🧡 XONLY 🧡

แม้ว่านิยายเรื่องนี้ ผมจะเคยเอาไปลงโพสที่บอร์ดนิวเพื่อนเพมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เชื่อว่าหลายๆท่านที่เวบนี้ยังไม่เคยอ่าน

ผมเลยจัดมาให้อ่านกัน เพื่อเป็นแหล่งรวบรวมเรื่องทั้งหมดที่ผมเขียนเอาไว้ที่บ้านหลังนี้ด้วย ความยาวของเรื่อง

ประมาณ 40 กว่าตอนครับ ก่อนที่ท่านจะอ่านนิยายเรื่องนี้ของผม  กรุณาอย่าลืมกติกาที่เราให้สัญญากันนะครับว่า

จะไม่ตอบขอบคุณ หรือขอบคุณครับ เพียงสั้นๆ ถ้าท่านไม่แน่ใจว่าจะรีพายตอบยาวกว่านี้ได้ ก็ขอให้อ่าน ให้เสพกันไป

เพียงอย่างเดียว ไม่ต้องรีพาย เพราะผมจะไม่ซ่อนข้อความ และจะลงให้ท่านในตอนต่อไป เมื่อได้รับการรีพายด้วยความจริงใจ

และมีคุณภาพ จำนวน100 รีพาย

suckzeed......http://xonly69.com/read-xonly-tid-159448.html................

ผมชื่อชัยครับขณะที่กำลังเล่าเรื่องเพื่อนดีๆของผมคนหนึ่งที่ชื่อคุณเอกนั้น ผมเรียนจบแล้ว ได้ทำงานอยู่ในธนาคารแห่งหนึ่ง แต่เรื่องราวที่ผมจะเล่านั้นเป็นเรื่องราวตั้งแต่สมัยที่ผมเพิ่งเข้ามาในกรุงเทพครั้งแรก เพราะสอบติดที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งแถวๆบางเขน ส่วนไอ้คุณเอกเพื่อนของผมนั้นมันก็สอบติดเช่นกันแต่ว่าคนละคณะกับผม คงงงกันใช่มัยครับว่าทำไมผมถึงเรียกเพื่อนผมคนนี้วยความเคารพว่าไอ้คุณเอกทุกครั้ง ทั้งนี้เป็นเพราะถ้าไม่ได้พ่อแม่ของไอ้คุณเอกผมคงไม่มีปัญญาเข้ามาเรียนหนังสือในกรุงเทพเป็นแน่

พูดกันง่ายๆตรงๆ ก็คือแม่ผมนั้นเป็นคนรับใช้ในบ้านของพ่อแม่ไอ้คุณเอกมัน ท่านทำหน้าที่เป็นแม่ครัวในบ้าน คอยดูแลเรื่องอาหาร
การกิน ของคนทั้งครอบครัวไอ้คุณคุณเอกนั่นแหละครับ ส่วนพ่อผมนั้น แม่ไม่เคยกล่าวถึง ผมเติบโตขึ้นมาที่บ้านของพ่อแม่ไอ้คุณเอกในฐานะลูกชายของแม่ครัวในบ้านนั้น ส่วนไอ้คุณเอกนั้นมันอายุมากกว่าผมสามปี

ตอนแรกๆก็เรียนในระดับชั้นที่สูงกว่าผม แต่พอเรียนไปเรียนมา ผมก็ไล่ทันกลายมาเป็นอยู่ระดับชั้นเดียวกัน แต่ทว่าคนละโรงเรียนครับ ไอ้คุณเอกนั้นเรียนอยู่โรงเรียนที่สอนสองภาษาที่เปิดสาขาไปทั่วบ้านทั่วเมืองนั่นแหละครับ ส่วนผมนั้นเรียนโรงเรียนวัด พอจบชั้นประถมค่อยย้ายมาเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด แล้วพอจบมัธยมปลายผมก็สอบเข้าเรียนได้ในมหาวิทยาลัยดังกล่าว

ช่วงที่กำลังสอบนั้นผมก็มีหน้าที่ต้องติวหนังสือให้กับไอ้คุณเอกไปด้วย เพื่อหวังว่าถ้ามันสามารถสอบเข้าเรียนต่อในกรุงเทพได้ ผมก็
จะได้ติดสอยห้อยตามมันมาด้วย แล้วผมก็ทำสำเร็จ สามารถช่วยติวหนังสือจนไอ้คุณเอกสอบเข้าเรียนได้ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน พ่อแม่ของไอ้คุณเอกเลย ส่งเสียค่าเรียนค่าใช้จ่ายให้ผมด้วย แต่มีข้อแม้คือต้องมารับใช้ไอ้คุณเอกในกรุงเทพนั่นแหละครับ

ผมไม่ได้อิจฉาวาสนาของไอ้คุณเอกเพื่อนของผมคนนี้แต่อย่างใด เพราะคิดว่าชาติก่อนมันคงทำบุญมาเยอะ จึงเพรียบพร้อมทั้งทรัพย์สมบัติของพ่อแม่ ทั้งหน้าตาดีถึงขั้นหล่อเหลา ยังกับพระเอกหนังเกาหลีเลยละครับ จึงไม่แปลกแต่อย่างใดเลยว่า หลังจากที่เข้ามาอยู่ในคอนโดที่พ่อแม่ไอ้คุณเอกซื้อไว้ให้นั้น จะมีทั้งสาวเล็ก สาวใหญ่ ต่างผลัดหน้ากันเข้ามาหามานอนที่ห้องของมันเสมอๆไม่เคยขาดแคลน เรียกว่าควยมันไม่แห้งเลยก็ว่าได้

คอนโดที่ไอ้คุณเอกพักอยู่นี้เป็นห้องชุดขนาดใหญ่ มีห้องนอนอยู่สองห้องเป็นห้องขนาดใหญ่กับขนาดเล็กลงมา กับห้องส่วนกลางที่เป็นทั้งห้องอาหาร และห้องรับแขก มีครัวฝรั่งพร้อมอุปกรณ์ชุดครัวทันสมัย ที่จัดออกแบบเฟอร์นิเจอร์เอาไว้พร้อมสรรพ ผมก็อาศัยนอนพักอยู่ในห้องขนาดเล็กกว่านั่นแหละครับ หน้าที่หลักของผมที่ทำ ขณะอาศัยอยุ่ในคอนโดกับไอ้คุณเอกนั้นก็คือดูแลเรื่องอาหารการกินของมัน มิให้เสียชื่อว่าเป็นลูกแม่ครัวเก่าแก่ประจำบ้าน นอกจากนั้นก็คอยขับรถพามันไปเรียน แล้วพากลับบ้าน หรือพาไปไหนๆตามคำสั่งของมัน ให้มันนั่งเสมือนเป็นเจ้านาย ส่วนผมเป็นคนขับรถส่วนตัวของเพื่อนผมคนนี้เลยละครับ

เช้าขึ้นมาหลังจากจัดอาหารเช้าให้ไอ้คุณเอกทานเสร็จแล้ว ผมต้องขับรถพามันไปเรียนในมหาวิทยาลัย โดยมันจะนั่งเต๊ะท่าอยู่เบาะด้านหลัง พอส่งมันที่บรรไดหน้าคณะเสร็จ ผมก้ต้องวนไปที่หาที่จอดรถ จากนั้นก็แยกกันไปเรียนที่คณะใครคณะมัน พอตอนเย็นถ้าผมเรียนจบก่อนผมก็ต้องรอรับมันกลับมาด้วย แต่ส่วนมากแล้วพอรับกลับมาจากมหาวิทยาลัย มักไม่เคยกลับมาถึงคอนโดพร้อมกัน เพราะไอ้คุณเอกมักจะมีสาวๆติดรถมาด้วยเสมอ แล้วผมก็ต้องไปส่งมันกับสาว ๆ ที่ติดรถมาตามสถานที่ต่างๆ แล้วแต่ไอ้คุณเอกจะบัญชา

แต่ปัจจุบันนี้น่ะหรือครับ ผมเป็นไทกับตัวเองแล้ว เพราะผมเลิกคบกับไอ้คุณเอกไปแล้วเลิกเป็นเพื่อน เลิกเป็นขี้ข้า เลิกเป็นลูกไล่ มิใช่ผมจะเป็นคนที่เนรคุณคนหรอกนะครับ มันมีสาเหตุที่ผมรับไม่ได้ และคิดว่าผมได้ใช้หนี้บุญคุณให้กับมันและพ่อแม่ของมันไปหมดสิ้นแล้วเท่านั้นเองครับ

.......................................................

อย่างที่บอกไปแล้วว่าไอ้คุณเอกนั้นหน้าตาหล่อมาก หล่อเหมือนดาราเกาหลี แถมด้วยมีทรัพย์สินเงินทองใช้จ่ายได้อย่างฟุ่มเฟือย จึงค่อนข้างเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง จนไม่มีเพื่อนผุ้ชายที่คบหาสนิมสนม มีเฉพาะตัวผมคนเดียวนั่นแหละครับที่คอยเป็นเพื่อน เป็นขี้ข้า ทั้งๆที่หลายครั้งที่มันปฎิบัติกับผมเหมือนผมไม่ใช่เพื่อนมัน  แต่ผมก็ยอมๆให้มันตลอด แต่ก็ไม่ใช่ว่า ไอ้คุณเอกมันจะร้ายตลอดเวลาหรอกนะครับ บางอารมณ์ที่มันดี ๆ มันก็ทำดีกับผมแบบเพื่อนคนหนึ่งเช่นกัน

ในบรรดาผู้หญิงทั้งหลายที่ไอ้คุณเอกมันคบหาอยู่นั้น ที่ผมเห็นและรุ้สึกถูกสเปคของผมก็คงจะเป็นยัยบีคนหนึ่งละครับ ยัยบีนั้นก็เป็นเด็กจากต่างจังหวัดเช่นเดียวกับผมและไอ้คุณเอก แต่ผมอยู่ภาคกลาง ยัยบีเป็นเด็กเหนือ เรื่องความสวยความขาวนั้นไม่ต้องพูดถึง
เลยครับ รูปร่างหน้าตาเด่นสะดุดตาตั้งแต่ผมเห็นครั้งแรก เพราะเธอเป็นดาวมหาวิทยาลัย เรียนอยู่ปีเดียวกันแหละครับคือปี1 แต่ต่างคณะกัน เรื่องราวของไอ้คุณเอกกับยัยบีตอนที่จีบกันนั้นเป็นมาอย่างไรผมไม่ค่อยทราบ กว่าจะรุ้ว่าสองคนคบกันคุยกันก็เป็นตอนที่ไอ้คุณเอกพายัยบีมาขึ้นรถนั่นแหละครับ

"บีนี่เพื่อนเอกนะชื่อชัย.." นี่คงเป็นส่วนที่ดีส่วนหนึ่งของไอ้คุณเอกที่มันจะแนะนำเพื่อนสาวของมันให้รู้จักผมในฐานะเพื่อน

"สวัสดีครับ..ผมชัย"

"บีค่ะ..สวัสดีค่ะชัย..."

เสียงยัยบีหวานไพเราะงุ้งงิ๊งๆ ดุท่าทางเรียบร้อย ชุดนักศึกษาที่สวมใส่อยุ่ก็ถูกระเบียบ ผมนึกเสียดายว่าไม่น่าจะมาคบกับไอ้คุณเอกเพื่อนผมเลย เพราะคาดเดาได้ล่วงหน้าเลยว่า หลังจากถูกไอ้คุณเอกมันเอาสักสี่ห้าครั้ง อย่างเก่งก็ไม่ถึงสองอาทิตย์ ไอ้คุณเอกมันก็
ทิ้งพร้อมชิ่งหนี ปล่อยให้ผมคอยรับหน้าเสื่อกันพวกสาวๆที่มันไม่ต้องการให้ออกห่างจากชีวิตมัน ยัยบีนี่ก็คงเป็นอีกรายหนึ่ง เช่นกัน

"บีครับมานั่งที่นี่.."

ไอ้คุณเอกมันเดินมาเปิดประตูหลังรถให้ยัยบี แล้วตัวมันก็เดินอ้อมมานั่งอีกด้านหนึ่ง ผมมองกระจกส่องหลังเห็นยัยบีทำหน้างงๆ ว่าทำไมไอ้คุณเอกไม่มานั่งคู่กับผม ทั้งๆที่มันแนะนำว่าผมเป็นเพื่อน แต่ยัยบีก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา พอทั้งสองคนนั่งกันเรียบร้อยแล้ว
ผมก็ออกรถ ขับออกจากมหาวิทยาลัยช้าๆ

"คุณเอกจะไปไหนครับ..." อีกครั้งที่ยัยบีทำหน้างุนงง เมื่อได้ยินผมเรียกเพื่อนว่าคุณเอก

"มึงไปส่งกูที่พารากอนก่อนแล้วกัน..."

ไอ้คุณเอกมันพูดจบก็หันไปคุยกระจุ๋งกระจิ๋งกับยัยบี ผมก็ทำหน้าที่ขับรถไปตามคำสั่งของมัน ในช่วงเย็นๆเวลาเลิกเรียนแบบนี้ จากเกษตรมาพารากอนระยะทางไม่เท่าไหร่ แต่รถค่อนข้างติดมาก จึงเสียเวลาไปนานมากจนเกือบทุ่มผมจึงมาถึง พอส่งไอ้คุณเอกกับ
เด็กใหม่ของมันแล้วผมก็เตรียมตัวจะขับรถกลับคอนโดเหมือนเช่นเคย แต่คราวนี้ไอ้คุณเอกเพื่อนผมกับบอกให้ผมรอก่อน ไปหากาแฟเครื่องดื่มนั่งรอมันก่อนอย่าเพิ่งกลับ

หลังจากที่มันพายัยบีหายกันไปร่วมสองชั่วโมงก็โทรศัพท์มาถามว่าผมจอดรถรออยู่ที่ไหน พอผมอธิบายบอกที่จอดรถออกไป จนแน่ใจว่ามันมาถูกแน่แล้วก็วางสาย แล้วสักครู่ไอ้คุณเอกมันก็พายัยบีเดินกลับมาหาผม ที่จอดรถรออยู่ในปาร์คกิ้ง ไอ้เอกยังอยุ่ในชุดนักศึกษา แต่มันซื้อเสื้อวอร์มของทีมฟุตบอลตราหงส์สีแดงมาสวมทับเสื้อนักศึกษา ส่วนยัยบีนั้นเปลี่ยนมาเป็นชุดไปรเวทใส่เที่ยว

เป็นกระโปรงชุดติดกันกับเสื้อ สีฟ้าเข้มสดใสสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเกือบคืบ ร่องอกผ่าลึก ส่วนด้านหลังก็น่าจะผ่าเช่นกันแต่ผมมองเห็น
ไม่ถนัด ในมือถือถุงกระดาษ บ่งบอกว่าเป็นยี่ห้อของเสื้อผ้าชุดที่สวมอยุ่ ของที่บรรจุอยู่ในนั้นผมคิดว่าคงเป็นชุดนักศึกษาของยัยบีที่
ใส่มานั่นแหละ

พอทั้งสองกลับมาขึ้นรถอีกครั้ง ผมนึกว่ามันจะพายัยบีไปเที่ยวต่อ ที่ไหนสักแห่ง แต่ปรากฏว่ามันกลับสั่งให้ผมพากลับคอนโด ช่วงเวลานั้นประมาณสามทุ่มกว่าแล้ว ครั้งแรกผมไม่ทันได้สังเกตุสีหน้าของไอ้คุณเอกกับยัยบีมันหรอก แต่หลังจากที่ขับรถออกมาจาก
พารากอน รถค่อนข้างติดๆหยุดๆ ผมเลยลอบมองหน้าของยัยบี เห็นหน้าขาวๆใสๆของเธอค่อนข้างแดงระเรื่อจนแก้มอิ่มปลั่งเป็นสีชมพู เหมือนกับดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอร์มาเลย ผมส่ายหัวไปขับรถไปด้วยความรุ้สึกเสียดายความสวย ความน่ารักของยัยบี ที่ไม่
น่าคิดสั้นมาคบกับไอ้คุณเอกเพื่อนของผมคนนี้เลย

หลังจากรถเคลื่อนที่ไปได้สักพัก หางตาผมที่เหลือบมองกระจกส่องหลังขณะกำลังแซงออกด้านขวา จึงเห็นไอ้คุณเอกเพื่อนผมขยับ
ตัวไปนั่งชิดกับยัยบีแล้ว มันพาดแขนไปที่เบาะพิง ใกล้ชิดติดกับไหล่ขาวมนเปลือยของยัยบี พอผมแซงรถคันหน้าที่ขับช้ากว่าได้พ้นแล้ว ก็เหลือบตาดูอีกครั้งเห็นไอ้คุณเอกกำลังขยับมือลูบไล้หัวไหล่กลมขาวผ่องของยัยบี้เล่นช้าๆ ในขณะที่ยัยบีเอนหัวพิงพนักหลัง ตาหรี่ปรือ เหมือนจะใกล้หลับ

"พี่เอกอย่าซนสิคะ..อุ๊ย.." เสียงยัยบีแผ่วแว่วมาจากด้านหลังของผม ในขณะนั้นรถกำลังติดไฟแดงที่แยกราชเทวี ผมเหลือบตามองกระจกส่องหลังอีกครั้ง ก็ยังเห็นมือขวาของไอ้คุณเอกวางพาดเกาะกุมหัวไหล่กลมมนของยัยบีอยุ่เหมือนเช่นเดิม แต่ตัวยัยบีเริ่มขยับขยุกขยิก กระจกส่องหลังมันก็ไม่สามารถมองลึกลงไปด้านล่างเสียด้วย เลยไม่รู้เหมือนกันว่ามืออีกข้างของไอ้คุณเอกมันอยุ่ตรงไหน แต่ผมคาดว่าน่าจะอยู่บนตักของยัยบี เพราะจากลำแขนขาวผ่องเรียวยาวของยัยบี่ที่ซุกลงไปนั้น มันน่าจะกำลั้งยื้อยุดมือไอ้คุณเอกตรงหน้าตักแน่นอน

"พี่เอก..ยะ..อย่า..อายชัยเค้า.." ผมทำเป็นไม่สนใจ และไม่อยากได้ยินเสียงรับรู้เรื่องราวของทั้งคู่ จึงขยับมือเร่งเสียงวิทยุให้เพิ่มเสียงดังขึ้นอีกนิด

"ไม่ต้องไปสนไอ้ชัยมันหรอกบี...มันเป็นเพื่อนพี่เอก ไว้ใจมันได้ มันไม่เอาไปพูดหรอก พี่รับรองได้..."

ไอ้คุณเอกมันเอียงหน้าไปกระซิบแต่เสียงดังพอให้ผมได้ยิน แล้วฉวยโอกาสจูบแก้มยัยบีไซ้ไปตามข้างแก้มจนถึงใบหู จนยัยบีหน้าหงายเริดหลับตาพริ้ม ที่ไอ้คุณเอกมันกล้าทำแบบนี้ในรถขณะที่ยังติดไฟแดงอยุ่นั้น เพราะรถของมันติดฟิล์มฉาบปรอทชนิดร้อยเปอร์เซ็นต์ ใครมองมาก็เสมือนมองกระจกสะท้อนภาพตัวเองไม่มีทางมองเห็นเหตุการณ์ภายในรถแม้แต่น้อย

พอได้สัญญาณไฟเขียวผมออกรถอย่างนิ่มนวลค่อยเคลื่อนตามรถคันหน้าไปช้าๆ จนผ่านแยกราชเทวี ตรงไปแยกศรีอยูธยา ก็จอดรอสัญญาณรถไฟอีกครั้ง คราวนี้นานพอควร จึงสามารถมองผ่านกระจกส่องหลังได้อีกครั้ง คราวนี้มือขวาของไอ้คุณเอกที่โอบไหล่ยัยบี
อยุ่นั้น มันเลื่อนตกลงมาที่อกอวบกลมๆลูกขนาดกำลังมือ มือขวาไอ้คุณเอกค่อยๆบีบคลึงเบาๆช้าๆ เสียงยัยบีครางแผ่วๆเสียวๆ แม้เหตุการณ์เช่นนี้ผมจะเคยชิน เพราะไอ้คุณเอกมันมักจะพาเด็กใหม่ๆของมันมาอุ่นเครื่องในรถขณะที่ผมกำลังขับอยุ่เสมอๆ แต่กับคนอื่นผมไม่ค่อยสนใจนัก เพราะไม่ใช่สเปค เนื่องจากส่วนมากมักจะเป้นนักศึกษาที่แต่งตัวเก่งๆ แต่งหน้าทาปาก ไม่ใสๆเหมือนยัยบี ที่ผมชอบสเปคแบบนี้

ครั้งนี้ผมเลยพลอยตื่นเต้นไปด้วยกับการลอบแอบมอง ไอ้คุณเอกมันก็รุ้อยู่เช่นกันว่าผมมองอยู่ แต่มันก็ไม่สนใจผมหรอก เพราะรุ้ดีว่า
ผมไม่เคยเอาเรื่องของมันไปเล่าบอกใคร พอมันจับนมยัยบีคลึงเล่นสักพักจนยัยบีตัวอ่อน มันก็ค่อยๆใช้มือแกะรังดุมหน้าหน้าอกยัยบีออกสามสี่เม็ดแล้วแบะสาปเสื้อออกกว้าง จนผมมองเห็นบราสีชมพูมีลายการ์ตูนแมวเล็กๆ โผล่พ้นออกมาเต้าหนึ่ง แล้วไอ้คุณเอกมันก็จับขอบบราด้านล่างดันขึ้นไปด้านบน จนอกอวบขาวผ่องของยัยบีปลิ้นออกมา หัวนมเม็ดเล็กๆสีชมพูสดใส ตั้งแข้งไอ้คุณเอกมันก็แลบลิ้นละเลงทั้งเลียทั้งดุดเสียงดังแผล็บๆจุ๊บๆ ตอนนั้นควยของผมก็เริ่มแข็งจนดันกางเกงนักศึกษาโป่งนูนออกมาทีเดียว

ปล. ผมคิดว่าผมสื่อสารอยู่กับคนนะครับ ไม่ใช่ควายที่จะอ่านภาษาไทยแล้วตีความไม่ถูก เพียงแค่หน้าแรกก็เจอขอบคุณครับไปแล้วสามสี่กระทู้

  สนุกครับ ขอตามนะครับ

 แค่ตอนแรกก็รู้สึกสงสารตัวเอกเราซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆที่นำมาให้เสพครับ

ขอบคุณครับ

สนุกมากเลยครับ ลุ้นว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง ขอบคุณที่แบ่งปันนะครับ

ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆที่นำมาให้อ่านครับ

อ่านรอบ 3 

การเกิดมาในแต่ละครั้งเราไม่สามารถที่จะเลือกเกิดได้ แต่สามารถลือกทีจะทำได้เอาใจช่วยนะชัย

ขอบคุณมากครับผม

ขอบคุณครับ

ยาวๆไปเลยครับสำหรับนอยายตอนยาวๆ ตามอ่านลุ้นกันต่อครับ

บางคนคงแสดงความรู้สึกผ่านตัวอักษรได้ไม่ถนัดมังครับ

รวยมันก็ได้แต่ผู้หญิงสวยสวย เอาใจช่วยพระเอกของเราให้ได้จัดบ้าง

น่าสนุกครับเรื่องนี้ รอตามอ่านยาวๆครับ

น่าสนุกครับเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆที่นำมาให้อ่านครับ

อ่านแล้วคลายๆมุมนึงของเพื่อนเหี้ยๆของแฟนเกด