🧡 XONLY 🧡

น้องกันตาโต
 
 
เมื่อผมพาพี่หน่อยจนเข้าไปยืนอยุ่หน้าโต๊ะจีน ที่เพื่อนๆรุ่นผมนั่งกันอยู่ ไอ้เอกกับไอ้โต จ้องมองหน้าพี่หน่อยเขม็งทำตาเยิ้มๆ
ส่วนพวกสาวๆ มียัยแจงกับเกวลิน ต่างก็มองทึ่งชื่นชมกับความสวยสง่าของเธอ
 
"สวัสดีค่ะพี่ชุติ..." เกวลินรีบยกมือไหว้ แล้วเรียชื่อจริงของพี่หน่อย แต่ยังพูดไม่ทันจบพี่หน่อยก็ชิงพูดแทรกขึ้นเสียก่อน

"เรียกพี่หน่อยเหมือนสมชายก็ได้ค่ะน้องเกว..." พี่หน่อยปราดสายตามอง จนเกวลินรีบหลบสายตาเธอแล้วตอบอุ๊บอิ๊บ

"ขอบคุณค่ะพี่หน่อย..."
 
พวกเพื่อนๆผมมันเลยงงกันว่าพี่หน่อยเป็นใคร เพราะดูท่าทางเกวลินเกรงๆกลัวๆ ปากที่คุยจ๋อยๆร่าเริงสดใสเมื่อสักครู่
นี้ ดูเกรงๆเกร็งลงไปทันที ผมเลยรีบแนะนำให้เพื่อนๆรุ้จัก
 
"พี่หน่อยเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย ที่กูทำงานอยู่น่ะ..." พอแนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก มันก็รีบยกมือไหว้กันสลอน ในฐานะที่พี่หน่อยมี
อาวุโสกว่าทุกคนในโต๊ะ
 
"สวัสดีทุกคนจ๊ะ...เผอิญพี่ว่างๆ นึกสนุกเลยขอตามสมชายมาเที่ยวด้วยน่ะคะ...คงไม่เป็นไรนะคะ..ที่มีคนแก่มานั่งร่วมโต๊ะ
ด้วย.." พี่หน่อยพูดยิ้มๆทำขำๆ ทำตัวเป็นกันเอง จนพวกเพื่อนๆผมมันหัวเราะตาม ค่อยหายเกร็งกันไป
 
"กูนั่งไหนดีล่ะ..." ผมมองไปที่โต๊ะที่มีเก้าอี้จำนวน10ที่นั่ง แต่พวกเพื่อนมันมากันก่อน ก็เลยกระจายตัวนั่งจนเต็ม พอผมถาม
มันก็เลยรีบขยับๆจนเหลือที่ว่างสองที่เป็นฟันหรอ ไม่ติดกัน พี่หน่อยเดินเข้าไปนั่งก่อนระหว่างกลางยัยแจงกับเกวลิน ส่วนผม
ถูกไอ้เอกดึงไปนั่งตรงกลางระหว่างตัวมันกับยัยแจงแฟนคนสวยของมัน
 
"อ้าวไอ้โต..ไม่พายัยปุ๊มาหรือวะ..."
 
ผมร้องทักไอ้โตเพื่อนสนิทอีกคน ที่ไม่เห็นมันพาแฟนคือยัยปุ๊เพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกับยัยแจงมาด้วย แต่พอถามออกไป เพื่อน
มันก็หัวเราะกันครืน จนผมทำหน้าเหรอหร่า
 
"มันเลิกกันไปแล้วโว๊ยไอ้ชาย..."
 
ไอ้เอกรีบกระซิบบอกผม จังหวะนั้นเด็กเดินอาหาร ก็ถือเข้ามาเสริฟเบรคการสนทนาไว้ชั่วคราว ผมเลยมองไปทางพี่หน่อยก็
เห็นเธอนั่งนิ่งๆ โดยมียัยแจงและเกวลินพยายามชวนพูดชวนคุย เธอก็ถามคำตอบคำด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นกันเอง
 
"แฟนมึงหรือวะไอ้ชาย..."
 
ไอ้เอกเอียงหน้ามากระซิบถามแต่เสียงมันคงดังไปหน่อยเพราะต้องตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงวงดนตรีที่กำลังเล่นอยู่บนเวที
ผมอ้ำอึ้งยังไม่ทันตอบ พี่หน่อยเลยพูดแทรกเข้ามา
 
"ไม่ใช่หรอกค่ะน้อง..พี่กับชายเป็นพี่น้องกันในที่ทำงาน..." พี่หน่อยตอบยิ้มๆ แล้วเมินสายตามองผ่านผมไป หันไปคุยกับยัย
แจงอีกครั้ง
 
"อืมมม...ค่อยโล่งอกหน่อย มะกี้ตอนเข้ามาในงาน กูเดินผ่านไปทางโต๊ะน้องกันตาโตของมึงน่ะ เห็นน้องกันเข้ามาในงานแล้ว
นะโว๊ย....."
 
ไอ้เอกมันกระซิบบอกผมอีกครั้ง แต่คราวนี้มันลดเสียงลง จนพี่หน่อยไม่น่าจะได้ยิน เพราะผมเห็นเธอหันเอียงหน้าไปจ้องมอง
นักดนตรีที่กำลังบรรเลงเพลงอยู่
 
"จริงหรือวะ..โต๊ะน้องกันอยุ่ทางไหน..."
 
ผมรีบกระซิบถามไอ้เอกด้วยความดีใจ รู้สึกใจมันตื่นเต้นดีใจ ทันที่ที่ได้ยินชื่อน้องกันตาโต จนเหมือนใจผมมันจะกระดอนออก
มานอกอก ไอ้เอกมันสะกิดขาผม แล้วบุ๊บปากไปอีกทางให้ผมเห็นเงียบๆ ผมมองตามปากของมันไปทางทิศที่มันบอก แต่ยัง
ไม่เห็นตัวน้องกัน เพราะผู้คนในงานต่างเดินไปเดินมาขวักไขว่ คงเดินหาเพื่อนๆตามรุ่นต่างๆอย่างแน่นอน
 
"เดี๋ยวมานะครับพี่..."
 
ผมชะโงกข้ามตัวยัยแจงไปบอกพี่หน่อย เธอพยักหน้าให้ ผมก็รีบลุกเดินไปทางทิศที่ไอ้เอกบอก แม้ว่าโต๊ะที่น้องกันนั่งอยู่ จะ
ห่างจากโต๊ะที่ผมนั่งเพียงแค่10กว่าแถว เดินจริงๆไม่ถึงนาที ก็เจอตัวน้องกันแล้ว แต่ครั้งนั้นดูเหมือนแต่ละก้าวย่างของผม
มันช่างเชื่องช้า เหมือนเท้ามันหนักอึ้ง จนแทบก้าวขาไม่ออก แต่ที่สุดผมก็เดินไปถึง

ผมเห็นน้องกันอยู่ในชุดกระโปรงพรีทบานๆสีชมพูอ่อนๆ เธอยังไว้ผมยาวเหมือนตอนเด็กๆ แต่เหน็บเกล้าอยู่บนหัวดูเรียบร้อย
ทำให้ใบหน้าเรียวของเธอดูผุดผาดขึ้น แก้มยังคงใสๆเหมือนคราวก่อน โค้งหน้าผากยังเนินโหนกเกลี้ยงเกลา น้องกันจ้อง
มองผมด้วยดวงตาที่เบิกโพลง เหมือนไม่เชื่อสายตา ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้นคือพี่ชาย...คนที่เธอเรียกแบบนี้ประจำ
 
"พี่ชาย"...."น้องกัน..."
 
เหมือนเราได้นัดกันไว้ เมื่อเราสองคนต่างเรียกชื่อออกมาพร้อมกัน ผมขยับขาก้าวเข้าไปหาเธออีกก้าว ในขณะที่น้องกันรีบ
ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้

"พี่ชายจริงๆด้วย..."
 
อีกครั้งที่ผมได้ยินเสียงหวานๆออกมาจากปากน้องกัน เสียงกรุ๊งกริ๊งนั้นคงหายไปกับวัยที่โตขึ้นจนเป็นสาวแล้วแน่ ผมอยาก
ขยับเข้าไปจับกุมมือของเธอนัก จับด้วยความคิดถึง ด้วยความรัก แต่ผมก็ไม่กล้าทำ เพราะเวลาที่ผ่านมา มันอาจเปลี่ยนใจ
น้องกัน จนเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมแบบตอนที่เธอยังเป็นเด็กแล้วก็ได้
 
ผมไม่รู้จักเพื่อนของน้องกันเลยสักคน และพวกเธอก็คงไม่รู้จักผมเช่นกัน อาจจะเคยเห็นหน้าผมบ้าง แต่ก็ไม่น่าจะจำผมได้
เพราะขณะนั้นกับบัดนี้ ผมเปลี่ยนแปลงไปอย่างชนิดที่คนไม่สนิทกันจำไม่ได้แน่นอน เมื่อผมไม่รู้จักกับเพื่อนน้องกันเช่นนี้
ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดกับสายตาของสาวๆเพื่อนๆน้องกันที่ต่างจับจ้องมองมาที่ผม บางคนก็เริ่มหันหัวซุบซิบเข้าหากัน บางคน
ก็เอาแต่จ้องมองด้วยความสนเท่ห์
 
"พี่ชายคะ..นี่เพื่อนๆน้องกัน..." น้องกันแนะนำให้ผมรู้จักเพื่อนๆของเธอ แต่เธอไม่ยอมแนะนำว่าผมเป็นใคร ผมเพียงแต่ได้ยิน
เพื่อนคนที่นั่งใกล้น้องกันหันไปบอกเพื่อนถัดๆไปว่า

"พี่ชายคนนี้ไง..ที่ยัยกันพูดถึงเสมอ..." เมื่อผมได้ยินเสียงกระซิบนั้น ทำให้หัวใจผมพองขึ้นมาทันที เพราะมันแสดงว่าตลอด
เวลาที่ผมไม่เจอน้องกันเลยนั้น เธอยังคงระลึกและพูดคุยเรื่องของผมให้เพื่อนๆฟังเสมอมา
 
"พี่ชายนั่งก่อนมั๊ยคะ..." เมื่อน้องกันพูดเสร็จ เพื่อนสาวๆของเธอต่างขยับตัวจนเหลือที่ว่างสองที่ติดกันเพื่อให้ผมนั่ง

"เดี๋ยวก่อนครับ..พี่อยากพาน้องกันไปรู้จักเพื่อนๆของพี่ก่อน...." ผมรู้สึกกระดากและอึดอัด เพราะที่โต๊ะน้องกันมีแต่สาวๆนั่ง
ทั้งนั้น จึงอยากพาน้องกันไปนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนๆผมมากกว่า

"ได้ค่ะ..."น้องกันตอบมาอย่างรวดเร็ว แล้วส่งยิ้มจนผมมองเห็นเรียวฟันขาวสอาดเรียงกันเป็นระเบียบ

"เดี่ยวกันมานะเพื่อนๆ..."
 
น้องกันพูดจบก็เดินตามผมออกมาจากโต๊ะที่เพื่อนๆของเธอที่นั่งจับตามองอยู่ เธอเดินเบียดมาใกล้ๆจนแขนเราทั้งสองเสียด
สีกันบ่อยครั้ง ผมรุ้สึกว่าน้องกันตัวสุงกว่าแต่ก่อน จนเดี๋ยวนี้หัวเธอสูงพ้นหัวไหล่ของผมแล้ว
 
จังหวะเดินแกว่งแขนของเราทั้งสองคน ทำให้มีหลายครั้งที่มือเราประทะกันโดยไม่ตั้งใจ ผมอยากฉวยโอกาศนั้นจับมือน้องกัน
จูงเดินเหลือเกิน แต่ก็ยังไม่กล้า แต่แทนที่ผมจะพาน้องกันเดินตัดตรงมาที่โต๊ะเพื่อนผมและพี่หน่อยนั่งกันอยู่ ผมกลับเดินอ้อม
เพื่อให้ระยะทางมันไกลขึ้น เพื่อได้เดินกันสองต่อสองกับน้องกันนานมากขึ้นอีกหน่อย
 
"พี่ทราบจากเพื่อนๆว่า น้องกันเรียนหมอที่จุฬา..เรียนหนักมากมั๊ยครับ.." ผมเริ่มชวนน้องกันคุย

"เพิ่งปีหนึ่งเองค่ะพี่ชาย ยังไม่ได้เรียนหนักเท่าไหร่..."
 
น้องกันตอบมาด้วยเสียงหวานๆ เบาๆ แล้วฉุดมือผมยืนนิ่ง ก่อนจะเงยหน้าจ้องมองผม ด้วยสายตาแดงๆ เหมือนมีเรื่องร้ายแรง
อะไรที่จะพูดกับผม
 
"พี่ชายหายไปไหนมาคะ..ตั้งหลายปี..รู้มั๊ยว่ากันคิดถึงพี่แค่ไหน..."
 
เสียงพูดน้องกันสั่นเครือด้วยความรู้สึกเสียใจมันไร้เดียงสาจริงๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ จนผมต้องจับมือน้องกันบีบเบาๆ
แล้วส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นไปให้เธอ เธอยิ้มตอบผมอย่างอ่อนหวาน อายๆ คงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเผลอใจบอกผมมาแล้วว่าตลอดเวลา
ที่ไม่พบกัน เธอยังคงนึกถึงผมเสมอแล้วจ้องมองว่าผมจะพูดอะไรต่อ
 
"พี่ขอโทษครับ พี่รู้สึกว่าตัวพี่ต่ำต้อย จนไม่อาจมาเทียบกับน้องกันได้ พี่เลยรอเวลาจนถึงตอนนี้ ที่พี่มีงานทำ มีอาชีพพอที่จะ
เลี้ยงตัวเองได้ แต่ตลอดเวลาพี่คิดถึงแต่น้องกันเพียงคนเดียว จำรูปที่น้องกันวาดให้พี่ได้มั๊ยครับ พี่ใส่กรอบแขวนไว้ แล้วนั่ง
มองทุกคืน เพื่อคิดถึงหน้าเรียวๆ..ตาโตๆของน้องกันเสมอมา..."
 
ผมตอบไปตามความจริง น้องกันจ้องหน้าผมด้วยดวงตากลมโตของเธอ แล้วยิ้มด้วยความปลื้มใจ เมื่อผมบอกว่า ผมคิดถึงเธอ
เสมอมา
 
"พี่ชาย..." น้องกันเรียกชื่อผมเบาๆ แล้วก้มหน้าแดงๆหลบ ก่อนจะพูดเบาๆเหมือนเสียงกระซิบต่อ

[post]
"คิดมากเกินไปค่ะ...เรื่องฐานะเงินทอง กันไม่เคยคิดถึงเลย..รุ้เพียงแต่ว่ากันมีพี่ชายเป็นไอดอลของกัน ผู้ที่สุ้ชีวิต พี่ชายที่
เป็นคนดี และมีรอยยิ้มที่อบอุ่น..."
 
ผมคงไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองใช่มั๊ยครับ ว่าตลอดเวลาน้องกันยังรู้สึกต่อผมแบบที่เธอเคยรู้สึกมาก่อน ส่วนตัวผมเองพอได้ยิน
ก็ยิ่งรักน้องกันเข้าไปจนหมดหัวใจ
 
ผมจูงมือน้องกันมาจนถึงโต๊ะของผม เธอเดินตามก้มหน้าอายๆ เมื่อโดนเพื่อนๆผมร้องแซว ยิ่งไอ้เอกมันยิ่งร้องแซวหนักกว่า
ใครเพื่อน

"เห้ยชาย..มีเด็กหลงทางมาหรอ จนต้องจูงมือกันกลัวหลงหรือไงวะ..."
 
ไอ้เอกพูดเสร็จเพื่อนๆในกลุ่มต่างก็หัวเราะ รวมถึงพี่หน่อยก็หัวเราะตามพวกเขาไปด้วย จนน้องกันต้องเบียงตัวเอาแผ่นหลัง
กว้างใหญ่ของผมเป็นที่แอบ
 
"มาให้พี่หน่อยดูหน้าชัดๆสิคะ..อืมสวยน่ารักแบบนี้เอง ชายถึงได้พูดถึงละเมอถึงทุกวัน..."
 
จุ่ๆพี่หน่อยก็เชยคางกันขึ้นมาจ้องมองหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก เล่นเอาน้องกันยิ่งอายม้วนก้มหน้าต่ำ
ลงไปอีกจนคางแทบจะชนอกของเธอ แล้วผมก็เพิ่งสักเกตุ ว่าบัดนี้น้องกันเติบใหญ่ จนมีหน้าอกตูมๆดันชุดสีชมพูอ่อนๆออก
มาแล้วเช่นกัน

[/post]

แต่เราก็หาาาาาาาาาาาาาา กันจนเจอ  เพลงตีมงานแต่งมาแว้ว..............

เจอสักที หวังว่าน้องกันคงไม่มีเรื่องอะไรมาเซอไพรนะ 55

ก็น้องกันโตเป็นสาวแล้วนะพี่ชาย ปีหนึ่งแล้วนะน่ารักทุกคนเลยไม่ว่าจะหน่อยหรือกัน

ส่งยิ้มให้ความทรงจำดีๆที่มีให้กัน

หญิงใหญ่ ปะททะ หญิงเล็กแล้ว

รอคอยมานานแสนนาน และน้องกันก็รู้สึกเหมือนกัน ต่อจากนี้ชายจะฝ่าฟันไปยังไงต่อละนึกไม่ออก

อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจังเล้ยยย อิจฉาพระเอกวุ้ย

พี่หน่อยก็น่ารักนะได้เป็นเมียรักตายเลย