🧡 XONLY 🧡

ตอนนี้จะเป็นตอนจบของภาคแรก มีคำเตือนก่อนอ่านว่า

โปรดเตรียมทิชชู่ไว้ใกล้ๆมือ นะครับ เดี๋ยวจะหาว่าไม่บอก

ท้ายบทจบ ผมเอาช็อตเด็ดๆของ ภาค 2 มาลงให้อ่านเรียกน้ำลายกัน

แต่บอกไว้ก่อนนะครับว่า ยังไม่ลงให้อ่านกันทันทีหรอกครับ รอให้ผม

เขียนได้จำนวนหนึ่งก่อน เพราะเพิ่งเขียนไปได้ 24 ตอนเอง

เอาไว้หลังจากลงไก่ได้พลอยจบเสียก่อน จึงจะได้อ่าน ภาค 2

suckzeed....................
 อ่านก่อนอ่านผลงาน http://xonly69.com/read-xonly-tid-159448.html  
ตอนจบภาคแรก

ผมหันร่างพี่หน่อยเข้าหน้าต่างตึกด้านหน้า มองผ่านมูลี่พลาสิติคเห็นถนนหน้าบริษัท ที่มียวดยานต์วิ่งผ่านไปผ่านมา และตรง
ข้ามกับป้ายรถเมล์ที่อยู่อีกฝั่งของถนน ผมจัดท่าทางได้แล้ว ผมขยับเข้าไปประกบด้านหลัง มือลูบไปที่ก้นอวบผายเปลือยเปล่า
บีบแก้มก้นอวบๆของพี่หน่อยด้วยความหมั่นเขี้ยว จนพี่หน่อยร้องอูย ก้นขาวๆสายดุ๊กดิ๊กอย่างยวนยั่ว แล้วเอี้ยวหน้ามาร้องบอก...

"จะเย้ดก็เย้ดเสียทีสิจ๊ะที่รัก..เดี๋ยวยัยเกวกลับก็อดหรอก..."

พี่หน่อยร้องเตือนเสียงกระเส่า แล้วครางอูยยยาวๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงครางซี๊ดดด เมื่อผมขยับเข้าประชิด จับลำควยอวบ
ยาวใหญ่จรดปลายหัวถอกแดงๆไปที่ร่องสาว แล้วดันพรืดเข้าไปไม่ให้เธอตั้งตัว

"อืยยยย..เด็กบ้า..จะดันเข้าไปก็บอกพี่มั่งสิจ๊ะ..ของชายเล็กเสียเมื่อไหร่กัน..ซี๊ดดด..." พี่หน่อยบ่นเบาๆขำๆ แล้วร้องครางซี๊ด
เมื่อผมดันลำควยลึกลงไปอีก

"ยังไม่ชินอีกหรือครับพี่..."

ผมถามยั่วๆขำๆ แล้วถอนควยออกมาจนเงี่ยงบานแทบจะหลุดออกมาจากรูหี จากนั้นก็แอ่นเอวกระเด้าพรืดยาวๆเข้าไป แม้ว่า
ร่องสวาทของพี่หน่อยจะชุ่มไปด้วยน้ำเงี่ยนที่เอ่อ ออกมาจนปากรูเสียวฉ่ำเยิ้มแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังหนืดแน่นฟิตกระชับ ไม่ต่าง
ไปจากสาวแรกรุ่นสักเท่าไหร่

"อื้ออ..ชายจ๋า..ซี๊ดด...ไม่ชินหรอกจ๊ะ..เวลาโดนเย็ดทีไร พี่เสียวๆตึงๆ ปากรูทุกที..." พี่หน่อยร้องบอกเสียงกระเส่าหลับหูหลับ
ตาแอ่นก้นอวบๆผายกว้าง ให้ผมกระเด้าควยผลุบๆเข้าไปอีกสามสี่ครั้งจึงมิดสุดโคน

จากนั้นคงไม่ต้องบรรยายหรอกนะครับ เพราะลีลาเย็ดกันมันก็ไม่ได้ผิดแผกแตกต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ สรุปคือพี่หน่อยโก่งก้น
ให้ผมยืนเย็ดจนเราสองคนน้ำแตกกันทั้งคู่ เป็นการฉลองออฟฟิสใหม่ของเรา

"เออพี่ครับ..ทำไมวันนี้ยัยเกวยังไม่กลับมาอีก.." ผมร้องถามพี่หน่อยเมื่อมองนาฬิกาที่ฝาผนังแล้วเห็นว่า เวลามันใกล้จะทุ่มเข้า
ไปแล้ว

"อืมมม.จริงสิ..ไม่เห็นเธอบอกอะไรพี่นะ..คงไปหาลูกค้าแล้วคุยติดพันมั้ง...จะรอหรือว่าพวกเรากลับห้องกันไปก่อนจ๊ะ..."
พี่หน่อยสอบถามความเห็นจากผม ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"พี่หน่อยขับรถกลับไปก่อนมั๊ยครับ..ผมรอยัยเกวอีกสักพัก จะได้รับกลับไปด้วยกัน..."

ผมออกความเห็น ไม่ได้ต้องการรอเพราะพิศสวาทติดใจอะไรเธอหรอก แต่ที่ต้องรอเพราะว่าเกวลินยังไม่มีรถขับ เกรงจะลำบาก
ถ้าต้องนั่งรถเมล์หรือรถรับจ้างไปยังคอนโดอันเป็นที่พักของพวกเรา

"อืม.เอางั้นก็ดี พี่จะได้ไปจัดเตรียมมื้อเย็นให้....ก่อนกลับชายตรวจดูออฟฟิสให้เรียบร้อยนะจ๊ะ..อย่าจับยัยเกวไปยืนชมวิวที่
หน้าต่างเพลินล่ะ..."

พี่หน่อยสัพยอกผมขำๆ แต่น้ำเสียงกลับดูหวงๆ ไม่อยากให้ผมจับเกวลินยืนเย็ดเช่นเดียวกับที่ทำกับเธอเมื่อตอนบ่าย ผมไม่ตอบ
แต่หัวเราะไล่หลังเธอไปอย่างมีความสุข

แต่แล้วคืนนั้น ผมก็ต้องขับรถกลับห้องพี่หน่อยตามลำพัง เมื่อพี่หน่อยโทรมาบอกว่า ยัยเกวลินโทรไปหาเธอที่ห้อง แล้วบอกว่า
จะกลับดึก เพราะมีนัดกับเพื่อนเก่าสมัยเรียน ขณะนั้นสาบานได้เลยว่าผมไม่เคยคิดนึกระแวงใดๆเลย ว่ามันเป็นคืนที่ก่อกำเนิด
ให้สาวที่เคยบอกว่ารักผมนักหนา มาทรยศหักหลังผมได้ในเวลาอีกไม่นาน

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งปี บริษัทของเราที่กำลังเติบโต จู่ๆกลับมียอดขายลดลงติดต่อกันถึงสามเดือนซ้อนๆ งานประมูลที่เรามักจะ
ทำได้เสมอ กลับโดนคุ่แข่งนิรนามแย่งชิงเสนอราคาตัดหน้าไปได้หวุดหวิดทุกครั้ง จนผมกับพี่หน่อยเริ่มแปลกใจ กับคู่แข่ง
นิรนามที่ไม่เคยได้ยินชื่อในวงการนั้น จึงออกสืบ ว่าเพราะเหตุใดจึงสามารถเสนอราคาต่ำกว่าราคาที่บริษัทเราเสนอไปได้ทุกครั้ง

แล้วก็พบความจริงว่า ภายในบริษัทของเรานั่นเองที่มีหนอนบ่อนไส้ แต่ช่างน่าหัวเราะเมื่อหนอนบ่อนไส้ตัวนั้นมันคือยัยเกวลิน
นั่นเอง ผมสืบทราบมาจนแน่ใจว่า เกวลินสมคบกับเสี่ยวิบูลย์ ตั้งตัวแทนจำหน่ายขึ้นมาใหม่ โดยมีตัวเธอเป็นนางนกต่อ เอา
ความลับเรื่องราคาไปบอกกับคู่แข็ง แล้วมันก็ตัดราคาขายได้มากกว่า เพราะบริษัทนั้นเสี่ยวิบูลย์เป็นเจ้าของที่แท้จริง

ผมไม่ทราบหรอกครับว่าเสี่ยวิบูลย์เสนออะไรให้เกวลินในการทรยศกับผมและพี่หน่อยบ้าง แต่ดูแล้วน่าจะมีราคามากโข จนเธอ
กล้าทำ

"ทำไมพี่ชายไม่ถามเกวบ้างคะ ว่าทำไมจึงต้องทำแบบนี้ และทำไปด้วยเหตุผลอะไร..."

คำสุดท้ายที่เกวลินพูดกับผม ในขณะที่มือรวบรวมข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอแพ็คลงกล่องไปด้วย น้ำตาไหลร่วงลงริน
อาบแก้มไปด้วย ผมได้แต่นิ่งเงียบ ความรู้สึกปวดหน่วงๆตรงหัวใจ มันร้าวรานจนผมพูดไม่ออก แม้ไม่ได้รักเกวลิน แต่เราก็มีความสัมพันธ์กันมาหลายปี มันย่อมมีความรู้สึกผูกพันธ์กันขึ้นมาได้เป็นธรรมดา


"วันหนึ่งพี่ชายจะเสียใจ ที่ไล่เกวออกจากบ้าน จำคำเกวไว้นะคะ..." เกวลินพูดทิ้งท้าย ก่อนจะลากกระเป๋าและกล่องสัมภาระออก
ไปจากประตูห้อง แล้วผมก็ไม่พบเธออีกเลย

แม้ผมจะเห็นน้ำตาจากเกวลิน แต่ใจผมกลับไม่รู้สึกสงสารเลยแม้แต่นิด และก็ไม่ต้องการรู้เหตุผล ผมไม่ได้แคร์เธอ เพราะใจมัน
ไม่ได้รักตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว คนที่ผมรักมั่นจริงใจ มีอยู่เพียงแค่น้องกันคนเดียวเท่านั้น แม้จะไม่ทราบว่าพ่อของเธอ พากันอพยพ
ครอบครัวไปอยู่ประเทศไหนก็ตาม ส่วนพี่หน่อยนั้น มันเกินกว่าคำว่ารัก ไปแล้ว


แม้ว่าผมไม่ได้รักพี่หน่อย แต่ผมก็เป็นห่วง และไม่เคยทำให้เธอต้องเสียใจยังคงทำตัวเป็นสามี ให้ความสุขกับเธอไม่เปลี่ยน
แปลง ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบใดก็ตาม แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิด ว่ามรสุมชีวิต มันก็กลับมาเยือนชีวิตของผมอีกครั้ง

เริ่มตั้งแต่ เราทำการปิดบริษัท ในเวลาต่อมา หลังจากที่เกวลินจากไปแล้ว เพราะทนแบกสู้กับภาระค่าใช้จ่ายไม่ไหว ทั้งค่าเช่า
ตึก เงินเดือนพนักงานฝ่ายต่างๆ พวกเราไม่มีเงินทุนมากมายเพียงพอที่จะยืนสู้ได้ ในขณะที่คู่แข่งมีเงินทุนหนากว่า

เพียงแค่ยอดขายตกติดต่อกันสี่ห้าเดือน จนเราต้องเอาเงินสำรองออกมาจ่ายเป็นเงินเดือนของพนักงานและค่าใช้จ่ายอื่นๆ เราก็ลำบากกันแล้ว อีกทั้งพี่หน่อยเริ่มมีสุขภาพที่ทรุดโทรมลงไปอีกครั้ง ผมไม่ทราบว่าเกิดจากสาเหตุใด เธออาจคิดมากเรื่องที่โดน
เกวลินหักหลัง จึงเริ่มเจ็บป่วยกระเสาะกระแสะ สามวันดีสี่วันไข้ ต้องไปหาหมอเป็นประจำ

จนเมื่อผมพาเธอไปพบแพทย์ อย่างจริงจัง ความจริงจึงถูกเปิดเผยขึ้นมาว่าเธอป่วยเป็นโรคมะเร็งร้ายในช่องปอด แต่เก็บงำ
ความลับเรื่องนี้มาตลอด ไม่เคยปริปากบอกผม

ผมนึกถึงคำพูดที่เป็นนัยๆ ของพี่หน่อยที่เคยบอกว่าจะยกทรัพย์สินทุกอย่างของเธอให้กับผม คำพูดที่บอกว่าจะสนับสนุนน้องกัน
ให้เป็นเมียผม เพราะเหมาะสมกัน คงเพราะเธอรู้ตัวเองดีว่า คงจะมีอายุอยู่ได้อีกไม่นานเป็นแน่ เพียงผมเองที่ไม่เคยเฉลียวใจ แต่
ผมก็ไม่ย่อท้อกับเรื่องการเจ็บป่วยของพี่หน่อย ทำงานหาเงินมาได้แค่ไหน ก็ทุ่มไปกับการรักษาพี่หน่อย เพื่อยื้อยุดชีวิตของพี่หน่อย
ให้ยืนยาวขึ้น แม้เพิ่มขึ้นมาอีกสักวันผมก็ยินยอม

เมื่อหาเงินได้ไม่พอค่าใช้จ่าย ผมเริ่มทยอยขายทรัพย์สินทุกอย่างของพี่หน่อย เพราะไม่ต้องการให้เธอต้องมาเป็นคนไข้อนาถา
ผมขายออกไปทีละชิ้นๆเพื่อนำเงินมารักษาพี่หน่อยให้มีชีวิตยืดออกไปอีก แม้เพียงแค่หนึ่งปี หรือเพียงแค่หนึ่งเดือน ผมก็ยินยอม
ที่จะทำมันด้วยความเต็มใจ

"ผมไม่อนุญาติให้พี่หน่อยจากผมไปแบบนี้นะครับ พี่ต้องอยู่ให้ผมบอกรักอีกนานๆ...." ดูเหมือนมันจะเป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมบอก
พี่หน่อย หลังจากที่คุณหมอส่ายหน้าเดินมาบอกว่า พี่หน่อยหมดหนทางเยียวยารักษาแล้ว

"อย่าร้องไห้นะชาย..." พี่หน่อยพยายามฝีนพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

"ชายต้องไม่ท้อถอย..ต้องตามหาน้องกันให้เจอ.." แม้จวนจะสิ้นลมปราน พี่หน่อยก็ยังคงไปนึกถึงน้องกัน จนผมกลั้นสะอื้นอย่าง
เต็มที่

"ขอบคุณที่ชายทำให้พี่...มีความสุขมาหลายปี...สัญญานะว่าจะไม่ร้องไห้.....สัญญานะว่าจะเป็นคนดี"

เป็นคำพูดสุดท้ายที่พี่หน่อยพูดกับผมด้วยเสียงแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน ก่อนที่เธอจะอ่อนแรง พูดอะไรไม่ออก หลงเหลือเพียง
รอยยิ้มซีดเซียวอยู่บนใบหน้าที่ผอมซูบจนแก้มตอบ เห็นเป็นแนวกระดูกออกมาอย่างชัดเจน

ผมทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตารินไหลลงอาบหน้า แต่พยายามไม่สะอื้นร่ำไห้ส่งเสียงดังออกมา พร้อมก้มลงไปจูบแก้มซีดเซียว
ของพี่หน่อยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เธอจะใกล้สิ้นลมปรานไปอย่างสงบ ทิ้งเพียงรอยยิ้มติดบนใบหน้า และแรงบีบกระชับที่อุ้งมือ
เบาๆ และรอยยิ้มอย่างมีความสุข

ผมไม่ใช่ผู้วิเศษ ที่จะสามารถหยุดยั้งวงจรชีวิต วงจรของธรรมชาติได้ เมื่อพี่หน่อยจากผมไปอีกคน หลังจากที่เธอได้รับความสุข
จากผมมาได้เพียงไม่ถึงสี่ห้าปีเสียด้วยซ้ำ

ผมไม่อยากจดจำความเสียใจในครั้งนี้เสียเท่าไหร่นัก เพราะรุ้ว่ามันเป็นความเสียใจที่สูญเสียผู้มีพระคุณกับชีวิตของผมไปอย่าง
ไม่มีทางเรียกกลับคืนได้อีก ทรัพย์สมบัติทั้งหลายที่ยังคงพอมีเหลืออยู่ของพี่หน่อย ผมบริจาคทำบุญเป็นกุศลให้ชีวิตอาภัพของ
เธอไปทั้งสิ้น ไม่มีหลงเหลือไว้เป็นทรัพย์สินส่วนตัวแม้สักชิ้น นอกจากล็อคเก็ตรูปถ่ายของพี่หน่อยเอาไว้เตือนใจ รวมทั้งอัลบั้ม
รูปถ่ายของเธอและผมสมัยที่เรายังคงมีความสุขกัน ที่ผมหลงเหลือเก็บไว้เป็นอนุสรณ์ชิ้นเดียวเพียงเท่านั้น

ผมเสียเวลางุนงงกับชีวิตไปเปล่าๆ อีกเกือบปี จึงตั้งหลักชีวิตได้อีกครั้งหลังจากที่เรียนจบ ในวันรับปริญญาเพื่อนๆน้องๆร่วม
สถาบัน ต่างมีพ่อแม่ มีญาติ มีคนรัก มีเพื่อนมาร่วมแสดงความยินดีกันถ้วนหน้า คงมีแต่ผมคนเดียวเท่านั้นกระมังครับ ที่เรียนจบ
อย่างเงียบๆ แล้วเข้าแถวไปรับปริญญาเอามาเก็บที่บ้านโดยไม่มีงานฉลองอะไรเลย นอกจากนั่งเหม่อมองรูปของผู้หญิงที่ผมรัก
ถึงสามคนคือแม่ อัลบั้มรูปของพี่หน่อย และรูปวาดของน้องกัน พร้อมน้ำตาที่ซึมไหลลงมาอย่างไม่รู้สึกตัว

จบภาคแรก

ตัวอย่างช็อตมันๆในภาค2

[post]"หมวย..ๆ..เจ้เจ้าของหอพักไม่อยู่หรือครับ..." เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มผู้นั้นกลับร้องถาม และเรียกหล่อนว่าหมวย จนอรจิรา เงยหน้ามองไม่สบอารมณ์ คิ้วเรียวโก่งคำขลับ ขมวดมุ่น ตาชั้นเดียวแต่ค่อนข้างโตของหล่อน จ้องมองหน้าสมชายอย่างเอาเรื่อง

....

"พี่ทำงานแล้วครับ..ว่าแต่น้องหมวย..เอ๊ย..ขอโทษ..น้องอร..ลงไปรอข้างล่างก่อนดีมั๊ย..พี่ขอเวลาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำก่อน..." คราวนี้สมชายเจตนา จะเรียกเธอว่าหมวย ไม่ใช่การเผลอเลอพลั้งปาก เจตนาของเขาอยากให้เธอโกรธ แล้วรีบลงไปจากห้องของตนเอง แต่กลับผิดคาดนอกจากอรจิราจะไม่โกรธเมื่อโดนสมชายเรียกหมวยแล้ว เธอยังกลับยิ้ม แย้มริมฝีปากบางเรียวรูปกระจับ

...........

"พี่ชาย..เอ้อ..ยังไม่เคยมีเมียใช่มั๊ยคะ.." แม้สมชายจะทราบดีว่าหญิงสาวหน้าหมวยอยากรู้ไปเพื่ออะไร แต่เขายินดีที่จะตอบตามความจริง เพื่อเป็นการตัดไฟแต่ต้นลม

"มีแล้วครับ..." แม้จะเป็นคำตอบเพียงแค่ไม่กี่วลี แต่มีผลทำให้อรจิราถึงกับชงักหน้าเสียไปวูบหนึ่งด้วยความเสียใจ แต่
เพียงแค่วูบเดียว เธอก็ปรับสีหน้ากลับมาร่าเริงสดใสเหมือนเช่นเดิม

...........

"แจงเลิกกับพี่เอกแล้วค่ะพี่ชาย..ตอนนี้เป็นโสด..."

แจงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆในประโยคแรก แฝงแววเศร้าสร้อยเล็กๆ แต่ประโยคสุดท้ายที่เธอบอกว่าตอนนี้เป็นโสด กลับสดใสขี้เล่น เหมือนเช่นเคย สมชายได้แต่รับฟัง ไม่ถามหาเหตุผลการเลิกกันของเพื่อนทั้งสอง

"พี่ชายมาคนเดียวหรือมากับใครคะ...ยัยเกวมาด้วยมั๊ย..." สมชายยังไม่ทันตอบ พนักงานก๋วยเตี๋ยวราดหน้าชิงร้องถามขึ้นมาเสียก่อนว่าเขาจะสั่งอะไร

........

"พี่ชายดูยัยเด็กเปรตนั่นสิคะ..มันแกล้งแจง..." เมื่อแจงกลับมาถึงโต๊ะ ก็ฟ้องสมชายทันที ซึ่งมันก็เป็นความจริง เพระสมชายเห็นแบบนั้นเช่นกัน แต่เขากลับนึกขำ ไม่สงสารเลยแม้สักนิด เมื่อเห็นแจงค่อยๆเทน้ำลงบนกระดาษทิชชู่ แล้ว
บรรจงเช็ดคราบด่างดวงกลมโต ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เพราะสมชายหวนคิดไปถึงกาลก่อนในสมัยที่ยังเรียนอยู่ ว่าเขาเคยโดนแจงแกล้ง กุข่าวว่าตนเองมีอะไรกับเธอ คราวนีเธอโดนยัยหมวยเด็กแสบแกล้งคืนถือว่าชดใช้กันไปแล้วกัน

"เอาน่าแจง..เรื่องเล็กๆน้อยๆ ทะเลาะกันไป ไม่อายผู้คนหรือ...ดูสิหันมามองโต๊ะเรากันใหญ่แล้วนะ..." อุ้มร้องบอกเพื่อนสาวเสียงเบาๆ เริ่มอายๆ เมื่อแลเห็นผู้คนต่างมองมาที่โต๊ะของเธอเป็นตาเดียว

........

อรวียิ้มอย่างดีใจ รีบรินน้ำเย็นลงแก้วทรงสูง เพียงครึ่งแก้วแล้วยื่นส่งยัดใส่มือสมชาย ก่อนชะม้ายสายตาหวานเยิ้มแลสบตาเขา สมชายรับมาดื่มจนหมดด้วยความกระหายแล้วส่งแก้วคืน อรวีจัดแจงรินเบียร์ตามลงไปจนฟองเบียร์แทบล้นแก้ว แล้วส่งให้สมชายอีกครั้ง ค่อยหันไปจัดการรินเบียร์ลงแก้วส่วนตัวของเธออีกใบ ในจำนวนไม่ได้ต่างกัน แล้วยื่นแก้วมาด้านหน้า กระดกก้นแก้วชนกับแก้วในมือสมชายดังกริ๊ก พร้อมส่งยิ้มหวาน

"ดื่มให้หมดเลยนะจ๊ะน้องสมชาย...เพื่อพี่.." อรวีพูดพร้อมๆกับกระดกแก้วเบียร์ในมือเธอ ดื่มอึ๊กๆลงไปในคอจนเกือบหมดในครั้งเดียว ส่วนสมชายกลับค่อยๆจิบไปทีละนิดๆ

"ดื่มให้หมดสิจ๊ะ...แก้วพี่อรยังหมดเลย..."

............

"พี่..ซี๊ดดดด..หมวยกลัว...อูยซี๊ดดดด..พะ..พอแล้วพี่ชายขา..." สาวน้อยหน้าหมวยตื่นกลัวจนฉายแววออกมาทางดวงตา เมื่อเธอสัมผัสได้ว่าอวัยวะส่วนนั้นของสมชายทั้งแข็งและใหญ่กำลังแนบประกบติดกับเนินสาวอูมๆของเธอ แล้วยิ่งเขาขยับตัวขยับแขนเขย่าไปมา ยามที่ร่างอ่อนๆของเธอกำลังไสล้ด์ตัวตกลงมาด้วยหมดแรงแข็งขืน

"อยากลองอยากรู้ไม่ใช่หรอ..จะกลัวทำไม..." สมชายร้องเสียงกระเส่า พร้อมแอ่นลำอวบใหญ่ของตนเองอัดใส่เนินสวามอูมๆของอรจิราเน้นๆ แม้จะเป็นเพียงภายนอกเสื้อผ้า แต่มันก็สร้างความรู้สึกเสียวสยิวให้ไม่ใช่น้อย

"มะ..ไม่...ไม่อยากรู้แล้วค่ะ..พี่..หมวยกลัว..หมวยยังไม่พร้อม...ซี๊ดดดด..." อรจิราร้องบอกเสียงกระเส่า เมื่อหล่อนเกิดความรุ้สึกหวาดกลัวแทรกความเสียวสยิว และความตื่นเต้นขึ้นมากระทันหัน แล้วหลุดเสียงครางซี๊ดดดยาวๆออกมาอีกครั้ง เมื่อรู้สึกปลายเนินสาวของใกล้ๆก้นของเธอกำลังโดนปลายนิ้วของพี่ชายกดคลึงอยู่เน้นๆ จนเสียววาบๆ

.......

"แมวค่ะ..หนูชื่อแมว..ยินดีกับพี่ชายด้วยนะคะ...คราวนี้ก็จะได้เป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้ว..." แมวยังคงชวนชายหนุ่มคุย รั้งไว้ไม่ให้เขาเดินมาหาแจง จนหญิงสาวหมดความอดทน รีบลุกเดินเข้าไปหาเสียเอง แล้วถือโอกาสควงแขนสมชายไว้ ประกาศออกมาอย่างชัดเจน ว่าหล่อนต่างหากที่เป็นเจ้าของชายหนุ่มรูปงามผู้นี้คนเดียว

"พี่ชายคะ..ไปทานข้าวฉลองงานใหม่กันเถอะค่ะ..แจงหิวจนท้องร้องแล้ว..." หญิงสาวร้องบอกสมชายเสียงอ่อยๆ แสดงท่าทางว่าเธอหิวจนแสบท้อง เล่นเอาแมวหันมาจิกตามองด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินลงส้นเท้าตึงๆกลับไปหลังเค้าเตอร์ตามเดิม

.......

"เพื่อนๆรุ่นเดียวกับหมอกัน เรียนอยู่ที่ลาดกระบังตั้งหลายคน บางคนเป็นรุ่นน้องในคณะเดียวกับแจงด้วยซ้ำ เค้าน่าจะพอรู้แหละว่าน้องกันเป็นยังไงบ้าง...." แจงตอบคำถามเสียงเรียบๆ ไม่แสดงสีหน้าอารมณ์อย่างไรออกมา เมื่อสมชายเหลือบสายตาไปมอง

"ยังงั้นก็ดีสิครับ..แจงช่วยพี่ได้มั๊ย...." ชายหนุ่มร้องถามเสียงรัวเร็วด้วยความอยากรู้

"เรื่องแค่นี้เอง..แจงช่วยพี่ชายได้..ตะ..แต่ว่า..มันต้องมีค่าตอบแทนนะคะ..." แจงตอบเสียงเรียบๆเช่นเคย แต่ริมฝีปากผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆ ที่สมชายไม่ทันมองเห็น เขาจึงรีบตกปากรับคำ เพราะคิดเพียงว่า ค่าตอบแทนนั้นคงเป็นเงินทองค่าใช้จ่ายที่ต้องให้แจงไปสืบค้นหา

......

"ที่รักคะ..แจงกำลังโดนหนุ่มๆพวกนี้จีบอยู่ค่ะ..." เท่านั้นเองที่สมชายได้ยินก็เปิดหนังสือที่กางปิดหน้าออก พร้อมผงกหัวขึ้นมอง ในขณะที่แจงโหนตัวขึ้นจากสระ จนแขนสองข้างบีบกระชับทรวงอกกลมโตแทบจะปลิ้นทะลักออกมาจากบิกกินีสีแดงเพลิง แล้วตรงมานอนเคียงข้างเขา หัวเราะคิกขำๆ ส่วนไอ้หนุ่มผมเกรียนตัวผอมๆก้างๆทั้งสาม ที่สมชายมองแว๊บเดียวก็เดาได้ว่าน่าจะยังเรียนอยู่มอปลายตัดผมเกรียนๆจนติดหนังหัว ต่างตะลึงจ้องมอง แต่ไม่กล้าประสานสายตา แล้วพากันว่ายน้ำห่างออกไปอย่างเงียบๆ

"แจงนี่มันร้ายจริงๆเลย..ยังไม่ทิ้งนิสัยชอบหว่านเสน่ห์อีกหรือครับ..." สมชายร้องถามเมื่อแจงกลับมานอนหงายชันเข่าข้างหนึ่งบนเก้าอี้นอนข้างตัวเขา

"อื้อ... คราวนี้แจงเปล่านะคะ..เด็กพวกนั้นเข้ามาหาแจงเอง..." แจงเถียงเสียงอุ๊บอิ๊บ
"พี่ชายหึงแจงใช่มั๊ยล่ะ..อิอิ..."[/post]

  เก่งนะครับ ดึงเรื่องมาถึงตอนนี้ พระเอกนางเอกยังไม่ได้กันเลย

อ่านมาจนจบตอนแรกแล้ว ชีวิตจริงก็มีเยอะนะเเบบนี้ คนไกล้ตัวหักหลัง ความรักโดนกีดกัน บางคนรับไม่ได้ถึงตายก็มี เป็นเรื่องนึงที่สนุกมากๆ ถึงฉากเสียวจะน้อย เเต่ถึงไม่มีฉากเสียเลยผมก็อ่าน โชคดีครับ

ทำใจไว้แล้วว่าพี่หน่อยต้องจากไป เฮ้อ

มีของใหม่มาล่อด้วยแบบนี้มาเร็วๆนะครับ รอติดตามอยู่ครับ

นั่นไวมาแบบหักมุมเรื่องของเกวลินเป็นยังไงมายังไง

พี่หน่อยเหมือนนางฟ้าของภาคแรกเลย...ทั้งหวังดีโดยบริสุทธิใจ ทั้ง ยอมเสียสละ ทั้งยังสั่งสอนเชิงการร่วมรัก จนสมชายคล่องแครว ติดใจสาวๆที่ได้ลอง และยังรักแบบบริสุทะฺใจเสียสละทุกอย่างเพื่อให้สมชายที่เธอรักสมหวังในรักของเขา..ส่วนภาคสองนั้น เขียนไว้24ตอนแล้ว แต่นำมาลงไว้เพียง8ตอนเท่านั้น ขอได้โปรดนำมาลงจนจบภาคสองด้วยครับ..ขอขอบคุณมาล่วงหน้า ณ โอกาศนี้

ครบเครื่องครับ อีโรติค ดราม่า ภาคสองจะ้ปนงัย สมชายจะได้ใครต่อ น่าสนใจมาด

งื้อออ​ สงสารพี่่หน่อย​จัง