🧡 XONLY 🧡

 
 

น้องกันตาโต
 

"อ้าว..แจงไม่อยู่หรอ..." ผมร้องถามไอ้เอก เมื่อมองไปที่เก้าอี้ที่ยัยแจงเคยนั่งอยู่ แต่บัดนี้ไม่รู้เธอหายไปไหนแล้ว
 
"เออ...คงไปเดินคุยกับเพื่อนๆแหละ..ให้น้องกันนั่งแทนไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวแจงมากูให้เธอนั่งตักเองฮ่าๆๆ.." ไอ้เอกตอบพร้อม
ส่งเสียงหัวเราะขำๆ พลอยทำให้คนอื่นหัวเราะตามไปด้วย ยกเว้นเพียงน้องกัน ที่ก้มหน้าอายๆ จนแก้มแดงกร่ำ
 
ผมคงไม่ต้องแนะนำน้องกันให้พวกเพื่อนๆมันรู้จักแล้ว เพราะคาดว่าเรื่องของผมกับน้องกัน ไอ้พวกเพื่อนๆของผมมันคงรู้ดี
แล้วก็เป็นจริง พอน้องกันทรุดตัวลงนั่งแทนที่ยัยแจง พวกเพื่อนๆผมมันก็รุมซักรุมแซว จนน้องกันกับผมไม่มีเวลาที่จะพูดคุย
กันให้หายคิดถึงเลย
 
"พี่หน่อยว่าชายพาน้องกันไปนั่งรถเล่นเถอะ..เดี๋ยวค่อยกลับมาก่อนงานเลิก...ขืนปล่อยไว้แบบนี้ คงไม่ได้คุยกันแน่ พวก
เพื่อนๆชายแต่ละคนร้ายๆน่าตีนัก..." พี่หน่อยพูดแทรกเสียงแซวของเพื่อนๆผมออกมา
 
"เออกูว่าทำแบบพี่หน่อยว่าเหอะไอ้ชาย...ไม่งั้นมึงอดคุยกับน้องกันแน่..."
 
ไอ้เอกสนับสนุนเต็มที่ ผมเลยหันไปมองหน้าน้องกัน เหมือนถามความเห็นจากเธอ เธอก็มองกลับมาด้วยสายตาละห้อย คง
อยากคุยกับผมมากนั่นแหละ
 
"ไปมัยครับน้องกัน พี่พาไปทานอาหารข้างนอก แล้วจะรีบกลับมาส่ง..."
 
"กลับก่อนงานเลิกนะคะ..คุณพ่อให้คนขับรถมารอรับกลับ..."
 
น้องกันตอบกลับมาเบาๆ ไม่มีทีท่าอิดออดเสียเวลาคิด แต่ยังก้มหน้าไม่กล้าสบตาใครๆ ไม่เช่นนั้นเธอคงโดนแซวอีก ผม
เหลือบตาไปมองหน้าพี่หน่อยอยากรู้ว่าเธอรุ้สึกอย่างไร ก็เห็นเธอพยักหน้ายิ้มๆให้
 
"ไปเถอะ..พาน้องกันกลับมาให้ทันงานเลิกนะ..อย่าทำอะไรให้น้องเธอเสียหาย..."
 
พี่หน่อยพูดเหมือนเธอเป็นพี่สาวใหญ่ของผม ทั้งสั่งทั้งสอน แล้วหันไปตอบโต้เสียงแซวของโต ที่บอกว่ามันอยากโดนพี่
หน่อยสั่งสอนอยากโดนตีเป็นคนแรก
 
ส่วนผมก็พาน้องกันเดินมาถึงที่จอดรถ เมื่อเธอมองเห็นรถบีเอ็มที่เป็นของพี่หน่อยเข้าเท่านั้น น้องกันถึงกับแปลกใจรีบถาม
ขึ้นมาทันที
 
"พี่ชายมีรถแบบนี้ไว้ใช้งานเลยหรือคะ..." น้องกันถามด้วยท่าทีสงสัย
 
"เอ้อ..ไม่ใช่รถพี่หรอกครับ รถพี่หน่อยน่ะ..รถของพี่เป็นรถญี่ปุ่นเก่าๆเท่านั้นเองครับ...." ผมตอบไปตามความจริง แล้วไข
กุญแจ เปิดประตูให้น้องกันแทรกตัวเข้าไปนั่ง ก่อนจะเดินอ้อมหน้ารถมาขึ้นด้านคนขับ
 
"แปลกใจอะไรหรือครับน้องกัน..." ผมถามยิ้มๆขณะที่กำลังสตาร์ทเครื่อง แล้วค่อยๆขับรถวนออกมาจากที่จอด
 
"เอ้อ...กันนึกว่าเป็นรถพี่ชายเลยแปลกใจน่ะคะ..หายไปสี่ปีกว่า ถ้าพี่ชายมีรถยุโรปใช้ กันว่าพี่ชายคงทำงานไม่สุจริตแน่ๆ..."
 
ผมคิดตามคำพูด มันก็จริงแบบที่น้องกันว่าไว้ อายุขนาดผม จบการศึกษาเพียงแค่มอปลาย ถ้าลองมีรถยุโรปใช้ มันน่าให้
น้องกันคิดว่าผมคงทำงานไม่สุจริตอย่างแน่นอน
 
"พี่รับรองครับ ว่าพี่ชายยังคงเป็นพี่คนเดิม..พี่ทำงานทุกอย่างที่สุจริตครับ..." ผมยืนยันคำพูดเพื่อให้น้องกันไว้วางใจ
 
"ค่ะกันเชื่อ...ว่าพี่ชายเป็นคนดี..."
 
น้องกันตอบเบาๆเสียงหวานๆ ดูเหมือนยิ่งโตขึ้น น้องกันจะเอียงอายบ่อยขึ้น มากขึ้น กว่าตอนที่ผมพบเจอเธอครั้งแรกด้วย
ซ้ำ ต่างจากผมที่ครั้งนั้นยังอายๆที่ได้พูดจากับเธอ แต่บัดนี้ ผมเลิกอายเลิกเขิลไปแล้ว คงเพราะมีความมั่นใจในตัวเอง
เพิ่มขึ้นนั่นแหละ
 
"เออพี่ชายคะ..พี่หน่อยเป็นใครคะ..."จู่ๆน้องกันก็ถามขึ้นมา เล่นเอาผมอึ้ง เพราะไม่ได้เตรียมคำตอบนี้ไว้เลย
 
"เอ้อ...." ผมเริ่มอึกอัก
 
"เป็นผู้จัดการฝ่ายขาย ที่พี่ชายทำงานด้วยนะครับ...เธอเหงาๆว่างๆ เลยขอตามมาด้วย..." ผมไม่ได้โกหกน้องกันเลยนะครับ
เพียงแค่ผมบอกไม่หมดเท่านั้นเอง
 
"พี่เค้าสวยมากเลยนะคะ...ทีแรกกันนึกว่าพี่ชายกับเธอ...เป็นแฟนกัน..."
 
น้องกันพุดอึกอัก แต่เล่นเอามือผมชื้นเหงื่อ ดีที่ว่าน้องกันยังไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่เช่นนั้นเธอต้อนผมสักพัก ผมคงจนมุม ต้อง
สารภาพความจริงออกมาว่าพี่หน่อยกับผมเป็นอะไรกันอย่างแน่นอน
 
"น้องกันหิวมั๊ยครับ..." ผมรีบเปลี่ยนเรื่องถาม แล้วเหลือบสายตามองหน้าสวยๆหวานๆของน้องกันแว๊บหนึ่ง
 
"ไม่หิวเท่าไหร่ค่ะ..กันได้พบพี่ชาย..คืนนี้ ก็อิ่มเลย...อิอิ"
 
น้องกันพูดยิ้มๆขำๆ ดุท่าว่าเธอไม่ติดใจสงสัยเรื่องของพี่หน่อยแล้ว ทำให้ผมหายใจได้อย่างทั่วท้อง เพิ่งรู้บัดนี้เองว่า เวลา
คนเราทำอะไรผิดไปนี่ มันอึดอัดทรมานใจแค่ไหน
 
"อื้อ...หน้าพี่เหมือนขนมปังหรือครับ..เห็นแล้วอิ่มได้..."
 
ผมแซวกลับไปขำๆ จนน้องกันหัวเราะ ยามเธอเปล่งเสียงหัวเราะ ผมพูดได้เลยว่าบรรยากาศในรถมันช่างสดใสเหลือเกิน มัน
สดใสจนผมอยากเอื้อมมือไปกุมมือเล็กๆขาวๆของน้องกันที่วางซ้อนกันอยุ่บนตัก
 
"พี่ชายก็ไม่หิวเลยครับ เพราะมีซาละเปานั่งมาด้วย...ฮึๆๆๆๆ."
 
ผมแซวล้อเล่นจนน้องกันร้องอื้อ..หน้าแดง ยกมือมาตีแขนผมเบาๆแก้เขิน เลยโดนผมรวบมือเล็กๆข้างนั้นกุมไว้ แม้น้องกันจะ
เขินอายหน้าแดง พยายามชักมือกลับ แต่ผมเห็นสายตาอ้อนๆของผม เธอก็ปล่อยมือให้ผมกุมกำไว้แล้วนั่งอายหน้าแดง จน
ผมขับรถไปตามถนนเรื่อยๆ ไม่ได้ดูเลยว่ารถจะไปทางทิศไหน
 
ดูเหมือนว่าตั้งแต่ผมพบน้องกันในงานโรงเรียน จนกระทั่งพาเธอมานั่งรถเล่น เราทั้งสองคนยังไม่เคยได้เอ่ยบอกรักกันแม้สัก
ครั้ง แต่เราทั้งสองคนกลับรู้ว่าเราคิดอย่างไรต่อกันโดยไม่ต้องสื่อสารออกมาเป็นคำพูด
 
"พี่ชายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ..." น้องกันพูดขึ้นมาลอยๆ หลังจากปล่อยมือให้ผมกุมไว้ จะคลายออกบ้างตอนที่ผมเปลียน
เกียร์เท่านั้น
 
"ถึงเปลี่ยน ก็คงแค่เพียงภายนอก แต่พี่ไม่เคยเปลี่ยนใจจากน้องกันเลยนะครับ..." ผมจีบน้องกันเอาดื้อๆ จนเธอหน้าแดง มือ
อีกข้างที่ไม่ได้ถูกผมกุมกำนั้นจิกกระโปรงเล่นยิกๆแก้เขิน
 
"กล้าพูด ไม่ขี้อายเหมือนแต่ก่อน..สงสัยมีสาวๆมาสอนให้หรือเปล่าคะ.." ผมมันเหมือนพวกวัวสันหลังหวะ พอน้องกันพูด
แฉลบมาใกล้แผลบนหลังทีไร ผมก็สะดุ้งทุกที จนต้องแสร้งหัวเราะขำๆกลบเกลื่อน
 
"น้องกันพูดแบบนี้...พี่ดีใจมากเลยครับ..." ผมค้างคำพูดไว้ น้องกันหันมามองหน้า เธอคงสงสัยว่าทำไมผมถึงพูดว่าดีใจ ทั้งๆ
ที่เธอกำลังจับผิดผมอยุ่
 
"มันแสดงว่าน้องกันหวงพี่ชายใช่มั๊ยครับ..."
 
ผมรีบเฉลย แล้วหัวเราะบาๆด้วยความสุข น้องกันเลยยิ่งอาย ยื่นมือซ้ายที่ว่างอยู่ ทุบตีรัวๆที่แขนผม แต่มันเบาเหมือนปุยนุ่น
ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ผมแต่อย่างใด
 
"ร้ายนักนะ..นี่แน่ะๆๆๆ..."
 
น้องกันร้องบอกอายๆ แล้วแก้เขินด้วยการตีแขนผมรัวๆ ที่โดนผมย้อนคำพูดเธอจนเข้าตัวเอง ผมรีบมองทางมองรถ
คันหลัง เห็นว่าปลอดภัยดี จึงเสือกรถแอบจอดไว้ข้างทาง แล้วถึงได้รู้ว่าที่จริงแล้ว ผมไม่ได้ขับรถออกถนนใหญ่เลย ดันเลี้ยว
ผิดทางตั้งแต่ออกมาจากโรงเรียน แล้วแล่นรถเข้าไปในซอยทางไปวัดไชยฉิมพลี ซึ่งในสมัยนั้นยังค่อนข้างเปลี่ยวอยู่
พอผมจอดรถเรียบร้อยแล้ว ก็ยื่นมือไปกุมมือทั้งสองข้างของน้องกันไว้ แม้เธอพยายามดิ้นเพื่อจะทุบตีผมแก้เขินต่อ แต่ผม
ไม่เปิดโอกาศให้เธอทำ จัดการดึงแขนเธอเบาๆ จนร่างบอบบางของน้องกันเซเข้ามาหาอกผม น้องกันมีทีท่าตกใจ เธอเบิก
ตาโตจ้องมองหน้าผม ก็พบสายตาอ่อนหวาน ที่น้องกันเคยบอกว่ามันอบอุ่น จับจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ตาต่อตาประสานกันนิ่ง
ไม่ต้องพูดออกมาผมก็รู้ว่าน้องกันรู้สึกยังไงกับผม
 
"พี่ชาย..."
 
น้องกันเรียกชื่อผมเสียงสั่นๆ พร้อมหลุบตาลงต่ำ หน้าแดงกล่ำด้วยความอาย เมื่อผมก้มหน้าแนบริมฝีปากไปที่หน้าผาก
เกลี้ยงเกลาของเธอ แล้วจุ๊บเบาๆอย่างทนุถนอม
 
"ยะ..อย่ารังแกกันสิคะ..."
 
น้องกันบ่นอุ๊บอิ๊บเบาๆ ด้วยเสียงสั่นๆหวานๆ แต่เธอก็ไม่ได้ผละหน้าหนี เมื่อผมไล้เรียวปากลงมาที่เปลือกตา ข้างแก้ม กกหู
สันจมูกโด่งๆเล็กๆ ตาน้องกันหลับพริ้ม เมื่อผมแนบริมฝีปากลงมาแนบกับเรียวปากของเธอ ผมไม่ได้สอดลิ้นเข้าไปหา เพียง
แค่แนบลงมาตรงๆ กดน้ำหนักลงมาเล็กน้อย ให้น้องกันรู้สึกว่าเธอกำลังโดนผมจูบปาก แค่นั้นผมก็ผงะออก แล้วระบาย
ลมหายใจออกมาดังพรูด ความรู้สึกแรกจูบมันทั้งตื่นเต้นและแสนหวาน เช่นเดียวกันกับน้องกัน ที่เธอถอนหายใจออกมาแรงๆ
จนทรวงอกสะท้อน หลบตาลงต่ำก้มหน้าแดงๆอายๆ
 
"พี่ไม่ได้ทำเช่นนี้เพราะอยากรังแกน้องกันเลยครับ พี่ทำเพราะพี่รักน้องต่างหาก..." ผมกระซิบเสียงสั่นแตกพล่า มือบีบกระชับ
อุ้งมือน้องกัน จนรู้สึกว่ามือทั้งสองของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อ
 
"พี่รักกันจริงๆหรือคะ.." น้องกันถามเสียงเบาหวิว ผมยืนยันคำตอบด้วยการแนบริมฝีปากไปที่โค้งหน้าผากเธออีกครั้ง
 
"น้องกันรักพี่บ้างมั๊ยครับ..." ผมกลั้นใจถามเสียงสันๆ แต่ริมฝีปากยังคงคลอดเคลียอยู่ข้างแก้มใสๆที่บัดนี้มันแดงปลั่ง แม้จะ
มืดมองไม่เห็นกระจ่างเท่าไหร่ก็ตาม
 
"ค่ะ..กันชอบพี่ชายมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน..." น้องกันบอกอายๆ หลุบตาหรี่หลับเมื่อโดนเรียวปากผมจุบเคลียข้างแก้มใสๆ
ของเธอซ้ำไปซ้ำมา
 
"อื้ออ....แค่ชอบพี่เองหรือครับ..." ผมแสร้งทำเสียงน้อยใจกับคำตอบของน้องกัน ทั้งๆที่แน่ใจว่าชอบของเธอนั้น น่าจะคือรัก
อย่างแน่นอน
 
"ค่ะชอบ..กันชอบพี่ชาย..กันไม่เคยรุ้สึกชอบใครมาก่อน..รอให้กันเรียนจบก่อนนะคะ..ตอนนั้นกันค่อยบอกอย่างอื่น.."
น้องกันกระซิบเสียงแผ่ว แล้วทำท่าจะผงะหน้าออก แต่เมื่อเธอมองตาออดอ้อนของผมเธอก็ไม่ได้ทำเหมือนที่ตั้งใจ
 
"ครับ..พี่ชายจะรอวันทีน้องกันบอกรักพี่..."
 
ผมกระซิบบอกเบาๆ แล้วก้มปากลงไปหาปากน้องกันอีกครั้ง แต่ก่อนที่จะแนบลงไป ผมชงักรอปฏิกิริยาจากน้องกันก่อนว่า
เธอจะแข็งขืนหรือยินยอม แต่ผมก็ไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ เมื่อแลเห็นแสงไฟหน้าสาดส่องเข้ามาที่กระจกรถหน้าผม จนน้อง
กันผงะหนีออกไปนั่งหน้าแดงๆที่เบาะของเธอ แล้วหันหน้ามายิ้มขันๆให้ผม
 
"กลับกันเถอะค่ะพี่ชาย..." น้องกันชวนผมกลับไปที่โรงเรียน ผมยกข้อมือขึ้นดูนาฬกา ตั้งแต่ผมขับออกมาจากโรงเรียน จน
ถึงบัดนี้ เวลามันเพิ่งผ่านไปเพียงแค่ชั่วโมงกว่าเอง
 
"เดี๋ยวค่อยกลับได้มั๊ยครับ..ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน พี่ชายจึงได้พบน้องกันอีก..."
 
ผมรู้สึกใจหายเมื่อพูดออกไป การที่จะได้เจอกันอีก ผมยังไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไร เพราะสมัยนั้นโทรศัพท์มือถือมีเสียเมื่อ
ไหร่กัน
 
"พี่ชายไปหากันที่จุฬาสิคะ..ทุกวันจันทร์ กันไม่มีเรียนภาคบ่าย..." น้องกันบอกมาจนผมดีใจ ที่ยังมีโอกาศได้พบเธออีกที่
มหาวิทยาลัย หลังจากนั้นเราสองคนก็พูดคุยหวานๆต่อกันอีกนานหลายสิบนาที ไม่มีอะไรมากนอกจากคำรักหวานๆอ้อนๆ
ต่อกันและกัน ดุเหมือนผมโชคดี ที่ตลอดเวลาสี่ปีกว่าผ่านไป น้องกันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ใจของเธอยังแน่วแน่อยู่กับผม
แม้มีผู้ชายหลายคนเข้ามาจีบ ในระดับมัธยม และในมหาวิทยาลัยก็ตาม ด้วยความสวยน่ารักของเธอ มันไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่อย่างใดเลย จนกระทั่งผมเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้ว จึงคิดจะพาน้องกันกลับมาเข้างาน
 
"ก่อนกลับพี่ชาย..เอ้อ..ขอกอดน้องกันให้หายคิดถึงสักครั้งได้มัยครับ.." ผมร้องขอเอาดื้อๆ พร้อมจ้องตาน้องกันเหมือนอ้อน
วอน เธอมองสบตาผมนิ่งนานก่อนที่จะตัดสินใจด้วยการพยักหน้า
 
ผมอ้าแขนออกกว้าง น้องกันก็โผตัวเข้ามาหา เธอซบหน้าอยู่ที่แผ่นอกผม จนน่าจะได้ยินเสียงหัวใจของผมที่เต้นโครมคราม
ผมจูบเรือนผมสีดำขลับของน้องกันเบาๆ แล้วไซ้เรียวปากต่ำลงไปที่หลังคอ เสียงน้องกันครางฮือเบาๆในลำคอ เมื่อโดน
เรียวปากผมไซ้ต่อไปจนถึงต้นคอด้านหล้า น้องกันก็เงยหน้าแหงน มือผมลูบไปตามลำแขนเรียวแผ่วๆ จนรู้สึกขนน้องกัน
ลุกตั้ง เมื่อโดนผมจูบไซ้ขึ้นมาที่พวงแก้ม น้องกันครางฮือ มือเริ่มป่ายเปะปะทั้งดันทั้งลูบที่แผ่นอกผม ลมหายใจระบายดัง
ออกมาเป็นช่วงๆ ก่อนที่จะโดนผมประกบปากแนบจูบปากลงไปแล้วดันริมฝีปากจนเผยอ  น้องกันส่ายหัวเหมือนจะหนี แต่
สายไปเสียแล้วเมื่อผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากเผยอๆของเธอ แล้วกวาดปลายลิ้นเลียต่อไปที่ไรฟัน
 
[post]
"พี่..." น้องกันอ้าปากร้องเรียกชื่อผม เลยโดนปลายลิ้นผมกวาดกระตุ้นเข้าไปในกระพุ้งแก้ม แม้ผมจะใช้ลิ้นหยอกเย้า แต่ลิ้น
น้องกันยังแข็งทื่อ เหมือนเธอยังจูบไม่เป็น ผมลูบมือต่ำลงมาที่ปลายแขน แล้วไหลต่อไปที่หัวเข่ากลมมนของเธอที่ซ่อยอยุ่
ในกระโปรงจีบพองๆรอบตัว เมื่อผมลูบมือลงไปเบาๆ น้องกันก็เอื้อมมือมายึดมือผมไว้แน่น ไม่ให้ลูบสูงขึ้นไปกว่าหัวเข่าของ
เธอ
 
"พอ..พอแล้วพี่ชาย..ยะ..อย่าทำให้กันใจแตกสิคะ......" น้องกันพูดหอบๆเหมือนเหนือยจนหน้าแดงกล่ำ ดวงตากลมโตของ
เธอมีแววหวานหยาดเยิ้ม เหมือนที่ผมเคยเห็นมาก่อนจากตาพี่หน่อย
 
"พี่ขอโทษครับ..เพราะพี่รักน้องกันมาก..น้องกันทั้งสวยทั้งน่ารักจนพี่อดใจไม่อยู่..." ผมสารภาพผิดเบาๆ น้องกันส่งยิ้มอ่อนๆ
มาให้ เมื่อผมได้สติกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง

"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ..พี่ชายไม่ได้ทำอะไรผิด.." น้องกันตอบเสียงหวานๆสั่นๆกลับมา แล้วชวนผมกลับ
 
ผมเลื่อนรถขับออกไปช้าๆ จนเห็นทางสดวกพอที่จะยูเทิร์น ก็จัดการพาเธอมาส่งยังโรงเรียน พอรถแล่นเข้ามาจนมองเห็นกลุ่ม
คนที่ยืนเหมือนดักรอใครอยู่ตรงปากประตูทางเข้า ผมรีบหยุดรถเมื่อเห็นได้ชัดว่าคนกลุ่มนั้นคือเพือนๆผม รวมทั้งพี่หน่อยและ
เกวลิน พอรถหยุด พี่หน่อยก็ถลาวิ่งเข้ามาหา แล้วพูดเสียงสั่นๆเมื่อผมลดกระจกลงมา
 
"ชายให้น้องกันเข้าไปคนเดียวเถอะ..คุณพ่อเธอมาตามหา...อยู่ข้างใน.." พี่หน่อยพูดเสียงสั่นๆ ละล่ำละลัก
ใบหน้าดูซีดๆเหมือนตกใจขวัญเสีย
[/post]

  พระเอกของเราเริ่มเป็นงานขึ้นมาแล้ว

งานเข้าแล้วครับพาลูกสาวเขาออกไปแบบนี้จะเจออะไรบ้างเนี่ย

ว่าที่พ่อตาในอนาคตอันไกล

ในที่สุดก็สู่จุดเริ่มต้นของคุณชายและน้องกันสักที

งานเข้าแล้วละ พ่อมาตามเองเลย ทำไงทีนี้ชาย

ใครหนอแกล้งกันได้ทำไมอยู่ดีๆพ่อน้องกันถึงได้มา