดได้สติมองนางฟ้าตัวน้อยอย่างอายๆ  เขาไม่รู้ว่าจะทนนั่งเรียนในสภาพที่จินตนาการเอาไว้ได้รึเปล่าแต่ก็พยักหน้าตอบนางฟ้าเบลไป  

     นางฟ้าตัวน้อยดีใจจนออกนอกหน้า  คว้าคอของเบิร์ดเขย่งขาขึ้นหอมแก้มเขาแทนคำขอบคุณไปฟอดใหญ่  พอโดนเข้าไปอย่างนี้เบิร์ดแทบหัวใจวายตายตรงนั้นเลยทีเดียว  รอยยิ้มของนางฟ้าเบลยิ่งมากเท่าไหร่จิตใจของเบิร์ดก็เปี่ยมไปด้วยความสุขมากเท่านั้น  เบิร์ดมองหน้านางฟ้าเบลด้วยความเอ็นดูแล้วก็หันไปหยิบเสื้อยืดในตู้ออกมาตัวหนึ่ง  

เขาสวมเสื้อยืดให้นางฟ้าเบลเหมือนพี่แต่งตัวให้น้องสาว  เสื้อของเขายาวจนเกือบถึงเข่าของนางฟ้าเบลทีเดียว  ไหล่เสื้อตกลงมาจนแขนเสื้อคลุมข้อศอกนางฟ้าเบล  ช่วงคอที่กว้างกว่าทำให้เบิร์ดต้องคอยขยับเสื้อไม่ให้โป๊  เบิร์ดมองดูสภาพนางฟ้าตัวน้อยอีกครั้ง  < ค่อยยังชั่วหน่อย >  แม้จะไม่มีใครเห็นแต่ปล่อยให้นางฟ้าเบลเดินตัวเปล่าตลอดทั้งวันจิตใจของเบิร์ดคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆ  

นางฟ้าเบลยิ้มให้เบิร์ดอย่างดีใจ  ความอบอุ่นจากเสื้อของเบิร์ดยิ่งทำให้นางฟ้าเบลรักเขามากขึ้น  เบิร์ดพานางฟ้าเบลที่สวมเสื้อยืดตัวเดียวเดินลงบันไดไปชั้นล่างเพื่อทานมื้อเช้าที่แม่ของเบิร์ดเตรียมเอาไว้

   เมื่อทั้งคู่เดินลงมาถึงชั้นหนึ่งก็เห็นแม่ของเบิร์ดกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่พอดี  

"มีอะไรกินมั่งแม่"  เบิร์ดถามอย่างคุ้นเคยเหมือนทุกที  แม่ของเบิร์ดหันมาหาตามเสียงเรียก  แต่สีหน้าของเธอจากที่เคยปกติก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าแห่งความสงสัยทันที  
"เป็นอะไรไป...แม่"  เบิร์ดเริ่มใจไม่ดีที่เห็นแม่ของเขาทำสีหน้าเช่นนั้น  โดนเฉพาะสายตาของเธอที่ไม่ได้มองเขาแต่มองเลยไปทางนางฟ้าเบลที่อยู่ด้านหลัง  
"เด็กผู้หญิงคนนั้น  ใครน่ะลูก?"  ทั้งคนทั้งนางฟ้าต่างตกใจกันไปตามๆกัน  
"แม่เห็นเหรอ?" เบิร์ดหันหน้าหันหลังทำอะไรไม่ถูก  นางฟ้าเบลเองก็เช่นกัน  แต่ก่อนที่อะไรๆจะเลวร้ายไปกว่านี้  นางฟ้าเบลก็เริ่มร่ายคาถางึมงำๆในใจแล้วก็ซัดใส่แม่ของเบิร์ดไป [แว่บ!] ทันทีที่แม่ของเบิร์ดโดนคาถาของนางฟ้าตัวน้อยเข้า  เธอก็ยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้น  

"ทำไมแม่ของพี่เบิร์ดเห็นเบลได้ล่ะ?...หนูยังไม่เคยร่วมเพศกับใครมาก่อนเลยนี่นา!"  นางฟ้าเบลบ่นอย่างหัวเสีย  การกระทำและคำพูดของเธอทำให้เบิร์ดเพิ่มเรื่องที่ต้องกังวลเข้าไปอีกหลายเรื่อง  เบิร์ดทำท่าสับสนอย่างหนักไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหาไหนก่อนดี  
"น้องเบลทำอะไรแม่ของพี่น่ะ?"  เบิร์ดเลือกแก้ปัญหาแม่ของเขาก่อน  
"เบลหยุดการเคลื่อนไหวแม่ของพี่เบิร์ดค่ะ  หนูตกใจก็เลยไม่ทันนึกคาถาอื่น"  นางฟ้าเบลแก้ตัว  เบิร์ดค่อยโล่งอกได้แต่หวังว่านางฟ้าเบลคงมีคาถาที่คืนแม่ของเขาให้อยู่ในสภาพเดิม  
"เอ่อ...น้องเบลหมายความว่าไงที่พูดเมื่อกี้เนี่ยะ...?"  เบิร์ดแก้ไขปัญหาของนางฟ้าเบลเป็นอันดับต่อมา  เขาไม่ทันได้ฟังตอนท้ายๆประโยค  เพราะมัวแต่กังวลเรื่องที่แม่ของเขาเห็นนางฟ้าเบลอยู่  
"อ๋อ...เบลตกใจอ่ะค่ะ  ปกติถ้าเบลยังไม่ถูกใครแตะต้องตัว  คนๆนั้นก็จะไม่มีทางเห็นเบลได้นี่นา  แต่แม่ของพี่เบิร์ดกลับเห็นเบล..."  นางฟ้าเบลเงียบเสียงลงราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่  
"แล้ว..."  เบิร์ดช่วยต่อประโยคให้นางฟ้าเบลพูดต่อ  
"ที่เป็นอย่างนี้แสดงว่าหนูต้องร่วมเพศกับใครมาแน่ๆเลย  แต่เบลไม่ได้ร่วมเพศกับใครมาจริงๆนะคะ...แล้วแม่ของพี่เบิร์ดเห็นเบลได้ยังไงอ่ะ?"  พออธิบายจบนางฟ้าเบลก็ทำท่าคิดใคร่ครวญถึงสาเหตุอื่นๆที่น่าจะเป็นไปได้  

     ฝ่ายเบิร์ดพอได้ยินคำอธิบายของนางฟ้าเบลก็เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งในทันที  เขาอยากจะขำแต่ก็ขำไม่ออก  < การศึกษาบนสวรรค์ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆเลย >  เบิร์ดนึกในใจโทษความไร้เดียงสาของนางฟ้าเบลว่าเป็นความผิดของสวรรค์  

"นี่น้องเบล...แล้วที่หนูคิดว่าร่วมเพศเนี่ยะ  มันต้องเป็นยังไงเหรอ?"  เบิร์ดหาเรื่องถามนางฟ้าเบล  เธอหันมามองเขาด้วยสีหน้าที่ยังกังวลไม่หาย  
"อ้าว...ร่วมเพศก็ต้องประมาณว่า เอาเพศของคนหลายๆคนมารวมกันไม่ใช่เหรอคะ?  หนูยังไม่เคยทำอย่างนั้นซะหน่อย"  เบิร์ดได้ยินคำอธิบายที่ไร้เดียงสาพลางนึกถึงภาพคนเอาอวัยวะเพศของตัวเองมารวมกันเยอะๆ  

    คงเป็นภาพที่ประหลาดดีพิลึก  แต่เบิร์ดไม่มีเวลามากนัก  เขาต้องรีบทำความเข้าใจให้นางฟ้าเบลเสียใหม่ 
 
"น้องเบลจ๊ะ..."  เบิร์ดเรียกให้นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาหันขึ้นมามองเขา  
"คะ?" นางฟ้าเบลตอบรับสั้นๆ  
"น้องเบลจำเมื่อคืนที่พี่เอาไอ้นี่ใส่ไอ้นั่นของน้องเบลได้มั๊ย?"  เบิร์ดพูดพลางชี้อวัยวะแทนการเรียกชื่อมัน  
"อ๋อ...ที่พี่เบิร์ดเอาคว..." เบิร์ดรีบเอามือปิดปากนางฟ้าเบลไม่ปล่อยให้เธอพูดจบประโยค  ความจริงที่ว่าแม่ของเขายืนอยู่ตรงนั้นทำให้เบิร์ดรู้สึกผิดยิ่งนักที่สอนอะไรๆทุเรศๆให้กับนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาของเขา  

"จำได้ค่ะ"  นางฟ้าเบลพูดต่อเมื่อเบิร์ดเอามือออกแล้ว  สีหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็กๆเพราะหวนนึกถึงเรื่องคืนแห่งความเสียวของเธอ  
"อืม..." เบิร์ดทิ้งจังหวะสูดหายใจลึกๆก่อนจะพูดต่อ  

"นั่นแหละ...ที่เค้าเรียกว่าร่วมเพศ"  นางฟ้าเบลทำตาโตด้วยอาการช็อค  < อุ๊ยตายแล้ว!...นี่เราร่วมเพศไปแล้วเหรอเนี่ยะ? >  นางฟ้าเบลคิดในใจ  

     เธอยังจินตนาการไปถึงเรื่องอื่นๆที่จะตามมาหลังจากการที่เธอได้ร่วมเพศไปแล้วตามที่พี่ๆของเธอบอกอีกมากมาย  เบิร์ดเห็นนางฟ้าเบลเงียบไปก็พลอยกังวลไปด้วย  

"เป็นอะไรรึเปล่าน้องเบล...พี่เบิร์ดขอโทษนะ...พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"  เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นเป็นความตั้งใจของเบิร์ดชัวร์ๆ  แต่เขาอยากให้นางฟ้าตัวน้อยอภัยให้จึงต้องพูดเช่นนี้  ฝ่ายนางฟ้าเบลเมื่อได้ยินเบิร์ดพูดก็รีบเปลี่ยนสีหน้าฝืนยิ้มตอบเบิร์ดไป  
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ไม่ใช่ความผิดของพี่เบิร์ดซักหน่อย"  เบิร์ดสบายใจขึ้นที่เห็นรอยยิ้มของเธอ  ได้แต่หวังว่าคราวนี้นางฟ้าเบลจะไม่ได้ฝืนตอบเพื่อเขาอีก

"เอ่อ...แล้วเราจะทำยังไงกับแม่ของพี่ดีล่ะ" เบิร์ดเปลี่ยนเรื่องคุยมาสู่เรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง  
"เบลทำให้แม่ของพี่ลืมเรื่องเมื่อกี้ได้ค่ะ"  นางฟ้าเบลจำคาถาลบความทรงจำชั่วระยะเวลาหนึ่งได้  

"คือทำให้ความจำหายไปได้ครึ่งชั่วโมงน่ะค่ะ"  นางฟ้าเบลอธิบายขยายความ  

     เบิร์ดนั่งเก้าอี้ครุ่นคิดต่อไป  คาถาลืมความจำก็น่าสนอยู่แต่จะทำอย่างไรหลังจากนี้ดี  เพราะนางฟ้าเบลต้องอยู่ร่วมกับเขาจนกว่าจะหารองเท้านางฟ้าของเธอเจอ  การจะคอยเสกคาถาลืมความจำใส่แม่ของเขาทุกๆครึ่งชั่วโมงคงไม่ไหวแน่  

"มีคาถาทำให้แม่ของพี่มองไม่เห็นน้องเบลมั๊ย?"  นางฟ้าเบลนึกในใจ  
"มีค่ะ...แต่หนูจำไม่ได้อ่ะ"  เบิร์ดถอนหายใจแล้วก็นั่งคิดต่อ  นางฟ้าเบลเองก็ไม่สบายใจที่เห็นเบิร์ดเป็นเช่นนี้  

"มีคาถาแทรกความทรงจำได้ด้วยค่ะ"  นางฟ้าเบลเสนอคาถาที่เธอพอนึกออกให้เบิร์ดตัดสินใจ  เขานั่งนึกต่อไปว่าคาถานี้พอจะทำอะไรได้บ้าง  
"อืม...คาถานี้ใช้แล้วอยู่ได้นานมั๊ยน้องเบล?"  เบิร์ดนึกอะไรขึ้นมาได้  
"ก็มันเป็นความทรงจำที่แทรกเข้าไปนี่คะ...มันก็ต้องอยู่ไปจนตลอดชีวิตแหละค่ะ"  นางฟ้าเบลอธิบายสรรพคุณคาถาของเธอ  เบิร์ดพยักหน้าเข้าใจพลางยิ้มเล็กๆที่นึกหนทางขึ้นมาได้  
"น้องเบลช่วยแทรกความทรงจำให้แม่ของพี่เบิร์ดคิดว่ามีลูก 2 คนได้มั๊ย?...ให้น้องเบลเป็นน้องสาวของพี่เบิร์ดน่ะ"  เบิร์ดเสนอความคิดเห็นให้นางฟ้าตัวน้อยฟัง  

    นางฟ้าเบลยิ้มแก้มปริกับความคิดนั่น  การที่เธอต้องพลัดพรากจากพี่สาวทั้ง 2 ของเธอ  ทำให้นางฟ้าเบลรู้สึกว้าเหว่ยิ่งนัก  หากพี่เบิร์ดที่เธอรักยอมรับเธอเป็นน้องสาวก็คงช่วยคลายความรู้สึกนั้นให้ลดน้อยลงได้  

"ดีค่ะ...เบลอยากมีพี่ชายอย่างพี่เบิร์ด  ถ้าทำอย่างนี้แล้วเบลจะได้อยู่กับพี่เบิร์ดต่อไปใช่มั๊ยคะ?"  นางฟ้าเบลถามเบิร์ดเสียงแจ๋ว  
"แน่นอนจ้ะ"  เบิร์ดยิ้มพร้อมกับตอบรับเธอด้วยความรู้สึกยินดีไม่แพ้กัน  

     นางฟ้าเบลไม่รอช้าหลับตาตั้งสมาธินึกถึงคาถาที่เธอจะใช้  ว่าแล้วก็ท่องคาถาแล้วซัดใส่แม่ของเบิร์ดไป [แว๊บ!] เกิดลำแสงเส้นเล็กๆพุ่งจากมือของนางฟ้าเบลไปปะทะกับร่างของแม่ของเบิร์ด  จากนั้นนางฟ้าเบลก็คลายคาถาหยุดการเคลื่อนไหวของเธอ  เบิร์ดและนางฟ้าเบลจ้องมองแม่ของพวกเขาด้วยความตื่นเต้น

   แม่ของเบิร์ดรู้สึกตัวขึ้นมองเด็กทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้า 

 "อ้าว...เบิร์ด...เบล  มาจ้องหน้าแม่ทำไม  พิลึกจังเลยเราสองคนนี่"  ได้ผล...แม่ของเบิร์ดไม่มีทีท่าสงสัยเลยซักนิด  มองนางฟ้าเบลราวกับเป็นลูกสาวของเธออีกคน  

"รีบๆมากินข้าวได้แล้ว  จะได้ไปโรงเรียน"  เบิร์ดยิ้มอย่างโล่งอก  อย่างน้อยเขาก็แก้ปัญหาของเช้าวันนี้ได้สำเร็จเรียบร้อยแล้ว  
"ครับแม่"  ทั้งสามคนนั่งเก้าอี้เตรียมรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน  
"อ้าว! ตายจริง  ทำไมแม่ลืมเตรียมนมให้เบลได้นะ  แย่จังเลย"  แม่ของเบิร์ดลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นหานมมาให้ลูกสาวของเธอ  
"เบลดื่มแต่นมค่ะพี่เบิร์ด"  นางฟ้าเบลอธิบายให้เบิร์ดฟังเมื่อเห็นเขาทำหน้าสงสัย  
"ขอบคุณค่ะคุณแม่"  นางฟ้าเบลรับนมแก้วโตจากแม่ของเบิร์ดแล้วส่งยิ้มให้คุณแม่คนใหม่ของเธออย่างอารมณ์ดี  

     ฝ่ายเบิร์ดเองก็รู้สึกดีที่ตอนนี้เขามีน้องสาวคนใหม่แถมยังเป็นนางฟ้าอีกด้วย  การได้เห็นนางฟ้าเบลและแม่ของเขาคุยกันอย่างมีสนุกสนานก็พลอยทำให้เบิร์ดรู้สึกดีไปด้วย  สามแม่ลูกทานมื้อเช้ากันอย่างมีความสุข