Oh! My Angel นางฟ้าอลเวง C.12 ภาค1 The Missing Shoe By DRACULolitA

[matable2016]

Oh!My Angel นางฟ้าอลเวง
Episode I : The Missing Shoe
Chapter XII : "พาน้องเที่ยวห้าง (2)"
By DRACULolitA
  
    
"ชุดนี้ล่ะเป็นไง  สีขาวทั้งชุดแบบที่เบลชอบเลย"  น้ำฝนเสนอชุดกระโปรงยาวสีขาวตลอดตัวมีลายเส้นสีฟ้าและชมพูประดับขอบกระโปรงเล็กน้อย  
"ก็ดีนะ  แต่เบลว่ามันยาวไปหน่อยอ่ะ"  นางฟ้าเบลตอบ  
"ยาวๆแบบนี้แหละดีแล้ว  สั้นกว่านี้เดี๋ยวหนุ่มๆแถวบ้านเห็นกกน.หมด"  น้ำฝนให้เหตุผลพร้อมกับส่งสายตามามองเบิร์ดในเชิงรู้ทัน  

     เบิร์ดเห็นสายตาของน้ำฝนแบบนั้นราวกับถูกแทงหัวใจด้วยมีดอันคมกริบ  เบิร์ดรีบหันหน้าไปมองทางอื่นทำเป็นไม่สนใจ  แต่ในใจเขารู้สึกร้อนรนยิ่งนัก  หากนางฟ้าเบลอยู่กับน้ำฝนนานๆเข้าคงได้รู้ความจริงอันชั่วช้าทั้งหมดแน่ๆ  เบิร์ดต้องหาทางกำชับนางฟ้าเบลไม่ให้พูดอะไรมากไปกว่านี้ให้ได้

"งั้น...เอาชุดนี้กับชุดนี้นะคะ"  น้ำฝนหันไปคุยกับคนขาย  เบิร์ดได้โอกาสเรียกน้องสาวตัวดีเข้ามาคุย  
"น้องเบลจ้ะ  น้องเบลต้องระวังเรื่อง..."  
"คุยอะไรกันอยู่คะ?"  เบิร์ดสะดุ้งโหยง  น้ำฝนหันกลับมายังไม่ทันที่เบิร์ดจะได้กำชับน้องสาว  
"อ๋อ...เอ่อ คือ  พี่กำลังบอกน้องเบลว่าชุดขาวๆแบบนี้ต้องระวังอย่าให้เลอะน่ะครับ  ไม่งั้นจะซักยาก  แหะๆๆ"  

     เบิร์ดแก้ตัวเสร็จก็ควักเงินจ่ายให้กับคนขายแล้วก็รับชุดของนางฟ้าเบลมาถือไว้   เบิร์ดเริ่มกระวนกระวายใจมากขึ้น  ด้วยไม่อยากให้น้ำฝนที่เขารักได้รับรู้ความเลวที่เขาได้ทำลงไป

"พี่เบิร์ดคะ"  เสียงน้ำฝนเรียกทำเบิร์ดสะดุ้งได้แทบทุกครั้ง  เบิร์ดหันไปมองน้ำฝนอย่างกล้าๆกลัวๆ  

"มีเงินพอจะซื้อรองเท้าอีกซักคู่มั๊ยคะ?"  น้ำฝนสังเกตเห็นรองเท้าแตะคู่ใหญ่กว่าขนาดเท้าของนางฟ้าเบลแล้วอดไม่ได้ที่จะถาม  
"อ๋อ...มีครับ...มี  พี่ก็กะว่าจะซื้อให้น้องเบลอยู่แล้วเหมือนกัน"  เบิร์ดตอบอย่างโล่งใจ  

     เด็กสาวทั้งสองเดินหายเข้าไปในร้านขายรองเท้า  ทิ้งให้เบิร์ดวิตกในใจ  การพาน้ำฝนมาซื้อเสื้อผ้าด้วยแบบนี้อาจเป็นความคิดที่ผิดมหันต์เลยก็เป็นได้ เบิร์ดเดินตามสองสาวเข้าไป  และแล้วเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง

"แย่แล้ว...รองเท้า!"  เบิร์ดตรงเข้าไปหาเด็กสาวทั้งสองที่กำลังเลือกรองเท้ากันอยู่พอดี  นางฟ้าเบลยิ้มดีใจอย่างที่สุด  รองเท้ารูปแบบคล้ายๆกับรองเท้าคู่เก่าของเธอวางขายเต็มไปหมด  
"พี่คะ...คู่ไหนใส่แล้วเหาะ...อุ๊บ!"  เบิร์ดกระโจนเข้ามาปิดปากน้องสาวทันเวลาพอดี  
"เอ่อ...แหะๆๆ  ขอตัวเดี๋ยวนะครับน้ำฝน" เบิร์ดรีบพานางฟ้าเบลออกห่างจากน้ำฝนและเจ้าของร้าน  
"น้องเบลครับ...ที่โลกมนุษย์นี่ไม่มีรองเท้าที่ใส่แล้วเหาะได้หรอกนะ"  เบิร์ดอธิบายให้นางฟ้าเบลเข้าใจ  
"เหรอคะ?"  สีหน้าของนางฟ้าเบลดูผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด  
"เอาไว้เรากลับไปหากันต่อวันหลังนะครับ"  เบิร์ดให้คำสัญญาจากนั้นก็ปล่อยให้นางฟ้าเบลกลับไปเลือกรองเท้าทั้งๆที่ยังหน้างออยู่

"เป็นอะไรรึเปล่าเบล  ทำไมหน้างอแบบนั้นล่ะ?" น้ำฝนรีบถามทันที  ตามประสาเด็กสาวเจ้าน้ำใจ  
"คือ  พี่บอกให้เลือกซื้ออันที่ถูกๆหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวตังไม่พอ" เบิร์ดรีบแก้ตัวแทนน้อง  
"แหม...พี่เบิร์ดนี่ล่ะก็  ที่งี้ล่ะทำเป็นงกเชียวนะคะ" น้ำฝนจูงมือพานางฟ้าเบลไปเลือกรองเท้าต่อ  ส่วนเบิร์ดก็ตามไปดูอยู่ห่างด้วยกลัวว่านางฟ้าเบลจะพูดอะไรแปลกๆออกไปอีก

     นางฟ้าเบลเลือกรองเท้า 2-3 คู่มาลองใส่  เธอนั่งลงกับเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วก็ยกขาขึ้นลองใส่รองเท้าคู่ใหม่  ทันทีที่นางฟ้าเบลยกขาขึ้น  เบิร์ดที่จับตามองน้องสาวแสนซื่อทุกฝีก้าวก็เผลอมองเห็นกางเกงในของนางฟ้าเบลจนได้  ส่วนน้ำฝนที่กำลังสาละวนกับการหารองเท้าคู่อื่นๆอยู่ก็ไม่ทันได้สนใจ  เบิร์ดจึงได้โอกาสเก็บรายละเอียดของกางเกงในที่น้ำฝนให้นางฟ้าเบลยืมใส่อย่างเต็มตา  มันเป็นกางเกงในสีขาวที่มีลายกล่องของขวัญสีชมพูเล็กๆประดับรอบตัว  มองไปตรงไหนก็เห็นกล่องของขวัญเต็มไปหมด  

"เบล!...นั่งดีๆหน่อย  ไหนลองคู่นี้ซิ"  น้ำฝนเข้ามาขวางทัศนียภาพอันงดงามที่เบิร์ดมองอยู่  

     เสียงดุๆของเธอราวกับรู้เห็นพฤติกรรมน่าเกลียดของเบิร์ด  < น่าน...ซวยอีกแล้วกู! > เขารู้สึกเหมือนคะแนนที่มีกับน้ำฝนโดนหักออกเรื่อยๆและอีกไม่ช้าคงติดลบ  เบิร์ดได้แต่หันไปมองทางอื่นคิดเจ็บใจตัวเองยิ่งนักที่เผลอทำตัวน่าเกลียดต่อหน้าน้ำฝนครั้งแล้วครั้งเล่า

ในที่สุดการเลือกรองเท้าก็เสร็จสิ้น  นางฟ้าเบลเปลี่ยนมาใส่รองเท้าใหม่ที่ซื้อมา  มันเป็นรองเท้าแตะสีขาวมีช่อผลไม้ประดับอยู่ด้านบนราคาไม่แพงมากนัก  ทั้งสามคนเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าชิ้นอื่นๆต่อ  ทั้งกางเกง  ชุดนอนแล้วก็ชุดสำหรับใส่เที่ยว  เบิร์ดพยายามข่มใจห้ามตัวเองไม่ให้ลอบมองนางฟ้าเบลขณะที่เธอลองชุด  แต่ก็ต้องจับตามองดูเธอไม่ให้เผลอบอกความลับออกไปด้วย

"อุ๊ย!...กิ๊บติดผมน่ารักจัง"  น้ำฝนอุทานขึ้นมาขณะเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับเล็กๆแห่งหนึ่ง  
"น้ำฝนชอบอันนี้เหรอ  เอามั๊ย?เดี๋ยวพี่เบิร์ดออกตังให้"  เบิร์ดได้โอกาสทำคะแนนพลิกวิกฤติเป็นโอกาส  
"อุ่ย!...ไม่เป็นไรค่ะพี่เบิร์ด...ไม่ต้องลำบาก..."  
"เอ่อ...พี่ครับ  เอาอันนี้ด้วยครับ"  เบิร์ดไม่รอให้น้ำฝนพูดจบ  รีบยื่นกิ๊บติดผมรูปคิตตี้สีชมพูส่งให้เจ้าของร้านคิดเงินรวมกับกิ๊บของนางฟ้าเบลด้วย  เมื่อรับเงินทอนเสร็จเบิร์ดก็ส่งกิ๊บติดผมของน้ำฝนส่งให้เธอ  
"ขอบคุณค่ะ...พี่เบิร์ด"  น้ำฝนยิ้มให้เบิร์ดพร้อมคำขอบคุณที่ทำให้เบิร์ดชื่นใจยิ่งนัก   < โธ่...พี่เบิร์ดอ่ะ บอกว่าไม่เอาๆก็ไม่เชื่อ > แม้ในใจจะคิดเช่นนั้นแต่น้ำฝนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปชื่นชมกับกิ๊บที่เบิร์ดซื้อให้

"ไหนๆก็ได้ออกมาเที่ยวห้างแบบนี้แล้ว  แวะกินไอติมกันหน่อยมั๊ย?"  เบิร์ดเสนอความคิดเห็นเมื่อเดินผ่าน ร้านSwensen ของห้าง  
"ไม่ดีกว่าค่ะพี่เบิร์ด..."  น้ำฝนเริ่มรู้สึกเกรงใจเบิร์ด  เธอพยายามจะปฏิเสธอย่างนิ่มนวล  

     แต่เมื่อเบิร์ดจูงนางฟ้าเบลเข้าร้านไปแล้ว  เธอจึงต้องเดินตามพวกเขาไป  เบิร์ดคิดจะใช้โอกาสนี้ทำคะแนนความสัมพันธ์กับน้ำฝน เก้าอี้ 3 ตัวถูกจัดเตรียมเอาไว้  นางฟ้าเบลนั่งลงข้างๆเบิร์ด  ส่วนน้ำฝนนั่งตรงข้ามเขา นางฟ้าเบลมองดูสภาพภายในร้านด้วยความสงสัย  แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรเบิร์ดเพราะถูกกำชับเอาไว้แล้ว  ฝ่ายน้ำฝนพอได้ที่นั่งแล้วเธอก็จ้องหน้าเบิร์ดราวกับพยายามจะอ่านใจเขา  

"เอ่อ...น้ำฝนกินอะไรดีจ๊ะ?"  เบิร์ดส่งเมนูให้น้ำฝนดูแก้เขิน  การที่เด็กสาวที่ตนหลงรักมาอยู่ต่อหน้าเช่นนี้เบิร์ดเองก็ทำอะไรไม่ค่อยถูกเหมือนกัน

      เมื่อสั่งไอศกรีมเสร็จ  ระหว่างที่รอนั้นน้ำเปล่า 3 แก้วก็ถูกนำมาเสิร์ฟด้วยพนักงานสาวสุดน่ารัก  แต่เบิร์ดก็ไม่ได้เสียเวลาหันไปมองเธอเลยซักนิด  เขามัวแต่มองน้ำฝนสุดสวาทส่งยิ้มให้เขาด้วยความเขินอาย  

"น้ำฝนเคยมากินไอติมที่ร้านนี้รึเปล่า?"  เบิร์ดเอ่ยปากถามน้ำฝนเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูเงียบเกินไป  

     เด็กสาวข้างบ้านหยิบน้ำขึ้นมาจิบหนึ่งทีก่อนจะส่ายหน้าตอบเขา  ท่าทางของเธอนอกจากจะบอกว่าไม่เคยมาแล้ว  ยังแอบบอกเบิร์ดเป็นนัยๆว่าไม่เคยมาเดินเที่ยวกับผู้ชายที่ไหนมาก่อนด้วย  

"แล้ว...พี่เบิร์ดล่ะคะ?"  น้ำฝนถามกลับบ้าง  
"ก็...มากับเพื่อนๆ 2-3 ครั้งแล้วแหละ  ...เอ้อ!แต่เป็นกลุ่มผู้ชายทั้งหมดเลยนะ  แหะๆๆ"  เบิร์ดตอบโดยทิ้งท้ายให้น้ำฝนรู้ว่าเขาเองก็ไม่เคยมาเดินเที่ยวกับผู้หญิงเช่นนี้เหมือนกัน  น้ำฝนแอบขำในใจเมื่อได้ยินคำอธิบายของเบิร์ด  
"หนูไม่ได้อยากรู้ซะหน่อยว่าพี่เบิร์ดมากะใคร"  น้ำเสียงของเธอราวกับรู้จุดประสงค์ที่เบิร์ดต้องการจะสื่อ  

     สำหรับเบิร์ดแล้วน้ำฝนในตอนนี้ดูน่ารักกว่าตอนที่พานางฟ้าเบลไปซื้อชุดเป็นไหนๆ  ฝ่ายน้ำฝนเองเมื่อไม่ได้ติดใจเรื่องพฤติกรรมของเบิร์ดแล้ว  เธอก็ต้องยอมรับว่าเบิร์ดเองก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร  ทั้งสองคนยิ้มให้กันต่างฝ่ายต่างเขินกับท่าทีของอีกคน  ปล่อยให้นางฟ้าเบลสงสัยในอาการของทั้งคู่

ไอศกรีมที่สั่งถูกนำมาวางบนโต๊ะ  มันเป็นไอศกรีม 8 ลูกวางทับซ้อนกันในชามใบใหญ่  มีวิบครีม เชอร์รี่และท้อปปิ้งประดับอยู่ด้านบน  น้ำฝนและนางฟ้าเบลได้เห็นขนาดของมันก็ทำตาโตลุกวาวราวกับไม่เคยได้เจอมาก่อนในชีวิต  

"งั้น...กินกันเถอะครับ  เดี๋ยวละลายแล้วจะไม่อร่อยนะ"  เบิร์ดพูดเปิดพิธีแล้วก็ตักช้อนแรกใส่ปากตัวเองให้ 2 สาวดู  รูปร่างและสีสันของไอศกรีมชวนให้นางฟ้าเบลสนใจยิ่งนัก  เธออยากจะกินใจจะขาดแต่ก็ติดอยู่เรื่องหนึ่ง  

"ไอศกรีมนี่ก็ทำมาจากนมเหมือนกันครับน้องเบล  น่าจะกินได้นะ"  เบิร์ดอธิบายให้นางฟ้าเบลฟังสั้นๆพอให้เข้าใจกันแค่ 2 คน  พอนางฟ้าเบลได้ยินดังนั้นก็เริ่มยิ้มออก  เธอหยิบช้อนขึ้นมาตักเอาก้อนไอศกรีมสีส้มเข้าปาก  
"ฮื้มมม...อร่อยจังเลยค่ะพี่เบิร์ด"  นางฟ้าเบลร้องออกมาอย่างลืมตัวยิ้มร่าด้วยความสุข  
"น้ำฝน...กินซี่  อร่อยดีนะ"  นางฟ้าเบลตักไอศกรีมอีกก้อนหนึ่งก่อนหันไปชวนน้ำฝน  เมื่อถูกชวนอย่างนี้น้ำฝนจึงค่อยหยิบช้อนเขี่ยไอศกรีมก้อนเล็กๆกิน  
"น้ำฝนไม่ชอบกินไอติมเหรอครับ?"  เบิร์ดรู้นิสัยของน้ำฝนดี  ไม่มีคำพูดไหนบังคับให้เธอทานไอศกรีมได้ดีกว่าคำนี้แล้ว  
"อ๋อ...เปล่าค่ะ  ชอบค่ะ...ชอบ"  น้ำฝนกลัวว่าเบิร์ดจะเสียน้ำใจจึงยอมตักไอศกรีมก้อนโตขึ้นกินแต่โดยดี
"เป็นไง...อร่อยมั๊ยครับน้ำฝน?"  เบิร์ดอยากรู้ความรู้สึกของน้ำฝนใจจะขาด  
"อร่อยค่ะ"  เด็กสาวข้างบ้านแอบอมยิ้มเล็กๆของเธอเอาไว้แล้วตอบเบิร์ดไปแบบสั้นๆ  

      รสชาติไอศกรีมในห้างไม่เหมือนที่เธอซื้อจากรถเข็นที่ผ่านในซอย  น้ำฝนและนางฟ้าเบลผลัดกันตักไอศกรีมกินอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมเกรงใจ  เบิร์ดเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกดีไปด้วย  

"น้ำฝนลองอันนี้ดูสิ  อร่อยมั๊ย?"  เบิร์ดได้จังหวะหยอด  

     เขาตักไอศรีมก้อนสีเขียวที่อยู่ด้านตัวเองยื่นให้น้ำฝนชิม  ฝ่ายน้ำฝนที่จู่ๆก็ถูกจู่โจมเช่นนี้  จากที่เธอกำลังหัวเราะสนุกสนานกับนางฟ้าเบล  เธอก็เงียบเสียงลงเงยหน้ามองเบิร์ด  น้ำฝนยิ้มอย่างเขินๆใจหนึ่งก็อายแต่อีกใจก็ไม่อยากทำร้ายน้ำใจเบิร์ด  

"เอ่อ...คือ..."  น้ำฝนอ้ำๆอึ้งๆอยู่นานให้เบิร์ดได้ลุ้น
"แหม...น้ำฝนอ่ะ  ชักช้าจัง  มานี่...เรากินเอง"  ว่าแล้วน้องสาวตัวดีก็ยื่นหน้างับช้อนของเบิร์ดรูดเอาไอศกรีมในช้อนเข้าปากไปจนหมด เบิร์ดเห็นดังนั้นก็ทำหน้าเซ็งสุดๆ  ส่วนน้ำฝนได้แต่ยิ้มไม่รู้เพราะดีใจที่รอดตัวไปได้หรือเพราะได้เห็นสีหน้าผิดหวังของเบิร์ดกันแน่  
"อึ๋ย!  ทำไมอันนี้เปรี้ยวจังเลยคะพี่เบิร์ด"  ไอศกรีมรสมะนาวเปรี้ยวจี๊ดจนนางฟ้าเบลบ่น  
"โธ่น้องเบลก็...พี่กะจะแกล้งน้ำฝนอยู่เชียว  มาแย่งไปกินทำไมเนี่ยะ"  เบิร์ดตอบเอาตัวรอดเรียกเสียงหัวเราะจากสองสาวทำให้เขารู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

       เบิร์ดแสดงวิธีกินเชอรี่ให้ทั้งคู่ดู  เขางับเชอรี่ทั้งลูกหายเข้าไปในปาก  ในไม่ช้าเบิร์ดก็คายก้านเชอรี่ที่ถูกมัดเป็นปมเรียบร้อยแล้วออกมาโชว์  ทั้งน้ำฝนและนางฟ้าเบลต่างทึ่งกันใหญ่  ต่างคนต่างตักเชอรี่ใส่ปากตัวเองเอาไปลองบ้าง  เบิร์ดอมยิ้มมองสองสาวพันก้านเชอรี่ในปากตัวเองโดยไม่รู้ความหมายของมัน  ผลปรากฏว่านางฟ้าเบลทำเสร็จก่อนส่วนน้ำฝนยังไงก็ทำไม่ได้ซักที  

"ยิ้มอะไรคะ...พี่เบิร์ด"  น้ำฝนเริ่มโมโหตัวเองที่ทำไม่ได้เหมือนคนอื่นเลยพูดแก้เขิน  แต่เบิร์ดก็ไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น

      เวลาแห่งความสุขของเบิร์ดดูเหมือนจะดำเนินต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด  แต่ทว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้  [ตุ๊บ!] ขณะที่ทั้งสามคนกำลังสนุกอยู่นั้นเอง  นางฟ้าเบลก็หมดสติล้มลงกับโต๊ะ  สร้างความตกใจให้กับทั้งเบิร์ดและน้ำฝน

"น้องเบล!น้องเบล!  เป็นอะไรไป...น้องเบลครับ"  เบิร์ดพยุงน้องสาวขึ้นจากโต๊ะก็เห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอ  < ตายห่า!...สงสัยเพราะกินเชอรี่เข้าไปแน่ๆเลย >  เบิร์ดลืมตัวไปซะสนิท  เผลอให้นางฟ้าคนโปรดกินของที่เธอกินไม่ได้  สีหน้าของเขาไม่เหลือเค้าความสุขอยู่เลย  

"น้องเบล..ตื่นสิครับ น้องเบล" เสียงของเบิร์ดดังก้องในหัวของนางฟ้าเบล จนกระทั่งค่อยๆจางหายไปพร้อมกับสติสัมปชัญญะของเธอ

* * * * *
 * * * *
 * * *
 * *
 *

"พี่เบิร์ดคะ!  เบลฟื้นแล้วค่ะ"  เสียงน้ำฝนดังแว่วเข้ามาในหูนางฟ้าเบลขณะที่เธอพยายามจะลืมตาตื่น  
"จริงเหรอ?  น้องเบล...เป็นยังไงบ้าง"  

     ทันทีที่เบิร์ดได้ยินก็รีบถลามาที่ขอบเตียงกุมมือน้องสาวสุดโปรดของเขาเอาไว้จนแน่น  นางฟ้าเบลมองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของเบิร์ด  เธอพยายามจะลุกขึ้นแต่ร่างกายเธอหนักอึ้งราวกับหินก้อนโต  

"เบล~ปวดหัวจังเลยค่ะ~พี่เบิร์ด~"  น้ำเสียงสั่นเครือของนางฟ้าเบลแทบจะทำให้น้ำตาที่สะกดกลั้นไว้ของเบิร์ดพรั่งพรูออกมา  
"พี่เบิร์ดขอโทษนะ  พี่ไม่น่าพาน้องเบลไปกินไอติมเลย"  นางฟ้าเบลลืมตาขึ้นกะจะมองพี่ชายสุดที่รักให้เต็มตาแต่ก็ทำไม่ได้  เธอได้แต่มองเบิร์ดตาละห้อย  
"ไม่ใช่ความผิด~ของพี่เบิร์ดหรอกค่ะ~เบลไม่ดีเอง~"  นางฟ้าออกปากด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  
"เอาล่ะ...เบลฟื้นก็ดีแล้วนะ"  น้ำฝนเห็นสองพี่น้องเริ่มตีบทโศกก็ทนไม่ไหว  รีบพูดขึ้นแทรกบทสทนาของทั้งคู่ไม่ให้เศร้าไปกว่านี้  

"พี่เบิร์ดคะ  หนูขอน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูซักผืนได้มั๊ยคะ  เช็ดตัวให้เบลแล้วไข้จะได้ลดลง"  เบิร์ดยังเป็นห่วงนางฟ้าเบลอยู่  แต่กระนั้นก็ลุกไปเตรียมอุปกรณ์ตามที่น้ำฝนขอ  
"นี่รู้มั๊ย...เบลหลับไป 1 วันเต็มๆเลยนะ..."  เสียงน้ำฝนค่อยๆเงียบหายไปพร้อมกับประตูห้องที่ปิดตัวลง  เบิร์ดลงมาชั้นล่าง  ก็เห็นแม่ของเขามองด้วยความกระวนกระวายใจไม่แพ้กัน  

"น้องเป็นไงมั่งลูก?"  แม่ของเบิร์ดถามทันที  
"ฟื้นแล้วครับแม่"  เบิร์ดตอบสั้นๆให้แม่ของเขาได้สบายใจขึ้น  
"เฮ้อ!  โชคดีไป...ทีหลังอย่าให้น้องกินอะไรแปลกๆเข้าไปอีกนะ...รู้มั๊ย!"  

     เสียงบ่นของแม่ตอกย้ำซ้ำเติมความผิดของเบิร์ดให้รู้สึกแย่ยิ่งขึ้น  เขากดน้ำร้อนที่เตรียมเอาไว้ใส่ในขัน  ผสมกับน้ำธรรมดาอีกส่วนจนอุ่นได้ที่  แล้วก็รีบคว้าผ้าขนหนูที่แขวนอยู่วิ่งกลับเข้าห้องด้วยสีหน้าอันบึ้งตึง

"เอ้า!นี่ครับ...น้ำอุ่นกับผ้าเช็ดตัว"  เบิร์ดวางของที่เตรียมไว้ข้างๆตัวน้ำฝน  
"โอเคค่ะ...เดี๋ยวหนูจะเช็ดตัวให้เบลหน่อย  พี่เบิร์ดออกไปรอข้างนอกนะคะ"  เบิร์ดเป็นห่วงนางฟ้าเบลใจจะขาดแต่เมื่อดูตามความเหมาะสมแล้ว  

     เขาจำเป็นต้องรออยู่นอกห้องอย่างช่วยไม่ได้  หลังจากออกจากห้องเบิร์ดทรุดตัวลงนั่งหลังพิงผนัง  มือขวาปิดตาบีบขมับตัวเองระบายความเครียดในสมอง  ใบหน้าซีดเซียวเมื่อตอนที่นางฟ้าเบลล้มลงไปนั้นยังติดตาเบิร์ดอยู่ราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้น  

"โธ่เว้ย!"  [ตึง!]  เบิร์ดเงยหัวขึ้นเอาศีรษะกระแทกผนังห้องเสียงดัง  หวังจะให้ความเจ็บปวดนั้นลบความทรงจำอันเลวร้ายนี้ออกไป

      เวลาผ่านไปเกือบ 10 นาที  น้ำฝนเปิดประตูออกมาก็เห็นเบิร์ดนั่งอยู่ในท่าเดิม  เห็นแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้  เธอนั่งลงข้างๆทำท่าเหมือนจะจับไหล่เบิร์ดแต่ก็เปลี่ยนใจเอามือวางบนเข่าตัวเองแทน  

"พี่เบิร์ดคะ..หนูเช็ดตัวให้เบลแล้ว  คืนนี้ให้นอนพักอีกหน่อยพรุ่งนี้ก็คงหายดีแล้วล่ะค่ะ"  น้ำฝนชี้แจงสถานการณ์ให้เบิร์ดฟัง แต่เขากลับนิ่งเฉยไม่ตอบรับเธอ  ซึ่งผิดวิสัยของเบิร์ดที่น้ำฝนรู้จักยิ่งนัก  ในตอนนั้นเองน้ำฝนก็สังเกตเห็นเลือดที่หลังหัวของเบิร์ด  

"ตายแล้วพี่เบิร์ด...ไปทำอะไรมา..."  น้ำฝนกะจะถามให้รู้เรื่อง  แต่เมื่อมองไปที่ผนังห้องเห็นเลือดที่ตำแหน่งเดียวกันก็เข้าใจได้ในทันที  
"โธ่!...พี่เบิร์ดก็..."  น้ำฝนลุกขึ้นวิ่งลงไปขออุปกรณ์ปฐมพยาบาลจากแม่ของเบิร์ดแล้วก็กลับมาหาเบิร์ดในทันที  

"ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ...มานี่  เดี๋ยวหนูทำแผลให้"  เลือดของเบิร์ดไหลออกมามากจนน้ำฝนหวั่นใจ  
"ไม่เป็นไร...น้ำฝนไม่ต้องห่วงพี่หรอก  ปล่อยให้เลือดเลวๆของพี่มันไหลออกมาให้หมดนั่นแหละ"  เบิร์ดตอบน้ำฝนราวกับคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
"จะบ้าเหรอ...พี่เบิร์ด!" น้ำฝนได้ยินคำพูดของเบิร์ดก็สุดจะระงับอารมณ์อยู่  ตวาดเสียงดังใส่เบิร์ดจนเขาสะดุ้ง  
"ถ้าเบลตื่นขึ้นมาเห็นพี่เบิร์ดเป็นแบบนี้  พี่เบิร์ดคิดว่าเบลเค้าจะมีความสุขรึไง!"  น้ำเสียงแข็งกร้าวที่เบิร์ดไม่เคยได้ยินจากปากน้ำฝนมาก่อน  เสียดแทงเข้าไปในจิตใจของเบิร์ดให้ได้รู้สำนึกว่าตนกำลังทำผิดอย่างมหันต์  

     เบิร์ดหันหน้ามาทางน้ำฝนแต่ก็อับอายในความงี่เง่าของตัวเองถึงขนาดต้องให้เด็กข้างบ้านอย่างน้ำฝนมาคอยเตือนสติ  จึงได้แต่มองพื้นบริเวณที่น้ำฝนยืนเท้าสะเอวอยู่  

"ถ้าพี่เบิร์ดอยากจะสำนึกผิดล่ะก็...ทำใจให้เข้มแข็งแล้วดูแลเบลให้ดีๆ ไม่ดีกว่าเหรอคะ"  เบิร์ดเริ่มหน้าเสีย  
"คือ...พี่..."  เบิร์ดพยายามจะหาข้อแก้ตัว  
"ให้ตายเถอะ!...พวกผู้ชายเนี่ยะ  เอะอะก็ดีแต่ใช้กำลัง  ไม่ได้สนใจเลยว่ามีคนอื่นเป็นห่วงอยู่"  น้ำฝนไม่รอฟังคำแก้ตัว  เธอร่ายบทเทศน์ชุดใหญ่ใส่หูเบิร์ด  

"คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ...ถ้าพี่เบิร์ดเป็นอะไรไปแล้วใครจะดูแลยัยเบลล่ะ  แล้วยังมีแม่ของพี่เบิร์ดอีกนะ"  เบิร์ดนิ่งเงียบยอมรับทุกคำพูดของน้ำฝน  

"หนูพูดแรงเกินไปรึเปล่าคะพี่เบิร์ด  คือ...หนูแค่ไม่อยากให้พี่เบิร์ดโทษตัวเองน่ะค่ะ"  เบิร์ดเงยหน้าขึ้นมองน้ำฝนด้วยสายตาอันเฉียบคม  จนเด็กสาวเจ้าน้ำใจรู้สึกผิดที่พูดแรงๆออกไป  
"ไม่หรอกครับ...น้ำฝนพูดถูกทุกอย่างเลย  พี่ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ถึงจะถูก"  เบิร์ดตอบแล้วก็ยิ้มให้น้ำฝนรู้สึกสบายใจ  
"งั้น...ขอหนูดูแผลหน่อยค่ะ"  เมื่อเห็นว่าเบิร์ดสงบลงแล้ว  น้ำฝนก็รีบปฏิบัติงานทันที

     แผลของเบิร์ดถูกน้ำฝนจัดการในเวลาอันสั้น  พอจิตใจสงบลงแล้ว  เบิร์ดก็มีโอกาสได้ไตร่ตรองเรื่องของน้ำฝน  ความมีน้ำใจของเธอยิ่งทำให้เบิร์ดหลงรักน้ำฝนมากขึ้นไปอีก  

"ขอบใจนะน้ำฝน"  เบิร์ดเอ่ยปากขอบคุณน้ำใจของเด็กสาวข้างบ้าน  น้ำฝนเงยหน้ามาเห็นเบิร์ดจ้องเธอก็รู้สึกเขินขึ้นมาและระลึกได้ว่าตอนนี้เธออยู่กับเบิร์ดเพียงลำพังสองต่อสอง  
"ถ้าไม่ได้น้ำฝนช่วย  พี่คงลำบากแย่เลย"  น้ำเสียงของเบิร์ดดูนุ่มนวล  สงบนิ่งและแฝงความในอะไรบางอย่าง  

"มาช่วยดูแลเบลแถมยังต้องมาทำแผลให้พี่อีก  ดูสิ...มือเลอะหมดเลย"  เบิร์ดจับมือน้ำฝนมาดูเล่น  

"เนี่ยะ...ถ้าเบลเค้ามีพี่สาวแบบน้ำฝนซักคนก็คงจะดีเนอะ"  สัมผัสอุ่นๆจากมือและบทพูดแปลกๆของเบิร์ดทำให้น้ำฝนเริ่มรู้สึกทะแม่งๆ 
"ที่หนูทำก็เพราะเป็นห่วงเบลตะหากล่ะคะ"  น้ำฝนแก้ตัวพลางชักมือตัวเองกลับ  เธอหันหน้าที่แดงเรื่อๆของเธอหลบสายตาเบิร์ดทำทีเป็นเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลทั้งๆที่เก็บเสร็จไปแล้ว  

"เอ่อ...งั้น  ถ้าไม่มีอะไรแล้ว  หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ  แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าหนูจะมาเยี่ยมเบลใหม่"  น้ำฝนพูดจบก็รีบเดินลงบันไดกลับบ้านโดยไม่รอให้เบิร์ดกล่าวลา   เสียงราตรีสวัสดิ์ของเบิร์ดดังแว่วๆไล่หลังเธอเรียกรอยยิ้มที่แอบซ่อนเอาไว้ไม่ให้เบิร์ดเห็นนั้นปรากฏชัดขึ้น...