🧡 XONLY 🧡

แจงสาวร้อนรัก ที่เก็บความสาวไว้ให้สมชายคนแรก



หมวยอรจิรา นักศึกษา ผู้อยากเรียนรู้เรื่องรัก



กันทิมา รักแรกที่ยากจะหักใจลืม

[size=8][backcolor=#FFFF66]กดอ่านก่อนอ่านผลงาน [/backcolor][/size]  

"กลับมาแล้วหรือคะ..น้องสมชาย..."

อรวีส่งเสียงแหลมๆหวานๆทักทายสมชายตั้งแต่เธอยังเดินมาไม่ถึงรถ เธอเห็นรถสมชายเลี้ยวเข้ามาในอพาร์ทเม้นท์
ตั้งแต่แรกแล้ว ในขณะนั้นเธอกำลังดูทีวีอยู่ในออฟฟิส จนกระทั่งรถของสมชายเลี้ยวไปจอดใต้ถุนตึก อรวีมองอยู่นาน
ก็ยังไม่เห็นสมชายออกมาจากรถ จึงถือโอกาสเดินไปดูเพื่อทักทาย เดินมาจนกระทั่งใกล้ตัวรถ สมชายจึงปิดประตูออกมา
ยืนมองหล่อนพอดี

"ครับ..เพิ่งถึงครับเจ้.."

สมชายตอบเสียงเรียบๆ พร้อมปลดล็อคประโปรงท้ายรถ เพื่อหยิบถุงพลิสติคที่บรรจุชุดเครื่องนอนออกมา พร้อมยืนขวาง
ไม่ให้เจ้อรวีเดินไปทางด้านหน้ารถ

"หูยย..ซื้ออะไรมาจ๊ะน้องสมชาย..เยอะแยะเลย..ให้พี่ช่วยถือมั๊ยคะ..." อรวีกระวีกระวาดยื่นมือเข้าไปคว้าถุงพลาสติค
ในมือของสมชาย แต่โดนเขาเบี่ยงหลบเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ชุดเครื่องนอนน่ะครับเจ้..ของเบาๆ ผมถือเองได้ ขอบคุณมากครับ..."

สมชายเบี่ยงมือที่ถือของ หลบมืออวบขาวผ่องบอกเชื้อชาติ ของเจ้อรวีเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ ที่ยื่นเข้ามาหวังจะช่วยถือ แต่
เขาบอกปฏิเสธ แล้วขอบคุณ ก่อนจะปิดกระโปรงท้ายรถดังปัง!

"ชุดเครื่องนอนหรือจ๊ะ..ตายจริง!...พี่อรขอโทษนะคะ..ของที่ติดอยู่ในห้องคงเก่า จนน้องสมชายรับไม่ไหวแน่เลย..ใช่มั๊ยคะ...
เอ๊!..พี่จะถ่ายโทษยังไงดีน๊า..อุ๊ย..นึกออกแล้ว..พี่ไปช่วยน้องสมชายปูเตียงดีมั๊ยคะ.."

อรวีส่งเสียงพูดสูงๆต่ำ หวานๆ เป็นคลื่นไปมา ทั้งขอโทษขอโพย แล้วสรุปจะไปช่วยสมชายปูเตียง จนสมชายต้องร้อง
ปฏิเสธเสียงหลงอีกครั้ง

"อ่ะ..ไม่ต้องครับเจ้..เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ผมทำคนเดียวเองได้..."

สมชายเริ่มกระวนกระวาย ในหัวคิดหาหนทางที่จะทำอย่างไรให้อรวีมารดาของยัยหมวยตัวแสบ เดินจากไป แต่หล่อนก็ยังคง
ตื้อชวนพูดจา ไม่มีทีท่าว่าจะเดินออกไปจากข้างรถของสมชายเสียที จนกระทั่งเขานึกได้

"เอ้อ..เมื่อกี้นี้..เจ้ดูทีวีอยู่หรือเปล่าครับ..." สมชายเลียบเคียงถาม เผื่อว่าเจ้อรวีกำลังดูทีวีค้างอยู่จะได้รีบไปดูต่อ

"ใช่จ๊ะ..มีแต่ละครน้ำเน่า ไม่น่าสนใจสักนิด..น้องสมชายถามทำไมคะ..." สมชายเริมครุ่นคิดถึงแผนที่สอง เพราะแผน
ไล่กลับไปดูทีวีคงใช้ไม่ได้ผลแน่

"เอ่อ..ถามไปอย่างนั้นเองแหละครับ..ผมก็ไม่ชอบดูละครน้ำเน่าเช่นกัน..เอ้อ..เจ้ครับ..ที่ออฟฟิสเจ้มีน้ำเปล่าเย็นๆทานบ้าง
มั๊ย..ผมกระหายน้ำมากเลย..ที่ห้องก็ไม่มีตู้เย็นเสียด้วย..." สมชายเริ่มแผนสำรอง คราวนี้ดูเหมือนจะได้ผล เมื่อเจ้อรวีร้อง
ตอบเสียงสูงปรี๊ดแทบจะแสบแก้วหูออกมา

"ต๊าย!...น้องสมชาย กระหายน้ำก็ไม่บอกแต่แรก พี่ก็ชวนน้องคุยนั่นนี่ไม่เข้าเรื่อง..เชิญเลยค่ะ..ตามพี่มาที่ออฟฟิสสิคะ..นอก
จากน้ำเปล่าเย็นๆ ยังมีน้ำอัดลม หรือเบียร์ก็ได้นะคะ...." อรวีพูดจบขยับเข้าไปคล้องแขนสมชายแล้วกึ่งลากกึ่งดึงจะให้เขา
เดินตามหล่อนมาที่ออฟฟิส

"ดะ...เดี๋ยว..ครับเจ้..ผมขอเก็บถุงใส่ชุดเครื่องนอนไว้ในรถก่อน..เจ้เดินนำไปได้เลยครับ..."

สมชายรีบร้องบอก พร้อมปลดแขนที่โดนอรวีคล้องไว้ออก แล้วรีบดุนหลังอรวีให้เดินนำหน้า ส่วนตัวเองรีบเปิดประตูข้างคน
ขับ แล้วยื่นปากไปกระซิบบอกยัยหมวยตัวแสบให้หาจังหวะออกไปจากรถ จากนั้นก็วิ่งตามหลังอรวีไปจนทัน แล้วเช่นเคยที่
แขนของเขาจะโดนแขนอวบๆขาวๆ ของเจ้เจ้าของอพาร์ทเม้นท์คล้องควงหมับทันที แต่คราวนี้สมชายยินยอมให้เธอเดิน
ควงแขนจนเข้าไปถึงในออฟฟิส

ขณะที่อรวีก้มตัวลงไปเปิดตู้เย็น แล้วหยิบทั้งขวดน้ำเปล่าและขวดเบียร์ออกมาจากตู้ หางตาของสมชายเห็นยัยหมวยตัวแสบ
รีบเปิดประตุรถด้านฝังที่เธอนั่งออกมาได้โดยหม่าม๊าอรวีไม่ทันเห็น สมชายถึงกับลอบถอนหายใจดั่งโล่งอกเสียงดังเฮือก

"น้องสมชายจะดื่มอะไรดีคะ..น้ำเปล่าเย็นๆ หรือเบียร์เป็นวุ้น..."

อรวีหันกลับออกมาจากตู้เย็น ในมืออวบๆของเธอทั้งสองข้าง มีทั้งขวดน้ำเปล่าเย็นเฉียบ และขวดเบียร์สีน้ำตาลที่คงเย็นจัด
จนสมชายเห็นเกร็ดน้ำแข็งเกาะรอบขวดอย่างชัดเจน

"ขอน้ำเปล่าดีกว่าครับเจ้..."

สมชายรีบบอก กลัวว่าเจ้อรวีจะรินเบียร์ให้เขา เพราะแก้วทรงสูงที่เจ้แกถือเอามาวางข้างโต๊ะทำงานนั้น มันเหมาะที่จะรินเบียร์
ใส่ลงไปมากกว่าน้ำเปล่า

"อะไรกันจ๊ะน้องสมชาย..ยังหนุ่มยังแน่น..อย่าบอกนะว่าทานเบียร์ไม่เป็น..." อรวีจีบปากส่งเสียงหวาน เน้นๆตรงคำยังหนุ่มยัง
แน่น อย่างชัดเจน พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้สมชาย

"น่านะ..ทานเบียร์เป็นเพื่อนพี่อรสักแก้วก็ยังดี..." อรวีส่งเสียงหวานอ้อนๆ ด้วยสายตาเว้าวอน ไม่ผิดกับสายตาของยัยหมวย
ตัวแสบแม้สักนิด

"เอ้อ..เจ้..งั้นผมขอน้ำเย็นก่อนสักแก้วนะครับ..." สมชายร้องบอก เพราะเขารุ้สึกกระหายน้ำขึ้นมาจริงๆ

"ได้สิจ๊ะ..."

อรวียิ้มอย่างดีใจ รีบรินน้ำเย็นลงแก้วทรงสูง เพียงครึ่งแก้วแล้วยื่นส่งยัดใส่มือสมชาย ก่อนชะม้ายสายตาหวานเยิ้มแลสบตา
เขา สมชายรับมาดื่มจนหมดด้วยความกระหายแล้วส่งแก้วคืน อรวีจัดแจงรินเบียร์ตามลงไปจนฟองเบียร์แทบล้นแก้ว แล้ว
ส่งให้สมชายอีกครั้ง ค่อยหันไปจัดการรินเบียร์ลงแก้วส่วนตัวของเธออีกใบ ในจำนวนไม่ได้ต่างกัน แล้วยื่นแก้วมาด้านหน้า
กระดกก้นแก้วชนกับแก้วในมือสมชายดังกริ๊ก พร้อมส่งยิ้มหวาน

"ดื่มให้หมดเลยนะจ๊ะน้องสมชาย...เพื่อพี่.." อรวีพูดพร้อมๆกับกระดกแก้วเบียร์ในมือเธอ ดื่มอึ๊กๆลงไปในคอจนเกือบหมดใน
ครั้งเดียว ส่วนสมชายกลับค่อยๆจิบไปทีละนิดๆ

"ดื่มให้หมดสิจ๊ะ...แก้วพี่อรยังหมดเลย..."

อรวีเหลือบตามองแก้วในมือสมชายที่เบียร์พล่องลงไปเล็กน้อย ก็ร้องเร่งเสียงหวานๆ แล้วกระดกเบียร์ส่วนที่เหลือในแก้วดื่ม
เข้าไปจนหมด จึงชูโชว์อวดสมชายว่าเธอดื่มหมดแก้วแล้ว แต่สมชายกลับยังยกจิบทีละนิดเช่นเคย เหมือนกลัวเมา แล้ว
ร้องถาม

"เจ้ดื่มเก่งนะครับ..." ถ้าสมชายรู้ล่วงหน้าได้ว่าคำตอบของอรวี จะทำให้เขาอึดอัด สมชายคงไม่ถามออกไปแน่

"จ๊ะ..แต่ก่อนพี่อร..ไม่เคยดื่มเลยนะ..ตั้งแต่พ่อลูกหมวยเสียไปนั่นแหละ พี่ถึงหัดดื่ม เพราะมันเหงา...ชีวิตแม่ม่ายลูกติดผู้ชาย
ที่ไหนจะมาสนใจ...น้องสมชายว่าจริงมั๊ยคะ..." อรวีไม่ได้พูดเฉยๆ เธอกลับค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาจนยืนตรงหน้าสมชาย ห่าง
กันไม่ถึงเมตร

รูปร่างของอรวีกับยัยหมวยผู้ลูกส่วนสูงไม่ต่างกันนัก เพียงแค่อรวีไม่บอบบางเหมือนลูก หุ่นทรงเธออวบอัดกว่า คงเป็นเพราะ
ทรวงอกที่อวบใหญ่ และเอวอวบหนา รับกับสะโพกลมผายกว้าง หน้าตาถุกแต่งเติมด้วยความสำอางค์จนเข้ม ปิดบังผิวหน้า
ที่แท้จริง แต่สมชายพอมองออกว่า เค้าโครงรูปหน้าไม่ต่างไปกับยัยหมวย สักเท่าไหร่ แต่ความขาวนั้นอรวีขาวผ่องมากกว่า
ขาวเหมือนเถ้าแก่เนี๊ยร้านทองเยาวราช ไม่ค่อยเคยถูกแดด ที่สมชายเคยเข้าไปซื้อเป็นของขวัญวันปีใหม่ให้กับพี่หน่อยและ
เกวลิน

ถ้าเป็นเมื่อสามสี่ปีก่อน สมชายคงขยับเท้าถอยหนี และอายจนหน้าแดงเป็นผลตำลึงสุก ที่โดนแม่ม่ายสาวใหญ่เดินรุกเข้ามา
จนแทบประชิด แต่บัดนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ได้รับรู้รสรักจากพี่หน่อย ทำให้สมชายยังคงยืนหยัดนิ่งอยู่กับที่ จนอรวี
ต่างห่างที่หยุดเท้าไว้ก่อนที่จะเดินมาถึงสมชาย พร้อมขยับเบี่ยงตัวถอยหลัง เมื่อประตูออฟฟิสด้านหลังสมชายเปิดอ้าออก
พร้อมเสียงหวานใส ของยัยหมวยตัวแสบดังเข้ามา

"หม่าม๊า...อรกลับมาแล้ว..." ยัยหมวยอรจิรา ร้องเรียกอรวีผู้เป็นแม่เสียงใส ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ถลาเข้าไปกอดรัดเอวอรวี
ดั่งประจบเอาใจ

"เอ้อ..เพิ่งกลับ..อ่ะ..หรือคะ...ลูกหมวย.." อรวีอึกอักร้องถามลูกสาวเหมือนมีพิรุท รีบซ่อนใบหน้าแดงกล่ำด้วยฤทธิ์เบียร์ หรือ
ด้วยฤทธิ์อย่างอื่น ไม่มีใครทราบ ไม่ให้ลูกสาวเห็น

"หม่าม๊าก็..อรบอกหลายครั้งแล้วว่าต่อหน้าคนอื่น อย่าเรียกลูกหมวย..."

อรจิราตอบโต้กับหม่าม๊าของเธอได้คล่องแคล่ว ไม่ส่อพิรุทออกมาเลยแม้สักนิด ทั้งๆที่เมื่อสักครู่ เธอเกือบได้เรียนรูวิชาภาษา
รัก จากชายหนุ่มที่ยืนอยุ่ใกล้ๆ

"ลูกอรก็เหมือนกัน ต่อหน้าคุณสมชาย อย่าเรียกหม่าม๊าสิคะ..."

อรวีตีเนียนตอบโต้กับลูกสาวแล้วหัวเราะขำๆ อย่างไม่ยอมแพ้ จนสมชายต้องรีบเอ่ยอำลา แล้วผลักประตูออฟฟิสเดินจากไป
ทิ้งให้สองแม่ลูกโต้เถียงกันแบบขำๆตามลำพัง

[post]โดยที่ทั้งคู่ต่างก็พยายามปิดซ่อนพิรุทไว้อย่างเต็มที่ ไม่ยอมให้อีกฝ่ายล่วงรู้ ว่าถ้าทั้งสองคนไม่ผลัดกันออกมาขัดจังหวะ จะมี
อะไรเกิดขึ้นบ้าง ทั้งที่ในรถ และในออฟฟิส คงมีแต่พระเจ้าบนฟ้าเท่านั้นกระมังที่ทราบ

หลังจากสมชายเดินออกจากออฟฟิสม่ายสาวได้แล้ว เขารีบคว้าถุงชุดเครื่องนอนขึ้นไปบนตึก พร้อมลอบถอนหายใจอย่าง
โล่งอก ที่ผ่านเหตุการณ์คืนนี้ไปได้อย่างฉิวเฉียด เพราะไม่เช่นนั้น สมชายยังคงคิดไม่ออกเลยว่าจะทำประการใดดี ที่ทั้งแม่
และลูกสาว ต่างจับจ้องจองตัวเขาเป็นสามีกันทั้งคู่เยี่ยงนี้ เรื่องความรักสมชายคงไม่สามารถมอบให้คนใด
คนหนึ่งได้อีกแล้ว เพราะหัวใจของตนเองยังคงระลึกถึงเพียงหมอกันเจ้าของเสียงกรุ๊งกริ๊งคนเดียวเท่านั้น

สำหรับหญิงอื่นๆ ถ้าผ่านเข้ามาในชีวิต สิ่งที่ได้กลับไป คงเป็นเพียงร่างกายแข็งแกร่ง และท่อนลำอวบใหญ่ยาวของสมชาย
เพียงอย่างเดียว[/post]

สนุกมากครีบเนื้อเรื่องกำลังดี
แต่งต่อไปนะครับเป็นกำลังใจให้

ไม่แต่งต่อแล้วหรอครับ ผมชอบเรื่องนี้มากเลย

  ยังรอตอนต่อๆ ไปอยู่นะคะ ชอบผลงานเรื่องนี้มาก 

เรื่องสนุกอย่างนี้แต่งต่อนะครับ

อยากให้มีเรื่องการทำงาน การสู้ชีวิต ของสมชายเติมเข้ามาด้วยครับ ไม่งั้นมันก็คงเป็นนิยาย 18+ ธรรมดา ไม่น่าจดจำ //แต่เท่าที่อ่านมา ผมชอบเรื่องนี้ที่สุดนะครับ

ขอบคุณที่นำมาให้อ่านอย่างจุใจทุกเรื่องราว  จะรอติดตามตอนต่อไป

สนุกมากนะครับ สงสารชีวิตพระเอกมาก ถึงจะมีช่วงมีความสุขแต่รู้สึกว่าเรื่องร้ายของพระเอกแต่ละรอบนี่บาดลึกจริง ๆ

เรื่องนี้ ค้างตอนนี้มานานมากแล้วนะครับ ยังไม่มีอารมณ์เขียนต่อเหรอครับ

นั่งอ่านตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้ กำลังสนุกเลยครับ เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปสู่ กทม ในอดีตเลย
และขอขอบคุณครับ ที่สละเวลามานั่งเขียนนวนิยายให้พวกกระผมได้อ่าน และได้ย้อนกลับไปสู่วันวาน เป็นความประทับใจที่มิรู้ลืม
และเป็นปรัชญาชีวิตในการใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทครับ
และขอติดตามผลงานต่อไปนะครับ

ขอบคุณครับ

เรื่องนี้ยังรออยู่นะครับสนุกมาก แต่งต่อ้ถอะนะครับ พลีสสสส

  กลับมาอ่านอีกรอบ ยังรอนะคะ

อ้างจาก: eamprakai เมื่อ ตุลาคม 10, 2016, 05:31:38 หลังเที่ยง
ยังรอตอนต่อๆ ไปอยู่นะคะ ชอบผลงานเรื่องนี้มาก 

ขอบคุณครับ ติดตามมาเนื้อเรื่องเข้มข้น รายละเอียดต่างๆเยอะมากครับ หลายๆอย่างราวกับเอาประสบการณ์ขอบผู้แต่งใส่ลงไปเลยนะครับ ดูสมจริงมาก

รออยู่นะครับ ผมอ่านตั้งแต่เมื่อวานแทบจะรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด

เรื่องนี้แต่งต่อไหมครับยังรอติดตามอยู่นะครับ สนุกดีครับ