🧡 XONLY 🧡

 อ่านก่อนอ่านผลงาน http://xonly69.com/read-xonly-tid-160502.html  




มนต์หมอผี ตอนที่  ๗

มหาเวทย์ข้ามภพ


"พี่ชื่อ...สินหรอ?"

"ใช่...ฉันชื่อสิน...และฉันเพิ่งกลับจากวัดหลังถวายสังฆทาน พอดีสนทนาธรรมกับหลวงพ่อถูกคอเลยกลับมาดึกไปหน่อย แล้วก็มาเจอเธอนี่แหล่ะ"

"อ้อ..โชคดีนะเนี่ย เจอคนหน้าตาดีแถมจิตใจดีเหมือนหน้าตาด้วย" เด็กสาวพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง "นับว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้าย อย่างน้อยโชคชะตาก็ไม่ได้โหดร้ายกับเราจนเกินไป"

"เอาละ เรารู้จักชื่อกันแล้ว ก็ไปกันได้อย่ามัวชักช้าอยู่เลย"

"ค่ะๆรีบๆไปกันเลย ตรงนี้ไม่ปลอดภัยจริงๆ"

แต่ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะกระโดดขึ้นรถก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงร้องห้ามไว้

"หยุดก่อน!!! เจ้าหญิงจะไปไหนไม่ได้?"เสียงตวาดด้วยนำเสียงเหี้ยมๆดังแทรกขึ้น

" ไอ้คนเดินทาง เจ้าจงอย่าข้องเกี่ยวกับนาง..."

ทั้งสองหันไปตามเสียงร้องห้าม  ร่างชายชุดดำประมาณสิบคนเดินเรียงหน้ากระดานเข้ามา  ชายชื่อสินที่แท้จริงคือหมอผีหนุ่มที่บังเอิญขับขี่รถผ่านมาและประสบเหตุนั้นเอง   เขาแลมองกลุ่มชายฉกรรจ์ด้วยญาณพิเศษทำให้เขาล่วงรู้ได้ทันทีว่าพวกนี้ไม่ใช่ปุถุชนคนธรรมดาเยี่ยงสามัญชนทั่วไป  แต่เขาก็เพ่งมองพวกมันอย่างไม่ตื่นเต้นหวาดกลัวอะไร

"พวกแกเป็นใครกัน?" ชายหนุ่มเอ่ยถาม

"พวกมันคือพวกที่ตามล่าหนูไง มีเยอะแยะไปหมด ฆ่าเท่าไหร่ ตายเท่าไหร่ก็มาเพิ่มตลอด"

"อ้อ..." ชายหนุ่มหน้าคมพยักหน้าเข้าใจ

เจ้าคนชุดดำยืนด้านหน้าของกลุ่มวางมาดผู้นำตะโกนบอกเขาอีกครั้ง

 "นี่ไม่ใช่กิจของเจ้า  ส่งเด็กคนนั้นมา  แล้วจงไปตามทางแล้วเจ้าจะปลอดภัย.."

"หากข้าไม่เชื่อฟังล่ะ?"ชายหนุ่มร้องถามอย่างท้าทาย

มันชูมือกางออก พลันกรงเล็บก็ยื่นยาวออกมาจากปลายนิ้วของมัน

"น่าเสียดายที่ความหวังดีของเจ้าต้องแลกด้วยชีวิต"

"ที่แท้พวกแกก็คือเผ่าสมิงนั่นเอง.."ชายหนุ่มลงมายืนข้างๆรถวิบากของตน

"เจ้าล่วงรู้ได้อย่างไรว่าเราคือพวกไหน?"

"ข้าคือหมอผีสินไง?" ชายหนุ่มประกาศนาม " และเผ่าสมิงในตำนานก็เก็บตัวเงียบมานานหลายร้อยปีแล้วนี่  เกิดเหตุใดขึ้นหรือ จึงมาแสดงตนที่นี่  และตามล่าเด็กน้อยคนนี้.." หมอผีหนุ่มถามข้อข้องใจ

"ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่เจ้าล่วงรู้ตัวตนของพวกเรา  แล้วยังคิดยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้อง..."

ชายหนุ่มยิ้มไม่สะทบสะท้านในคำขู่  "เพราะข้ามีดีพอตัวจึงหาญกล้าเกี่ยวข้อง...หากพวกแกอยากได้ตัวเด็กคนนี้จากข้า  คงต้องใช้ความพยายามมากหน่อยละ..."

พวกกลุ่มเผ่าสมิงทำท่าลังเล "มันบอกเป็นหมอผี  ท่าทางไม่ธรรมดานะ.."

"แต่คงไม่ขนาดหมอผีชาติละม้าง?"เจ้าคนหนึ่งกระซิบบอก

เจ้าอีกคนออกความเห็น "แต่ท่าทางมันไม่หวาดกลัวพวกเราเลยนะ..มันคงมีดีบ้างแหละ.."

"หน้าที่ของเราคือนำตัวเจ้าหญิงกลับไป  มันเป็นใครไม่ต้องไปสนใจ  ทำตามหน้าที่เถอะ.."

"งั้นก้อราวี!!!"

"ใช่!!..ราวี..."

ปรึกษากันเสร็จพวกมันทั้งหมดก็กางกรงเล็บเข้าจู่โจมหมอผีหนุ่ม  แต่ทว่าพวกมันไม่ได้ล่วงรู้ว่าผู้ที่มันเผชิญหน้านี้คือหมอผีสินผู้มีฝีมือไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าหมอผีชาติที่พวกมันรู้จัก  หาไม่แล้วมันคงเผ่นหนีไปแต่แรกแล้ว  เขาขยับลงจากมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ และเดินอาดๆเข้าหากลุ่มวายร้าย เพียงแค่ไม่กี่อึดใจพวกมันทั้งหมดก็ถูกหมอผีหนุ่มอัดหมอบราบราวเด็กอมมือสู้กับผู้ใหญ่  เมื่อคนสุดท้ายถูกชกล้มลงแน่นนิ่ง  พวกที่นอนราบเหลือเรี่ยวแรงก็ออกอาการหวาดเกรงกระเถิบกายถอยหนีเมื่อหมอผีหนุ่มขยับตัวแล้วกวาดสายตามอง

"ไปให้พ้นหน้าของข้า!!!" หมอผีหนุ่มสั่งเสียงเหี้ยม

พวกมันรีบเข้ามาประคองพรรคพวก "คะ..ครับ...."

"ว้าวว.ว...ฝีมือร้ายกาจมาก..."เด็กสาวอุทานตาโตเมื่อเห็นฝีมือของชายหนุ่ม

พวกวายร้ายหนีไปกันหมดแล้ว หมอผีหนุ่มก็หันมาหาเด็กสาว "เอาละ...ที่นี่จะเล่าเรื่องทั้งหลายให้ฟังได้หรือยัง?"

"อู้ว..ว.ว..ท่านเป็นใคร? ทำไมเก่งกาจอย่างนี้?"

หมอผีหนุ่มหน้าเครียด "ฉันให้เธอตอบคำถาม  ไม่ใช่มาถามกลับ.."

"ทำไมต้องดุด้วยล่ะ?"เด็กสาวทำท่าหวาดๆตาแดงๆ

หมอผีหนุ่มถอนหายใจ "เฮ้อ....เอาละขอโทษที่ดุ ว่าแต่เธอเป็นใคร? แล้วทำไมพวกเผ่าสมิงนั้นตามล่าเธอ...ตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้วคงจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟังได้แล้วใช่ไหม?"

เด็กสาวจ้องมองตาของเขา "หนูคือพระธิดาของจ้าวพยัคฆราชผู้นำเผ่าสมิงที่ถูกนางพญาสมิงกิตติยาราชินีองค์ปัจจุบันชิงอำนาจไป"
"นี่เธอสูงส่งขนาดนั้นเชียว?"

"ถ้างั้นพวกนั้นจะมาตามล่าหนูทำไม?"

"เออ...ใช่..แล้วถ้าเธอเป็นคนสำคัญขนาดนั้นต้องมีพวกองครักษ์สิ..แล้วนี่หายไปไหนกันหมด?"

เด็กสาวทำหน้าเศร้าๆ "ไม่มีใครเหลือแล้ว...พวกเค้าปกป้องหนูจน..เอ่อ........."

"จะบอกว่าพลีชีพไปหมดแล้วหรอ?"

เด็กสาวก้มหน้า "ฮื่อ.อ.ออ..."

"แล้วนี่จะทำยังไงต่อล่ะ?" หมอผีหนุ่มถาม

เด็กสาวส่ายหัว "หนูก้อม่ายรุ้?  ตอนนี้หนูตัวคนเดียวแล้วนี่  คิดอะไรไม่ออก  ได้แต่หนีไม่ให้พวกมันจับตัวได้เท่านั้น..."

หมอผีหนุ่มมองเด็กสาวแล้วส่ายหน้าอย่างหนักใจ  "ว่าแต่เธอยังมีพรรคพวกที่ภัคดีเหลืออยู่บ้างไหม?"

"ม่ายมีแล้ว...."เด็กสาวส่ายหัวอีก

"แล้วจ้าวพยัคฆราชพ่อของเธออยู่ที่ไหน?"

"เสด็จพ่อหรอ?ทรงถูกจับตัวจองจำอยู่ที่คุกในวัง..." เด็กสาวบอก

"ที่ภพของเผ่าสมิงหรอ..."

"ใช่...หนูถูกพวกองครักษ์พาหนีออกมาก่อนที่เสด็จพ่อจะถูกจับ  พวกองครักษ์บอกว่าหนูจะกลับไปช่วยเสด็จพ่อได้ในวันหนึ่ง  ให้รักษาชีวิตไว้ให้ได้.."เด็กสาวบอกอย่างซื่อๆ

หมอผีหนุ่มถอนหายใจ "ช่วยตัวเองยังไม่ได้เลย  แล้วจะไปช่วยใครได้.."

"ฮะ...ฮือ..ฮือ...."เด็กสาวนั่งลงร้องไห้  "ฮือ..ฮือ...ใช่..หนูมันแย่..เป็นภาระทุกคนเลย...ฮือ..ฮือ...มีคนตายตั้งเยอะ..เพื่อช่วยหนู...แต่หนูช่วยใครไม่ได้เลย...ฮือ..ฮือ...."

หมอผีหนุ่มทำหน้าเสียๆ "โอ๋..โอ๋..อย่าร้องนะ..อย่าร้อง...เธอยังเด็กอยู่...เค้าคงหวังตอนเธอโตแล้วให้กลับไปช่วยน่ะ.."

"แต่กว่าหนูจะโต...จะกลับไปช่วยทันหรอ?..ฮือ...ฮือ...ฮือ....."

"อื่อ.อ...งั้นไปกับฉัน..ฉันจะช่วยเธอเอง....."

"พี่จะช่วยหนูหรอ?"

"ก็ช่วยมาตั้งแต่ตอนคุยกันคำแรกแล้วนี่  เมื่อช่วยแล้วก็ต้องช่วยต่อให้ถึงที่สุดซิ.."

"ขอบคุณมากค่ะพี่สิน..."

ชายหนุ่มสตาร์ทรถจนติดอีกครั้ง  "มาซ้อนท้ายเร็ว  จะได้ไปสักที  เดี๋ยวพวกตำรวจมาจะยุ่งยากกว่านี้..."

"..ค่ะ..." เด็กสาวขึ้นซ้อนท้ายรถวิบากคันใหญ่

แล้วหมอผีหนุ่มก็บิดคันเร่งพาเธอขี่หายไปกับเงามืด...

.............................................................................................

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในเวลาต่อมา

เด็กสาวนั่งกินอาหารอย่างมูนมาน  หมอผีหนุ่มนั่งมองหน้าเจื่อนๆ  แขกในร้านพากันลอบมองและซุบซิบกัน  จานอาหารเปล่าๆวางตั้งกันเกือบๆสิบใบ  เด็กสาวยังคงก้มหน้าก้มตากินจนหมอผีหนุ่มต้องเอ่ยทัก

"นี่ๆๆๆเธอ...กินเบาๆหน่อย  มารยาทการกินไม่เหมือนเชื้อพระวงษ์เลย?"

เด็กสาวเงยหน้ามองแล้วตอบทั้งที่อาหารยังเต็มปาก "ก็มันหิวนี่...เปิดเรื่องมาก็สู้กันฆ่ากันจนเลือดสาด  จากนั้นหนูก็ขับรถหนีแล้วก็ชนกันวินาศ  แล้วพี่ก็ยังสู้กับพวกนั้นต่ออีก  จนป่านนี้หนูยังไม่ได้กินอะไรเลย...."

"เรื่องนี้มันเรื่องเสียวบวกเรื่องบู้ผสมเวทย์มนต์นะ  มันก็ต้องสู้กันใช้เวทย์มนต์และต้องเสียวด้วยน่ะสิ  คนอ่านเค้าอยากอ่านกันตรงนั้น  ไม่มีใครเขาอยากมาอ่านตอนเธอกินข้าวกันหรอก?"

"งั้นหนูต้องกินเยอะๆ  เดี๋ยวไม่มีฉากกินข้าวอีกละก้อ  หิวแย่เลย..."

หมอผีหนุ่มถอนหายใจ "อื่ม.ม.ม..งั้นก็กินเข้าไปเยอะๆเลย..กินเผื่อให้ถึงตอนจบเลยนะ..."

"ขอบคุณที่เห็นใจ"

"แต่ฉันแปลกใจอย่างหนึ่งนะ?"

"แปลกใจอะไรหรอ?"เด็กสาวถาม

"ก็แปลกใจที่เผ่าพันธุ์ของเธอเป็นเสือแต่ทำไมกินข้าวล่ะ?ทำไมไม่กินเนื้อสัตว์?"

เด็กสาวยิ้มแล้วตอบอย่างซื่อๆ "พวกเรากินข้าวตามนโยบายของเสด็จพ่อ  ไม่กินเนื้อหรอก  เพราะเสด็จพ่อต้องการให้พวกเรามีจิตใจที่บริสุทธิ์และจะบรรลุญาณชั้นสูง  หากกินเนื้อสัตว์แล้วจิตใจพวกเราจะโหดร้ายและคิดแบบสัตว์เดรัชฉาน  จะไม่มีวันสำเร็จญาณได้  แต่ก็มีบางพวกแอบกินเนื้อสัตว์อย่างพวกราชินีไง  พวกนี้โหดร้ายมากและตอนนี้ก็ยึดอำนาจของเสด็จพ่อไปแล้ว.."

"นี่ฝ่ายเธอเป็นพวกมังสาวิรัชหรอ?"

"เรียกอย่างนั้นก็ได้.."

หมอผีหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก "สรุปสงครามภายในของเผ่าเธอเป็นการสู้กันระหว่างพวกกินเนื้อกับพวกไม่กินเนื้อ..."

"จะเรียกว่าอย่างนั้นก้อด้าย...ง่ำ..ง่ำ.."เด็กสาวยังกินไม่หยุด

"อืม.ม.ม..เป็นไปได้..เสือสมิงมังสาวิรัชก้อมีด้วย.."หมอผีหนุ่มรำพึงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ว่าแต่พี่จะช่วยหนูอย่างไงล่ะ?"เด็กสาวถามหลังกินข้าวหมดจาน

หมอผีหนุ่มนิ่งคิด "ก็คงให้เธอพักอาศัยที่บ้านฉันชั่วคราวแหละ.."

"ชั่วคราว?ช่วย แค่นั้นเองหรอ?"เด็กสาวถามอย่างผิดหวัง

"ฉันก็ช่วยได้แค่นั้นแหละ  มากกว่านั้นคงไม่ได้..."

"หนูนึกว่าพี่จะพาหนูไปช่วยเสด็จพ่อนะนี่..."เด็กสาวก้มหน้าพูด

หมอผีหนุ่มจ้องหน้าเด็กสาวงงๆ "นี่เธอคิดว่าฉันเป็นใคร?  ฉันไม่เก่งกล้าขนาดบุกไปภพสมิง  แล้วสู้กับพวกกองทหารเป็นพันๆหมื่นๆช่วยเสด็จพ่อของเธอกู้บัลลังก์ได้หรอก ท่าทางจะดูหนังดูละครมากไปละม้างนี่.."

"ก็หนูนึกว่าพี่จะเก่งเท่าหมอผีที่พวกมันจ้างวานมานะสิ  เห็นอัดพวกนั้นกระเจิงเหมือนที่หมอผีคนนั้นทำเลย..."

หมอผีหนุ่มขมวดคิ้ว "หมอผีที่พวกมันจ้างวาน  หมายถึงฝั่งตรงข้ามของเธอจ้างหมอผีชาวมนุษย์ให้ช่วยหรอ?"

"ใช่แล้วพี่..หมอผีคนนี้เก่งมาก  จัดการสางเขียว องครักษ์ที่เก่งกล้าของเสด็จพ่อแค่พริบตาเดียวเอง...เห็นพวกมันเรียกว่าหมอผีชาติ!.." เด็กสาวบอก   หมอผีหนุ่มหน้าเครียดทันทีที่ได้ยินชื่อหมอผีชาติ

"นี่ไอ้หมอผีชาติมันชั่วข้ามภพเลยหรอ?"

"พี่รู้จักด้วยหรอ? เรียกเสียสนิทเลย.."

หมอผีหนุ่มเม้มปาก "ยิ่งกว่ารู้จักอีก  ไม่นึกเลยว่ามันรอดไปจากคราวที่แล้วยังจะไปก่อเรื่องเลวๆอีก  ถ้าหากมันร่วมมือกับพวกศัตรูเธอและตามล่าเธอจริงๆ  โชคดีมากที่เธอยังปลอดภัยมาถึงตอนนี้..."

"นี่หมอผีคนนั้นร้ายขนาดนั้นเลยหรือ..."

"ร้ายจนเธอคิดไม่ถึงเลยหล่ะ..เอาละอิ่มหรือยัง?"

"อิ่มแล้ว...ทำไมหรอ?"

หมอผีหนุ่มเรียกพนักมาเก็บเงิน " เราต้องรีบไปกันแล้ว  ถ้าไอ้หมอผีชาติมันตามมาทันตอนนี้  ฉันจะสู้มันไม่ได้เพราะไม่ได้เตรียมตัวมา  ไปกันเถอะ..อย่าช้าอยู่เลย.."

หมอผีหนุ่มพาเด็กสาวมาที่รถวิบากของตนอย่างเร่งรีบ  แต่ทว่าขณะกำลังจะสตาร์ทรถ  ชายชุดดำกว่าสิบคนกรูเข้ามาล้อมรถไว้  และแสงสางก็เดินออกมายืนทิ้งระยะห่างจากตรงเขาและเธอ สี่ – ห้าก้าว  มันยืนนิ่งมองหมอผีหนุ่มและเด็กสาว  ยามนั้นก็ดึกมากแล้วผู้คนและรถราที่สัญจรผ่านไปมาค่อนข้างจะเงียบเหงา  และที่ตรงทั้งสองถูกล้อมกรอบนั้นเป็นบริเวณซอยหลังร้านที่หมอผีหนุ่มเอารถมอเตอร์ไซค์วิบากคู่ใจมาแอบจอดไว้

"คนนี้นะหรือที่ให้ความช่วยเหลือเจ้าหญิง  ท่าทางไม่น่ากลัวเหมือนที่มึงบอกกูเลย.."มันหันไปถามลูกน้อง

เจ้าลูกน้องมีท่าทีสั่นๆ "ใช่มันนี่แหละ  ฝีมือต่อสู้ร้ายกาจมาก  พวกเราไม่ใช่คู่มือของมันเลย.."

"งั้นเรอะ..หึ..หึ..หึ.."แสงสางมองหมอผีหนุ่มแล้วหัวเราะ

หมอผีหนุ่มหันไปถามเด็กสาว "ไอ้หน้าบากคนนี้ใครกันหล่ะ?"

"มันชื่อแสงสาง  เคยเป็นทหารองครักษ์ล้อมวังของเสด็จพ่อ  แต่ทรยศไปเข้ากับพวกนางพญาสมิง  ตอนนี้มันมีหน้าที่ไล่จับหนู.."
หมอผีหนุ่มหรี่ตามองใบหน้าเหี้ยมๆที่มีรอยแผลบากเด่นชัด "อื่ม.ม.ม..ท่าทางร้ายกาจไม่เบาเลยนะ.."

แสงสางจ้องหน้าหมอผีหนุ่ม "เรื่องนี้เป็นเรื่องของภพเรา  ไม่จำเป็นเราไม่อยากให้คนของภพเจ้ามายุ่งเกี่ยวจนต้องตกตาย  หากเจ้าไม่อยากเดือดร้อนจนส่งตัวเจ้าหญิงมา  แล้วเราสัญญาว่าเจ้าจะไร้อันตรายใดๆจากพวกเรา..."

"ข้าคงทำตามที่เจ้าบอกไม่ได้  เพราะข้ารับปากไปแล้วว่าจะช่วยนาง.."หมอผีหนุ่มบอก

แสงสางหัวเราะขำๆ "หึ..หึ..หึ..เจ้าจะเอาปัญญาอะไรมาช่วย..."

"ปัญญาเดียวกับหมอผีชาติที่เจ้าจ้างวานมันไปร่วมมือนั่นแหละ.."

ฟังคำตอบหมอผีหนุ่มแสงสางหน้าเครียดทันที "นี่เจ้ารู้จักหมอผีมีชื่อคนนั้นด้วยเรอะ?"

"ยิ่งกว่ารู้จักอีก...และขอบอกว่าข้ากับมันฝีมือพอกัน..."

แสงสางแค่นหัวเราะ "เหอ..เหอ..เหอ..นี่เจ้าขู่ข้าเรอะ?"

"ทดสอบดูได้.."หมอผีหนุ่มท้าให้ลองพร้อมรอยยิ้ม

ลูกน้องมันคนหนึ่งกระซิบถาม "เอาไงดีท่านแสงสาง?"

"ท่าทางมันจะมีดีพอตัวอย่างเจ้าว่า  ดูมันไม่หวาดกลัวพวกเราเลยทั้งที่มีเยอะขนาดนี้.." แสงสางบอกลูกน้อง

"ท่านจะถอยก่อนหรอขอรับ?"

"บ้าเรอะ!!..ถึงมันจะเก่งกล้า  แต่ข้าก็ไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเก่งกว่าหมอผีชาติ  ข้าจะขอลองฝีมือของมันดูสักหน่อย ว่าจะเก่งกล้าสมกับที่มันโอ้อวดหรือไม่!?.."

"ตะ...แต่ว่า..ท่านแสงสาง...."

"หุบปากเดี๋ยวนี้!!! นี่เจ้าหวาดกลัวมนุษย์ไปแล้วหรือ หมอผีชาติเราแค่ยืมมือมันมาช่วย  หมดประโยชน์เราก็จะสังหารมัน พวกมนุษย์พวกนี้น่ะ  มันอ่อนแอและโฉดเขลาไม่ปราดเปรื่องเรืองเดชเท่าพวกเราหรอก..."

"ท่านแน่ใจนะว่าจะเอาอยู่?"

"แน่ใจสิวะ..เอาละเตรียมต่อสู้ได้.."แสงสางสั่งสมุนขยับตั้งท่าเตรียมพร้อมจู่โจม

หมอผีหนุ่มมองรอบๆกายแล้วยิ้ม "คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วหล่ะ?"

"พี่สินคราวนี้จะไหวหรอ?พวกมันเยอะนะ.." เด็กสาวถามอย่างห่วงใย

"ก็ต้องลองดูก่อน.."หมอผีหนุ่มขยับตั้งท่าแล้วหันไปบอกเด็กสาว "พอเห็นช่องแล้วหลบไปหาที่ปลอดภัยก่อนนะ  ฉันจะได้สู้กับพวกมันถนัดๆ"

"ไหวแน่นะ?"เด็กสาวถามย้ำ

หมอผีหนุ่มชักหงุดหงิด "ไม่เชื่อมือก็ไปกับพวกมันเลย...ไป!"

"แค่ถามทำไมต้องโกรธด้วย.."เด็กสาวบ่น

พวกเผ่าสมิงฝ่ายทรยศกางกรงเล็บออก  พวกมันเดินวนหาช่องเข้าจู่โจม  หมอผีหนุ่มยืนนิ่งไม่หวั่นไหว  ต่อเมื่อมันคนหนึ่งถลาเข้ามาก็ถูกชกหมัดเดียวหงายท้องลงไปนอนนิ่ง  ช่างเป็นการข่มขวัญที่น่าหวั่นเกรง  พวกคนอื่นๆยืนมองแล้วอ้าปากคาง แม้นแต่แสงสางเองก็แทบไม่เชื่อสายตา   หางตาของมันใต้รอยบากบนใบหน้ากระตุกแรงๆหลายที  ทำท่าจะเข้าจู่โจมเองแต่ก็ฉากหลบออกมาทุกครั้งที่หมอผีหนุ่มขยับ  ฝ่ายเด็กสาววิ่งไปหลบหลังเสาใหญ่โผล่หน้ามามองอย่างลุ้นระทึก

"ว่าไงเล่า?...จะเข้าไม่เข้า  ถ้ากลัวก็หลีกทางข้าไป.." หมอผีหนุ่มบอก

แสงสางหันไปมองลูกสมุนพวกมันมีสายตาไม่เชื่อถือตนก็ข่มใจกลั้นความกลัว "นึกว่าข้าไม่กล้าหรอ!!!!"

มันกางกรงเล็บพุ่งเข้าหาหมอผีหนุ่มแต่ก็เจอกำปั้นสวนมาเต็มๆปากครึ่งจมูกครึ่ง  แสงสางผงะถอยมาด้วยท่าทางมึนงงเดินเซ  เลือดสดๆไหลออกมาทางจมูกและปาก  พวกสมุนวิ่งเข้าไปประคอง  แสงสางสลัดศีรษะไล่ความมึนงงแล้วเอามือเช็ดเลือดมาดู  สีหน้าของมันดุดันอารมณ์เดือดดาลสุดขีด  มันตวาดลั่น..

"มะ..มึง..ไอ้มนุษย์หูสั้นไร้เขี้ยวไร้ขน..มึงทำเลือดของกูหลั่ง..มึง....โฮก.ก.กก.ก..ก์"

ลูกน้องของมันรีบห้าม "อย่านะ..ท่านแสงสาง..ท่านจะมากลายร่างที่นี่ไม่ได้..ไม่งั้น..มันผิกกฎนะ.."

"ช่างหัวกฎมันเหอะ!! กูไม่สนแล้ว..กูจะฆ่ามัน...."แสงสางคำรามลั่น

"แต่ท่านก็รู้ว่าถ้ากลายร่างที่ภพนี้...จะคืนร่างไม่ได้อีกจนกว่าจะบำเพ็ญญาณไม่กินอะไร ๙๙  ราตรีเชียวนะ.."

"ไม่เป็นไรกูทำได้..ขอแค่ฆ่ามันได้ก็พอ!!!..."

"ระงับใจหน่อยท่านแสงสาง...มันอาจจะไม่คุ้ม.."

"กูไม่ระงับแล้ว.ว.ว.ว...โฮก.ก.ก.ก.ก.ก..."แสงสางคำรามก่อนสะบัดลูกสมุนกระเด็นแล้วเดินมาหาหมอผีหนุ่ม

หมอผีหนุ่มยิ้ม "ถึงขนาดจะคืนร่างสู้กับข้าเลยเรอะ?"

"เพื่อฆ่ามึงกูทำได้ทุกอย่าง..มึงหยามกูมากเกินไปแล้ว  กล้าทำร้ายจนกูเลือดตก..."

หมอผีหนุ่มยังยิ้มยั่ว "อ่อนเองนี่...มิน่าถึงต้องจ้างไอ้หมอผีชาติมาช่วย...คงไม่มีปัญญาทำเอง..."

"ปัญญาของกูนะมี..แต่ที่จ้างไอ้หมอผีชาติเพราะราชินีเป็นคนสั่ง  ลำพังไม่ต้องอาศัยไหว้วานมนุษย์ชั้นต่ำอย่างพวกมึง  พวกกูก็ทำเองได้โว้ย!!" แสงสางคำรามด่า

หมอผีหนุ่มยิ้มแล้วส่ายหัว "มนุษย์ชั้นต่ำที่เอ็งดูแครนนี่ไง ที่เพิ่งเอาเลือดของเอ็งออกมาได้.."

"มึง..งง..ง..กูไม่เอามึงไว้แน่..ไอ้มนุษย์หูสั้น!!!" แสงสางสบถออกมาแล้วถลึงตาเป็นประกายน่ากลัว

หมอผีหนุ่มมองแล้วเปลี่ยนสีหน้า "มนต์กลายร่างสมิงอาฆาต?"

"รู้จักเรอะ..เพราะมึงทำให้กูต้องกลายร่างชั้นนี้เพื่อฆ่ามึงให้หายแค้น.."

"ไม่ได้การแล้ว...มันไม่ใช่เสือสมิงชั้นธรรมดา.."หมอผีหนุ่มรีบขึ้นรถวิบากคู่ใจแล้วสตาร์ทเครื่อง

ร่างของแสงสางกำลังเปลี่ยนอย่างช้าๆ "มึงจะหนีไปไหน?"

หมอผีหนุ่มขับขี่รถมอเตอร์ไซค์วิบากฝ่าวงล้อมไปหาเด็กสาว "ขึ้นมาเร็ว!!!"

"ทำไม?" เด็กสาวถามงงๆ

หมอผีหนุ่มบอกอย่างร้อนรน "หนีนะสิ!!"

"หนีทำไม?"
"มันกำลังจะกลายร่าง   ไม่เห็นเรอะ!!"

"พี่สู้มันไม่ได้หรอ?"

"ฉันไม่ได้เตรียมตัวมาสู้กับวิชากลายร่างขั้นนี้   อย่าถามและอย่าสงสัยอีก  ขึ้นรถมาเร็วๆ"

เด็กสาวกระโดดขึ้นซ้อนท้ายทันที   ก่อนที่ร่างของแสงสางจะกลายเป็นเสือสมิงอาฆาตโดยสมบูรณ์มันตะโกนไล่หลังไป

"พวกมึงจะหนีกูไปไหน!?"

แล้วร่างของแสงสางก็กลายเป็นเสือลายพาดกลอนตัวขนาดใหญ่ร้องคำรามลั่น  จากนั้นมันก็กระโจนวิ่งตามรถมอเตอร์ไซค์วิบากที่หมอผีหนุ่มและเด็กสาวนั่งไป  พวกสมุนมันมองตามอย่างตื่นตะลึง...

"ท่านแสงสางกลายร่างเป็นเสือตามพวกมันไปแล้ว  เอาไงดีวะ?"

"ก็รีบตามไปเสริมกำลังท่านสิ.."

"แล้วที่ท่านกลายร่างนี่เรื่องใหญ่เลยนะ.."

"เราแค่ทหารเลว  คงไม่ได้รับโทษเรื่องนี้หรอก  แต่ถ้าจับตัวเจ้าหญิงไม่ได้นี่โทษหนักแน่  อย่าไปกังวลเรื่องอื่นเลย"

"อื่มมม์..งั้นก็ตามกันไปเหอะ.."

แล้วพวกลูกสมุนก็รีบขึ้นรถขับตามไป...

หมอผีหนุ่มบิดรถเต็มที่เพื่อหนี  ขณะแสงสางในร่างเสือก็วิ่งตามมาติดๆ  มองจากกระจกมองข้างระยะไล่กวดของเสือสมิงแสงสางใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  หมอผีหนุ่มพยายามบิดและเทิร์นเกีร์ยเร่งรอบเพื่อความเร็ว  แต่ก็ดูจะทิ้งห่างเจ้าเสือร้ายไม่ได้  และไล่หลังมาไม่ไกลพวกสมุนก็ขับรถยนต์ยี่ห้อดังสมรรถนะสูงตามติดๆมาเป็นพรวน  หมอผีหนุ่มคิดแล้วให้หนักใจเพราะเขาไม่คาดคิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้  จึงไม่ได้เตรียมอุปกรณ์ต่อสู้มาเลย  ยามนี้ทำได้แค่หนีอย่างเดียวเท่านั้น

"มันใกล้เข้ามาแล้วนะ...จะหนีอย่างนี้อย่างเดียวไม่สู้เลยหรอ?"เด็กสาวถาม

"นั่นเสือสมิงอาฆาตนะ..ฉันมามือเปล่าไม่ได้เตรียมตัวมาปราบมัน..เจอกันอย่างนี้ก็ต้องหนีอย่างเดียวแหละ"หมอผีหนุ่มบอก

"แล้วจะรอดไหมนี่?"

หมอผีหนุ่มกัดฟัน "จะพยายาม..เอาละจับแน่นๆนะ.."

แล้วหมอผีหนุ่มก็ขับรถมอเตอร์ไซค์วิบากซิกแซกหลบหลีกการไล่กระโจนตะปบใส่ของเสือจำแลงแสงสางที่วิ่งตีคู่ตามมาทันแล้ว  รถส่ายไปมาน่าอย่างน่าหวาดเสียว  เด็กสาวเกาะเอวหมอผีหนุ่มแน่นหลับตากรีดร้องด้วยความตกใจทุกครั้ง  จนกระทั่งหมอผีหนุ่มหักเลี้ยวขึ้นสะพานทางด่วน  เสือสมิงแสงสางวิ่งเลยไปแล้ววกกลับวิ่งตามไล่มาติดๆ  หมอผีหนุ่มบิดคันเร่งหนีเต็มที่แต่แล้วเขาต้องอ้าปากตาเหลือกค้าง  เพราะว่าเบื้องหน้าสะพานนั้นเป็นทางขาด  และระยะก็ห่างมากๆจนเกินจะบิดคันเร่งส่งเพื่อยกล้อให้รถเหิรข้ามไปได้  และที่สำคัญความเร็วที่เขาขับขี่มานั้นมันเร็วมากๆจนเบรกไว้ไม่ทันเสียด้วย....

แต่หมอผีหนุ่มก็ตัดสินใจหักรถมอเตอร์ไซค์วิบากให้เอียงคว่ำลง  และกอดร่างของเด็กสาวดีดตัวออกมาปล่อยให้รถมอเตอร์ไซค์วิบากไถลไปจนตกสุดถนน ขณะเจ้าเสือสมิงแสงสางพุ่งเข้าตะปบรถเปล่าๆและตกไปด้วยกันยังเบื้องล่างที่สูงประมาณตึก ๓ - ๔ ชั้น   ส่วนหมอผีหนุ่มและเด็กสาวตัวไถลมาหยุดเกือบๆขอบทางสะพานต่างระดับที่ขาดช่วง  ทั้งสองถอนหายใจเฮือกแต่ทว่าทั้งคู่ก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจอีกครั้ง  เมื่อรถยนต์อีกหลายคันที่วิ่งตามมาพุ่งตรงมาโดยเบรกไม่ทันเช่นกัน...

หมอผีหนุ่มกอดร่างเด็กสาวแน่น   แล้วพากลิ้งหลบรถที่เหิรตกลงไปอย่างจวนเจียนหวาดเสียว  เสียงรถยนต์ตกสะพานต่างระดับดังติดๆกันสนั่น  บางคันก็เกิดแรงกระแทกจนถังน้ำมันแตกและระเบิดไฟลุกท่วม  จนกระทั่งคันสุดท้ายตกตามลงไปและเสียงระเบิดเสียงกระแทกก็สงบลง  หมอผีหนุ่มคลายอ้อมกอดออกจากร่างเด็กสาวเมื่อเห็นว่าปลอดภัย  ทั้งคูนั่งแผ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก  และค่อยๆลุกขึ้นมาดูเหตุการณ์เบื้องล่าง  จึงได้เห็นรถยนต์กองระเนระนาดบางคันไฟลุกท่วม

"อู้ว.ว.ว...ยังกับในหนังที่พวกนางพี่เลี้ยงเคยเปิดให้ดูเลย..."เด็กสาวบอก

หมอผีหนุ่มถอนหายใจแล้วมองซากรถที่กำลังลุกไหม้เบื้องล่างถนนขาดอย่างอาลัยอาวรณ์

"โอ้..เจ้า SUZUKI DR 650 SE ตัวจี๊ดทางวิบากแสนรักของฉันด้วย..ไม่น่าเลย..."

"แล้วนี่เราจะไปกันอย่างไงต่อหล่ะ?" เด็กสาวถามแทรกขึ้นขณะชายหนุ่มกำลังใจสะเทือนใจในความสูญเสีย

"ก็ต้องเดินไปกันนะสิ.."

"แล้วเราจะไปไหนกันต่อล่ะ?" เด็กสาวหันมาถาม

"บ้านของฉัน..ถ้าไปถึงบ้านฉันแล้วเราจะปลอดภัย.."


โฮกก.ก..ก.ก.ก.ก.ก...

.เสียงคำรามนั่นทำเอาทั้งสองหยุดพูดคุยปรึกษาและหันไปมองต้นเสียง

เมื่อทั้งสองหันไปมองก็เห็นเสือตัวใหญ่ขนาดม้ากำลังอ้าปากแยกเขี้ยวยืนอยู่ไม่ห่าง

สายตาของมันแดงก่ำส่อแววอาฆาตชัดเจน

"นี่มันยังอยู่อีกหรอ?" หมอผีหนุ่มมองอย่างหน่ายๆ

เด็กสาวตัวสั่น "ทำอย่างไงดีหล่ะ?.."

"แล้วเธอทำอะไรได้บ้างล่ะนี่?"หมอผีหนุ่มถาม

เด็กสาวส่ายหัว "หนูยังเด็กนอกจากเรียนมารยาทแล้วอย่างอื่น..เอ่อ..."

"อย่างงั้น...ตอนนี้ก็ต้อง....วิ่.ง.ง..งง..ง.ง.ง......"

 ตะโกนบอกเสร็จหมอผีหนุ่มก็ฉุดมือเด็กสาวให้วิ่งตามโดยมีเสือสมิงแสงสางตัวใหญ่วิ่งตามไปติดๆ   แต่เจ้าเสือสมิงตัวร้ายวิ่งมาดักหน้าอ้าปากคำรามขวางทางเอาไว้  ทั้งสองต้องหยุดกึก  เสือสมิงเดินย่างทำท่าจะกระโจนใส่  หมอผีหนุ่มตอนนี้ไม่รู้จะหาวิธีไหนสู้ได้แต่คิดหาทางเอาตัวรอดก่อน  เขาดึงร่างเด็กสาวให้ลงท่อที่เปิดอยู่ใกล้ๆ  ขนาดของมันพอดีตัวคนรอดลงไปทีละคน  แต่เบื้องล่างน้ำนั้นเหม็นเน่าจนแทบอาเจียน  ทว่าทั้งสองไม่มีเวลาสนใจ  มุดน้ำเน่าหนีเอาชีวิตรอดกันก่อน  เจ้าเสือสมิงตามมามองแล้วมันก็มุดตามไปไม่หยุดแม้นกายจะใหญ่โตแต่มันก็รอดตามไปได้อย่างประหลาด...

ทั้งสองคลานหนีมาจนกระทั่งถึงท่อใหญ่ที่กว้างขนาดอุโมงค์ให้รถไฟฟ้าผ่านได้  พอลงมาถึงไหล่ทางระบายน้ำก็แว่วเสียงเจ้าสมิงกำลังวิ่งลุยย่ำน้ำไล่ตามมาไม่ห่าง  ทั้งสองรู้ทันทีว่าไม่มีเวลาพักหรือสำรวจอาการบาดเจ็บ  ออกวิ่งหนีไปเรื่อยๆ  เสือสมิงกระโจนตามออกมา  ทั้งสองหนีไปจนถึงทางระบายน้ำออกแม่น้ำ  แต่ทว่ามันมีตะแกรงเหล็กปิดทางออกเอาไว้  และแข็งแรงจนทั้งสองผ่านไปไม่ได้  เจ้าเสือร้ายคำรามลั่นใกล้เข้ามา  หมอผีหนุ่มมองไปบนเพดานเห็นท่อเหล็กมากมายจึงอุ้มร่างเด็กสาวให้ปีนขึ้นไป

"ทำอะไร?" เด็กสาวถาม

หมอผีหนุ่มส่งร่างเด็กสาวขึ้นไปแล้วจึงบอก "หลบอยู่บนนั้นก่อน  เดี๋ยวฉันจะจัดการไอ้เสือตัวนี้ก่อน..."

"ทำได้หรอ?"

"ไม่รู้สิ..มันจวนตัวแล้วนี่..."


'โฮก.ก.ก.ก.ก...' .เสียงเสือร้ายคำรามจนแก้วหูสะท้านเมื่อมันใกล้เข้ามา  และทอดเงาข่มขวัญก่อนจะเดินออกมาจากมุมมืดเผชิญหน้ากับหมอผีหนุ่ม

หมอผีหนุ่มถอดตะกรุดออกมาจากเอว  เขาคลี่แผ่นตะกรุดออกมีว่านชิ้นเล็กๆบรรจุอยู่ข้างใน  เขาอมว่านนั่นแล้วเคี้ยวจนละเอียดก่อนพ่นใส่ตัว พลางพนมมือว่าพระคาถาอันเชิญเทพมาสิงสู่ร่างตน  เมื่อร่ายคาถาครบสามคาบก็เป่าไปตามร่างกาย ฉับพลันแววตาคมของเขาก็เปลี่ยนไปกลายเป็นแววตาซุกซนสนุกสนาน  อีกทั้งท่วงท่าของเขาเองก็กลายเป็นหลุกหลิกเกายุกยิกไปทั่วกายคล้ายๆลิง เด็กสาวมองอยู่ข้างบนงงงันเป็นหนักหนาว่าหมอผีหนุ่มทำอะไร

เสือร้ายกระโจนเข้าใส่  แต่ชายหนุ่มกลับฉากหลบแล้วปีนป่ายไปทำท่าหลอกล้อราวกับลิง  เขากระโจนไปมาตามมุมต่างๆห้อยโหนโจนทะยานอย่างน่าเวียนหัว  บางครั้งก็ลงมาขี่หลังเสือแล้วตีลังกาไปดึงหาง  หรือไม่ก็ตบหัวของมันเล่นอย่างหยอกล้อ  เจ้าเสือสมิงคำรามอย่างแค้นเคืองที่ถูกหยอกเย้ย  แต่มันก็ไม่สามใช้คมเขี้ยวคมวาวหรือกรงเล็บคมกริบาแตะต้องร่างกายของหมอผีหนุ่มได้เลย  ยามนี้มันงุ่นง่ามกางกรงเล็บตะปบและอ้าปากงับอากาศวืดวาดไปหมด  

"โฮ้กกกกกกกกกกก............." เสือสมิงคำรามอย่างขุ่นเคือง

แกรกก...หนุ่มหมอผีหยิบเหล็กแหลมขนาดไม้พลองยาวขึ้นสนิมมาถือเป็นอาวุธ

"ฉันขี้เกียจเล่นกับแกแล้วนะ ไม่สนุกเลยว่ะ"

"โฮ้กกกกกกกกกกก.........." เจ้าเสือสมิงอาฆาตกระโจนเข้าหาชายหนุ่ม เขากระโดดตีลังลอยตัวขึ้นสูง

ฉึก!

โฮ๊กกกกกกกกกกก

เจ้าเสือร้ายถูกหมอผีหนุ่มเอาเหล็กเส้นแทงเข้าจุดสำคัญจนเกิดแผลเหวอะหวะเลือดสาด

มันเดินซวนเซกลายเป็นเสือลำบาก แต่ดวงตาอาฆาตยังไม่ลดละลงสักนิด

"คราวนี้ จะเผด็จศึกละนะ..!!!.."

และแล้วอวสานของมันก็มาถึงเมื่อเจอหมอผีหนุ่มกระโดดเอาเหล็กเส้นแทงเข้าที่ต้นคอ  มันร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดแล้วดิ้นสะบัดอย่างสุดแรง  และที่สุดก็หมดฤทธิ์หลับตานอนนิ่ง  หมอผีหนุ่มมองอยู่ครู่พอแน่ใจว่ามันตายสนิทก็ละมือกระโดดลงมาเกาตัวหลุกหลิกอยู่ข้างๆ  ร่างเจ้าเสือสมิงตัวร้ายค่อยๆกลายกลับเป็นร่างของแสงสางที่มีเหล็กปักคอทะลุตาเหลือกสิ้นลมหายใจ ตามร่างกายมีบาดแผลฉกรรจ์เหมือนร่างเสือร้าย

ข้างฝ่ายหมอผีหนุ่ม หลังจากเผด็จศึกได้ก็ยังผาดโผนตีลังกาไปมาน่าเวียนหัว ทำท่าทางดีใจราวตัวละครในการแสดงโขนเรื่องรามเกียรติ และท่าทางของเขาเหมือนฝืนๆพยายามจะหยุดการกระทำเอาไว้ กระทั่งเขาขืนร่างตนเองเอามือสองข้างตบกับบ้องหูตัวเองแล้วสะดุ้งเฮือกร่างกายหยุดนิ่ง  พร้อมกับทรุดลงนั่งหอบแฮ่กๆ ลักษณะเหนื่อยแทบขาดใจ

เด็กสาวพอเห็นปลอดภัยก็กระโดดลงมาจากเพดานและเดินมาดูอาการของหมอผีหนุ่มที่ยังหอบอยู่  

"เอ่อ...เป็นไงบ้าง..." เด็กสาวถาม

หมอผีหนุ่มทรุดลงนั่ง "เหนื่อยนะสิ..วิชานี้ไม่จำเป็นไม่อยากใช้เลย.."

"วิชาอะไรหรอ?"

"เชิญวิญญาณลิงลมเข้าสิง..โอ้ยเหนื่อยจริงๆ  ถ้านานกว่านี้หัวใจวายแน่..."

"ก็น่าอยู่หรอก  กระโดดโลดเต้นไม่หยุดเลยนี่"

"อื่อ..ก็ลิงนี่นะ จะให้อยุ่เฉยได้ยังไง แฮ่กๆๆ"

"  แล้วนี่...มันตายแล้วหรอ?" เด็กสาวมองซากของแสงสาง

หมอผีหนุ่มมองซากของมันที่กำลังสลาย "อย่างนี้ไม่ตายจะเรียกอะไรหล่ะ?"

ร่างของแสงสางค่อยๆสลายกลายเป็นผงและเหลือเพียงเหล็กเส้นที่เสียบคอตกลงกระทบพื้นเสียงดังกังวาน...  

...

บนพื้นถนนแห่งหนึ่ง

ฝาท่อถูกเปิดจากด้านล่าง  หมอผีหนุ่มโผล่ขึ้นมาแล้วดึงร่างเด็กให้ตามขึ้นมา  ทั้งสองอยู่ในสภาพมอมแมมเลอะเทอะและที่สำคัญเหม็นสุดขีด  ทั้งสองพยายามโบกรถแท็กซี่แต่พอจอดรับเห็นสภาพอันเลอะเทอะและได้กลิ่นเหม็นเน่าสารพัดก็รีบขับหนีกันไปจนหมด  หมอผีหนุ่มชักอารมณ์เสีย

"ทำไมมันไม่จอดรับเราวะ?"

"สภาพก็น่ารับอยู่หรอก..." เด็กสาวพูดปลงๆ

"สงสัยต้องเดินกลับแล้ว..ดึกขนาดนี้รถเมถ์ก็ไม่มี.."หมอผีหนุ่มบอก

เด็กสาวมองไปที่แห่งหนึ่งแล้วตาววาวราวคิดอะไรออก "หนูว่าเราไปอาบน้ำล้างตัวกัน  แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนคงจะดีกว่านะ เพราะสารรูปของเราตอนนี้มันแย่และเหม็นสุดๆจริงๆ...."

"แล้วจะไปอาบไปเปลี่ยนที่ไหนล่ะ?"

เด็กสาวชี้ไปที่ม่านรูด "ที่นั่นไง?"

"หา!!!!...ที่นั่นนะหรอ?"

"ใช่..ไปกันเถอะ..." พูดจบเด็กสาวก็จูงมือเขาวิ่งข้ามถนนเข้าไปในม่านรูด

เด็กสาวเป็นคนจ่ายเงินให้พนักงาน และจ้างให้ไปชื้อเสื้อผ้าใหม่มาด้วย  เด็กปิดม่านไม่ถามอะไรมากมายทำตามหน้าที่และเงียบสนิทไม่ซักถามอะไรเมื่อได้รับเงินพิเศษ  พอเข้าไปข้างในหมอผีหนุ่มก็รีบเข้าไปห้องน้ำก่อนเลย  เขาถอดเสื้ออกและเปิดน้ำล้างตัวสระผมเผ้าเพื่อล้างกลิ่นอาจมทั้งหลาย   เขาล้างเนื้อล้างตัวอยู่นานแต่กลิ่นมันก็ทนจริงๆ   จนกระทั่งเด็กสาวร้องเรียกให้เขาออกมา

"พี่ๆๆๆๆ ออกมาได้แล้ว  หนูก็อยากจะอาบน้ำเหมือนกันนะ  ตั้งชั่วโมงแล้วยังล้างไม่เสร็จอีกหรอ?"

หมอผีหนุ่มรู้สึกตัวจึงรีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกาย "ขอโทษทีนะ..อาบนานไปหน่อย.."

"ไม่นานไปหน่อยหรอก..นานมากๆเลย.."เด็กสาวบ่น

เมื่อเปิดประตูออกมา เด็กสาวตัวเล็กๆอายุราวๆ 12 ยืนอยู่ในสภาพกระโจมอก  ทรวดทรงสัดส่วนทำเอาหมอผีหนุ่มสะดุ้งยืนมองตะลึงอยู่พัก  แม้นเขาจะสัมผัสหญิงสาวมาหลากหลายทั้งคนและผี  แต่เขาไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้  และที่สำคัญเขาไม่เคยชอบเด็กๆ แต่ครั้งนี้ทำไม..มันรู้สึกแปลกๆ

"หลบซิ...หนูจะรีบเข้าไปอาบ..แมนโคตรเลยนะพี่..แย่งเด็กอาบก่อน.."เด็กสาวพูดดุๆ

"อะ..เอ่อ..ขะ..ขอโทษ...เข้าไปเลย..."หมอผีหนุ่มหลบทางให้

เด็กสาวเดินเข้าไปแล้วปิดประตู  เสียงเปิดน้ำดังซู่ๆ  หมอผีหนุ่มยืน

เรียนคุณ นีโอ
ผมได้ตามไปซื้อฉบับบรวมเล่ม
ภาคแรกมาแล้วครับ
แต่อยากจะบอกว่า พอไม่มีบทพิศสวาท
พระเอกเราดูหงิมๆ ไปเลยนะครับ
มีวิธีแทรก หน้าเข้าไปยังหนังสือที่ซื้อไว้มั้ยครับ

สนุก แต่ เจ้าหญิง มาเจอ กับหมอผีสิน ยังไง งง เลย เหมือน ท่านผู้แต่ง
จะ ให้ ผู้อ่าน ค่อย ๆ ปะติดปะต่อ เอาเอง ครับ

กลับมาอ่านอีกรอบ

(แว่น เตือนภาคทัณฑ์ไว้.5/7/2560.)

https://xonly8.com/index.php?topic=179879.msg449317#msg449317

กำลงติดตาม

•====================================•
○19/11/2560○
   
  รีพลายผิดเงื่อนไขการพิมพ์ตอบห้อง ห้ามขอบคุณเปล่า
แบน 6 เดือน { 19/11/2560 ~ 19/5/2561 }

•====================================================•.
https://xonly8.com/index.php?topic=183261.msg663295#msg663295

เสียดาย​เนื้อหาหายไปเยอะเลยอะครับ เศร้า

สินไม่จัดการน้องหญิงเหรอผิดวิสัยนะ

สนุกครับ แต่สบายบ้าง

หมอสินนี่จะรักเด็กบ้างรึเปล่า