🧡 XONLY 🧡

[size=12][backcolor=#FFFF66]กดอ่านก่อนอ่านผลงาน[/backcolor][/size]  

"น้องอุ้มครับ..เอ้อ..พี่ว่าอุ้มไปดึงแจงกลับมาดีกว่านะ..พี่เกรงว่าสองคนนั้นจะมีเรื่องทะเลาะกัน ให้ขายหน้าคนในฟาสฟู๊ดแน่.."

สมชายรู้สึกเหมือนมีรางสังหรณ์ เมื่อแลเห็นอรจิราไปต่อแถวด้านหลังแจง เพื่อซื้อราดหน้าเช่นกัน จึงขอร้องให้อุ้มเพื่อนสาวของ
แจงเข้าไปดึงเธอออกมาจากแถวเสียก่อนที่จะมีเรื่องวิวาทให้ขายหน้าผู้คนในห้าง

"คงไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ชาย..แต่ว่าไปพี่ชายนี่เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะคะ..อุ้มเคยเห็นตั้งแต่ตอนไปหาพี่เอกที่มหาลัยแล้ว..มี
สาวลูกครึ่งติดตามเป็นเงาตามตัวเลย..." วนิสาหรืออุ้มกลับพูดตอบยิ้มๆกลับมา ไม่ทันได้หันไปมองทางแจงเพื่อนสาวของตนเอง

แต่สมชายกลับจับตามองอยู่ แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ เมื่อแลเห็นว่าแจงได้ก๋วยเตียวราดหน้ามาแล้ว กำลังเดินออกจากแถว แต่
อรจิรากลับแกล้งเดินเข้าไปกระแซะชน จนจานก๋วยเตี๋ยวราดหน้ากระฉก หกราดราดรดเสื้อของแจงจนเป็นรอยด่างเปลอะเปลื้อน
สองสาวจึงเริ่มโต้เถียงกัน แรกๆเสียงโต้เถียงกันเพียงเบาๆ แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอม เสียงถุ้มเถียง ทะเลาะเบาะแว้งเริ่มดังขึ้นๆ
จนอุ้มต้องรีบผละลุกขึ้นเดินไปช่วยแยก แล้วดึงแจงเพื่อนสาวกลับมาที่โต๊ะ

"พี่ชายดูยัยเด็กเปรตนั่นสิคะ..มันแกล้งแจง..."

เมื่อแจงกลับมาถึงโต๊ะ ก็ฟ้องสมชายทันที ซึ่งมันก็เป็นความจริง เพระสมชายเห็นแบบนั้นเช่นกัน แต่เขากลับนึกขำ ไม่สงสารเลย
แม้สักนิด เมื่อเห็นแจงค่อยๆเทน้ำลงบนกระดาษทิชชู่ แล้วบรรจงเช็ดคราบด่างดวงกลมโต ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เพราะสมชายหวน
คิดไปถึงกาลก่อนในสมัยที่ยังเรียนอยู่ ว่าเขาเคยโดนแจงแกล้ง กุข่าวว่าตนเองมีอะไรกับเธอ คราวนีเธอโดนยัยหมวยเด็กแสบ
แกล้งคืนถือว่าชดใช้กันไปแล้วกัน

"เอาน่าแจง..เรื่องเล็กๆน้อยๆ ทะเลาะกันไป ไม่อายผู้คนหรือ...ดูสิหันมามองโต๊ะเรากันใหญ่แล้วนะ..." อุ้มร้องบอกเพื่อนสาวเสียง
เบาๆ เริ่มอายๆ เมื่อแลเห็นผู้คนต่างมองมาที่โต๊ะของเธอเป็นตาเดียว

"เถอะน่าแจง..พี่ขอโทษแทนยัยหมวยแล้วกัน..เดี๋ยวพอเธอกลับมาจะให้ขอโทษแจงอีกที..หยุดแค่นี้พอนะ.."

สมชายพูดเสียงเรียบๆ พยายามทำหน้าเรียบเฉย ทั้งๆที่เขาอยากยิ้มอยากหัวเราะออกแค่ไหนก็ตาม สักครู่หมวยก็ถือจานก๋วยเตี๋ยว
ราดหน้ากลับมาที่โต๊ะ สมชายบังคับให้เธอขอโทษแจง แม้หมวยจะรู้สึกฮึดฮัดไม่พอใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงสมชายร้องขู่

"ถ้าหมวยไม่ของโทษพี่แจงเพื่อนพี่..ต่อไปก็ไม่ต้องคุยกับพี่อีกเลย..."

สมชายทำเสียงเคร่งขรึม จนหมวยต้องยอมจำนน เอ่ยปากขอโทษเสียงห้วนๆ พร้อมทำแก้มป่องๆอย่างไม่สบอารมณ์ ส่วนแจง
กลับทำหน้ายิ้มๆเยาะเย้ย

เหตุการณ์จึงสงบลงไปชั่วคราว จนทั้งหมดทานก๋วยเตี๋ยวราดหน้าจนหมด สมชายเตรียมตัวร่ำลาอดีตเพื่อนร่วมโรงเรียนเพื่อ
กลับห้องพักของตัวเอง แต่แจงกลับเรียกรั้งไว้

"จะรีบกลับไปไหนคะพี่ชาย..แจงมีเรื่องคุยกับพี่เยอะแยะ..."

จันทร์จิรา พูดพร้อมกลับถลันเข้ามายึดจับแขนข้างที่เหลืออีกข้างของสมชายจับกุมไว้ เพราะแขนอีกข้างถูกน้องหมวยยึดจับไว้
ตลอด ส่วนอุ้มได้แต่มองการกระทำของสองสาวแล้วอมยิ้มขันๆ หล่อนไม่เข้าใจว่าสมชายมีอะไรดีนอกจากหน้าตาหล่อเข้มที่เห็น
จึงทำให้แจงเพื่อนสาวและเด็กสาวชื่อหมวยต่างแย่งชิงกันเช่นนี้

"พี่ต้องรีบกลับครับ..พรุ่งนี้พี่มีธุระเสียด้วย..ลาก่อนนะครับน้องแจง น้องอุ้ม.."

สมชายให้เเหตุผลจบ ก็ปลดแขนออกมาจากการเกาะกุมของสาวทั้งสอง แล้วหันกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็ว โดยมี
อรจิราถลันตามไปกระชั้นชิด ทิ้งให้แจงและเพื่อนอุ้มเพื่อนสาวมองตามหลังร่างสูงสมาร์ท ไปจนลับตา

"ถามจริงๆเถอะแก...อุ้มว่าแกดูติดใจรุ่นพี่คนนี้จนออกนอกหน้านะ..." อุ้มพูดกับแจงเพื่อนสาวอีกครั้ง หลังจากที่ทรุดลงนังบนเก้าอี้
ด้วยความอยากรู้

"อุ้ม..แกรู้มั๊ยว่าพี่ชายนี่น่ะ..เป็นรักแรกของชั้นเลยละ..." แจงสารภาพให้เพื่อนสาวฟัง ด้วยน้ำเสียงเบาๆ เหมือนละเมอ

"รักแรกเลยหรือแก..ตั้งแตเมื่อไหร่วะ...ตอนเข้ามหาลัยก็เห็นแกคบกับพี่เอกแล้วไม่ใช่หรือ.."

อุ้มย้อนถามด้วยความสงสัย เพราะเท่าที่เธอจำได้ว่าหลังจากเข้าเรียนปี1พ้อมกับแจง ก็เห็นว่าเธอมีพี่เอกรุ่นพี่ร่วมคณะเป็นแฟน
เดินควงแล้ว

"ตั้งแต่ชั้นอยู่ ม.1...ตอนนั้นพี่ชายอยู่มศ.3..." แจงรำพึงเล่าเรื่องออกมาเบาๆ ดวงตาสวยคมของเธอเหม่อลอยคล้ายรำลึกไปถึง
ความหลัง

"แล้วพี่ชาย..เค้ารู้มั๊ยว่าแกแอบชอบน่ะ..."

"ไม่หรอก..เค้าเกลียดชั้นจะตาย.."

คำพูดของแจงถึงกับทำให้อุ้มสะอึก จ้องหน้ามองเพื่อนสาวอย่างไม่เข้าใจ จนแจงต้องลำดับเรื่องราวแต่หนหลังให้อุ้มฟังช้าๆ จน
จบ พร้อมสรุปการกระทำในอดีตของเธอให้เพื่อนฟัง

"ชั้นคิดว่าพูดแบบนั้นไปแล้วพี่อัจจะเลิกกับพี่ชาย แล้วพี่ชายจะกลับหันมาสนใจชั้น แต่ปรากฏว่าพี่เค้ากลับเกลียดชั้นโดยไม่มอง
หน้าและพูดจากับชั้นอีกเลย...แม้ชั้นจะประชดควงผู้ชายอีกหลายคนให้พี่เค้าเห็นก็ตาม..." แจงจบเรื่องเล่า
ด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อย จนอุ้มเพื่อนสาวเห็นใจ

"แสดงว่าที่แกคบกับพี่เอก..แกก็ไม่เคยรักพี่เอกเลยสิ..."

"อุ้ม..แกเห็นชั้นเศร้าเสียใจ ตอนโดนพี่เอกทิ้งไปเรียนเมืองนอกต่อมั๊ย..." แทนที่แจงจะตอบตรงๆ เธอกลับร้องถามเพื่อนสาวขึ้น
เสียแทน

"อืมมม..จริงสิ..จำได้ว่านอกจากแกจะไม่เสียใจแล้ว วันที่กลับจากส่งพี่เอกที่สนามบิน แกยังชวนชั้นไปร้องเพลงอีก
เหมือนจะดีใจด้วยซ้ำ..."

อุ้มนึกถึงภาพเพื่อนสาวในวันที่ร่วมเดินทางไปส่งเพื่อนรุ่นพี่ที่สนามบิน เพื่อไปเรียนต่อเมืองนอก แล้วเห็นว่านอกจากแจงจะไม่
เศร้าเสียใจกับการจากกันของแฟนแล้ว เธอกลับยินดี ดีใจจนชวนเธอไปร้องเพลงคาราโอเกะด้วยกันเสียด้วยซ้ำ

"ชั้นดูไปแล้ว พี่ชายก็ไม่ได้ร่ำรวยสักหน่อย นอกจากว่าเป็นคนดีคนหนึ่งเท่านั้น แต่ทำไมแกถึงสนใจเค้าขนาดนี้วะ.."

อุ้มร้องถามแจงอีกครั้งด้วยความสนใจอยากรู้ แต่แจงไม่ตอบได้แต่อมยิ้ม จนนัยน์ตาเธอฉายแววซุกซน ก่อนจะยืนปากไปกระซิบ
ที่หูเพื่อนสาว ข้างฝ่ายอุ้มเมื่อได้ฟัง ดวงตาของเธอถึงกับเบิกโพลง

"อุ๊ยย!..ว๊าย..ทะลึ่งจริงนะแก..จริงๆหรือ..ไม่อยากเชื่อเลย..."

"จริงสิแก..ชั้นสัมผัสด้วยมือมาแล้ว..ว่าแต่แกอย่ามาสนใจพี่ชายของชั้นเข้าล่ะ..." แจงตอบเพื่อนสาวยิ้มๆจนตาหยีด้วยความขบขัน
กับความทะลึ่งของเธอในวัยเด็ก

"เชิญแกคนเดียวเถอะ..ชั้นมีคู่หมั้นแล้ว..." อุ้มปฏิเสธเพื่อนสาว พร้อมอมยิ้มแก้มแดงอายๆ กับสิ่งที่ได้ยินเพื่อนกระซิบ บอก พร้อม
ถามต่อไป

"แล้วแจงแกจะเอายังไงต่อล่ะ.."

"ตอนนี้ชั้นเป็นอิสระ ไม่มีอะไรผูกมัดกับใคร...ชั้นคงต้องสู้อีกครั้งแล้วละ..."

แจงบอกเพื่อนสาวด้วยสุ้มเสียงจริงจัง มุ่งมั่น แต่เมื่ออุ้มร้องถามกลับมา แจงถึงกับได้สติ รีบผลุนผลันลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้ววิ่งออก
ตามสมชายไปในทิศทางที่เห็นเขาเดินจากไปกับยังเด็กชื่อหมวย

"แล้วแกจะติดต่อพี่ชายได้งไง ในเมื่อไม่รู้ว่าเค้าพักอยู่ที่ไหน...."

สิ้นเสียงที่อุ้มร้องถามเพื่อน เธอถึงกลับร้องว๊าย แล้วผลุนผลันเดินลิ่วๆ ไปทางทิศที่สมชายเดินไป ทิ้งให้อุ้มนั่งหน้า
เหว๋ออยู่ตามลำพัง โดยไม่กล่าวอะไรออกมา จนอุ้มต้องลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังแจงไปกระชั้นชิด

................................................................................

"ทำไมน้องหมวยถึงทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพี่แบบนี้ครับ.." สมชายร้องถามอรจิราทันทีด้วยน้ำเสียงเข้มๆจริงจัง เมื่อเขา
พาเธอกลับเข้ามาอยู่ในรถ ก่อนที่จะสตาร์เครื่องยนต์

"ก็..เอ้อ..ก็..." อรจิราอึกอัก ไม่กล้าพูดออกไปตามตรงว่าเธอรุ้สึกเยี่ยงไรกับพี่ชาย คนนี้ของเธอ เมื่อได้ยินเสียงเข้มๆถามอย่าง
จริงจัง

"ก็อะไร..บอกมาสิครับ..ทำแบบนี้พี่รู้สึกอึดอัดนะ..." สมชายถามย้ำด้วยเสียงเข้มๆอีกครั้ง

"ก็หมวยชอบพี่นี่..อยากเป็นแฟนกับพี่.."

ที่สุดอรจิราก็สารภาพออกมาตามตรง ด้วยเสียงสั่นๆ อายจนหน้าแดงกร่ำ ยิ่งมองเห็นสายตาคมวาวของพี่ชายที่จ้องมองมา
เหมือนตำหนิ เสียงเธอจึงยิ่งสั่นด้วยความตกใจหวาดกลัว

"ชอบได้ยังไง พี่กับหมวยเพิ่งรู้จักกันได้วันเดียว..ที่สำคัญเรายังเรียนหนังสืออยู่ใช่มั๊ย..."

เสียงตำหนิของสมชายเข้ม จนร่างสูงเพรียวบอบบางของอรจิราซุกห่ออยู่กับเก้าอี้นั่งในรถยนต์คันเล็กๆของเขา เหงื่อเริ่มซึมออก
มาทางหน้าผากและสันจมูกโด่งๆเล็กๆของหล่อนด้วยความร้อนและอึดอัด สมชายแลเห็นจึงสตาร์ทรถเปิดแอร์ให้ความเย็น

"ไม่รุ้แหละ..หมวยอยากเป็นแฟนพี่ชาย...และต้องได้เป็น..." แต่คำพูดสุดท้ายของอรจิราทำให้สมชายชะงัก เท้าที่
เหยียบครัชเตรียมเข้าเกียร์เลื่อนรถถึงกับชะงัก ก่อนจะหันมามองหน้าหมวยๆ ของหญิงสาวที่นั่งข้างๆ

"แก่แดด...ตัวแค่นี้รู้แล้วหรือว่าการเป็นแฟนกันเค้าทำยังไง..." เสียงสมชายตำหนิสาวรุ่นน้อง เพราะเขามองเธอเป็นเพียงน้อง
สาวคนหนึ่งเท่านั้น หาได้มีจิตพิศสวาทเลยแม้แต่นิด

"หมวยรู้แล้วกัน..." แต่อรจิรายังคงเถียงเสียงอุ๊บอิ๊บเบาๆ หน้ายิ่งแดงกร่ำเมื่อถูกย้อนถามเช่นนี้

"พี่ไม่ใช่คนดีแบบที่หมวยคิด..พี่เคยมีเมียมาแล้วหลายคน..อย่ามาชอบพี่เลยครับ..เลิกคิดเสียเถอะ..ก่อนที่จะสายเกินไป..."

สมชายจำต้องพูดขู่ หวังให้สาวหน้าหมวยกลัวเกรง แต่กลับได้ผลตรงกันข้าม หลังจากที่เขาพูดจบ สาวหน้าหมวยกลับหันหน้า
มาเผชิญ มองสบตาเขาด้วยประกายตาวาวๆ ปากบางๆเล็กๆเชิดเผยอ แล้วขยับเข้ามาจนใกล้หน้าของสมชาย จนเขารีบเบนตัว
ออกจนไหล่ชิดกระจก แต่ริมฝีปากบางเผยอคู่นั้นกลับขยับตามเข้ามาเหมือนท้าทาย

แล้วก่อนที่สมชายจะคิดแก้ไขสถานการณ์ได้ทัน ริมฝีปากบางๆเล็กๆของอรจิรา ก็แนบเข้ามาประกบปากแดงๆหนาๆของสมชาย
เสียก่อน แต่หล่อนเพียงประกบแนบแน่นไว้เฉยๆ เฉกเช่นสาวที่ยังไม่เคยจูบใคร จนสักครุ่สมชายตัดใจผลักไหล่
บอบบางของหมวยออกห่าง  จ้องมองประกายตาหวานเยิ้มของสาวน้อย พร้อมถอนหายใจออกมาดังพรืด แรงๆ ด้วยความอึดอัด

"อย่าทำแบบนี้อีกเลยน้องหมวย...เพราะพี่ไม่ได้รักเรา..ทำแบบนี้กับพี่อีกครั้ง..พี่..เอ้อ..." สมชายร้องเตือน เขาหาใช่พระอิฐพระปูน
ที่ไม่มีความรุ้สึก ขืนอรจิราทำเช่นนี้อีกครั้ง เขาคงหมดความอดทนเป็นแน่

"พี่ชายจะทำอะไรหรือคะ.." อรจิราพูดเสียงกระเส่า สีหน้าแววตาท้าทาย แล้วขยับปากเรียวบางกลับเข้ามาหาอีกครั้งอย่างลองดี

[post]คราวนี้สมชายไม่รอให้ริมฝีปากตนเองโดนประกบแนบ แต่กลับเป็นฝ่ายเอื้อมมือสอดรั้งท้ายทอยของหมวยดึงเข้ามาหา จนริมฝี
ปากแนบกัน สมชายขยี้ริมฝีปากจูบลงไปแรงๆ หวังสั่งสอน จนสาวน้อยตัวสั่น ริมฝีปากเรียวบางของเธอเผยออ้า ปล่อยให้ลิ้น
เรียวแหลมของสมชายฉกวูบเข้าหาปากเผยอ แล้วสอดลึกลงไปในโพรงปาก กวาดเลียตามไรฟันขาวๆขึ้นเป็นระเบียบสวยงาม
จนหมวยเสียวสยิววูบวาบ แลบลิ้นตนเองออกมาตามแรงชักชวนของลิ้นหยาบชื้นของสมชาย จึงถูกลิ้นหยาบชื้นของเขาพัวพัน
โลมเล้าเกี่ยวกอด ร่างสาวหมวยรุ้สึกถึงความซาบซ่าน ที่ไม่เคยพานพบ จนตัวอ่อนระทวย[/post]

  คนเนาะไม่ใช่พระอิฐพระปูน แต่สั่งสอนอาหมวยไปแบบนี้ แทนที่จะเข็ด อาจจะกลายเป็นติดใจได้นา???

ชอบหมดทุกตอนที่ได้อ่าน  ไม่ทำให้ผิดหวังเลยสำหรับสำนวนการเขียน  สนุก

บองเข้ามาอ่าน ืน่าสนใจครับเดียวขอย้อนไปอ่านตอนแรกก่อน

รู้จัก สมชายของเราน้อยไปเเล้ยน้องหมวย 55

เหมาะสมมากแบบนี้สนุกมาก

ตอนแรกคิดว่าเป็นแมวละสิ เป็นไงล่ะเจอราชสีเข้าให้

เกิน้องหมวยติดใจขึ้นมาทำไงละทีนี้

ภาคนี้ชายต้องเล่นเกมรับตลอดเลยนะ...เพิ่งจะมาเจอการโต้กลับบ้างแล้ว....เฝ้าติดตามบทของน้องแจง....อยากให้ถึงคิวบ้าง...

จากสมชายจะสั่งสอนกลายเป็นจุดไฟราคะน้องเขาซะงั้น

เดวจะติดใจนะน้อง​หมวย