🧡 XONLY 🧡

ep.14

"เห้ย!..."

ฉัตรชัยผงะหงายหลังอย่างเสียหลักโดยมีร่างบอบบางแต่เนื้อเนียนแน่นเต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งนูนของหวานโถมทับ
ทาบ จึงพยายามเบี่ยงตัวออก แต่ดูเหมือนว่าหวานน้องสะใภ้จะไม่ยอมง่ายๆ เธอยิ่งกอดรัดร่างสามีกำมะลอของเธอแนบ
แน่น เพราะความดีใจ ความรัก หน้าซุกอยู่ตรงแผงอกกว้าง เธอสูดดมกลิ่นกายของสามีเธอ แม้จะประหลาดใจว่ากลิ่นกาย
มันไม่เหมือนเดิม มันหอมกรุ่นอย่างประหลาด หาใช่กลิ่นยาสูบที่สามีเคยสูบมาหลายสิบปี จนกลิ่นมันฝังเข้าเนื้อ เข้าเสื้อ
ผ้า จนปะปนออกมาตามเหงื่อไคลที่ไหลออกมา

"หวานอย่า...ปล่อยพี่ก่อน..."

แม้ฉัตรชัยจะพยายามผลักร่างของหวานออก พร้อมเบี่ยงกายหนีด้วยรู้สึกถึงแรงกดตรงหว่างขาตนเองที่แนบประกบประทะ
กับโหนกเนินอัดแน่นของน้องสะใภ้ แต่พอดิ้นหนีไม่รอดจำต้องร้องบอกด้วยเสียงเข้ม หวังให้เธอหยุด หวานถึงกับชะงักเมื่อ
ได้ยินเสียงเข้มของสามีห้ามเช่นนี้ น้ำตาที่เพิ่งดีใจตื้นตันใจอยู่เมื่อครู่ กลายเป็นน้ำตาที่คลอออกมาด้วยความน้อยใจเสียแทน

"พี่...ไม่รักหวานแล้วหรอจ๊ะ.." หวานพูดเสียงแผ่วเบาปนเสียงสะอื้น ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ปล่อยให้ฉัตรชัยรีบขยับลุกตาม

"ไม่ใช่อย่างนั้น....พี่ยังรักหวานอยุ่...เอ่อ..จ๊ะ..."

ฉัตรชัยก้มหน้าตอบอุ๊บอิ๊บ แล้วลุกขึ้นยืนหมายใจจะเดินเลี่ยงออกไปจากสถานการณ์ที่ช่างหวาดเสียว แต่หวานกลับถลา
มากอดแผ่นหลังสามีตนเองแน่น ลางสังหรณ์ของผู้หญิงบอกกับเธอว่า สามีเธอเปลี่ยนไป แต่เธอกลับคิดว่าที่เขาเปลี่ยน
ไปแบบนี้ คงแอบมีผู้หญิงคนใหม่ตอนที่ไปทำงานอย่างแน่นอน ผุ้หญิงคนนั้นอาจจะสวย อาจจะสาวสด จนสามารถมัดใจ
มัดกายของสามีเธอให้ปฎิเสธความรักที่เธอนำเสนอขึ้นมาก่อน นึกไปนึกมาน้ำตาก็ยิ่งไหล ตัดพ้อสามีกำมะลอเบาๆ

"หวานไม่เคยห้ามพี่สักครั้ง ถ้าพี่จะมีกิ๊ก แล้วคราวนี้ทำไมพี่ถึงทำกับหวานแบบนี้จ๊ะ...พี่ไม่รักหวานแล้วหรอจ๊ะ...ผุ้หญิงคน
ใหม่ของพี่ คงสาว คงสวยสดกว่าหวานใช่มั๊ย พี่ถึงทำท่าทางรังเกียจหวานขนาดนี้ ฮือๆๆๆๆๆๆ" หวานพูดด้วยความน้อยใจ
กับทีท่าที่เปลี่ยนไปของสามี เหมือนกับว่าขณะนี้เขาไม่ต้องการตัวเธอเสียแล้ว

ฉัตรชัยยืนนิ่งปล่อยให้หวานกอดด้านหลังไว้แน่น สมองหมุนติ้วพยายามคิดหาทางออก ไม่อยากให้น้องสะใภ้คิดเช่นนั้น
เพราะเกรงว่าจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่ พอถึงเวลาสลับตัวกับน้องชายตามเดิม แล้วจะมีผลกระทบกับครอบครัวของน้อง แต่
ครั้นจะยอมตามใจให้เธอกอดๆจูบๆ เขาก็เป็นผู้ชายมีเลือดมีเนื้อ หาใช่พระอิฐพระปูนแต่อย่างใด เกรงว่ามันจะเกิดเรื่อง
ไม่ดี ตามที่มารดาได้เคยเตือนเอาไว้ก่อนที่จะมาที่นี่

"หวานอย่าเข้าใจพี่ผิด....ใจเย็นๆ หยุดร้องไห้ซะคนดีของพี่...พี่รักหวานคนเดียว พี่มาเหนื่อยๆนะจ๊ะ ไม่มีผู้หญิงคนใหม่ที่
ไหนหรอก"

ฉัตรหันหันกลับมากอดร่างหวานเบาๆ เอามือลูบหัวอย่างปลอบประโลมอบอุ่นอ่อนหวาน จนหวานหยุดร้องไห้ แม้จะแปลก
ใจกับกิริยาที่แสบอบอุ่นของสามีก็ตาม เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับสามีก็แลเห็นว่าเขาพูดออกมาจากใจจริงๆ มิได้เสแสร้ง
หวานจึงยิ้มออกมาทั้งๆที่ดวงตาแสนสวยยังคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บแก้มสามีเบาๆ แล้วหน้าแดง
ด้วยความเขิลอาย เมือสบสายตาแสนอบอุ่นของเขา จากนั้นก็ชวนกันออกไปกู้ปลาที่เธอวางเบ็ดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

หลังจากได้ปลาช่อนขนาดไม่ใหญ่นักมาสองตัว หวานก็บอกกับสามีว่าวันนี้จะแกงคั่วปลาช่อนใส่หัวปลีให้ทานตอนเย็น
พร้อมกับวานให้สามีไปหาเครื่องปรุง ส่วนนางจะขอดเกร็ดปลารอจากนั้นก็เดินแยกจากไปด้วยความสุข พอคล้อยหลัง
ฉัตรชัยถึงกับเกาหัวแกรกๆ ด้วยตนเองไม่รู้สักนิดว่าเครื่องปรุงของแกงคั่วปลาช่อนนั้นมันมีอะไรบ้าง พอนึกขึ้นได้ว่าคงต้อง
โทรไปถามมารดา จึงควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแต่หาไม่พบ คิดว่าอาจอยุ่ในกระเป๋าหนีบจึงเดินกลับมาที่
เรือนไทย แต่หาเท่าใดก็หาไม่เจอ จนหวานต้องถามว่าหาอะไรอยู่

"หาโทรศัพท์น่ะจ๊ะ...ไม่รุ้พี่ไปลืมไว้ตรงไหน...พี่ขอยืมของหวานใช้หน่อยสิจ๊ะ..."

คำพูดของสามีถึงกับทำให้หวานงุนงง ในชีวิตของเธอเคยมีโทรศัพท์มือถือใช้เสียเมื่อไหร่ ทำไมสามีเธอถึงมาถามเช่นนี้
หรือว่าเขาจะลืมไป หวานสังเกตุดูหลายครั้งแล้วว่าตั้งแต่สามีกลับมาเมื่อตอนเที่ยงๆบ่ายๆ ดูเหมือนเขาจะแปลกไปกว่า
สามีคนเดิมของเธอเหมือนดั่งเป็นคนละคน แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกในเมื่อร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่บนเรือนขณะนี้ หน้าตามัน
คือสามีของเธออย่างชัดเจน

"พี่...หวานเคยมีโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ...พี่นี่แปลกจัง..." ฉัตรชัยได้ยินหวานตอบมาเช่นนั้นก็อยากจะเขกกระโหลก
ตนเองแรงๆ ที่พลาดไปอีกครั้ง ดีแต่ว่าหวานไม่ได้ติดใจซักถาม

"เอ่อ...จริงสิ..พี่ก็ลืมไป...ไม่เป็นไรจ๊ะ...เอ่อ...ว่าแต่หวานน่ะจะให้พี่หาเครื่องปรุงแกง บอกพี่หน่อยสิจ๊ะว่าจะเอาอะไรบ้าง
พักนี้พี่เบลอๆเดี๋ยวหามาให้ไม่ครบ เมียคนสวยของพี่จะบ่นผัวอีกฮาๆๆๆๆๆๆ" ฉัตรชัยพูดจบก็ทำลูกอ้อนตรงเข้าไปกอด
เอวหวานด้านหลัง จุ๊บเบาๆที่เรือนผมดำขลับยาวเหยียดตรงไปจนถึงกลางหลังของเธอ

"ไม่เป็นไรจ๊ะ...พี่นั่งเฉยๆก็ได้ เดี๋ยวหวานลงไปหาที่สวนครัวหลังบ้านเอง..."

หวานพูดตอบยิ้มๆรู้สึกอิ่มเอมใจกับทีท่าออดอ้อนของสามี ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ขณะที่กำลังขุดข่าเธอก็อดคิดไม่ได้
ว่าผู้หญิงคนไหนก็ตามที่สามีเธอไปพบตอนที่ไปทำงานพิเศษ น่าจะมีส่วนทำให้สามีของเธอน่ารักกว่าแต่ก่อนมากมาย ถ้า
ได้รู้เธออยากจะขอบใจเธอคนนั้นจริงๆ ส่วนฉัตรชัยก็ดูเหมือนจะหายใจคล่องขึ้น แล้วรู้ว่าถ้าถึงสถานการณ์คับขัน เขา
เพียงออดอ้อนพูดเอาใจน้องสะใภ้คนนี้ เขาก็จะรอดมาได้ไม่โดนจับผิดแน่นอน
...........................................................................

[post]ย้อนกลับไปที่กรุงเทพ หลังจากชัดชายขับรถกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นมารดานั่งรออยู่ในห้องรับแขก เขาเพียงทักทายสองสาม
คำก็อตัวขึ้นไปพักผ่อน โดยอ้างว่าขับรถกลับมายังเพลียอยุ่ หาได้สนใจกับความรุ้สึกของมารดาที่นั่งรอเพื่อพูดคุย และใกล้
ชิดให้หายคิดถึงหลังจากที่จากกันไปกว่าสามสิบปี

หลังจากที่ชัดชายกลับเข้ามายังห้องนอนของฉัตรชับแฝดผู้พี่ ก้ตรงเข้ารื้อค้นลิ้นชัก เหมือนกำลังหาสิ่งใดบางอย่าง จน
กระทั่งพบกระดาษแผ่นหนึ่งขนาดเอสี่ มีข้อความเป็นตัวพิมพ์ดีดมากมายจบท้ายด้วยลายเซ็นต์ของฉัตรชัยผู้เป็นพี่ สิ่งที่
ชัดชายค้นหานั้นหาใช่กระดาษแผ่นนั้นแม้สักนิด สิ่งที่เขาต้องการนั่นคือลายเซ็นต์ของพี่ชายต่างหาก

หลังจากได้มาแล้ว ชัดชายก็ใช้เวลาหัดเซ็นต์เลียนแบบลายเซ็นต์ของฉัตรชัย ตั้งแต่บ่ายแก่จนพรบค่ำจึงสำเร็จ เขาเซ็นต์ชื่อ
ได้เหมือนลายเซ็นต์ของฉัตรชัยทุกประการ จากนั้นชัดชายก็หัวเราะลั่นห้องด้วยความดีใจ แต่ใบหน้าของเขานั้นกลับแฝงแวว
น่ากลัวมาก ถ้าบังเอิญมีใครมาพบเห็นเข้า
................................................................................

ย้อนกลับมาที่บ้านในชนบทอีกครั้ง หลังจากสองผัวเมียกินอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อย ก้นั่งคุยกันตามประสาผัวเมียไปเรื่อย
เปื่อย ส่วนใหญ่หวานก็จะถามถึงงานที่เขาหลอกว่าไปทำมา ฉัตรชัยจึงจำเป็นต้องแต่งเรื่องบอกให้หวานรู้ แล้วสิ่งหนึ่งที่
ฉัตรชัยรู้ก็คือบ้านของน้องชายไม่มีทีวีดูแม้แต่เครื่องเล็กๆสักเครื่องเดียว ฉัตรชัยตั้งใจไว้ว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปที่ตัวอำเภอเพื่อ
หาซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เอาไว้ติดต่อกับมารดา แล้วอาจหาทีวีเครื่องเล็กๆเอามาให้หวานกับตนเองดูข่าวสารแก้เหงาสัก
เครื่อง แม้ว่าขณะนี้เงินสดของตนจะเหลือเพียงสองหมื่น เพราะให้หวานไปแล้วหนึ่งหมื่น แต่ฉัตรชัยก็ยังคงมีสร้อยทองที่
คล้องติดตัวประจำอยู่อีกห้าบาท เพิ่งจะถอดออกจากคอตอนที่มาถึงบ้านน้องชายเมื่อตอนเที่ยงนี้เอง

"พี่..ไปอาบน้ำกันเถอะ..จะได้เข้านอน..."

ep.15

คำพูดปรกติแสนจะธรรมดาของหวานถึงกับทำให้ฉัตรชัยสะดุ้ง จะนอนกันแล้วหรอ แล้วตอนนอนถ้าหวานเธอต้องการเซ็กส์
ฉัตรชัยจะทำประการใด ฉัตรชัยคิดด้วยความกลัดกลุ้มจนหวานต้องร้องเตือนให้ไปเป็นเพื่อนอาบน้ำกับเธออีกครั้ง

"หวานไปคนเดียวเถอะจ๊ะ..."

คำตอบของฉัตรชัย ถึงกับทำให้เมียสาวงุนงงประหลาดใจ เพราะทุกครั้งที่เธอชวนสามีไม่เคยปฏิเสธ เพราะนิสัยของสามีเธอ
มักชอบเล่นซุกซนตอนอาบน้ำด้วยกันประจำ จนมีบางครั้งเลยเถิดถึงกับร่วมรักกันก็ยังเคย แต่ครั้งนี้เธอกลับถูกปฏิเสธ

"พี่ไปเป็นเพื่อนหน่อย พี่ก็รุ้ว่าหวานกลัวผี..."

หวานลองพยายามชวนอีกครั้ง ด้วยการอ้างว่ากลัวผี ถ้าสามีปฏิเสธอีกครั้งมันต้องมีเรื่องผิดปรกติกับตัวของเขาแน่ แต่ครั้งนี้
ฉัตรชัยไม่กล้าปฏิเสธ ค่อยๆลุกตามหวานลงมาจากเรือนทั้งๆที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งแต่ตอนกลับมา

"อ้าวพี่...จะไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนรึจ๊ะ..."หวานหันมาถาม ด้วยความสงสัย เพราะโดยปรกติสามีเธอจะใส่เพียงผ้าขาวม้าผืน
เดียวลงไปอาบน้ำกับเธอ

"เอ่อ...ยังไม่ต้องเปลี่ยนหรอกจ๊ะ..พี่ไปนั่งเป็นเพื่อนหวานเฉยๆ พี่ยังไม่อยากอาบน้ำตอนนี้..."

ฉัตรชัยพยายามหาข้ออ้าง แม้ว่าหวานจะมองมาด้วยความสงสัย เขาก็เสแสร้งหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากสบสายตากับเธอ
หวานก็ไม่พูดอะไรเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ พร้อมผ้าซิ่นอีกผืนหนึ่งแล้วเดินนำลงจากเรือน อ้อมไปทางด้านหลังบ้าน
ใกล้ๆแปลงผักสวนครัวของเธอ มีลานซีเมนต์ขนาดประมาณ6ตารางเมตร มีตุ่มใบใหญ่อยู่ด้านหนึ่ง มีฝาทำจากไม้ไผ่สาน
เป็นแผงอยู่สามด้าน ยกเว้นด้านติดกับตัวเรือนจะไม่มีฝา

หวานเดินนำเอาผ้าเช็ดตัวกับผ้าซิ่นผืนใหม่ไปแขวนไว้ที่ราวไม้ไผ่ที่อยู่ติดฝาด้านหนึ่ง ส่วนฉัตรชัยเดินไปยืนพิงตุ่มอีกด้าน
หนึ่งหันหลังให้กับเมีย จึงไม่เห็นว่าหวานกำลังค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินออก จนกว้างพอที่จะสอดมือถอดเสื้อ
ออกทางหัวได้ ช่วงที่กำลังถอดเสื้อแขนยาวออกมาทางหัวนั้น ชายเสื้อคอกระเช้าก็เลิกขึ้นสูงจนถึงใต้ฐานนมคุ่อวบ ที่ต้อง
แสงจันทร์เพ็ญเต็มดวง จนมองดูขาวนวลผ่อง

"อุ๊ยพี่...ช่วยแกะดุมทีจ๊ะ..มันติดผม.."

เกิดเหตุบังเอิญขณะที่หวานกำลังดึงเสื้อเชิร์ตแขนยาวออกมาทางหัวนั้น กระดุมเจ้ากรรมก็ไปตักพันกับเส้นผมยาวสลวยของ
เธอจนดึงไม่ออก ต้องร้องเรียdสามีให้ช่วยเหลือ ฉัตรชัยได้ยินเสียงของหวานก็หันกลับมา พลันสายตาของตนเองก็กระทบ
กับเต้าอวบเต่งขนาดใหญ่ขาวผ่องต้องแสงจันทร์ของหวาน ในขณะที่หัวของเธอยังคงติดอยู่กับเสื้อเชิร์ตแขนยาวดึงยื้อกัน
ไปกันมา พร้อมร้องให้เขามาช่วยแกะกระดุมที่ติดอยู่กับเส้นผมของเธอ ฉัตรชัยจึงต้องยื่นมือมาช่วยแกะให้ พยายามเมินหน้า
ไปมองทางอื่น ยึกยักๆอยู่สักครุ่จึงแกะได้สำเร็จ

"ขอบใจจ๊ะ..."

หวานส่งยิ้มหวานตามชื่อ พร้อมทำหน้าทะเล้นใส่สามี เอื้อมมือดึงเสื้อคอกระเช้าถอดออกไปทางหัวอีกตัวหนึ่ง อกเปลือยตูม
เต่งตั้งเต้าขาวผ่องทั้งสองเต้า หาได้หย่อนคล้อยลงไปเลยแม้สักนิด ปลายถันเม็ดเท่าปลายนิ้วก้อย ยังมีสีน้ำตาลอ่อน เนื่อง
จากลูกสาวไม่ค่อยได้กินนมของเธอ ส่วนฉัตรชัยหลุบสายตามองพื้นไม่กล้ามองตรงอกอวบของหวานมากนัก ด้วยกลัวว่ามัน
จะทำให้เขาจิตแตกไปเสียก่อน

"พี่ไม่อาบแน่นะ..."

หวานพูดพร้อมดึงผ้าซิ่นขึ้นมาขมวดปมที่เหนือทรวงอก จากนั้นก้ใช้ขันพลาสติคตักน้ำในตุ่มราดตัวติดๆกันสามสี่ขัน ผ้าซิ่น
ที่หวานสวมอยุ่พอถูกน้ำ มันก็ราบลู่ไปตามร่างของหวานจนเห็นสัดส่วนโค้งเว้าอวบนูนชวนให้มองยิ่งนัก แต่ฉัตรชัยกลับเมิน
มองท้องฟ้าแสงจันทร์ แสงหิ่งห้อยวับๆแวมๆที่บินผ่านไปผ่านมานานๆสักครั้ง จึงไม่ได้เห็นว่าตอนนี้หวานกำลังถลกผ้าซิ่น
ขึ้นมาจนถึงโคนขาเรียวขาวผ่อง แล้วขัดถูขี้ไคลเบาๆช้า ๆ ปากก็ฮัมเพลงลูกทุ่งเบาๆอย่างมีความสุข ตลอดเวลาฉัตรชัยได้
แต่นิ่งเงียบ แต่ก็แอบนึกชื่นชมเสียงร้องเพลงของหวานไม่ได้ว่า ถ้าเธอจะเอาดีทางร้องเพลงก็น่าจะไปไหว แม้ตัวเขาจะไม่
ถนัดในการฟังเพลงลูกทุ่งก็ตาม

"พี่ช่วยหวานถูหลังหน่อยสิจ๊ะ...." [/post]

เสียงร้องขอของหวานปลุกให้ฉัตรชัยตื่นจากภวังค์ หันหน้ามองไปทางเธอ เห็นหวานกำลังหันหลังให้ ปลดขมวดผ้าซิ่นที่
ขมวดไว้ตรงกลางอกยกขึ้นถือด้วยมือข้างหนึ่ง ปล่อยชายผ้าซิ่นอีกด้านหล่นย้วยลงมาจนเกือบถึงก้น ทรวดทรงของหวาน
ที่มองจากทางด้านหลัง ช่างงดงามนัก แนวสันหลังเรียวยาว ลงมาถึงเอวคอดกิ่ว รับกับสะโพกผายกว้างแลเห็นเนื้อหนัง
ขาวผ่อง ฉัตรชัยถึงกับเงอะงะไม่รู้จะทำอย่างไร แต่เมื่อได้ยินเสียงเมียร้องเตือนอีกครั้ง เขาก็ค่อยๆยื่นฝ่ามือที่สั่นเทาทาบ
ไปตรงกลางหลังของหวาน แล้วออกแรงกดปลายนิ้วถูขึ้นไปจนถึงต้นคอไรตีนผม แล้วถูลงมาจนถึงกลางเอวด้านหลังใกล้ๆ
ก้นขาวอวบงอนของเธอ

"พี่..อาบน้ำกะหวานสิจ๊ะ..จะได้ถูขี้ไคลให้พี่มั่งไง...นะนะ..."

หวานเอี้ยวหน้าหันมาถาม จังหวะที่เอี้ยวหน้ามานั้น ชายผ้าถุงมันก้ยิ่งหย่อยต่ำลง จนฉัตรชัยมองลึงต่ำลงไปจนเห็นก้นอวบ
ผายกว้างของหวานเต็มๆ รู้สึกใบหน้าร้อนแดงเห่อด้วยความอายบวกกับความตื่นเต้น พยายามนับสิบถึงร้อยถึงพัน พยายาม
นึกถึงซากศพ เพื่อดับความรุ้สึก ดูเหมือนจะได้ผล ทำให้ใจสงบลงบ้าง

"นี่แน่ะ..ขี้เกียจอาบน้ำหรอ..."

ขณะกำลังเผลอ หวานก็ฉวยตักน้ำสาดโครมมาที่ร่างของฉัตรชัย แล้วหัวเราะคิกๆ ยั่วแหย่ แม้แตรชัยจะพยายามห้าม เธอก็
ไม่ฟังตักน้ำสาดอีกหลายครั้งจนตัวฉัตรชัยเปียกโชก จนต้องยื้อแย่งขันพลาสิคกันไปมา แม้จะไม่ตั้งใจแต่ก็เป็นเหมือนบาป
เคราะห์ให้ผ้าซิ่นของหวานร่วงหล่นลงมากองกับพื้น เธอร้องว๊ายด้วยความตกใจ แต่หาได้เกิดจากความอับอายแต่อย่างใด
ก็เพราะบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้คือสามีที่เธอรักนั่นเอง

หวานร้องว๊ายเพราะความตกใจ แต่ไม่ได้อับอายที่ผ้าหลุดต่อหน้าผัว เธอจึงไม่มีทีท่ากระมิดกระเมี้ยน ยังคงยืนตรงอวดสัด
ส่วนอวบอูมโหนกนูนของเธอต่อหน้าฉัตรชัย จนเขาต้องเป็นฝ่ายหันหลังให้ หวานก็ตรงเข้ามากอดรัดแรนบหน้ากับแผ่น
หลังกว้างของสามีเธอ พร้อมออดอ้อนด้วยเสียงหวานๆไพเราะเบาๆ

"พี่...อย่าทำแบบนี้สิคะ...พี่จะมีคนอื่นหวานก็ไม่เคยห้าม แต่พี่ก้ต้องให้ความสุขกับหวานด้วยสิคะ..."

น้องสะใภ้ของฉัตรชัยกลับแปลการกระทำของตัวเขาไปในทำนองนี้ หาได้ระแวงสงสัยแม้แต่น้อยว่าร่างบุรุษที่เธอสวมกอด
อยู่นี้เป็นเพียงสามีกำมะลอที่สลับตัวกันมาเท่านั้น

หวานพูดกระซิบเสียงแผ่วแล้วก็เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบเบาๆแถวๆซอกคอกกหูของฉัตรชัย อกอวบเต่งตูมทั้งสองเต้าแนบอิง
กับแผ่นหลังเสียดส่ายไปมาช้าๆด้วยความรู้สึกถวิลหา จนฉัตรชับขนลุกซู่วาบหวิวไปกับรสสัมผัส แม้จะพยายามเบี่ยงเบน
ความรู้สึกไปเท่าใดก็ตาม แต่ท่อนลำในกางเกงกลับเริ่มพองขยายขึ้นมาอย่างช้าๆ มือของหวานเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อให้
ฉัตรชัยทีละเม้ดๆ จนหมด แล้วดึงกระชากออกมาจากตัว ก่อนจะถลกชายเสื้อกล้ามดึงออกไปทางหัว ในขณะที่แตรชัยหลับ
ตาปี๋ พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ หวังให้บรรเท่าจากความรู้สึกที่ถมทับทวีจนเป้ากางเกงโป่งออกมาเป็นรูปเป็นลำ

"หวานยะ...อย่า"

[post]ฉัตรชัยพยายามจะหันไปร้องปราม แต่ยังพูดไม่ทันสุดคำ ปากตนเองก็โดนเรียวปากบางของหวานประกบแน่น แล้วพยายาม
สอดลิ้นเรียวเข้ามาหา มือเล็กๆก็ป้วนเปี้ยนลงไปกึ่งกลางลำตัวของสามี พอสัมผัสเห็นความคัดแข็งของส่วนนั้น หวานก็แอบ
ยิ้มดีใจด้วยความสุข อย่างน้อยตอนนี้เธอก็รุ้แล้วว่าสามียังต้องการตัวเธออยู่ แม้จะขัดกับการแสดงออกทางภายนอกก็ตามที

มือเล็กๆค่อยๆลูบค่อยไล้ไปตามความยาวของลำที่ยังซ่อนอยู่ในกางเกง จนฉัตรชัยทนต่อไปไม่ไหว เผยอปากสอดปลายลิ้น
เข้าไปพัวพันกับปลายลิ้นของหวานอย่างนิ่มนวล พร้อมเบี่ยงตัวหันกลับมาสวมกอดร่างเปลือยบอบบางที่เต็มไปด้วยสัดส่วน
โค้งเว้าอวบอูมของน้องสะใภ้ด้วยใจเต้นระทึก

"พี่...หวานรักพี่นะ...ซี๊ดดด"

หวานครางซี๊ดเบาๆเมื่อโดนสามีสวมกอดแน่น จนอกอวบของเธอเสียดสีกับแผงอกของสามีแน่น เนินนูนโหนกตรงกลางลำ
ตัวก็เกี่ยวเสียดสีกับลำขาแกร่งของสามีอย่างรัญจวณจิต จุ่ๆท้องฟ้าก็มืดครึ้ม มีแสงแปร๊บๆจากฝ้าแลบ ลมก็กระโชกพัดไหว
แล้วสักครู่ฝนก็ตกลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว จนร่างหนุ่มสาวที่กอดเกี่ยวกันท่ามกลางสายฝนต่างก็แยกย้ายกันรีบขึ้นเรือน[/post]

  เฮ้ยฟ้าฝนมาทำไมตอนนี้