The witch ตอนที่3 สงคราม

[jingjang]

            ( ตอนที่ 3  สงคราม )

     " อ๊างงง.ง....ง... ท่านดูรันข้า...รัก..รั...กก.ก.ท่าน....เหลือเกินนน.น..น.อาว.ว..ว.." หญิงสาว พูดกระท้อนกระเท่น ตามการเข้าออกของท่อนเอ็นของชายหนุ่ม ตับบบ...ตับ...ตับ.. ในโพรงสวาทของหญิงสาว

     " อ้างง.งง..ง..!!! ..ข้าเสียว... เหลือเกินนน .. จะ...ไม่..ไม่...ไหวววว... แล้ว ...กรี้ดด.ด...ด.." หญิงสาวพูดอย่างกระท้อนกระแท่น   ก่อนที่หญิงสาวจะกระตุกเกร็งไปทั้งตัว ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเร่งโหมกระแทก
    " อืมม..ม. รอข้าด้วยมีอา.." ชายหนุ่ม เร่งความเร็วขึ้น ตับ!!ตับ...ตับ!!![/b]!
   " อ๊ากก...ก.!!!..อู้ย " ก่อนท่อนลำจะพ่นน้ำขาวๆๆ เข้าสู่มดลูก จนล้นทะลักออกมา จากโพรงสวาทของมีอา

     ก่อนที่ทั้งคู่ล้มตัวลงนอนกอดกัน ขณะที่ท่อนเอ็นของชายหนุ่มยังเสียบคา ไว้ในนั้น

     " ของเจ้ายังตอดข้าไม่หยุดเลยนะ มีอา " ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว
     " ท่านดูรันข้าไม่ไหวแล้วนะ ข้ารู้สึกแสบไปหมดแล้ว " มีอาตอบกลับอัศวินหนุ่มหลังจากที่ทั้งคู่เสร็จกันมาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
     " นั้นใคร " ชายหนุ่มหันไปทาง ซอกอันมืดมิดในห้อง ก่อนจะหยิบดาบที่อยู่ข้างเตียงขึ้นในสภาพพร้อมรบ
     " ว้าว!!! ใหญ่ขนาดนี้นี่เอง มิน่า มีอาถึงได้ร้องลั่นไปทั่วถ้ำแบบนี้ " หญิงสาววัยรุ่น อายุ 15-16ปี  สวย ผมสั้น ท่าทางทะมัดทะแมง เดินออกมาจากมุมมืด พร้อมสีผิวที่กลืนลายเดียวกับผนังถ้า ค่อยๆๆเปลี่ยนเป็นสีขาวราวหิมะ
            
[post]    " แทนย่า นั้นเจ้ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ " มีอาพูดขณะนำผ้ามาคลุมตัวอย่างเร่งร้อน
     " ก็มานานพอเห็นอะไรดีๆๆละกัน 55 " สาวน้อยพูดพลางแลบลิ้น ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
...................
...........
     " นางเป็นแม่มดขาวที่อายุน้อยที่สุดในป่าแห่งนี้ " มีอาบอกแก่ดูรัน
     " ตอนแรกข้านึกว่าเด็กผู้ชายซะอีก จน...เปล่าไม่มีอะไร " ดูรันกล่าว แต่ไม่กล้าพูดต่อ เมื่อเห็นหน้าของมีอา

           ณ ห้องประชุม ในถ้ำ
     " เราจะสามารถ ต้านทานอำนาจของราชินีอาราคเน่ ได่นานแค่ไหนเชียว แม่มดของเรามีแค่ไม่ถึง 10 ตน " 1 ในแม่มดขาว ได้เอ๋ยขึ้นในที่ประชุมที่บัดนี้ เหล่าแม่มดขาวแห่งป่า ได้พากันมารวมตัวตามคำเรียก ของแม่มดเฒ่า
    " แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวพันถึง สิ่งมีชีวิตทุกชีวิตในพิภพนี้เลยนะ  ถ้าปีศาจสามารถขึ้นมายังผืนพิภพได้ สิ่งที่ตามมาเรียกว่าหายนะยังน้อยไป " แม่มดเฒ่าอธิบาย
     " แล้วพวกท่านมีแผนการว่าอย่างไรบ้างละ " แทนย่า กล่าวต่อแม่เฒ่า
     " ข้าขอแค่ให้พวกท่านกางม่านพลังไว้ล้อมรอบบ่อน้ำแค่นั้นพอ ที่เหลือข้าจะเป็นคนจัดการเอง " ดูรันกล่าวขณะเดินเข้ามาในห้อง
     " 555 ท่านจัดการคนเดียว!   จะไหวเหรอ เพิ่งผ่านศึกหนักมาเมื่อคืนไม่ใช่เหรอท่านเทวทูต " แทนย่าแขวะ อัศวินหนุ่ม

     ดูรันไม่สนใจ กล่าวต่อแม่มดทุกคนว่า

" นะขณะนี้ ข้ารู้ว่าทุกท่าน มีความกังวล ว่าจะทำสำเร็จได้อย่างไร ในเมื่อ พลังของทั้ง 2 ช่างแตกต่างกันขนาดนี้  แต่สงครามที่จะเกิดขึ้นมันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ถ้าฝ่ายความมืด ได้ในสิ่งที่ปรารถนา ท่านคิดหรือว่าพวกนั้นจะไม่ทำลายพวกท่านให้สิ้นซาก  สิ่งมีชีวิตทุกชนิดจะต้องตกอยู่ใต้ความมืด เหล่าเทพจะไม่ยอมให้เกิดปรากฎการณ์เช่นนั้นแน่ สุดท้ายก็จะเกิดสงครามขึ้น แล้วท่านทั้งหลายคิดว่า พื้นที่บนโลกจะสามารถทนทานพลังอำนาจที่ห้ำหั่นกันระหว่างแสงและความมืดได้หรือไม่ "
 
     ทุกคนมีสีหน้าหวั่นตระหนก เมื่อได้ฟังคำท่านเทวทูต

     " เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น มันเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องเสียสละขัดขวางไว้  ข้าขอให้พวกท่านกางม่านพลังป้องกัน ไว้ให้ได้นานที่สุด ข้าจะเป็นคนไปสังหารราชินีแม่มดอาราคเน่เอง " ดูรันกล่าวอย่างมั่นใจ
     " ท่านเทวทูต ท่านจะเอาอะไรไปสู้กับราชินีนั้น พลังท่านก็ไม่ถึง 1 ใน 10 ทีท่านเคยมี โอเค...การโจมตีด้วยเวทย์ต่างๆๆอาจจะไม่มีผลต่อท่าน แต่อย่าลืมการโจมตีทางกายภาพยังมีผลต่อร่างเนื้อของท่านนะ ท่านอัศวิน " แทนย่ากล่าวแดกดันอีก แต่มันก็คือความจริง ด้วยจิตวิญญาณอันสูงส่งของเทวทูต

     เวทย์ต่างๆที่เกิดจากมนุษย์แทบจะไม่มีผลกระทบมายังจิตวิญญาณของดูรันได้ แต่ทางด้านกาย เขาก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่เจ็บได้ ที่ตายได้

" มันต้องมีคนเสียสละ " ดูรันกล่าวขึ้นต่อหน้าแม่มดน้อย
 
" สงครามนี้เราไม่จำเป็นต้องชนะ ขอแค่ถ่วงเวลาให้พ้นจันทราคาตนี้ก็พอ " ...
................
.........    
                                      
     " ท่านราชินี บ่อน้ำวิญญาณอยู่ข้างหน้านั้นเพคะ " ซินเทียรีบบอกแก่ราชินี ซึ่งนั่งอยู่บนบังลังค์ที่เหล่าสัตว์อสูรแบกมา

     ก่อนราชินีจะผายมือให้เหล่าสัตว์อสูรวางบังลังค์ลง และเพ่งมองไปยังป่าข้างหน้าที่เหมือนจะไม่มีอะไรนอกจากดูเหมือนป่าธรรมดา  ก่อนที่จะมีการเคลื่อนไหวอะไรจากทางฝั่งแม่มดมืด  ธนูนับสิบถูกยิงมา จากทางด้านหน้า โดนแม่มดล้มตายไป 4-5 ตน ที่เหลือ หลบหลังสัตว์อสูร  เหล่าสิงห์สาราสัตว์พากันวิ่งหลบ เคลื่อนไหวไป-มา

     " จงปรากฏ " ราชินีกางมือออกไปเบื้องหน้าพร้อมทั้งออกคำสั่ง มิติอากาศบิดเบี้ยวออกพักนึง ก่อนที่จะค่อยๆปรากฏกลุ่มแม่มดขาว 7-8 คน ยิงธนูอีกชุดมาจากเบื้องหน้า หลังม่านพลัง

     เหล่าสัตว์อสูรพากัน ออกมายืนแถวหน้าพร้อมทั้งวิ่งเข้าใส่กำแพงแสงอย่างรวดเร็ว แม่มดมืดกลุ่มหลัง โจมตีด้วยเวทย์ใส่กำแพงอย่างบ้าคลั่ง แม่มดมืดบางตน แปลงร่างเป็นปักษาขนาดใหญ่ บางตนเป็นงูยักษ์ บางตนเป็นตะขาบ วิ่งเข้าใส่กำแพงแสง แม่มดขาวพากันทิ้งธนู และตั้งสมาธิส่งพลังให้กำแพงแสงอย่างต่อเนื่อง

     " พวกเจ้าจะสามารถป้องกันได้นานแค่ไหนกันเชียว ด้วยกำลังคนเพียงแค่นี้ ยอมแพ้ซะเถอะ " ราชินีแม่มดไม่ได้เอ๋ยปาก แต่เสียงดังก้องไปทั้งป่า  

" หากเจ้ายอมแพ้ตอนนี้ ข้ายินดีจะไว้ชีวิตพวกเจ้าทั้งหมดก็ได้นะ ฮ้าฮ่าฮา " ราชินีอาราคเน่ กล่าวพลางหัวเราะ  

     แต่แล้วก่อนที่เสียงหัวเราะจะเงียบไป ฟ้าล์ว.ววว.วว.ว....ว.มีลูกศรถูกยิงเข้าใส่ราชินี อาราคเน่ แต่ก่อนที่จะเข้าถึงตัวนาง กลับถูกวัสดุแข็ง สีดำงาววับ ที่โผล่ออกมาจากด้านหลังของนางปัดตกไปซะก่อน  

      " ข้าให้โอกาสพวกเจ้าแล้วนะ แม่มดทั้งหลายฆ่ามันทั้งหมด ทำลายทุกสรรพสิ่ง ยึดบ่อน้ำมาให้ข้าให้ได้ " อาราคเน่กล่าวต่อแม่มดมืดทุกตน  

     การโจมตีถูกกระหน่ำลงมาไม่สิ้นสุด จนม่านพลังแสง เริ่มมีรอยร้าว เกิดขึ้น  

     " พวกเราจะต้านไม่ไหวแล้วนะ ท่านอัศวินคนเก่งมัวทำอะไรอยู่ " แทนย่ากล่าวต่อมีอา และเหล่าแม่มดที่ระดมพลังถ่ายทอดให้กับม่านแสงให้คงสภาพต่อการโจมตีอันหนักหน่วงขณะนี้
 
     บนยอดไม้ ห่างออกมาทางแนวหลังของทัพราชินีอาราคเน่

     ดูรันซึ่งพยายามสงบจิตใจและลบพลังงานวิญญาณของตัวเองออก เฝ้ารอจน แนวหลังของราชินีไม่มีแม่มดหรือสัตว์อสูร ตัวใดเฝ้าอยู่  เล็งธนู อักขระ ไปยังอาราคเน่ พร้อมค่อยๆๆบรรจุธาตุแสง ลงไปยังลูกศรอย่างเงียบๆ ก่อนจะง้างสุดแขน  

     " เตรียมยิง!!! "

     ทันใดนั้น หมาป่าดำตัวใหญ่ พุ่งขึ้นจากด้านล่างโดนกิ่งไม้ที่อัศวินหนุ่มอาศัยทรงตัวอยู่หักพร้อมกับ ร่วงหล่นลงสู่พื้น โครม ตุบ!!! อัศวินหนุ่มร่วงลงสู่พื้น
 
     " ท่านอัศวิน อย่าคิดว่าข้าจะลืมกลิ่นของท่านได้นะ " ซินเทียในร่างของหมาป่าสาว กล่าวพลางเดินไปรอบๆๆตัวชายหนุ่ม หาช่องโจมตี

     ชายหนุ่มรีบชักดาบสั้นข้างเอวออก พร้อมถ่ายเทพลังงานแสงเข้าสู่ดาบ จนดาบสั้นส่องสว่าง รอบๆๆดาบปรากฏออร่าแห่งแสงขึ้นเป็นคมดาบ กลายเป็นดาบยาว

ทั้งสองพุ่งเข้าใส่กันชายหนุ่มฟันจากบน ลงล่าง หมาป่าสาวพลิกตัวหลบออกด้านข้างก่อนพุ่งตะวัดเล็บเข้าสู่ชายโครงอัศวินหนุ่ม แก๊งงง.ง..ง แคว๊ก.ก.!!  เสียงสัมผัสโลหะ เกราะอ่อน ของอัศวินกระจุยไปตามแรงเล็บของหมาป่าสาว

     " เจ้าเร็วกว่าพี่สาวของเจ้านะ " ดูรันกล่าวต่อซินทีย
     " เหอะ ! อย่าเอาข้าไปเทียบกับพี่สาวของข้าเลย  นางแก่กว่าข้าตั้งหลายร้อยปี เป็นธรรมดาที่จะเชื่องช้า จึงเสร็จเจ้าโดยง่าย  ข้ายังสาว ยังสวย " หมาป่าสาวพูดพลางนำมือตนเองดันนมของตัวเองขึ้นแล้วปล่อยให้เด้งลงแสดงถึงความเต็งตึง ความสาวของตัวเอง
 
     " ถ้าเจ้ายอมกลับใจมาช่วยราชินี เจ้าอาจจะได้ของตอบแทนจนอิ่มเอมเลยก็ได้นะ " หมาป่าสาว พูดพลางขยับตัวช้าๆอย่าเซ็กซี่
     " เสน่ห์ของเจ้ามีมากนะ แต่คงใช้กับข้าไม่ได้ผลหรอก และข้าก็กำลังรีบ คงไม่มีเวลาเสวนากับเจ้าไปมากกว่านี้ละ รีบเข้ามาทำให้จบๆซะทีเถอะ ท่านหญิง " ดูรันกล่าวพลางแกว่งดาบไป-มาจนเกิดคลื่นแสงขึ้นรอบตัว
     " เสียมารายาทจริงเชียว ข้าอุตสาห์เสียเวลามาต้อนรับเจ้าด้วยตัวเอง แต่กลับจะรีบไปพบหญิงอื่นซะแล้ว " ซินเทียพูดพลาง กางมือออกรอบๆๆ หมาป่าเกิดจากมนต์ เกิดขึ้น นับ10 ตัว รอบตัวของนาง

    " ฆ่ามันซะ ลูกๆของข้า " สิ้นเสียงหมาป่านับ10 พุ่งเข้าใส่อัศวินหนุ่ม
    " เจ้าก็หน้าจะจำได้นะว่ามันไม่ได้ผล " ดูรันกางมืออกตั้งรับการจู่โจมของหมาป่า

      หมาป่าวิ่งเข้ามา สลายไปทีละตัวทีละตัว

     " ใช่ข้าจำได้ แต่เจ้าไม่น่าลืมนะว่าความเร็วของข้ามันเร็วแค่ไหน" เสียงซินเทียโผล่มาข้างหลังของดูรัน ก่อนที่อัศวินหนุ่มจะรู้ตัว ฟันอันแหลมคมของซินเทียก็กัดเข้าคอของอัศวินหนุ่ม พร้อมเลือดอุ่นๆๆที่ไหลทะลักออกมาเต็มปากของหมาป่าสาว
.................
...........
....
           ในถ้ำ เมื่อ 2 วันก่อนเปิดศึก

     มีอาเปลือยกาย นอนทับร่างของอัศวินหนุ่มไว้ นิ้วเขี่ยเล่นที่แผงอกอันกำยำของชายหนุ่ม

     " ท่านมีกายเป็นมนุษย์ธรรมดา ถึงท่านจะมีธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์แต่พลังของท่านพึ่งตื่นขึ้น ท่านใช้มนตราไม่เป็น ข้าเป็นห่วงว่าท่านจะพลาดพลั้ง และมีอันตรายเกิดขึ้น " มีอากล่าวอย่างเป็นห่วงชายหนุ่ม
     " ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง ข้าจะพยายามระมัดระวังตัวเองดีๆๆแล้วกันนะ " ดูรันกล่าวพลางประคองใบหน้ามีอาขึ้นมามองตา แสดงให้รับรู้ถึงความเป็นห่วงของนาง
     " แต่ถ้าท่านเป็นอะไรไป ข้าคงอยู่ไม่ได้ หน้าที่ที่ท่านอาสามันเสี่ยงอันตรายมาก ถ้าเกิดราชินีรู้ตัว หรือถ้าแผนไม่สำเร็จ " มีอากล่าวพลางกอดอัศวินหนุ่มแน่นขึ้น พร้อมทั้งมีน้ำตาเออ.. ออกมาจากเปลือตาที่เคลื่อนปิดเข้าหากัน
    " ข้าจะไม่เป็นไร ข้าจะไม่เป็นไร ข้าให้สัญญา " ดูรันกล่าว พลางกอดปลอบมีอา  
...
............
.................
     " ท่านให้สัญญาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นะ ท่านอัศวิน " หญิงสาวในชุดผ้าคลุม กล่าวต่อหน้าอัศวินหนุ่ม ในสถานที่เดิมๆๆที่คุ้นตา  มีเทียนปักอยู่หลายเล่ม
     " ข้าตายแล้วเหรอ " ดูรันกล่าวพลางมองไปยัง หญิงสาวในชุดผ้าคลุมที่กำลังเดินผ่านไปจุดเทียนเล่มใหม่ ก่อนจะนำเทียนที่ดับออกไปจากชั้น
     " ใช่ อีกแล้ว...  อีกแล้ว ข้าต้องตอบคำถามเดิมๆๆอีกกี่ครั้งกันน้อ " หญิงสาวในผ้าคลุมซึ้งบัดนี้หันมากลายเป็นหญิงท่าทางมีอายุ

     " แต่อย่างน้อยคราวนี้ก็ดีกว่าเก่าหน่อยนะที่เจ้ารู้ตัวว่าเจ้าเป็นใคร ฮ้าฮ่าฮา" หญิงสาวมีอายุเดินไปเก็บเทียนอีกเล่มที่ดับ ไปก่อนจะ นำอีกเล่มขึ้นมาจุดแทนที่

     " คราวนี้เทียนคงดับหลายเล่มแน่เลย " หญิงมีอายุกล่าว ก่อนจะหันไปทางดูรัน

     " ภารกิจของท่านคงไม่สำเร็จแล้วละ " หญิงมีอายุ พูดก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าของมีอา
..................
........
     ชายหนุ่มผวาตื่นขึ้นมาท่ามกลางอ้อมกอดของหญิงสาว ก่อนค่อยๆๆดันตัวมีอาออกจากร่างกายตัวเองอย่างช้าๆและแผ่วเบา แล้วแต่งตัวเพื่อเดินไปยังห้องโถง ภายในถ้ำ
 
     " ท่านนอนไม่หลับเหรอ " แม่มดชราถามเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา
     " ท่านก็เช่นกัน " ดูรันกล่าวตอบไปยังแม่มดชรา
     " ศึกครั้งนี้ เดิมพันมันสูงมาก เราแพ้ตั้งแต่ในประตูแล้ว แม่มดไม่กี่ 10 จะไปสู้ แม่มด เกือบ 30 ตนได้อย่างไร " หญิงชรากล่าวต่อชายหนุ่มด้วยสีหน้ากังวล

     " แผนของท่านเสี่ยงเกินไป เสี่ยงมาก!!! ท่านตัวคนเดียว จะออกไปนอกเขตกำบังหลบซ่อนตัว รอคอยราชินี แล้วลอบสังหาร ตอนราชินีอยู่คนเดียว แล้วถ้านางไม่อยู่คนเดียวละ " คำถามนี้จี้ไปยังใจของชายหนุ่ม ชายหนุ่มรู้ตัวดีว่าเป็นไปได้ยากที่ราชินี จะอยู่ตัวคนเดียว โดยไม่มีบริวารองครักษ์
 " ใช่ ราชินี ไม่มีทางที่จะอยู่คนเดียว ยังไง หัวย่อมต้องมีคนคอยเฝ้าอารักขา แต่....ชายหนุ่มพูดเหมือนคิดอะไรขึ้นได้ " ชายหนุ่มรีบกระชิบบอกแม่มดเฒ่า
......................
.........
             ..สนามรบ..

     ห่างออกไปจากพื้นที่สู้รบ กรงขนาดใหญ่ ซึ่งมีเหยื่อสังเวยเป็นเด็กสาว อยู่ 12 คนซึ่งมีลักษณะ สลึมสะลือเหมือนกับไร้สติ มีแม่มดคุ้มกันอยู่ 4 ตน
 
     " ต้นไม้แถวนี้มันใหญ่ ขนาดนี้เลยเหรอ" แม่มดตน 1 ถามอีกตนซึ้งอยู่เฝ้าด้านเดียวกัน

     " นั้นซิปกติ ต้นไม่มันไม่ใหญ่โตขนาดนี้นะ......เหวออโอ๊ย!!!! " แม่มดพูดยังไม่ทันจบก็โดนต้นไม้ใหญ่ทุบจมลงไปในดิน อีก3 ตนก็มีชะตากรรมไม่ต่างกันเท่าไหร่ บ้างถูกเถาวัลย์กระชากจนตัวขาด 2 ท่อน บ้างก็ถูกรัดคอจนตาย

     แม่มดเฒ่าและ ต้นไม้ที่เฝ้ารอบบ่อน้ำวิญญาณนั้นเอง ที่แอบมาแฝงตัวอยู่แนวหลังห่างไกลออกมา

     " รีบ ไปปล่อยพวกเด็กๆและพาไปให้ไกลจากที่นี่ " แม่มดเฒ่า ออกคำสั่งไปยังต้นไม้ ต้นไม้รีบปฏิบัติตามทันที พากันทำลายกรงแล้วอุ้มเด็กไป

.....................
.............
........
     " ท่านราชินี ข้ามีของกำนัล แด่ท่านราชินีของข้า " ซินเทียในร่างหมาป่า คาบอัศวินหนุ่มในสภาพร่อแร่ เข้ามาวางไว้แทบเท้าราชินี     " ฮ้าฮ่าฮา เจ้าทำได้ดีมาก ซินเทียของกำนัลชิ้นนี้จะทำให้ข้ามีพลังมากขึ้น ธาตุแสงบริสุทธิ์ในตัวของเทวทูติถ้าเป็นเทวทูติตามปกติ ข้าคงไม่สามารถนำมาใช้ได้ แต่นี่เป็นแค่ร่างอวตาร ข้าจะดูดกลืนพลังมันมาเป็นของข้า ฮาฮาฮาฮา "

     เสียงหัวเราะกึกก้องของราชินีดังไปทั้งป่า ขณะที่กำแพงแสงเริ่มแตกร้าวมากขึ้น
......
....
...............
     " เราคงต้านทานได้แค่นี้ ถึงเวลาทำตามที่แม่เฒ่าบอกได้แล้ว ทำลายบ่อน้ำวิญญาณซะ " มีอากล่าวต่อแทนย่า
     " เราจะไม่ยอมให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเรา จะต้องตกไปอยู่ในมือของคนชั่วแล้วใช้มันทำลายสิ่งที่เรารัก "

     มีอากล่าวต่อแม่มดขาวทุกคน ที่อยู่ที่นี่ แทนย่ารีบวิ่งไปในวิหารบ่อน้ำวิญญาณ แล้วทำการกดสลักที่เสาต้นหนึ่งก่อนจะเกิดอักขระเรืองแสงขึ้นบนเสาทุกตนก่อนที่แสงจะดับวูบไป  ทำให้เสาต่างๆเกิดการสั่นไหวแล้วถล่มลงมาทับบ่อน้ำวิญญาณ

     " ไม่............" เสียงกรีดร้องของราชินี ที่เห็นวิหารกำลังถล่มลงต่อหน้าต่อตา ขณะที่ม่านแสงกำลังร่วงลงมาราวกลับเศษกระจกที่แตกละเอียดจากการโจมตีของเหล่าแม่มด กับสัตว์อสูร
 
     " พวกเจ้าจะต้องชดใช้ ....." อาราคเน่ ใช้ขาสีดำที่โผล่มาจากกลางหลังกระชากดูรันขึ้นมาตะคอกใส่หน้า อย่างโกรธเกรี้ยว

     " ฆ่าพวกมันทิ้งทั้งหมด " ราชินีออกคำสั่งไปยังสมุน ทั้งหลาย

     เหล่าแม่มดขาว พากันโดนทั้งเวทย์ ทั้งการโจมตีของสัตว์อสูร อย่าเรียกว่าการรบเลย เรียกว่าสังหารหมู่จะดีกว่า... ศพเหล่าแม่มดขาวกระจัดกระจาย ไปทั่วปากถ้ำ  ...
...................
.....
..

           ภายในถ้ำลึก

     " เจ้าต้องรอดนะแทนย่า เจ้าคือตัวแทนที่เหลืออยู่ของเผ่าแม่มดขาวของเรา ใช้เวทย์ที่เจ้าถนัด พรางตัวและ หลบซ่อนให้มิดชิดที่สุด ข้าจะออกไปล่อมันเอง " มีอากล่าวกับแทนย่า ซึ่งขณะนี้กำลังร้องไห้อย่างหนัก
     " ไม่ เราจะตายไปด้วยกัน พวกเราไม่เหลือใครแล้ว อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว " แทนย่ากล่าวขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มทั้ง 2 ข้าง
     " ไม่ ...ฟังข้าสิแทนย่า เจ้าต้องรอด เจ้าจะต้องเป็นผู้เล่าขานการเสียสละของพวกเรา เจ้ามีหน้าที่เป็นตัวแทนที่เหลือรอดของพวกเรา นะแทนย่า " มีอากล่าวอย่างเอ็นดูในตัวสาวน้อย

     ถึงแม่พวกเธอเหล่าแม่มดขาวจะไปได้อยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แต่กระจายกันไปอยู่ทั่วป่า เพื่อดูแล ธรรมชาติของป่าแห่งนี้ และเฝ้าอารักษ์ บ่อน้ำแห่งวิญญาณ แต่ทุกคนก็สามารถติดต่อ และมีความรักใคร่กลมเกลียวดังครอบครัวใหญ่ มีอาจึงมองเห็นแทนย่าเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ
 
     " เจ้าต้องรอดให้ได้นะ แทนย่า " มีอาพูดพลางกอดแทนย่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่ง ออกไปเพื่อเบนความสนใจเหล่าแม่มดดำที่พากันเข้ามาในถ้ำ

       เสียงการต่อสู้ ค่อยๆๆห่างออกไป ห่างออกไป...

     ด้านนอกถ้ำ ราชินีเดินเข้ามาที่เศษซากปรักหักพังซึ่ง บริเวณนี้แต่ก่อนเป็นวิหารที่บ่อน้ำแห่งวิญญาณสถิตอยู่ แต่นะปัจจุบันกลายเป็นเศษซากหินกองโต ที่ไม่สามารถจับกระแสแห่งวิญญาณใดๆๆได้เลย สีหน้าของราชินีเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

     " ขอรายงานท่านราชินี กรงที่กักขังพวกเครื่องสังเวยถูกทำลาย คนที่เฝ้าอยู่ล้วนตายหมดสิ้น .." ควับ.บบ.บ...บ. ยังรายงานไม่ทันจบหัวของแม่มดที่กำลังพูดอยู่ก็หลุดออกจากตัวลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้น  
    " ทำไม ทำไม" ราชินีตะโกนอย่างโกรธแค้น  ขณะที่ขาสีดำมีเลือดสีแดงสดเคลือบความเงา ที่ออกมาจากกลางหลังของราชินีกำลังหดกลับไปที่เดิม.
..........
......
         ณ ห้องโถงในถ้ำ ของเหล่าแม่มดขาว ที่บัดนี้ข้าวของกระจัดกระจาย

     " เราจับตัวแม่มดขาวได้ 1 คนค่ะ ท่านราชินี " แม่มดคนนึงกำลังก้มหน้ารายงานอย่างเกรงกลัวต่อบุคคลตรงหน้า
     " พามันเข้ามา " อาราคเน่กล่าวต่อแม่มดมืดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนพยายามสะกดอารมณ์โกรธอย่างเต็มที่
     โครม!!! แม่มดขาว มีอาถูกแม่มดมืดจับมัดไว้ผลักลงตรงหน้าราชินี ในสภาพที่มีรอยแผลทั้งตัว

     " ท่านดูรัน ท่านเป็นไงบ้าง " มีอาตะโกนถามเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มอยู่ที่พื้นตรงไปขาของราชินี
     " เหอะเหอะ..ฮาฮาฮา เป็นห่วงกันจริงนะ พวกเจ้าเป็นอะไรกันน้อ " ราชินีกล่าวต่อมีอา ด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
     " ไม่...พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นแค่สหายศึก....." มีอากล่าวตอบราชินีอย่างไม่เกรงกลัว
     "เหรอ........." ราชินี ตอบก่อนที่จะเอาขากดลงบนแผลที่กลางหลังอัศวินหนุ่ม
     " อ๊ากก.กก.ก.....ก......"
     " ไม่ ท่านดูรัน ท่านดูรัน " มีอาเรียกดูรันอย่างห่วงใย
     " 5555 ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้าเป็นสหายศึกกัน.. ข้าเชื่อแล้ว.. งั้นเจ้าตงจะไม่ว่าอะไรถ้าข้าจะทำเช่นนี้ " อาราคเน่กล่าวพลาง กางขา ทั้ง 8 ข้างออกมาจากกลางหลัง  ขา 2 ข้างจับแขนทั้ง 2 ของดูรันขึ้นมาในระดับเดียวกับหน้าของราชินี
     " เจ้าจะทำอะไรเขา " มีอาตะโกนถามราชินีอาราคเน่ด้วยความเป็นห่วงดูรัน
     " เปล่าวว.วว.ว..ว.ข้า..ก็แค่จะช่วยผ่อนคลายให้อัศวินเท่านั้นเอง 555 " อาราคเน่กล่าวพลางโอบกอดไปยังชายหนุ่มซึ่งขณะนี้ ไร้ซึ้งเรี่ยวแรงตอบโต้จากพิษแมงมุมของราชินี

     ราชินีบรรจงจุมพิตลงบนปากของดูรัน อย่างดูดดื่ม จนมีเลือดไหลซึมออกจากปากของทั้ง 2 คน

     " เลือดของท่านอัศวินช่างหวานหอมเหลือเกิน " อาราคเน่พูดกับดูรันแต่สายตามองไปทางมีอา

     " เจ้าคงไม่ว่าอะไรนะ เพราะพวกเจ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน " อาราคเน่กล่าวพลางซุกไซร้ไปยังร่างของชายหนุ่ม

     " กลิ่นกายก็หอม" ราชินีพูดพลางแลบลิ้นอันยาวออกมาเลียกายของชายหนุ่ม ก่อนจะค่อยๆๆ ยกตัวชายหนุ่มสูงขึ้น ขาอีกข้างตวัดกางเกงของอัศวินหนุ่มหลุดลงไปกองที่พื้น

     " อุ้ย!!!... มีของดีซะด้วยนะเนี้ย " อาราคเน่มองเห็นอาวุธของชายหนุ่มแล้วตาเป็นประกาย ก่อนจะค่อยๆ นำปากเข้าไปดูด เอ็นของชายหนุ่ม
     " อืมม..ม..." ดูรันเผลอครางออกมาทั้งที่ยังขยับร่างกายไม่ได้ เพราะพิษแมงมุม

     ราชินี ประคองท่อนเอ็นขึ้นก็จะนำลิ้นเลียไปยังปลายหัวบานของชายหนุ่ม ก่อนจะอมเข้าไปจนมิดด้าม
 
    " อืมมมม.. ถึงคอหอยข้าเลยนะเนี้ย " ถึงร่างกายของดูรันจะขยับเขยื้อนไม่ได้เพราะพิษอัมพาตของราชินีแม่มุม แต่ความรู้สึกของดูรันนั้นยังมีครบถ้วนดีทุกประการ

    ดูรันพยายามฝืนไม่คล้อยตามไปกับการปลุกอารมณ์ของอาราคเน่ แต่ดูเหมือนไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก จากการจู่โจมอันหนักหน่วงอึก... จ๊วบบ.บ..บ..บ็วบบ.บ..บ เสียงจากการใช้ปากของราชินีในการ ดูดเข้า และ คายออกของราชินี จนดูรันเกือบจะเสร็จ

     " อะ..อะ ช้าก่อนท่านอัศวิน จะรีบไปไหน จะทิ้งข้าไว้แบบนี้ได้อย่างไร " อาราคเน่ กล่าวต่ออัศวินหนุ่ม พร้อมทั้งเช็ดน้ำลายมุมปาก แล้วค่อยบรรจงวางร่างกายของอัศวินหนุ่มลงบนพื้น

     ก่อนที่จะขึ้นไปนั้งคล่อมบนตัวของอัศวินหนุ่ม พลางปดเปลื้องเสื้อผ้าลงเผยให้เห็นปทุมถันที่กำลังเต่งตึง ชูชันขึ้นเป็นเม็ดบัว มือของนางลูบไล้ไปบนตัวเอง ดันนมตัวเองขึ้น พร้อมทั้งซู้ดปากด้วย ความเสียว

    " ท่านทำให้ข้ามีอารมณ์นะ ท่านอัศวิน ท่านต้องรับผิดชอบ " อาราคเน่กล่าวต่อร่างกายที่ไม่ขยับเขยื้อนของชายหนุ่ม แต่ท่อนเอ็นของชายหนุ่มกลับตั้งลำขึ้น อย่างแข็งขัน

    " 55 ถึงจิตใจเจ้าปฏิเสธ แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยอมทำตามนะ " อาราคเน่กล่าวพลางเลื่อนตัวลงไปลูบท่อนเอ็นอันเขื่องของชายหนุ่มเล่น พลางส่งสายตาไปทางมีอา  แล้วก็อมส่วนหัวของท่อนเอ็นเข้าไปในปาก ขณะที่ยังมองไปทางมีอาอยู่
    " อ้า หัวบานดีจริงๆๆ ถ้าใส่เจ้านี่ลงไปร่องของข้าจะหฤหรรษ์ ขนาดไหนกันน๊า " อาราคเน่กล่าวอย่างมีความสุข พลางมองเห็นสายตาอันเจ็บแค้นของมีอา ขณะที่อมท่อนเอ็นลงไปจนมิดด้าม

     " อ๊า ...จุกในคอข้าเลยนะเนี้ย หายใจแทบไม่ออก "  

      อาราคแน่ กล่าวพลางดันตัวขึ้นไปนั่งยองๆก่อนจะค่อยแหวกแคมของตัวเองลงมาเพื่อให้ท่อนเอ็นอันเขิ่องของดูรันค่อยๆเสียบเข้าไปในร่องสาวของตัวเองอย่างช้าๆๆ  ซ้วบบ .....  

     " อ๊างง..ง...ซีดด..ด ใหญ่ดีเหลือเกิน คับแน่นไปหมดแล้ว " อาราคเน่พูดอย่างเสียวแน่น ในช่องท้อง ก่อนจะค่อยขยับขึ้น-ลง

     แคมของราชินีสาวลู่เข้าออกตามท่อนเอ็นของชายหนุ่ม  เร็วขึ้นๆ เร็วขึ้น ตับ ตับ.. ตับ..ต๊าปๆๆ.ๆ. เสียงโคนขาของทั้ง 2 กระทบกัน เป็นจังหวะ พร้อมสียงหวีดร้องของหญิงสาวเป็นระยะๆ  ตับ.. ตับ ตับบ.บ.. ตับบ จังหวะถูกเร่งเร็วขึ้นเร็วขึ้นๆๆๆ

     " โอ้ววว.ว...ว...อ๊างง.ง...ง......อ้า.. ซ..ซ..ซี้ดด.ด..ด." ก่อนที่ราชินี จะเกร็งตัว กระตุก หงึกๆและฟุ่บลงบนอกของชายหนุ่ม
 
     " อ๊า ...เสียวหีดีจัง ข้าตัดสินใจแล้วจะเก็บเจ้าไว้เป็นของเล่นของข้าดีกว่า " อาราคเน่กล่าวพลางดันตัวขึ้นอย่างช้า ท่อนเอ็นของดูรันหลุดออกจากร่องเสียวของราชินีดัง พล๊อกกก !!!!.  เผยให้เห็นรูกลวงที่หีของราชินี

     สักพักน้ำสีขาวขุ่นเริ่มไหลลลออกมา ย้อยไปที่ขาของราชินี  ราชินี มองไปทางมีอา ที่มีแต่สายตาเจ็บแค้นอยู่ พลางใช้ขาแมงมุมหิ้วตัวดูรันขึ้น พลางค่อยๆๆเดินอย่างเฉิดฉายเข้ามาหามีอาทั้งๆๆที่เปลือยอยู่

     " เป็นอะไรเหรอสาวน้อย " อาราคเน่ถามไปยังมีอาด้วยท่าทางยั่วอารมณ์
    
     มีอาไม่ตอบ เพียงแต่จ้องมองไปทางราชินีเท่านั้น

     " ข้าถามว่าเจ้าเป็นอะไร " ราชินีตะคอกใส่มีอาด้วยสีหน้าเจ็บแค้น
 
     " ข้าตั้งหากที่ต้องเป็นฝ่ายแค้นเจ้า เจ้าทำลายโอกาสการอัญเชิญนายใหญ่ของข้า ทำลายบ่อน้ำแห่งวิญญาณ ขโมยเหยื่อสังเวย อีก ดังนั้น ข้าจะต้องให้เจ้าเจ็บปวดและสูญเสียยิ่งกว่าข้า " ราชินีพูดขณะที่จ้องไปในดวงตาของมีอา  มีอารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างลักษณะเป็นเส้นใยบางๆมาพันรอบแขนรอบขาของมีอา ทำให้มีอาควบคุมตนเองไม่ได้

     " นำมันเข้ามา " อาราคเน่สั่งลูกสมุนให้นำตัวเด็กสาวเข้ามา
     " แทนย่า!!! " มีอาอุทานออกมา แทนย่าในสภาพที่เคลื่อนไหวไร้จิตใจ เดินตามแม่มดมืดเข้ามา แล้วเดินไปหยุดหน้ามีอา
     " ข้าจะให้เจ้าชดใช้เรื่องบ่อแห่งวิญญาณ " อาราคเน่กล่าวกับมีอาพลางส่งมีดสั้นมาให้กับมือมีอา ซึ่งเธอไม่สามารถต่อต้านหรือเคลื่อนไหวตามความคิดของเธอได้ เธอรับมีดสั้นมาไว้ในมือ
     " ไม่ ...เจ้าจะทำอะไร ไม่....! " มีอาพยายามฝืนไม่ทำตามคำสั่ง แทนย่าในสภาพเหม่อลอย ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้ามีอา

     มีอาจับมีดสั้นในมือขึ้นอย่างมั่นคง ทั้งๆที่ปากก็พยายามเรียกแทนย่า สลับไป-มากับร้องห้ามตัวเอง ..แต่สุดท้ายมีดค่อยๆๆแทงลงบนอกของแทนย่า ก่อนทะลุเข้าสู่หัวใจ พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่พ่นออกมา มีอาฟูมฟายแต่ไม่สามารถหยุดมือตนเองได้ ดูรันได้แต่มองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเจ็บปวดโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้

   ตูม!มม.ม...ม!! เสียงสะเทือนไปทั้งถ้ำ

    " เกิดอะไรขึ้น!!! " อาราคเน่ตะโกนถามบรรดาแม่มดมืด

     ซินเทียรีบวิ่งเข้ามารายงาน
 
" ก้อนหินยักษ์เพค่ะ ลอยมาจากทางไหนไม่ทราบแต่มัน โจมตีสัตว์อสูรของเราจนเสียหาย บรรดาสัตว์แตกกระเจิงไปหมดแล้ว"แม่มดมืดรีบรายงานราชินี
..........
....
     ข้างนอก  ต้นไม้อารักษ์ของบ่อน้ำใช้ความมืดของกลางคืนในการพรางตัว พร้อมทั้งโจมตีระยะไกลด้วยก้อนหิน ในพื้นดินใส่บรรดา กลุ่มแม่มดมืด แม่มดขาวชราช่วยร่ายมนต์สร้างหมอกมืด พรางไปทั่วบริเวณเพื่อปิดบังสายตาของเหล่าแม่มดมืดไว้
 
ราชินีพร้อมทั้งบรรดาเหล่าแม่มดออกมาถึงหน้าปากถ้ำ เห็นแต่ซากสัตว์ และร่างยักษ์ของสัตว์อสูรถูกก้อนหินยักษ์ทับก็โมโห สั่งบรรดาแม่มดมืดกระจายกันควานหาตัว

     " มีอา..เจ้าเป็นอะไรไหม " เสียงที่คุ้นเคยเรียกสติให้มีอากลับมาจากความโศกเศร้าที่ได้สังหารแทนย่ากับมือตนเอง
     " แม่เฒ่า...." มีอาเห็นหญิงชราที่เป็นทั้งอาจารย์ และคนที่เลี้ยงดูก็โผเข้ากอด สะอื้นร้องไห้
     " เราต้องรีบไปกันแล้ว ข้าแอบเข้ามาโดยไม่ให้พวกมันจับได้ ข้าไม่รู้ว่าต้นไม้อารักษ์จะสามารถถ่วงเวลาได้นานแค่ไหน " หญิงชรากล่าวพลางพยายามดึงตัวมีอาให้ลุกขึ้น
     " แต่แทนย่า ...." มีอากล่าวพลางสะอื้น
     " มันสายไปแล้ว สำหรับเด็กน้อย เราต้องรีบไปแล้วมีอา " หญิงชราเร่งแม่มดสาวให้เร็วขึ้น
     " แล้วท่านอัศวินละ " มีอากล่าวขึ้นเมื่อเห็นดูรันนอนเปลือยที่พื้นไม่สามารถขยับได้
     " คนของเขาจะมาช่วยเขาเอง หลังจากที่ข้าพาพวกเด็กๆๆไปส่งที่หมู่บ้าน ข้าได้เจอกองกำลังอัศวินเป็นกองทัพ ข้าได้บอกแก่พวกเขาว่า เด็กเหล่านี้ท่านอัศวินได้เป็นคนช่วยและให้ข้าพาหนีมา โดยเขาจะถ่วงเวลาให้ และเขาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน ส่วนตัวข้าหลังจากได้บอกเสร็จก็รีบเร่งมาเพื่อพาเจ้าหนีก่อนที่กองทัพจะมาถึง " หญิงชราอธิบายแก่มีอา

     " เราต้องรีบแล้ว " หญิงชรากระชากดึงตัวมีอาหนีออกไปยังทางออก พลางร่ายมนต์พรางตัวไปด้วย
.................
....
............
                                                             กองทัพอัศวิน    
                      
     " ท่านบิชอฟ ทางข้างหน้านี้ก็จะถึงรังของพวกแม่มดตามที่แม่เฒ่าคนนั้นบอกแล้ว " นายกองสวมเกราะสีเงินขี่ม้าวิ่งมารายงานรถม้าของบิชอฟ
     " เตรียมจัดทัพ เราต้องช่วยคนของเราให้ได้ ในนามของพระเจ้าโปรดคุ้มครองบุตรของพระองค์ทุกคนด้วย " บิชอฟกล่าวต่อนายกองอัศวิน 
 
     อัศวินนับร้อย บนหลังม้า กองพลธนูอีกเกือบ 70 นาย รวมทั้งทหารราบอีก เกือบ 500 จัดทัพเดินหน้ากระดานไปยังทิศทางที่นายกองออกคำสั่ง

หน่วยสอดแนมรีบกลับมารายงานว่าข้างหน้าพบกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง น่าจะเป็นพวกแม่มดที่ได้รับรายงานมา เพราะแต่ละคนมีลักษณะที่ดูเหมือนไม่ใช่มนุษย์

     " ใช้ธนูไฟ " นายกองบอกแก่ทัพธนู ทหารนักแม่นธนูเริ่มจุดคบเพลิงขึ้น
..........
..................
......
     " ท่านราชินี ข้าเห็นทางทิศนั้นมีการจุดไฟขึ้น " ซินเทียชี้ให้ราชินีเห็น
     " อยู่ทางนั้นเองเหรอ แม่มดทั้งหมดไปจัดการ " อาราคเน่สั่งการไปยังแม่มดทั้งหมด

     ทัพแม่มด อสูรกายพากันวิ่งเข้าไปทางทิศที่มีแสงไฟ ก่อนจะเหมือนแมงเม่า บรรดาธนูไฟถูกปล่อยพุงเข้าสู่ร่างของบรรดาแม่มด ทั้งหลาย

     " นั้นมันพวกมนุษย์ " ซินเทียบอกแก่ราชินี[/post]
    
[post]     " ประจัญบานนน.น..น.!!!!.!..!"  นายกองสั่งเมื่อเห็นบรรดาอสูรกายวิ่งเข้ามา นับ 10 ตน

     ทั้งๆที่มีธนูไฟปักอยู่ แล้วก็บรรดา สัตว์ป่า อีกนับสิบ เกิดการต่อสู้ชุลมุนขึ้น บรรดาแม่มดแม้จะมีพลังที่มากกว่า แต่ด้วยกำลังของมนุษย์ที่มากกว่ามาก จึ

[nonnon]

เสียดายแทนย่าอ่ะ ยังสาวอยู่ ไม่น่าเลย

ขอบคุณครับ

[scalet]

แทนย่ากุ ไม่น่าเลย แงๆๆๆๆ

[ppherbalife]

เทนย่าไม่น่าตายเลย