หลง ภาค 2 ตอนที่ 6 (ผลงานสุดคลาสสิคครับ-copy)by Doana

[kopXIIII]

สวัสดีครับ เรื่องนี้เป็นหนึ่งเรื่องในใจของผม และเห็นว่ามีคนตั้งกระทู้ไว้แต่ลงไม่จบก็เลยมาสานต่อ
ก่อนอื่น ผมบอกไว้ก่อนว่า ผมเก็บภาค 2 ไม่หมดนะครับ ที่เก็บไว้มีแค่ 13 ตอน(น่าเสียดายยิ่งนัก)
ส่วนภาคหนึ่งนั้น พี่แว่น ได้บอกไว้ว่า มี 23 ตอน แต่ผมไปเจอว่า มันมีตอนที่ 24-26 ด้วย (ไว้จะทยอยเอาลงให้ทีเดียว)

หลง ภาค 2 ตอนที่ 6

"ไอ้เชิด หายหัวไปไหนมาทั้งวันวะ" หมอจันเอ่ยทักเมื่อเห็นลูกศิษย์คนสนิทเดินขึ้นมาบนเรือน
"มีอะไรหรืออาจารย์"
"กูมีนัดกับลูกค้าน่ะซิ ไปไหนก็ไม่บอก ปล่อยให้กูรอ" หมอจันบ่น
"แล้วทำไมต้องรอผมล่ะอาจารย์ ทุกทีก็ไปคนเดียวไม่ใช่รึ หรือคราวนี้จะให้ผมไปด้วย"
"คราวนี้ไม่เหมือนกันโว๊ย" พูดจบก็หันไปตะโกน "แนน...แนนเอ๊ย ออกมาข้างนอกซิลูก"
"จ้ะพ่อ" เสียงหวานๆดังขึ้น พร้อมกับประตูห้องเปิดออกดังเอี๊ยด

ไอ้เชิดตะลึงเมื่อเห็นสาวสวยหน้าตาน่ารัก ทรวงอกอวบอัดเกินตัวเดินออกมาจากห้องนอน
"อาจารย์" ไอ้เชิดร้อง "มีลูกสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" สายตาหื่นๆจ้องจับอยู่ที่ใบหน้าสวยน่ารักของสาวน้อย
"ไม่ใช่ลูกแท้ๆของกูหรอก ลูกบุญธรรมน่ะ"
ไอ้เชิดจ้องหน้าน้องแนนอย่างหลงใหล
"อื้อฮือ สวยจริงๆเลย สวยน่ารัก" ไอ้เชิดคราง "นึกอยู่แล้วว่าต้องไม่ใช่ลูกอาจารย์ หน้าตาสะสวยคนละเรื่องกับพ่อเลย"
"อ้าว ไอ้เวร เดี๋ยวกูก็ถีบโครมเลย ลามปามนะมึง"
ไอ้เชิดหัวเราะชอบใจ
"ผม ล้อเล่นน่ะอาจารย์ แล้วยังไงถึงไปรับมาเป็นลูกได้ล่ะ เอ๊ะ! แต่ดูเธอแปลกๆนะ อาจารย์" ไอ้เชิดพูดด้วยความสงสัย
มันสังเกตุเห็นแนนออกมาก็นั่งเหม่อลอย เหมือนไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกทั้งคู่พูดถึงอยู่ หมอจันถอนใจ

"แนนมันโดนผีเข้าสิง กูไปทำพิธีลงเสน่ห์ให้ไอ้พวกเด็กมหาลัย แล้วไอ้พวกนั้นมันเล่นกันจนเละ กูต้องสะกดมันไว้
ลบความทรงจำมันชั่วคราว"

"แล้วทำไมมาอยู่กับอาจารย์ล่ะ"
"ก็ ไอ้เด็กพวกนั้นมันมาทิ้งให้กูรักษา กูก็ยังไม่รู้จะทำยังไง สงสารมันด้วย ที่มันเป็นแบบนี้จะว่าไปมันก็เป็นความผิดของกูเหมือนกัน
ก็เลยรับมันไว้รักษา" หมอจันพูดไปก็จ้องหน้าน้องแนนไป
สายตาของจอมขมังเวทย์ยามที่มองเด็กสาวเต็มไปด้วยความเอ็นดูและเมตตาปราณี
"ถึงกับรับเป็นลูกเลยรึ?..อาจารย์"
"กู กลัวชาวบ้านจะนินทาว่าใช้เวทย์มนต์ไปหลอกเด็กมาเป็นเมีย ก็เลยรับมันเป็นลูกบุญธรรมซะ จะได้ตัดปัญหา"
แล้วหมอจันก็หันไปทางแนน "แนนเอ๊ย นี่พี่เชิดลูกศิษย์พ่อ เดี๋ยวพ่อจะไปธุระข้างนอก พ่อไม่อยู่ ต้องเชื่อฟังพี่เชิดเค้านะ"
"จ้ะพ่อ" แนนรับคำอย่างเลื่อนลอย
"อาจารย์จะไปไหน"
"ก็ไปกับไอ้พวกเด็กมหาลัยกลุ่มเดิมนี่แหละ เดี๋ยวมันคงมากันแล้ว ดีทีมึงกลับมาพอดี ไม่งั้นคงต้องเอาอีแนนไปด้วย"
ไอ้เชิดหันไปมองหน้าสวยๆของสาวแนนแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"อาจารย์ไปนานๆเลยก็ได้ ไม่ต้องห่วง ผมจะ ดูแล ลูกสาวอาจารย์เอง"
"เออ ดูดีดี อย่าให้อยู่คนเดียวนะ ถ้าเป็นอะไรไปไอ้พวกเด็กพวกนั้นมันเอากูตายแน่"

ไอ้เชิดไม่ทันตอบคำเสียงแตรรถก็ดังขึ้น
ปิ๊น ปิ๊น

"นั่นไง มากันแล้ว" หมอจันลุกขึ้นเดินไปหยิบย่าม "กูไปแล้วนะ ดูแลน้องให้ดี อย่าเสือกออกไปไหนอีกล่ะ"
"ครับผม" ไอ้เชิดรับคำ ["ออกให้โง่ดิ"] มันคิดในใจ

พอได้ยินเสียงรถแล่นออกไป ไอ้เชิดก็รีบเดินเข้าไปนั่งกระแซะใกล้ๆ นักศึกษาสาวผู้ลืมความทรงจำ แล้วทำเป็นถาม
"แนน จำพี่ได้มั๊ย"
แนนมองหน้าอัปลักษณ์ของไอ้เชิด แล้วส่ายหน้า
"จำไม่ได้ค่ะ เราเคยรู้จักกันด้วยหรือคะ"
"รู้จักกันดีเลยล่ะ แนนจำอะไรไม่ได้เลยหรือ"
"แนน..แนนนึกไม่ออกเลยค่ะ"
"เอ... ยังไม่มีใครเล่าความหลังอะไรให้แนนเลยหรือ"
แนนส่ายหน้า
ไอ้เชิดยิ้มร่า
"น่า สงสารจัง! งั้นเข้าไปคุยกันในห้องนอนดีกว่า เดี๋ยวพี่เชิดจะช่วยรื้อฟื้นความทรงจำให้" ไอ้เชิดพูดเสียงนุ่มนวล
แล้วจูงมือสาวน้อยเข้าไปในห้องนอนทันที

.....................................................

ภายในซอยเล็กๆแห่งหนึ่ง.. รถสปอร์ทสีแดง จอดนิ่งแอบอยู่ที่ข้างทางโดยไม่มีใครสังเกตุ ..
...ภาย ในรถ แพม สาวสวยดาวมหาลัยกำลังจับตามองไปยังฟากตรงข้ามของถนน บริเวณนั้นล้อมรั้วลวดหนามไว้
ภายในกำลังมีการก่อสร้างอะไรสักอย่างอยู่ คนงานหุ่นบึกบึนหลายคน กำลังง่วนอยู่กับการตอกตะปู เลื่อยไม้
ท่อนบนของคนงานหลายๆคนเปลือยเปล่าแลเห็นแผงอกอันบึกบึน เหงื่อไหลหยดไปตามผิวเนื้อที่เป็นประกายยามต้องแสงแดด
แพมจับตามองด้วยความตื่นเต้น...เธอเคยผ่านมาทางนี้หลายหนแล้ว... เห็นพวกช่างก่อสร้างถอดเสื้อทำงานทุกครั้ง..
แต่เธอไม่เคยสนใจ...ไม่เคย รู้สึกแบบนี้ ..ครั้งนี้เธอจงใจมาเอง!

ความตื่นเต้นความเร่าร้อนมัน เกิดขึ้นอีกครั้ง แพมไม่เข้าใจตัวเองเลย มันน่าแปลก ยามเมื่อเธอเห็นคนที่เธอเคยดูถูกว่าเป็นคนชั้นต่ำ
อย่างคนสวน คนงาน ที่มีรูปร่าล่ำสัน กำยำในสภาพกึ่งเปลือย มันจะกระตุ้นอารมณ์ใคร่ของเธออย่าง
รุนแรง มันรุ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆและการที่จะสะกดข่มความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นมันยาก ขึ้นทุกที... โดยเฉพาะวันนี้
เธอถูกกระตุ้นมาตั้งแต่เช้า เรื่อยมาจนถึงที่สนามเทนนิส และในตอนนี้ ความต้องการมันคุโชนจนสุดที่จะยับยั้งได้อีกต่อไป...

ดวงตากลมสวย ของแพมจับจ้องไปที่แผงอกและมัดกล้ามอันกำยำของคนงานคนหนึ่ง และกวาดต่ำลงไปที่เป้ากางเกง..
จินตนาการถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน... รู้สึกถึงกลิ่นเหงื่อกลิ่นคราบไคลของเขา.. ยิ่งคิดยิ่งจินตนาการยิ่งตื่นเต้น
มันร้อนระอุอยู่ละแวกหน้าขาจนตัวอ่อนระทวยวาบหวิวไปหมด
สาวสวยถึงกับเผลอตัวลดมือถลกชายกระโปรงนักศึกษาของตนเองเข้าไป
กำมันแน่นพลางใช้มือถูไถของสงวนอยู่ในร่มผ้าอย่างเอาเป็นเอาตาย พวกช่างไม้กำลังง่วนอยู่กับการทำงาน
ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอกำลังทำอะไร โดยเฉพาะในบริเวณที่แพมจอดรถอยู่นี้ก็อยู่ห่างออกมาพอสมควร
และรถขอองเธอก็ติดฟิล์มมืดที่กระจกรอบคันจนคนภายนอกยากที่จะมองเข้ามาได้
ดาวมหาลัยแสนสวยจึงสามารถหาความเพลิดเพลินจากนิ้วของตัวเองได้อย่างเต็มที่

ปลายนิ้วของเธอซุกซอนผ่านรอยแยกอันอ่อนนุ่ม กวาดคลึงไปรอบๆ จากนั้นก็ดึงกลับมา รอยชุ่มฉ่ำเกาะพราวอยู่ที่ปลายนิ้ว
เธอรู้สึกว่ากล้ามเนื้อบริเวณความสาวของเธอมันกระชับเป็นจังหวะคล้ายกับโหย หาอยากลิ้มรสสัมผัสนั้นให้มาก
ขึ้น ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องมองที่เป้ากางเกงของคนงานคนนั้น
มันจะต้องใหญ่โตแข็งแรงเช่นเดียวกับหุ่นอันกำยำของเขาแน่ๆ... สีหน้าของสาวสวยเครียดขมึง
พร้อมๆกับระบายลมหายใจหอบกระเส่า เช่นเดียวกับความชื้นแฉะที่รินลงมาตามหน้าขา

แพมยกปลายนิ้วขึ้นดูด ที่ริมฝีปากแดงชุ่มชื้น จากนั้นก็ลดมือข้างนั้นลง สอดมือกลับเข้าไปในกางเกงใน
บีบท่อนขาทั้งสองข้างเข้าหากันในขณะที่นิ้วชี้ นิ้วกลางประกบแทรกผ่านร่องความสาวของตัวเองเข้าไป..

ลมหายใจของหญิง สาวดังขรมไปหมด ปลายนิ้วของเธอเคลื่อนย้ายชักเข้าชักออกในความสาวของตัวเองอย่างคล่องแคล่ว
แพมรู้สึกว่ายอดทรวงของเธอลุกชันผงาดอยู่ในบราของเธออย่างอึดอัด ตาของเธอหลับพริ้มถลำเข้าไปในโลกส่วนตัวของตัวเอง

และแล้วขณะที่เธอ กำลังเพลิดเพลินอยู่กับปลายนิ้วของตัวเอง ประตูรถก็ถูกเปิดออกดัง ผลัวะ
แล้วชายรูปร่างกำยำใหญ่โตราวกับคิงคองชะโงกหน้าเข้ามาในรถจนเกือบจะชนหน้าเธอ
แพมผงะ..สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจสุดขีด

"ไงอีหนู มันส์มั้ย? มาให้พี่ช่วยดีกว่า จะมามัวใช้นิ้วเล็กๆอยู่ทำไม ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
มัน หัวเราะด้วยความหื่นกระหาย แพมตกใจแทบสิ้นสติแต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะตั้งตัว
ร่างอันบอบบางของเธอก็ลอยละลิ่วจากที่นั่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของมัน
ท่อนแขนอันกำยำล่ำสันราวกับแขนคิงคองรัดร่างได้สัดส่วนของเธอไว้แน่นจนเธอ
ไม่สามารถดิ้นได้เลยแม้แต่น้อย..

และก่อนที่แพมจะร้องโวยวาย ลมหายใจเหม็นๆของมันโชยเข้ามาที่จมูกเมื่อมันก้มหน้าลงมาตะคอก
"อย่า ร้องนะอีหนู เดี๋ยวจะช่วยให้หายเงี่ยน แต่หุ่นผอมๆแบบน้องจะรับควยใหญ่ๆของพวกพี่ๆน้าๆ ไหวหรือเปล่านะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
มันหัวเราะเสียงดังลั่น ถืบประตูรถปิด แล้วอุ้มหญิงสาวเดินข้ามถนนตรงไปยังไซท์งาน...