ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

เกิดจากใคร ตอนที่ 14 COPY  ท่านชุ่ม

เริ่มโดย zaaaar65, ตุลาคม 24, 2015, 02:22:43 ก่อนเที่ยง

หัวข้อก่อนหน้า - หัวข้อถัดไป

0 สมาชิก และ 1 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

zaaaar65

เกิดจากใคร ตอน 14

รัชย์โน้มกายเกร็งสะท้านใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างเสียวซ่านสุดแรงแก้มก้นของเขาขมิบเกร็งจนเป็นสันโปน พวงกระโปกหดตึงเคล้นเมือกขาวข้นคลั่กพุ่งทะยานวิ่งผ่านปลายควยบานใหญ่ที่ผลุบจมอยู่กลางซอกแคมของกลีบหีพรรวณวดีจนแคมเนื้อสองข้างของเธอกระตุกยวบๆไปตามแรงอัดของน้ำเชื้ออันร้อนผ่าว...ด้วยช่องทางที่ยังไม่โดนสอดใส่อย่างเต็มที่ทำให้โพรงหีชั้นในยังคงปิดกั้นสนิดแน่น...น้ำเชื้อข้นเหนียวของชายหนุ่มเลยกระเด้งย้อนกลับไปบนหัวควยของเขาแล้วกระเด็นอาบขึ้นไปยังลำควยอวบใหญ่ไหลเปรอะไปทั้งร่องก้นและพรูหีอันอวบอูมของพรรณวดี ลามเลอะไปบนบิกินนี่ตัวน้อยที่ยังปกปิดไว้บางช่วงบางตอน...

ชายหนุ่มยันร่างตัวเองคล่อมร่างงามของพรรณวดี ไว้อีกระยะหนึ่งเพื่อผ่อนคลายความกระสันต์อันแสนซ่านที่ระเบิดออกมาอย่างมากมายจนฉ่ำชื่นไปทั่วหว่างขาและปรีก้นกลมขาวของหญิงสาว...และเมื่อทุกอย่างคลี่คลาย...หนุ่มรัชย์รีบยันตัวขึ้น...ความรู้สึกและสำนึกเริ่มกลับคืน...เขารีบลนลานขึ้นส่ายสายตาไปรอบห้องเมื่อเห็นกระดาษเท็ดชู่ที่มีอยู่ประจำภายในห้องพัก...หนุ่มรัชย์รีบกุลีกุจอใช้มันซับทำความสะอาดกับซอกซอนและสัดส่วนความเป็นสาวของพรรณวดี อย่างลนลาน...จนทุกอย่างดูจะกลับคืนสู่สภาพเดิมในความคิดของเขา

"ไอ้เหี้ยเอ้ย...ทำไมกูแมร่ง...เลวอย่างงี้ว่ะ"

รัชย์เอ่ยรำพันกับตัวเองเมื่อเดินกลับไปยังห้องพักอย่างเงียบๆ...ประสาทกายและจิตใจของเขาสับสนฟุ้ง ซ่านวนเวียนกับสิ่งที่เพิ่งผ่านไปอย่างสับสน...ทำไม ทำไม ทำไม...ๆ...ๆ...ๆ...ๆ...ๆ...ๆ...ๆ เกิดขึ้นวนรอบไปทั่วความคิดและความรู้สึก

"ไม่น่าเลยกู...ไม่น่าเข้าไปเลย...เฮ้อ..."
"ไอ้กันต์...กูขอโทดมึงด้วยจริงๆ...กูไม่รู้ว่าทำไม...สัตว์เอ้ย...ไอ้เหี้ยรัชย์...โอ้ยยยยย..."

ชายหนุ่ม...ทุบกำปั้นตัวเองอย่างรุนแรงใส่ผนังห้องน้ำ เมื่อความคิดของเขายิ่งฟุ้งซ่าน...ไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า...เขายืนนิ่งไม่ไหวติงท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวอันรุนแรงอย่างสำนึกผิดและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป...เขาจะมองหน้าเพื่อนรักของเขายังไง...นานเท่าไหร่ที่เขายืนสงบนิ่งกลางสายน้ำจากฝักบัวอันรุนแรงและอุ่นร้อนก็ไม่อาจบอกได้...เพราะชายหนุ่มยังเฝ้าวนเวียนครุ่นคิดกับสิ่งที่เขากระทำต่อแฟนสาวของเพื่อนรักอย่างกันต์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เช่นนั้น

"โชคดี...ที่เรายังไม่ได้ทำไปมากกว่านี้...ไม่งั้น...เฮ้อ...ไอ้ห่ารัชย์...มึงนะมึง..."

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกคลายความตึงเครียดลงเมื่อแน่ใจว่าเขาล่วงเกินแฟนสาวของกันต์ไปเพียงเศษเสี้ยวของทั้งหมด...เขารู้ดีว่าแม้มันจะไม่ถูกต้อง...แต่มันก็ยังดีกว่าที่เขาล่วงเกินเข้าไปในความเป็นสาวของพรรวดีไปจนหมดความเป็นชายของเขา...หนุ่มรัชย์ใช้สายน้ำอันรุนแรงและอุ่นร้อนที่กระทบกระทั่งร่างกายกำยำของเขาเป็นเครื่องผ่อนคลายความตึงเครียดลง...เขาพยายามตั้งสติให้เยือกเย็นเพื่อจะได้คิดหาทางแก้ไขต่อสิ่งที่เกิดขึ้น...แล้วชายหนุ่มก้าวออกจากห้องน้ำส่วนตัวในห้องพักเมื่อสายน้ำและความอุ่นร้อนกำลังดี ได้นวดเฟ้นร่างกายที่เหนื่อยอ่อนและผ่อนคลายประสาทอันตึงแน่นของเขาได้ในระดับที่ดีขึ้น...

รัชย์...ก้าวออกจากห้องมือคว้าโทรศัพท์มือถือ...เดินอย่างเงียบเฉียบผ่านหน้าห้องพรรณวดี ...เขาหยุดนิ่งสักครู่แล้วทอดถอนใจเบาๆคิดสำนึกถึงสิ่งที่เพิ่งกระทำลงไป...เขาไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปเพื่อทำอย่างนั้นกับเธอเลย...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...ทุกสิ่งเหมือนโดนกำหนดไว้ให้เขาต้องทำอย่างนั้น...ขาต้องพลาดไปกับนักศึกษาสาวคู่ประจำ...ทั้งๆที่เขาเตรียมตัวเตรียมแรงอดกลั้นพลังรักไว้อย่างเนิ่นนานเพื่อการนี้...และเมื่อพลาดสิ่งที่หวังอย่างไม่คาดการณ์...เขาก็ต้องขับรถมาถึงบ้านพักด้วยตัวคนเดียว...

เมื่อมาถึง...บ้านทั้งบ้านก็ดูเงียบ...ภรรยาก็ไม่อยู่...เพื่อนรักก็ไม่อยู่ ปล่อยแฟนสาวที่เขารู้จักจักเธอได้ไม่ดีพอ...เพราะไม่ค่อยได้เจอเธอและเพื่อนรักของเขาก็รู้จักเธอได้ไม่นานไว้เพียงลำพัง...แถมเธอยังเป็นหญิงสาววัยเจริญพันธ์เต็มตัวสวยสดงดงาม...การที่เขาสนิทกับกันต์จนล่วงรู้ความสัมพันธ์ของกันต์กับแฟนแต่ละคนเป็นอย่างดี ทัศนคติของเขากับแฟนกันคนก่อนๆของกันต์ที่ยังตราตรึงจดจำอยู่เสมอ...

แล้วการที่พรรณวดี มานอนนิ่งไม่รู้สึกตัวในชุดว่ายน้ำที่แทบจะเปิดเผยสัดส่วนของเธอหมดทุกส่วนภายในห้องพักที่เหมือนกับปรับแต่งสีสรรและความสว่างของแสงไฟและเรือนร่างแบบนั้น...เขา...เขาแค่อยากสัมผัส...ขอสัมผัสเพียงเล้กน้อย...แต่...แต่ทำไม...ยิ่งลูบไล้...ยิ่งบีบคลึง...ม...มัน...รัชย์คิดไปก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง...

เขาเดินลงมาชั้นล่างโดยที่ไม่เปิดไฟสักดวงด้วยความเคยชิน...และก็ด้วยความเคยชินอีกเช่นกันที่เขาสามารถคว้าขวดเหล้าขึ้นมารินใส่แก้วได้โดยง่ายพร้อมกับกดโทรศัพท์หาภรรยาสาว...เพื่อที่เขาอยากให้เธอเป็นเพื่อนมากที่สุดในเวลานี้ทั้งๆที่ที่ผ่านมาเขาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย...ไม่เคยสักนิดเลย...มาอย่างเนิ่นนาน

"อยู่ไหนกัน...ทำไมไม่รับสายนะปริน"

ระหว่างกดสายโทรหาภรรยา...ด้วยความเคยเชินและความต้องการที่จะระงับอารมณ์สำนึกผิด...รัชย์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่าไปพร้อมกับรอการกดรับสายของภรรยาโดยไม่รู้ตัว...เหล้านอกชั้นดีไหลผ่านลำคอของหนุ่มรัชย์จิ๊บแล้วจิ๊บเล่า...จนสำนึกแห่งความดีและสติที่เคยมีอยู่ก็สร่างซาลงไปเรื่อยๆสวนทางกับฤทธิ์ของมารร้ายแห่งอารมณ์ที่เพิ่มสูงขึ้นๆๆ...นานเท่านานจนสายโทรศัพท์หลุดไป...จากความคิดที่ต้องการภรรยามาเป็นเพื่อนก้เริ่มแปรเปลี่ยนไปตามฤทธิ์ร้ายของเหล้านอกราคาสูง

"ก็เป็นซะอย่างนี้ทุกที...พอมีเรื่องสำคัญ...ก็หายตลอด"

ชายหนุ่มรำพึงค์ในความคิดขณะที่ยังยกแก้วเหล้าขึ้นจิ๊บเรื่อยๆ...แต่ระดับและปริมาณกลับเพิ่มขึ้นๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว...ยิ่งคิดก็ยิ่งลึก...ภาพความหลังครั้งเก่าผุดขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด...เรื่องเก่าเมื่อวันวานไหลกลับเข้ามาให้เข้านึกคิดย้อนไปขึ้นอีกครั้ง

รัชย์ในวัยหนุ่ม...ผู้ผ่านจากโรงเรียนชายล้วน...ฐานะร่ำรวย...เด็กหนุ่มสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันมีชื่อพร้อมกับดีกรีนักกีฬา...เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั้งในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกับเขาและต่างสถาบัน......ความจริงๆใจและเอื้ออาทรต่อมิตรสหายนั้นแน่นแฟ้นและมากมาย...เขากับกันต์รู้จักกันและสนิทสนมกันในช่วงนี้...ต่างคนก็ต่างจริงใจเป็นมิตรแท้หรืออาจจะบอกได้ว่าเพื่อนตายก็ว่าได้...ไปไหนไปกันลุยไหนลุยกันยามที่เมากันจนปลิ้น...ทั้งสองหนุ่มแตกต่างกันที่ฐานะเท่านั้น...

กันต์ไม่ใช่ยากจน...แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยจนใช้จ่ายเงินได้มากเท่ารัชย์ ซึ่งรัชย์เองก็รู้ดี...แต่เขาก็ไม่เคยมองกันต์ในทางร้าย...กลับนึกรักเพื่อนหนุ่มของเขามากไปอีก เพราะกันต์ไม่เคยอวดแสดงในสิ่งที่เขาไม่มี...ถ้ามีเขาก็จะไป...ถ้าไม่มีเขาก็บอกไม่มีและพยายามหาทางหนีรัชย์จากการสังสรรค์ จนรัชย์เองนั่นแหละที่ต้องไปคอยไล่ตามหาเพื่อนรักให้ไปกับเขาทุกครั้ง...เพราะด้วยความเป็นหนุ่มจากโรงเรียนชายล้วน...บ่อยครั้งที่เวลาไปงานสังสรรค์ รัชย์มักลืมตัวเมามายจนขาดสติมีเรื่องมีราวชกต่อยอุตลุต...แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้างการเขาตลอดก็คือ...กันต์...นั่นเอง...กันต์แสดงตัวให้เห็นอย่างจริงใจ...ว่าเขาไม่ได้ต้องการเกาะเกี่ยวกับรัชย์เพราะฐานะ...เมื่อมีโอกาส...กันต์จะหางานทำพิเศษเพียงเพื่อว่า...

"เฮ้ย...ไอ้รัชย์...วันนี้กูรวยไปแด๊กเหล้ากัน..."
"มึงไปเอาเงินมาจากไหนว่ะไอ้กันต์ หรือ แม่มึงถูกหวย"
"โถ่ถ้าแม่กูยอมเล่นหวย...กูว่ากูลงทุนไปขโมยเงินค่าหวยแม่กูมาเลี้ยงมึงยังดีกว่าอีก...นี้ก็ไปช่วยอาจารย์เขาเก็บแบบสอบถามมาโว้ย...ไป...แด็กเหล้าเคล้าเสียงเพลง...แต่ห้ามแดกเกิน 2,000 เด็ดขาด...ฮ่าๆๆๆ"
"ดีงั้นเอาแบบหรูๆๆแต่งบไม่เกิน 2,000...กูว่าแดกแม่โขง แต่ดูดมาร์โบโร่ดีกว่า หรูโคตร...เอิ๊กๆๆๆ"

เมื่อปรินดา เข้ามาในชีวิตของเขา...สิ่งที่เพื่อนรักอย่างกันต์รู้ก็คือ การยกนิ้วหัวแม่โป้งขึ้นให้พร้อมกับรอยยิ้มอย่างจริงๆใจ...

"เฮ้ย...เข้าหอคืนนี้กูฝากเมิงด้วยซิว้าไอ้รัชย์"
"อ้าว...ไอ้เหี้ยกันต์...กูไม่รับฝากโว้ย...ทีมึง...มึงยังไม่ยอมให้กูฝากเลยไอ้เวร"

รัชย์รักปรินดา จนหมดใจ...เขาไม่ได้ปิดบังสิ่งที่เป็นตัวเขาแก่เธอ...แต่เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่อาจจะแสดงออกมาไม่หมด...เช่นการสังสรรค์กับเพื่อน...การสูบบุหรี่...หรือแม้แต่การแอบไปอาบอบนวดหรือค๊อกเทลเล้าจ์...หลังแต่งงานด้วยภาระการงานที่มีการเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่คนทำงาน...การรับรองแขก ...หรือแม้แต่เพื่อนเก่าสมัยเรียนในโรงเรียนชายล้วนทำให้รัชย์ยากที่จะปฎิเสธ...มันทำให้ปรินดา เริ่มมีอคติต่อเขา...เพราะ...

"รัชย์...ทำไมรัชย์กลับดึกบ่อยๆละ...ปรินเห็นรัชย์ไปงานเลี้ยงบ่อยมากเลยนะ..."
"ทำไงได้ละปริน...ก็มันเกี่ยวกับงานทั้งนั้นเลย..."

รัชย์ไม่ได้โกหกเธอ...70 กว่าเปร์เซ็นต์เป็นเรื่องงานจริงๆๆ อีก 30 เป็นเรื่องของเพื่อนร่วมงาน เพื่อนฝูงโรงเรียนเก่า และเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเช่น...กันต์

"ปรินไม่เห็นว่ารัชย์ต้องทำถึงขนาดนี้เลยนะ"
"อ้าวปริน...ถ้าไม่ทำรัชย์ก็ไม่โตซิปริน...แทนที่ปรินจะเห็นความดีที่รัชย์ทุ่มเทแบบนี้...ไหงปรินพูดอย่างนี่หละ"
"เราก็ไม่ได้จนนะรัชย์...ปรินว่ารัชย์ทำพอประมาณก็น่าจะพอ"

เหตุการณ์ที่ไม่เข้าใจกันอันเป็นพื้นฐานของมนุษย์ชายและหญิงเป็นไปทุกวีวันก่อความเมินหมางระหว่างคนทั่งคู่ในควาไม่เข้าใจกันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ปรินดา หญิงสาวผู้เพรียบพร้อม...เธอไม่เคยยากลำบาก...เมื่อแต่งงานหวังเพียงความสุขของครอบครัว...ไม่จำเป็นที่สามีของเธอต้องใหญ่โตมีชื่อเสียง...เพราะเงินทองเธอมีมากมายเหลือเกิน

รัชย์...ชายหนุ่มผู้มีฐานะ...ไม่ทำงานด้วยพื้นฐานจากทางบ้านเขาก็อยู่สบายโดยง่ายดาย...แต่เขาไม่ใช่ลูกคนรวยหยิบโหย่ง...เขามีความ...มุ่งมั่นสู้อนาคตและการยอมรับจากสังคม...เขาต้องการประสบผลสำเร็จ...เพื่อให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักได้ภูมิใจในตัวเขา...ต้องยอมรับกันจากใจจริงว่า...สังคมโลก...โดย เฉพาะสังคมไทยในปัจจัน...การถูกพิจารณาคัดเลือกคัดสรร...หรือได้รับความไว้วางใจไม่ได้มากจากควาเก่งในการงานอย่างเดียว...มันมีอีกสิ่งหนึ่งที่ตัด สินความก้าวหน้าของชีวิต...นั้นคือสังคม...และความสนิทสนมจากการสังสรรค์...ไม่ว่าระหว่างผู้บังคับบัญชา...เพื่อนร่วมงาน...หรือคู่ค้าธุรกิจ...รัชย์เข้าใจในสิ่งนี้

เขาไม่เคยปฎิเสธการเชื้อเชิญหรือรับเลี้ยงแก่บุคคลที่เขาทราบดีว่ามีผลต่องานของเขา...ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการ...ทหาร...หรือตำรวจ...ลูกหลานนักการ เมือง หรือ นักการเมืองเอง...รวมไปถึงเพื่อนฝูงของเขาที่กระจายตัวออกไปเจริญในหน้าที่การงานต่างๆเพราะมันคือ Connection ที่ทุกๆใช้พูดถึงกันบ่อย...หลายๆครั้งรัชย์เองก็เบื่อหน่ายไม่อยากไป...แต่ก็จำใจเมื่อครุ่นคิดแล้วว่ามันจำเป็น...แต่อะไรก็ตามก็ไม่สามารถลดทอนความุ่งมั่นของเขาให้ท้อถอยได้เลยยกเว้น...ปรินดา

"ปรินง่วงค่ะรัชย์ จะตีสองแล้วนะ...เหม็นเหล้าด้วย"
"โถ่ปริน...เราไม่ได้จุ๊กจิกกันนานแล้วน้า...ป...ปริน...ปริน...เฮ้อหลับไปซะและ"

นี่คือสิ่งที่เกิดบ่อยครั้งและทุกครั้งปรินดา ก็ยังไม่ได้หลับแต่ด้วยความโกรธที่เธอมีเป็นทุนสะสมด้วยเพราะมุมมองที่แตกต่างกับเขา...ทั้งๆที่ใจเธอเองก็ปรารถนาเสียเหลือเกิน

"ปริน...พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ...รัชย์หาเวลาได้แล้ว"
"ปรินไปไม่ได้ค่ะ...นัดคุณพ่อคุณแม่ไว้แล้ว..."
"โถ่ปริน...เลื่อนไม่ได้เหรอ..."
"รัชย์ค่ะ...ปรินถามรัชย์กี่ครั้งแล้วค่ะรัชย์...ปรินรอรัชย์รอๆๆ จนเลื่อนคุณพ่อคุณแม่มาจะ 6 เดือนและนะ" นี่ก็อีกตัวอย่างหนึ่ง...หรือไม่ก็...
"โอ้ย...ร...รัชย์...ปรินเจ็บ...โอ้ยยยย...พ...พอ..."

ปรินดา ร้องครวยด้วยความเจ็บปวดเมื่อรัชย์กระแทกกระทั้นร่างของเธออย่างรุนแรงด้วยเพลิงราคะที่มันอัดแน่นเพียงแค่เขาเริ่มได้สอดใส่ลำควยอวบใหญ่ยาวเป็นลำ...ผ่านร่องรักของเธอเมื่อเขาและเธอมีโอกาสได้พรอดรักกัน...ซึ่งก็นานแสนนานจะมีสักครั้ง แต่ก็นั้นแหละจะให้เขาทำยังไงละในเมื่อหากเขาพลิกร่างงามของภรรยาให้ควบคุมท่วงท่า...ทุกจังหวะที่เธอเคลื่อนกายมันดูติดๆขัด...เก้ๆกัง...และมันก็เนิ่นนานเสียเหลือเกินจนอารมณ์ใคร่จางหายกลาย เป็นความเฉยเมย...ไม่ใช่เพราะปรินดา ที่ไม่ต้องการ...แต่มันก็เพราะเธอถูกอบรมเลี้ยงดูอย่างกุลสตรีในสังคมสูง...แม้จิตใจต้องการเร่าร้อนสักเพียงใดแต่ท่วงท่าทุกๆอย่างต้องซ่อนงำเก็บลึกไว้...มันช่างแปลกเสียจริงหนอมนุษย์เรา...ถ้ารัชย์และปรินดา ไม่ได้ร่ำรวย...

ถ้ารัชย์และปรินดา เข้าใจเปิดใจพูดแก่กัน...ถ้ารัชย์และปรินดา จะสลัดทิ้งอีโก้ของตัวเองเอ่ยกล่าวความต้องการให้แก่กัน...มันคงจะไม่...ทุกๆสิ่งถูกสะสม...ทั้งเขาและเธอ...ทั้งเขาและเธอต่างกดดัน...จนกระทั่งรัชย์เริ่มห่างหายและพบเห็นกับสังคมที่แปลกไปของเด็กสาวที่กำลังโต...วัฒนธรรมตะวันตก...สิ่งฟุ้งเฟื้อ...ที่โหมกระหน่ำเข้ามาในช่วงเวลาที่คนทั้งคู่ร้าวสัมพันธ์...เงินเท่านั้นที่เด็กสาวหลายคนต้องการ...บทรักอันเร้าร้อนและความต้อง การที่ขาดหาย และการปรนนิบัติอันอ่อนหวานน้ำเสียงออดอ้อน...จากภรรยาคือสิ่งที่รัชย์ต้องการ...

และมันก็เลยเถิดจนกระทั่งเขาและเธอ...อยู่ในสภาพเช่นนี้...รัชย์มีทางออก...แต่ปรินดา ยังหาทางนั้นอยู่จนกระทั้งวันนี้...วันที่ปรินดา กำลังค้นหาทาง ออกให้ตัวเอง...มันก็เหมือนเธอเป็นคนที่เปิดช่องทางแห่งความมืด...ให้กับสามีของเธอได้เลือกเดินเข้าไปอย่างที่คนทั้งคู่ไม่รู้ตัว...

หนุ่มรัชย์จิบสุรานอกชั้นดีเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้...เขารอเสียงตอบรับจากโทรศัพท์ของภรรยาจนมึนงง...แม้ปลายทางจะรู้สึกว่าเพิ่งผ่านไปเพียงแค่ชั่วนาที...แต่สำหรับผู้รอ...มันเนิ่นนานผ่านไปนับชั่วโมง...

รัชย์...เดินขึ้นกลับไปด้านบนอย่างไม่รู้ตัว...สองขาก้าวย่างอย่างช้า...มือนึงถือโทรศัพท์...อีกมือนึงคว้าขวดเหล้าขึ้นไปอย่างไม่ตั้งใจ...ถ้ามีคนถามว่าทำไมเข้ามาหยุดนิ่งอยู่หน้าห้องของพรรณวดี อีกไม่ยอมเดินกลับไปยังห้องพักในตอนนี้...เขาก็คงตอบไม่ได้...เพราะฤทิธิ์เหล้ามันครอบคลุมพาสิตของเขาในสับสน...ยิ่งภรรยาไม่รับสาย...ขณะที่จิตใจกำลังใฝ่หาความถูกต้อง...แถมภาพความหลังเก่าๆที่เขาน้อยใจภรรยาอยู่ไม่จากกลับปรากฎย้ำเติมใส่ควาหมางเมิน...และสุดท้ายเป็นภาพเงาของร่างงามพรรณวดี ที่เขาได้ชื่มชมและระบายความอัดอั้นไปอย่างไม่ตั้งใจก็ผุดปรากฎให้เห็นอย่างเด่นชัด

รัชย์เดินเข้ามายังเตียงนอนตัวเดิมที่พรรวดียังคงหลับไหลในท่าทางที่เหมือนก่อน...หญิงสาวผู้มีเรือนร่างงามขาวผ่องแทบจะเปลือยเปล่า ยังคงสงบนิ่งไม่ไหวติง...ไม่เปลี่ยนแปลง...ชายหนุ่มนั่งลงบนพื้นห้องข้างขอบเตียง...วางขวดเหล้าลงอย่างแผ่วเบา...ใบหน้าของเขาห่างจากแผ่นหลังขาวสร้างเนียนละเมียดอันแทบจะเปลือยโล่งเพียงแค่คืบ...สายตาของหนุ่มรัชย์ค่อยๆกวาดโลมเลียแผ่นหลังเนียนสวยของพรรณวดี อย่างช้าๆทุกกระเบียดนิ้วไม่วางเว้น...ไล่ลงไปทางเอวกิ่วแล้วเลยไปตามลอนโค้งของสะโพกผายที่มีเพียงสายบิกินนี่คาดผ่านขอบเอวไว้บางๆ...

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อมองปรีก้นกลมสวยอวบตึงของหญิงสาวที่เบียดตัวอัดแน่นเลยขอบขาของเนื้อผ้าของบิกินนี้ตัวน้อยจนแน่นเปรี๊ยะ...ยิ่งเห็นบั้นท้ายผายอวบแน่นของเธอบนท่อนขาข้างที่ยังก่ายกอดหมอนข้างอยู่นั้น รัดตึงเป็นก้อนเนื้อกลมแน่นอวดโชว์ผิวเนื้อแก้มก้นขาวผ่องเนียนละเมียดอย่างแจ่มชัด...เลือดในการที่เคยสงบนิ่งก็เริ่มเดือดขึ้นๆ

"ฮัลโหล...ปรินเหรอ..."

รัชย์กดโทรสัพท์หมุนหาภรรยาอีกครั้งภายหลังจากที่จรดจ้องปรีก้นกลมแน่นของพรรณวดี ได้สักระยะหนึ่งด้วยร่างกายอันร้อนรุ่ม...แต่มันก็เหมือนเรื่องตลกร้าย...หากก่อนหน้านี้ปรินดา จะรีบรับโทรศัพท์ หรือ โทรกลับหาเขาทันทีที่เธอรู้ว่าคนที่ทำสายหลุดไปนั้นคือสามีเธอ

การโทรหาปรินดา ของรัชย์ครั้งนี้ไม่ใช่ต้องการรู้ว่าเธออยู่ไหนและจะกลับเมื่อไหร่...แต่เขาอยากรู้แค่ว่าเธอจะกลับหรือยัง...และเขามีเวลาอีกนานแค่ไหนที่จะได้ชื่นชมเรือนร่างวัยสาวเต็มที่ของพรรณวดี แบบนี้...ทุกจังหวะการสนทนากับภรรยาสาว...รัชย์ไม่ได้ตั้งใจฟังเรื่องอื่นๆเลย...เขาอยากรู้เพียงแค่เขามีเวลาอีกนานไหมที่เธอและเพื่อนรักของเขาจะกลับที่พัก...

ชายหนุ่มฆ่าเวลาในระหว่างการรอคำตอบที่เขาไม่ได้ถามแต่จะคาดเดาเอาจากการสนทนาโดยการเอื้อมมือบรรจงแนบฝ่ามืออันสากหนากับปรีก้นอวบกลมของพรรณวดี ที่โค้งผายโด่งงอน...หนั่นเนื้อขาวผ่องสะอาดตากลมกลึงนุ่มแน่นด้วยวัยสาวสะพรั่งเต็มตัว...

ชายหนุ่มสัมผัสมือลูบไล้ผิวเนื้อกลมแน่นเนียนกระชับตึงตัวจากบั้นท้ายสาวผายงอนของพรรณวดี อย่างหลงไหลลืมตัวโดยที่หญิงสาวยังคงสงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่เช่นเดิม หนั่นเนื้อนุ่มเนียนแข็งกระชับตึงมือจากปรีก้นอวบกลมขาวผ่องของพรรณวดี ที่ฝ่ามือสากของรัชย์ลูบไล้ไปมาอย่างเผลอไผล เร่งเร้าอารมณ์หนุ่มของเขาให้พล่งพล่านขึ้นจนลืมสังเกตุเสียงครางกระเส่าของภรรยาตัวเองที่เผลอหลุดลอดออกมาบางครั้งบางคราวยามที่เพื่อนรักของเขากำลังโยกคลึงหนอกเนื้อบดอัดใส่โคกสวาทของเธอกลางหว่างขาที่กำลังโก่งเอวแอ่นก้นให้เพื่อนรักหมุนคว้านท่อนเนื้อส่ายเสียดไปทั่วโพรงสวาท...

สิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้ก็คือคำพูดของกันต์ที่ระบุว่าหลังจากนี้อีก 1 ชั่วโมง ทั้งภรรยาและกันต์ถึงจะกลับมา...โอ้ว...มันเพียงพอเสียเหลือเกินกำลังอารมณ์และความรู้สึกในตอนนี้ของเขา...

รัชย์วางโทรศัพท์เครื่องนั้นลงอย่างแผ่วเบา...เขายันร่างขึ้นไปนั่งที่ขอบเตียงของพรรณวดี อีกครั้ง...แม้พื้นเตียงจะไหวยวบกว่าครั้งที่แล้ว แต่มันก็ยังไม่ทำให้พรรณวดี รู้สึกตัวอยู่เช่นเดิม ชายหนุ่มยิ่งได้ใจมากขึ้น

"คงเมามากซินะน้องมินต์ ..."

รัชย์รำพึงออกมาเหมือนยินดีที่เห็นร่างงามอันเกือบจะเปลือเปล่าของพรรณวดี ไม่ไหวติงแบบนั้นด้วยฤทธิ์เหล้า...ชายหนุ่มหยุดนิ่งชั่วครู่เหมือนคิดอะไรบางอย่างแล้วพลันเขาก็กลับลงไปยังข้างเตียงอีกหนแต่คราวนี้เขาคว้าขวดเหล้าที่ถือขึ้นมาด้วยแล้ว ตรงไปยังสวิสไฟหรี่มันลงจนมืดพอตามที่เขาต้อง การจากนั้นชายหนุ่มก็กลับลงไปนั่งข้างลำตัวของพรรณวดี อีกครั้ง

แม้ภายในห้องแสงไฟจะมืดมิดลง...แต่ก็ยังเพียงพอที่รัชย์จะเห็นร่างงามของพรรณวดี ขาวผ่องเนียนแน่นอยู่ไม่สร่างซาเช่นเดิม...ชายหนุ่มผู้โดนตอกย้ำจากจิตใต้สำนึกกับชีวิตความไม่เข้าใจกันระหว่างเขาและภรรยาสาวคลุกเคล้ากับรสสุราชันนำอันเลิศหรูจน มีอาหารคาวเลิศรสนอนรออยู่ตรงหน้า เดินส่ายอาดๆร่างกายกำยำมียังคงมีเพียงแต่ผ้าเช็ดตัวๆเดิมพันกายหลังจากออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังร่างงามของพรรณวดี อย่างไม่สำเนียกเลยว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปข้าง แม้ว่ามันจะไม่ได้มาจิตใจและมโนสำนึกของเขาโดยตรงทั้งหมด แต่มันก็ทำให้อนาคตข้างหน้ามี เรื่องราวต่างๆอันมากมายก็จะยิ่ง หยุ่งเหยิงต่อไปจนหนทางแก้ไขอาจหาได้ไม่เจอ...

"น้องมินต์...น้องมินต์ครับ"

ชายหนุ่มจับฝ่ามือขุย่มลงไปยังหัวไหล่กลมสวยของพรรณวดี เข่าร่างของเธอสุดแรงร้องเรียกชื่อเธอหมายจะให้ได้สิต

"มิ้น...น้องมิ้นครับ...ตื่นๆ...ตื่นก่อน...เร็วครับ"
"ม่าย...อาว...มิ้นจานอน..."
"เดี๋ยวๆๆ...ลุกมาคุยกับพี่ก่อน...ม... มิ้นต์ ครับ..."

รัชย์พยายามรั้งร่างอขงพรรณวดี ให้แอ่นขึ้นมาอยู่ในท่าครึ่งนั่งครึ่งนอน แต่หญิงสาวก็ไม่มีสติพอที่จะทำอย่างที่เขาต้องการ มือไม้เธอพยายามกวัดแกว่งให้วงแขนของเขาที่จับเขาท่อนแขนเธอให้หงายหลังขึ้น...แต่แรงสาวของเธอหรือจะสู้แรงฉุดรั้งของชายหนุ่มด้าย ร่างงามของพรรณวดี ก็โดนเขาฉุดขึ้นมาครึ่งนั่งครึ่งนอนแต่ก็ยังโงนๆเงนอยู่ด้วยควาเมามาย ขณะที่...รัชย์ตอนร่างเขานั่งอยู่บนเตียงแนบกับลำตัวของพรรณวดี ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของเขา...

ชายหนุ่มเห็นร่างงามของเธอเหยียหลังขึ้นมานั่งได้ก็รีบใช้วงแขนท่อนซ้ายข้างเดียวกับที่แนบลำตัวเพรียวสวยของเธอโอบประคองร่างพรรณวดี เอาไว้ไม่ให้หงายหลังกลับลงไปยังพื้นเตียง ฝ่ามือซ้ายของรัชย์โอบผ่านแผ่นหัลงเนียนนุ่มของพรรณวดี อย่างรวดเร็วจนไปกระชับเข้ากับรอบเอวกิ่วข้างลำตัวซ้ายของพรรณวดี ...เพียงแค่สัมผัสแผ่นหลังและเนียนเนื้อของกิ่วเอว...รัชย์ก็ถึงกับแน่นไปทั่วทั้งตัว...ท่อนควยลำโตที่ขยายตัวไว้น้อยไก่อนหน้าถึงกับผงาดลำตั้งโด่ดันผ้าเช็ตัวโป่งบวมขึ้นตั้งตรง

"นี่...น้องมิ้น...มิ้นจ๋า...เมามาก...แล้วนะเรา"
"ม่ายเมา..."

หญิงสาวตอบอย่างยานครางด้วยฤทธิ์สุดตัว...ใบหน้าของเธอก้มลงต่ำไปยังพื้นเตียงดวงตาหลับแน่นเสียงตอบของเธอมันออกมาจากสัญชาติญาณที่โดนเขาปลุกกระตุ้นฉุดกระชากร่างของเธอให้ลุกขึ้นนั่ง

"เมาซิ เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว..."
"ม่ายเมา... มิ้นต์ บอกว่าม่ายมาวว...เอ๊ะ...พูดม่ายรุเรื่อง"
"ก็เห็นอยู่นี่ไงว่า...ม่ายมาวววเอี๊ก...เอ่อม่ายๆๆๆๆมาว"
"ไม่เมาจริงเหรอ...แล้วกันต์ไปไหน... มิ้นต์ รู้ไม้"
"ม่ายยยรู้ๆๆๆๆ...บอกว่าจานอนนน..."
"เอ้าๆๆเมาก็นอนซะ...เมาก็ไม่ยอมรับ"

ได้ผล...พรรณวดี หญิงสาวที่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว...คำพูดที่เสียดแทงท้าทายเข้ากลางจุดดำใต้สำนึกในยามที่สติสตังของเธอหมดสิ้นไม่มีเหลือของรัชย์แบบนี้...เพียงสิ้นคำของชายหนุ่ม...ร่างงามของพรรณวดี ก็ถลึงพรวดนั้งตัวตรงด้วยแรงของเธอเองแล้วเธอก็ทำเอารัชย์ถึงกับขนลุกซุ่ไปทั่วร่างอย่างไม่คาดคิด...พรรณวดี ซุกใบหน้าเขาซอกของของเขาจนกลิ่นกายอันหอมหวนของเธอลอยเขาจมูกเขาอย่างจนเล่นเอาท่อนลำแท่งควยของเขาถึงกับกระตุกเกร็งอย่างไม่คาดฝัน

"บอก...ว่าม่ายมาวววววววววงายยยยยยยย..."
"ถ้าไม่เมาก็กินต่อซิเอ้า..."

เพียงแค่ชายหนุ่มนำปากขวดเหล้ามาจ่อที่ใบหน้า...พรรณวดี ก็หันควับกลับมา...หญิงสาวอ้าปากรับกับจังหวะที่เข้ายื่นปากขวดจ่อใส่ริมฝีปากบางสวยของเธอแล้วดื่มมันลงคอไปอย่างไม่รู้ตัว...เอื๊อกๆๆๆ พรรณวดี ดื่มสุราชั้นเลิสเข้าไปเป็นอึกยาว...เมื่อเธอกลืนมันลงไป...ความร้อนครั้งใหม่ที่ไหลวาบผ่านลำคอเพรียวสวยก็ลงไปปะทะกับฤทธิ์ร้ายเดิมที่ยังมีอยู่เต็มแน่นจนถึงกับอ้าปากหวอร้อง...อ้าหหหหห์ เสียงลากยาวเพื่อระบายความร้อนรุ่มที่ฝั่งแน่นภายในร่างงามของเธอ

"เอ้า...อีกนิ๊ดนึงครับ...น้องมินต์ ..."

พรรณวดี แทบจะหมดสิตกลับไปอีกครั้งอยู่แล้วแม้เธอจะฝืนปิดปากไม่ทำตามที่เขาบอกแต่เมื่อสติเธออันน้อยนิดแปลควาหมายคำพูดของเขาเป็นการเอ่ยท้าทาย หญิงสาวก็ฝืนกลั้นใจอ้าปากดื่มสุราขวดนั้นลงไปอีกๆๆๆๆๆๆ จนเต็มปาก แล้วก็รีบกลืนมันลงไปในลำคอของเธออีกครั้ง...และครั้งนี้ทำให้สติและสำนึกของเธอถึงกับลอยเคว้งลอยระริ่วๆไร้ทิศทางอย่างง่ายดาย รัชย์เห็นร่างงามไร้เรี่ยวแรงของพรรณวดี แบบนั้น...เขาก็รีบกระดกสุราส่วนที่เหลือขวดนั้นลงคอตามไปด้วยอย่างตั้งใจ...เหล้าร้ายไหลผ่านลำคอของเขาเอื๊อกๆๆ...ลงสู่กระเพาะอย่างเต็มที่...

ชายหนุ่มสบัดหน้าอย่างแรง วูบๆๆๆ...ดั่งให้มันรวบรวมอารมณ์ภายในกายทั้งหมดให้มารวมอยู่ในจุดๆเดียวกัน...แล้วเขาก็เอื้อมมือส่งส่วนที่เหลือของมันไปตั้งไว้บนหัวเตียงนอน